.Volgens mij een chaotisch stuk, maar krijg het even niet anders voor elkaar.SPOILERIk heb het gedaan, ik heb hulp gevraagd op mijn werk. Alleen aan mijn 3 directe collega's, waarvan 1 al compleet op de hoogte is (is ook een vriendin van me) en ik vond het doodeng, maar het moest wel.
Ik kan tegenwoordig niet meer in de auto zitten zonder te janken. Want ik zit altijd alleen, dan ga ik malen in een vicieuze cirkel en dan is het huilen. Ik kan mijn gedachten dan ook niet stoppen. Op maandag moet ik altijd naar een andere locatie voor het werk en dat is (met files) vaak 1,5 uur rijden. Ik zie er steeds tegenop om dat te moeten doen dus ik heb nu aangegeven dat ik daar maandag niet heen wil. Via de groepsapp, want in het echt vind ik toch wel heel erg spannend.
Gelukkig kreeg ik meteen lieve reacties dat het geen probleem was dat ik niet daarheen wil, dat ik gewoon thuis kan werken. En een digitale knuffel van ze. Zo'n opluchting heNu kan ik maandag zelf besluiten waar ik heen ga, en ik kan zelfs thuis werken
Verder gaat het redelijk prut, heb ik meer slechte dan goede dagen. Tussen mij en Sjaak gaat het wel echt heel goed, ik kan nu echt iedere dag van hem genietenMaar verder ben ik eigenlijk gewoon een hoop ellende die maar probeert door te gaan met alles.
Morgen gaan we vrouws haar afknippen en scheren. Ik weet nog niet of ik het durf, maar we gaan het proberen. Bah.
SPOILERLieve MwC, wat onwijs goed dat je broodnodige behoefte aan hulp en ruimte hebt aangegevenEn wat is het toch bizar zwaar dat je naast al het toch al lastige nu ook nog in deze situatie zit met je lief.. Maar wat fijn om ook te lezen dat het wel goed gaat tussen jou en Sjaak, dat is in alle zooi wel een heel mooi lichtpunt
quote:
SPOILERHet is eraf... scheren ging niet omdat vrouw veel last heeft van haar hoofdhuid, dus heb ik geknipt. Het scheren bewaren we voor als er echt kale plekken komen.
Voor vrouw is het een opluchting, die kon er niet tegen als ze haar haren overal tegenkwam. Ik vind het verschrikkelijk, kan er nu niet meer omheen. Durf niet eens naar haar te kijken. Ben heel slecht in contact met mensen maken vandaag, zit in een soort cocon. Zit wel op mijn werk maar mijn collega is op de hoogte. Die laat me lekker zitten en geeft me af en toe een knuffel.
*insert heel veel vloekwoorden*
Ach lieverd! Ik zou willen dat ik je een knuffel kon geven.quote:Op maandag 11 april 2016 08:38 schreef MevrouwCactus het volgende:
[..]SPOILERHet is eraf... scheren ging niet omdat vrouw veel last heeft van haar hoofdhuid, dus heb ik geknipt. Het scheren bewaren we voor als er echt kale plekken komen.
Voor vrouw is het een opluchting, die kon er niet tegen als ze haar haren overal tegenkwam. Ik vind het verschrikkelijk, kan er nu niet meer omheen. Durf niet eens naar haar te kijken. Ben heel slecht in contact met mensen maken vandaag, zit in een soort cocon. Zit wel op mijn werk maar mijn collega is op de hoogte. Die laat me lekker zitten en geeft me af en toe een knuffel.
*insert heel veel vloekwoorden*
Kun je er een beetje over praten met haar, wat er ook door jou heen gaat, eventueel via geschreven tekst? Zodat zij ook begrijpt wat er voor jou zo moeilijk is?
Wat fijn dat er op je werk iemand is die op de hoogte is en die er voor je kan zijn. Het is belangrijk dat je dit niet alleen doet, denk ik.
Virtuele knuffel voor jou
Vrouw en ik kunnen er gelukkig over praten, ze weet dat ik het lastig vind en waarom. Ze is ook trots op me dat ik aan mezelf werk en dat ik het aangeef enzo.quote:Op maandag 11 april 2016 09:55 schreef Roomsnoes het volgende:
Ach lieverd wat een ellende. Confronterend dat het nu ook zichtbaar is, denk ik.
Kun je er een beetje over praten met haar, wat er ook door jou heen gaat, eventueel via geschreven tekst? Zodat zij ook begrijpt wat er voor jou zo moeilijk is?
Wat fijn dat er op je werk iemand is die op de hoogte is en die er voor je kan zijn. Het is belangrijk dat je dit niet alleen doet, denk ik.
Virtuele knuffel voor jou
Dank jullie wel allemaal. Jullie maken me aan het huilen, maar niet van verdriet
En dat je een lieve collega hebt fijn dat jullie met het er met z'n 2en over kunnen hebben . Ook van mij een virtuele knuffel . MwC wat is het leven soms toch oneerlijk. Heb je een beetje een goed vangnet om jullie heen?Ik zal er dit jaar waarschijnlijk ook gebruik van gaan maken.
Dit is niet helemaal waar:quote:
Trouwens kwak (L-E zei het ook al). Als de zorgkosten hoog zijn kun je deze aftrekken bij je aangifte inkomstenbelasting. Het drempelbedrag is 1,6% van je inkomen maar daar zit je met hoge zorgkosten waarschijnlijk zo aan.
Ik zal er dit jaar waarschijnlijk ook gebruik van gaan maken.
U hebt het hele jaar een fiscale partner
Hebt u het hele jaar een fiscale partner? Dan telt u de specifieke zorgkosten van u en uw fiscale partner bij elkaar. Voor de berekening van de drempel telt u ook uw drempelinkomen en dat van uw fiscale partner bij elkaar. Dit geldt ook als u een deel van het jaar een fiscale partner hebt en kiest om het hele jaar fiscale partners te zijn.
Gezamenlijk drempelinkomen
0 tot ¤ 15.126 drempelbedrag ¤ 256
¤ 15.126 tot ¤ 40.175 drempelbedrag 1,65% van het drempelinkomen
¤ 40.175 en meer ¤ 662 + 5,75% van het bedrag boven ¤ 40.175
Ah dat wist ik niet zeker. Maar heeft kwak een fiscaal partner? Of is dat met een kind automatisch het geval?quote:
[..]
Dit is niet helemaal waar:
U hebt het hele jaar een fiscale partner
Hebt u het hele jaar een fiscale partner? Dan telt u de specifieke zorgkosten van u en uw fiscale partner bij elkaar. Voor de berekening van de drempel telt u ook uw drempelinkomen en dat van uw fiscale partner bij elkaar. Dit geldt ook als u een deel van het jaar een fiscale partner hebt en kiest om het hele jaar fiscale partners te zijn.
Gezamenlijk drempelinkomen
0 tot ¤ 15.126 drempelbedrag ¤ 256
¤ 15.126 tot ¤ 40.175 drempelbedrag 1,65% van het drempelinkomen
¤ 40.175 en meer ¤ 662 + 5,75% van het bedrag boven ¤ 40.175
In mijn geval komt het niet eens zo slecht uit. Man en ik moeten regelmatig naar het ziekenhuis dus zullen er wel bovenuit komen. Zelf moet ik 92km enkele reis rijden dus dan kom je wel aan hoge reiskosten
Oh dat weet ik allemaal niet precies. Maar dat weet je voor jezelf het beste.quote:
[..]
Ah dat wist ik niet zeker. Maar heeft kwak een fiscaal partner? Of is dat met een kind automatisch het geval?
In mijn geval komt het niet eens zo slecht uit. Man en ik moeten regelmatig naar het ziekenhuis dus zullen er wel bovenuit komen. Zelf moet ik 92km enkele reis rijden dus dan kom je wel aan hoge reiskosten
Als je samen inkomensbelastingaangifte doet en je ook samen dus boven die 40k zit dan wordt die drempel echt wel behoorlijk hoog wil je een aftrekpost hebben..
Het dieet van mijn dochter met waarde van 1100 hoef ik niet eens op te geven door de hoge drempel.
Ik ben heel blij met de therapeute tot nu toe dus heb het er voor over.
Ik word er enorm verdrietig van, hoe moeten jullie je wel niet voelen. Dikke knuffel vanuit hier Iemand hier ervaring met lichaamsgerichte therapie (oid)?
Dank jequote:
Och MwC, wat een heftigheid
Iemand hier ervaring met lichaamsgerichte therapie (oid)?
Ik ga naar lichaamsgerichte psychotherapie. Als je meer wilt weten, mag je me een pm sturen
SPOILERDinsdagavond nam vrouw een douche en riep me op een gegeven moment in paniek. Ze had hele plukken haar in haar handen en zat helemaal onder de haren. Groot verdriet en of ik toch maar wilde scheren. Dat heb ik gedaan.
Ondertussen ken ik mezelf een beetje en weet ik dat het teveel voor me was. Waar ik zondagavond bij het knippen nog kon huilen, voelde ik nu helemaal niets van emotie. Dat is mijn overlevingsstrategie. Ik blokkeer alles omdat ik het niet aan kan.
De rest van de week is heel erg k*t. Ik heb gister een paniekaanval gehad en dat was al weken niet meer voor gekomen. Naar Sjaak toe voel ik ook een stuk minder, heb geen geduld met hem. Echt alsof ik weer een paar maanden terug in de tijd ben, zo was het toen ook.
Daarnaast ben ik gewoon op. Ik kan niet meer. Ben doodmoe en ga vroeg naar bed, maar kan dan niet slapen.
Ons vangnet is te klein en Sjaak is voor veel mensen erg lastig, hij is bij een ander niet snel tevreden. Huilt dan heel veel, slaapt niet... Wil alleen maar bij ons zijn. Ik vind het moeilijk om hem dan bij een ander achter te laten, want ik vind het zielig voor die ander.
Ik weet het gewoon niet meer. Wil eigenlijk opgeven, ik kan dit niet en wil ook niet meer. Het is me teveel en ik moet nog zo lang.
Als je in de buurt woont wil ik sjaak best van je overnemen. Ik heb er zelf 3 en ben wel wat gewent. Omg noordholland.quote:
Even van me afschrijven.SPOILERDinsdagavond nam vrouw een douche en riep me op een gegeven moment in paniek. Ze had hele plukken haar in haar handen en zat helemaal onder de haren. Groot verdriet en of ik toch maar wilde scheren. Dat heb ik gedaan.
Ondertussen ken ik mezelf een beetje en weet ik dat het teveel voor me was. Waar ik zondagavond bij het knippen nog kon huilen, voelde ik nu helemaal niets van emotie. Dat is mijn overlevingsstrategie. Ik blokkeer alles omdat ik het niet aan kan.
De rest van de week is heel erg k*t. Ik heb gister een paniekaanval gehad en dat was al weken niet meer voor gekomen. Naar Sjaak toe voel ik ook een stuk minder, heb geen geduld met hem. Echt alsof ik weer een paar maanden terug in de tijd ben, zo was het toen ook.
Daarnaast ben ik gewoon op. Ik kan niet meer. Ben doodmoe en ga vroeg naar bed, maar kan dan niet slapen.
Ons vangnet is te klein en Sjaak is voor veel mensen erg lastig, hij is bij een ander niet snel tevreden. Huilt dan heel veel, slaapt niet... Wil alleen maar bij ons zijn. Ik vind het moeilijk om hem dan bij een ander achter te laten, want ik vind het zielig voor die ander.
Ik weet het gewoon niet meer. Wil eigenlijk opgeven, ik kan dit niet en wil ook niet meer. Het is me teveel en ik moet nog zo lang.
Wat zij zegt, Zuid-Holland zit ik.quote:
[..]
Als je in de buurt woont wil ik sjaak best van je overnemen. Ik heb er zelf 3 en ben wel wat gewent. Omg noordholland.
Heel veel sterkte!!!!
En wat rot dat je voelt dat je netwerk zo klein is. Maar hier is ook een deel van je netwerk hè! Ik heb al eerder gelezen dat er hier lieve dames zijn die Sjaak met liefde een paar uurtjes of een dagje willen overnemen, zoals Tico en SaskiaR hierboven. Dat stellen ze echt niet zomaar voor. En veel dames van hier weten goed hoe het is om met huilende en ontevreden kinderen om te gaan. Ik zou het zelf ook met liefde doen, maar ik woon een eindje verderop, helaas. Ik kan begrijpen als je het een beetje vreemd vindt, maar grijp die kans aan, ze bieden het aan uit liefde. En je zult je netwerk nog hard nodig hebben.
Heel veel sterkte
Zuid holland ook hier en Sjaak mag en kan altijd met Saar komen spelen. Huilende kindjes ben ik wel gewend
Je kunt je vangnet ook uitbreiden naar professionele hulp. Ik snap dat dat ook een hele stap is, maar die stap heeft ons wel de nodige lucht gegeven toen dat nodig was. Een afspraak met de huisarts heeft toen alles aan het rollen gebracht. Ik heb niet genoeg terug gelezen, dus wellicht zit je wel al in zo'n soort traject, maar anders is het misschien het overwegen waard. Heel veel sterkte!
En ook hier wil ik met alle liefde af en toe Sjaak op vangen...
Zuid Holland hier, net boven Rotterdam.
En ik heb twee jongens, Js is ietsje ouder en ook heel veel gewend en ben niet snel onder de indruk
'Het is niet niks' is echt een enorm understatement. Wat een enorme gebeurtenissen maak jij mee nu. Ik kan Sjaak niet voor je opvangen nu, maar kan met alle liefde praktisch helpen waar nodig. Stukje schoonmaak, boodschappen, maaltijden, IKEA-kasten, you name it, ik doe it. Omgeving 071, maar kan makkelijk alle kanten op.SPOILERIk heb nog een weekje aangemodderd maar er zit niet echt verbetering in. Ben deze ochtend heel erg aan het twijfelen om me ziek te melden op het werk, maar ik vind de drempel om dat te doen zo ontzettend hoog. Herkent iemand dat?
Ben ook bang dat ik dan echt tot niets meer kom, nu moet ik drie dagen in de week echt nog iets en heb ik structuur. Ook al komt er op het werk niets uit mijn handen en moet ik heel hard werken om niet in een paniekaanval te schieten. Mensen om me heen hebben helpt me ook wel om niet alleen maar in mijn hoofd te blijven ronddwalen. Dus ik twijfel nog een tijdje verder.
We zijn wel druk bezig om ons vangnet uit te breiden en ik ben beter mijn grenzen aan het aangeven. Helaas gaat vooral mijn moeder daar nog compleet overheen, dat helpt niet.
