ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #146 Waar we ook de voordelen zien.

Even een repost vanuit de D&A reeks, maar waarvan ik wel vind dat het erg goed op deze reeks van toepassing is. het sluit toevalligerwijze ook goed aan met mijn posts hierboven.

Kernpunt is dat de huidige behandelingen voor psychische klachten bij autisten vaak niet werken, omdat de meeste behandelingen en therapieën ontwikkeld zijn om niet-autisten te behandelen.

De repost zelf:

quote:

Als ik het even heel zwart wit mag zeggen met hoe ik het zou ervaren.
Een persoon die een stoornis heeft en in mijn schematherapie groep zou terechtkomen zou storend werken, misschien een aparte groep/ benadering.

quote:

Op zondag 24 juli 2016 16:10 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dat mag. Mijn antwoord op jouw zwart-witte zegje ga ik trouwens op een idem manier van een antwoord voorzien.

1 kernprobleem van de behandeling van autisten is dat veel (of de meeste) behandelingen gemaakt zijn om niet-autisten te helpen/genezen, maar omdat autisten sowieso in de basis op een (soms zelfs heel) andere manier denken, gaan de huidige behandelmethodes niet werken en cijfers onderbouwen deze visie ook.

Maar dit levert wel meerdere foutieve inzichten op, waarvan er 1 is dat autisten simpelweg een soort ingebouwde therapie-resistentie zouden hebben. Maar dit is niet zo.

Wat ik veel merk bij niet-autisten (de meeste behandelaars zijn zelf ook niet autistisch) is dat ze niet in staat zijn om te bedenken dat autisten andere behoeften hebben en die behoeften worden vaak niet gezien als een neutraal gegeven, maar als symptoom van behandel-resistentie, juist omdat ze dingen alleen maar vanuit hun eigen niet-autistische projecties kunnen zien.

Dit probleem (het alleen maar vanuit de eigen niet-autistische projectie ziektebeelden kunnen bekijken) zorgt er in zekere mate zelfs voor dat deze foutieve schema's zelfs schadelijk voor een autistische psychiatrisch patiënt zijn (ze maken de psychische problemen alleen maar erger, met een beetje mazzel zal het simpelweg niet aanslaan en zal er hooguit sprake zijn van weggegooide tijd).

Dat dit idee ook klopt, is denk ik ook 1 van de redenen waarom het LKH overweegt om helemaal geen SoVa trainingen meer te geven...omdat ze merken dat die "therapie/cursus/whatever" helemaal niet zo effectief blijkt te zijn.

SoVa is gebaseerd op het idee dat autisten inherent sociale problemen hebben, maar omdat dit niet het geval is, proberen ze een probleem recht te zetten vanuit een idee dat helemaal niet correct is (alsof je iemand medicatie voorschrijft voor een aandoening die medicatienemende helemaal niet heeft...en dus slaat deze medicatie helemaal niet aan).

Onjuiste kijkwijze met een onjuiste conclusie.

Ik heb toevallig de afgelopen dagen in het ASS-topic hier uitgebreid over geschreven en kwam toen zelf tot de conclusie dat behandelingen die gebaseerd zijn de tekorten van autisme ivm non-autisme te corrigeren, averechts werken (ging om meerdere wetenschappelijke bevindingen, links staan ook in de ASS-reeks) en ik was zelf ook al richting die conclusie gegaan.

De oplossing is (en dit impliceer je toevalligerwijze zelf ook al) door behandelmethoden te (gaan) ontwikkelen die specifiek voor autisten is, want een autist een therapie geven die gemaakt is om niet-autisten te genezen.

Deze zienswijze is net zo (in)effectief als een behandeling tegen bloedverlies bij mannen terwijl het om menstruatiebloed bij vrouwen gaat, ze zien 1 probleem, maar proberen het op te lossen net zoals ze een vergelijkbaar probleem zouden oplossen bij een heel ander type mens (en dit werkt natuurlijk niet). Het is een heel ander ding, maar de doctor denkt "als het bloed is, dan moeten we het dus zo en zo oplossen en aangezien dit bij mannen werkt, moet dit bij vrouwen ook werken en zo niet, dan zijn vrouwen blijkbaar gewoon therapieresistent".

Sorry voor het domme voorbeeldje, maar kon even niet een ander symptoom bedenken waarbij de symptomen vergelijkbaar zijn (rood bloed), maar de oorzaak totaal ergens anders ligt.

quote:

Iedere persoon is een paar keer flink door de mangel en als voorbeeld genomen.. Een persoon met een stoornis zou dan compleet buiten het plaatje vallen "ja zo ben ik nou eenmaal".

