[Etappe 17] Bern (Zwi) - Finhaut-Emosson (Zwi) #3 Tartaarshow

Etappe 17: Bern (Zwitserland) - Finhaut-Emosson (Zwitserland), 184,5 km

De tweede week van de Tour zit er al een tijdje op. Het was weer niet echt een week om heel enthousiast van te worden. We hebben wel wat leuke ritten gezien, maar te weinig. Vooral de strijd tussen de klassementsrenners viel vies tegen. Daags na de rustdag hadden we een rit voor de vluchters, waarin Matthews een sterke Sagan versloeg. Sagan nam een dag later dan weer wraak, door richting Montpellier samen met Froome en Bodnar weg te rijden toen het een beetje begon te waaien. Waaien deed het ook op de Ventoux, waardoor we maar tot Chalet Reynard konden klimmen. De overwinning ging naar Thomas De Gendt, die nu toch al twee mythische bergen op z'n palmares heeft staan. Dat was wel de rit met het beste moment ooit. Een motor die een valpartij veroorzaakt, een andere motor die de fiets van Froome sloopt en Froome die daarna in blinde paniek begint te rennen. Iedere keer als ik weer aan dit beeld denk schiet ik in de lach. Gaat niet meer overtroffen worden. De tijdrit een dag later ging naar Dumoulin, die de tegenstand vernederde. Hij lijkt klaar voor Rio. Afgelopen zaterdag hadden we dan weer een vlakke rit die eindigde in een massasprint, dat was niet echt fantastisch. Op zondag was er een mooie bergrit, hoewel het vooral in de kopgroep spannend was. Daarachter gebeurde niet veel, Sky legt nu al twee weken de koers min of meer lam. Pantano bezorgde Colombia een overwinning, vooral door als een baas te dalen. De dag voor de rustdag gingen we dan weer de grens over, naar Zwitserland. In de straten van Bern kregen we een leuke finale voorgeschoteld en uiteindelijk won Sagan weer. Wat hem twee jaar lang totaal niet lukte is nu al drie keer gelukt. Al met al geen bijzondere week, maar wel het allerbeste moment ooit en een paar leuke finales.

We gaan nu beginnen aan het slot van de Tour. Nog vijf ritten te gaan. De eerste rit na de rustdag bevinden we ons nog in Zwitserland en krijgen we een zware bergrit, met vooral aan het eind twee ferme beklimmingen. Donderdag is er een klimtijdrit, vrijdag een rit naar de voet van de Mont Blanc en zaterdag weer een bergrit met een aankomst beneden. Dat soort aankomsten heb je niet zo heel vaak in de Tour, maar tijdens deze editie ineens drie keer. Vervolgens gaan we zondag nog naar Parijs, maar dat is toch vooral een formaliteit. Eerst nog vier zware dagen overleven, waarin er nog genoeg kan gebeuren. Er moet ook nog genoeg gaan gebeuren, anders hebben we een nogal tegenvallende Tour gehad. Iemand moet Froome toch nog eens aan gaan vallen, hoewel niemand daar in de eerste twee weken toe in staat leek. De rit die we nu gaan krijgen is een uitstekende mogelijkheid om het een en ander te proberen. Het Skytreintje zal toch ooit moeten ontsporen, willen we nog een leuke koers krijgen. Hopelijk beginnen de renners er al vroeg aan, maar met drie ritten erna in het achterhoofd kan het ook zomaar een flopshow worden. Enfin, de laatste dag in Zwitserland. Van Bern naar een stuwmeer in de Alpen.




Na de rustdag bevinden we ons nog steeds in de finishplaats van de zestiende rit. Sterker nog, we vertrekken op dezelfde plaats als waar maandag de streep lag. Nog steeds op de Papiermühlestrasse, voor het Stade de Suisse. Nog nooit zat Bern in de Tour en nu is het ineens een finishplaats en een plaats van vertrek. Met Peter Sagan op de erelijst zullen ze in deze stad in ieder geval wel blij zijn, hoewel ze ongetwijfeld liever Cancellara hadden gehad. Bern is nog steeds de hoofdstad van Zwitserland. Daarnaast is het ook de hoofdstad van het kanton Bern, maar dat is misschien niet zo verrassend. Tijdens de rit van maandag reden ze langs de Aare, aan de rand van de oude binnenstad. Nu mogen ze tijdens de neutralisatie rustig door de binnenstad rijden, die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. De renners komen ook langs de Bärengraben, de berenkuil. In deze berenkuil hebben altijd een aantal beren geleefd. Een stuk of 12, maar dat vond men na een tijdje niet meer zo'n goed idee. Tegenwoordig zijn er nog maar een paar beren over, wat het allemaal iets beter te verantwoorden maakt. Aan de oever van de Aare is naast de eeuwenoude berenkuil nog een heus berenpark aangelegd, waar de beesten in wat meer vrijheid rond kunnen banjeren. Ze hebben in ieder geval een prima uitzicht op de altstadt. Nog steeds een plaats waar veel toeristen op afkomen. Cancellara is zeker niet de enige beer van Bern.



