[OUD] Hoe gaat het met ons? #19

Ik weet nog niet of ik 'm ga kijken, want het lijkt me ontzettend confronterend.

Bij mij was het trouwens bij de eerste. De keus voor een tweede vond ik ontzettend moeilijk, mede hierdoor. Kanttekening erbij...mogelijk had het me ook gebeurd zonder hormonale invloeden. Diagnose was dan ook geen ppd, maar depressief 'en nog wat meer', ook al was ik drie maanden daarvoor bevallen.

Ik durf ook nig niet te kijken. Het gaat nu best wel goed met me, maar ik blijf het moeilijk vinden on terug te denken aan hoeveel ik genist heb van Melle en hoeveel hij van mij heeft moeten missen.

En zeker in een periode als nu, met veel overwerk en avondwerk voor mij, en ons standaard ritme met papa die heel veel van de verzorging doet, vind ik het heel moeilijk om niet hard voor mezelf te zijn en mezelf een slechte moeder te vinden.

De balans is zo moeilijk.

En daarbij zit er ook wel wat boosheid, dat niemand me 'gered' of gezien heeft toen...

Dat meer last hebben bij een 2e vond ik ook wel wat shocking... bij de 1e was ik was instabiel, en mu op t einde ben ik ook geen toonbeel van stabiliteit meer... gelukkig heb ik nu wel een psycholoog klaarstaan voor het geval dat...

Alleen al van de titel krijg ik rillingen. Die bestaat niet in mijn wereld.
Ik heb 'm zojuist gekeken. Op een aantal fronten herkenning. De laatste tijd vooral vanuit de kant van de mannen, dus wel heel goed om de gedachten van de vrouwen daarbij te horen.
_{Ik heb een aantal keer vanalles getypt en weer weggehaald, want naar de buitenwereld doe je alsof alles oke is (zoals ook gezegd in de documentaire)}

quote:

Op dinsdag 27 september 2016 21:53 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Dat meer last hebben bij een 2e vond ik ook wel wat shocking... bij de 1e was ik was instabiel, en mu op t einde ben ik ook geen toonbeel van stabiliteit meer... gelukkig heb ik nu wel een psycholoog klaarstaan voor het geval dat...

Wat ik daarbij vooral ook beetje eng vond, was het verhaal van die vrouw die zei dat ze zoveel liefde voor haar eerste kind voelde, dat ze eigenlijk geen ruimte had voor de tweede en dat kind als een 'indringer' zag. Dat is volgens mij altijd een beetje lastig als je een tweede krijgt: dat je je afvraagt of een volgend kind wel net zo leuk zal zijn en of je wel net zoveel van een tweede kind zal houden. Soms gaat dat blijkbaar ook echt zo, dat dat niet goed lukt. .

En kwak, die gevoelens lijken me ook heel moeilijk. Dat verwoorden de vrouwen in de docu ook: het besef dat je kind iets tekort komt, omdat je zelf zo duidelijk voelt dat je niet datgene geeft dat je eigenlijk zou willen (en in andere omstandigheden kunnen) geven, en het gemis.

Ik ben niet bang dat ik niet net zoveel van flip kan/zal houden als van saar, maar soms denk ik wel "wat doe ik haar aan" zeker met alle medische ellende nu. We gaan het beleven.

Kwak, Ik weet niet hoe goed jij bent in je gevoel maskeren voor de buitenwereld maar als ik naar mezelf kijk, snap ik ook wel dat mensen niet zien hoe ik soms wel echt worstelde met t moederschap, maar als iemand er naar vroeg dan tekende ik doe wolk zelf razendsnel roze, " ja alles goed en zo genieten enz enz" terwijl dat toen niet altijd zo was en ik nu ook durf toe te geven dat het soms gewoon niet zo is...

