[Etappe 10] Escaldes-Engordany (And) - Revel #3 Met Blingparty

Etappe 10: Escaldes-Engordany (Andorra) - Revel, 197 km

De eerste week van de Tour zit er al weer op. Het was niet bepaald de beste week ooit. Het parcours hielp niet echt mee, maar daar waar het parcours wel prima was deden de renners er dan weer niet veel mee. De bedoeling van de parcoursbouwers was dit jaar vrij duidelijk om de spanning en sensatie te bewaren voor de derde week. Dat is gelukt, we hebben nog vrij weinig spektakel gehad. Van de negen ritten gingen er liefst vier naar de sprinters. Cavendish won er drie en Kittel een. Wel verrassend, je had het eerder andersom verwacht. Standaard is er in de Tour ook een rit met een muurtje aan het eind, die ging dan weer naar Sagan. Na een paar jaar zonder zege in de Tour kreeg hij het eindelijk weer eens voor elkaar om te winnen. In de eerste rit in de bergen was er een mooie solo van Greg van Avermaet, maar tussen de favorieten gebeurde niet veel. In de tweede rit in de bergen was er een mooie solo van Stephen Cummings, maar gebeurde er tussen de favorieten weer niet veel. In de derde bergrit pakte Froome op een verrassende manier tijd op de concurrenten, maar niet dusdanig veel tijd dat we al van een beslissing kunnen spreken. De laatste rit voor de rustdag werd voor Nederland een mooie, door de prachtige overwinning van Dumoulin. Toch was ook dit een gigantische flopshow geweest als Dumoulin een andere nationaliteit had gehad. Tussen de favorieten gebeurde immers weer praktisch niets. We zijn Contador kwijtgeraakt en Pinot is door het ijs gezakt, maar verder staan alle favorieten nog dicht bij elkaar.

De tweede week kan ook zomaar een tegenvallende week worden. De week begint met een overgangsetappe en daarna krijgen we een rit voor de sprinters. Pas donderdag krijgen we weer een rit waar echt iets kan gebeuren voor het klassement. We gaan naar de Mont Ventoux, maar ook daar zijn de verschillen meestal beperkt. Vrijdag is er een lastige tijdrit, waar er wel verschillen zullen worden gemaakt. De dag daarna is er een vlakke rit. Ja, een vlakke rit op een zaterdag. Grote klasse. Zondag een bergrit, maar wel weer met een aankomst beneden. Op maandag zal er dan nog een rit zijn, voor de rustdag op dinsdag. De rit van maandag gaat naar Zwitserland en zal grotendeels vlak zijn. Ook in de tweede week gaat de beslissing waarschijnlijk nog niet vallen. Het is wachten op de derde week, met praktisch alleen maar bergritten. Nog even doorbijten, dus. We beginnen de tweede week met een rit die je het beste kan typeren als een overgangsrit. We gaan van de Pyreneeën naar de Alpen fietsen. Tijdens deze rit verlaten we de Pyreneeën en komen we uit in een klein stadje dat bij de meeste Tourvolgers wel bekend zal zijn.




Voor het eerst zal er een rit vertrekken vanuit Escaldes-Engordany, maar toch is het bepaald geen onbekende plek voor de Tour. Escaldes ligt naast de hoofdstad van Andorra, Andorra la Vella. Het ligt aan de doorgaande weg, dus op reis door Andorra kan je bijna niet om deze plaats heen. De Tour is er dan ook al vaker geweest. Afgelopen zondag bijvoorbeeld nog, toen fietsten de renners ook nog even kort door het dorp. De echte wielerfan zal Escaldes-Engordany nog kennen van de Vuelta van vorig jaar, ook toen startte er namelijk een rit in dit dorp met 16.000 inwoners. Die etappe zou trouwens eindigen in Lleida en gewonnen worden door Danny van Poppel, maar dit geheel terzijde. Ook in 2008 was er een rit in de Vuelta die zou starten in dit Andorese dorpje, dat op een aantal termen na niet veel heeft te bieden. Het moet een soort van kuuroordje voorstellen. Daarnaast schijnt er jaarlijks ook een muziekfestival te zijn, dat zich vooral richt op jazz. Grote namen als Miles Davis, Fats Domino en BB King hebben hier ooit opgetreden, naar het schijnt. Geen misselijke namen, voor een klein dorpje in Andorra. De vorige keer dat er een rit aankwam op Arcalis, was de start van de volgende rit in Andorra la Vella. Nu is de eer dus weggelegd voor het kleinere broertje, net iets ten noorden van de hoofdstad en daarmee ook net iets dichter bij Frankrijk.



