Het peutertopic (2-4 jaar) deel 182

Fijn zo'n gesprek Exode
Ik denk trouwens dat jij jezelf tekort doe om jouw vrouw als topmoeder te bestempelen in vergelijking met joi. Ik denk namelijk dat jij ook een topmoeder bent

Ik vind mezelf best een goede moeder (hoewel wel onzeker), maar kan zulke buien echt niet altijd even goed aan. Zeker als ik de aanleiding totaal niet snap. Of als ze zelf de aanleiding is (dus haar echt laten kiezen en dat ze dan boos wordt omdat ze wel/niet iets wil)

A

Lief Omentielvo! Ik heb wel steeds meer vertrouwen in mezelf als mama. Ik was niet bepaald een geboren moeder, ik wilde ook heel lang geen kinderen. En als ik naar mijn vrouw kijk doe ik dat met enorm veel liefde en trotsheid. Ze zegt ook tegen mij: jij bent echt een topmama! Dat helpt ook.
Mijn vrienden en familie kijken soms ook vol verbazing naar hoe ik het doe hoor. Ze zeggen ook 'Ja van E.v.a wisten we het wel, dat is de ubermoeder der moeders.' Niet negatieve verbazing maar dat het allemaal toch wel vanzelfsprekend gaat.

Loj, haha, pubers zijn soms gewoon erg grappig

En fijn dat jullie er even over hebben kunnen praten Exode. Ik herken t, kan soms ook die onverwachte buien niet goed handelen, zeker als het gecombineerd is met een jengelende baby

En iets anders, herkent iemand dit: J heeft er ook een handje van om als ie heel boos/ overstuur is z'n adem in te houden, vervolgens blauw aan te lopen, en dan soms zelfs even 'out' te gaan. Hij wordt dan helemaal slap, en met wat in z'n gezicht blazen en tegen m praten komt ie weer bij, en is t meteen ook over. Ik vind t zo naar, en ook een beetje eng, blauwe lipjes, helemaal slap, en hij laat dan ook zn ontlasting lopen. Het gebeurt niet vaak (4/5 keer per jaar?), maar toch...

En over oppassen. Wij waren gisteren voor t eerst sinds de geboorte van F met zn tweeën weg, en we hadden voor het eerst een oppas die geen opa/oma/goede vriendin is. Ons buurmeisje van 19 heeft opgepast, en J vond haar helemaal geweldig! Vanochtend was ie boos, want Z. moest m uit bed komen halen, niet mama Buurmeisje is dus een blijvertje, ze is echt heel leuk met kinderen (heeft ook een half jaar stage gelopen op een KDV), en F lachte ook lief naar d'r

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 10:16 schreef mousemicky het volgende:
Loj, haha, pubers zijn soms gewoon erg grappig

En fijn dat jullie er even over hebben kunnen praten Exode. Ik herken t, kan soms ook die onverwachte buien niet goed handelen, zeker als het gecombineerd is met een jengelende baby

En iets anders, herkent iemand dit: J heeft er ook een handje van om als ie heel boos/ overstuur is z'n adem in te houden, vervolgens blauw aan te lopen, en dan soms zelfs even 'out' te gaan. Hij wordt dan helemaal slap, en met wat in z'n gezicht blazen en tegen m praten komt ie weer bij, en is t meteen ook over. Ik vind t zo naar, en ook een beetje eng, blauwe lipjes, helemaal slap, en hij laat dan ook zn ontlasting lopen. Het gebeurt niet vaak (4/5 keer per jaar?), maar toch...

