TTKLPT

Het heeft allemaal een hoog Maarten 't Hart gehalte.

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 22:15 schreef I.R.Baboon het volgende:
Het heeft allemaal een hoog Maarten 't Hart gehalte.

Er is geen woord gelogen of verzonnen bij!

Nog iets anders trouwens. Ik had wel 40 kuub hout gezaagd met mijn kettingzaag. Nu moest ik nog de stronken afkorten. De ketting was al 20 keer geslepen en kon niet verder opgespannen worden. Daarom heb ik een nieuwe ketting gekocht en gemonteerd.
Toen ik daarmee begon te zagen stond ik echt versteld hoe ongelofelijk makkelijk dat ging! Daarvoor moest ik om een dikke stam te zagen echt hard duwen, de zaag liep snel vast en het duurde wel 15 minuten. Nu ging ik zonder moeite er doorheen als koek. 30 seconden en klaar. Zaagde mijn zaag toen ik hem nieuw had ook zo soepel? Dat moet wel. Omdat hij bij iedere stam die ik doorzaagde net iets minder scherp werd had ik dat niet opgemerkt. Uiteindelijk stond ik met een hele botte zaag en veel moeite te zagen, terwijl ik me er niet van bewust was dat het anders was als eerst.

Wat ik me toen afvroeg was: is dit in het leven ook zo? Dat je langzaam dag-na-dag verder aftakelt, maar dat je het niet in de gaten hebt? Dat wanneer je als 40-jarige plots weer over het gestel van een 20-jarige zou beschikken, je over enorm veel kracht, uithoudingsvermogen en energie zou beschikken en dat je dit op latere leeftijd compenseert met rustiger aandoen, pijn verdragen en gewoon minder hooi op je vork nemen? Ik denk het haast wel.

Dat weet ik wel zeker. Men noemt dat slijtage.

Het verbaast me enigszins dat je je daar zo om verbazen kan. De enige conclusie die ik er aan zou willen verbinden is, is dat dat proces zich klaarblijkelijk nog niet in alle hevigheid aan je geopenbaard heeft. Kijk voor de grap straks eens naar je haarlijn en neem je bloeddruk eens op in rust. Aan alles komt een eind.

[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 30-06-2016 02:05:46 ]

Het proces was me natuurlijk wel bekend. Maar het verschil was zo enorm.

Bij mijn hardlooprondjes merk ik het voorlopig nog niet. Maar goed, het verval kan me straks opeens overvallen.

Gaat het de verkeerde kant op met je haarlijn, JAM?

Je moet niets in je haar doen dan water. Dat is bewezen.

• Je ogen gaan in ieder geval flink achteruit Loewies!
• "Wacht maar" IR. Op de fiets ga ik nog steeds sneller overigens. Maar dat doe ik pas een paar jaar.
• Ik denk dat de dochters van Loewies enorme pubers worden.

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 11:38 schreef Z het volgende:
• Ik denk dat de dochters van Loewies enorme pubers worden.

Ja, dat denk ik ook steeds. Ik hoop het eigenlijk ook.

Verder:

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 08:19 schreef I.R.Baboon het volgende:
Gaat het de verkeerde kant op met je haarlijn, JAM?

Nee hoor, dat valt goed mee. Tenminste, die zal vast enkele millimeters naar boven opgeschoven zijn (ik ben ook geen achttien meer), maar goddank kom ik uit een geslacht waarbij zowel aan moeders- als vaderszijde de heren tot op hoge leeftijd een prachtige volle dos haar op hun kop hebben staan. Conditioneel merk ik het natuurlijk wel, maar dat zal voornamelijk komen omdat ik vroeger echt topfit was. Nu ben ik gewoon een dertiger met een gezond gestel (en dan niet eens eentje met zo'n vies dertigersbuikje Oh, wat walg ik daarvan!). Dat is nu eenmaal wat minder dan een topfitte tiener, maar te klagen heb ik niet.

In het algemeen dan. Ik had de laatste dagen (en nu nog steeds) wel een griepje. Dus ik lig op de bank, eet wat kippensoep en kijk een serie.

Even het evenwicht herstellen.

8-12-86

Hello John:

Thanks for the good letter. I don't think it hurts, sometimes, to remember where you came from. You know the places where I came from. Even the people who try to write about that or make films about it, they don't get it right. They call it "9 to 5." It's never 9 to 5, there's no free lunch break at those places, in fact, at many of them in order to keep your job you don't take lunch. Then there's OVERTIME and the books never seem to get the overtime right and if you complain about that, there's another sucker to take your place.

You know my old saying, "Slavery was never abolished, it was only extended to include all the colors."

And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.

As a young man I could not believe that people could give their lives over to those conditions. As an old man, I still can't believe it. What do they do it for? Sex? TV? An automobile on monthly payments? Or children? Children who are just going to do the same things that they did?

Early on, when I was quite young and going from job to job I was foolish enough to sometimes speak to my fellow workers: "Hey, the boss can come in here at any moment and lay all of us off, just like that, don't you realize that?"

