MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Recensie McCartney op Pinkpop 12-06-2016. Of het verhaal van dat ene liedje dat hij alleen voor mij leek te spelen.
Ik zal het maar eerlijk zeggen. De hele dag was ik enigszins nerveus. En eigenlijk is dat best raar, want ik had hem inmiddels al zo'n tien keer gezien en daarbij was de laatste keer nog maar twee weken geleden. Toch was ik zenuwachtig. Had het te maken met de verwachting dat Paul nu eindelijk eens kon afrekenen met zijn 'brave' imago? De reacties op de komst van Paul waren op z'n zachtst gezegd niet al te positief. Hij blijft voor veel mensen nog steeds man van 'The Frog Chorus' of 'Ebony & Ivory'. Zijn fans weten wel beter en zullen hem tot de laatste snik verdedigen. Vooral mensen die roepen dat 'Lennon de grote vernieuwer was', moeten het daarbij ontgelden. Maar het is natuurlijk altijd nog aan Paul om te bewijzen dat hij de grootste kameleon uit de popgeschiedenis is en er nog steeds heel erg toe doet.
Na de uitstekende show van Lionel Richie stond ik te wachten op het grote moment. Een jongen naast me zou hem voor het eerst zien en ik merkte dat hij het spannend vond. Dat stemde mij gelukkig. Ik ben dus niet de enige die een onverklaarbare fascinatie voor McCartney heeft. Na de laatste apocalyptische klanken van 'A Day In The Life' en het verschijnen van de iconische Höfner bas op groot scherm was het moment daar. Het moment dat ik al tien keer eerder had gezien maar nog steeds indrukwekkend is. Wat voor een jasje heeft hij deze keer aan? Ziet hij er vermoeid uit of juist niet? Behoorlijk banaal allemaal en misschien zelfs kinderachtig maar ik kan het niet helpen. Toen ik in Liverpool was en de huizen zag waar The Fab Four ooit opgroeide, stapte ik als het ware in het decor van een film waar ik al heel mijn leven naar zit te kijken. En bij het zien van McCartney live is er nog steeds dat ongeloof dat je oog in oog staat met de man die al dat moois, en eigenlijk de soundtrack van je leven, heeft geschreven. Zo valt bij altijd pas het kwartje tijdens 'Being for the benefit of Mr. Kite' dat hier dezelfde Paul staat die ook op de hoes te zien is van 'Sgt. Pepper'. Bij het verschijnen van McCartney hangt er iets in de lucht. Dit is nou wat je noemt een levende legende.
Natuurlijk; Paul had ook tijdens Pinkpop behoorlijk last van zijn stem. En misschien moet hij dit zichzelf ook niet meer aandoen en moet hij gewoon nog wat leuke platen opnemen nu het nog kan. Anderzijds; het optreden van McCartney op Pinkpop wil maar niet uit mijn kop. Daarnaast is het breekbare en fragiele stemgeluid juist prachtig in liedjes als 'Eleanor Rigby' en is het zelden tot nooit echt vals. Hij klinkt als iemand die zo hóórt te klinken op zijn vierenzeventigste. Nu klink ik alsof ik het goed wil praten en toegegeven, wanneer het over Macca gaat ben ik allesbehalve objectief en is mijn tolerantie een stuk groter dan bij een andere artiest van diezelfde leeftijd.
Maar ik wil het verval niet wegkijken. Want hoe hard het ook klinkt; het einde is nabij. De herfst is voorbij en de winter heeft inmiddels zijn intreden gedaan in het leven van Paul. Het liefst zie ik hem niet vallen, het liefst zie ik hem perfect optreden en laten we hopen dat ondanks zijn grote ja-knikkers kamp er genoeg mensen om hem heen zijn die op tijd zeggen dat het mooi geweest is. Maar laten we ook niet te spastisch willen blijven vasthouden aan een geluid wat gewoon niet meer te reproduceren valt. McCartney is naast muzikant en genie, bovenal mens.
'Ik mis de elastische stem van Paul. Ik vond het niks,' vertelde een collega vandaag. Maar ondanks het feit dat de show van McCartney één grote memory lane is, wil ik juist dat hij anders klinkt. We leven in 2016 en niet in 1976 of 1966. Mensen en klanken veranderen. Laat het maar doorleefd zijn. Je kunt er niet van houden, oprecht is het wel. Met daarbij de aantekening dat hij gewoon moet drinken tijdens zijn show en een track als 'Maybe I'm Amazed' (hoe lief ook voor Linda) niet meer moet doen.