Fijn dat jij je in elk geval beter voelt, en die gevoelens mogen er gewoon zijn, misschien slijten ze met de tijd,misschien niet, maar ze krijgen sowieso hun eigen plek.

quote:

Op dinsdag 27 september 2016 21:59 schreef Hupje het volgende:

_{Ik heb een aantal keer vanalles getypt en weer weggehaald, want naar de buitenwereld doe je alsof alles oke is (zoals ook gezegd in de documentaire)}

Precies dat. Ik kreeg maandag nog de opmerking van een familielid n.a.v. een voorstukje van het programma 'jij was echt niet depressief hoor. Jij wou na 3 weken alweer een 2e en ik ken 2 die een echte PND hebben gehad en zo was jij echt niet en bla bla'.

Zij heeft mij zo ontzettend gekwetst. Dus dat ik er niet open en bloot over heb gepraat uit schaamte, en een masker opzette, maakt dat meteen dat ik niet depressief ben geweest?!

Er zijn echt maar een paar die écht weten hoe het met mij ging. Mijn man, de verloskundige, de gynaecoloog en Elleska. En dan heb ik ze echt niet eens alle gedachtes verteld uit angst voor een opname terwijl mijn zoontje mij echt nodig had.

Mensen kunnen zulke lompe/kwetsende opmerkingen maken... uit onwetendheid, het niet willen zien, of wat dan ook. Ik denk dat het niet eens altijd opzet is. Misschien willen ze het voor zichzelf ook wel "goed praten" zeg maar, dan kunnen ze het beter handelen denk ik.

Neemt niet weg dat het ontzettend kwetsend kan zijn .

Ik heb de documentaire wel gezien, geen idee of ik een pnd had of een "gewone" depressie (had al een hele voorgeschiedenis).
En ik kan nu gelukkig zeggen dat het een heel stuk beter gaat, dat kon ik me een paar jaar terug echt niet voorstellen...

Ik ga de documentaire ook kijken, maar ik prijs mezelf heel gelukkig omdat ik zelf wel die roze wolk heb mogen ervaren. Mijn probleem valt een beetje in het niet bij een PND, maar ik moet het toch even kwijt geloof ik.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.

Pfff Lu... Je was toch doorverwezen naar die poli, of ben je daar nog niet geweest?
Verder echt geen tips, behalve dat ik je wel bewonder dat je het zo lang volhoudt!

Och LuDann, wat naar toch dat het slapen zo problematisch blijft. Heel zwaar voor jou, maar ook sneu voor Wolk. Het zal vast ooit beter worden, maar daar heb je nu niets aan.

Zijn ze op je werk wel begripvol? Kan me voorstellen dat het moeilijk is om goed te blijven functioneren...

quote:

Op woensdag 28 september 2016 12:56 schreef LuDann het volgende:
Ik ga de documentaire ook kijken, maar ik prijs mezelf heel gelukkig omdat ik zelf wel die roze wolk heb mogen ervaren. Mijn probleem valt een beetje in het niet bij een PND, maar ik moet het toch even kwijt geloof ik.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.

LuDann, ik heb zo met je te doen! Je zeurt niet! Maar ik snap wel dat je er niet te vaak over schrijft. Zelf merkte ik bij de oudste dat ik het beter kon accepteren als ik het er niet te veel over had. Anders ging het alles overschaduwen en kwam ik in een negatieve spiraal.

Slaapgebrek is echt killing. Ik twijfel nog steeds of ik bij de oudste een lichte PPD had of gewoon heel ernstig slaapgebrek. Of beide...

Ja. Het gaat over. Al is I met zijn 4 jaar nog steeds geen briljante slaper, kan ik echt zeggen dat het enorm verbeterd is met de maanden en jaren dat hij ouder werd. En in de tussentijd steeds maar weer diep zuchten, tot 10 tellen en jezelf vertellen dat ze het ook echt niet doet om jou te pesten. En met je man blijven praten. Dat is zo belangrijk, elkaar begrijpen, afspraken maken. Soms even afwisselen, ook al huilt ze dan. Anders is het niet vol te houden.