They would just look at me. I was posing something that they didn't want to enter their minds.

Now in industry, there are vast layoffs (steel mills dead, technical changes in other factors of the work place). They are layed off by the hundreds of thousands and their faces are stunned:

"I put in 35 years..."

"It ain't right..."

"I don't know what to do..."

They never pay the slaves enough so they can get free, just enough so they can stay alive and come back to work. I could see all this. Why couldn't they? I figured the park bench was just as good or being a barfly was just as good. Why not get there first before they put me there? Why wait?

I just wrote in disgust against it all, it was a relief to get the shit out of my system. And now that I'm here, a so-called professional writer, after giving the first 50 years away, I've found out that there are other disgusts beyond the system.

I remember once, working as a packer in this lighting fixture company, one of the packers suddenly said: "I'll never be free!"

One of the bosses was walking by (his name was Morrie) and he let out this delicious cackle of a laugh, enjoying the fact that this fellow was trapped for life.

So, the luck I finally had in getting out of those places, no matter how long it took, has given me a kind of joy, the jolly joy of the miracle. I now write from an old mind and an old body, long beyond the time when most men would ever think of continuing such a thing, but since I started so late I owe it to myself to continue, and when the words begin to falter and I must be helped up stairways and I can no longer tell a bluebird from a paperclip, I still feel that something in me is going to remember (no matter how far I'm gone) how I've come through the murder and the mess and the moil, to at least a generous way to die.

To not to have entirely wasted one's life seems to be a worthy accomplishment, if only for myself.

yr boy,

Hank

Watskeburt?

Maak je je niet te druk Ringo?

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 21:20 schreef Mainport het volgende:
Even het evenwicht herstellen.

8-12-86

Hello John:

Thanks for the good letter. I don't think it hurts, sometimes, to remember where you came from. You know the places where I came from. Even the people who try to write about that or make films about it, they don't get it right. They call it "9 to 5." It's never 9 to 5, there's no free lunch break at those places, in fact, at many of them in order to keep your job you don't take lunch. Then there's OVERTIME and the books never seem to get the overtime right and if you complain about that, there's another sucker to take your place.

You know my old saying, "Slavery was never abolished, it was only extended to include all the colors."

And what hurts is the steadily diminishing humanity of those fighting to hold jobs they don't want but fear the alternative worse. People simply empty out. They are bodies with fearful and obedient minds. The color leaves the eye. The voice becomes ugly. And the body. The hair. The fingernails. The shoes. Everything does.

As a young man I could not believe that people could give their lives over to those conditions. As an old man, I still can't believe it. What do they do it for? Sex? TV? An automobile on monthly payments? Or children? Children who are just going to do the same things that they did?

Early on, when I was quite young and going from job to job I was foolish enough to sometimes speak to my fellow workers: "Hey, the boss can come in here at any moment and lay all of us off, just like that, don't you realize that?"

They would just look at me. I was posing something that they didn't want to enter their minds.

Now in industry, there are vast layoffs (steel mills dead, technical changes in other factors of the work place). They are layed off by the hundreds of thousands and their faces are stunned:

"I put in 35 years..."

"It ain't right..."

"I don't know what to do..."

They never pay the slaves enough so they can get free, just enough so they can stay alive and come back to work. I could see all this. Why couldn't they? I figured the park bench was just as good or being a barfly was just as good. Why not get there first before they put me there? Why wait?

I just wrote in disgust against it all, it was a relief to get the shit out of my system. And now that I'm here, a so-called professional writer, after giving the first 50 years away, I've found out that there are other disgusts beyond the system.

I remember once, working as a packer in this lighting fixture company, one of the packers suddenly said: "I'll never be free!"

One of the bosses was walking by (his name was Morrie) and he let out this delicious cackle of a laugh, enjoying the fact that this fellow was trapped for life.

So, the luck I finally had in getting out of those places, no matter how long it took, has given me a kind of joy, the jolly joy of the miracle. I now write from an old mind and an old body, long beyond the time when most men would ever think of continuing such a thing, but since I started so late I owe it to myself to continue, and when the words begin to falter and I must be helped up stairways and I can no longer tell a bluebird from a paperclip, I still feel that something in me is going to remember (no matter how far I'm gone) how I've come through the murder and the mess and the moil, to at least a generous way to die.

To not to have entirely wasted one's life seems to be a worthy accomplishment, if only for myself.

yr boy,

Hank

De stijl en toon herkende ik meteen als Bukowski, die ik dankzij JAM heb leren kennen. Veel plezier aan gehad, vooral the postoffice.

quote:

Op donderdag 30 juni 2016 22:02 schreef Ringo het volgende:
Het was allemaal weer van een bedenkelijk niveau.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Je mag hier op FOK toch iedereen wel tegen de muur zetten? Ik krijg daar nooit een ban voor. Ik heb zelfs maar een keer een ban gehad en dat was om een hele wazige reden.

Ouwe kankernazi's ook altijd.