Met al die gedachten stond ik daar op het Pinkpop festival. Toen Paul zijn ukulele pakte wist ik dat het moest gebeuren. Dit was het moment dat hij 'Something' zou spelen maar ik wist ook dat hij met datzelfde instrument nog een onbekend juweeltje kon laten fonkelen. Ik haalde diep adem en brulde RAM ON! Een track voor de fijnproevers van het album 'RAM' uit 1971. Dit grapje is al eens eerder uitgehaald (in Rotterdam 2009 bijvoorbeeld) maar deze keer was ik de enige. Paul herhaalde mijn enthousiaste kreet en prompt speelde hij het complete stuk. En dat op een festival met een strenge Curfew. Het leek even of hij helemaal voor mij alleen dat nummer speelde. Na 'Ram On' kon ik alleen nog maar vallen in dat roze badje met 'Band On The Run' en een uitstekende versie van 'Back in the USSR'. En wederom raakte hij me op momenten dat ik het niet zou verwachten (dit keer tijdens 4 5 seconds) en raakte hij de noten feilloos aan juist op de momenten dat je denkt dat hij de mist in gaat)
Het publiek in mijn vak (het voorste) was uitzinnig enthousiast en bestond zeer zeker niet alleen uit hardcore liefhebbers. Was het Paul gelukt iedereen over de streep te trekken? Vast niet. Maar mijn geloof in zijn genialiteit is alleen maar groter geworden. Nu alleen nog iemand vinden die precies op het goede moment hem een laatste zegentocht zal gunnen, alvorens we het complete stembereik van een jonge twintiger tot iemand in de winter van zijn leven in kaart hebben. Van mij mag dat nog ontzettend lang duren.
Als het moment maar goed is...
Ik zal het maar eerlijk zeggen. De hele dag was ik enigszins nerveus. En eigenlijk is dat best raar, want ik had hem inmiddels al zo'n tien keer gezien en daarbij was de laatste keer nog maar twee weken geleden. Toch was ik zenuwachtig. Had het te maken met de verwachting dat Paul nu eindelijk eens kon afrekenen met zijn 'brave' imago? De reacties op de komst van Paul waren op z'n zachtst gezegd niet al te positief. Hij blijft voor veel mensen nog steeds man van 'The Frog Chorus' of 'Ebony & Ivory'. Zijn fans weten wel beter en zullen hem tot de laatste snik verdedigen. Vooral mensen die roepen dat 'Lennon de grote vernieuwer was', moeten het daarbij ontgelden. Maar het is natuurlijk altijd nog aan Paul om te bewijzen dat hij de grootste kameleon uit de popgeschiedenis is en er nog steeds heel erg toe doet.
Na de uitstekende show van Lionel Richie stond ik te wachten op het grote moment. Een jongen naast me zou hem voor het eerst zien en ik merkte dat hij het spannend vond. Dat stemde mij gelukkig. Ik ben dus niet de enige die een onverklaarbare fascinatie voor McCartney heeft. Na de laatste apocalyptische klanken van 'A Day In The Life' en het verschijnen van de iconische Höfner bas op groot scherm was het moment daar. Het moment dat ik al tien keer eerder had gezien maar nog steeds indrukwekkend is. Wat voor een jasje heeft hij deze keer aan? Ziet hij er vermoeid uit of juist niet? Behoorlijk banaal allemaal en misschien zelfs kinderachtig maar ik kan het niet helpen. Toen ik in Liverpool was en de huizen zag waar The Fab Four ooit opgroeide, stapte ik als het ware in het decor van een film waar ik al heel mijn leven naar zit te kijken. En bij het zien van McCartney live is er nog steeds dat ongeloof dat je oog in oog staat met de man die al dat moois, en eigenlijk de soundtrack van je leven, heeft geschreven. Zo valt bij altijd pas het kwartje tijdens 'Being for the benefit of Mr. Kite' dat hier dezelfde Paul staat die ook op de hoes te zien is van 'Sgt. Pepper'. Bij het verschijnen van McCartney hangt er iets in de lucht. Dit is nou wat je noemt een levende legende.