Het begin van deze lastige rit in Zwitserland is nog behoorlijk makkelijk. Na de neutralisatie verlaten de renners Bern en rijden ze rustig rond over brede en vlakke Zwitserse wegen. Ze komen door wat kleine dorpjes, maar overal is de weg breed. Tussen de dorpjes in staan er de nodige mooie chaletjes en andere koddige huisjes langs de kant van de weg. Overal zijn de bergen al te zien, maar voorlopig mogen de coureurs nog door de vallei. Na 18 kilometer passeren de renners Wattenwil en daar wordt het parcours iets glooiender. Het loopt een paar kilometer licht omhoog, gevolgd door een korte afdaling richting Reutigen. Van Reutigen loopt het meer dan 20 kilometer lang heel licht omhoog, tot de eerste serieuze klim van de dag gaat beginnen. Heel licht is ook echt heel licht, in die 20 kilometer overwinnen ze ook maar 200 hoogtemeters. Toch zitten er wel wat stroken tussen die wat lastiger zijn, maar die worden dan weer gevolgd door korte afdalingen. Ondertussen komen de renners ook steeds dichter bij de bergen. Vooral aan de rechterkant van de weg zien ze een bergketen steeds dichterbij komen. Mooi uitzicht in ieder geval. Na 37 kilometer komen de renners aan bij de rivier Simme, die ze een tijdje gaan volgen. De omgeving wordt hier nog idyllischer. Ze fietsen direct langs de rotsen en komen ook wat mooie chaletjes tegen. De renners rijden door schattige dorpjes als Erlenbach im Simmental en Weissenbach, die toch wel alles uitstralen waar je bij Zwitserland aan denkt. Na 55 kilometer komen de renners door Boltigen, dat in de schaduw ligt van een mooi kunstwerkje van moeder natuur.



De renners blijven de vallei van de Simme volgen tot Zweisimmen. In Zweisimmen begint de eerste serieuze klim van de dag, de Côte de Saanenmöser, of gewoon de Saanenmöser zoals ze het in Zwitserland noemen. De klim is zeven kilometer lang en 4,8% gemiddeld. Zeker niet de zwaarste klim van de dag, maar wel goed om de beentjes vast warm te laten draaien. Na 72 kilometer koers komen de renners boven, net voor het dorpje Schönried. Zoals zo'n beetje alle wegen in Zwitserland is ook de weg over deze pas prima en breed genoeg. Een afdaling volgt, maar dit is niet echt een enorme uitdaging. Er zitten een paar bochten in, alleen zijn die allemaal goed te doen. Na zes kilometer dalen komen de renners beneden in Saanen en zal het 15 kilometer vlak zijn, als de renners door de vallei van de Saane fietsen. In Château-d'Oex steken we de Saane over en begint de volgende klim van de dag. We fietsen inmiddels niet meer in het kanton van Barn, maar in de Vaud. We zitten nu ook in het Franstalige gedeelte van Zwitserland. De Col des Mosses is in totaal ongeveer veertien kilometer lang. Officieel is de klim volgens de organisatie maar 6,4 kilometer lang en 4,4% gemiddeld, maar ze tellen niet alles mee. Bij het oversteken van de Saane stijgt het drie kilometer aan vijf procent, maar daarna is het vier kilometer bijna volledig vlak. Dan rijden de renners door L'Etivaz en loopt het vier kilometer lang stevig omhoog, aan een procentje of zes. Daarna is er een korte afdaling, voor het richting de top weer even een kilometer wat steiler omhoog loopt. De laatste kilometer tot de top is dan weer vals plat. Na 105 kilometer koers komen de renners boven op deze col van de derde categorie.




