Het babytopic (0-1 jaar) Deel 600

Cassandra, nog gefeliciteerd met je verjaardag! Wat wordt G. toch groot. Lekker ding is het. Lief dat je zegt dat Wolk op ons allebei lijkt, leuk om te lezen vind ik dat! Wat jammer dat zo weinig mensen je gefeliciteerd hebben. Je bent echt wel een leuk mens hoor en je collega's zullen het vast niet zo bedoelen. Ik hoop dat je genoten hebt van de film en het uit eten gaan.

Foto van molo nog gezien: wat een dropje!

@zusje: zo'n weekend is best vermoeiend, maar het was echt heerlijk. Het voelt alsof het een week was. Hopelijk kunnen we deze zomer nog eens gaan.

Al die kleine babies aaah wat een geweldige foto's, ik ga zowaar weer rammelen

Mijn kleine lieve bol ook weer eens showen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat Svane zegt, ik kan gewoon zelf echt niet tegen een huilende baby, ik zou niet eens m'n billen meer af kunnen vegen omdat ik zelf zo'n beetje instant mee moet huilen.... Nu is deze baby wel heel chill en kan ie makkelijk ook eventjes alleen liggen tussendoor. Dus als ik naar het toilet moet, leg ik hem op het bed en dan vermaakt ie zich wel. Soms valt ie zelfs in slaap. Zelfde geldt voor douchen, dan geef ik hem eerst drinken en valt ie in slaap in het grote bed, ga ik douchen samen met de peuter. Of ik neem hem ook vaak mee onder de douche, krijgt ie daarna drinken en valt ie in diepe slaap voor een paar uren.

Baby slaapt hier ook gewoon bij ons in bed, tussen ons in. Zowel ik als lief zijn nog nooit bang geweest om op een kind te gaan liggen. Peuter slaapt ook in ons bed, we hebben dan ook een heel groot familiebed. Daar voelen we ons niet schuldig over, voor ons is het juist heel natuurlijk!
Baby #1 legden we trouwens nog tussen onze kussens in, kussens helemaal naar de zijkanten en dan was er een ruime plek tussen voor de baby. We deelden toen samen een dekbed en op die manier kon die nooit over het hoofd van de baby komen.
Nu hebben we twee grote losse dekbedden en ligt de baby ertussen. Ik vind het nu prettiger dat de baby iets lager ligt, want dan kan ik hem al slapend aanleggen 's nachts zonder iets te hoeven verschuiven!

Pinq, ik vind jouw baby zo tof altijd!

ook al zo'n lekker blij en expressief koppie, tof!

Te laat, maar alsnog gefeliciteerd Cassandra! En leuk je hier weer eens te zien! Groot is G al geworden! Hoe is het met de werkdruk van je man?

En een vrolijke A van Pinq! Die onderste foto

En N begint ook al een echt dametje te worden qua blik in de ogen! En dat is vrolijk wakker worden! Mijn man haalt O meestal uit bed s ochtends (ik slaap tegenwoordig vaak door de eerste geluiden heen dankzij de ventilator. Hebben zelfs de babyfoon maar weer aangesloten) en brengt hem dan naar mij, waar ik meestal wel wakker van word, en dan word ik ook opeens heel blij aangekeken, waar je zelf toch ook vrolijk van wordt.

Fijn dat het kamperen een succes was LuDann! Was dit oefenen voor later?

En ik liet O ook af en toe huilen als ik echt even iets moest doen (toilet valt daar zeker onder). Maar hij was ook niet van het dramatische huilen, dat maakt het misschien ook makkelijker!

Vanavond zijn de uitnodigingen voor O's verjaardag verstuurd. Wordt bij een scoutinggebouw met grasveld, kinderboerij en natuurspeelplaats ernaast, zodat de rest van de flat geen last heeft van gillende kinderen op de gang. Nu maar hopen dat niet iedereen op vakantie is.

Ik heb de eerste weken een keer zo'n obstipatie gehad omdat ik nooit ging poepen omdat baby me geen kans gaf. Niet leuk. Daarna heb ik geleerd dat ik ook even tijd nodig had soms..

T is al wakker vanaf 5.30. Niet zo leuk. Hij is wel gezellig, dat scheelt. En dit geeft ons een kans het huis van frisse, koele lucht te voorzien voordat het weer bloedheet wordt...