Alle aanbod van hier vind ik lief, maar ik woon in het midden van Brabant en het is dus allemaal iets uit de richting. Plus weer die drempel, ook al weet ik dat jullie het allemaal menen
Sterkte iig.
quote:
Gewoon. Ziek melden. Dan doe je maar niks. Even geen werk. Verzin iets wat je leuk vind om te doen ook al heb je er geen zin in. Als je stil zit ga je zitten malen en dan word het alleen maar erger. Maak anders een afspraak met de huisarts of een psycholoog, ook al is die drempel enorm. ( misschien heb je dat al gedaan, ik volg niet alles)
Sterkte iig.
SPOILERHuisarts is al betrokken en ik ga naar therapie. Die drempels waren ooit ook hoog.
Wat het voor mij moeilijker maakt is dat ik mijn manager niet ken. Die werkt pas sinds 1 april met mijn team en dan moet ik mezelf eerst gaan voorstellen enzo. Vind het een rare situatie.
Overigens vind ik het heel logisch wat je zegt hoor. Maar zo voelt het niet. Het voelt vooral als falen en mensen teleur stellen.
2 kinderen hier en ben wel wat gewend.
Ik ben erg blij met zo niet lyrisch over de EMDR. Aantal dingen uit het verleden nu echt verwerkt en dat helpt heel veel voor mijn zelfbeeld.
Nu toe aan zwangerschap/geboorte/kraamtijd. En ook gewone gesprekken gehad. Het is bij mij allemaal zo verweven met elkaar, heel moeilijk om er echt uit te komen, maar stapje voor stapje.
Nog veel werk te doen. Ik geniet wel meee van Melba en voel me zelfverzekerder over mijn lichaam - maar nog niet over moeder zijn. Dat stukje komt nog meer denk ik.
Verder heb ik HVM en voel ik me ruk (slechte weerstand blijkbaar want ik zit helemaal onder
) En met jou?
Wat fijn om te horen dat EMDR je zo goed helpt (op meerdere vlakken) en dat je daardoor meer kunt genieten van Melba en zelfverzekerder kunt zijn over je lichaam. Stap voor stap is de enige manier om er te komen hoor! En dat gaat zo te horen vet goed HVM is wel mooi klote... Weerstandsdingetje dus? Hier ook bekend, ik heb gordelroos
Sinds de ks nergens ruimte om m'n weerstand op te bouwen (die daar vakkundig om zeep is geholpen en als je een beetje vatbaar bent, is zo'n ziekenhuis de hel, want dan neem je een koffer vol met schimmels en ziektes mee. Had ik al eens gezegd dat 't ziekenhuis niet m'n lievelingsplek is? Bij deze)SPOILERIk merk dat ik echt een pad aan het maken ben voor mama nova en dat vind ik fijn, na de vakantie gaan we er verder over praten en kijken waar we samen naartoe willen. Daarnaast heb ik m'n diploma draagconsulent en ga ik een andere kort opleiding doen, zin in! Dat gaat dus goed en is heel leuk!
Maar met mij gaat 't mentaal en fysiek wat minder. Ik ben (onbewust) veel bezig met wat ik allemaal fout doe met mini of wat er de afgelopen maanden fout is gegaan. En dat vind ik heel zwaar. Zeker omdat er vanuit allerlei kanten nu veel druk ligt op loslaten van mini en 'ze moet nu leren dat je weggaat en ook weer terugkomt' en ik merk dat ik dat te snel volg en dan mezelf en mini vergeet door de druk die van buiten komt. Ik neem dat mezelf erg kwalijk. Ik had gehoopt dat ik de leeuwinnenmoeder zou zijn die voor haar welp en hun band zou vechten, maar ik laat me vanaf het begin al steeds overvallen of bang maken en dat maakt me erg verdrietig. Daardoor doe ik mezelf en mini steeds tekort. En ik zorg slecht voor mezelf, negeer mijn signalen. Dat heb ik dan door, maar ik verander niks, dat vind ik dan fout en zwak en mislukt, dat legt me weer lam etcetera.
Wel ben ik bezig met het plannen van een 'reclaim your birth'-ceremonie en dat vind ik erg bijzonder. Kort: ik ga dan in een bevalbad met helende kruiden en bloemen in de sfeer die ik voor mijn bevalling had bedacht, om daar mijn geboorteverhaal te vertellen aan een lieve doula en daarbij te vertellen wat mijn wensen waren. Dan komt mini erbij en geef ik mini het welkom wat ik voor haar in gedachten had. Ik mag het als het ware opnieuw doen of aanvullen met.., maar dan op mijn manier. Ik hoop dat het helpt helen, omdat ik voor mijn gevoel soms nog steeds op mijn bevalling zit te wachten (ze is bijna acht maanden...)
Ik heb misschien makkelijk praten omdat ik (bijna) nooit weghoef. Maar we hebben het nooit geoefend (behalve kiekeboe, maar dat was meer voor de leuk dan de bedoeling om er iets van te leren) en mocht ik een keer wegmoeten en er is thuis oppas of ze is bij oppas is er geen probleem.
Wat naar dat je zo over je grenzen gaat omdat je het gevoel hebt dat je omgeving dat van je verwacht, Bloesem! Is er iets wat ik voor je kan doen?
.quote:
Bloesem van wie moet dat? Ik denk dat als je zelf met een rotgevoel weggaat dat dat mini en jou beide niet helpt/er iets van leert.
Ik heb misschien makkelijk praten omdat ik (bijna) nooit weghoef. Maar we hebben het nooit geoefend (behalve kiekeboe, maar dat was meer voor de leuk dan de bedoeling om er iets van te leren) en mocht ik een keer wegmoeten en er is thuis oppas of ze is bij oppas is er geen probleem.
Ik zie heel erg uit naar de ceremonieSPOILERVerschillende mensen in mijn omgeving. En ik ben 't met je eens, ik hoef niet weg en het helpt ons niet. Het gaat elke keer goed hoor, bij de oppas, maar ik heb haar het liefste gewoon in de buurt (en ik geloof ook dat dat een gezonde basis legt, geen claim) Ik hoef ook bijna nooit weg gelukkig.. Ik merk gewoon dat er dingen zijn die verder geen groot kwaad kunnen, maar die gevoelsmatig niet helemaal ok zijn voor me. Zodra zoiets gebeurt, ga ik (zoals altijd) aan mijn eigen gevoel twijfelen of het andere uiterste, me heel erg verdedigen. Ik ben zo ingesteld op fout en mislukt en wat de ander vind, denkt of nodig heeft, dat ik daar moeilijk uit kom. Ben daar al heeeeeeel lang voor in therapie (en eerlijk gezegd heeft dat nog weinig geholpen) Ik heb nu in elk geval wel door dat ik het doe en dat is denk ik stap 1 naar verandering.
Cho, ik heb dit volgens mij gezegd toen we elkaar zagen, maar ik bewonder je daadkracht en duidelijkheid in situaties waarin zoiets jou gebeurt en daar denk ik best vaak aan als zoiets mij overkomt. Misschien moet ik een what would cho do armbandje
Ik gun mini nog steeds zo erg het warme welkom wat ik haar echt met heel mijn hart wilde, maar niet kon geven, omdat ik me gewoon niet veilig voelde. Al zal ze in het bevalbad waarschijnlijk gewoon lekker spetteren en spelen 
Ik zat me er laatst trouwens in te verdiepen en las dat deze ceremonie in de VS wel eens wordt gebruikt om te helpen bij de borstvoeding als die niet goed op gang komt (bijvoorbeeld na een keizersnede) En met succes <3 Heeft niks met mijn ceremonie'doel' te maken, maar vind ik zo ontzettend gaaf!Op papier gaat alles goed. Baby doet het goed, dreumes doet het goed, man doet het goed, het huishouden draait redelijk, en praktisch gezien is er met mij eigenlijk ook niks aan de hand. Maar waarom voelt het dan allemaal zo zwaar en heb ik het gevoel dat ik dit niet kan en het niet red? Het is allemaal zo overweldigend, ik geniet er niet genoeg van, ik heb geen enkele reden om verdrietig te zijn maar ik ben het toch. Zullen wel gewoon de hormonen en het ontzwangeren zijn, maar ik vind het zo jammer, ik had zo graag die roze wolk ook een keer gehad.
ik denk dat heel veel vrouwen het zo ervaren hoor. Daar ben jij natuurlijk niet mee geholpen, maar dat echte rozwolkerige #genieten was hier ook niet meteen aan de orde. Het is ook gewoon keihard werken Ik hoop wel dat het snel wat minder heftig voelt allemaal. Kan best zijn dat dat pas komt als je weer gaat werken, dus stel niet te hoge eisen aan jezelf
Dat waren drie maanden 24/7 krampjeshelquote:
Amsel hoebheb je dat bij je eerste ervaren? Weet je dat nog?
o daar word je idd ook niet blij vanquote:
[..]
Dat waren drie maanden 24/7 krampjeshel
mja dan een +1 op de oost van sq. Het IS ook gewoon keihard werken. Wat we opvalt aan jepost is dat je het over alles en iedereen hebt.. en als hekkensluiter kom jij een keertje ooit aan de beurt. Denk je dat het mogelijk is om wat me-time in te bouwen als in: lekker even een paar uur/dagje weg met vrienden/moeder/sm/weet ik wie om even weer te voelen dat je naast mama/collega/vrouw van ook gewoon Amsel bent?
Nou wil ik absoluut niet beweren dat een mogelijke depressie 'makkelijk' te verhelpen valt door me-time. Want daar ligt natuurlijk veel meer aan ten grondslag. Maar misschien dat er dan weer even wat licht aan de horizon gaat schijnen voor je?
Take care
.. en mocht je toch het gevoel hebben dat het uit de klauwen loopt .. dan zou je een eerste stap richting bv ha kunnen doen? Veel van wat je schrijft vind ik erg herkenbaar.. Ik vind het juist zo mooi hoe jij er zo goed mee bezig bent En een dikke
ook voor Amsel, en +1 op dat het idee dat er een roze wolk moet zijn je soms zó omlaag kan trekken! Ik had daar deze week bij de psych een *ploink*-moment over, typ ik nog als ik meer tijd heb!
Hm. Dit vind ik wat te bagatelliserend (hoewel je het ongetwijfeld niet zo zult bedoelen SQ!quote:
Amsel
). Ik vind de post van Amsel wel 'zorgwekkend'. Alsof je niet in contact staat met je gevoel. En alleen maar aan het bikkelen/overleven bent. Tijd voor jezelf is belangrijk, maar als je gevoel is afgesloten lost dat ook niet zo veel op.
Mevrouw Cactus, hoe is het eigenlijk met jou en je vrouw?
nee, zo bedoel ik het zeker nietquote:
[..]
Hm. Dit vind ik wat te bagatelliserend (hoewel je het ongetwijfeld niet zo zult bedoelen SQ!
Ik vind de post van Amsel wel 'zorgwekkend'. Alsof je niet in contact staat met je gevoel. En alleen maar aan het bikkelen/overleven bent. Tijd voor jezelf is belangrijk, maar als je gevoel is afgesloten lost dat ook niet zo veel op.
Mevrouw Cactus, hoe is het eigenlijk met jou en je vrouw?
Ik refereerde aan het feit dat het gewoon een heel heftige overweldigende periode is waarbij je vaak het idee kan hebben dat je het niet goed (genoeg) doet juist omdat je zo overstroomt met allerhande (hormonale) emoties. En dat ik door gesprekken met anderen wel zeker weet dat veel mensen deze periode als heel zwaar ervaren.quote:
[..]
Hm. Dit vind ik wat te bagatelliserend (hoewel je het ongetwijfeld niet zo zult bedoelen SQ!
Ik vind de post van Amsel wel 'zorgwekkend'. Alsof je niet in contact staat met je gevoel. En alleen maar aan het bikkelen/overleven bent. Tijd voor jezelf is belangrijk, maar als je gevoel is afgesloten lost dat ook niet zo veel op.
Mevrouw Cactus, hoe is het eigenlijk met jou en je vrouw?
Het is hier bijna voorbij... Vrouw heeft maandag haar laatste chemo (eindelijk) en de één-na-laatste dag van deze maand de grote operatie. Dan nog 6-8 weken revalideren en dan zou het allemaal voorbij moeten zijn. Vrouw is er helemaal klaar mee. Ze was altijd heel sterk in het gevecht en ik merk dat ze echt moe wordt en het uit aan het zitten is.
Zolang ik er niet bij stil sta hoe het met me is, gaat het prima. Ik ben doodmoe, maar iedere keer als ik denk dat ik niet nog vermoeider kan worden, kan dat toch weer. Een mens kan veel hebben, blijkt wel. Ik probeer leuke dingen te blijven doen met Sjaak en in ieder geval te gaan wandelen. Het geeft me wat meer energie. Meer dan de basisdingen doen lukt me in ieder geval niet meer. M'n werk kan ik nog doen (en best goed gelukkig), maar interesse tonen in anderen en onthouden wat er gebeurd is, kan ik niet meer. Ik kom iedere dag met knallende hoofdpijn thuis.
Nog 2 weken...
En een
voor Amsel, veel herkenbare dingen.Ik heb getwijfeld of ik wil reageren. Maar doe het nu toch, want misschien kan het een eyeopener zijn voor anderen.quote:
[..]
nee, zo bedoel ik het zeker niet
Bij mij oudste had ik dit ook heel erg. Overweldigend, onzekerheid, zwaar. In zo'n mate dat ik lang heb getwijfeld of we wel een tweede kindje wilden. Nu kan ik zeggen: die periode zat ik met name mezelf heel erg in de weg. Achteraf denk ik dat ik wel tegen een depressie aan hikte.
De kraamtijd en eerste maanden in het algemeen bij de tweede waren zó anders. Roze wolk, check! Baby groeide dit keer goed, bv liep direct lekker (dat was bij de oudste steeds getob). Korte nachten hadden we ook en een peuter die erg van slag was, maar toch drukte dat alles dit keer helemaal geen (donkere) stempel op deze periode. Terwijl het echt 10x drukker was dan bij de oudste.
Hiermee wil ik niet zeggen dat het abnormaal is om het ook zwaar te vinden bij een tweede (of derde) kindje. Iedereen beleeft het anders en als je baby het moeilijk heeft, is het ook weer totaal anders natuurlijk. Wat ik wel wil zeggen: het is zo zonde om door te modderen als je het gevoel hebt dat het niet klopt. Misschien had ik bij de oudste ook aan de bel moeten trekken. Door mijn tweede ervaring weet ik wat ik gemist heb, en dat het anders kan. Ik heb er veel door geleerd, maar het is toch jammer dat het zo'n worsteling was.
Sterkte Amsel
Je hoofd boven water houden kost erg veel energie. Ik hoop van harte dat er binnenkort ruimte en aandacht is voor jou. Niet in de laatste plaats vanuit jezelf...quote:
Ik kom iedere dag met knallende hoofdpijn thuis.
Nog 2 weken...
