LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Hemelvaartsdag 1989. Ik woonde voor het eerst op mezelf, ruim een maand. In het centrum van Zaltbommel, 'De Stad' zeggen we hier. Bij de Etos links af, waar destijds nog de Aldi, met Mariska, was gehuisvestigd. Daarna halverwege de Koningsstraat van schoenmaker Schaapherder, cafébaas Chris van Brakel en stads chroniqueur Hans Keser, het rustieke, knusse hofje op. Woon inmiddels alweer 28 voorbij gevlogen jaren op het Jan Haeckenhofje. Hoe je naar de hemel vaart weet ik nog steeds niet, wel dat er op Hemelvaartsdag in 'De Kindertuin' tijdens 'BommelPop' bevlogen muzikanten, traditioneel, hun kunstjes vertoonden. Zo knus en rustig het altijd op mijn hofje is, zo druk en lawaaierig zou het die nacht worden. Bedacht tijdens het festival dat het een leuk idee zou kunnen zijn om, na 'BommelPop,' een soort after-housewarmings party te geven. Ik stond er niet bij stil dat er veel gegadigden zouden zijn om rondgeleid te worden in mijn recent betrokken huisje. Begeleid door gedempte en serene muziek, nippend aan een drankje of knabbelend uit hun knibbel knabbel knuistje.
Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier. Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.
De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet. Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest
De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven. De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.
Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.
Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2017 16:50:01 ]
Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier. Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.
De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet. Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest
De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven. De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.
Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.
Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2017 16:50:01 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ongeveer een jaar geleden anderhalf uur lang genoten van het eerbetoon van De Wereld Draait Door aan Mart Smeets. Je kunt vinden van hem wat je wil, arrogant, hooghartig, egocentrisch, dominant, weet ik veel wat hem allemaal werd verweten. Eén ding kon je hem niet ontzeggen......vakmanschap. Hoe hij in precies drie minuten, zittend op de rand van een stoep op een zuid Frans dorpsplein, een Touretappe improviserend versloeg, waar later pas de beelden aan werden toegevoegd, is uniek. Je staat er niet altijd bij stil hoeveel er wordt geïmproviseerd door de verslaggevers en programmamakers. In welke chaos en hectiek ze soms moeten werken.
Heb ooit een reportage gezien over de chaos achter de schermen bij het Tour de France programma 'De Avondetappe' van de NOS. Rennen, vloeken, zenuwen, zweten, haasten, kabels ontwarren, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script inzien. Kijken waar het hotel zich bevindt en afwachten wat en wanneer er kan worden gegeten. Daar tussen loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....Go! 'Goeieavond dames en heren, welkom in het pittoreske St. Donderjeu sùr la Mêre. We bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden waar gisteren, op indrukwekkende wijze, Polleke de Metselaere in een geweldige sprint won. Een etappe die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige wielerkenner Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie Franse zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, proostte met zijn tafelgasten en leek ie opgelucht weer heelhuids de finish gehaald te hebben. DaMart heeft een mooier afscheid gekregen dan Dalidah. Herman Brood zei ooit tegen Theo van Gogh: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit hadden woorden van Mart Smeets geweest kunnen zijn.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisie-sport-wereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen zwart of wit. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem de laatste jaren in de Tour. Hij nam vorig jaar definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden van commentaar voorzag. Zijn laatste woorden waren ongeveer zo: 'Met deze eclatante en verwachte zege van de Amerikanen zitten de Spelen er voor mij op. Ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook. Au revoir en tot ziens. Dit was het,'
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische commentator, programmamaker, maar vooral schaats- en wielerverslaggever. Ex-schaatscoach en co-commentator Leen Pfrommer zittend naast Smeets: 'Mart jongen, wat doe je nou? Je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 26-07-2017 09:32:42 ]
Heb ooit een reportage gezien over de chaos achter de schermen bij het Tour de France programma 'De Avondetappe' van de NOS. Rennen, vloeken, zenuwen, zweten, haasten, kabels ontwarren, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script inzien. Kijken waar het hotel zich bevindt en afwachten wat en wanneer er kan worden gegeten. Daar tussen loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....Go! 'Goeieavond dames en heren, welkom in het pittoreske St. Donderjeu sùr la Mêre. We bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden waar gisteren, op indrukwekkende wijze, Polleke de Metselaere in een geweldige sprint won. Een etappe die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige wielerkenner Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie Franse zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, proostte met zijn tafelgasten en leek ie opgelucht weer heelhuids de finish gehaald te hebben. DaMart heeft een mooier afscheid gekregen dan Dalidah. Herman Brood zei ooit tegen Theo van Gogh: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit hadden woorden van Mart Smeets geweest kunnen zijn.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisie-sport-wereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen zwart of wit. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem de laatste jaren in de Tour. Hij nam vorig jaar definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden van commentaar voorzag. Zijn laatste woorden waren ongeveer zo: 'Met deze eclatante en verwachte zege van de Amerikanen zitten de Spelen er voor mij op. Ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook. Au revoir en tot ziens. Dit was het,'
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische commentator, programmamaker, maar vooral schaats- en wielerverslaggever. Ex-schaatscoach en co-commentator Leen Pfrommer zittend naast Smeets: 'Mart jongen, wat doe je nou? Je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 26-07-2017 09:32:42 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toppertje weer hoor!
Op woensdag 19 januari 2011 22:10 schreef JaneDoe het volgende:
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
43 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2017 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me. Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
43 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar oud. Ik was als jong spelertje van NIVO Sparta destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2017 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 1953, het oprichtingsjaar van NIVO, evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me. Als 11jarig straatvoetballertje leefde je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe King George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar, gekroond in 1967, ging er op Vogelenzang 25 geen slaapkamerlampje branden.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog steeds de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen voetbal werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat meer op zijn kerfstok en op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 29 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de grote voetbalsuccessen uit die bijna 30 jaar blijvend wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klank- en glansrijke verleden. Op mijn 18e ging ik in 1979, met vrienden uit Bommel en de Bommelerwaard, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980, zag ik Bono van U2 in de stellages van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan zou ik erbij zijn geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het Volkspark stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco, in de laatste minuut tegen de West- Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nog steeds voor kippenvel zorgen. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige oer-rocker uit Canada, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik, als 11jarige Bommelse pleintjesvoetballer achter de Philipsschool, voelde kijkend naar het 'totaalvoetbal' van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots en hartstocht uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn eerste muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden na-apen en mijn pad zouden plaveiden op weg naar Dinosaurus Sr.
Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van de stadiondaken. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook tot die categorie scharen.
Piet Keizer werd door voetballiefhebbers de koning van de schaar genoemd. De oude rot Neil Young, raakt als een inspirerende jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden tegenwoordig in de voetbalhemel, als echte Godenzonen, samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van de oprechte muzikant die je recht in het hart raakt.
Als Neil Young de sterren van de muzikantenhemel speelt, houdt deze 54jarige Bommelse, sentimentele romanticus het niet droog. Zoals ooit een 11jarig menneke, op Vogelenzang 25 starend naar de televisie, na de verloren WK finale tegen natte pupillen vocht. Zich nog niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd zal overwinnen. Keep on rocking in the free world..........
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog steeds de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen voetbal werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat meer op zijn kerfstok en op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 29 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de grote voetbalsuccessen uit die bijna 30 jaar blijvend wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klank- en glansrijke verleden. Op mijn 18e ging ik in 1979, met vrienden uit Bommel en de Bommelerwaard, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980, zag ik Bono van U2 in de stellages van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan zou ik erbij zijn geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het Volkspark stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco, in de laatste minuut tegen de West- Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nog steeds voor kippenvel zorgen. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige oer-rocker uit Canada, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik, als 11jarige Bommelse pleintjesvoetballer achter de Philipsschool, voelde kijkend naar het 'totaalvoetbal' van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots en hartstocht uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn eerste muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden na-apen en mijn pad zouden plaveiden op weg naar Dinosaurus Sr.
Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van de stadiondaken. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook tot die categorie scharen.
Piet Keizer werd door voetballiefhebbers de koning van de schaar genoemd. De oude rot Neil Young, raakt als een inspirerende jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden tegenwoordig in de voetbalhemel, als echte Godenzonen, samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van de oprechte muzikant die je recht in het hart raakt.
Als Neil Young de sterren van de muzikantenhemel speelt, houdt deze 54jarige Bommelse, sentimentele romanticus het niet droog. Zoals ooit een 11jarig menneke, op Vogelenzang 25 starend naar de televisie, na de verloren WK finale tegen natte pupillen vocht. Zich nog niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd zal overwinnen. Keep on rocking in the free world..........
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
de warmte is dichterbij
dan je denkt
bijna aaibaar
naderbij dan
je bevroedt
het goede gemoed
onderweg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt alles goed
dan je denkt
bijna aaibaar
naderbij dan
je bevroedt
het goede gemoed
onderweg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt alles goed
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vanochtend voor het eerst bij tandarts van Kleef geweest in de Wielkamp. Was nog een hele praktijk. Altijd weer spannend, zo'n eerste keer. Had van tevoren bij de naam van Kleef onwillekeurig associaties aan Kukident. Zou weer eens een storm in een glas water blijken te zijn. Aardige, vriendelijke man. Het tandenknarsen vooraf bleek, achteraf, onnodig te zijn geweest.
Ik had het vermoeden dat er links onderin mijn gebit het één en ander niet goed zat. Had ik goed aangevoeld. Het puntje van mijn tong was al tijden. terecht naar nu bleek, niet uit die buurt te slaan. Een kies zal moeten worden getrokken. Had natuurlijk geen keus. Zou ook raar zijn geweest, biljarten bij m'n eerste bezoek aan een nieuwe tandarts.
Moet verder ook op bezoek bij de mondhygiëniste. De receptioniste zei dat ze even ging kijken of ze een gaatje kon vinden. Ik vroeg dus, uit beleefdheid, of ze al een genderneutraal toilet hadden. Bleek ze in de agenda te kijken om een afspraak te maken. Stond ik daar, met een rooie kop, blozend voor lul. Had het weer eens verkeerd begrepen. Het misverstand zou kunnen komen door de berichtgeving in de media van de laatste tijd. Of misschien toch doordat ik geen verstandskiezen meer heb.
Ik had het vermoeden dat er links onderin mijn gebit het één en ander niet goed zat. Had ik goed aangevoeld. Het puntje van mijn tong was al tijden. terecht naar nu bleek, niet uit die buurt te slaan. Een kies zal moeten worden getrokken. Had natuurlijk geen keus. Zou ook raar zijn geweest, biljarten bij m'n eerste bezoek aan een nieuwe tandarts.
Moet verder ook op bezoek bij de mondhygiëniste. De receptioniste zei dat ze even ging kijken of ze een gaatje kon vinden. Ik vroeg dus, uit beleefdheid, of ze al een genderneutraal toilet hadden. Bleek ze in de agenda te kijken om een afspraak te maken. Stond ik daar, met een rooie kop, blozend voor lul. Had het weer eens verkeerd begrepen. Het misverstand zou kunnen komen door de berichtgeving in de media van de laatste tijd. Of misschien toch doordat ik geen verstandskiezen meer heb.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Lekkere finale als afsluiting van een memorabel EK. Met soms mooie doelpunten, spanning tot het eind en duels op het scherpst van de snede zonder elkaar te sparen. Met het vuur aan de schenen werd Neerlands eer hartstochtelijk verdedigd. Vanaf het eerste fluitsignaal sloeg de vlam in de pan. Het willen winnen werd omgezet in met heilige overtuiging geloven in eigen kunnen. De Nederlandse spaarpotten zullen rijkelijk gevuld gaan worden. De Euro's vinden straks blindelings hun weg naar de wachtende gleuven. Net zoals de supporters in het helemaal gevulde stadion van FC Twente na de 4-2 overwinning op de stugge Denen vervuld waren van vreugde. Dat spaarvarkentje hadden ze maar mooi geslacht.