Natuurlijk; Paul had ook tijdens Pinkpop behoorlijk last van zijn stem. En misschien moet hij dit zichzelf ook niet meer aandoen en moet hij gewoon nog wat leuke platen opnemen nu het nog kan. Anderzijds; het optreden van McCartney op Pinkpop wil maar niet uit mijn kop. Daarnaast is het breekbare en fragiele stemgeluid juist prachtig in liedjes als 'Eleanor Rigby' en is het zelden tot nooit echt vals. Hij klinkt als iemand die zo hóórt te klinken op zijn vierenzeventigste. Nu klink ik alsof ik het goed wil praten en toegegeven, wanneer het over Macca gaat ben ik allesbehalve objectief en is mijn tolerantie een stuk groter dan bij een andere artiest van diezelfde leeftijd.
Maar ik wil het verval niet wegkijken. Want hoe hard het ook klinkt; het einde is nabij. De herfst is voorbij en de winter heeft inmiddels zijn intreden gedaan in het leven van Paul. Het liefst zie ik hem niet vallen, het liefst zie ik hem perfect optreden en laten we hopen dat ondanks zijn grote ja-knikkers kamp er genoeg mensen om hem heen zijn die op tijd zeggen dat het mooi geweest is. Maar laten we ook niet te spastisch willen blijven vasthouden aan een geluid wat gewoon niet meer te reproduceren valt. McCartney is naast muzikant en genie, bovenal mens.
'Ik mis de elastische stem van Paul. Ik vond het niks,' vertelde een collega vandaag. Maar ondanks het feit dat de show van McCartney één grote memory lane is, wil ik juist dat hij anders klinkt. We leven in 2016 en niet in 1976 of 1966. Mensen en klanken veranderen. Laat het maar doorleefd zijn. Je kunt er niet van houden, oprecht is het wel. Met daarbij de aantekening dat hij gewoon moet drinken tijdens zijn show en een track als 'Maybe I'm Amazed' (hoe lief ook voor Linda) niet meer moet doen.
Met al die gedachten stond ik daar op het Pinkpop festival. Toen Paul zijn ukulele pakte wist ik dat het moest gebeuren. Dit was het moment dat hij 'Something' zou spelen maar ik wist ook dat hij met datzelfde instrument nog een onbekend juweeltje kon laten fonkelen. Ik haalde diep adem en brulde RAM ON! Een track voor de fijnproevers van het album 'RAM' uit 1971. Dit grapje is al eens eerder uitgehaald (in Rotterdam 2009 bijvoorbeeld) maar deze keer was ik de enige. Paul herhaalde mijn enthousiaste kreet en prompt speelde hij het complete stuk. En dat op een festival met een strenge Curfew. Het leek even of hij helemaal voor mij alleen dat nummer speelde. Na 'Ram On' kon ik alleen nog maar vallen in dat roze badje met 'Band On The Run' en een uitstekende versie van 'Back in the USSR'. En wederom raakte hij me op momenten dat ik het niet zou verwachten (dit keer tijdens 4 5 seconds) en raakte hij de noten feilloos aan juist op de momenten dat je denkt dat hij de mist in gaat)
Het publiek in mijn vak (het voorste) was uitzinnig enthousiast en bestond zeer zeker niet alleen uit hardcore liefhebbers. Was het Paul gelukt iedereen over de streep te trekken? Vast niet. Maar mijn geloof in zijn genialiteit is alleen maar groter geworden. Nu alleen nog iemand vinden die precies op het goede moment hem een laatste zegentocht zal gunnen, alvorens we het complete stembereik van een jonge twintiger tot iemand in de winter van zijn leven in kaart hebben. Van mij mag dat nog ontzettend lang duren.
Als het moment maar goed is...
Hoianghuzhouhiuphoeginglau is goedemorgen, hoor ik Bassie en Adriaan al zingen; nou, ik versta d'r geen kút van!
(Superworm)
(Superworm)
Why so serious..quote:Op dinsdag 14 juni 2016 10:10 schreef indiaantje89 het volgende:
[..]