Er was ook een persoon met heel weinig empathie/ inlevingsvermogen en dat was bv heel erg slecht voor het groepsgevoel en sommige mensen hadden moeite om te delen waar hij bij was. (zat ie bv ongeinteresseerd te gapen)

Het luistert allemaal best nauw

quote:

Op zondag 24 juli 2016 16:10 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb dit zelf ook al meegemaak dat ik een behandeling kreeg die voor niet-autisten wellicht prima werkt, maar bij mij dus averechts.

1 voorbeeld die ik me heel goed voor de geest kan halen, is de behandeling die ik kreeg bij groepstherapie en later nog bij minstens 1 andere psycholoog die ik als "the silent treatment" bestempel.

Ik heb zelfs aan meerdere psychologen gevraagd waarom ze dit doen (want snap er geen snars van dat dit überhaupt iets goeds zou kunnen doen) en mij werd verteld dat de onderbouwing een (soms zelfs zeer) grote effectiviteit schijnt te hebben bij de problematiek die ik ervaar...maar voor mij werkt dit op z'n best niet, maar helaas had ik meer pech en heeft dit zelfs een extra traumatiserend effect op m'n psychische gezondheid gehad.

Bij die groepstherapie was zelfs 1 groepsgenote die zelfs meldde dat zij niet wist waarom ik er nou in godsnaam bij zat, waarna ikzelf antwoordde dat ik het helemaal met haar eens was (deze vrouw was zelf trouwens niet-autistisch) en onze behandelaars stonden erbij, keken ernaar, keken naar elkaar en alles bleef zoals het was totdat de boel even later helemaal explodeerde.

Dus ben het met je eens, ik weet zeker dat er veel meer autisten zijn die ervaren hebben dat bepaalde behandelingen die normaal gesproken effectief hadden moeten zijn, dit helemaal niet bleken te zijn. Lekker ook voor je eigenwaarde als autist, dat je als "inherent onbehandelbaar" wordt weggezet, terwijl je zelf al zo lang met psychische problemen loopt en terwijl je behandelingen maar niet lijken te werken en vervolgens gooien ze er maar een berg pillen tegenaan.

Ik heb de vraagsteller wel even geanonimiseerd, maar hem wel een DM gestuurd dat ik zijn vragen aan mij hierheen gequote heb .

quote:

Op zondag 24 juli 2016 20:03 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Nou, ik vind dat heel raar volgens mij is de behandeling van ASS al gestandaardiseerd voor ASS'ers. Was dat groepstherapie voor AD(H)D misschien?

De groepstherapie was bedoeld als soort "inventariseer-groep", de bedoeling was dat ze gingen kijken wat voor issues ik had om daarna een vervolggroep aan te bieden (dit is tenminste wat mij vooraf verteld was en mijn verwachtingen waren dan ook daarnaar).

De psychologe (2e keer dat ik deze behandeling kreeg) was jaren later en die was op de hoogte van mijn diagnoses. Was trouwens niet gerelateerd aan ASS of ADHD.

Bij de groepstherapie en later bij in minstens een ander geval (de andere keer was bij een psychologe) kreeg ik de silent treatment (noem het maar ff zo, mensen die dit kenne, zullen wel weten wat ik daarmee bedoel).

Maar het komt er op neer dat ze mij lieten vertellen...en vertellen...en nog meer vertellen. Maar ze zeiden niks terug. Dus ging ik duidelijker uitleggen, raakte hierdoor gefrustreerd, gaf zelf als feedback dat ik dit vervelend vond. Ik was altijd heel open en eerlijk naar ze, maar het was alsof ik tegen een dood paard aan het schoppen was. Ze bleven passief en ik had geen flauw idee waarom ze zo passief bleven, raakte daardoor gefrustreerd (want ondertussen was mijn thuissituatie en mijn leven een hel...en ondertussen deden de mensen die mij hadden moeten ondersteunen zo min mogelijk, alsof ze lui waren en alsof het ze niks kon schelen).

Dit ging meer dan een jaar zo door (tussendoor nog een vakantie-tje op de PAAZ-afdeling gespendeerd wat mede het gevolg van deze silent treatment was) en nog steeds ging het lampje niet bij ze branden dat dit niet alleen niet werkte, maar schade bij mij aan het veroorzaken was.

De andere keer was bij een psychologe. Compleet nutteloos en achteraf verspeelde tijd. Maar die 2e keer herkende ik het gedrag van mijn psychologe en ben daar zo snel mogelijk weer weggegaan (met een kutsmoes) om nog meer schade voor te zijn (want hierover praten had de vorige keer ook geen effect gehad).