Knap hoe de Nederlandse meiden met de spanning van hun eerste finale op een groot toernooi omgingen. Eveneens is het knap te noemen hoe ze al snel na de plotse 0-1 achterstand zich herpakten en onmiddellijk de 1-1 scoorden. Uiteindelijk is de 4-2 eindstand niet eens geflatteerd te noemen. De 4-2 weerspiegelt precies en terecht de verhoudingen. De eer die ze opstrijken is niet anders dan verdiend. Gezien het hier vrouwenvoetbal betreft zal er financiëel niet veel aan de strijkstok blijven hangen voor de speelsters. Ze speelden weliswaar de eerste viool tijdens dit voetbalfeest in eigen land, het grote geld blijft in de zakken van hun mannelijke evenknieën gedirigeerd. worden.
Waar vroeger wel eens smalend over vrouwen die voetballen werd gesproken, gaat de Nederlandse vlag nu in top. De vlag van de appeltjes van Oranje hangt vanaf vandaag nooit meer halfstok. Het Wilhelmus wordt nu ook uit volle borst door en voor onze leeuwinnen gebruld. Deze meiden zullen later, bijvoorbeeld bij het strijken, met de borsten vooruit tijdens hun huishoudelijke werkzaamheden met trots terugdenken aan dit heuglijke toernooi. Ze hebben dusdanig huisgehouden dat menig mannelijke scepticus met beide beentjes op de grond is teruggezet.
Een knieval als verontschuldiging zal er niet worden geëist door deze sportieve heldinnen. Wel respect en waardering voor hun prestaties. Dat deze groep speelsters, in tegenstelling tot hun huidige mannelijke collega's, het onder de knie heeft om op topniveau op het juiste moment te presteren. De praatjes vooraf laten ze aan het andere geslacht over. Met praatjes vul je immers geen gaatjes. Staat achteraf ook zo lullig, als je weer eens door een tegenstander bent afgeslacht.
Knap hoe de Nederlandse meiden met de spanning van hun eerste finale op een groot toernooi omgingen. Eveneens is het knap te noemen hoe ze al snel na de plotse 0-1 achterstand zich herpakten en onmiddellijk de 1-1 scoorden. Uiteindelijk is de 4-2 eindstand niet eens geflatteerd te noemen. De 4-2 weerspiegelt precies en terecht de verhoudingen. De eer die ze opstrijken is niet anders dan verdiend. Gezien het hier vrouwenvoetbal betreft zal er financiëel niet veel aan de strijkstok blijven hangen voor de speelsters. Ze speelden weliswaar de eerste viool tijdens dit voetbalfeest in eigen land, het grote geld blijft in de zakken van hun mannelijke evenknieën gedirigeerd. worden.
Waar vroeger wel eens smalend over vrouwen die voetballen werd gesproken, gaat de Nederlandse vlag nu in top. De vlag van de appeltjes van Oranje hangt vanaf vandaag nooit meer halfstok. Het Wilhelmus wordt nu ook uit volle borst door en voor onze leeuwinnen gebruld. Deze meiden zullen later, bijvoorbeeld bij het strijken, met de borsten vooruit tijdens hun huishoudelijke werkzaamheden met trots terugdenken aan dit heuglijke toernooi. Ze hebben dusdanig huisgehouden dat menig mannelijke scepticus met beide beentjes op de grond is teruggezet.
Een knieval als verontschuldiging zal er niet worden geëist door deze sportieve heldinnen. Wel respect en waardering voor hun prestaties. Dat deze groep speelsters, in tegenstelling tot hun huidige mannelijke collega's, het onder de knie heeft om op topniveau op het juiste moment te presteren. De praatjes vooraf laten ze aan het andere geslacht over. Met praatjes vul je immers geen gaatjes. Staat achteraf ook zo lullig, als je weer eens door een tegenstander bent afgeslacht.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het was een leuk weekje topsport tijdens het WK-atletiek in Londen. In de NOS-studio oud-110 meter hordeloper Gregory Sedoc een prettig ogende, meelevende, deskundige analist. Ter zaken kundig noemt men dat. Dione de Graaff was, als presentatrice en aangeefster, meer op haar plaats dan bij het voetballen en schaatsen. Plus dat ze natuurlijk zoals altijd onze huiskamers verwarmde met haar stralende televisielach. De zak hooi die van voren Jeroen heet en van achteren Stekelenburg hebben ze duidelijk alleen op zijn achternaam aangenomen. Je gaat bijna naar de belegen Marga van Praag of Annet van Trigt terugverlangen. De NOS kennende zitten we nog minstens 30+ jaar met hem opgescheept. Edward van Cuilenborg is er ooit ook zo binnengerold. Als zoon van de hoofdredacteur van de Voetbal International hoefde hij in zijn sollicitatie-kruiwagen weinig ballast mee te sjouwen.
Er waren op het WK af en toe grappige en pijnlijke verrassingen te zien. Soms mede veroorzaakt door de Britse organisatie of de Wereld Atletiek Unie zelf. Zoals de Jamaicaanse megaster Usain Bolt overkwam voor de 4x100 meter finale, waar hij en andere atleten een half uur in de kou moest wachten voor ze het stadion in mochten. Het zweet van de warming up verdampte, de opgewarmde spieren verkoelden en werden weer stram. Met als gevolg kramp in zijn hamstring, waardoor hij uitviel in wat zijn laatste feestje had moeten worden. Een zekere medaille werd hem daardoor ontnomen. Iets dat ook een favoriete 400 meter loper uit Botswana overkwam. Hem werd, vlak voor de finale, de toegang tot het stadion ontzegd. Hij had volgens de officials een dag eerder iets te lang op de WC gezeten. Er zou besmettingsgevaar voor andere lopers zijn. Alsof je vlak voor de finale nog buikloop kunt krijgen.