Wat een heerlijke foto's weer!

S. wil bewegen, stilliggen was al voor baby's, maar nu wil hij ook vooruit. Een klein beetje draaien (op z'n buik) lukt, een klein beetje achteruit ook, maar vooruit nog niet. We hebben wel het ideale trainingsmaatje, want hij wil alleen maar naar de hond

Hoe lang duurde het bij jullie voor je weer een beetje jezelf werd na de bevalling? Ik voel me soms nog zo hormonaal. Fysiek ben ik echt nog niet de oude. Mijn buik blijft lelijk (meer sporten, ik weet het, maar toch), ben vaak duizelig/zwart zien. En ook mentaal voel ik me regelmatig niet mezelf. S. wordt deze week 6 maanden. Dat komt toch nog goed?

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 09:00 schreef LeSage het volgende:
Hoe lang duurde het bij jullie voor je weer een beetje jezelf werd na de bevalling? Ik voel me soms nog zo hormonaal. Fysiek ben ik echt nog niet de oude. Mijn buik blijft lelijk (meer sporten, ik weet het, maar toch), ben vaak duizelig/zwart zien. En ook mentaal voel ik me regelmatig niet mezelf. S. wordt deze week 6 maanden. Dat komt toch nog goed?

Herkenbaar! Ik denk dat het bij mij na 8-9 maanden pas helemaal over was en ik me weer helemaal 'mij' voelde (afgezien van de nog wat resterende zwangerschapskilo's ) Het voelde hier alsof er een soort deken van me af viel. /vaag

De eerste keer duurde het meer dan een jaar voordat ik me echt weer mezelf voelde LeSage. Het kwam goed! Meestal wordt er gezegd: negen maanden op, negen maanden af. Bij de een duurt het 6 maanden en bij de ander een jaar. Nu bij de tweede gaat het hier wel echt vloeiender vind ik. Ik kan het nu beter los zien van wie ik ben, dat het gewoon iets is dat ik meemaak en niet iets dat ik ben. Ik voel me dus nu echt ook alweer veel meer mezelf, maar dan post-bevalling zeg maar. De hormonen zijn er wel, maar ik ben ze niet.

Bij de oudste A. ging ik naadloos over van ontzwangeren in weer-zwangeren dus na geboorte van de oudste heb ik nooit dat gevoel van 'weer jezelf' gehad. Na geboorte van E. hadden we met haar en haar extreme huilen onze handen vol. Pas na diagnose en dieet werd dat minder en konden wij beter slapen. Dat was toen ze bijna 2 was. Ik geloof 22 maanden ofzo. Het heeft nog bijna een jaar geduurd voordat ik het gevoel had van ohja daar ben ik weer.
Nu bij kleine A. begin ik nu weer zo af en toe gevoel te krijgen van heeeey daar ben ik weer. Keurig volgens boekje dus want hij is bijna 9 maanden. Ik denk dat het bij oudste ook zoiets zou zijn geweest als het niet was dat ik weer zwanger werd...

Hier was hier niet zo zeer hormonaliteit maar vooral een soort foggy gevoel in mn hoofd. Het gevoel dat je 1000 en 1 dingen tegelijk doet maar eigenlijk geen idee hebt wat je nou aan het doen bent en het idee hebt dat je overal wel íets vergeet

pinq hij is zó leuk <3

Tijd voor jezelf nemen moet je ook echt doen, zodra je man er is of je baby slaapt of zo!

Het (ontspannen) kan trouwens ook samen met je baby, ik deed het bij de eerste veel door de baby in de draagdoek te doen en dan langs het water te gaan wandelen. Daarvan kon ik echt fijn mijn hoofd leegmaken en een beetje stil mediteren en van alles overdenken. De baby sliep heerlijk, daar had ik geen last of belemmering van. Dan liep ik een uurtje of twee en was ik daarna helemaal zen en baby lekker even uitgerust (onze eerste was niet zo'n hele makkelijke slaper overdag, dus voor haar ook erg fijn).