Andere psychologen en hulpverleners heb ik gevraagd waarom ze dit nou deden en TOEN PAS kwam ik dus te weten dat dit gewoon een soort standaard behandelmethode was (dat wist ik beide keren niet) en dat dit blijkbaar wel zou werken...maar bij mij dus niet (waarschijnlijk omdat ik autistisch ben).

Ik heb dan ook op semi-stalinistische wijze ervoor gezorgd dat dit in al mijn dossiers vermeld wordt, want in plaats van dat de silent treatment me geholpen heeft, kreeg ik er alleen nog meer trauma's bij (goed voor mijn vertrouwen in de mensheid was dit ook niet, dit is schadelijk geweest op zo veel levels).

Je andere vraag:

quote:

Op zondag 24 juli 2016 20:01 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Nou, ik heb je al verteld dat ze geprobeerd hadden om ene ASS-labeltje op mij te plakken, omdat misschien de behandeling voor ASS mij zou helpen. Gelukkig vertrouwde mijn shv'er mij wel, dus het pushen stopte op een gegeven moment.

Ik ben blij dat er niet aan toegegeven heb, want ik was waarschijnlijk knetter gek geworden met die behandeling voor ASS en de mensen daar weer van mij, als ik zo terug kijk.

Maar ik neem de rest van de discussie wel naar ass-topic.

Maar als je deze behandeling nooit gehad hebt, hoe kan je dan weten dat deze niet voor je gewerkt had?

quote:

Op maandag 25 juli 2016 10:38 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Omdat ik ASS'ers in mijn vriendengroep heb, dat botst al behoorlijk tussen hoe chaotisch ik ben in mijn praten, doen en laten. En bovendien heb ik me ingelezen in de therapie voor ASS'ers, dan zie ik ook dat ik dat niet nodig. Misschien klinkt het heel arrogant, maar ik vertrouw meer in mijn eigen oordeel, dan die van een psycholoog. Want ik weet ondertussen, dat ik gewoon een boek kan pakken en dan kan leren en toepassen.

Over welke therapieën heb je je ingelezen? Ben vooral ook benieuwd om persoonlijke redenen wat voor aanbod er tegenwoordig is .
Ik vind je niet arrogant klinken, ik vind het juist heel goed dat je voor jezelf nadenkt .

Alles uit een boekje is minder mijn ding heb ik gemerkt, maar ik vind het wel leuk om bepaalde artikelen te interpreteren en te kijken hoe ik de aangereikte kennis kan toepassen.

Ik kan zelf trouwens ook erg chaotisch zijn in mijn praten en doen (allen die me al wat beter kennen, kunnen dit denk ik wel beamen).

En als je wilt, ik zou het zelf wel heel leuk vinden hoe je je vriendschappen met autisten ervaart (voordelen, nadelen, hoe de invulling van je vriendschappen met autisten is en hoe deze zich verhouden met je vriendschappen met niet-autisten), wie weet kan ik daar nog wat van leren .

quote:

Op maandag 25 juli 2016 10:42 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Ahja, volgens mij valt dat onder psychoanalyse, dan laten ze je praten totdat je ergens vastloopt, als in emotioneel reageert, dan proberen ze dat meer uit te lokken (en te behandelen). Ik kan me voorstellen dat je als ASS'er geen idee hebt wat je dan moet doen. Ik zou daar zelf ook niet tegen kunnen vanwege mijn diepe onzekerheid.

Owja...psycho-analyse moest zoiets heten...alleen wel jammer dat ik na een jaar van deze silence-treatment mijn behandelaars steeds vaker begon te vragen of ze me nou eindelijk eens konden vertellen wat er nou met me aan de hand was.

Maar ze antwoordden altijd ontwijkend (de enige keer dat ik wel feedback kreeg, was toen ik vroeg hoe ze mijn toestand konden beschrijven de weken voor mijn opname op de PAAZ en ze spontaan antwoordde dat het klonk als overspannenheid (ik heb trouwens enorm veel aan die feedback gehad, kon erover praten zonder zelf niet te weten waar ik het over had, feedback geven, uitleggen aan mensen die anders moeilijk bleven doen (alsof ik aan het liegen/overdrijven/etc was ofzo ))).

Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik betwijfelde of ze überhaupt wel wat van me wisten en begon ik gerichter naar mijn diagnose te vragen, waarop ze uiteraard weer geen antwoord gaven.

De feedback die ik toen kreeg, was een beetje van het niveau "we zijn er bijnaha! Nog even volhouden " en ik had zoiets van "Wtf man, ik wacht al een jaar, ik ben toch geen idioot ofzo?".

De groep zelf liep tegen die tijd ook voor geen meter, geregeld bleef bijna iedereen weg (dus dat er van de 6 tot 8 mensen in de groep er maar 2 kwamen opdagen (ik was 1 van die 2 dan).