Er waren, evenals twee jaar geleden, weer Nederlandse medailles. Zelfs goud op de 200 meter door een struise, blonde wereldvedette. Naar eigen zeggen op topniveau presterend op een dieet van pindakaas en ijsbergsla. Gezien haar stalen zenuwen en ijskoude mentaliteit op het moment suprème klinkt dat zeker geloofwaardig. Wel aan te raden aan Dafne is, gezien haar acne, om minder suiker op de pindakaas te strooien. Niet dat ik weet of dat de oorzaak is, daarvoor heb ik er te weinig kaas van gegeten. Aan haar techniek hoeft zeker niet meer geschaafd te worden. Scherp als een vlindermes vliegt ze door de bochten. Dat is er vanaf jongs af aan al perfect ingeslepen.
Nederlandse hoop voor de toekomst op de 100 meter horden diende zich ook aan. Nadine Vissers komt net zoals Dafne Schippers voort uit de zevenkamp. Een mooie finaleplaats werd haar deel. Als ze zich helemaal toelegt op dit onderdeel ligt er misschien wel iets nog mooiers in het verschiet. De eerste hordes daarvoor heeft ze al glansrijk genomen. Sibran Hassan, de tot Nederlandse genaturaliseerde lange afstand loopster, presteert al jaren op het hoogste plan. Hoeft geen eerste hordes meer te nemen. Als één van de favorieten werd ze helaas slechts vijfde op "haar" afstand de 1500 meter. De teleurstelling was zo groot dat ze, na de finale, voor de camera van de NOS alleen maar stamelend, vol onbegrip kon reageren Daarom was haar revanche op de slotdag goud waard. Het winnen van brons op de 5000 meter kwam als een verrassing en smaakte als Goudse kaas vers van het mes.
Verder was het mooi dat de Amerikanen en Britten niet overdreven veel mochten en konden juichen. Perfect geïllustreerd door het laatste nummer, de 4X400 meter. Eén van de hoogtepunten van dit WK eindigde met een verrassende en mede daardoor schitterende overwinning voor de specialisten uit Trinidad en Tobago. Amerika moest na jaren onverslaanbaar te zijn geweest genoegen nemen met zilver.
Het eerbetoon voor Usain Bolt als groots sluitstuk van dit WK was meer dan terecht. De beste sprinter ooit, misschien zelfs de beste atleet ooit, nam afscheid zonder goud op dit WK. De lauwerkrans van succes zal echter voor eeuwig op zijn schouders rusten. Hij laat een met goud besprenkelde carrière achter zoals nog nooit is vertoond. Misschien wordt het ooit als film vertoond, zoals zijn Jamaicaanse landgenoten, de Olympische bobsleeërs overkwam. Die werden als sporters niet serieus genomen. Dat zal Bolt nooit overkomen. Op zijn lauweren rusten zal hij zeker niet. Hij heeft zelfs zijn ambitie uitgesproken om voetballer te worden.
Dat was ook de grote passie van Bob Marley. De twee grootste Jamaicanen met dezelfde liefde voor de grootste sport ter wereld. Het bobsleeën zal ze koud laten. Ze hebben samen één liefde. De Jamaicaan koestert hen beiden, Staat als één volk achter deze legendes. One Love, One Heart.
Er waren op het WK af en toe grappige en pijnlijke verrassingen te zien. Soms mede veroorzaakt door de Britse organisatie of de Wereld Atletiek Unie zelf. Zoals de Jamaicaanse megaster Usain Bolt overkwam voor de 4x100 meter finale, waar hij en andere atleten een half uur in de kou moest wachten voor ze het stadion in mochten. Het zweet van de warming up verdampte, de opgewarmde spieren verkoelden en werden weer stram. Met als gevolg kramp in zijn hamstring, waardoor hij uitviel in wat zijn laatste feestje had moeten worden. Een zekere medaille werd hem daardoor ontnomen. Iets dat ook een favoriete 400 meter loper uit Botswana overkwam. Hem werd, vlak voor de finale, de toegang tot het stadion ontzegd. Hij had volgens de officials een dag eerder iets te lang op de WC gezeten. Er zou besmettingsgevaar voor andere lopers zijn. Alsof je vlak voor de finale nog buikloop kunt krijgen.
Er waren, evenals twee jaar geleden, weer Nederlandse medailles. Zelfs goud op de 200 meter door een struise, blonde wereldvedette. Naar eigen zeggen op topniveau presterend op een dieet van pindakaas en ijsbergsla. Gezien haar stalen zenuwen en ijskoude mentaliteit op het moment suprème klinkt dat zeker geloofwaardig. Wel aan te raden aan Dafne is, gezien haar acne, om minder suiker op de pindakaas te strooien. Niet dat ik weet of dat de oorzaak is, daarvoor heb ik er te weinig kaas van gegeten. Aan haar techniek hoeft zeker niet meer geschaafd te worden. Scherp als een vlindermes vliegt ze door de bochten. Dat is er vanaf jongs af aan al perfect ingeslepen.
Nederlandse hoop voor de toekomst op de 100 meter horden diende zich ook aan. Nadine Vissers komt net zoals Dafne Schippers voort uit de zevenkamp. Een mooie finaleplaats werd haar deel. Als ze zich helemaal toelegt op dit onderdeel ligt er misschien wel iets nog mooiers in het verschiet. De eerste hordes daarvoor heeft ze al glansrijk genomen. Sibran Hassan, de tot Nederlandse genaturaliseerde lange afstand loopster, presteert al jaren op het hoogste plan. Hoeft geen eerste hordes meer te nemen. Als één van de favorieten werd ze helaas slechts vijfde op "haar" afstand de 1500 meter. De teleurstelling was zo groot dat ze, na de finale, voor de camera van de NOS alleen maar stamelend, vol onbegrip kon reageren Daarom was haar revanche op de slotdag goud waard. Het winnen van brons op de 5000 meter kwam als een verrassing en smaakte als Goudse kaas vers van het mes.
Verder was het mooi dat de Amerikanen en Britten niet overdreven veel mochten en konden juichen. Perfect geïllustreerd door het laatste nummer, de 4X400 meter. Eén van de hoogtepunten van dit WK eindigde met een verrassende en mede daardoor schitterende overwinning voor de specialisten uit Trinidad en Tobago. Amerika moest na jaren onverslaanbaar te zijn geweest genoegen nemen met zilver.
