[Etappe 12] Montpellier - Chalet Reynard #7 Waar Froome loopt

Etappe 12: Montpellier - Chalet Reynard (Mont Ventoux), 178 km

Wat een simpele rit voor de sprinters had moeten worden werd uiteindelijk toch nog een lastige rit. Ja, iedereen wist dat het zou gaan waaien, maar het is altijd afwachten of het ook echt tot een mooie koers gaat leiden. In dit geval lange tijd niet echt. Na wat waaiertjes vroeg in de koers en nog wat waaiers halverwege leek het toch uit te draaien op een massasprint. De wind stond niet altijd gunstig en er was veel beschutting. Toch kwam er in de finale nog een gunstig stuk. Dat wist blijkbaar niet iedereen, maar Sagan in ieder geval wel. Hij wist dat hij het in een normale massasprint moeilijk zou hebben, dus besloot hij het nog maar eens op een andere manier te proberen. Zijn koersinstelling is fenomenaal. Een dag eerder nog in de aanval en ondanks een ontzettend sterke prestatie verslagen, maar hij gaat niet in de put zitten. Hij probeert het een dag later doodleuk nog een keer. Met ploegmaat Bodnar reed hij weg en de enige die reageerde was de gele trui. Froome zat helemaal vooraan in het peloton, zag Sagan vertrekken en brommerde er naartoe. Waarschijnlijk dacht hij terug aan de waaierrit van 2013, dat wilde hij niet nog eens laten gebeuren. Hij anticipeerde en dat lukte op Thomas na verder niemand. Achter Thomas kon of wilde niemand reageren. De organisatie wilde daarna ook maar niet op gang komen, waardoor de groene en de gele trui wegbleven. Een beeld dat je niet vaak ziet. Toch nog een mooie etappe, terwijl het lange tijd op niets leek uit te draaien. Sagan pakte weer een overwinning en laat zo zien dat hij toch best makkelijk kan winnen in de Tour. Froome deelt weer een klapje uit aan de concurrentie. Het is de vraag hoe de concurrentie tijdens deze rit gaat reageren. We gaan klimmen. Oorspronkelijk zouden we gaan klimmen naar de top van de Mont Ventoux, maar nu klimmen we door extreme weersomstandigheden een stuk minder ver. We doen iets meer dan de helft van de klim. Op Quatorze Juillet, de Franse feestdag, krijgen we dus een onthoofde bergrit, maar misschien wordt het juist wel een grandioos spektakel. Het gaat weer hard waaien, dus gezapig kan het bijna niet worden. Net als drie jaar geleden op 14 juli weer naar de Ventoux. Allons enfants de le cyclisme.




We starten waar we geëindigd zijn. In Montpellier, de hoofdstad van de Hérault, met in de hele metropool meer dan 430.000 inwoners. Met Sagan staat er weer een mooie naam bij op de erelijst. De finish was redelijk ver uit het centrum van Montpellier, bij het stadion van de lokale rugbyclub. De start van deze rit zal gegeven worden op la Place de Comédie. Dit is een behoorlijk mooi pleintje, met mooie gebouwen en een prima standbeeld in het midden. Het centrum van deze stad is behoorlijk mooi en dat zullen de renners tijdens de neutralisatie gaan ontdekken. Ze rijden door een groot deel van het centrum van Montpellier, voor ze via wat buitenwijken de stad verlaten. Voor ze in die buitenwijken terechtkomen fietsen ze eerst nog langs het Place Royale de Peyrou, waar ze lokale triomfboog staat. Even verderop staat er ook nog een aquaduct. Daarna passeren ze de universiteit, Montpellier is immers een studentenstad. Het is ook de stad van de bekende Franse grapjas Remi Gaillard. Verder is het wel opmerkelijk dat er voor zo'n grote stad eigenlijk praktisch geen bekende wielrenners zijn geboren. Het is meer een stad van voetbal en rugby. Daarom gaan we de stad toch maar snel verwachten. Hoewel er renners zijn die liever in Montpellier zullen blijven, want de krachtige wind die we blijkbaar niet mistral mogen noemen is nog steeds aanwezig.



