Depressie & Angst #135

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:22 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Een oorzaak hoeft dan ook niet altijd aanwijsbaar te zijn.

Vaak krijg je wel het besef van "Oww...dus -daarom- ging dit en dat toen mis! ", dit zal je ongetwijfeld wel moeten herkennen.

Nope, niet altijd. En best veel paniekervaring, meer dan me lief is

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:25 schreef minthy het volgende:

[..]

Nope, niet altijd. En best veel paniekervaring, meer dan me lief is

Maar blijkbaar wel minder ervaring met hoe ik denk (en de betekenis van wat ik post), gezien vetgedrukte stukje van jouw quote uit mijn vorige post, daar jij meent dat ik ergens voor zou staan wat niet het geval is.

Ik heb liever dat je op mijn argumenten speelt i.p.v. op de waarde van mijn mening die jij blijkbaar impliceert te kunnen overrulen simpelweg omdat jij vaker een paniekaanval dan ik hebt gehad (dit doe je namelijk 2x in 2 posts....laat dat aub. Het is kul. En dat weet je best).

Lullig dat je gister weer een paniekaanval hebt gehad. Zeker als je zelf geen flauw idee hebt hoe je de frequentie ervan kunt beïnvloeden. Geeft dat jou niet een machteloos gevoel ook?

[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 21-06-2016 01:14:01 ]

Wel eens gedacht aan een oververmoeide/ kapotte bijnier.
Als die ontregeld is kan je ook paniek ervaren, omdat ie misschien teveel adreline afgeeft.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:32 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Maar blijkbaar wel minder ervaring met hoe ik denk (en de betekenis van wat ik post), gezien vetgedrukte stukje van jouw quote uit mijn vorige post, daar jij meent dat ik ergens voor zou staan wat niet het geval is.

Ik heb liever dat je op mijn argumenten speelt i.p.v. op de waarde van mijn mening die jij blijkbaar impliceert te kunnen overrulen simpelweg omdat jij vaker een paniekaanval dan ik hebt gehad (dit doe je namelijk 2x in 2 posts....laat dat aub. Het is kul. En dat weet je best).

Lullig dat je gister weer een paniekaanval hebt gehad. Zeker als je zelf geen flauw idee hebt hoe je de frequentie ervan kunt beïnvloeden. Geeft dat jou niet een machteloos gevoel ook?

Ehm, geen idee waarom ik jou een bepaald gevoel blijk te geven, dat was niet de bedoeling. Bovendien ben ik de laatste die zal beweren dat mijn paniekaanvallen erger zijn dan die van jou, of hoe je het ook beweert. Ik kap alweer

[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 21-06-2016 01:15:01 ]

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:39 schreef Droopie het volgende:
Wel eens gedacht aan een oververmoeide/ kapotte bijnier.
Als die ontregeld is kan je ook paniek ervaren, omdat ie misschien teveel adreline afgeeft.

Op zich wel een goeie. Niet altijd is een probleem dat zich psychisch uit, een psychisch probleem van origine.

Maar ik denk wel dat de meeste artsen hier wel rekening mee houden.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Op zich wel een goeie. Niet altijd is een probleem dat zich psychisch uit, een psychisch probleem van origine.

Maar ik denk wel dat de meeste artsen hier wel rekening mee houden.

als je kijkt op google zie je veel verhalen van mensen waarbij ze er pas later achterkomen.

zelfde als normale nierstenen, kan ook door stress komen.

bij mij kwamen er na het herstel van veel psychische klachten opeens allemaal lichamelijke klachten.
zelfde dat er mensen zijn die juist op vakantie een hartaanval krijgen, omdat de constante druk van het leven/ werk wegvalt en het lichaam zich moet aanpassen aan de bloeddruk, hartslag en stress

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:52 schreef Droopie het volgende:

[..]

als je kijkt op google zie je veel verhalen van mensen waarbij ze er pas later achterkomen.

Exaaaaaaact!

