Ik heb bijna drie weken thuis geen internet of televisie gehad. Bij Telfort vonden ze dat heel erg voor me, maar zelf vond ik het eigenlijk wel lekker. Kinderen vroegen 1 keer waarom de TV het niet deed, verder heb ik ze er niet meer over gehoord. Gingen van alles doen samen.
Op de avond dat het internet eruit ging had ik de laatste grote boom in mijn tuin geveld. Meteen daarna stak een wind op en betrok de lucht. Ik wist dat de vorige eigenaar, die dit huis zelf gebouwd heeft en er ook in gestorven is, faliekant tegen het snoeien van ook maar het kleinste takje uit de tuin was. Daarom heeft het mij ook zoveel tijd en moeite gekost om er weer iets van te maken. Dus toen het vervolgens begon te regenen en daarna te onwederen dacht ik dat deze H. nog een laatste punt wilde maken.
Ik ging maar naar binnen en merkte dat de televisie en het internet het ook niet deden. Dat zal wel door het onweder komen dacht ik. Niks aan de hand, een boek gepakt dat ik nog wilde lezen (Publieke Werken van Roosenboom) en gezellig op de bank gaan zitten. Een uurtje later, toen het onweder weer minder werd hoorden we telkens een vreemd getik. Het bleek een jonge roek te zijn die heftig tegen het raam van de serre tikte. Toen wij daar licht maakten bleef hij rustig zitten. Ik ben naar buiten gegaan en kon hem zo oppakken!
Ik vroeg me af wat deze roek van mij wilde. Was het een voorteken of een verzoek om hulp? Mijn gevoel zei dat er niets goeds van zou komen, een roek die op het raam tikt vlak na een onweder dat ontstaan is nadat ik de laatste boom in de tuin velde. Mijn vrouw zei dat de dieren wisten dat wij hen in geval van nood hielpen (dat hadden we pas nog ook met een duif (tevergeefs) en een jonge mus (succesvol) gedaan). Ik vond dat een hele verstandige opmerking. Meteen daarna zei ze dat dit natuurlijk een grapje was. Altijd als ik vind dat mijn vrouw iets zinnigs zegt, blijkt ze het niet echt te menen.
In ieder geval had ik het schuilhok waar ik de duif in had ondergebracht nog. Ik zette de roek daar in en ging twee eieren koken om hem te voeren. De volgende dag gingen we op vakantie naar de Ardennen en zou ik niet meer voor hem kunnen zorgen. Hopelijk was een nachtje droog en uit de wind en aansterkend voedsel genoeg om hem er weer bovenop te krijgen! De volgende dag liet ik hem vroeg uit het hok. Hij huppelde wat rond, was helemaal niet bang voor mij. Toen we vertrokken naar de Ardennen kwam hij ter afscheid nog even kijken!
Wat ook nog gebeurd is, is dat ik onze haan heb moeten slachten. Dat was de mooiste haan uit de buurt en ook de grootste. Een prachtig en trots dier. Ik wilde daar eigenlijk mee wachten totdat er een kip broeds was geworden, maar hij werd te agressief en toen hij zelf mij aanviel (toch het alfa-mannetje op eigen erf) besloot ik hem te doden. Dat ging niet helemaal zoals gewenst en de eerste klap schakelde hem niet meteen uit. Hij sloeg op de vlucht en ik ging hem achterna met de knuppel. Ik kon aan de blik in zijn ogen zien dat hij wist dat ik hem doden ging. Pure doodsangst. Op een zeker moment liep hij zich klem achter de schuur. Hij kon geen kant meer op. 'Hier komt de dood' dacht ik nog.
Toen het karwei voltooid was kwamen de kinderen er aan lopen. Tranen met tuiten natuurlijk, al wisten ze wel dat het zou gaan gebeuren. Ik stelde voor om lekkere soep van de haan te maken, maar het hele gezin was daarop tegen. De haan moest worden begraven. Ik vertelde mijn kinderen dat ze dan maar een mooi kruisje moesten knutselen, dan zou ik de haan in de kippenren begraven, vlakbij zijn kippen. Terwijl de kinderen aan het knutselen waren, bracht ik de haan snel naar mijn oude buurman (87). Die glunderde! Wel 8 pond was die haan! Toen vlug terug, om de grond wat om te woelen. Toen het kruisje klaar was hebben we dat op het lege graf gezet en voor de haan gebeden, opdat hij naar de hanenhemel zou gaan. Drie dagen later klopte de buurman op het raam en wenkte me. Ik wist natuurlijk dat het nu tijd was om soep te eten! Heerlijk, bijna een wildsmaak, ouderwets bereid.
De haan was nog geen week dood of de zwarte kip werd broeds! Dat had nu verder weinig zin, maar als een kip wil broeden dan wil hij broeden. Of het nu op bevruchte eieren, onbevruchte eieren of een deurknop is. Toen ben ik naar Schijndel gegaan om daar bevruchte eieren te kopen. Ik kon de kip zo van het nest pakken (daar waren we de eieren blijven rapen, ze zat het stro uit te broeden). Vijf eieren eronder gelegd (altijd een oneven aantal, bij voorkeur een priemgetal eronder!) en de kip terug gezet. Die zag dat er opeens eieren lagen, vond dat helemaal niet vreemd en ging braaf erop broeden. Wel mijn complimenten voor de kip, die broedt nu al 10 dagen en komt bijna nooit van dat nest af. Volharding.
Nu terug naar de roek. Die zit tegenwoordig het liefste in de druivenranken te loeren naar de zwarte kip. Ik ben bang dat hij wacht totdat hij de kans krijgt om een kuikentje te pakken!
Na al dit vogelnieuws kan ik trouwens ook nog melden dat de bijeneter geen bijeneter was maar een groene specht. Toen ik de dag erop (internet was toen al uitgevallen) met een vriend met telelens ben gaan kijken en hij met zijn telelens op grote afstand een foto kon nemen, bleek dit na uitvergroting duidelijk. Helaas!
Op
maandag 15 mei 2023 18:39 Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.