Wil daarom nu ook een soort van update geven.Nog steeds geen roze wolk, en ik verwacht ook niet dat die nog komt, maar het gaat wel een stukje beter. Ik heb wat meer rust in m'n hoofd. Heb actie ondernomen om een aantal praktische zaken aan te pakken (naar de huisarts voor medicatie tegen reflux voor baby, stoppen met bv
zodat ik niet geleefd word van voeding naar voeding) en dat helpt. Maar ik vind het wel heel jammer dat het niet "gewoon" soepel gaat, dat ik mezelf eraan moet herinneren dat ik ook moet genieten. Ik voel echt wat jaloezie ten opzichte van moeders die wel die roze wolk mogen ervaren. Ik krijg nu steeds uit m'n omgeving te horen dat ik de lat wat lager moet leggen, dat het allemaal niet perfect hoeft te zijn, maar ik voel wel die drang, want ik wil óók die fijne verlofperiode waarin alles op rolletjes loopt. Als mensen vragen hoe het gaat weet ik niet zo goed hoe ik moet antwoorden, en kraambezoek houd ik om die reden ook wat af. Ik weet niet goed wat ik moet met vragen als "Hoe gaat het nu??" en "Hoe was je bevalling??" waarop dan eigenlijk een vrolijk en luchtig antwoord wordt verwacht. Maargoed, er is meer rust in huis, meer rust in m'n hoofd, en nu moet ik er zelf alleen nog vrede mee hebben dat dit gewoon is zoals het bij ons gaat. We komen er wel.Cactus, ik heb volgens mij al 100x gezegd hoeveel bewondering ik voor je heb, maar ik meen het echt. Wat zit ik dan te zeuren om niks als ik kijk naar alles waar jullie je doorheen hebben moeten slaan. Ik hoop dat er een periode aankomt waarin vrouw, Sjaak en jij weer helemaal tot rust kunnen komen, en dat het dan gewoon altijd goed blijft gaan
. MevrouwCactus, heel veel sterkte nog!
Ik ben zo blij met jullie, jullie zijn altijd zo lief en begripvol en hebben de beste tips en willen altijd helpenSPOILERVrouw is dinsdag geopereerd en gister realiseerde ik me dat het nu klaar is... de hele periode van behandeling naar behandeling, wachten op de volgende uitslag, iedere keer meer aftakeling... En nu hebben we de grote finale gehad, zeg maar.
Ik ben al de hele week niet lekker, slaap slecht en gisteravond heb ik een uur zitten huilen terwijl Sjaak in bed lag. Het is klaar, we hebben het gered. Ik merk dat ik het echt moet verwerken. Heb me vanmorgen ziek gemeld en blijf morgen ook nog thuis. Even tijd voor niets, maar ook om het huis op te ruimen en tot mezelf te komen. Want we zijn er nog niet, dat weet ik, maar we zijn een heel eind.
Na een goed gesprek vorige week hebben we thuis besloten dat ik met Sjaak op vakantie ga over 2 weken. We gaan 3 weken weg, een huisje in Middle of Nowhere, Frankrijk. Ik heb het nodig en vrouw kan niet rustig revalideren met Sjaak om zich heen.
Misschien klinkt het gek voor een buitenstaander dat ik juist nu weg ga, maar het gunt vrouw de meest mogelijke rust en het gunt mij waar ik nu heel erg naar verlang. Het helpt ons allebei verder, als het goed is.
. Dit forum betekent nu echt zoveel meer voor me dan gewoon wat mensen die over hun kinderen schrijven. Bedankt allemaal voor jullie steun het afgelopen half jaar SPOILERWat een mooie beslissing eigenlijk, MC. Voor jullie alledrie. Qua jouw band met Sjaak en qua herstel voor Mevrouw MC.
Dat vrouwlief maar snel weer op mag knappen en helemaal de oude worden ;*
voor jullie. De rust die nu komen gaat is jullie zo gegund, heel veel plezier samen met Sjaak en later weer met jullie drietjes. ('middle of nowhere' is een fiks understatement )Ik 'hoor' hier niet, maar heb stiekem af en toe meegelezen om te zien hoe het met jullie gaat. Wat fijn dat de hele bende aan behandelingen erop zit! Ik wens jullie heel veel liefde, rust en haar!quote:
Tijd voor een update:Ik ben zo blij met jullie, jullie zijn altijd zo lief en begripvol en hebben de beste tips en willen altijd helpenSPOILERVrouw is dinsdag geopereerd en gister realiseerde ik me dat het nu klaar is... de hele periode van behandeling naar behandeling, wachten op de volgende uitslag, iedere keer meer aftakeling... En nu hebben we de grote finale gehad, zeg maar.
Ik ben al de hele week niet lekker, slaap slecht en gisteravond heb ik een uur zitten huilen terwijl Sjaak in bed lag. Het is klaar, we hebben het gered. Ik merk dat ik het echt moet verwerken. Heb me vanmorgen ziek gemeld en blijf morgen ook nog thuis. Even tijd voor niets, maar ook om het huis op te ruimen en tot mezelf te komen. Want we zijn er nog niet, dat weet ik, maar we zijn een heel eind.
Na een goed gesprek vorige week hebben we thuis besloten dat ik met Sjaak op vakantie ga over 2 weken. We gaan 3 weken weg, een huisje in Middle of Nowhere, Frankrijk. Ik heb het nodig en vrouw kan niet rustig revalideren met Sjaak om zich heen.
Misschien klinkt het gek voor een buitenstaander dat ik juist nu weg ga, maar het gunt vrouw de meest mogelijke rust en het gunt mij waar ik nu heel erg naar verlang. Het helpt ons allebei verder, als het goed is.
Heeeeeel veel succes met herstellen, zowel voor je vrouw als voor jou en Sjaakske
SPOILERIk hoor hier ook wel weer thuis misschien, maar ik steek nog even m'n kop terug in het zand. Alles staat weer op losse schroeven en als ik ergens niet tegen kan is het die ellendige onzekerheid. Maar goed, terug onder m'n steen en hopen dat de storm nog over gaat waaien...ooit.
En jullie relatie is zo door het gedoe bepaald geweest dat het me heel goed lijkt om over een paar weken echt vanuit rust en ruimte een doorstart te maken. Zoals ik jullie heb leren kennen zijn jullie een prachtig, sterk en liefdevol team, daar verandert een paar weken fysieke afstand niks aan En NTS
Alles wat jufM zegt.. dito dito dito. echt.
Zo'n prachtig gezin. Zo sterk. Vrouw draagt niet voor niets Comic shirts. Ze is gewoon een superheld.
Net als jij!
Even aansterken. Fysiek, mentaal en daarna weer heerlijk in elkaars armen vallen. Het is jullie gegund.
Ik ben er echt helemaal kapot van. Ouders willen niemand meer zien. Willen geen kaartjes. Geen aandacht. Alleen met elkaar zijn.
Ventje zat vorige week nog op mijn schoot. Ik was nog boos, omdat hij me bleef nat spuiten met zijn waterpistool (zo'n supersoaker he.. niet zo'n lullig waterstraaltje..
) en nu heeft hij zo'n pijn dat hij soms flauw valt. niet meer wakker wordt. Tumor van 10 cm in zijn hoofd. hoe kan dit nou.. ik blijf maar janken.
Ze hebben maar 1 zoontje. Deze prachtige jongen. We hebben een grote groep met hen dankzij onze kinderen. ik vind het zo heftig. zo confronterend. wil hen niet verliezen, maar kan me zo goed voorstellen dat zij ons nu (even) niet meer willen zien. bah.
... wat een heftig en oneerlijk nieuwsEn dan kijk ik naar mijn mooie Sjaak, die naast me in het grote bed ligt te slapen (want hij had nachtmerries) en dan lees ik het verhaal van faptist. Wat een verschrikkelijk verhaal, zo'n grote tumor zonder dat hij ooit ontdekt is. Wat is het leven dan toch verrekte oneerlijk.
Sterkte lieve fap
Dikke knuffel!
Mijn man ligt ook met rohan in bed. Ze zijn beide huilend in slaap gevallen. het is zo in en in triest.
Lieve Cactus, ik vond het zondag zo ontzettend logisch klinken dat je met Sjaak op vakantie gaat! Ik wens alle buitenstaanders heel veel plezier met het hebben van een mening die er niet toe doet.
Ik hoop dat je vrouw goed hersteld en dat eindelijk de tijd komt van leven ipv overleven.
Mijn maag draait zich om bij de gedachte alleen al. Cactus, wat een opluchting voor jullie. Ik vind het ook slim aangepakt zo hoor. Iedereen kan zo even opladen. Tijd met elkaar hebben jullie gelukkig daarna ook nog
.. Sterkte !NTS
Fap, wat afschuwelijk. Sterkte!
NTS,
Fap, wat vreselijk
voor jullieMevrC, ik hoop dat je even lekker kunt genieten in 'the middle of nowhere'! Even alleen met Sjaak. Even alleen op krachten komen. En je vrouw thuis de rust om even op te knappen/aan te sterken. En wat anderen daar van vinden is hun probleem.
voor jullie voor NTS (ik lees nog niet lang genoeg mee om alle verhalen te kennen, maar die is wel gemeend! Iedereen zou zich happy 'moeten' voelen)SPOILERIk kom ook even binnenvallen, want 't gaat gewoon kut. En dan niet zo even 'n dagje of weekje dat niks goed gaat, maar echt ontzettend klote. Ik was in alles al hier naar onderweg. Echt een draaikolk naar beneden en ik heb heel lang geprobeerd om alles bij elkaar te houden, maar 't lukt niet meer. Gisterenavond moest ik kiezen tussen een opname of medicatie en onder begeleiding zijn. Ik koos (met aanmoediging van de huisarts) voor het laatste. Dus ik ben nu thuis met mijn lief en lorazepam en oxazepam. Vind ik heel erg, want mini krijgt daar wat van binnen, maar de andere optie was ongezonder (ook voor mini) Ik vind 't zo kut dat ik het gewoon niet voor elkaar heb gekregen. Dat ik 't niet bij elkaar heb kunnen houden en dat dit daarom nodig is. Bah.
voor jou. Ik vind je altijd zo liefdevol praten over mini. Snap dat deze beslissing nu moeilijk was, maar op dit moment het beste. Hopelijk doen de medicijnen hun werk en gaat het snel weer wat beter met je! Sterkte.Oi doquote:
NTS, ik lees net je spoilerSPOILERIk kom ook even binnenvallen, want 't gaat gewoon kut. En dan niet zo even 'n dagje of weekje dat niks goed gaat, maar echt ontzettend klote. Ik was in alles al hier naar onderweg. Echt een draaikolk naar beneden en ik heb heel lang geprobeerd om alles bij elkaar te houden, maar 't lukt niet meer. Gisterenavond moest ik kiezen tussen een opname of medicatie en onder begeleiding zijn. Ik koos (met aanmoediging van de huisarts) voor het laatste. Dus ik ben nu thuis met mijn lief en lorazepam en oxazepam. Vind ik heel erg, want mini krijgt daar wat van binnen, maar de andere optie was ongezonder (ook voor mini) Ik vind 't zo kut dat ik het gewoon niet voor elkaar heb gekregen. Dat ik 't niet bij elkaar heb kunnen houden en dat dit daarom nodig is. Bah.
it klinkt heel herkenbaar vanuit mijn eigen historie.
Veel sterkte en beterschap
Je hebt de stofjes nu echt hard nodig.
Wat een dappere en moedige beslissing.
Ik zei laatst al dat je een inspirerende moeder was maar nu toch zeker!
Zet hem op
you rock my world. Het is voor anderhalve week nu, om de ergste druk van de ketel te halen en houden als overbrugging tot de volgende stap. Wat de volgende stap is weet ik nog niet precies.quote:
Sterkte Bloesem. Zou je voor N nu dan niet kijken naar donormelk of geitenmelk? En als je je productie op gang wilt houden kolven?
SPOILEROp de medicijnenlijst van borstvoeding.com zijn lorazepam en oxazepam L3 (alleen gebruiken als de voordelen opwegen tegen de nadelen) en L2 (veilig) Ik heb daarom toch voor nu besloten om te blijven voeden. De voedingsmomenten geven me veel rust en veiligheid. Ondanks dat ik me erg schuldig voel over wat ze wel binnenkrijgt.. De huisarts heeft uitgelegd dat het kortwerkende middelen zijn die eigenlijk geen verdere schade achterlaten en hij heeft voorgerekend hoeveel er eventueel bij mini terecht kan komen (minder dan een paar procent, dacht ik) en uitgelegd waarom dat geen kwaad kan. Dus ik denk dat ik 't voor nu zo houd, ook omdat 't maar voor even is (behalve als ik echt effect zie bij mini, maar dan mag ik altijd bellen voor overleg)
Ja, mijn huisarts is echt meer dan goud waard. Echt ongelofelijk wat die allemaal doet.
. Hopelijk komt bij jou ook snel de zon weer tevoorschijn.Weet ikquote:
Dat wist ik niet Bloesem, ik ging uit van jouw woorden over wat je mini binnenkreeg. Als t zo meevalt snap ik dat ja.
Ik vind 't alsnog gewoon klote, zelfs met zo weinig. Heb nu wel een back up van iemand op dit forum als ik toch iets merk aan mini Fijn!quote:
[..]
Weet ik
En wat fijn van die back up
SPOILER: eigen gezeverHier groeit het soms ook boven mn hoofd, 31 weken zwanger van nummer 2 en het is een pittige periode geweest, lichamelijk maar daardoor ook geestelijk.
Met 18 weken werd ik geopereerd aan mn blindedarm en vanaf dat moment is de zorgmodus aangefloept... onbezorgd zwanger zijn was vanaf dat moment onmogelijk, want hoewel ik er niets aan kon veranderen voelde het wel (en soms nog steeds) alsof ik mijn kind niet kon beschermen. Onder narcose en medicatie en ik kon het niet bij hem weghouden, niet opereren was geen optie....
Hij lijkt er tnt weinig/niks van te hebben ondervonden, en hij groeit goed en voor zover we nu weten is hij gezond.
Daarnaast al 6x blaasontsteking gehad met bijkomende kuur...
Ik denk soms ook dat hij beter af is als hij geboren word want mijn lijf kan hem niet de beste zorg geven... en als hij geboren zou worden kan hij wel de beste zorg krijgen en kan ik hem beter verzorgen.. totale onzin natuurlijk want met 31 weken zit je het beste bij je moeder, maar toch kan ik dat gevoel niet loslaten.
Daarnaast heb ik vanaf dat moment erg veel harde buiken en moet ik het extreem rustig aan doen waardoor er veel hulp van buitenaf nodig is en die is er gelukkig ook maar soms verlang ik echt naar de rust met mn eigen gezin en niemand anders.