De Col des Mosses is overigens geen onbekende in de Tour. In 2009 was men al eens in Zwitserland en zou men aankomen boven in Verbier. De rit werd gewonnen door Alberto Contador en onderweg reed men over deze col. De afdaling van de Col des Mosses is lang, maar niet heel erg moeilijk. 18 kilometer lang maar liefst, maar het eerste deel is bijna geheel bochtenloos. Pas na een kilometer of zeven dalen, in Ormont-Dessous, zijn er een paar haarspeldbochten en wordt het allemaal wat steiler. De weg is hier wel weer enorm breed, daarom moet dit een makkelijke afdaling zijn. Na een paar haarspeldbochten gaat het weer bijna volledig rechtdoor, tot de renners bijna in Aigle zijn. Net buiten de stad liggen er nog een paar haarspeldbochtjes, maar ook dit is allemaal weer goed te doen. Na 123 kilometer rijden de renners door Aigle en zal het een tijd lang vlak zijn. De doorkomst in Aigle mogen we best opmerkelijk noemen, want hier ligt het hoofdkwartier van de UCI. De internationale wielerunie en de ASO liggen al een tijd behoorlijk met elkaar in de clinch. De ASO is de laatste jaren flink bezig geweest om machtiger te worden, zo hebben ze bijvoorbeeld de organisatie van de Vuelta overgenomen en een aantal nieuwe koersen opgericht. De UCI kijkt hier met argusogen naar, omdat ze zelf niet teveel macht willen verliezen. De ASO wil eigenlijk geen deel meer uitmaken van de World Tour. Ze willen zelf kunnen bepalen hoe lang hun koersen duren, welke ploegen ze uitnodigen en meer dan dat soort dingen. Aan alle strenge voorwaarden van de UCI willen ze niet meer voldoen. Een World Tour zonder de koersen van de ASO zou betekenen dat de Tour, Vuelta, Parijs-Roubaix, Parijs-Nice, Criterium du Dauphiné en nog tal van koersen ineens wedstrijden van een lager niveau zouden worden. Het is nogal een uit de hand gelopen machtsstrijd, waar we de komende jaren vast nog meer over gaan horen.



In ieder geval passeren we nu langs het hoofdkantoor van de UCI alsof er niks aan de hand is. Aigle is een bekende plaats voor een aantal renners in het peloton, want hier zit ook het World Cycling Centre. Dit is een centrum waar alle faciliteiten aanwezig zijn voor renners die in hun eigen land niet over zulke faciliteiten kunnen beschikken. Er is een wielerbaan, een baan voor de BMX en in de omgeving kan je ook flink mountainbiken en fietsen. In de loop der jaren hebben een hoop renners die anders nooit een kans hadden gekregen zich in Aigle ontwikkeld tot goede wielrenners. In het Tourpeloton zijn dat Tsgabu Grmay, Daniel Teklehaimanot, Natnael Berhane, Eduardo Sepulveda, Petr Vakoc, Shane Archbold, Jarlinson Pantano, Ramunas Navardauskas en zelfs de man in de gele trui, Chris Froome. Allemaal jongens die in hun thuisland zijn gescout door mensen van de UCI, naar Aigle zijn gehaald en nu dus op het allerhoogste niveau rondfietsen. De UCI doet toch nog iets goed, tussen alle flaters door. De jongens leren er hoe ze zich moeten handhaven in een peloton, ze leren hoe ze op hun fiets moeten zitten en hoe ze moeten leven als een prof. Dat levert best mooie resultaten op, zoals je aan Teklehaimanot kan zien. Die zit esthetisch gezien vrij perfect op de fiets, bijna zo perfect als Kelderman. Alleen Froome was niet helemaal aan het opletten toen al die dingen uitgelegd werden.



Na Aigle is het een kleine 30 kilometer vlak. Van Aigle fietsen de renners naar het zuiden, door de vallei van de Rhône. Weer een uitstekend gebied om doorheen te fietsen, met de mooiste bergen om je heen. Na 150 kilometer bereiken de renners Martigny. Hier is de tusssensprint van de dag. Vlak sprintje, niets bijzonders. Een aantal kilometer verder slaan de renners linkaf, verlaten ze de vallei van de Rhône en komen ze op de Route de la Forclaz terecht. Hier begint de voorlaatste klim van de dag, de Col de la Forclaz. Ook deze beklimming is weer gezegend met een brede weg die in goede staat is. Deze col van de eerste categorie is 13 kilometer lang en 7,9% gemiddeld. Best een pittige klim dus. Het is wel een behoorlijk regelmatige klim. Er zitten geen enorm steile kilometers tussen, maar ook geen makkelijke stukken. Het stijgt continu tussen de 7 à 8 procent. Het zwaarste stuk komt wel al vroeg in de klim, tussen kilometer 3 en 6 van de klim gaat het continu aan 8,5% omhoog. Daarna wordt het weer wat minder en de laatste kilometers richting de top komt het niet meer boven de acht procent. Na 166 kilometer komen de renners boven en is het nog minder dan 20 kilometer tot de finish. Voor de slotklim begint zal er eerst nog zeven kilometer afgedaald moeten worden. Ik zou jullie graag het een en ander vertellen over deze afdaling, maar de karretjes van Google besloten ergens halverwege de beklimming van de Forclaz dat het zo wel prima was. Geen streetview in deze contrijen. Een paar kilometer na de top rijden de renners door het dorpje Trient en tot dan toe zitten er op het oog weinig bochten in de afdaling. Daarna zitten er nog wel een paar haarspeldbochten in het parcours, maar de weg lijkt net zo breed als tijdens de beklimming. Derhalve durf ik wel te stellen dat deze afdaling prima te doen moet zijn.