Of ik noem hier alleen de grootste uitschieters op.. zat genoeg andere redelijke dingen bij hoor.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Op
Buh... hebben ze bij Balthazar letterlijk de schuiven dicht gedraaid wegens Paul?
Stage 4 mocht al niet spelen, Balthazar vroegtijdig dicht gedraaid...
Stage 4 mocht al niet spelen, Balthazar vroegtijdig dicht gedraaid...
Al helemaal bizar omdat Paul pas om tien uur begon. Ze hadden helemaal geen last van elkaar...quote:
Buh... hebben ze bij Balthazar letterlijk de schuiven dicht gedraaid wegens Paul?
Stage 4 mocht al niet spelen, Balthazar vroegtijdig dicht gedraaid...
Heel mooi verhaal, ik stond ook ongeveer vooraan, maar een stuk rechts van waar "RAM ON" werd geroepen! Het was voor mij de tweede keer dat ik hem live zag, na vorig jaar in de Ziggo. Ik hoop hem nog ieder jaar te zien!quote:
Recensie McCartney op Pinkpop 12-06-2016. Of het verhaal van dat ene liedje dat hij alleen voor mij leek te spelen.
Ik zal het maar eerlijk zeggen. De hele dag was ik enigszins nerveus. En eigenlijk is dat best raar, want ik had hem inmiddels al zo'n tien keer gezien en daarbij was de laatste keer nog maar twee weken geleden. Toch was ik zenuwachtig. Had het te maken met de verwachting dat Paul nu eindelijk eens kon afrekenen met zijn 'brave' imago? De reacties op de komst van Paul waren op z'n zachtst gezegd niet al te positief. Hij blijft voor veel mensen nog steeds man van 'The Frog Chorus' of 'Ebony & Ivory'. Zijn fans weten wel beter en zullen hem tot de laatste snik verdedigen. Vooral mensen die roepen dat 'Lennon de grote vernieuwer was', moeten het daarbij ontgelden. Maar het is natuurlijk altijd nog aan Paul om te bewijzen dat hij de grootste kameleon uit de popgeschiedenis is en er nog steeds heel erg toe doet.
Na de uitstekende show van Lionel Richie stond ik te wachten op het grote moment. Een jongen naast me zou hem voor het eerst zien en ik merkte dat hij het spannend vond. Dat stemde mij gelukkig. Ik ben dus niet de enige die een onverklaarbare fascinatie voor McCartney heeft. Na de laatste apocalyptische klanken van 'A Day In The Life' en het verschijnen van de iconische Höfner bas op groot scherm was het moment daar. Het moment dat ik al tien keer eerder had gezien maar nog steeds indrukwekkend is. Wat voor een jasje heeft hij deze keer aan? Ziet hij er vermoeid uit of juist niet? Behoorlijk banaal allemaal en misschien zelfs kinderachtig maar ik kan het niet helpen. Toen ik in Liverpool was en de huizen zag waar The Fab Four ooit opgroeide, stapte ik als het ware in het decor van een film waar ik al heel mijn leven naar zit te kijken. En bij het zien van McCartney live is er nog steeds dat ongeloof dat je oog in oog staat met de man die al dat moois, en eigenlijk de soundtrack van je leven, heeft geschreven. Zo valt bij altijd pas het kwartje tijdens 'Being for the benefit of Mr. Kite' dat hier dezelfde Paul staat die ook op de hoes te zien is van 'Sgt. Pepper'. Bij het verschijnen van McCartney hangt er iets in de lucht. Dit is nou wat je noemt een levende legende.
Natuurlijk; Paul had ook tijdens Pinkpop behoorlijk last van zijn stem. En misschien moet hij dit zichzelf ook niet meer aandoen en moet hij gewoon nog wat leuke platen opnemen nu het nog kan. Anderzijds; het optreden van McCartney op Pinkpop wil maar niet uit mijn kop. Daarnaast is het breekbare en fragiele stemgeluid juist prachtig in liedjes als 'Eleanor Rigby' en is het zelden tot nooit echt vals. Hij klinkt als iemand die zo hóórt te klinken op zijn vierenzeventigste. Nu klink ik alsof ik het goed wil praten en toegegeven, wanneer het over Macca gaat ben ik allesbehalve objectief en is mijn tolerantie een stuk groter dan bij een andere artiest van diezelfde leeftijd.