Hou mensen ook op afstand, heb er gewoon geen behoefte aan
Ik huil de laatste tijd meer dan me lief is, de rek is er een beetje uit en ik ben echt aan het aftellen, moeder zijn gaat mij 10x beter af dan zwanger zijn.
De alarmbel heb ik gelukkig zelf ook gehoord en daarom heb ik maandag een afspraak bij de klinisch psycholoog. Misschien 1 malig, en misschien vaker. We gaan het zien.
Ik hoop dat de medicatie je helpt met het overbruggen, de druk wat van de ketel halen!
Fijn zo'n huisarts!
Gewoonmezelf, goed dat je aan de bel hebt getrokken!
Sterkte
Tnx voor de tip. Heb een half uurtje kunnen kijken.quote:Op maandag 26 september 2016 20:34 schreef Franny_G het volgende:
Tip: zometeen op NPO2, 2DOC, 'Roze Wolk' een documentaire over postnatale depressie.
We zijn de twee weken die gegeven waren voorbij en hij redt het momenteel op PCM.
Het is rekken, maar elke seconde is er weer 1 meer.
Ouders hebben nu ook weer familie over de vloer gehad. Zo fijn!
We houden als vriendengroep een kaartjesboek bij. we hopen dat ze , als ze er ooit eens toe aan zijn, zien dat wij met hen meegeleefd hebben vanaf de zijlijn.
Foto's van samenzijn, kaarsjes opsteken, gebeden, noem het maar. Alles wordt gebundeld in een mooi boek.
Ik hoop dat we het nog lang niet hoeven te geven.
Gm
Goed dat je aan de bel getrokken hebt. Hopelijk leiden het gesprek tot iets wat jou rust geeft. Dikke kus!
Wat een mooi idee!quote:
We houden als vriendengroep een kaartjesboek bij. we hopen dat ze , als ze er ooit eens toe aan zijn, zien dat wij met hen meegeleefd hebben vanaf de zijlijn.
!Ik weet niet of ik dat durf te kijken, lijkt me veel te confronterend. Is er iemand die heeft gekeken en me kan vertellen hoe het was? Ik ben er wel nieuwsgierig naar maar durf gewoon niet.quote:
Tip: zometeen op NPO2, 2DOC, 'Roze Wolk' een documentaire over postnatale depressie.
Fap, ik blijf het zo'n heftig verhaal vinden. Jullie zijn gode vrienden
Zo zat ik gisteravond ook inderdaad.. Misschien later eens overdag, als er verder niemand thuis is.. Kan ik effe rustig janken als ik daar zin in heb...quote:
[..]
Ik weet niet of ik dat durf te kijken, lijkt me veel te confronterend. Is er iemand die heeft gekeken en me kan vertellen hoe het was? Ik ben er wel nieuwsgierig naar maar durf gewoon niet.
Maar wat ik het meest schrijnend vind tot nu toe (ik ben halverwege) is het gebrek aan hulp, begrip en support post-partum wat ik bij de vrouwen hoor (en in mijn omgeving en uit eigen ervaring). Als 1 op de 10 vrouwen dit zo ervaart, waarom is er dan niet meer begrip en kennis?
Ik verbaasde mij ook over het gebrek aan herkenning bij de hulpverleners/artsen. Sneu dat dit zo veel mensen overkomt, daar had ik echt geen weet van!
Veel respect ook voor het verhaal van de mannen. Verder viel me op dat veel van deze vrouwen dan wel uit hun depressie waren, maar toch nog vaak een wat lege blik in hun ogen hadden (misschien kwam dat ook dat het ophalen van de herinneringen..).
Oh, en waar ik persoonlijk een beetje van schrok: bij veel van de vrouwen gebeurde dit na het krijgen van een tweede kind. Die hadden er bij hun eerste kind geen last van gehad. Dat is dus ook geen 'garantie', dat je er niet gevoelig voor bent of zoiets. Bij iedere zwangerschap/bevalling kan het weer anders zijn. Andersom kan het natuurlijk ook: bij de eerste wel, bij de tweede niet.
[ Bericht 8% gewijzigd door Franny_G op 27-09-2016 13:04:17 ]
En inderdaad. Dat ze er bij de 2e last van kregen. Durf ik nu wel een 2e?
Gelukkig zal ik nu waarschijnlijk begeleiding tijdens en na de zwangerschap krijgen en heb ik heel wat triggers zelf in de hand.
Jawel, dat durf je. Om de reden die je zelf noemt.quote:
En inderdaad. Dat ze er bij de 2e last van kregen. Durf ik nu wel een 2e?
Gelukkig zal ik nu waarschijnlijk begeleiding tijdens en na de zwangerschap krijgen en heb ik heel wat triggers zelf in de hand.
Ik had het bij de oudste wel en de jongste niet. Kennis ook. Vriendin bij alledrie. Er is geen peil op te trekken.
Bij mij was het trouwens bij de eerste. De keus voor een tweede vond ik ontzettend moeilijk, mede hierdoor. Kanttekening erbij...mogelijk had het me ook gebeurd zonder hormonale invloeden. Diagnose was dan ook geen ppd, maar depressief 'en nog wat meer', ook al was ik drie maanden daarvoor bevallen.
En zeker in een periode als nu, met veel overwerk en avondwerk voor mij, en ons standaard ritme met papa die heel veel van de verzorging doet, vind ik het heel moeilijk om niet hard voor mezelf te zijn en mezelf een slechte moeder te vinden.
De balans is zo moeilijk.
En daarbij zit er ook wel wat boosheid, dat niemand me 'gered' of gezien heeft toen...
Ik heb 'm zojuist gekeken. Op een aantal fronten herkenning. De laatste tijd vooral vanuit de kant van de mannen, dus wel heel goed om de gedachten van de vrouwen daarbij te horen.
Ik heb een aantal keer vanalles getypt en weer weggehaald, want naar de buitenwereld doe je alsof alles oke is (zoals ook gezegd in de documentaire)
Wat ik daarbij vooral ook beetje eng vond, was het verhaal van die vrouw die zei dat ze zoveel liefde voor haar eerste kind voelde, dat ze eigenlijk geen ruimte had voor de tweede en dat kind als een 'indringer' zag. Dat is volgens mij altijd een beetje lastig als je een tweede krijgt: dat je je afvraagt of een volgend kind wel net zo leuk zal zijn en of je wel net zoveel van een tweede kind zal houden. Soms gaat dat blijkbaar ook echt zo, dat dat niet goed lukt.quote:
Dat meer last hebben bij een 2e vond ik ook wel wat shocking... bij de 1e was ik was instabiel, en mu op t einde ben ik ook geen toonbeel van stabiliteit meer... gelukkig heb ik nu wel een psycholoog klaarstaan voor het geval dat...
. En kwak, die gevoelens lijken me ook heel moeilijk. Dat verwoorden de vrouwen in de docu ook: het besef dat je kind iets tekort komt, omdat je zelf zo duidelijk voelt dat je niet datgene geeft dat je eigenlijk zou willen (en in andere omstandigheden kunnen) geven, en het gemis.
Kwak, Ik weet niet hoe goed jij bent in je gevoel maskeren voor de buitenwereld maar als ik naar mezelf kijk, snap ik ook wel dat mensen niet zien hoe ik soms wel echt worstelde met t moederschap, maar als iemand er naar vroeg dan tekende ik doe wolk zelf razendsnel roze, " ja alles goed en zo genieten enz enz" terwijl dat toen niet altijd zo was en ik nu ook durf toe te geven dat het soms gewoon niet zo is...
Fijn dat jij je in elk geval beter voelt, en die gevoelens mogen er gewoon zijn, misschien slijten ze met de tijd,misschien niet, maar ze krijgen sowieso hun eigen plek.
Precies dat. Ik kreeg maandag nog de opmerking van een familielid n.a.v. een voorstukje van het programma 'jij was echt niet depressief hoor. Jij wou na 3 weken alweer een 2e en ik ken 2 die een echte PND hebben gehad en zo was jij echt niet en bla bla'.quote:
Ik heb een aantal keer vanalles getypt en weer weggehaald, want naar de buitenwereld doe je alsof alles oke is (zoals ook gezegd in de documentaire)
Zij heeft mij zo ontzettend gekwetst. Dus dat ik er niet open en bloot over heb gepraat uit schaamte, en een masker opzette, maakt dat meteen dat ik niet depressief ben geweest?!
Er zijn echt maar een paar die écht weten hoe het met mij ging. Mijn man, de verloskundige, de gynaecoloog en Elleska. En dan heb ik ze echt niet eens alle gedachtes verteld uit angst voor een opname terwijl mijn zoontje mij echt nodig had.
Neemt niet weg dat het ontzettend kwetsend kan zijn
.Ik heb de documentaire wel gezien, geen idee of ik een pnd had of een "gewone" depressie (had al een hele voorgeschiedenis).
En ik kan nu gelukkig zeggen dat het een heel stuk beter gaat, dat kon ik me een paar jaar terug echt niet voorstellen...
Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.SPOILERIk heb geen zin om er weer over te gaan zeuren in het dreumestopic, maar het slaapprobleem van Wolk drijft me echt tot wanhoop soms. De afgelopen 13 maanden is het telkens weer iets anders, moeilijk in slaap komen en tot diep in de nacht buiten lopen met haar in de Tula, urenlang achtereen wakker zijn of zoals sinds een paar weken, 6 tot 12 keer wakker worden per nacht.
We krijgen nu intensieve begeleiding van het CB maar het helpt tot nu toe geen drol. Ik ga elke avond gelijk met Wolk rond 19/20 uur naar bed, wat inhoudt dat mijn leven zo ongeveer bestaat uit opstaan, werken, eten en naar bed gaan (en dan amper slapen omdat ik er minstens elk uur uit moet omdat ze haar vader op het moment niet wil accepteren in de nacht). Er is echt voor bijna niets anders meer ruimte of energie, ook niet in mijn hoofd. Niet goed voor ons huwelijk natuurlijk. En boh... als ze dan 's nachts voor de zoveelste keer gaat huilen dan is het soms net alsof ik bestookt wordt met messen en raak ik echt geïrriteerd. En er dan toch in de ochtend gewoon weer uitmoeten en proberen te functioneren zonder alles en iedereen uit te kafferen...
Verder echt geen tips, behalve dat ik je wel bewonder dat je het zo lang volhoudt!
Zijn ze op je werk wel begripvol? Kan me voorstellen dat het moeilijk is om goed te blijven functioneren...
LuDann, ik heb zo met je te doen! Je zeurt niet! Maar ik snap wel dat je er niet te vaak over schrijft. Zelf merkte ik bij de oudste dat ik het beter kon accepteren als ik het er niet te veel over had. Anders ging het alles overschaduwen en kwam ik in een negatieve spiraal.quote:
Ik ga de documentaire ook kijken, maar ik prijs mezelf heel gelukkig omdat ik zelf wel die roze wolk heb mogen ervaren. Mijn probleem valt een beetje in het niet bij een PND, maar ik moet het toch even kwijt geloof ik.Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.SPOILERIk heb geen zin om er weer over te gaan zeuren in het dreumestopic, maar het slaapprobleem van Wolk drijft me echt tot wanhoop soms. De afgelopen 13 maanden is het telkens weer iets anders, moeilijk in slaap komen en tot diep in de nacht buiten lopen met haar in de Tula, urenlang achtereen wakker zijn of zoals sinds een paar weken, 6 tot 12 keer wakker worden per nacht.
We krijgen nu intensieve begeleiding van het CB maar het helpt tot nu toe geen drol. Ik ga elke avond gelijk met Wolk rond 19/20 uur naar bed, wat inhoudt dat mijn leven zo ongeveer bestaat uit opstaan, werken, eten en naar bed gaan (en dan amper slapen omdat ik er minstens elk uur uit moet omdat ze haar vader op het moment niet wil accepteren in de nacht). Er is echt voor bijna niets anders meer ruimte of energie, ook niet in mijn hoofd. Niet goed voor ons huwelijk natuurlijk. En boh... als ze dan 's nachts voor de zoveelste keer gaat huilen dan is het soms net alsof ik bestookt wordt met messen en raak ik echt geïrriteerd. En er dan toch in de ochtend gewoon weer uitmoeten en proberen te functioneren zonder alles en iedereen uit te kafferen...
Slaapgebrek is echt killing. Ik twijfel nog steeds of ik bij de oudste een lichte PPD had of gewoon heel ernstig slaapgebrek. Of beide...
Ja. Het gaat over. Al is I met zijn 4 jaar nog steeds geen briljante slaper, kan ik echt zeggen dat het enorm verbeterd is met de maanden en jaren dat hij ouder werd. En in de tussentijd steeds maar weer diep zuchten, tot 10 tellen en jezelf vertellen dat ze het ook echt niet doet om jou te pesten. En met je man blijven praten. Dat is zo belangrijk, elkaar begrijpen, afspraken maken. Soms even afwisselen, ook al huilt ze dan. Anders is het niet vol te houden.
Ik heb het mijn begeleider wel verteld, maar tja, een slaapgebrek als je een klein kind hebt, het hoort er gewoon bij he...
Ik heb nu trouwens de neiging mijn post weer weg te halen, ik voel me zo'n zeur af en toe. Ik weet wel dat dit forum er ook is voor dit soort dingen maar ik kan me helemaal indenken dat er mensen zijn die denken van 'heb je haar weer met dat slaapprobleem'
Nu gaat het goed met me, mentaal gezien. Hopelijk blijft dat zo.
Ik vind het toch zo heftig om hier elke keer weer te lezen hoe veel vrouwen er last van hebben, en dus hoe "normaal" het eigenlijk is. Juist daarom vind ik het zo naar dat er nog steeds zo'n taboe op heerst.
Ow heeft heel lang (ik ga je niet vertellen hoe lang) belachelijk slecht geslapen. Wij hebben maandenlang op 2-5 uur slaap per nacht geleefd. Maar het ging over, binnen een week, zonder verandering (denk ik) sliep hij door...
En het was verschrikkelijk. Ik ben ook in die periode heel veel sociale contacte kwijt geraakt, gewoon omdat ik geen energie had om er energie in te steken.
Maar het ging over! Opeens sliep hij door!
In het weekend verdeelden vriendje en ik trouwens de ochtenden. We mochten beide 1 ochtend uitslapen om een beetje slaap in te halen... niet gezellig maar noodzakelijk om te blijven functioneren.
Oh en Js slaapt veel beter hoor! Ik schiet sneller in de stress, maar het is veel minder dan bij Ow
Dus zoals je wou horen... het gaat ooit beter!
En dat laatste in je post! Zeg dat eens ff niet
Je bent absoluut geen zeur, juist hier heb ik heel veel steun vandaan gehaald
Ja, het gaat over! Wij hebben een hele poos gehad dat Thies midden in de nacht klaarwakker was. Gewoon niet meer in slaap te krijgen. Wat we uiteindelijk deden was een bedje naast het onze zetten, DVD'tje van de teletubbies aan en wij weer verder slapen. Je moet iets...quote:
Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.