Dat is ook waar ik (deels in elk geval) op doelde toen ik het had over dat een oorzaak vaak pas achteraf aanwijsbaar lijkt te zijn.

quote:

zelfde als normale nierstenen, kan ook door stress komen.

bij mij kwamen er na het herstel van veel psychische klachten opeens allemaal lichamelijke klachten.
zelfde dat er mensen zijn die juist op vakantie een hartaanval krijgen, omdat de constante druk van het leven/ werk wegvalt en het lichaam zich moet aanpassen aan de bloeddruk, hartslag en stress

Dat laatste is best wel triest eigenlijk Maar ik snap het wel. Beste is dit nooit zover te laten komen en daar is zelfinzicht voor nodig.

E.e.a. verwijdedrd hier. Doe even normaal zeg .

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 00:39 schreef Droopie het volgende:
Wel eens gedacht aan een oververmoeide/ kapotte bijnier.
Als die ontregeld is kan je ook paniek ervaren, omdat ie misschien teveel adreline afgeeft.

en de bijnier kan uitgeput raken door jarenlange stress. Dan heeft ie jarenlang teveel geproduceerd. En dat kan dan weer de paniek en burnout aan elkaar linken.

Precies ja. En met zo'n overactief zenuwstelsel heeft iedereen de kans om makkelijk in paniek te raken.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2016 09:02 schreef zomie het volgende:

[..]

en de bijnier kan uitgeput raken door jarenlange stress. Dan heeft ie jarenlang teveel geproduceerd. En dat kan dan weer de paniek en burnout aan elkaar linken.

Ik was ruim een jaar geleden woedend dat ik geen ADHD had omdat ik het zo ervaarde.
1 jaar later door bijna alle stressfactoren weg te halen, iets minderen met suiker en dmv therapie met mijn hoofd aan de slag te gaan is mijn lichaam ook helemaal in de ruststand gegaan. Mijn hoofd slaat soms nog wel eens op hol, het zit in mijn karakter, maar paniekaanvallen heb ik zelden tot nooit meer.

Mijn bijnier vindt het fijn

Ik heb momenteel nogal een erge ruzie met m'n moeder, ik voel me zo kut. Ik kan het gewoon niet meer, leven met haar instabiliteit.

Het begon gisteren, ik heb een nieuwe baan gekregen en zodra ik het hoorde heb ik meteen een bericht gestuurd naar mijn pa, ma en zusje. Ze reageerden allemaal heel blij, maar m'n moeder schoot helemaal uit haar slof omdat ik haar niet had gebeld, ze zich daarom achtergesteld voelt, onze familie valt uit elkaar, mensen kunnen niet normaal communiceren, noem maar op.

Normaal ben ik altijd heel rustig met dit soort zaken, ik snap waarom mam zo is zoals ze is, en daarom heb ik er heel veel geduld mee, maar dit kwam compleet uit het niets. Ze draaide het, zoals wel vaker, helemaal om zichzelf en liet mij weten dat ze dit gewoon een persoonlijke belediging vond en dat het contact tussen ouders en kinderen gewoon heel anders is bij andere families.

Ik kon niet meer, ik heb haar eerlijk en direct verteld dat ik afstand van mijn ouders nodig heb, vooral van mam, omdat ze altijd down en enorm negatief is. Ik moet altijd op m'n teentjes lopen om haar niet weer over het randje te gooien, omdat ze zich weer minderwaardig gaat voelen als ik het er niet mee eens ben. Ik heb dit m'n hele jeugd gedaan, mijn zusje nog meer, en om nu een normale relatie met ze te hebben, heb ik afstand nodig. Ik zuig die negativiteit op en dat kan ik niet hebben. Mijn zusje haar psychiater zei al tegen haar dat zij een soort mantelzorger is geweest voor mam, en die rol heb ik ook gedeeltelijk gehad. Zo onnatuurlijk.

Nu heeft ze alleen gezegd 'duidelijk', maar ik ben op. Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld omdat ze zich heeft opgeofferd in een slecht huwelijk om mij op te voeden. Nu komt daar dus keihard de backlash van, en die vangen ik en mijn zusje vol op, omdat ze niemand anders kan verdragen. Ze stoot iedereen af. Ik ga me echter niet schuldig voelen omdat mijn moeder gedaan heeft wat een moeder moet doen, opvoeden. Ik ben er zo goed als ik kan, en meer voor haar geweest, maar hoe zij is en wat zij verwacht is volstrekt onrealistisch, dit houd ik niet meer vol en dit is het moment dat het klapt. Mijn zusje heeft het al langer.