Maar ik wil het verval niet wegkijken. Want hoe hard het ook klinkt; het einde is nabij. De herfst is voorbij en de winter heeft inmiddels zijn intreden gedaan in het leven van Paul. Het liefst zie ik hem niet vallen, het liefst zie ik hem perfect optreden en laten we hopen dat ondanks zijn grote ja-knikkers kamp er genoeg mensen om hem heen zijn die op tijd zeggen dat het mooi geweest is. Maar laten we ook niet te spastisch willen blijven vasthouden aan een geluid wat gewoon niet meer te reproduceren valt. McCartney is naast muzikant en genie, bovenal mens.
'Ik mis de elastische stem van Paul. Ik vond het niks,' vertelde een collega vandaag. Maar ondanks het feit dat de show van McCartney één grote memory lane is, wil ik juist dat hij anders klinkt. We leven in 2016 en niet in 1976 of 1966. Mensen en klanken veranderen. Laat het maar doorleefd zijn. Je kunt er niet van houden, oprecht is het wel. Met daarbij de aantekening dat hij gewoon moet drinken tijdens zijn show en een track als 'Maybe I'm Amazed' (hoe lief ook voor Linda) niet meer moet doen.
Met al die gedachten stond ik daar op het Pinkpop festival. Toen Paul zijn ukulele pakte wist ik dat het moest gebeuren. Dit was het moment dat hij 'Something' zou spelen maar ik wist ook dat hij met datzelfde instrument nog een onbekend juweeltje kon laten fonkelen. Ik haalde diep adem en brulde RAM ON! Een track voor de fijnproevers van het album 'RAM' uit 1971. Dit grapje is al eens eerder uitgehaald (in Rotterdam 2009 bijvoorbeeld) maar deze keer was ik de enige. Paul herhaalde mijn enthousiaste kreet en prompt speelde hij het complete stuk. En dat op een festival met een strenge Curfew. Het leek even of hij helemaal voor mij alleen dat nummer speelde. Na 'Ram On' kon ik alleen nog maar vallen in dat roze badje met 'Band On The Run' en een uitstekende versie van 'Back in the USSR'. En wederom raakte hij me op momenten dat ik het niet zou verwachten (dit keer tijdens 4 5 seconds) en raakte hij de noten feilloos aan juist op de momenten dat je denkt dat hij de mist in gaat)
Het publiek in mijn vak (het voorste) was uitzinnig enthousiast en bestond zeer zeker niet alleen uit hardcore liefhebbers. Was het Paul gelukt iedereen over de streep te trekken? Vast niet. Maar mijn geloof in zijn genialiteit is alleen maar groter geworden. Nu alleen nog iemand vinden die precies op het goede moment hem een laatste zegentocht zal gunnen, alvorens we het complete stembereik van een jonge twintiger tot iemand in de winter van zijn leven in kaart hebben. Van mij mag dat nog ontzettend lang duren.
Als het moment maar goed is...
quote:
http://www.1limburg.nl/cd(...)pop?context=topstory
[b] Op Zaterdag 26 april 2008 22:35 schreef lauwert het volgende:[/b]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
Die kan nu een switch naar de PVV maken.quote:
http://www.1limburg.nl/cd(...)pop?context=topstory
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Wie gokken jullie op de headliners voor Pinkpop 2017? Ik doe een gok:
Pearl Jam - Green Day - Metallica
Pearl Jam - Green Day - Metallica
Ik denk dat het niet doorgaat i.v.m. WW3quote:
Wie gokken jullie op de headliners voor Pinkpop 2017? Ik doe een gok:
Pearl Jam - Green Day - Metallica
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Nah Tool naar Fortarockquote:
metallica naar fortarock?
Pearl Jam - Mumford & Sons - Kings of Leon
Jup, vrijdag topdag gehad. De Staat en RHCP waren erg tof. Verder fantastisch weer, niet vervelend druk overal en prima geregeld qua voorzieningen. Volgend jaar weer.quote:Op dinsdag 14 juni 2016 09:10 schreef Belabor het volgende:
Wat een zuurheid hier na afloop, tsjonge jonge.
Heeft er hier ook iemand een leuk festival gehad eigenlijk? Ik heb een prima zondag gehad.