De poli heeft een lange wachttijd, we proberen het eerst met het CB om die reden. Als dit niet werkt dan gaan we alsnog naar de poli.

Ik heb het mijn begeleider wel verteld, maar tja, een slaapgebrek als je een klein kind hebt, het hoort er gewoon bij he...

_{Ik heb nu trouwens de neiging mijn post weer weg te halen, ik voel me zo'n zeur af en toe. Ik weet wel dat dit forum er ook is voor dit soort dingen maar ik kan me helemaal indenken dat er mensen zijn die denken van 'heb je haar weer met dat slaapprobleem'}

Ik heb de docu niet gezien, maar wil em wel kijken binnenkort. Ik denk dat voor mij dat confronterende juist wel goed is, met baby nr 2 die zeer binnenkort komt. Als herinnering, maar ook als waarschuwing, om eerder aan de bel te trekken, en iets meer naar mezelf van buitenaf te kijken. Als ik me depri voel dan zit ik er middenin, en dan zie ik zelf niet dat het de depressie is die er voor zorgt dat alles rot is.

Nu gaat het goed met me, mentaal gezien. Hopelijk blijft dat zo.

Ik vind het toch zo heftig om hier elke keer weer te lezen hoe veel vrouwen er last van hebben, en dus hoe "normaal" het eigenlijk is. Juist daarom vind ik het zo naar dat er nog steeds zo'n taboe op heerst.

Lu, ik herken het volledig.
Ow heeft heel lang (ik ga je niet vertellen hoe lang) belachelijk slecht geslapen. Wij hebben maandenlang op 2-5 uur slaap per nacht geleefd. Maar het ging over, binnen een week, zonder verandering (denk ik) sliep hij door...
En het was verschrikkelijk. Ik ben ook in die periode heel veel sociale contacte kwijt geraakt, gewoon omdat ik geen energie had om er energie in te steken.

Maar het ging over! Opeens sliep hij door!
In het weekend verdeelden vriendje en ik trouwens de ochtenden. We mochten beide 1 ochtend uitslapen om een beetje slaap in te halen... niet gezellig maar noodzakelijk om te blijven functioneren.

Oh en Js slaapt veel beter hoor! Ik schiet sneller in de stress, maar het is veel minder dan bij Ow

Dus zoals je wou horen... het gaat ooit beter!

En dat laatste in je post! Zeg dat eens ff niet
Je bent absoluut geen zeur, juist hier heb ik heel veel steun vandaan gehaald

quote:

Op woensdag 28 september 2016 12:56 schreef LuDann het volgende:

Ik zoek geen oplossingen (we hebben al zo vreselijk veel geprobeerd) maar ik moest gewoon even spuien. En liefst horen van andere mensen dat ze het herkennen en dat het voorbij ging.

Ja, het gaat over! Wij hebben een hele poos gehad dat Thies midden in de nacht klaarwakker was. Gewoon niet meer in slaap te krijgen. Wat we uiteindelijk deden was een bedje naast het onze zetten, DVD'tje van de teletubbies aan en wij weer verder slapen. Je moet iets...
Inmiddels is hij een grote knul die altijd doorslaapt en 's nachts alleen maar wakker wordt als hij ziek is.

Sterkte.

quote:

Op woensdag 28 september 2016 13:07 schreef Phaidra het volgende:

[..]

LuDann, ik heb zo met je te doen! Je zeurt niet! Maar ik snap wel dat je er niet te vaak over schrijft. Zelf merkte ik bij de oudste dat ik het beter kon accepteren als ik het er niet te veel over had. Anders ging het alles overschaduwen en kwam ik in een negatieve spiraal.