Ik weet niet of dit nog goedkomt, ik hoop het van wel. Ze is echt een goed mens, ik houd zielsveel van haar en zou op een granaat gaan liggen voor haar, ik kan haar echter niet dragen zoals zij mij dwingt dat te doen, ik ga er zelf aan kapot. Ik wil gewoon zo graag dat ze gelukkig is, en ik ben zo bang dat ze nu weer zelfmoordpogingen gaat doen, of zelfmoord pleegt.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik zit er even doorheen. Er komt momenteel enorm veel op me af en ik heb dringend vakantie nodig. Ik ga het zien. Tussen mij en m'n vader gaat het wel goed gelukkig, en tussen mij en mijn zusje zeker. Dat is wel fijn, we gaan het zien.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2016 18:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik heb momenteel nogal een erge ruzie met m'n moeder, ik voel me zo kut. Ik kan het gewoon niet meer, leven met haar instabiliteit.

Het begon gisteren, ik heb een nieuwe baan gekregen en zodra ik het hoorde heb ik meteen een bericht gestuurd naar mijn pa, ma en zusje. Ze reageerden allemaal heel blij, maar m'n moeder schoot helemaal uit haar slof omdat ik haar niet had gebeld, ze zich daarom achtergesteld voelt, onze familie valt uit elkaar, mensen kunnen niet normaal communiceren, noem maar op.

Normaal ben ik altijd heel rustig met dit soort zaken, ik snap waarom mam zo is zoals ze is, en daarom heb ik er heel veel geduld mee, maar dit kwam compleet uit het niets. Ze draaide het, zoals wel vaker, helemaal om zichzelf en liet mij weten dat ze dit gewoon een persoonlijke belediging vond en dat het contact tussen ouders en kinderen gewoon heel anders is bij andere families.

Ik kon niet meer, ik heb haar eerlijk en direct verteld dat ik afstand van mijn ouders nodig heb, vooral van mam, omdat ze altijd down en enorm negatief is. Ik moet altijd op m'n teentjes lopen om haar niet weer over het randje te gooien, omdat ze zich weer minderwaardig gaat voelen als ik het er niet mee eens ben. Ik heb dit m'n hele jeugd gedaan, mijn zusje nog meer, en om nu een normale relatie met ze te hebben, heb ik afstand nodig. Ik zuig die negativiteit op en dat kan ik niet hebben. Mijn zusje haar psychiater zei al tegen haar dat zij een soort mantelzorger is geweest voor mam, en die rol heb ik ook gedeeltelijk gehad. Zo onnatuurlijk.

Nu heeft ze alleen gezegd 'duidelijk', maar ik ben op. Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld omdat ze zich heeft opgeofferd in een slecht huwelijk om mij op te voeden. Nu komt daar dus keihard de backlash van, en die vangen ik en mijn zusje vol op, omdat ze niemand anders kan verdragen. Ze stoot iedereen af. Ik ga me echter niet schuldig voelen omdat mijn moeder gedaan heeft wat een moeder moet doen, opvoeden. Ik ben er zo goed als ik kan, en meer voor haar geweest, maar hoe zij is en wat zij verwacht is volstrekt onrealistisch, dit houd ik niet meer vol en dit is het moment dat het klapt. Mijn zusje heeft het al langer.

Ik weet niet of dit nog goedkomt, ik hoop het van wel. Ze is echt een goed mens, ik houd zielsveel van haar en zou op een granaat gaan liggen voor haar, ik kan haar echter niet dragen zoals zij mij dwingt dat te doen, ik ga er zelf aan kapot. Ik wil gewoon zo graag dat ze gelukkig is, en ik ben zo bang dat ze nu weer zelfmoordpogingen gaat doen, of zelfmoord pleegt.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik zit er even doorheen. Er komt momenteel enorm veel op me af en ik heb dringend vakantie nodig. Ik ga het zien. Tussen mij en m'n vader gaat het wel goed gelukkig, en tussen mij en mijn zusje zeker. Dat is wel fijn, we gaan het zien.