Het eerbetoon voor Usain Bolt als groots sluitstuk van dit WK was meer dan terecht. De beste sprinter ooit, misschien zelfs de beste atleet ooit, nam afscheid zonder goud op dit WK. De lauwerkrans van succes zal echter voor eeuwig op zijn schouders rusten. Hij laat een met goud besprenkelde carrière achter zoals nog nooit is vertoond. Misschien wordt het ooit als film vertoond, zoals zijn Jamaicaanse landgenoten, de Olympische bobsleeërs overkwam. Die werden als sporters niet serieus genomen. Dat zal Bolt nooit overkomen. Op zijn lauweren rusten zal hij zeker niet. Hij heeft zelfs zijn ambitie uitgesproken om voetballer te worden.
Dat was ook de grote passie van Bob Marley. De twee grootste Jamaicanen met dezelfde liefde voor de grootste sport ter wereld. Het bobsleeën zal ze koud laten. Ze hebben samen één liefde. De Jamaicaan koestert hen beiden, Staat als één volk achter deze legendes. One Love, One Heart.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vorige maand dus begonnen met het stoppen van drinken van alcohol. Of andersom, dat de alcohol gestopt is met mij te vinden. Ben vandaag precies acht weken nuchter. Gelukkig lijdt m'n kurkdroge humor er niet onder. De Hema zit momenteel wel in zwaar weer ben ik bang. Vorige week vrijdag schuifelde ik voor het eerst, rustig en bedaard m'n vaste inkoopadresje binnen, toen de bedrijfsleider me huilend in de armen viel. Ik voelde gelijk al nattigheid. Snikkend vertelde hij me dat de omzetcijfers drastisch zijn gedaald. Beneden NAP zelfs. Hij was bang dat ik bij Luuc aan boord was gestapt en me nooit meer terug zou zien. Hakkelend, naar adem happend, hijgde hij dat ie opgelucht was dat ik in de Hema weer mijn natje en droogje kwam halen. Ik moest hem de harde, confronterende waarheid wel vertellen. Alsof majoor Boszhardt van haar geloof was gevallen, zo beduusd keek ie me met zijn vochtige oogjes aan. Zelf hield ik het ook bijna niet meer droog. Maar goed, de kurk was uit de fles. Ik had er een tijdje tegenaan gehikt en was opgelucht weer een drempel overwonnen te hebben. Ik moest hard zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor de winkel waar ik ooit m'n hart aan had verpand.
Vier weken intern op jeugdkamp geweest en, onder begeleiding van een stimulerende ex-topsporter, vrijwel iedere dag op de hometrainer me gallisch en in het zweet gewerkt. Natuurlijk langzaam opgebouwd. Daarbij iedere dag een frisse neus gehaald middels wandelingen in de lommerrijke omgeving van het pretpark. Gezonder en gevarieerder gaan eten. 'Goed kauwe zodat het regulmatig in je bloed komp' zei Tedje van Es 25 jaar geleden al. Zo min mogelijk suiker en veel water drinken. I.p.v drie liter wijn per dag nu drie liter Spa-rood met een smaakje. Na die vier weken was ik al zes kilo afgevallen. Helaas eenmaal weer thuis vrijwel niks kunnen doen door vocht in enkel en voet. Drie keer per week wordt het ingetaped door een lieve pleegzuster bloedwijn. Heb er al vaker last van gehad, was het na twee weken hersteld. Nu duurt het al een maand en komt er nog minstens één week bij. Moet het straks dus weer rustig op gaan bouwen. Dat zal bij Richard zijn waarschijnlijk. Goeie verhalen over gehoord, o.a. van Nicole en Nelleke.
Nelleke wilde me zelfs al overhalen aan de zeskamp mee te doen tijdens de Bommelweek. Zo hard lopen we niet van Stapel zou Huub zeggen. Deze dans laat ik nog even aan me voorbij gaan.
In de laatste vier weken dat ik thuis immobiel was toch nog drie kilo extra kwijtgeraakt. Goede voeding, matiging en geheel onthouding blijkt zelfs zonder bewegen zich al te lonen. Kan natuurlijk ook komen doordat ik sinds twee maanden een mobieltje heb. Al bij al in twee maanden negen kilo kwijt geraakt. Anniko van Santen en Derk Bolt hoeven niet te worden ingeschakeld. Ben ze liever kwijt dan rijk. Mag en moet natuurlijk niet te gemakzuchtig worden. De zucht is er namelijk nog steeds. Die sluimert, op kousenvoeten, als een dief in de nacht. Wel in veel mindere mate dan voorheen. Moet wel waken voor een terugval en met beide benen op de grond blijven. Nu nog goed slapen, waken doe ik 's nachts nog te veel. Maar daar wordt ook aan gewerkt. Alles voor het goede doel en voor de complimentjes die ik al heb gekregen toen ik Nicole, Nelleke en snoepvrouwtje Ellie tegenkwam in de stad.
Vier weken intern op jeugdkamp geweest en, onder begeleiding van een stimulerende ex-topsporter, vrijwel iedere dag op de hometrainer me gallisch en in het zweet gewerkt. Natuurlijk langzaam opgebouwd. Daarbij iedere dag een frisse neus gehaald middels wandelingen in de lommerrijke omgeving van het pretpark. Gezonder en gevarieerder gaan eten. 'Goed kauwe zodat het regulmatig in je bloed komp' zei Tedje van Es 25 jaar geleden al. Zo min mogelijk suiker en veel water drinken. I.p.v drie liter wijn per dag nu drie liter Spa-rood met een smaakje. Na die vier weken was ik al zes kilo afgevallen. Helaas eenmaal weer thuis vrijwel niks kunnen doen door vocht in enkel en voet. Drie keer per week wordt het ingetaped door een lieve pleegzuster bloedwijn. Heb er al vaker last van gehad, was het na twee weken hersteld. Nu duurt het al een maand en komt er nog minstens één week bij. Moet het straks dus weer rustig op gaan bouwen. Dat zal bij Richard zijn waarschijnlijk. Goeie verhalen over gehoord, o.a. van Nicole en Nelleke.