Want Frankrijk, daar gaan we nu weer naartoe. De organisatie had de renners kunnen matsen en ze door de Túnel d'Envalira kunnen sturen, maar zoveel geluk hebben ze niet. Er zijn maar twee manieren om van Andorra naar Frankrijk te gaan, de tunnel of een bergpas. De renners krijgen met de bergpas te maken. Direct vanuit de start zal het omhoog gaan lopen. De Port d'Envalira is een beklimming van de eerste categorie, 23 kilometer lang en 5,5% gemiddeld. Eigenlijk zelfs nog iets langer, als we het deel in de neutralisatie ook nog meerekenen. Het is niet de zwaarste klim ooit, maar tijdens de negende rit hebben we kunnen zien dat een flinke klim in het begin van de rit wel voor spektakel kan zorgen. Aangezien de rest van de rit behoorlijk vlak is zal het hier vooral gaan om de prestige. Op de top van de Port d'Envalira ligt namelijk nog een mooie prijs. De Souvenir Henri Desgrange wordt uitgereikt. Dit is de prijs voor de renner die als eerste over de hoogste top van de Tour komt. Oftewel, in een onbeduidende rit die met een beetje pech in een massasprint eindigt wordt de hoogste berg van de Tour aangedaan. We gaan niet meer hoger dan 2400 meter. De klim zelf is behoorlijk regelmatig. Het eerste deel van de klim is best makkelijk, vooral veel kilometers aan 4% en een kilometer aan 8% die het gemiddelde wat omhoog haalt. Het tweede deel van de klim is wat lastiger, het stijgt dan het grootste deel van de tijd aan 6%. Na 24 kilometer komen de renners boven op de hoogste bergpas van de Pyreneeën en de hoogste bergpas van Europa die het hele jaar door geopend is.




Een paar kilometer voor de grens met Frankrijk komen de renners boven. Net zoals zo'n beetje alle wegen in Andorra is ook deze pas gezegend met een brede weg. Een redelijk goed wegdek ook, dus de afdaling zou prima te doen moeten zijn. Het is een verschrikkelijk lange afdaling, meer dan 35 kilometer lang gaat het naar beneden. Uiteindelijk komen de renners bijna 2000 meter lager uit. Het begin van de afdaling ligt nog in Andorra, maar na het passeren van Pas de la Casa rijden de renners na 29 kilometer Frankrijk binnen. De afdaling begint met een steile kilometer, maar over het algemeen gaat het best geleidelijk naar beneden. Af en toe een paar kilometer waar het aan 7% naar beneden gaat, maar er zitten niet veel lastige bochten in de afdaling. Wel zullen de renners op moeten letten voor loslopend vee, want toen Google hier met dat gekke karretje passeerde staken er een paar koeien over. Ook in Frankrijk is de weg nog breed en goed, dus veel problemen hoeven we niet te verwachten. Er wordt afgedaald door een mooi gebied, aangezien de afdaling niet heel lastig is kunnen de renners daar misschien nog van genieten ook. Vooral na het passeren van L'Hospitalet-près-l'Andorre, na 41 kilometer, wordt de afdaling helemaal makkelijk. De haarspeldbochten zijn dan geweest en het gaat rustig verder naar beneden aan 3 à 4 procent. Na 58 kilometer komen de renners uit in Ax-les-Thermes en is het echte afdalen gedaan. Ax-les-Thermes is zoals de naam al doet vermoeden een kuuroordje met verschillende warmwaterbronnen. Toch is het dorp vooral om een andere reden bekend. Hier ligt namelijk de voet van de klim naar Ax-3-Domaines, een beklimming die voor het laatst in 2013 voorkwam in de Tour.