Afstand nemen is een goed idee denk ik. Ik doe dat ook om ongeveer dezelfde redenen. Het is moeilijk, maar je moet echt even voor jezelf kiezen. Sterkte.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2016 18:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik heb momenteel nogal een erge ruzie met m'n moeder, ik voel me zo kut. Ik kan het gewoon niet meer, leven met haar instabiliteit.

Het begon gisteren, ik heb een nieuwe baan gekregen en zodra ik het hoorde heb ik meteen een bericht gestuurd naar mijn pa, ma en zusje. Ze reageerden allemaal heel blij, maar m'n moeder schoot helemaal uit haar slof omdat ik haar niet had gebeld, ze zich daarom achtergesteld voelt, onze familie valt uit elkaar, mensen kunnen niet normaal communiceren, noem maar op.

Normaal ben ik altijd heel rustig met dit soort zaken, ik snap waarom mam zo is zoals ze is, en daarom heb ik er heel veel geduld mee, maar dit kwam compleet uit het niets. Ze draaide het, zoals wel vaker, helemaal om zichzelf en liet mij weten dat ze dit gewoon een persoonlijke belediging vond en dat het contact tussen ouders en kinderen gewoon heel anders is bij andere families.

Ik kon niet meer, ik heb haar eerlijk en direct verteld dat ik afstand van mijn ouders nodig heb, vooral van mam, omdat ze altijd down en enorm negatief is. Ik moet altijd op m'n teentjes lopen om haar niet weer over het randje te gooien, omdat ze zich weer minderwaardig gaat voelen als ik het er niet mee eens ben. Ik heb dit m'n hele jeugd gedaan, mijn zusje nog meer, en om nu een normale relatie met ze te hebben, heb ik afstand nodig. Ik zuig die negativiteit op en dat kan ik niet hebben. Mijn zusje haar psychiater zei al tegen haar dat zij een soort mantelzorger is geweest voor mam, en die rol heb ik ook gedeeltelijk gehad. Zo onnatuurlijk.

Nu heeft ze alleen gezegd 'duidelijk', maar ik ben op. Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld omdat ze zich heeft opgeofferd in een slecht huwelijk om mij op te voeden. Nu komt daar dus keihard de backlash van, en die vangen ik en mijn zusje vol op, omdat ze niemand anders kan verdragen. Ze stoot iedereen af. Ik ga me echter niet schuldig voelen omdat mijn moeder gedaan heeft wat een moeder moet doen, opvoeden. Ik ben er zo goed als ik kan, en meer voor haar geweest, maar hoe zij is en wat zij verwacht is volstrekt onrealistisch, dit houd ik niet meer vol en dit is het moment dat het klapt. Mijn zusje heeft het al langer.

Ik weet niet of dit nog goedkomt, ik hoop het van wel. Ze is echt een goed mens, ik houd zielsveel van haar en zou op een granaat gaan liggen voor haar, ik kan haar echter niet dragen zoals zij mij dwingt dat te doen, ik ga er zelf aan kapot. Ik wil gewoon zo graag dat ze gelukkig is, en ik ben zo bang dat ze nu weer zelfmoordpogingen gaat doen, of zelfmoord pleegt.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik zit er even doorheen. Er komt momenteel enorm veel op me af en ik heb dringend vakantie nodig. Ik ga het zien. Tussen mij en m'n vader gaat het wel goed gelukkig, en tussen mij en mijn zusje zeker. Dat is wel fijn, we gaan het zien.

Heel verstandig dat je voor jezelf kiest. Heel veel succes! Ik weet hoe moeilijk het is om even geen contact te maken met bepaalde familieleden en vaak pakt dat op de lange termijn juist goed uit. Sterkte!

Helemaal kapot. Ziet er naar uit dat ik dit jaar 1 vak te kort kom om mijn studie af te ronden. Ik moet dus naar examencommissie om verlenging te vragen voor een half jaar. Met mijn verleden werd door studieadviseurs al gezegd dat ik bijna 100% zeker verlenging krijg.