De renners komen na 177 kilometer door het dorpje Finhaut en op dat moment is de slotklim al bezig. We gaan klimmen naar het stuwmeer van Emosson. Officieel moeten we het eigenlijk de Col de la Gueulaz noemen, maar blijkbaar heeft men ervoor gekozen om het op Finhaut-Emosson te houden. De klim is 10 kilometer lang en 8,4% gemiddeld, wat het een beklimming van de buitencategorie maakt. De klim begint nog redelijk simpel, met een kilometer aan 7% gevolgd door twee kilometer aan 5 à 6%. Daarna wordt het tot de finish niet meer makkelijk. Een kilometer aan 8% wordt gevolgd door een kilometer aan 9%. Daarna gaat het zelfs richting de 10%. Op vier kilometer van de streep wordt het weer even wat makkelijker, maar 8,7% kan je ook moeilijk erg makkelijk noemen. In de slotkilometers krijgen we een kilometer aan 9%, een kilometer aan 10% en in de laatste hectometers loopt het aan 12% omhoog. Een loodzware klim, een van de zwaarste van deze Tour. Hier kunnen serieuze verschillen worden gemaakt. Na 184 kilometer zit de eerste van vier zware ritten er dan op.




Het Lac d'Emosson is een stuwmeer met meerdere dammen. Bij al deze dammen wordt energie opgewekt, dus dat is allemaal best prima. In de buurt van het dam schijn je voetstappen van dinosaurrusen te kunnen vinden. Meer dan 250 miljoen jaar oud, zouden die moeten zijn. In de buurt van het meer zijn er verschillende wandelroutes en dat is best logisch, want het is hier behoorlijk mooi. Het is voor het eerst dat we in de Tour naar dit stuwmeer klimmen. Toch is het voor Finhaut-Emosson niet het debuut in een koers van de ASO. Twee jaar geleden kwamen zowel de Col de la Forclaz als de beklimming naar het meer van Emosson voor in de zevende rit van het Criterium du Dauphiné. Het werd een etappe met een van de spectaculairste en onverwachte finales die ik heb gezien. Vroeg op de dag reed er een kopgroep van 14 weg, met onder andere Lieuwe Westra en twee Russen van Katusha, Egor Silin en Yuri Trofimov. Het leek goed te gaan met de voormalige stratenmaker, maar op de slotklim naar het stuwmeer reden de Russen van hem weg. Ze leken zelfs heel ver weg te rijden. Het leek uit te gaan draaien op een derde plaats voor Lieuwe Westra. Ondertussen reed in de achtergrond nog maar een select groepje favorieten bij elkaar. Froome had zijn treintje weer op kop gezet, maar Contador had daar maling aan. Hij ging vol in de aanval en Porte, toen nog meesterknecht van Froome, kreeg het niet dicht. Door de aanval van Contador en het gespartel van Froome en co kwamen de koplopers nooit meer in beeld. De regie had er totaal geen aandacht meer voor. Minutenlang kwamen de Russen niet in beeld, tot er op 150 meter van de streep ineens weer naar voren werd geschakeld. Westra lag nog maar een paar meter achter de volledig stilvallende Russen en deed een uiterste krachtsinspanning om ze nog bij te halen. Op 100 meter van de streep haalde hij ze in en reed hij bij ze weg. De Russen waren volledig kapot en kwamen niet meer vooruit. Westra zelf was ook kapot. Zigzaggend reed hij naar de streep en direct na de finish kneep hij in de remmen, stapte hij af en liep hij totaal uitgeput en volledig verdwaasd verder.



