Och arme Ro.
Al denk ik wel dat kindjes groot worden door vallen en opstaan, Chanty.
(Hoe hard ik soms van binnen ook huil. Al valt N. de laatste tijd alleen nog heel knullig als ze te enthousiast is en daar moet ik stiekem wel om lachen
)
Wat lastig, die verlatingsangst. N. heeft het ook heel erg, maar bij haar is het altijd met een paar minuutjes (en bij de GO seconden) over over, als ze maar kan spelen. "Mama gaat werken, tot vanmiddag lieverd."
En dan nog even in de gang staan luisteren hoelang ze huilt (alleen de eerste keren dan).
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je niet lekker rustig gaat liggen bevallen (überhaupt
) als dit nog niet opgelost is.
Vaderdag: N. had 2 knutsels gemaakt bij de GO (een tekening + handafdruk en een schort met vingerverf erop: my daddy is king of the grill; hilarisch als je mijn man kent.
) en ik had een T-shirt voor hem gekocht.
N. was gisteren nog een beetje onder de indruk van de meet, maar we vonden het wel heel gezellig.
Om nog zolang mogelijk van de gezelligheid te genieten bleef ze op tot 21.00 en heeft ze de rest van de nacht lekker gespookt. Gelukkig is man vandaag thuis en kon ik net een
dutje
doen.