Inmiddels is hij een grote knul die altijd doorslaapt en 's nachts alleen maar wakker wordt als hij ziek is.
Sterkte.
Dit is zo waar! Ik probeer er ook zo min mogelijk over na te denken, gewoon hoofd op stand 0 en doorgaan. Maar soms groeit het me gewoon even boven het hoofd, zoals wanneer ik nadenk over een tweede. De reden dat we nu niet en misschien wel nooit aan een tweede beginnen is dat verdomde slaapprobleem, want ik zie niet hoe we dit met twee kinderen aankunnen (waarbij ik dus niet de illusie heb dat een tweede beter zal slapen). Maar in theorie zou ik best willen en steekt het een beetje dat ik zoveel mensen aan een tweede zie beginnen.quote:
[..]
LuDann, ik heb zo met je te doen! Je zeurt niet! Maar ik snap wel dat je er niet te vaak over schrijft. Zelf merkte ik bij de oudste dat ik het beter kon accepteren als ik het er niet te veel over had. Anders ging het alles overschaduwen en kwam ik in een negatieve spiraal.
Dit is toch fijn te lezen, al wist ik het al van jullie. Ik heb dat echt even nodig soms, de reminder dat het over gaat en dat andere mensen het ook overleefd hebben.quote:Slaapgebrek is echt killing. Ik twijfel nog steeds of ik bij de oudste een lichte PPD had of gewoon heel ernstig slaapgebrek. Of beide...
Ja. Het gaat over. Al is I met zijn 4 jaar nog steeds geen briljante slaper, kan ik echt zeggen dat het enorm verbeterd is met de maanden en jaren dat hij ouder werd. En in de tussentijd steeds maar weer diep zuchten, tot 10 tellen en jezelf vertellen dat ze het ook echt niet doet om jou te pesten. En met je man blijven praten. Dat is zo belangrijk, elkaar begrijpen, afspraken maken. Soms even afwisselen, ook al huilt ze dan. Anders is het niet vol te houden.
Man neemt het soms wel over en gaat dan met haar beneden zitten (alleen nu even niet omdat hij een kleine ingreep aan zijn buik heeft gehad). Dan is ze wel wakker maar huilt dan niet. Dan kan ik even een paar uur slapen.
[ Bericht 0% gewijzigd door LuDann op 28-09-2016 13:26:16 ]
Vertel maar niet hoe lang nee.quote:
Lu, ik herken het volledig.
Ow heeft heel lang (ik ga je niet vertellen hoe lang) belachelijk slecht geslapen. Wij hebben maandenlang op 2-5 uur slaap per nacht geleefd. Maar het ging over, binnen een week, zonder verandering (denk ik) sliep hij door...
En het was verschrikkelijk. Ik ben ook in die periode heel veel sociale contacte kwijt geraakt, gewoon omdat ik geen energie had om er energie in te steken.
Maar het ging over! Opeens sliep hij door!
In het weekend verdeelden vriendje en ik trouwens de ochtenden. We mochten beide 1 ochtend uitslapen om een beetje slaap in te halen... niet gezellig maar noodzakelijk om te blijven functioneren.
Oh en Js slaapt veel beter hoor! Ik schiet sneller in de stress, maar het is veel minder dan bij Ow
Dus zoals je wou horen... het gaat ooit beter!
En dat laatste in je post! Zeg dat eens ff niet
Je bent absoluut geen zeur, juist hier heb ik heel veel steun vandaan gehaald
Wel fijn dat het zonder ingreep opeens over was. Wij doen de weekenden hetzelfde, ik slaap uit op zaterdag en man op zondag. En als we wakker zijn gaan we buiten de deur wat doen om te voorkomen dat we alleen maar lamlendig op de bank hangen. Natuurlijk ligt ze trouwens overdag nu al 3 uur te tukken... sliep ze maar eens 3 uur aaneengesloten 'snachts, dat zou al zoveel schelen.
Fijn ook om te lezen dat een tweede soms wel beter slaapt. Ja, dat probleem hebben wij ook een paar maanden gehad, heel herkenbaar. Gewoon vrolijk en blij kunnen spelen, maar slapen ho maar. Ze ging alleen wel gillen als ze in haar eigen bed moest dus in die tijd ging 1 van ons met haar naar beneden. Na een uur of 3/4 werd ze dan weer moe.quote:
[..]
Ja, het gaat over! Wij hebben een hele poos gehad dat Thies midden in de nacht klaarwakker was. Gewoon niet meer in slaap te krijgen. Wat we uiteindelijk deden was een bedje naast het onze zetten, DVD'tje van de teletubbies aan en wij weer verder slapen. Je moet iets...
Inmiddels is hij een grote knul die altijd doorslaapt en 's nachts alleen maar wakker wordt als hij ziek is.
Sterkte.
Wij hebben uiteindelijk, nadat alles lichamelijk uitgesloten was, mbv een orthopedagoge het manneke aan het slapen gekregen. En na 2 maanden durfden we te zeggen dat het werkte, dat hij echt sliep. In die periode ging hij overdag ook weer slapen en maakte hij op allerlei vlakken -letterlijk en figuurlijk- een sprong in groei. Ook hij was dus doodop van het niet slapen.
Nu zal er met hem altijd strijd zijn, niet meer met slapen, maar wel met eten of met iets anders. Het hoort bij hem. Wij stellen de grenzen en hij weet dat hij er niet overheen kan. In perioden waarin hij veel groeit (mentaal) staat hij nog weleens 's nachts naast ons bed. Dan zijn we streng en resoluut, hij moet terug. Inmiddels accepteert hij dat en gaat braaf terug. Hij heeft ook geleerd wat zijn grenzen zijn rond slapen en zoekt af en toe de rust op (oudste doet dat niet, die gaat finaal over zijn eigen grenzen, met alle gevolgen van dien).
Een een kant en klare oplossing heb ik niet, maar gun jezelf soms rust. En dat betekent ook met diensten werken zodat jij niet de enige bent die moe is. Slapen met oordoppen en soms vroeg naar bed. Maar ook weekendjes weg (of juist thuis) zonder kind zodat je bij kan slapen. Ja, dan zijn diegene waar ze is moe, maar die zijn het maar even en jij moet door. Midden in de heftige periode gingen wij op vakantie, met z'n tweetjes. Dat hotel zijn we amper uit geweest en het bed is goed gebruikt. Niet voor lol maar echt puur om te slapen. Nachten van meer dan 12 uur om bij te tanken. Daarna konden we er weer even tegenaan.
Sterkte!
Lieve schat, slaapgebrek is killing. Het niet voor niks een martelmethode. Je zuurt dus absoluut niet! Het is ook gewoon hartstikke klote. Hoop dat het inderdaad binnen afzienbare tijd minder wordtquote:
Ik heb nu trouwens de neiging mijn post weer weg te halen, ik voel me zo'n zeur af en toe. Ik weet wel dat dit forum er ook is voor dit soort dingen maar ik kan me helemaal indenken dat er mensen zijn die denken van 'heb je haar weer met dat slaapprobleem'
Hier ook een succesverhaal, hij is nu 3,5 en slaapt snachts. De grote omslag kwam hier toen we stopten met bv en papa daardoor een grotere rol op zich kon nemen (niet bedoeld als advies, gewoon ter illustratie van hoe het bij ons ging). Wij namen om en om 'nachtdienst', dat hielp wel om overdag nog een beetje te functioneren. Maar dat zeg ik terwijl ik niet werkte toen, ik weet dat mijn man het veel heftiger had dan ik. Veel sterkte!Opeens ging het beter. En veel beter. Hij slaapt overal altijd zonder problemen sindsdien.
Wel heeft hij tov andere kinderen nog steeds minder slaap nodig dan gemiddeld.
Dus beter wordt het echt. Sterkte
Maar dan heb je alsnog die wachttijd toch? Kun je je niet op de wachtlijst laten plaatsen? Eraf kan altijd.....quote:
De poli heeft een lange wachttijd, we proberen het eerst met het CB om die reden. Als dit niet werkt dan gaan we alsnog naar de poli.
Mijn tip: af en toe uit logeren en bijkomen. Dat maakt je geen slechte moeder en doet je kind ook geen kwaad.
Haar zusje van 10 weken slaapt verhoudingsgewijs prima, van 21/22u tot minimaal 7u met een of twee nachtvoedingen.
Dank je wel, dat had ik echt even nodig.quote:
[..]
Lieve schat, slaapgebrek is killing. Het niet voor niks een martelmethode. Je zuurt dus absoluut niet! Het is ook gewoon hartstikke klote. Hoop dat het inderdaad binnen afzienbare tijd minder wordt
Hmm ja, eigenlijk hoopte ik dat het niet meer nodig zou zijn na de hulp van het CB.quote:
[..]
Maar dan heb je alsnog die wachttijd toch? Kun je je niet op de wachtlijst laten plaatsen? Eraf kan altijd.....
Ik ga liever niet naar die poli. We zijn daarheen verwezen door een kinderarts waarvan ik het idee had dat hij ons niet erg serieus nam. Het is een KOALA poli waarbij de aandacht ligt op psychosociale problemen. Eerlijk gezegd denk ik niet dat wij een psychosociaal probleem hebben. Dus ja, ik wil alleen naar deze poli als ik geen andere optie meer zie.Daarnaast lopen er nog wat andere dingen, een lichamelijke oorzaak kan niet helemaal uitgesloten worden (wat slaaptraining met laten huilen extra tricky maakt, want misschien huilt ze wel omdat ze pijn heeft... dat willen we dus niet). Ze heeft een aantal heftige voedselallergieën maar groeit zelfs op dieet (ik ook op dieet ivm borstvoeding) niet goed dus we willen coeliakie uit laten sluiten.
Hij heeft twee keer gelogeerd met een paar maanden ertussenin. Heftig besluit, maar dan heeft iedereen even rust. En qua logeren is een kinderafdeling met veel specialisten die even langs kunnen lopen wel fijn.
Qua pnd en reacties is het hier heel divers. Sommigen beseffen nog niet hoe erg het was (en dan had ik wel een lichte variant). Ik had een goed masker voor, vertelde er destijds ook niet over.
En dan nog eentje die erg bezorgd reageerde achteraf, daar kon ik dan ook weer niet mee omgaan.
Een paar jaar na de eerste bevalling en periode erna was ik wel redelijk bij psychisch. Maar de tweede heeft veel goed gemaakt. Een doorsnee bevallig, een rustige kraamtijd en een makkelijke baby. Dus het kon gewoon wel goed gaan..
Hopelijk leveren die onderzoeken nog iets op (ofwel om uit te sluiten, ofwel om duidelijkheid te geven). Sterkte!
LuDann. Ik weet helaas ook uit ervaring hoe enorm groot en allesomvattend de impact is van zo weinig slaap 
Dit gaat niet leuk klinken, maar ik ben echt van mening dat als je kind al zo lang niet goed slaapt en je daar zelf echt last van hebt, er altijd OOK een psychosociale kant in zit. Dat er altijd een wisselwerking is tussen kind en ouders. En dat hoe goed je het soms ook bedoeld, je soms iets doet wat het juist in stand houdt.quote:
Hmm ja, eigenlijk hoopte ik dat het niet meer nodig zou zijn na de hulp van het CB.
De opname waar Deepfreeze het over heeft is ons ook nog aangeboden terwijl jongste toen bijna 2 was. Echt geen baby meer dus. Uiteindelijk is het niet nodig geweest omdat de orthopedagoog een methode voorstelde die de cirkel doorbrak.
Bij ons was er een lichamelijke oorzaak (reflux) maar die was tegen de tijd dat hij 2 werd echt over. Maar het gedrag was inmiddels zo ingesleten dat we dat niet zomaar eruit kregen. Hij was het gewoon zo gewend, wist ook niet meer beter. En wij dus ook niet. Dat moet je dan zien te doorbreken.
Laatst vond ik haar analyse nog terug. Ze voorspelde toen al dat hij altijd de strijd zal blijven opzoeken en tot nu toe klopt dat precies. Hij is gewoon eigenwijs en maakt graag zelf de regels. En hij is hardleers, je moet hem vaak iets vertellen voordat hij het accepteert. Dat brengt hem ook veel, want hij is volhardend in van alles en fietste bijvoorbeeld al met net 3 jaar zonder zijwielen.
Moraal van het verhaal: zoek verder naar die lichamelijke oorzaak, maar houd in je achterhoofd dat die er misschien niet is. Of dat ie er wel is, maar dat je daarmee het gedrag nog niet veranderd. En als die wachtlijs voor die poli zo lang is, laat je er toch op zetten. Je kan altijd nog afbellen als het niet nodig is. Want je wilt voorkomen dat er straks een punt komt waarop je gewoonweg niet meer kan. Dat je instort of dat je haar echt niet meer leuk vindt. Sterkte
Toen de borsten dus niet meer kwamen ging hij gewoon slapen. Inmiddels komt hij nog 1 keer gemiddeld. Soms slaapt hij door, soms komt hij 2x. Maar de tijd dat hij elk uur kwam zijn we gelukkig voorbij. Ik kon echt niet meer.
En hier was het dus een borstvoedingsding. Dus dat was uiteindelijk vrij makkelijk te doorbreken.
Heel veel sterkte
Ik hoop echt dat je de kans hebt om flink bij te slapen binnenkortL had s nachts vaak buikpijn waardoor hij vaak wakker werd. Toen hij geen melk meer kreeg was de buikpijn over, maar bleef hij huilend wakker worden. (Maar zn huil was anders, minder dringend en hij was snel te troosten) heeft nog wel even geduurd voor ie door kon slapen
Hmm misschien hangt het af van de definitie van wat een psychosociaal probleem is, maar wat ik daaronder versta zijn problemen als drank, drugs, psychische stoornissen of kindermishandeling. Dat is echt niet aan de orde. Maar als je het hebt over een verkeerd ingesleten gewoonte die wij zelf niet weten op te lossen bijvoorbeeld, ja, dat zou best wel eens kunnen.quote:
[..]
Dit gaat niet leuk klinken, maar ik ben echt van mening dat als je kind al zo lang niet goed slaapt en je daar zelf echt last van hebt, er altijd OOK een psychosociale kant in zit. Dat er altijd een wisselwerking is tussen kind en ouders. En dat hoe goed je het soms ook bedoeld, je soms iets doet wat het juist in stand houdt.
De opname waar Deepfreeze het over heeft is ons ook nog aangeboden terwijl jongste toen bijna 2 was. Echt geen baby meer dus. Uiteindelijk is het niet nodig geweest omdat de orthopedagoog een methode voorstelde die de cirkel doorbrak.