Het is niet alleen in Nederland warm, ook in Zwitserland kunnen ze er wat van. Naar verwachting wordt het 30 graden in Bern en zelfs 32 graden in Martigny. Bij het stuwmeer zitten we wel op bijna 2000 meter hoogte, dus daar zal het iets koeler zijn. Toch weer een absurd warme dag, alleen al daarom kan je verwachten dat er een paar renners genadeloos doorheen gaan zakken. Er is totaal geen kans op neerslag en er zal ook praktisch geen wind zijn. Kortom, een absurd warme dag, zonder verkoeling. De lijdensweg voor de renners zal beginnen om 12:00, hoewel ze het eerste kwartier nog wel rustig door Bern mogen fietsen. De finish boven bij het meer wordt verwacht tussen 17:05 en 17:41. De uitzending zal weer beginnen om 14:10, zowel bij Sporza als de NOS. Is niet erg, het eerste deel is toch vlak dus we missen niets.



Weer een lastige rit om te voorspellen. Dit is de eerste van vier lastige ritten en het is de vraag wat het peloton gaat doen. Sky gaat uiteraard controleren, maar wat doet de rest? Gaat Movistar vol op kop rijden? Gaat Astana dat doen? Of nog een andere ploeg? Ik weet niet of er tijdens deze rit al veel gaat gebeuren. De volgende rit zal een klimtijdrit zijn en daarna komen er nog twee zware dagen. Tijdens deze Tour hebben de renners al veel snipperdagen genomen, maar ik denk dat ze hier ook niet gek veel gaan doen voor de laatste twee beklimmingen. Derhalve is het best goed mogelijk dat deze rit weer voor een kopgroepje gaat zijn. Er kan een grote kopgroep wegrijden die voor de Forclaz al een behoorlijke voorsprong heeft. Dat lijk mij het meest realistische scenario, maar ik zit er nogal vaak naast dus neem dit vooral niet serieus. Mocht het tussen de favorieten beslecht worden dan pakt Froome hier z'n tweede rit en neemt hij er nog minstens een halve minuut voorsprong bij. De rest komt niet in zijn buurt. Astana en Movistar willen nog wel eens grappig doen op de tweede rustdag, maar dan moeten ze nu wel extreem grappig hebben gedaan. Mollema gaat overigens door het ijs zakken, maar dat geheel terzijde. Ik ga maar weer eens vijf willekeurige vroege vluchters noemen.
1. Zakarin. Lijkt me wel lachen, dat een Rus die op z'n 19e al betrapt werd op het gebruik van anabole steroïden na het nieuws van de afgelopen dagen een rit wint. Maximaal trollen, niks mis mee. Ilnur was in het begin van de Tour zwak, maar in de rit die Pantano won was hij weer sterk. Hij had alleen wat problemen met z'n lenzen, anders was hij wel hoger geëindigd. Nieuwe rit, nieuwe kans.
2. Barguil. Hij zal toch iets moeten doen om nog wat van z'n Tour te maken. In zijn eerste grote ronde ging hij vooral vaak in de aanval en won hij prompt twee ritten. Daarna is het toch wat meer een aanklamper geworden, zonder enig succes te oogsten. Hup, in de aanval.
3. Navarro. Gaat gewoon lekker iedere dag in de aanval. Wel een leuke manier van koersen, maar helaas voor hem niet echt effectief. Na de rustdag zal hij wel weer wat extra uitgerust zijn om aan een nieuwe kansloze ontsnapping te beginnen. Toch raar dat die Cofidismannetjes altijd zo kansloos rijden.
4. Pauwels. Ja, die gaat ook iedere dag in de aanval. Alleen kan hij het nooit afmaken, waarschijnlijk omdat hij nog altijd de stem van Jean-Paul van Poppel in z'n achterhoofd hoort. Arme jongen.
5. Rolland. Gaat gewoon weer in de aanval, misschien zelfs weer met zijn Nederlandse ploeggenoten. Vervolgens lost ie weer kansloos, maar hey, ze waren wel in de aanval. Tour geslaagd voor Cannondale.

Sagan draait alweer vierkant, zoals verwacht.

quote:

Op woensdag 20 juli 2016 15:36 schreef onlogisch het volgende:

[..]

Dat weet ik Frits. Maar een mens mag toch dromen hebben?

Ik zette mijn post meer in als metafoor. Een daadwerkelijke weddenschap over zoiets zou ik nooit doen.

quote:

Op woensdag 20 juli 2016 15:37 schreef Sked het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Heb je dat bewaard in een database ?

quote:

Op woensdag 20 juli 2016 15:40 schreef Szura het volgende:
Meer spektakel in Brussel dan hier jongens

[ afbeelding ]

Een jas aan met dit weer.