Dit is zo waar! Ik probeer er ook zo min mogelijk over na te denken, gewoon hoofd op stand 0 en doorgaan. Maar soms groeit het me gewoon even boven het hoofd, zoals wanneer ik nadenk over een tweede. De reden dat we nu niet en misschien wel nooit aan een tweede beginnen is dat verdomde slaapprobleem, want ik zie niet hoe we dit met twee kinderen aankunnen (waarbij ik dus niet de illusie heb dat een tweede beter zal slapen). Maar in theorie zou ik best willen en steekt het een beetje dat ik zoveel mensen aan een tweede zie beginnen.

quote:

Slaapgebrek is echt killing. Ik twijfel nog steeds of ik bij de oudste een lichte PPD had of gewoon heel ernstig slaapgebrek. Of beide...

Ja. Het gaat over. Al is I met zijn 4 jaar nog steeds geen briljante slaper, kan ik echt zeggen dat het enorm verbeterd is met de maanden en jaren dat hij ouder werd. En in de tussentijd steeds maar weer diep zuchten, tot 10 tellen en jezelf vertellen dat ze het ook echt niet doet om jou te pesten. En met je man blijven praten. Dat is zo belangrijk, elkaar begrijpen, afspraken maken. Soms even afwisselen, ook al huilt ze dan. Anders is het niet vol te houden.

Dit is toch fijn te lezen, al wist ik het al van jullie. Ik heb dat echt even nodig soms, de reminder dat het over gaat en dat andere mensen het ook overleefd hebben.

Man neemt het soms wel over en gaat dan met haar beneden zitten (alleen nu even niet omdat hij een kleine ingreep aan zijn buik heeft gehad). Dan is ze wel wakker maar huilt dan niet. Dan kan ik even een paar uur slapen.

[ Bericht 0% gewijzigd door LuDann op 28-09-2016 13:26:16 ]

Ik heb de docu maar half gezien, maar om andere reden dan jullie. Ik vond 'm niet prettig kijken en nogal saai door die homevideo beelden. Leuk authentiek maar het kijkt ruk. Jammer, want het klonk interessant, maar door de manier waarop het in elkaar stak kon het me niet boeien.

quote:

Op woensdag 28 september 2016 13:14 schreef Loj het volgende:
Lu, ik herken het volledig.
Ow heeft heel lang (ik ga je niet vertellen hoe lang) belachelijk slecht geslapen. Wij hebben maandenlang op 2-5 uur slaap per nacht geleefd. Maar het ging over, binnen een week, zonder verandering (denk ik) sliep hij door...
En het was verschrikkelijk. Ik ben ook in die periode heel veel sociale contacte kwijt geraakt, gewoon omdat ik geen energie had om er energie in te steken.

Maar het ging over! Opeens sliep hij door!
In het weekend verdeelden vriendje en ik trouwens de ochtenden. We mochten beide 1 ochtend uitslapen om een beetje slaap in te halen... niet gezellig maar noodzakelijk om te blijven functioneren.

Oh en Js slaapt veel beter hoor! Ik schiet sneller in de stress, maar het is veel minder dan bij Ow

Dus zoals je wou horen... het gaat ooit beter!

En dat laatste in je post! Zeg dat eens ff niet
Je bent absoluut geen zeur, juist hier heb ik heel veel steun vandaan gehaald

Vertel maar niet hoe lang nee. Wel fijn dat het zonder ingreep opeens over was. Wij doen de weekenden hetzelfde, ik slaap uit op zaterdag en man op zondag. En als we wakker zijn gaan we buiten de deur wat doen om te voorkomen dat we alleen maar lamlendig op de bank hangen.

Natuurlijk ligt ze trouwens overdag nu al 3 uur te tukken... sliep ze maar eens 3 uur aaneengesloten 'snachts, dat zou al zoveel schelen.

Ik ben zo blij met jullie verhalen en steun. Fijn ook om te lezen dat een tweede soms wel beter slaapt.

quote:

Op woensdag 28 september 2016 13:15 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ja, het gaat over! Wij hebben een hele poos gehad dat Thies midden in de nacht klaarwakker was. Gewoon niet meer in slaap te krijgen. Wat we uiteindelijk deden was een bedje naast het onze zetten, DVD'tje van de teletubbies aan en wij weer verder slapen. Je moet iets...
Inmiddels is hij een grote knul die altijd doorslaapt en 's nachts alleen maar wakker wordt als hij ziek is.