Bij ons was er een lichamelijke oorzaak (reflux) maar die was tegen de tijd dat hij 2 werd echt over. Maar het gedrag was inmiddels zo ingesleten dat we dat niet zomaar eruit kregen. Hij was het gewoon zo gewend, wist ook niet meer beter. En wij dus ook niet. Dat moet je dan zien te doorbreken.
Laatst vond ik haar analyse nog terug. Ze voorspelde toen al dat hij altijd de strijd zal blijven opzoeken en tot nu toe klopt dat precies. Hij is gewoon eigenwijs en maakt graag zelf de regels. En hij is hardleers, je moet hem vaak iets vertellen voordat hij het accepteert. Dat brengt hem ook veel, want hij is volhardend in van alles en fietste bijvoorbeeld al met net 3 jaar zonder zijwielen.
Moraal van het verhaal: zoek verder naar die lichamelijke oorzaak, maar houd in je achterhoofd dat die er misschien niet is. Of dat ie er wel is, maar dat je daarmee het gedrag nog niet veranderd. En als die wachtlijs voor die poli zo lang is, laat je er toch op zetten. Je kan altijd nog afbellen als het niet nodig is. Want je wilt voorkomen dat er straks een punt komt waarop je gewoonweg niet meer kan. Dat je instort of dat je haar echt niet meer leuk vindt. Sterkte
Toch hebben we voor nu besloten om te stoppen met de slaaptraining die we doen met het CB. Daarbij deden we pogingen om haar steeds wakkerder weg te leggen. Na 5 weken is het slapen alleen maar slechter geworden en levert het ons te veel stress op omdat we heel lang bezig zijn met haar terug in bed leggen 's nachts.
In alle boeken over slaaptraining die ik gelezen heb wordt gesteld dat lichamelijke problemen eerst uitgesloten moeten worden maar tot op heden is dat niet gebeurd. CB, kinderarts en huisarts werken allemaal langs elkaar heen en we voelen ons eigenlijk niet gehoord. We willen nu allereerst een verklaring voor de onderstaande groeicurve:
Voor we die hebben gaan we niks meer proberen te veranderen in haar slaapgedrag. Want we weten nu niet wat die slechte groei verklaart. Het zou coeliakie kunnen zijn, dat zit veel in mijn familie en deze week is gebleken dat ze een bepaald gen van mij geërfd heeft dat coeliakie zeker een mogelijkheid maakt. Wie weet heeft ze wel erg last van haar buik en wordt ze daarom zo vaak ontroostbaar wakker (want ze is ook niet meer in slaap te krijgen, 1,5 uur aaneengesloten krijsen is hier regel, geen uitzondering).SPOILER
En wie weet blijkt er een onschuldige verklaring voor de slechte groei en andere problemen. Als dat zo is dan durven we wel weer aan iets als slaaptraining te beginnen. Maar nu nog niet. We kunnen het echt niet over ons hart verkrijgen, wetende dat ze misschien huilt omdat ze pijn heeft.
Maar goed, je hebt wel gelijk dat een afspraak altijd weer afgezegd kan worden. Ik zal vanavond eens met man overleggen. Ik ben overigens ook wel benieuwd naar de methode die zo goed hielp bij jullie, zou je die uit willen leggen (mag in een pm natuurlijk)?
Ik zie een langzaam dalend lijntje maar dat kan ook horen bij een kind dat haar lijntje zoekt. Het zit nog binnen de bandbreedte sowieso.quote:
Bedankt iedereen.
[..]
Hmm misschien hangt het af van de definitie van wat een psychosociaal probleem is, maar wat ik daaronder versta zijn problemen als drank, drugs, psychische stoornissen of kindermishandeling. Dat is echt niet aan de orde. Maar als je het hebt over een verkeerd ingesleten gewoonte die wij zelf niet weten op te lossen bijvoorbeeld, ja, dat zou best wel eens kunnen.
Toch hebben we voor nu besloten om te stoppen met de slaaptraining die we doen met het CB. Daarbij deden we pogingen om haar steeds wakkerder weg te leggen. Na 5 weken is het slapen alleen maar slechter geworden en levert het ons te veel stress op omdat we heel lang bezig zijn met haar terug in bed leggen 's nachts.
In alle boeken over slaaptraining die ik gelezen heb wordt gesteld dat lichamelijke problemen eerst uitgesloten moeten worden maar tot op heden is dat niet gebeurd. CB, kinderarts en huisarts werken allemaal langs elkaar heen en we voelen ons eigenlijk niet gehoord. We willen nu allereerst een verklaring voor de onderstaande groeicurve:Voor we die hebben gaan we niks meer proberen te veranderen in haar slaapgedrag. Want we weten nu niet wat die slechte groei verklaart. Het zou coeliakie kunnen zijn, dat zit veel in mijn familie en deze week is gebleken dat ze een bepaald gen van mij geërfd heeft dat coeliakie zeker een mogelijkheid maakt. Wie weet heeft ze wel erg last van haar buik en wordt ze daarom zo vaak ontroostbaar wakker (want ze is ook niet meer in slaap te krijgen, 1,5 uur aaneengesloten krijsen is hier regel, geen uitzondering).SPOILER
En wie weet blijkt er een onschuldige verklaring voor de slechte groei en andere problemen. Als dat zo is dan durven we wel weer aan iets als slaaptraining te beginnen. Maar nu nog niet. We kunnen het echt niet over ons hart verkrijgen, wetende dat ze misschien huilt omdat ze pijn heeft.
Maar goed, je hebt wel gelijk dat een afspraak altijd weer afgezegd kan worden. Ik zal vanavond eens met man overleggen. Ik ben overigens ook wel benieuwd naar de methode die zo goed hielp bij jullie, zou je die uit willen leggen (mag in een pm natuurlijk)?
Daarnaast maken kinderen voornamelijk groeihormoon aan als ze slapen. Een kind dat niet slaapt kan letterlijk niet goed groeien.
SPOILERWe zijn tien maanden na de geboorte van mini en eindelijk zie ik weer een beetje licht. Wat er is veranderd, weet ik niet precies en het is nog erg fragiel en kwetsbaar, maar het voelt alsof het diepste zwart voorbij is. Ik merk het aan kleine dingen: ruimte om na te denken, geen paniek, er onbevreesd en onbevangen voor mini kunnen zijn, niet zo bang meer zijn voor fysiek contact en zo voorts. Het keerpunt was een enorme huilbui een week of wat geleden. Ik realiseerde me ineens hoe tróts ik ben op ons. Op mij, mijn lief en mini. We doen dit maar gewoon, zo met z'n drietjes. Mini lacht en speelt en kletst en groeit. Ze heeft luiers en kleertjes en eten. Ze ontwikkelt zich zo goed en daar dragen wij aan bij, wij geven haar die ruimte, veiligheid en positieve input. Sinds dat moment, echt een omslag, zie ik steeds meer licht, voel ik steeds meer ruimte en krijg ik ook steeds meer aangereikt, vaak uit onverwachte hoek. Zo kreeg ik van iemand (ik noem geen namen mignonne
Dat dus.... Wat niet slaapt, kan ook niet (goed) groeien.quote:Op vrijdag 30 september 2016 20:20 schreef kwakz0r het volgende:
[..]
Daarnaast maken kinderen voornamelijk groeihormoon aan als ze slapen. Een kind dat niet slaapt kan letterlijk niet goed groeien.
Bloesem, wat fijn!!!
Ik ben erg opgelucht.SPOILERWat fijn dat er licht begint te schijnen!
Mag ik vragen wat zo'n ceremonie inhoudt?
Ik moet er van huilen, wat prachtig!quote:
Een ander geluid.SPOILERWe zijn tien maanden na de geboorte van mini en eindelijk zie ik weer een beetje licht. Wat er is veranderd, weet ik niet precies en het is nog erg fragiel en kwetsbaar, maar het voelt alsof het diepste zwart voorbij is. Ik merk het aan kleine dingen: ruimte om na te denken, geen paniek, er onbevreesd en onbevangen voor mini kunnen zijn, niet zo bang meer zijn voor fysiek contact en zo voorts. Het keerpunt was een enorme huilbui een week of wat geleden. Ik realiseerde me ineens hoe tróts ik ben op ons. Op mij, mijn lief en mini. We doen dit maar gewoon, zo met z'n drietjes. Mini lacht en speelt en kletst en groeit. Ze heeft luiers en kleertjes en eten. Ze ontwikkelt zich zo goed en daar dragen wij aan bij, wij geven haar die ruimte, veiligheid en positieve input. Sinds dat moment, echt een omslag, zie ik steeds meer licht, voel ik steeds meer ruimte en krijg ik ook steeds meer aangereikt, vaak uit onverwachte hoek. Zo kreeg ik van iemand (ik noem geen namen mignonne
Je mag terecht trots zijn op jullie warme nest LE, hoe is het met jullie? Ik liep laatst langs een riviertje en moest ineens weer aan jullie (en dus aan Elva denken).
quote:
Bloesem,SPOILERWat fijn dat er licht begint te schijnen!
Mag ik vragen wat zo'n ceremonie inhoudt?
SPOILERTuurlijk! Het is een soort verwerkingsceremonie om de geboorte als het ware aandacht te geven en af te sluiten, zodat je de wereld in kunt in je rol als moeder. Je krijgt de kans om onopgeloste dingen/eventuele blokkades op te heffen, dingen te doen of zeggen die je graag had willen doen of zeggen, maar die op dat moment niet gelukt zijn, om de bevalling weer je eigen, krachtige ervaring te maken en je lichaam wordt 'gesloten'. Soms wordt 't ingezet om de borstvoeding op gang te brengen, maar dat is hier niet meer nodig haha
Het ziet er (bij mij) zo uit: mijn man, ik en mini zijn aanwezig en vier vrouwen (doula's) Eerst ga ik mijn geboorteverhaal vertellen, aangevuld met wat ik nu graag nog toe wil voegen aan dat verhaal. Dan krijg ik een stevige vierhandenmassage van twee doula's. Dan een heet kruidenbad en uitzweten onder wollen dekens en eventueel een soort steunende meditatie. Dan een 'closing of the bones'-ceremonie, waarin je lijf met doeken bij elkaar getrokken wordt (moeilijk uit te leggen, dat kun je 't beste even googlen) en daarna bijkomen. Alle onderdelen zijn gericht op verschillende facetten van de beleving (bewust verwerken, ruimte voor gedachten, fysiek verwerken, ruimte voor wensen en willen en emotioneel verwerken, ruimte voor gevoel) Ik denk nog na over hoe ik het aan zou willen vullen, bijvoorbeeld met een speciaal moment voor mini of het verbranden van een brief o.i.d. Ik vind 't erg spannend, want het vraagt echt volledige overgave, maar ik ben er wel klaar voor.
Het klinkt niet manisch, het klinkt opgelucht. Ik vind het heel erg fijn voor jou!quote:
Nu ik het zo teruglees, klinkt het een beetje manisch
Zo plotseling overvallen worden door trots ken ik heel erg. Ik had het laatst toen mijn moeder een mooie foto liet zien van ons drietjes. Zeker als het allemaal zo zwart is geweest lijkt me dat nog overweldigender.
Wat lief dat je dat vraagtquote:
Wat fijn Bloesem! Ik herinner me nog goed hoe die eerste lichtstraaltjes voor mij voelden.
LE, hoe is het met jullie? Ik liep laatst langs een riviertje en moest ineens weer aan jullie (en dus aan Elva denken).
En wat fijn dat er aan Elva (en ons) gedacht wordt!SPOILERHet gaat redelijk. Met ons als gezin gaat het heel goed: we hebben enorm gelukkige jongetjes, qua werk gaan we beide erg lekker, met mijn man gaat het prima, alles is kalm. Met mij persoonlijk gaat het niet zo goed als ik zou willen: ik bevind me in een soort van constante staat van paraatheid (mijn therapeut noemt het de overlevingsmodus) wat enorm veel angsten (ook paniekaanvallen) en onrust en verdriet en eenzaamheid met zich mee brengt. Dat het verlies van een kind je wereld overhoop zou halen en grootse pijn met zich mee bracht had ik wel voorzien. Dat het ook zo allesoverheersend eenzaam maakt omdat de hele wereld geen idee heeft wat ze met je aan moeten en je een soort van paria verwordt op sommige plekken had ik nooit verwacht. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat ik daar ook een aandeel in heb, maar dat maakt het niet minder pijnlijk voor nu.
Rouw kent vele facetten, en afscheid nemen van je leven zoals het was en dus de mensen die onderdeel van dat leven waren is daar een van. Dit hoort erbij, en ook dit gaat weer over, dat weet ik. Maar voor nu heb ik het wel eventjes loodzwaar, helaas.
Bloesem wat fijn om van je te lezen!SPOILERJammer alleen dat mijn grootste probleem is om live echt contact te maken met mensen, ik zou het dus niet kunnen. Ik heb best een dikke muur en daar moet ik wel iets mee wil ik Otje en Flo daar niet ook mee opzadelen
en een dikke virtuele knuffel! Bedankt voor je uitleg Bloesem, klinkt als een mooie manier om dingen af te sluiten, zeker omdat ik vaker heb gelezen dat het je enorm zwaar valt hoe het gelopen is.
Wat fijn dat het met jullie gezin zo fijn gaat, maar ik zie dat het et jou zelf wat minder gaat. Die staat van paraatheid lijkt me vermoeiend en zwaar, en onoverzichtelijk. En die eenzaamheid lijkt me ook hard en rauw.
En rouw is een raar iets ja. Zoals je zegt neem je afscheid van iets dat was, maar ook van iets dat kan kunnen, nee moeten zijn. Dat lijkt me zo onbeschrijflijk hard.
Dikke knuffel voor jou!
Ik vind het mooi klinken. En ook wel herkenbaar, het eerste beetje lichtbkwam bij mij ook toen. Ik denk dat negen maanden op/negen maanden af qua hormonen daar ook wel mee te maken heeft (naast alle andere dingen die je doet en die met je gebeuren).quote:
Nu ik het zo teruglees, klinkt het een beetje manisch
Heb je dat artikel misschien ook voor mij, Bloesem?
Ook hier wordt vaak aan jullie gedacht.Bloesem, wat klinkt dat fijn! Ik weet bij F. dat het rond die periode hier ook beter, makkelijker werd, toen was het echte overleven over. Ik hoop dat je ritueel je gaat helpen! Ik wil iets soortgelijks doen als ik er klaar voor ben, Mexicaans sluitingsritueel. Echt even alles ook fysiek afsluiten en achter me laten.
Alles lijkt maar ellendiger te worden. Zwarter.
Ik vertelde eerst over het zoontje van vrienden die binnen 2 weken zou komen te overlijden. Nou.. gelukkig leeft hij nog en redt hij het momenteel op een mix van paracetamol.