Het begin van de rit is vlak. De renners fietsen over brede en behoorlijk rechte wegen. Wel passeren ze een aantal dorpjes, waar het soms wat smaller wordt en er zijn ook de nodige vluchtheuvels en drempels. Volgens bepaalde renners is het nu ook al een schande dat ze door dorpjes moeten rijden, dus we kunnen nu al vaststellen dat dit weer een schandalige rit gaat worden. Dertien kilometer lang fietsen ze over dezelfde weg, tot Sommières, waar ze rechts afslaan even even richting het zuiden lijken te fietsen. De weg is hier wat smaller en minder goed onderhouden. Wel is het gebied nogal beschut, dit in tegenstelling tot de eerste kilometers van de rit. Na 24 kilometer komen de renners uit in Gallargues-le-Montueux, waar ze links afslaan en weer richting het oosten gaan fietsen. Een paar kilometer verderop komen ze voor de derde dag op rij langs een dorp met de naam Aigues-Vives. Er wordt nu heel wat gedraaid en gekeerd door dorpjes als Mus en Vergèze, tot de renners na 37 kilometer weer op een weg terechtkomen die wat langer rechtdoor loopt. Ze rijden een paar keer door open velden, maar er zijn ook weer genoeg bossen onderweg. Tussen Aubard, dat na 42 kilometer aan de beurt is, en Caissargues, wat na 50 kilometer wordt gepasseerd is er even een aantal kilometer volledig open terrein. We gaan weer in oostelijke richting, dus de kans op een waaiertje is in dit deel van de rit wel aanwezig. Zal wel niet gebeuren, maar afijn. Het is overigens nog steeds vlak en de wegen zijn ook nog steeds breed. We zitten overigens in de buurt van Nîmes en dat wil zeggen dat er hier in de buurt nogal wat overblijfselen van de Romeinen zijn te vinden. Zo ook in de omgeving van Caissargues.



De renners rijden verder door open velden, tot ze na 58 kilometer Manduel passeren, waar weer allerlei rotondes, drempels en vluchtheuvels te vinden zijn. Deze erbarmelijke omstandigheden duren gelukkig niet zo lang, na een paar kilometer komen ze op een brede en rechte weg terecht. Over deze weg mogen ze meer dan tien kilometer fietsen. Ze rijden wel door een bos, dus de wind zal niet veel invloed hebben. Met 73 kilometer in de benen komen de coureurs door Beaucaire en nog steeds is het volledig vlak. We fietsen ondertussen door een mooi gebied, met mooie dorpjes. Beaucaire heeft een kasteel en datzelfde kan gezegd worden over Tarascon, dat aan de andere kant van de Rhône ligt. De renners gaan ook over de Rhône fietsen en komen zo door beide steden. Na Tarascon gaat het peloton weer door een aantal bossen fietsen, dit is niet echt het deel van de rit voor een waaiertje. Over brede en rechte wegen fietst men verder richting Saint-Rémy-de-Province, waar we na 92 kilometer koers aankomen. Saint-Rémy-de-Province is vooral bekend omdat het de geboorteplaats van Nostradamus is. Dat blijkt ook als je hier bent, want overal zijn verwijzingen naar Nostradamus te vinden. Ook is het dorp bekend vanwege de overblijfselen van Glanum, een dorp gesticht door de Galliërs, maar vooral beïnvloed door de Grieken en Romeinen. Zo'n beetje de belangrijkste opgraving die ze in Frankrijk hebben gedaan. Het grootste gedeelte is uiteraard verwoest, maar een aantal gebouwen zijn nog in redelijke staat. Twee jaar geleden kwam de Tour ook langs dit dorp, maar toen werd er totaal geen aandacht geschonken aan de opgravingen. De toeristische afdeling van de Tour heeft nu de kans om dat recht te zetten.



Het gaat tien kilometer lang rechtdoor over een brede weg, met bijna continu bomen langs de kant van de weg. Na 102 kilometer bereiken de renners de tussensprint van de dag, in de buurt van Mollégès. Vlak sprintje, zoals het tot nu toe steeds vlak is geweest. Daar komt binnen afzienbare tijd wel verandering in. Voorbij de tussensprint gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor, hoewel er wel wat rotondes in het parcours zitten. Ze rijden een tijd over een autoweg en steken de Durance over, waarna ze in Cavaillon uitkomen. De passage in Cavaillon kent enkele rotondes en ook buiten dit dorp zijn er nog een aantal rotondes. Op de rotondes na gaat het verder wel redelijk rechtdoor, een kilometer of 15 lang over dezelfde weg. De weg is hier grotendeels beschut. Af en toe een kort stuk met open terrein, maar de waaierpotentie is tot nu toe beschamend laag. Na 128 kilometer verlaten de renners de grote weg en slaan ze rechtsaf, richting de eerste klim van de dag. Ze fietsen door een pittoresk dorpje, met allemaal stenen muurtjes langs de kant van de weg. Drie kilometer verderop komen ze boven, op de Côte de Gordes. Daarboven is het nog een stuk pittoresker. De Côte de Gordes is om precies te zijn 3,3 kilometer lang en 4,8% gemiddeld. Een klimmetje van de vierde categorie, uiteraard. Alles is hier mooi, behalve de weg. Daar mag nog wel wat oplapwerk worden verricht. Als de renners richting de top van dit klimmetje fietsen hebben ze een prachtig uitzicht over Gordes en de omgeving.