We hebben pas ongeveer een kwart van de rit gehad, maar de grootste uitdaging is al geweest. De rest van de etappe is het praktisch vlak. Na Ax-les-Thermes wordt er nog wat verder gedaald, maar dat gaat zo geleidelijk dat het niet eens op zal vallen. Na een etappe met mogelijk een spectaculair begin zal het weer vrij snel in gaan kakken. De renners fietsen over een brede weg door de vallei van de rivier L'Ariège. Tot Tarascon-sur-Ariège, na 84 kilometer, fietsen we over dezelfde weg. Pas daarna hoeft er weer een beetje gestuurd te worden. De coureurs steken de rivier over en gaan aan de andere kant van de Ariège door de vallei rijden. Het parcours begint even wat glooiender te worden. Na een kilometer of 70 in dalende lijn zitten er nu weer een paar korte stroken in waar het wat omhoog loopt. Tot Saint-Paul-de-Jarrat, na 95 kilometer, blijven we in de vallei van de Ariège. Daarna slaan de renners rechtsaf en komen ze in een andere vallei terecht, van een kleiner riviertje. Hier loopt de weg een tijdje licht omhoog, alleen is die pret ook snel weer voorbij. Op een kilometer of 90 van de streep bereiken de renners het dorpje Nalzen en daarna gaat het weer vrolijk verder naar beneden. De weg hier is overigens enorm breed en goed, zoals de hele rit al het geval is. Er wordt verder richting het noorden gefietst en na 122 kilometer komt het peloton uit bij de vlakke tussensprint, in Aigues-Vives. Dit is een klein dorpje van niks, zoals het geval is bij de meeste dorpjes die in de afgelopen kilometers zijn gepasseerd. Alleen Tarascon-sur-Ariège heeft nog wel wat moois te bieden.



Van de tussensprint fietsen de renners rechtdoor naar Mirepoix, waar ze tien kilometer later passeren. Een paar kilometer na Mirepoix slaan de renners linksaf en komen ze voor het eerst op een weg terecht die wat minder luxe is. Nog steeds breed genoeg, maar in ieder geval niet formaat snelweg. De weg begint wat glooiender te worden. Er komt een kort klimmetje aan, gevolgd door een korte afdaling. Dit gaat zo een tijdje door. Af en toe een beetje omhoog, af en toe een beetje omlaag. In de tussentijd fietsen de renners over rechte wegen, met bijzonder weinig bochten. Wel een mooie omgeving, met genoeg groen en af en toe een bos. In de buurt van Fendeille, na 160 kilometer en dus op een kilometer of 40 van de finish, wordt de weg ineens een stuk bochtiger. Na Fendeille slaan we linksaf en komen we op een redelijk smal weggetje terecht. Dit duurt echter maar een kilometer of twee, daarna komen de renners weer op een brede weg terecht die ze naar Castelnaudary zal brengen. Dit is een schattig dorpje gelegen aan een meertje. Hier is het overigens helemaal vlak en dat zal ook nog een aantal kilometer zo blijven. We hebben 165 kilometer gehad, van de 197.



Na Castelnaudary gaat het heel lang volledig rechtdoor. Als de renners na 172 kilometer Peyrens passeren begint de weg omhoog te lopen. Dit gaat een aantal kilometer door. Er zitten een aantal wat steilere stroken tussen, maar over het algemeen is dit nog vooral veel vals plat. Eenmaal boven wordt er afgedaald richting de finishplaats van vandaag, Revel. De weg is weer breed, maar er is wel nog wat achterstallig onderhoud. Na zo'n beetje 15 kilometer rechtdoor te hebben gereden slaat het hele zooitje rechtsaf, richting Revel. Op twaalf kilometer van de streep rijden we Revel al binnen. We gaan eigenlijk recht op het centrum af, maar dat vond men wat te makkelijk. Daarom slaan we na het binnenrijden van de stad rechtsaf en rijden we richting Saint-Ferréol. Om dit dorpje buiten Revel te kunnen bereiken moet er nog flink geklommen worden, 1,8 kilometer aan 6,6% om precies te zijn. Het is best een pittig klimmetje, het ziet er eigenlijk zelfs nog iets lastiger uit dan 6,6%. Een paar steile bochtjes erin. Eenmaal boven op dit klimmetje van de derde categorie is het nog zeven kilometer tot de finish. Na de top van de klim is het een kilometer vlak, maar al snel slaan de renners linksaf en begint de afdaling. De weg is hier wat smaller dan tijdens de klim en er zitten behoorlijk wat bochten in de afdaling. Het is niet per definitie heel lastig, maar als er risico's genomen gaan worden kan het ook vrij makkelijk misgaan. De afdaling is drie kilometer lang, op iets meer dan drie kilometer van de streep komen de renners door Pont-Crouzet, waar ze linksaf slaan, terug richting Revel. De laatste drie kilometer van de rit is het vlak. Twee kilometer lang gaat het rechtdoor, tot Revel wordt bereikt. Bij een rotonde op iets minder dan een kilometer van de streep slaat men rechtsaf en 100 meter later is er weer een bocht naar links. Daarna gaat het 500 meter rechtdoor tot de streep, die ergens midden in een woonwijk tussen een paar flats ligt. Het is dezelfde finale als in 2005 en 2010.