Hij speelt zelfs weer en we hebben hen naar Disney kunnen sturen.
Hoewel dit al zwaar is.. want het zwaard van Damocles hangt ons allen wel boven het hoofd.
ik moet het kwijt.
43u89`i0si8uy769e3
[ Bericht 62% gewijzigd door faptist op 11-10-2016 18:30:49 ]
Verder hoop ik dat het in de omgeving snel rustiger wordt.
al verwijderd
Ik kan wel zeggen dat het hier gewoon kut gaat!
SPOILERDecember stond hier in het teken van ziekenhuis, angst en onzekerheid, Op 9 December werd ons zoontje van 7 weken opgenomen met RS-virus, en op 10 december werd hij met spoed vervoerd naar het WKZ, hij kon het niet meer zelf, en moest aan de beademing, zijn hartje ging van de ene bradycardie in de ander (te lage hartslag) en 2x hebben ze hem echt hartmassage moeten geven, beide keren stond ik daar ook bij... Dat wil je niet zien als mama, 9 dagen heeft hij aan de beademing gelegen en was hij grotendeels gesedeerd,
Toen hij op 20 December van de IC afmocht was hij zwaar verslaafd aan de morfine en dormicum en moest hij onder monitoring afbouwen.
Op kerstavond mocht hij met afbouwschema mee naar huis en we dachten eindelijk te gaan uitrusten en bijkomen, 15 dagen lang heb ik grotendeels alleen gewaakt en alleen aan zn bedje gezeten en nu waren we dan weer samen.
Tot hij op 2 januari weer koorts kreeg en we weer 2 dagen in het ziekenhuis verbleven.
En nu zijn we thuis, is mn ventje aan het opknappen, loopt mn relatie voor geen meter meer en weet hij niet meer wat hij voelt, en kan ik vandaag alleen maar janken... als ik mijn ogen sluit zie ik die lange gang, en hoor ik de monitor weer alarm slaan... is dit wat ze dan een traumatische ervaring noemen??..
Ik wil er wel over praten met de buitenwereld, maar dat gaat niet, woorden blijven hangen...
30 januari afspraak bij een psych.
[ Bericht 1% gewijzigd door gewoonmezelf87 op 08-01-2017 17:19:00 ]
SPOILERGM, wat een heftige tijd heb jij achter de rug zeg. Voor mij klinkt dat echt als een heel groot trauma.
Gun jezelf de tijd om alles te verwerken. Praat er met iedereen die maar luisteren wil over. Dit kan je niet alleen verweken.
Maar wat een kleine vechter heb jij zeg.
SPOILERWat een heftige tijd! Klinkt alsof alles op zn kop staat...
Heel veel sterkte!
SPOILEROoh GM, wat een heftige periode hebben jullie gehad. Opbouwen en weer vertrouwen krijgen. Ik denk dat je echt wel van een traumatische ervaring kunt spreken. Goed dat je al een afspraak hebt staan, al duurt dat nog een tijdje
SPOILERGeen twijfel mogelijk dat dit een traumatische ervaring is geweest. Ik hoop dat jullie er samen doorheen weten te komen. Heel veel sterkte gewenst.
SPOILERWat lijkt mij dat heftig om mee te maken zeg
Ik hoop van harte dat de hulp je goed gaat doen en dat jullie elkaar snel weer vinden. Sterkte!!
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 08-01-2017 21:49:19 ]
Wat vreselijk heftig. Veel sterkte voor jullie
) maar vandaag wel en zag jouw post GM. SPOILERJe hebt het flink voor je kiezen gehad dame. Als je via PM/DM je verhaal kwijt wilt dan kan dat altijd, met E. hebben wij soortgelijke ervaringen gehad.
Ik vind het knap van je dat je nu al actie hebt ondernomen voor gesprekken met professionals.
30 januari is nog ver weg; wist je dat je ook nu nog contact op kan nemen met de maatschappelijk werkers / psychologen van de ziekenhuizen waar je zoontje heeft gelegen? Ze kunnen je wellicht helpen om de periode tot je 1e afspraak te overbruggen.
Degene in U kun je bereiken op 088 75 541 11. Ik weet niet in welk ander ziekenhuizen hij gelegen heeft (want ik lees dus nooit meer mee
Keshet, hoe is het met jou dan? Je kent mij verder niet, maar ik lurkte veel mee toen jouw Teigetje ter wereld kwam.
quote:
Ik kom niet zo veel meer op FOK! (SPOILERJe hebt het flink voor je kiezen gehad dame. Als je via PM/DM je verhaal kwijt wilt dan kan dat altijd, met E. hebben wij soortgelijke ervaringen gehad.
Ik vind het knap van je dat je nu al actie hebt ondernomen voor gesprekken met professionals.
30 januari is nog ver weg; wist je dat je ook nu nog contact op kan nemen met de maatschappelijk werkers / psychologen van de ziekenhuizen waar je zoontje heeft gelegen? Ze kunnen je wellicht helpen om de periode tot je 1e afspraak te overbruggen.
Degene in U kun je bereiken op 088 75 541 11. Ik weet niet in welk ander ziekenhuizen hij gelegen heeft (want ik lees dus nooit meer mee
SPOILER: keshetLief van je!
In kritieke toestand lag hij in het wkz, en in "normale" zieke toestand in Gouda, daar heb ik ook de afspraak met de psych. Het duurt nog wel heel even maar ergens vind ik dat ook wel prettig...
SPOILER: Roomik denk dat het hele gedoe met James de situatie geen goed heeft gedaan, maar R en ik zijn elkaar al een poosje kwijt geloof ik... dit was denk ik een serie druppeltjes in die emmer.
Vooralsnog ga ik er vanuit dat we eruit komen, en zo niet, dan red ik me ook wel met onze 2 geweldige kinderen.
Omdat het voor mijn gevoel niet in een van de andere topics past.
Het gaat goed. Hoewel het verdriet van de miskramen er nog is, heb ik het nu door M een plekje kunnen geven. Het mag er zijn maar het beheerst niet meer mijn leven. Dat ik nu een kindje heb, gezond en wel en dat het écht zo is voelt als een opluchting. We hoeven niet meer te vechten om overeind te blijven, niet meer te knokken om dat zo gewenste gezin voor elkaar te boksen. Er is eindelijk rust en het leven voelt weer licht. Tegelijkertijd is het ook zo overweldigend. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld. Voor mn kleintje maar ook voor mijn man en zélfs weer een beetje voor mezelf. Omdat mijn lijf het ineens tóch kon.
Het is je zo ontzettend gegund
quote:
Cygne, wat een heerlijk bericht! Ik lees het met tranen in mijn ogen. De liefde spat er vanaf
Het is je zo ontzettend gegund
SPOILERIk wil dit voor jou ook.
zo trots op jou en WJ. M. heeft lang op zich laten wachten maar nu toch een super ouderpaar gekozen. gelijk maar even een update dan?
SPOILERJames is nu 5 maanden oud en groeit ineens als een malle... we zijn bijna 5 weken achtereen thuis en dat is sinds december niet meer gebeurd, Toen was het elke 3 weken weer opname...
Durf eindelijk te zeggen dat het goed gaat met hem.
En ook tussen R en mij lijkt er een stijgende lijn te zijn, Heel Heel langzaam want we komen van ver maar geloof dat we elkaar weer terug vinden.
Er is heel veel gebeurd en ik heb echt een paar keer gedacht, krijg de .... ik ben er klaar mee... En het is echt een klootzak geweest maar t blijft dan nog steeds mijn klootzak en ik hou van hem, Dus heb ik er een streep onder gezet en wil ik alleen nog vooruit kijken... garanties zijn er niet maar de neuzen dezelfde kant op is een goed begin
Bedankt nu huil ikquote:
Knuffel!quote:
GM.
Fijn dat jullie de goede kant op gaan samen. Zo fijn dit te lezenquote:
Up.
Omdat het voor mijn gevoel niet in een van de andere topics past.
Het gaat goed. Hoewel het verdriet van de miskramen er nog is, heb ik het nu door M een plekje kunnen geven. Het mag er zijn maar het beheerst niet meer mijn leven. Dat ik nu een kindje heb, gezond en wel en dat het écht zo is voelt als een opluchting. We hoeven niet meer te vechten om overeind te blijven, niet meer te knokken om dat zo gewenste gezin voor elkaar te boksen. Er is eindelijk rust en het leven voelt weer licht. Tegelijkertijd is het ook zo overweldigend. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld. Voor mn kleintje maar ook voor mijn man en zélfs weer een beetje voor mezelf. Omdat mijn lijf het ineens tóch kon.
Het geluk spat er af GM, fijn dat het ook bij jullie beter gaat sws met J, maar ook met jullie samen.
L-E, hoe gaat het nu met jou?
Ik vind het een moeilijke vraag.. Afgelopen week heeft de huisarts officieel een paniekstoornis bij me vast gesteld, omdat sinds een tijd de angstaanvallen gewoon echt overheersen, tot het punt dat het onleefbaar werd. Heel zwaar voor ons allemaal, ingewikkeld ook omdat ik verder niet het idee heb dat het slecht gaat? Los van de paniek gaat het gewoon goed, maar vermoedelijk zit er ergens nog wat restjes onverwerkte zooi die zo hun weg naar buiten zoeken. Sticker is bijna vier. Elva wordt nooit twee. Het went niet. l-e
Cygne
Gm. Moeilijke momenten. Hopelijk komen jullie er goed uit met zijn viertjes
Ja, ik begreep al wel dat het geen vraag was die makkelijk beantwoord kon worden. Maar ik moest veel aan jullie denken de laatste tijd.quote:
Lief dat je het vraagt
Wat heftig zeg, die paniekstoornis, en inderdaad voor jullie allemaal. Ga je daarvoor nu in therapie?
En inderdaad, je laatste zin
Knuf voor jullie
quote:
Lief dat je het vraagt
Wat heftig van je angstaanvallen, ik hoop dat je snel een manier vindt waardoor deze aanvallen niet meer overheersen. Dat wens ik je zo enorm toe. Want 't verdriet alleen is al te veel om te moeten dragen.
L-E, ik ben het eens met de mensen boven mij. Wat kan jij emoties en dingen treffend verwoorden. Je kleine grote vent 4 en je kleine meid nooit 2
Ik hoop dat er hulp mogelijk is om de situatie thuis dragelijker te maken voor jullie allemaal! Sorry, ik kom dit nu pas weer tegen. Therapie was inderdaad de bedoeling, ik sta op de wachtlijst (van >12 weken). Maar een vreemde wending in dit verhaal: ik kreeg van een lief vriendinnetje de tip om mijn vitamine D eens na te laten kijken. Dat was eerder al 'wat laag', daar is toen niets mee gedaan, enfin: flink tekort inderdaad. Inmiddels slik ik vier weken trouw dagelijks vitamine D en de meeste van mijn klachten zijn verdwenenquote:
[..]
Wat heftig zeg, die paniekstoornis, en inderdaad voor jullie allemaal. Ga je daarvoor nu in therapie?
Er was altijd een basisgevoel van angst wat helemaal weg is, ik slikte al maandenlang elke dag pijnstillers voor allerlei pijnen en nu al twee weken niets meer, ik (en iedereen met mij) nam aan dat al die klachten voortkwamen uit mentale problematiek, gezien het verleden, maar misschien was het 'slechts' een vitaminetekort en is er helemaal geen sprake van een paniekstoornis 
Zou wel fijn zijn dat je klachten nu wegblijven inderdaad.Ennuh, mijn gedachten zijn vandaag bij jullie
Vrolijke en verdrietige. Ik vind het al dubbel, jullie emoties daarbij zijn bijna voor te stellen.Wel fijn dat het nu beter gaat!
Mijn gedachten zijn ook bij jullie
Wat goed dat je dat hebt laten checken en wat fijn dat het zo'n groot verschil oplevert!quote:
[..]
Sorry, ik kom dit nu pas weer tegen. Therapie was inderdaad de bedoeling, ik sta op de wachtlijst (van >12 weken). Maar een vreemde wending in dit verhaal: ik kreeg van een lief vriendinnetje de tip om mijn vitamine D eens na te laten kijken. Dat was eerder al 'wat laag', daar is toen niets mee gedaan, enfin: flink tekort inderdaad. Inmiddels slik ik vier weken trouw dagelijks vitamine D en de meeste van mijn klachten zijn verdwenen
Ik had de afgelopen maanden veel lichamelijke klachten en geestelijk ging het ook niet top, weer wat richting de pnd voor mijn gevoel. Ik schoof het af op alles wat vorig jaar is gebeurd, maar ben toch eens naar de huisarts gegaan om alles te laten controleren. En ook bij mij was een enorm vitamine D tekort. Ik slik nu 2 weken iedere avond trouw en merk dat ik wat meer energie krijg. Jouw bericht geeft me hoop dat de rest ook wat beter zal gaan de komende weken.
Gek dat zo'n 'klein' vitamientje in je lichaam zulke grote gevolgen kan hebben.
En mevrouw Cactus ook al vitamine D tekort, ik hoop dat het voor jou ook zo goed gaat werken!
Ik heb laatst toen ik toch bloed moest prikken, ook laten checken, maar hier was het gelukkig goed
.
Dus denk dat hier wel op zijn plaats is. Lichamelijk voel ik mij bizar goed ondanks dat de endometriose soms nog wel opspeelt is het allemaal te doen. Geestelijk toch wat minder, hoewel ad die ik nu slik sinds oktober al heel veel heeft gedaan voor mijn geestelijk gezondheid. Maar op dit moment hakken dingen er behoorlijk in. Een weekend waar mijn schoonvader helemaal stuk ging omdat zijn vriendin kantje boord lag. Flashbacks naar toen schoonmoeder overleed. En dan ineens het besef dat we de enige zullen zijn in onze vriendenkring die geen kinderen gaan krijgen/hebben. Ik ben zo bang dat we vrienden gaan verliezen, omdat ze kinderen hebben of misschien ooit een kind krijgen. Dat we kinderloos niet goed genoeg zullen zijn. Dit gevoel zorgt op dit moment al een tijdje voor een donkere wolk die ik maar niet weg krijg. Ik wil alleen maar janken maar het lukt niet, alsof ik op slot zit. Ik slaap bizar slecht, gelukkig nu 2 wkn vrij dus even geen druk van de wekker. Maar Damn wat kan ik mij hierdoor uit het veld geslagen voelen.
Ik hoop dat in deze 2 weken de tranen misschien toch nog komen. Het lost niets op maar het kan misschien wel een beetje opluchten
. Ik weet niet zo goed wat te zeggen, ik hoop dat je je gauw weer wat beter gaat voelen.
Maar veel bij elkaar zo, dan is het ook niet zo heel gek dat je weer meer wankelt en meer gaat twijfelen.