Net voor de top slaan de renners wel linksaf en verliezen ze Gordes uit het oog. De weg wordt hier ook nog net een tikkeltje smaller. Boven op de top van dit colletje hebben de renners 131 kilometer afgelegd. Nog iets minder dan 50 kilometer tot de streep. De tweede klim van vandaag laat niet lang op zich wachten. Er is een korte afdaling en in deze afzink wordt de weg nog een tikkeltje smaller. De renners hebben wel een mooi uitzicht over de omgeving. Beneden in het dal zien ze de abij Notre-Dame de Sénanque liggen, omringd door mooie lavendelvelden. De afdaling is niet lastig, omdat er niet zoveel bochten zijn. Het is ook maar een korte afdaling, van een kilometer of twee. Na deze korte afdaling begint meteen de tweede klim van de dag, de Col des Trois Termes. Dit klimmetje van de derde categorie is 2,5 kilometer lang en 7,5% gemiddeld. Best een pittig dingetje dus, daardoor zullen de renners niet veel aandacht hebben voor de omgeving. Dat is jammer, want het is een mooie omgeving. We fietsen aan de rand van het Parc Naturel régional du Luberon en dat is een prima parkje. Boven op de top van de Coil des Trois Termes hebben we 135 kilometer gehad en is het nog iets meer dan 40 kilometer tot de streep. De afdaling van dit heuveltje is nog wel een beetje lastig. De weg is behoorlijk smal en er zitten een aantal linke bochten in. De renners fietsen tussen de rotsen door, waardoor het een beetje lastig in te schatten is hoe de bochten gaan lopen. Toch mag deze afdaling niet echt problemen opleveren, zou te doen moeten zijn. Het is vooral genieten van de prachtige omgeving. Overal rotswanden en groen, helemaal mooi.



Na 140 kilometer is het lastige deel van de afdaling geweest en loopt het nog even verder geleidelijk naar beneden. Wel blijven de renners over relatief smalle weggetjes door de Provence rijden. De omgeving is belachelijk groen, altijd wel bomen of struiken in de buurt. Na het passeren van Venasque slaan de renners rechtsaf en gaan ze over een behoorlijk landelijk weggetje tussen de wijnranken door op weg naar de Ventoux. Ze passeren na 147 kilometer Malemort-du-Comtat en na dit dorpje wordt het terrein eindelijk weer eens een beetje open. Drie kilometer later slaan ze linksaf en komen ze eindelijk ook weer eens op een grote weg terecht. Ze rijden richting Manzan en na Manzan is het niet ver meer tot de voet van de Mont Ventoux. De weg begint al lichtjes omhoog te lopen, hoewel het nog niet veel voorstelt. Over het platteland rijden ze verder richting Bédion, waar we het platteland nog moeilijk plat kunnen noemen. In de buurt van Bédion krijgen we weer brede wegen, waardoor er wel weer een prachtige massasprint richting de voet van de klim mogelijk is, zoals die ene fameuze sprint richting de voet van de Alpe d'Huez. Na 162 kilometer bereiken de renners Bédion en is het nog 16 kilometer tot Chalet Reynard, daar waar de nu al onthoofde etappe zal finishen.