Revel is een stadje in het departement Haute-Garonne met bijna 10.000 inwoners. Het is een vrij bekende plaats in de Tour, dit wordt de tiende keer dat de stad wordt aangedaan. Er staan behoorlijk wat grote namen op de erelijst in Revel. Zo won de recent overleden Rudi Altig er in 1966. In 1969 waren er zelfs twee ritten in Revel. De eerste werd gewonnen door de de bekende Portugees Joaquim Agostinho. De tijdrit een dag later ging naar Eddy Merckx, over bekend gesproken. Een tijd lang kwam de Tour daarna niet meer in Revel aan, tot 1990. De overwinning ging toen naar Charly Mottet. Vijf jaar later was er weer eens een aankomst in dit stadje. Het zou een sprint à deux worden. Verrassend genoeg wordt dit vrij uitgebreid beschreven op de site van de Tour. Dat de winnaar wordt genoemg is best logisch, maar de nummer twee is een nogal opmerkelijke renner. Lance Armstrong, de man die uit de boeken geschreven is, staat er toch nog een beetje in. In 1995, voor zijn ziekte en daarna zijn transformatie liet hij het nog vaak aankomen op een sprint en meer dan eens verloor hij zo'n sprint. In dit geval van een man uit Oekraïne, Sergei Outschakov. Voor ons Nederlanders is Revel toch vooral bekend dankzij de aankomst in 2000. Dit was de Tour van Erik Dekker. Hij ging vaak in de aanval en drie keer met succes. In Revel zou hij zijn tweede rit van die Tour winnen, door samen met Kelmegod Santiago Botero weg te rijden en deze vervolgens met speels gemak te verslaan in de sprint. Daarna zijn we nog twee keer in Revel geweest, steeds met tussenpozen van vijf jaar. In 2005 ging de winst ook weer naar een kopgroepje. Een van de beste dalers die het peloton ooit heeft gekend, Paolo Savoldelli versloeg Kurt-Asle Arvesen in de sprint en ging zo met de winst aan de haal. In 2010 reed Alexandre Vinokourov weg op de slotklim en bleef hij het peloton voor. Revel moet het ook wel van het wielrennen hebben, want het is geen wonderbaarlijke plaats. In Saint-Férreol, waar de klim is, ligt nog een stuwdam. Dat is het opmerkelijkste. Revel zelf heeft een opvallend gebouw in het midden en dat is het wel.



Aan het eind van de eerste week was het nogal warm in Frankrijk en omstreken. Na de rustdag zal het iets minder warm zijn. De verwachting is dat het in Revel niet veel warmer zal worden dan 20 graden. Er is een kleine kans op regen, maar waarschijnlijk blijft het gewoon droog. Een beetje regen zou de finale van deze rit wel wat geiniger maken, maar het zal wel weer niet. Er is een klein beetje wind in het zuiden van Frankrijk, alleen niet genoeg om echt een invloed op de koers te hebben. Om 12:30 gaan de renners van start in Andorra en vijf minuten later is de neutralisatie gedaan. De verwachting is dat ze tussen 17:02 en 17:28 aankomen in Revel. De uitzending zal zoals vrij gebruikelijk is tijdens deze Tour om 14:10 beginnen. Dan zitten we al weer lang en breed in Frankrijk, dus van de klim en afdaling krijgen we praktisch niks mee. Als de uitzending begint zijn de renners naar verwachting net in Ax-les-Thermes en wat wil het toeval? Daar is het gedaan met dalen.