Sterkte
Wel "fijn" dat de emoties loskomen? Ik hoop dat het weer wat lucht geeft, pas goed op jezelf
voor jou! Hopelijk komen je emoties los en lucht dat wat op en word je donkere wolk iets lichter!SPOILERNou de kogel is hier door de kerk, bom gebarsten, hoe je het ook wil noemen, maar wij gaan scheiden...
De afgelopen maanden heb ik keihard gevochten voor datgene wat er ooit was,maar vechten kun je niet alleen...
Ik ben het vertrouwen in hem volledig kwijt na zijn acties in December/Januari en zijn zoveelste depressie met suicidale uitingen was er 1 teveel, er hing continue spanning in huis, waar Sarah natuurlijk veel van meepikt en zich daarop uit, en ik merkte dat ik ook mezelf kwijt ben geraakt in de afgelopen jaren, Van een heel sociaal iemand naar iemand die altijd thuis zit en geen afspraken maakt want zijn sociale fobie maakt dat lastig...
naja anyway, We kunnen nu wel weer normaal met elkaar omgaan, en er hangt een betere sfeer in huis, Hij is druk zoekende naar een andere (huur)woning maar dat gaat niet zo 1-2-3 dus tot die tijd woont hij hier nog en dat is prima.
Ik kan soms heel erg opzien tegen 'later' want dan ben ik dus alleen maar liever alleen dan met iemand die mijn vertrouwen keer op keer sloopt. Time to be gappy again! En met mijb 2 geweldige kinderen moet dat helemaal goed komen.
SPOILERHopelijk geeft de beslissing ook een klein beetje rust. Het zal best moeilijk zijn en je hebt ook al zoveel meegemaakt de laatste tijd. Hoop dat je snel een nieuwe start kunt maken met je mooie kindjes
sterkte ermee. je komt er wel met de kleintjes xxquote:
*kick*SPOILERNou de kogel is hier door de kerk, bom gebarsten, hoe je het ook wil noemen, maar wij gaan scheiden...
De afgelopen maanden heb ik keihard gevochten voor datgene wat er ooit was,maar vechten kun je niet alleen...
Ik ben het vertrouwen in hem volledig kwijt na zijn acties in December/Januari en zijn zoveelste depressie met suicidale uitingen was er 1 teveel, er hing continue spanning in huis, waar Sarah natuurlijk veel van meepikt en zich daarop uit, en ik merkte dat ik ook mezelf kwijt ben geraakt in de afgelopen jaren, Van een heel sociaal iemand naar iemand die altijd thuis zit en geen afspraken maakt want zijn sociale fobie maakt dat lastig...
naja anyway, We kunnen nu wel weer normaal met elkaar omgaan, en er hangt een betere sfeer in huis, Hij is druk zoekende naar een andere (huur)woning maar dat gaat niet zo 1-2-3 dus tot die tijd woont hij hier nog en dat is prima.
Ik kan soms heel erg opzien tegen 'later' want dan ben ik dus alleen maar liever alleen dan met iemand die mijn vertrouwen keer op keer sloopt. Time to be gappy again! En met mijb 2 geweldige kinderen moet dat helemaal goed komen.
Hebben jullie al over een omgangsregeling gepraat?
Sterkte en ik wens je rust voor de toekomst
veel sterkte! Wat een moeilijke beslissing.Ja in principe ligt er een ouderschapsplan en zullen de kinderen het grootste deel van de tijd bij mij zijn.quote:
Jeetje GM. Wat verdrietig. Maar ook dapper. Fijn dat er nu wat rust in de tent is. Hopelijk vindt hij snel wat!
Hebben jullie al over een omgangsregeling gepraat?
Sterkte en ik wens je rust voor de toekomst
Hij wil ze ook niet voor de nachten de eerste jaren... Dus dan komt het neer op de vrije middagen en het weekend overdag.
Ik ga hem niet dwingen om de kinderen een heel weekend te hebben als hij dat zelf niet wil maar wordt er wel een beetje verdrietig van voor de kinderen. (hij geeft als reden aan dat hij het vroeger ook niet fijn vond om te logeren in het weekend bij zijn vader, Ik denk persoonlijk dat er meer achter zit)
Ik gun jou rust en ik weet zeker dat je een liefdevolle omgeving kan creëren voor jouw kinderen. Wie weet wie er nog op jouw pad komt!
dank je wel! De kinderen zijn denk ik ook de reden dat ik lang heb getwijfeld... Maar goed hij heeft een goede band met Sarah en dat zal vast zo blijven, tussen hem en james is de band veel minder dus hoe dat lopen gaat merken we vanzelf.quote:
GM, wat een moeilijke beslissing. Rot dat jullie er samen niet uit zijn gekomen. Vanuit kind perspectief (ik kom zelf uit een gezin met gescheiden ouders) vond ik een gescheiden gezin met 'rust' veel fijner dan het volledige gezin met alle druk, onrust, ruzies en spanningen. Ik ben ontzettend blij dat mijn moeder weg is gegaan bij mijn vader en ik vind het heel dapper dat ze die stap heeft durven nemen (geen werk, geen inkomen, geen diploma's, twee jonge kinderen).
Ik gun jou rust en ik weet zeker dat je een liefdevolle omgeving kan creëren voor jouw kinderen. Wie weet wie er nog op jouw pad komt!
Knap dat je de beslissing hebt gemaakt, dat zal ook wel rust geven. En jij en je kindjes komen er wel!
SPOILERWat naar dat je voelt dat je zo veranderd bent.. Helaas erg herkenbaar, al was ik nooit supersociaal. Maargoed, andere situatie en ik ben dus iemand die die beslissing niet durft te maken. Heb het vaker hier neer willen zetten en dan toch niet gedaan, dus blijf het voor (bijna) iedereen maar verborgen houden
Nouja, wat ik wou zeggen is dus dat ik het knap en sterk van je vind dat de knoop is doorgehakt, nogmaals een
Sterkte met alles de komende tijd. wat een moeilijk maar toch dapper besluit. Heel veel sterkte quote:
He verdorie GM, wat verdrietig!
Knap dat je de beslissing hebt gemaakt, dat zal ook wel rust geven. En jij en je kindjes komen er wel!SPOILERWat naar dat je voelt dat je zo veranderd bent.. Helaas erg herkenbaar, al was ik nooit supersociaal. Maargoed, andere situatie en ik ben dus iemand die die beslissing niet durft te maken. Heb het vaker hier neer willen zetten en dan toch niet gedaan, dus blijf het voor (bijna) iedereen maar verborgen houden
Nouja, wat ik wou zeggen is dus dat ik het knap en sterk van je vind dat de knoop is doorgehakt, nogmaals een
Bedankt allemaal, Hoewel er een hoop geregeld moet worden en het soms als falen voelt, is dit echt de betere keuze en voel ik mij daar ook wel echt rustiger bij, en zonder die stress ben ik gewoon een leukere moeder en een leuker mens.SPOILERIk heb er lang over getwijfeld hoor en als hij mij niet zo vreselijk in de steek had gelaten toen James dood lag te gaan en in die tijd niet enorm veel had opgetrokken met een andere vrouw waar hij weigert het contact mee te verbreken had ik waarschijnlijk nog geen knopen doorgehakt, Maar nu is het vertrouwen stuk en hoe graag ik wil, dat herstelt dus niet.
, Je mag mij altijd pb-en als je je hart wilt luchten
Je hebt veel steun altijd van jouw familie toch? Dat zal ook fijn zijn denk ik.
Gevalletje, heftige gevoelens zeg. Heb je iemand om er over te praten?
Dank je wel!! Volgende keer dat je in NL bent dan eindelijk meeten,?quote:
GM je komt op mij altijd over als een sterke vrouw, met altijd oog voor je kinderen. Ik gun je om een nog leuker en rustiger mens te worden.
Je hebt veel steun altijd van jouw familie toch? Dat zal ook fijn zijn denk ik.
Gevalletje, heftige gevoelens zeg. Heb je iemand om er over te praten?
Absoluut! Hopelijl komen we in augustus weerquote:
[..]
Dank je wel!! Volgende keer dat je in NL bent dan eindelijk meeten,?
Hopelijk sta je er niet alleen voor en heb je veel steun, zowel voor het fysieke/praktische gedeelte als mentaal, want je had nog zoveel werk aan jezelf. Het zou natuurlijk ook kunnen dat het een positieve uitwerking heeft, ik hoop het in ieder geval voor je!
Gevalletje, wat rot om te lezen. Heb je wel iemand om mee te praten/ en hulp bij je persoonlijke uitdagingen?
Met mij gaat het persoonlijk eigenlijk best heel goed! Ja ik heb een hoop te verduren gehad maar alles is goed gekomen en ik weet wie er echt voor mij is.quote:
GM, pittig, maar wat er gebeurd is, is dat ook. Ik herken wat je zegt over op echt cruciale momenten er niet zijn .. Daarmee wordt (blijvend) iets beschadigd. Ik hoop dat je de rust vindt om alles te verwerken (heb je inmiddels hulp gekregen?) en met positieve energie richting de toekomst als drie-eenheid gaat.
Gevalletje, wat rot om te lezen. Heb je wel iemand om mee te praten/ en hulp bij je persoonlijke uitdagingen?
Ik kreeg ondersteuning voor ptss maar ook dat heb ik inmiddels aardig onder controle.
feitelijk ben ik zelf vast begonnen aan life 2.0
. Wat een intens verdrietig maar ook moedig en dapper besluit. Maar je kunt geen betere keuze maken dan kiezen voor je eigen geluk en dat van je kinderen. Sterkte en succes met alles wat er op je afkomt nu en ik hoop met heel mijn hart dat jullie op een goede en vriendelijke manier met elkaar om kunnen blijven gaan, in het belang van de kinderen.
zo te lezen heb je een goede beslissing gemaakt. Sterkte.Heel veel sterkte
Naja, heel veel kracht aankomende periode en ook opheldering wat betreft de andere vrouw.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 27-05-2017 21:23:05 ]
Gevalletje lastige situatie, sterkte
Het belang van de kinderen staat voorop en ik zal ze nooit bij hem weg houden,maar ga ook niemand dwingen,Hem niet maar hun ook niet.
Het klinkt stom maar ondanks dat ik er echt wel verdriet van heb, (dit was niet wat ik voor ogen had toen wij trouwde en kinderen kregen) ben ik ook wel klaar om te beginnen aan een nieuw leven, waarin ik mezelf weer terug vind maar vooral een toekomst met mijn duo. rust!
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 27-05-2017 21:32:53 ]
jij gaat hier zo sterk uit komen en je kindjes gaan je daar later zo dankbaar voor zijn. En je zult zien dat waar je "angst" voor hebt, het alleen doen je al lang doet maar dan zonder extra bagage op je schouders.
Kijk eens hoe hard je al geknokt hebt en al bereikt hebt.
Onwards and upwards!
Je zei mij een hele tijd geleden dat ik het kon en als ik het kan kan jij dat ook.
Jij bent degene die de stekker eruit trekt. Dan loop je 3 stappen voor. Dat afscheid van je huwelijk heb je al gehad.quote:
In tegenstelling tot de vorige maanden kunnen we nu wel "normaal" met elkaar omgaan. In elk geval zonder ruzie en ellende.
Het belang van de kinderen staat voorop en ik zal ze nooit bij hem weg houden,maar ga ook niemand dwingen,Hem niet maar hun ook niet.
Het klinkt stom maar ondanks dat ik er echt wel verdriet van heb, (dit was niet wat ik voor ogen had toen wij trouwde en kinderen kregen) ben ik ook wel klaar om te beginnen aan een nieuw leven, waarin ik mezelf weer terug vind maar vooral een toekomst met mijn duo. rust!
Ondanks dat het heel verdrietig is als een huwelijk niet lukt en het een vervelende tijd kan zijn om alles te regelen, uiteindelijk is het vaak voor alle partijen de beste weg. Iedereen komt wel weer op de pootjes terecht.
7 jaar samen, 4 jaar getrouwd.quote:
Hoe lang zijn jullie samen geweest? Zie dat je maar drie jaar ouder bent dan ik. Ik kan me heel goed voorstellen dat het vooruitzicht jezelf weer te gaan vinden heel zo slecht niet is.
evenstar
hopelijk snel betere tijden voor jullie! Knap dat je deze beslissing hebt durven nemen. Het is tenslotte niets niks en zeker niet met zulke jonge kinderen waarvan de zorg grotendeels op jou terecht zal komen waarschijnlijk. Heel veel sterkte de komende tijd. Jullie hebben zo'n heftige tijd achter de rug met de zwangerschappen die niet van een leien dakje gingen, de opnames van James, de relatieproblemen.. ik wens jou héél veel rust toe. Gevalletje
. Hele dappere en goede keuze heb je genomen. Wens je veel sterkte, ik weet zeker dat je hier sterker uit komtWat een ontzettend nare, maar moedige beslissing heb je moeten nemen. Ik wens je veel rust en kracht toe. Gelukkig heb je volgens mij wel een aantal mensen dichtbij je staan die je vast mee kunnen helpen
SPOILERZoals eerder gezegd is R. zwaar depressief, en dit kwam maandagavond tot een dieptepunt... Hij heeft 1 van zn polsen doorgesneden, Gevolg---met spoed naar de OK om de ader te fixen en nu 9 hechtingen. Ik heb aangedrongen op een opname en daar zit hij nu tot sowieso dinsdag.
de scheiding staat nu dus even in de koelkast, Eerst hem maar eens op poten krijgen of iig stabiel...
Gelukkig lijkt hij nu ook soms weer wat licht te zien.
Iemand een foto met een krant en stopcontact?
Sterkte. Ik hoop op meer licht
quote:
SPOILERJemig GM, wat een ellende allemaal..
Ik vind het knap dat je het belangrijk vind om je man weer op poten te helpen nu, maar denk je ook aan jezelf? Dit kost je ongetwijfeld heel veel energie en dan heb je ook "gewoon" nog 2 kleine kindjes die mama nodig hebben.. Vergeet jezelf niet hè! Jij bent er ook nog! Sterkte !
wat wordt er veel van je gevraagd. Heb echt heel veel respect voor je en hopelijk heb je voldoende steun ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen... Het klinkt allemaal zo loos.Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen, maar wil je even laten weten dat er aan jullie gedacht wordt
Dat dia helemaal.quote:
Gm. Het is niet jouw verantwoordelijkheid. Zorg dat hij hulp krijgt en zet door. Kies voor jezelf en je kinderen, juist nu.
Lieve schat kies voor jezelf en je kindjes.
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn acties. En als hij echt dood had gewilt dan had hij het goed gedaan.. dit is manipulatie!
En ja het klinkt hard wat ik zeg.. maar het komt uit een goed hart met helaas teveel ervaring..
Kom op lieve schat , jij en je kinderen zijn de wereld waard. 😘