Officieel begint de beklimming in Saint-Estève, na 168 kilometer, op tien kilometer van de finish zo'n beetje. De zes kilometer tussen Bédion en Saint-Estève loopt het ook al licht omhoog. Eerst drie kilometer vals plat, met amper twee procent, maar daarna toch drie kilometer aan 4 à 5%. Telt toch al mee. In Saint-Estève begint de klim wel echt. Meteen een kilometer aan 9,5%, in het bos. Dat is namelijk altijd de kracht van de Ventoux. Het eerste deel in het bos, waar de wind niet veel kan doen, maar waar de warmte nog wel eens extra bedrukkend is. Daarna het tweede deel in de open vlakte waar de wind altijd alle kanten op waait. Nu krijgen we alleen het deel in het bos. Het begin van officiële klim blijft lastig. Kilometers aan 9 en 10%, bepaald niet makkelijk. Er komt een wat makkelijkere kilometer, maar een kilometer aan 8,5% mag je nog steeds niet bepaald simpel noemen. Weer twee kilometer waar het stijgt aan meer dan 9%, waarna het iets minder moeilijk wordt. Nog twee lastige kilometers, maar richting Chalet Reynard wordt het iets simpeler. Twee kilometer aan 7,5%. Uiteraard nog steeds heel lastig. Het eerste deel van de Ventoux is qua percentages het lastigste. Op deze manier hebben we nog steeds tien kilometer klimwerk, aan meer dan 8,5% gemiddeld. Enorm zwaar, misschien wel de zwaarste klim van de Tour. Finish dus niet op de top, maar bij het restaurantje Chalet Reynard, waar ik niet per definitie wat te eten zou halen.



Jammer, een van de belangrijkste aankomsten bergop nu al onthoofd. Natuurlijk, richting de top van de Mont Ventoux is er alleen maar open terrein, waardoor de wind z'n gang kan gaan. Het terrein richting de top van de Ventoux wordt niet voor niets vaak een maanlandschap genoemd. Er groeit niks. Met windstoten boven de 100 km/h waaien de renners en de supporters waarschijnlijk wel weg. Normaal zorgt de wind altijd voor een leukere koers, maar nu is het nogal een spelbreker. We gaan dus geen nieuw record krijgen op de Ventoux. Het record staat nog altijd op naam van Iban Mayo, de flamboyante Bask, die in 2004 Armstrong gruwelijk z'n hielen liet zien in de klimtijdrit van de Dauphiné Liberé. Armstrong schrok hier zo erg van dat hij nog meer spullen tot zich begon te nemen, want die verdomde Bask ging toch wel heel hard. Not normal. Het schijnt dat dit pas de 10e aankomst is op de Mont Ventoux, hoewel dit welbeschouwd dan weer niet echt een aankomst is op de top. Ik had verwacht dat de Tour hier vaker was geweest, maar dat is dus niet zo. Wel is het vaker opgenomen in het parcours, maar als aankomst nog niet eens zo gek vaak. De Mont Ventoux heeft al mooie beelden opgeleverd. Wat te denken van de aankomst in 2000. Marco Pantani, in zijn laatste Tour, wilde de wereld laten zien dat hij het nog altijd kon en ging keer op keer in de aanval. Op de flanken van de Ventoux kon alleen Lance Armstrong zijn wiel volgen. Een sprintje op de top werd het niet, Armstrong liet Pantani winnen. Toch voelden ze zich beide een verliezer. Armstrong kreeg het daarna nooit meer voor elkaar om te winnen op de Ventoux en Pantani zag het niet als een echte overwinning, omdat hij de winst cadeau had gekregen. In 2009 ging Juanma Garate, in dienst van Rabobank, met de winst aan de haal. Hij versloeg Tony Martin, die toen nog goed kon klimmen en nog niet zo'n enorme jankbal was door in de laatste bocht de steile binnenkant te kiezen. Drie jaar geleden waren we voor het laatst op de Mont Ventoux. Dat was toevallig ook op 14 juli, de Franse feestdag. Chris Froome ging met de winst aan de haal. Hij liet Quintana en Nieve ver achter zich. Dit was de legendarische beklimming waar Froome demarreerde zonder dat zijn hartslag omhoog ging en een man met een everzwijn onder z'n armen Quintana achtervolgde. Toch blijft het de berg van Iban Mayo. Nu we niet naar de top gaan, zal dat in ieder geval minstens een jaar zo blijven.