Nelleke wilde me zelfs al overhalen aan de zeskamp mee te doen tijdens de Bommelweek. Zo hard lopen we niet van Stapel zou Huub zeggen. Deze dans laat ik nog even aan me voorbij gaan.
In de laatste vier weken dat ik thuis immobiel was toch nog drie kilo extra kwijtgeraakt. Goede voeding, matiging en geheel onthouding blijkt zelfs zonder bewegen zich al te lonen. Kan natuurlijk ook komen doordat ik sinds twee maanden een mobieltje heb. Al bij al in twee maanden negen kilo kwijt geraakt. Anniko van Santen en Derk Bolt hoeven niet te worden ingeschakeld. Ben ze liever kwijt dan rijk. Mag en moet natuurlijk niet te gemakzuchtig worden. De zucht is er namelijk nog steeds. Die sluimert, op kousenvoeten, als een dief in de nacht. Wel in veel mindere mate dan voorheen. Moet wel waken voor een terugval en met beide benen op de grond blijven. Nu nog goed slapen, waken doe ik 's nachts nog te veel. Maar daar wordt ook aan gewerkt. Alles voor het goede doel en voor de complimentjes die ik al heb gekregen toen ik Nicole, Nelleke en snoepvrouwtje Ellie tegenkwam in de stad.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Komt goed.quote:Op vrijdag 18 augustus 2017 18:16 schreef Hiddendoe het volgende:
Lees dit nu pas.
Tong, veel sterkte.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik te vaak refereer aan het verleden, of dat ik zwelg in nostalgie. Ik zou mezelf eerder een romantische realist of een realistische romanticus willen noemen. Met mijn leeftijd van 54 jaar kan ik putten uit een, soms verstoft, historisch archief van een halve eeuw. Niet dat ik me nog bewust kan herinneren dat in de winter van 1962/1963 de Waal was dichtgevroren, of dat ik nog wel eens terugdenk aan de heroïsche Elfstedentocht die barre winter, waarin Reinier Paping geschiedenis schreef. Die gebeurtenissen staan echter wel op mijn netvlies gebrand. Net zoals de heldendaden van mijn favoriete voetballer, de vergeten Braziliaanse rechtsbuiten Garrincha op de wereldkampioenschappen voetbal van 1958 en 1962. Nooit live mogen aanschouwen of bewust meegemaakt. Wel op één van mijn ontdekkingsreizen naar memorabele sportmomenten ontdekt.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het neie Bommels woordeboek. Deeltje ontiegeluk veul......
Dè zoude wel wille meuge wor? - Daar zou je graag toestemming voor krijgen. Is het niet?
Zek nou ins nie zo an munne kop. - Stop nu eens met je eeuwige gezeur.
Dagge nie gou mokt dagge weg komt. - Nu ben ik kwaad op je. Verdwijn uit m'n gezichtsveld.
Hij vrogt oe de klere van ut lijf. - Hij is van nature uit al zo nieuwsgierig.
Kik ut woar ge an begint keind. - Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Dè meude gij wel zegge. Heur wie ut zeet. - De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Om de dooie dood nie. - Zeker weten van niet.
Dè mins klept an één stuk deur. - Ik zou willen dat ze haar mond eens hield.
Ik viel bijkans van munne groad. - Ik kreeg het zwart voor mijn ogen.
Gelijk hedde. - Ik kan je geen ongelijk geven.
Hij verzupt er in. - Het is duidelijk een maatje te groot voor hem.
Dè het ie ok nie van zun eige. - Dat heeft ie overduidelijk niet van zichzelf.
Dè zoude wel wille meuge wor? - Daar zou je graag toestemming voor krijgen. Is het niet?
Zek nou ins nie zo an munne kop. - Stop nu eens met je eeuwige gezeur.
Dagge nie gou mokt dagge weg komt. - Nu ben ik kwaad op je. Verdwijn uit m'n gezichtsveld.
Hij vrogt oe de klere van ut lijf. - Hij is van nature uit al zo nieuwsgierig.
Kik ut woar ge an begint keind. - Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Dè meude gij wel zegge. Heur wie ut zeet. - De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Om de dooie dood nie. - Zeker weten van niet.
Dè mins klept an één stuk deur. - Ik zou willen dat ze haar mond eens hield.
Ik viel bijkans van munne groad. - Ik kreeg het zwart voor mijn ogen.
Gelijk hedde. - Ik kan je geen ongelijk geven.
Hij verzupt er in. - Het is duidelijk een maatje te groot voor hem.
Dè het ie ok nie van zun eige. - Dat heeft ie overduidelijk niet van zichzelf.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het kan aan mij liggen als ouwe, te kritische, vals zuchtende doedelzak van 54. Dat opa spreekt en preekt uit z'n gewatteerde, comfortabele schommelstoel. Aan zijn pijp lurkend, binnensmonds mompelend dat alles vroeger beter was. Gisteren veel van het jubilerende Lowlands festival gezien en gehoord via internet en televisie. Eigenlijk vrijwel alles. Vandaag weer her en der gehapt en gesnapt via internet. Nogmaals, het kan allemaal aan dit vastgeroest relikwie uit de prehistorische muzikale oudheid zelf liggen. Maar ik heb alleen de bejaarde Iggy Pop (70) zien en horen rocken.
De rest op deze 25ste editie van Lowlands kwam op mij over als een alternatieve Muzikale-Fruitmand of als Arbeidsvitaminen voor hipsters. Heb ook geen geweldige Dance of Electro gehoord. Ben geen expert in dat genre. Het voelde wel allemaal nogal veilig aan. Kan zijn dat ik te veel in Atari Teenage Riot en dergelijke herrie ben blijven hangen. Dat het zelfs voor tieners niet meer ronkend hoeft te rocken of rokend moet rollen. Dat vernieuwen om het vernieuwen juist stilstand of achteruitgang betekent. Hang me daar echter niet aan op. Dat deed Morrissey al met de DJ. Zo, nu eerst een zak Smiths chips opentrekken. Naturel, zoals Iggy The Godfather of Punk.