Dit gezegd hebbende, moet ik dit ook eens proberen met baby #2 en dan dus kind #1 bij papa laten. Denk dat het heerlijk is! Nu heb ik telkens dat ik peuter dan meeneem, want die vindt buitenspelen zo leuk. Maar dan eindigen we vaak in het speeltuintje om de hoek ipv even fijn te wandelen. Ook op het strand wil ze dan graag spelen ipv een stukje te lopen natuurlijk. En ik mis die momentjes nu wel een beetje eigenlijk. Het bracht mij erg veel rust! <3

Nu voelt het sowieso trouwens al telkens heel ontspannend om iets met 1 kind te doen ipv 2. Dat kon ik me bij de eerste helemaal niet voorstellen haha!

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:21 schreef mignonne het volgende:
Bij de oudste A. ging ik naadloos over van ontzwangeren in weer-zwangeren dus na geboorte van de oudste heb ik nooit dat gevoel van 'weer jezelf' gehad. Na geboorte van E. hadden we met haar en haar extreme huilen onze handen vol. Pas na diagnose en dieet werd dat minder en konden wij beter slapen. Dat was toen ze bijna 2 was. Ik geloof 22 maanden ofzo. Het heeft nog bijna een jaar geduurd voordat ik het gevoel had van ohja daar ben ik weer.
Nu bij kleine A. begin ik nu weer zo af en toe gevoel te krijgen van heeeey daar ben ik weer. Keurig volgens boekje dus want hij is bijna 9 maanden. Ik denk dat het bij oudste ook zoiets zou zijn geweest als het niet was dat ik weer zwanger werd...

Hier was hier niet zo zeer hormonaliteit maar vooral een soort foggy gevoel in mn hoofd. Het gevoel dat je 1000 en 1 dingen tegelijk doet maar eigenlijk geen idee hebt wat je nou aan het doen bent en het idee hebt dat je overal wel íets vergeet

En ga je nu weer naadloos over?!

Het foggy gevoel herken ik ook wel, wat dat betreft voel ik me dit keer veel helderder dus! Ik onderga het niet meer zo, maar kan het los zien van wie ik zelf ben. Behalve als ik een dag erg moe ben of zo, dan soms onderga ik het heus wel weer even..

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:25 schreef elamanilo het volgende:

[..]

En ga je nu weer naadloos over?!

Het foggy gevoel herken ik ook wel, wat dat betreft voel ik me dit keer veel helderder dus! Ik onderga het niet meer zo, maar kan het los zien van wie ik zelf ben. Behalve als ik een dag erg moe ben of zo, dan soms onderga ik het heus wel weer even..

Nee helaasch. Als het aan mijn wederhelft ligt blijft het bij 3. En ik moet ook wel zeggen, ik zou heel graag een vierde willen, maar ik zou ook wel heel graag een garantie erbij krijgen dat die helemaal gezond is enz hoe meer kinderen hoe meer besef/bewustzijn over hoe gezegend je bent met 3 gezonde kinderen én 3 gezonde bevallingen/zwangerschappen en bij mij steeds meer de vraag of ik het wel moet willen om daar nog een keer doorheen te gaan. Ik sluit niets uit, zou zeker willen, maar toch hè.

Kazy, de deken vind ik juist zo herkenbaar, alsof die eraf zou moeten. Dat is voor mij juist ook wel dat foggy gevoel dat Mignonne omschrijft.

Het is behalve door de hormonen ook door laatste loodjes op het werk voor de vakantie en huizenstress. Aan de ene kant wil ik zo graag groter wonen en het huis dat we op het oog hebben is perfect, aan de andere kant zou ik het liefst alles cancellen en van het gedoe af zijn.

Mooi omschreven, Ela. Inderdaad, ooit lijkt het nu alsof je alleen nog maar moeder bent, terwijl ik ook vriendin, partner, collega, enz. ben. Vind dat ook raar bij mijn eigen moeder nu, het idee dat ik moeder én kind ben.

Genoeg emotioneel geweest nu, schouders eronder en genieten van het jongetje dat naast me ligt te slapen in zijn campingbedje

oh en over fysiek weer jezelf worden.

Mwuahahahaha.

Mwuahahahhahahaha.

Nee.