Sterkte.

Ja, dat probleem hebben wij ook een paar maanden gehad, heel herkenbaar. Gewoon vrolijk en blij kunnen spelen, maar slapen ho maar. Ze ging alleen wel gillen als ze in haar eigen bed moest dus in die tijd ging 1 van ons met haar naar beneden. Na een uur of 3/4 werd ze dan weer moe.

Slaapgebrek is killing op allerlei vlakken. Nu terugkijkend (zo'n 3 jaar later) is de hele periode een grote grijze waas. Ik zie het ook op foto's uit die tijd, hoe slecht we er uit zien, hoe moe we waren.
Wij hebben uiteindelijk, nadat alles lichamelijk uitgesloten was, mbv een orthopedagoge het manneke aan het slapen gekregen. En na 2 maanden durfden we te zeggen dat het werkte, dat hij echt sliep. In die periode ging hij overdag ook weer slapen en maakte hij op allerlei vlakken -letterlijk en figuurlijk- een sprong in groei. Ook hij was dus doodop van het niet slapen.
Nu zal er met hem altijd strijd zijn, niet meer met slapen, maar wel met eten of met iets anders. Het hoort bij hem. Wij stellen de grenzen en hij weet dat hij er niet overheen kan. In perioden waarin hij veel groeit (mentaal) staat hij nog weleens 's nachts naast ons bed. Dan zijn we streng en resoluut, hij moet terug. Inmiddels accepteert hij dat en gaat braaf terug. Hij heeft ook geleerd wat zijn grenzen zijn rond slapen en zoekt af en toe de rust op (oudste doet dat niet, die gaat finaal over zijn eigen grenzen, met alle gevolgen van dien).

Een een kant en klare oplossing heb ik niet, maar gun jezelf soms rust. En dat betekent ook met diensten werken zodat jij niet de enige bent die moe is. Slapen met oordoppen en soms vroeg naar bed. Maar ook weekendjes weg (of juist thuis) zonder kind zodat je bij kan slapen. Ja, dan zijn diegene waar ze is moe, maar die zijn het maar even en jij moet door. Midden in de heftige periode gingen wij op vakantie, met z'n tweetjes. Dat hotel zijn we amper uit geweest en het bed is goed gebruikt. Niet voor lol maar echt puur om te slapen. Nachten van meer dan 12 uur om bij te tanken. Daarna konden we er weer even tegenaan.
Sterkte!

quote:

Op woensdag 28 september 2016 13:07 schreef LuDann het volgende:

_{Ik heb nu trouwens de neiging mijn post weer weg te halen, ik voel me zo'n zeur af en toe. Ik weet wel dat dit forum er ook is voor dit soort dingen maar ik kan me helemaal indenken dat er mensen zijn die denken van 'heb je haar weer met dat slaapprobleem'}

Lieve schat, slaapgebrek is killing. Het niet voor niks een martelmethode. Je zuurt dus absoluut niet! Het is ook gewoon hartstikke klote. Hoop dat het inderdaad binnen afzienbare tijd minder wordt

Ook hier 14 maanden niet doorslapen. Het tapijt van de woonkamer was uitgesleten van de rondjes die we hebben gelopen.
Opeens ging het beter. En veel beter. Hij slaapt overal altijd zonder problemen sindsdien.
Wel heeft hij tov andere kinderen nog steeds minder slaap nodig dan gemiddeld.
Dus beter wordt het echt. Sterkte

quote:

Op woensdag 28 september 2016 13:07 schreef LuDann het volgende:
De poli heeft een lange wachttijd, we proberen het eerst met het CB om die reden. Als dit niet werkt dan gaan we alsnog naar de poli.

Maar dan heb je alsnog die wachttijd toch? Kun je je niet op de wachtlijst laten plaatsen? Eraf kan altijd.....