De rest op deze 25ste editie van Lowlands kwam op mij over als een alternatieve Muzikale-Fruitmand of als Arbeidsvitaminen voor hipsters. Heb ook geen geweldige Dance of Electro gehoord. Ben geen expert in dat genre. Het voelde wel allemaal nogal veilig aan. Kan zijn dat ik te veel in Atari Teenage Riot en dergelijke herrie ben blijven hangen. Dat het zelfs voor tieners niet meer ronkend hoeft te rocken of rokend moet rollen. Dat vernieuwen om het vernieuwen juist stilstand of achteruitgang betekent. Hang me daar echter niet aan op. Dat deed Morrissey al met de DJ. Zo, nu eerst een zak Smiths chips opentrekken. Naturel, zoals Iggy The Godfather of Punk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik te vaak refereer aan het verleden, of dat ik zwelg in nostalgie. Ik zou mezelf eerder een romantische realist of een realistische romanticus willen noemen. Met mijn leeftijd van 54 jaar kan ik putten uit een, soms verstoft, historisch archief van een halve eeuw. Niet dat ik me nog bewust kan herinneren dat in de winter van 1962/1963 de Waal was dichtgevroren, of dat ik nog wel eens terugdenk aan de heroïsche Elfstedentocht die barre winter, waarin Reinier Paping geschiedenis schreef. Die gebeurtenissen staan echter wel op mijn netvlies gebrand. Net zoals de heldendaden van mijn favoriete voetballer, de vergeten Braziliaanse rechtsbuiten Garrincha op de wereldkampioenschappen voetbal van 1958 en 1962. Nooit live mogen aanschouwen of bewust meegemaakt. Wel op één van mijn ontdekkingsreizen naar memorabele sportmomenten ontdekt.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Mooi geschreven kerel. En " Ja " ik houd mij aan de belofte dat ik nog dit jaar richting je woonplaats kom voor een hapje,drankje en een rustmomentje. 
Next summer.quote:Op woensdag 30 augustus 2017 11:33 schreef Iwanius het volgende:
[..]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nederlands voetbal
het geroemde, de zege
gejuich kent grenzen
duidelijk verdwenen
gestrompel, de stilte rest
geroezemoes beklijft
geruis, de streling van
de bal in de struiken
de bal, de overwinning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
waar de nederlaag rest
het geroemde, de zege
gejuich kent grenzen
duidelijk verdwenen
gestrompel, de stilte rest
geroezemoes beklijft
geruis, de streling van
de bal in de struiken
de bal, de overwinning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
waar de nederlaag rest
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De onderstaande drie alinea's heb ik op 24 mei in "Een Echte Bommelaar" geplaatst. Het zegt alles over de persoon waar ik het nu weer over wil hebben. Het was de dag van de Europa Cup Finale Ajax-Manchester United........
'Een authentiek, echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin boven zijn andere grote liefde, Ajax. Al een tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht. Ik ken Ben al meer dan veertig jaar, als klasgenoot op de middelbare school en als voetballers vanaf onze jeugdjaren. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, tevens fan van Ajax. Zijn zoon Jan Hein een waardig opvolger bij FC Den Bosch. Ik denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer of in het stadion. Al heet Tineke ook Schouten.
Ben is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over twintig jaar misschien pas weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.'
Helaas mocht het die avond niet zo zijn, en verloor Ajax kansloos van de grootmacht uit Engeland.
Het was eigenlijk een ongelijke strijd. De kapitaalkrachtige club uit de grootste competitie ter wereld, tegen de club met een rijk verleden, maar met een heden zonder vergelijkbare financiële mogelijkheden. Het palmares van Ajax is vele malen groter dan de toch niet kleine erelijst van Manchester United. Daar wordt tegenwoordig echter niet meer naar gekeken. Het gaat om het grote geld. Wie geld heeft, heeft het voor het zeggen. De minder bedeelden hebben het nakijken.
Romantiek en tradities tellen bijna niet meer in de harde voetbalwereld. De ziel van een club wordt verkocht aan Arabische sjeiks of megalomane Amerikaanse golddiggers. Het hart van goud heeft plaats moeten maken voor de goudstaven op de bank. Daarom ging mijn romantische voetbalhart die woensdag in mei open. Mijn en Bennies club trad tegen alle voorspellingen aan in een Europa Cup Finale. Vier gouden sterren prijkten op het shirt en de borst van "onze" spelers. Ik was trots op mijn cluppie. Net zoals ik voor de wedstrijd trots was op Ben zijn beslissing te kiezen voor Antoinette en Tineke.
Hoe de voorstelling die avond is geweest weet ik niet. Wat ik wel weet is wie er die avond in het theater heeft gewonnen. Dat was een echte Ajacied, die niet voor eigen gewin ging maar voorrang gaf aan zijn gevoel voor schoonheid. Hij zal achteraf teleurgesteld zijn geweest over het resultaat van Ajax in de finale. Hij wist toen nog niet dat ie zelf voor een veel grotere strijd zou komen te staan. Een oneerlijk gevecht, een gevecht dat in de oudheid in een arena werd gestreden.
Ik had zijdelings iets vernomen, wist niet wat er nu daadwerkelijk aan de hand was. Toen ik zijn FaceBook pagina las schrok ik. Heb hem onmiddellijk gemaild en waar ik bang voor was klopte. Bennie was er open, eerlijk en duidelijk over. Ik hoef het woord niet te gebruiken. Doe ik ook liever niet. Het is al hard genoeg. Vrijwel iedereen heeft er mee te maken gehad, of ervaart het nog steeds. Ik voelde de woede opkomen, waarom deze goedzak dit moest treffen. Hij gaat de strijd aan en zal er voor vechten vertelde ie me.