Door het geven van borstvoeding blijf je volgens mij ook langer hormonaal. Ik denk dat ik me na anderhalf jaar/twee jaar weer echt als mezelf voelde. En dan gaat het over fysiek jezelf zijn (in de eerste anderhalf jaar was ik ook nog veel ziek, veel buikgriep gehad), maar ook wat betreft mijn werk, de balans in moeder zijn en tijd voor mezelf. Steeds beter kunnen loslaten. Het voelde als een storm die langzaam gaat liggen.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:41 schreef mignonne het volgende:
oh en over fysiek weer jezelf worden.

Mwuahahahaha.

Mwuahahahhahahaha.

Nee.

Een mens mag toch hoop hebben

Ik herken dat gevoel van niet-jezelf zijn niet echt, eigenlijk. Ik hoor het wel heel vaak, dus dat ligt eerder aan mij dan aan anderen denk ik.

Ik geloof wel dat ik erg ben veranderd. Voor mij is dat meer een soort nieuwe staat van zijn dan dat ik erop zit te wachten tot dat overgaat. Ik heb nu met 11 maanden ook niet het gevoel gehad dat er op een gegeven moment een deken van me af werd getrokken en echt foggy heb ik me nooit gevoeld. Misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat ik na 3 weken alweer aan de bak moest, dan word je toch even met beide benen in de realiteit gezet.

Pinq en Bloesem, wat een scheetjes hebben jullie toch ook!

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:54 schreef LeSage het volgende:

[..]


Een mens mag toch hoop hebben

😁😁

Nee joh is flauw. Het meeste qua lichamelijk herstel kun je zelf een hoop voor/aan doen. Maar goed daar moet wel voor gewerkt worden idd, voor niets gaat de zon op zeg maar. Het "terugplooien" is een illusie wat mij betreft. Voor sommige vrouwen plooit de boel idd gewoon hops weer terug naar hoe het was. Maar de meeste vrouwen moeten er wel echt wat voor doen om weer een beetje fysiek terug te keren.

En in mijn geval ach ja, vergane glorie. Voor zover het al glorie was
3 kinderen verder is mn bekkenbodem enigzins aan gort, heb ik 3 littekens in mn onderwereld, heb ik striae op plaatsen waar heul geen baby zat (bedankt kuiten...). En een slappe buikwand en borsten. Als ik er voor zou werken kan ik best wat doen aan die buik en tot zekere hoogte die borsten. De rest heb ik wat moois voor terug. You know die 2 die net stampend de trap op gingen omdat ze niet naar de kermis mochten

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:59 schreef LuDann het volgende:
Ik herken dat gevoel van niet-jezelf zijn niet echt, eigenlijk. Ik hoor het wel heel vaak, dus dat ligt eerder aan mij dan aan anderen denk ik.

Ik geloof wel dat ik erg ben veranderd. Voor mij is dat meer een soort nieuwe staat van zijn dan dat ik erop zit te wachten tot dat overgaat. Ik heb nu met 11 maanden ook niet het gevoel gehad dat er op een gegeven moment een deken van me af werd getrokken en echt foggy heb ik me nooit gevoeld. Misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat ik na 3 weken alweer aan de bak moest, dan word je toch even met beide benen in de realiteit gezet.

Zowel bij grote als kleine A. studeerde ik nog en deed er veel naast en gaf bv en moest dus net zo rap weer aan de bak Het verschilt gewoon per persoon Fijn dat je er niets van merkt!

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:21 schreef mignonne het volgende:
..
Hier was hier niet zo zeer hormonaliteit maar vooral een soort foggy gevoel in mn hoofd. Het gevoel dat je 1000 en 1 dingen tegelijk doet maar eigenlijk geen idee hebt wat je nou aan het doen bent en het idee hebt dat je overal wel íets vergeet

Dit ja! Vooral op mijn werk loop ik daar steeds tegen aan. Zo ben ik helemaal niet!! Maar ik heb het idee dat ik maar wat aanklooi.

[ Bericht 0% gewijzigd door Adrian4 op 26-07-2016 11:27:47 (Typo) ]

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 11:26 schreef Adrian4 het volgende:

[..]

Dit ja! Vooral op mijn werk loop ik daar steeds tegen aan. Zo ben ik helemaal niet!! Maar ik heb het idee dat ik maar wat aanklooi.

Briefjes en schema's zijn je vriend! en je collega's inlichten en vragen of ze je er op willen wijzen als je iets vergeet ofzo. Dat hielp mij wel. Anders was ik echt all over the place