Feyenoord Rotterdam
Toolquote:
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Oja, dat vond ik raar op het einde. Bij de afsluiting zat Jan Smeets iets over de PVV te lullen en dat we daar niet op moesten stemmen. Laat dat lekker buiten het festival...quote:Op dinsdag 14 juni 2016 13:29 schreef Dagoduck het volgende:
[..]
Die kan nu een switch naar de PVV maken.
Zondag ben ik voor de tweede keer in mijn leven, na 2014, naar Pinkpop gereden. Dit maal voornamelijk om Paul McCartney te aanschouwen. Toppers van de dag vond ik Jungle By Night, St. Paul & The Broken Bones, Skunk Anansie en Lionel Richie die een redelijke show neerzette.
Paul McCartney daarentegen was ook geweldig maar toch merkte ik dat hij niet zo goed was als afgelopen jaar in de Ziggo Dome. De show was wat tam en zijn zang viel wat tegen. Overigens speelde de de band erg goed!
Volgend jaar hoop ik op een leuke lineup en op minder regen!
Paul McCartney daarentegen was ook geweldig maar toch merkte ik dat hij niet zo goed was als afgelopen jaar in de Ziggo Dome. De show was wat tam en zijn zang viel wat tegen. Overigens speelde de de band erg goed!
Volgend jaar hoop ik op een leuke lineup en op minder regen!
Oi!
Prima festival gehad! Leuke bands gezien. Drie prachtige afsluiters. Mooi verhaal van grandwazoo hierboven. Een legende als McCartney is niet te overschatten, ondanks zijn fragiele stem. Als hij er niet geweest was, samen met John en George, hadden we niet de muziek gehad die we nu hebben. Zonder Helter Skelter geen Rammstein zeg maar...quote:
Wat een zuurheid hier na afloop, tsjonge jonge.
Heeft er hier ook iemand een leuk festival gehad eigenlijk? Ik heb een prima zondag gehad.
Veel (heel veel) subtiele verbeteringen op het feestival zelf, eten, sanitair etc. etc... Dikke pluim, volgend jaar weer
Ik heb een heel leuk weekend gehad, favorietjes waren toch wel De Staat, Rammstein, Skunk Anansie en Bring Me The Horizon.
Ik baal trouwens nog steeds dat ik Jungle by Night heb gemist omdat ik nog sliep en St. Paul & The Broken Bones heb gemist omdat ik niet meer de tent in kwam. Hoewel ik 100% zeker wist dat er genoeg ruimte zou zijn voorin de tent (is altijd zo bij regen)
Ik baal trouwens nog steeds dat ik Jungle by Night heb gemist omdat ik nog sliep en St. Paul & The Broken Bones heb gemist omdat ik niet meer de tent in kwam. Hoewel ik 100% zeker wist dat er genoeg ruimte zou zijn voorin de tent (is altijd zo bij regen)
Paul was misschien niet geweldig bij stem, maar wat maakt het uit. Hij was in elk geval te verstaan. Dat was jaaaaaren geleden bij Bob Dylan in Ahoy niet het geval.
En het was toch heerlijk om samen al die klassiekers mee te blèren?
Ik baal het meest dat ik vintage trouble heb moeten missen door de regen. Maar verder heb ik me prima vermaakt. Kygo vond ik niks, maar verder eigenlijk geen slechte acts gezien.
Oh en het bier smaakte goed
En het was toch heerlijk om samen al die klassiekers mee te blèren?
Ik baal het meest dat ik vintage trouble heb moeten missen door de regen. Maar verder heb ik me prima vermaakt. Kygo vond ik niks, maar verder eigenlijk geen slechte acts gezien.
Oh en het bier smaakte goed
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
De Pizzatent in de kalm aan laan was trouwens ook een hoogtepunt dit jaar. Even duur als de pizzatenten langs het terrein die die veels te dikke pizza's verkochten (2 bonnen). Maar hier kreeg je gewoon een dunne halve pizza met lekkere verse kruiden. Godsamme wat waren die lekker.
Ik heb het over de pizzatent naast dat kraampje met kibbeling trouwens, volgensmij waren er meer die pizza verkochten namelijk.
Ik heb het over de pizzatent naast dat kraampje met kibbeling trouwens, volgensmij waren er meer die pizza verkochten namelijk.