Ik weet zeker dat ik mede namens vele Bommelaren en anderen spreek als ik zeg dat we aan hem denken. Hoe triviaal die opmerking ook is. Hoe machteloos we ook zijn, we hopen dat deze joviale sportman en warme persoonlijkheid de wedstrijd van zijn leven gaat winnen. Het heet niet voor niets het Theater van de Lach. Als Ajacied mag ie eindelijk met zijn kameraden hand in hand lopen.
Ga er voor goudhaantje. Om met Bennie zelf te spreken: 'Kom op vriend, maat, kul. Je kunt het. Je gaat deze tegenstander glorieus verslaan.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 06-09-2017 23:34:38 ]
'Een authentiek, echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin boven zijn andere grote liefde, Ajax. Al een tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht. Ik ken Ben al meer dan veertig jaar, als klasgenoot op de middelbare school en als voetballers vanaf onze jeugdjaren. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, tevens fan van Ajax. Zijn zoon Jan Hein een waardig opvolger bij FC Den Bosch. Ik denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer of in het stadion. Al heet Tineke ook Schouten.
Ben is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over twintig jaar misschien pas weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.'
Helaas mocht het die avond niet zo zijn, en verloor Ajax kansloos van de grootmacht uit Engeland.
Het was eigenlijk een ongelijke strijd. De kapitaalkrachtige club uit de grootste competitie ter wereld, tegen de club met een rijk verleden, maar met een heden zonder vergelijkbare financiële mogelijkheden. Het palmares van Ajax is vele malen groter dan de toch niet kleine erelijst van Manchester United. Daar wordt tegenwoordig echter niet meer naar gekeken. Het gaat om het grote geld. Wie geld heeft, heeft het voor het zeggen. De minder bedeelden hebben het nakijken.
Romantiek en tradities tellen bijna niet meer in de harde voetbalwereld. De ziel van een club wordt verkocht aan Arabische sjeiks of megalomane Amerikaanse golddiggers. Het hart van goud heeft plaats moeten maken voor de goudstaven op de bank. Daarom ging mijn romantische voetbalhart die woensdag in mei open. Mijn en Bennies club trad tegen alle voorspellingen aan in een Europa Cup Finale. Vier gouden sterren prijkten op het shirt en de borst van "onze" spelers. Ik was trots op mijn cluppie. Net zoals ik voor de wedstrijd trots was op Ben zijn beslissing te kiezen voor Antoinette en Tineke.
Hoe de voorstelling die avond is geweest weet ik niet. Wat ik wel weet is wie er die avond in het theater heeft gewonnen. Dat was een echte Ajacied, die niet voor eigen gewin ging maar voorrang gaf aan zijn gevoel voor schoonheid. Hij zal achteraf teleurgesteld zijn geweest over het resultaat van Ajax in de finale. Hij wist toen nog niet dat ie zelf voor een veel grotere strijd zou komen te staan. Een oneerlijk gevecht, een gevecht dat in de oudheid in een arena werd gestreden.
Ik had zijdelings iets vernomen, wist niet wat er nu daadwerkelijk aan de hand was. Toen ik zijn FaceBook pagina las schrok ik. Heb hem onmiddellijk gemaild en waar ik bang voor was klopte. Bennie was er open, eerlijk en duidelijk over. Ik hoef het woord niet te gebruiken. Doe ik ook liever niet. Het is al hard genoeg. Vrijwel iedereen heeft er mee te maken gehad, of ervaart het nog steeds. Ik voelde de woede opkomen, waarom deze goedzak dit moest treffen. Hij gaat de strijd aan en zal er voor vechten vertelde ie me.
Ik weet zeker dat ik mede namens vele Bommelaren en anderen spreek als ik zeg dat we aan hem denken. Hoe triviaal die opmerking ook is. Hoe machteloos we ook zijn, we hopen dat deze joviale sportman en warme persoonlijkheid de wedstrijd van zijn leven gaat winnen. Het heet niet voor niets het Theater van de Lach. Als Ajacied mag ie eindelijk met zijn kameraden hand in hand lopen.
Ga er voor goudhaantje. Om met Bennie zelf te spreken: 'Kom op vriend, maat, kul. Je kunt het. Je gaat deze tegenstander glorieus verslaan.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 06-09-2017 23:34:38 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Alles bij elkaar, maakt nog geen geheel.
Later is niet te laat, tenzij haastig gespoed.
Het leven is waarachtig, levensvreugde een leugen.
Betrouwbaar ben je pas, als je oprecht uit de pas loopt.
Het gehucht zucht, onder de uitbestede dorpeling.
De uitzondering wordt daargelaten, waar de riem wordt bevestigd.
Later is niet te laat, tenzij haastig gespoed.
Het leven is waarachtig, levensvreugde een leugen.
Betrouwbaar ben je pas, als je oprecht uit de pas loopt.
Het gehucht zucht, onder de uitbestede dorpeling.
De uitzondering wordt daargelaten, waar de riem wordt bevestigd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Eén keer naar Lloret de Mar op vakantie geweest. Ik was nog jong, onbedorven en op ontdekkingsreis in de voor de jonge Herman nog open liggende, woelige baren en onontgonnen wereld. Dus vergeef me. Het ergste waren de Britse toeristen. Terwijl het al een, ondanks m'n geweldige Bommelse vrienden Johan en kees, geen echte Frits Bommelse vakantieman vakantie was. Voelde me ontheemd tussen de Tokkies uit allerlei Europese culturen. Daar spanden de Britse eilanders nog eens de kroon bovenop. Later op Terschelling gelukkig andere eilanders leren kennen. De woelige baren waren naar dat waddeneiland beter te bevaren. Natuurlijk ook met Kees en Johan. Andere schavuiten uit Bommel meerden ook aan. Dat zat wel snor, zou Chiel Montagne hebben gezegd.
Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diep blauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel.
Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.
Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven. Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven.
Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen. Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk.
En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander, redding brengend op het Sint Maartens eiland.
Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diep blauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel.
Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.
Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven. Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven.
Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen. Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk.
En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander, redding brengend op het Sint Maartens eiland.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