Revel is standaard een stadje waar aanvallers winnen. Er is hier nog nooit een massasprint geweest, eigenlijk. Daar kan nu verandering in komen, maar dat verwacht ik niet meteen. De klim in het begin is vooral geschikt voor aanvallers. De sprintersploegen gaan daar niet kunnen controleren. De sprinters lossen er toch wel, als er een beetje hard wordt gereden. Daarna is er natuurlijk een lange afdaling en komt alles weer samen, maar dan kan er al een groep weg zijn met een behoorlijk grote voorsprong. Als het peloton weer samen is kunnen de sprintersploegen wel weer gaan controleren, daar is nog tijd genoeg voor. De vraag is wie daar zin in heeft. De finale zal voor sommige sprinters ook te lastig zijn. Er is voor het klimmetje op een kilometer of zeven van de streep al eerder een heuveltje. Voor Etixx en Dimension Data is de finale te lastig om het te gaan controleren. Bovendien is het na het klimmetje nog maar kort tot de finish. Geen tijd meer om alles nog uitgebreid te organiseren. Het verleden heeft geleerd dat dit slotklimmetje toch nog best lastig is en dat het moeilijk is om een gat dat is ontstaan nog te dichten. Voor iemand als Sagan kan het wel een geschikte finish zijn, dus Tinkoff zou kunnen gaan rijden. Op die ploeg na zie ik niet snel iemand het nog controleren. Ja, Direct Energie zou vertrouwen kunnen hebben in Coquard, maar die rijden toch nooit een gat dicht. Het is waarschijnlijk verstandiger om tijdens deze rit rustig aan te doen, want rit 11 zal wel echt een rit zijn voor de sprinters. We gaan op zoek naar een opvolger voor Vino. Ik noem maar weer eens vijf willekeurige namen, die derhalve waarschijnlijk niet in de aanval zullen gaan.
1. Navardauskas. Omdat Cannondale weer eens hard aan het falen is denk ik dat ze vanaf nu verplicht zullen zijn om iedere dag in de aanval te gaan. Voor een rit als deze is Navardauskas vrij geschikt. Niet de beste klimmer ooit, maar hij kan goed over dat laatste klimmetje komen, kan goed dalen en is snel aan de meet. Prima etappe voor hem. Heeft ook al geprobeerd om aan te vallen tijdens deze Tour, dus de goede instelling is er.
2. Pantano. Zijn klassement is verdwenen, dus hij kan nu prima in de aanval gaan. Dit zou een mooie rit voor hem kunnen zijn. Dat slotklimmetje is zeer geschikt voor hem en hij kan ook nog eens behoorlijk sprinten. Je moet niet de rest van je leven bekend willen staan als de man van de paraplu, dus dan is het wellicht een goed idee om op een andere manier wat aandacht te vergaren.
3. Lutsenko. De grote baas van de ploeg won hier in 2010, dus kan hij mooi aan Alexey vertellen wat hij tijdens deze rit moet doen. Helaas is Lutsenko tot nu toe een iets minder grote baas, daarom zal het lastig worden om te winnen. Toch is het wel een leuke renner, dit is Lieuwe Westra ongetwijfeld met me eens. Nog weinig van gezien, daar mag verandering in komen.
4. Lindeman. Breakaway Bert is nog altijd zijn bijnaam. Toch hebben we daar nog bijzonder weinig van gemerkt tijdens deze Tour. Bert is nog niet echt in de aanval geweest en dat is jammer. Wordt tijd dat hij dat wel gaat doen, anders moeten we hem Boring Bert gaan noemen ofzo. Als de rasklimmer dat hij is moet hij natuurlijk wel in de aanval gaan in de rit met de hoogste col van de Tour.
5. Chavanel. Ook nog niks van gezien. Tijdens deze rit waarschijnlijk ook niet, want hij zal wel weer moeten werken voor Coquard. Hopelijk hebben ze door dat ze beter voor de aanval kunnen gaan en sturen ze La Machine in de aanval. Want ja, die bijnaam wordt ook eigenlijk met de koers ongeloofwaardiger. Het tegendeel mag bewezen worden.

Dumoulin: "Die bergtrui is geen doel. Maar als ik de punten gratis kan pakken laat ik ze niet liggen."

quote:

Op dinsdag 12 juli 2016 17:26 schreef Maver24 het volgende:
Parcour bouwer heeft gedacht, laten we het niet te spectaculair maken de eerste week en een beetje. Pyreneeën ritten waren alleen leuk

De wereld eindigt niet bij de Tour.