Toch levert het veel stress op naast dat dit studiejaar echt veel gevraagd heeft van me. Kan gewoon niet meer. Vervelende is dat ik dus ook een heel jaar moet wachten om verder te mogen met master. Aan de andere kant misschien even beter dat ik nu een jaar wat rustiger aan doe.

Toch voelt het allemaal als falen en een groot verlies. Zo dichtbij en toch zo ver weg

quote:

Op dinsdag 28 juni 2016 13:30 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Helemaal kapot. Ziet er naar uit dat ik dit jaar 1 vak te kort kom om mijn studie af te ronden. Ik moet dus naar examencommissie om verlenging te vragen voor een half jaar. Met mijn verleden werd door studieadviseurs al gezegd dat ik bijna 100% zeker verlenging krijg.

Toch levert het veel stress op naast dat dit studiejaar echt veel gevraagd heeft van me. Kan gewoon niet meer. Vervelende is dat ik dus ook een heel jaar moet wachten om verder te mogen met master. Aan de andere kant misschien even beter dat ik nu een jaar wat rustiger aan doe.

Toch voelt het allemaal als falen en een groot verlies. Zo dichtbij en toch zo ver weg

Is misschien niet wat je wilde horen (ik weet het gewoon niet), maar wilde toch wat inbrengen. Dit is een beetje hoe het leven is ook en ik denk dat je dit allang al weet, maar je kunt nu/op dit moment het door jou gewenste resultaat behalen door voor die verlenging te gaan en je daarop te concentreren.

Je mag je natuurlijk best even rot voelen, ook al vind je zelf dat het ook logisch is dat je je rot voelt of zou moeten voelen. Ga lekker aan de zuip, reageer lekker even af (maar dan wel op dusdanige manier dat anderen daar geen last van hebben (of in elk geval zo min mogelijk )).

Concentreer je op die verlenging, bijna 100% =/ 100%. Richt je daarop, dan heb je die in elk geval al even binnen.

Als het goed is, gaat dit je (uiteraard) wel meer tijd kosten waarvan je zelf vindt dat het onnodig was geweest/nutteloos is. Maar deze vertraging is blijkbaar nu gewoon een feit en gezien je drive naar vooruitgang in je leven, heb je nu ook even wat meer tijd om eventuele andere facetten van je leven wat meer aandacht te geven, al is het maar voor de doelmatigheid van de dingen waarmee je die tijd nu zou kunnen invullen.

Dit advies is wel een beetje gebaseerd op hoe ik het zelf -persoonlijk- had gedaan (om dat gevoel van nutteloosheid zeg maar wat meer weg te krijgen), maar misschien dat je er linksom of rechtsom toch wat mee kan .

Succes Donnie. Neem ook die tijd, stress alom maar shit gebeurd en je hebt gelukkig nog een half jaar.

Hier gaat het wel. Sinds 1,5 maand zit vriend aan de prozac. Werkt verrassend snel eigenlijk. Na een maand merkte ik al zooo veel verschil. Praat meer, neemt meer initiatief, kan weer beetje relativeren. Pas laatste twee weken merkt ie het zelf. Wel emotioneel, nu afkicken van lorazepam wat heel zwaar valt dus doen beide geen oog meer dicht. Maar al met al gaat het heel snel de goede kant op. Zijn er nog lang niet maar goed begin is het halve werk.

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 12:33 schreef Koettie het volgende:
Succes Donnie. Neem ook die tijd, stress alom maar shit gebeurd en je hebt gelukkig nog een half jaar.