Op een gegeven moment was de druk op mij zo hoog opgelopen weer dat ik (een paar maanden na mijn opname op de PAAZ en even nadat mijn 1e vriendin onze ehm..'relatie' had beëindigd(?) (ik had haar op de PAAZ ontmoet en ze heeft me toen geschaakt)) weer suïcidale ideaties begon te krijgen en het niet meer kon opbrengen om nog naar de groep te gaan. Uiteindelijk heb ik maar een klacht tegen ze ingediend, mede zodat ik dat dossier dat ze van me hadden eindelijk uit hun klauwen kon rukken en inzien ....en TOEN PAS gebeurde er eindelijk eens wat! Het was GVD ruim een jaar later man .

Stond trouwens opvallend weinig in dat dossier, maar die paar dingetjes gaven me tenminste wel richting nadat ik uit de groep was gegooid en zij al mijn tekeningen en knutselarijen blijkbaar al hadden vernietigd toen ik vroeg hoe het afhalen van mijn werken daar het beste geregeld kon worden.

Toen ik wat jaren later dus een psychologe kreeg (was ivm bepaalde angstklachten geloof ik?) en zij dezelfde stijl hanteerde, herkende ik die dan ook meteen en heb eerst nog korte tijd aangegeven dat dit niks voor me was, waarna die gesprekken uiteindelijk niet lang geduurd hebben (en ook niks meer voor me hebben opgeleverd).

Dus tegenwoordig hamer ik erop dat dit misschien wel voor hun andere cliënten fantastisch werkt, maar bij mij dus niet. 't was eerder traumatiserend en mijn vertrouwen in de hulpverlening (mijn vertrouwen in alles eigenlijk) heeft door die ervaring een flinke deuk opgelopen.

Mijn vertrouwen was voordat ik aan die groep begon sowieso al bijna non-existent, maar nu zat ik dus met nog een trauma erbij weer op een wachtlijst en had ik 3 jaar na mijn aanmelden bij de RIAGG nog steeds geen diagnose.

Het enige goeie wat mijn zorgbehandeling heeft opgeleverd, was zeg maar de uitslag van een uitgebreid karakteronderzoek dat ik (nadat ik uit de groep was gegooid) gedaan heb en het resultaat daarvan gaf mij eindelijk de zelfinzichtsaanknooppunten die ik nodig had om aan mezelf te werken (zat o.a. een IQ-test bij), maar voor de rest was ik gewoon niet verder gekomen.

...niet dat het daarna ineens wel van een leien dakje ging hoor .

^{en mijn excuus voor de rommelige post, ben net nog geen uurtje gelee uit bed gekomen}

quote:

Op woensdag 27 juli 2016 16:30 schreef Aiciu het volgende:
Misschien moet ik toch maar gaan liegen over mijn aantal dates want ik ben de tel inmiddels kwijt en dat vinden ze niet leuk om te horen

Naja, als ik een date zou hebben die begint over hoeveel dates zij heeft gehad met mannen die uiteindelijk "niet altijd even eerlijk" beken te zijn en nog meer van dat gezeik, zou ik ook niet vrolijk van worden .

quote:

Mensen die afspraken niet nakomen
Skip!

Heb je het nu trouwens over je dates of over mensen die hun afspraken niet nakomen in het algemeen?

Maar hoe dan ook "eens"

quote:

Op donderdag 28 juli 2016 17:44 schreef Aiciu het volgende:

[..]

Ik ben soms te eerlijk

Het kan op allebei slaan, maar in dit geval ging het over iemand waar ik mee af zou spreken, maar toen ik haar wilde bellen om zeker te weten dat ze thuis was, kreeg ik haar niet te pakken.
Ik heb al eerder voor een dichte deur gestaan, dus dat vertrouwen is weg.

Was 't dezelfde?
Als 't nml 2 verschillenden waren, is dat wantrouwen wellicht niet helemaal terecht.

quote:

Op donderdag 28 juli 2016 15:42 schreef Opoefiets het volgende:
Mensen die hun afspraak niet nakomen zijn erg vervelend. Die moet je ook gewoon mijden.

Ben ik trouwens wel met je eens (tenzij ze er een goede reden voor hebben en geen slechte intenties hebben etc).

[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 28-07-2016 19:49:10 ]

quote:

Op vrijdag 29 juli 2016 17:51 schreef Aiciu het volgende:

[..]

Ja, dezelfde. Maar het is gewoon irritant wanneer mensen niet nakomen en ook niets zeggen.
Zeg dan gewoon eerlijk dat je niet kan/wil dan is het goed.

Duidelijk, snap 't, eens