Het zal tijdens deze rit weer vrij warm zijn. In Montpellier 27 graden, maar in Bédion misschien een paar graden minder. 24 graden, zoiets. Op de Mont Ventoux is het natuurlijk nog minder warm, hoewel het in het bos wel weer warm zal zijn. De wind is ook weer op de afspraak. Tussen Montpellier en Bédion wordt continu windkracht 5 verwacht. In Bédion zelfs windstoten aan 70 km/h. Op de Ventoux zal dat alleen maar erger zijn, met misschien wel windstoten tot 100 km/h. In het bos zal dat nog wel te doen zijn, daar heeft de wind weinig invloed. Onderweg is er wel wat open terrein, maar niet heel veel. Toch zouden er wel al vroeger waaiers kunnen ontstaan. Een deel van de rit zal de wind op de kop blazen, dat maakt het dan weer wat lastiger allemaal. Toch is er ook een deel waar de wind in de zij zal staan. Om 11:45 vertrekken we vanuit Montpellier, met een belachelijk lange neutralisatie. Pas om 12:15 zal de koers echt beginnen. De uitzending begint ook nu weer om 14:10, ondanks het feit dat het 14 juli is. De finish op de top werd eigenlijk verwacht tussen 16:55 en 17:28, maar dat is nu dus wel wat anders geworden. Bij Chalet Reynard werden de renners verwacht tussen 16:39 en 17:09, maar door de tegenwind kan het ook nog wel eens wat later worden.

Ik hoop dat de klassementsrenners hier eindelijk eens tegen elkaar gaan strijden. Drie jaar geleden deden ze dat wel, maar dit kan ook zomaar een rit zijn voor wat vluchters. Het is de vraag wie er wil rijden in het peloton en het is de vraag wat voor kopgroep er wegrijdt. Er is een tijd lang tegenwind, waardoor een klein groepje vluchters het bijzonder moeilijk zou krijgen om lang weg te blijven. Een grotere groep heeft dan wel weer een gerede kans om het te redden. Wat ook kan meespelen is het feit dat er een rit later nog een tijdrit is, waardoor sommige klassementsrenners nu mischien niet voluit durven te gaan. Mijn hoop is desondanks toch gevestigd op de klassementsrenners. Ze mogen ons ondertussen wel eens iets laten zien. De Ventoux is nu een paar kilometer minder lang, waardoor renners misschien eerder geneigd zijn om in de aanval te gaan. Het is nog steeds heel zwaar, maar minder zwaar dan normaal. De rit is ook een paar kilometer korter en korte ritten staan vaker garant voor spektakel. Dus, favorieten, ik kies jullie.
1. Froome. Ja, als alien is een berg met een maanlandschap natuurlijk uitermate geschikt voor hem. Hij won al in 2013 en hij lijkt tot nu toe toch de sterkste. Hij laat mensen op het vlakke ter plaatse, hij fietst weg in afdalingen en op de beklimmingen heeft hij nog geen krimp gegeven. Hij weet dat Quintana in de derde week vaak sterker is, dus moet hij er alles aan doen om in de tweede week nog wat tijd te pakken.
2. Quintana. Als Froome een baggagedrager zou hebben was Nairo er zeker op gaan zitten. Hij volgt Froome en meer doet hij niet. Hoewel, dat volgen klopt toch niet helemaal. Hij is 'm toch al twee keer kwijtgeraakt. Toch volgt de achterstand nog mee. Blijkbaar zet hij alles op de derde week. Dus gaat hij nu weer Froome volgen, nul initiatief nemen en daarmee de titel van lafste coureur ooit met verve overnemen. Zonde, want dit was ooit een aanvallende renner.
3. Porte. Het is wachten op zijn slechte dag, maar die gaat waarschijnlijk ergens in de derde week komen. Voorlopig lijkt hij me de beste van de rest. Ja, Martin en Yates doen het tot nu toe best aardig, maar die gaan nu geen rol van betekenis meer spelen. Porte voorlopig nog wel, tot hij over een paar dagen ineens ergens een kwartier verliest.
4. Bardet. Iemand moet de Franse eer hooghouden op 14 juli. Hij is de enige die tot nu toe nog niet gefaald heeft. Dat zal ook nog wel even zo blijven. Prima klimmer en prima in vorm. Mag eigenlijk ook wel weer ouderwets gaan aanvallen, maar dat komt wellicht nog in de derde week.
5. Kreuziger. Was een paar jaar geleden al erg sterk op de Ventoux en is tot nu toe ook wel prima bezig. Zeker nu Contador weg is kan hij z'n eigen gang gaan en op de een of andere manier zie ik 'm nog best ver komen ook. Vooral omdat een hoop andere renners door de mand gaan vallen.

quote:

Op donderdag 14 juli 2016 17:11 schreef franklop het volgende:
je hoort ook iemand hard schreeuwen volgens mij van de pijn. Zou dat die toeschouwer zijn geweest?

Ik hoop het.