Hier gaat het wel. Sinds 1,5 maand zit vriend aan de prozac. Werkt verrassend snel eigenlijk. Na een maand merkte ik al zooo veel verschil. Praat meer, neemt meer initiatief, kan weer beetje relativeren. Pas laatste twee weken merkt ie het zelf. Wel emotioneel, nu afkicken van lorazepam wat heel zwaar valt dus doen beide geen oog meer dicht. Maar al met al gaat het heel snel de goede kant op. Zijn er nog lang niet maar goed begin is het halve werk.

afbouwen van de lorazepam werkte bij mij het best door het langzaam te doen. Een halve per dag er af en dat een week volhouden, en dan weer een halve. Dan ben je wel ff zoet maar hebt er ook minder last van is mijn ervaring.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2016 13:30 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Helemaal kapot. Ziet er naar uit dat ik dit jaar 1 vak te kort kom om mijn studie af te ronden. Ik moet dus naar examencommissie om verlenging te vragen voor een half jaar. Met mijn verleden werd door studieadviseurs al gezegd dat ik bijna 100% zeker verlenging krijg.

Toch levert het veel stress op naast dat dit studiejaar echt veel gevraagd heeft van me. Kan gewoon niet meer. Vervelende is dat ik dus ook een heel jaar moet wachten om verder te mogen met master. Aan de andere kant misschien even beter dat ik nu een jaar wat rustiger aan doe.

Toch voelt het allemaal als falen en een groot verlies. Zo dichtbij en toch zo ver weg

Ik snap goed dat dit flink balen is.

maar ik denk ook dat veel van de stress komt uit het 'gevoel te falen' Ik denk dat je daar wat mee moet/kan

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 13:01 schreef zomie het volgende:

[..]

Ik snap goed dat dit flink balen is.

maar ik denk ook dat veel van de stress komt uit het 'gevoel te falen' Ik denk dat je daar wat mee moet/kan

Bang om te falen, bang voor het falen, bang voor gevoel van falen. Dat zijn de dingen die mij momenteel heel veel stress opleveren en geleverd hebben inderdaad. Het is belangrijk voor mezelf en mijn toekomst. Lukt gewoon niet om loslaten, komende weken in ieder geval geen studie meer, dus ben er dan minder mee bezig. Misschien kan ik nu weer wat rust vinden.

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 13:01 schreef zomie het volgende:

[..]

afbouwen van de lorazepam werkte bij mij het best door het langzaam te doen. Een halve per dag er af en dat een week volhouden, en dan weer een halve. Dan ben je wel ff zoet maar hebt er ook minder last van is mijn ervaring.

Ja, hier nu elke week eentje minder. Nu 6 per week, daarna 5 and so on. Gaat nu wel maar hij werkt vaak onregelmatige diensten, of heel vroeg (half 6) of van half 4 tot 12. Dus geen vast ritme en dat verziekt alles steeds weer zo.

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 13:12 schreef Donnie-Brasco het volgende:

[..]

Bang om te falen, bang voor het falen, bang voor gevoel van falen. Dat zijn de dingen die mij momenteel heel veel stress opleveren en geleverd hebben inderdaad. Het is belangrijk voor mezelf en mijn toekomst. Lukt gewoon niet om loslaten, komende weken in ieder geval geen studie meer, dus ben er dan minder mee bezig. Misschien kan ik nu weer wat rust vinden.

Ik adviseer je er zoveel mee bezig te zijn als je kan.

Ik wil niet aan mezelf toegeven dat ik een depressie heb. Zo veel huilen.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:08 schreef Andromache het volgende:
Ik wil niet aan mezelf toegeven dat ik een depressie heb. Zo veel huilen.

Hoi.

Zie je dit als een nederlaag?

Heeft dit ontkennen jou in het verleden geholpen? (zo ja, in hoeverre?)

edit:
Heb je trouwens al hulp (en eventueel begeleiding) hiervoor?

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:09 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hoi.

Zie je dit als een nederlaag?

Heeft dit ontkennen jou in het verleden geholpen? (zo ja, in hoeverre?)

Nee. Maar ik heb al een jaar intensief therapie gehd en het lijkt helemaal niet te hebben geholpen. Ik kwam er zo goed uit maar alles wat ik geleerd heb is weer weg. Voel me zo alleen en zo mislukt. De basis-GGZ is niet voldoende en voor de tweede lijn is er een megawachtlijst. Ik zie het niet meer zitten. Zo verdrietig. Ik dacht er zonder medicijnen af te kunnen komen maar dit is ook geen leven.