Het is hier ook wel herkenbaar, al is I meestal vrij makkelijk over te halen om te doen wat ik wil. Dan sputtert ze tegen en dan geef ik een paar 'argumenten' waarom het toch moet en dan zegt ze opgewekt: 'Oh OK'.
. Maar goed, als het echt nee is, dan is het ook wel echt nee en dan trekt ze alles uit de kast.
Wat betreft tips. Wat gewoon zo lastig is, is dat je zelf gefrustreerd raakt en boos of juist verdrietig. De keren dat I echt behoorlijk overstuur werd omdat ze echt niet verschoond wilde worden, werkte het beste om haar echt stapje voor stapje erdoorheen te loodsen waarbij ik voortdurend gesloten vragen aan haar stelde waarop ze ja of nee kon zeggen. Zo lag ze op een gegeven moment op het aankleedkussen, (dat was dan wel 'gelukt') enorm met haar benen te schoppen en te krijsen. En toen ben ik even gestopt met toch proberen te verschonen en ben ik alleen maar vragen gaan stellen. I' wil je geen schone luier?' NEE! 'Ben je bang dat het pijn gaat doen? Huilend: JAHAA. Waarop ik zei: I, als je echt niet wil dat ik je luier open maak, dan doe ik dat ook niet, OK?' Daar werd ze echt een stuk rustiger van. Daarna heb ik weer uitgelegd dat ik snap dat ze het niet wil en dat ik het ook niet zomaar zal doen, maar dat het wel beter is als we het wel doen. En daarna nog meer vragen: wil je zelf je luier open maken? Wil je kijken hoe je billen eruit zien? Wil je helpen je billen schoonmaken? Wil je dat je knuffel komt helpen je luier openmaken? En tussendoor ook steeds weer geruststellen: ' ik denk niet dat het pijn zal gaan doen. I'
Toen kwam het erop neer dat ze inderdaad wilde kijken. En ze heeft toen zelf ook even met een doekje geprobeerd schoon te maken. Dat hebben we denk ik twee keer zo gedaan, daarna wilde ze het niet meer zo. Het verschonen ging sindsdien wel een stuk beter en als ze weer zo aanval heeft van 'NEE NEE' dan helpt het ook als ik weer van die vragen ga stellen en haar geruststel dat haar nee wel gehoord wordt. En wat nu af en toe nog wel helpt, is als ik vraag of haar lievelingsknuffel moet komen helpen en dan doe ik net alsof die knuffel haar luier openmaakt.
Je moet dan dus wel de rust hebben en de tijd nemen om het zo te doen. Ik vond op een gegeven moment het dat wel waard, want het is inderdaad zo rot als je over de grenzen van je kind heen moet gaan, dat voelde echt niet goed. Wat betreft aankleden: I is altijd erg hongerig als ze net wakker is. Dus tegenwoordig neem ik dan haar kleren mee naar de keuken en gaan we eerst ontbijten. Dan kleed ik haar daarna aan op het aanrecht. Gaat het stuk relaxter.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"