En over oppassen. Wij waren gisteren voor t eerst sinds de geboorte van F met zn tweeën weg, en we hadden voor het eerst een oppas die geen opa/oma/goede vriendin is. Ons buurmeisje van 19 heeft opgepast, en J vond haar helemaal geweldig! Vanochtend was ie boos, want Z. moest m uit bed komen halen, niet mama Buurmeisje is dus een blijvertje, ze is echt heel leuk met kinderen (heeft ook een half jaar stage gelopen op een KDV), en F lachte ook lief naar d'r

Ja Luuk heeft dat ook, als hij heel erg boos is, veel pijn heeft of als hij geschrokken is. ik pak m nu meestal op als 't gebeurt omdat hij ook wel eens outfit gaat idd

Riley heeft het niet. Maar het komt vaker voor.
http://www.opvoedadvies.nl/breathholding.htm
lijkt me naar om te zien

En wat fijn van de oppas

Omen, dank voor t linkje, dit is inderdaad precies wat J doet. Hopelijk groeit ie er snel overheen, want ik vind t maar niks

Bram doet dat ook, over de rode gaan tot zn lippen blauw worden...

Ik laat m altijd even schikken, dan moet hij een hap lucht nemen. In zn gezicht blazen is meestal genoeg voor een schrikreactie.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 09:21 schreef exode het volgende:
Gisterenavond ook even een goed gesprek gehad met vrouw, ik heb echt moeite met die dramatische peuterbuien. Nou ja, als uit het niets komen. Als er een 'aanleiding' voor is (de tv gaat uit, hij mag niet staand eten, hij mag zijn pj niet aan naar het KDV etc etc etc) kan ik het best goed handelen. Maar als het ineens uitbarst zoals gisterenochtend word ik zwaar geïrriteerd en wil ik het liefst mee gaan gillen.

Was fijn om er samen over te kunnen praten en ja kom ik weer, mijn vrouw is echt een topmoeder. Zo van nature alles goed doen moeder. Zo'n moeder die gaat kleuren, knutselen, kleien etc met haar kind en dat A leuk vindt en B alles netjes houdt. Ze had genoeg tips voor me en gaf vooral mee: als hij zo'n bui heeft, kom je er niet doorheen. Laat het gewoon even, ga zelf wat anders doen. Dan is het niet minder vervelend maar is het wat beter te doen. Dus dat ga ik de volgende keer maar eens proberen. Ik ga in zo'n bui met hem in gesprek wat dus echt geen nut heeft.

Dat laatste doet mijn vriend ook, en als ik dat hoor denk ik ook altijd: oooh, dit heeft zo geen zin nu. . Hij gaat er dan vanuit dat er toch een soort basis is van redelijkheid waarop hij kan aanhaken, maar nee, die basis is er op zo'n moment echt niet. .
Het is soms ook echt wel lastig trouwens, Je neemt op zulke momenten altijd een beslissing in hoe je gaat reageren, maar dat is bij mij wel altijd gevoelsmatig. Pas achteraf kun je echt goed nadenken over of dit nu een slimme aanpak was, maar ja, da's dus achteraf. Hooguit handig voor een volgende keer.

Ik weet niet zo goed hoe ik mezelf zie als moeder. Ik heb heel lang nodig gehad om mezelf überhaupt te zien ook als iemand met een kind/kinderen. En nu ik het ben, ben ik er ongelooflijk gelukkig mee en dat valt mensen om me heen wel op. En ik denk dat I dat ook wel duidelijk voelt en meekrijgt. .

Nou. Gister had peuter 5 nachten 'lang geslaapt', zoals hij dat zelf zegt, en had hij recht op zijn brandweerwagen. Hij helemaal blij en trots. En jaaaa hij zou echt ook nu gaan slapen zonder papa en mama te roepen.



Niet dus. Ik was zo teleurgesteld. Ik dacht echt dat we iets bereikt hadden, dat hij zich ook realiseerde dat hij zelf weer kon gaan slapen en ergens blij was dat hij mama en papa niet per se nodig had. Maar what was I thinking?

Hij heeft de buit binnen en valt weer terug in zijn oude gewoonte dus? Dat is inderdaad teleurstellend. Maar ergens zit er dus wel echt een bewustzijn bij hem en weet hij dus ook heel goed wat hij doet. Is het dan niet iets waar je weer met hem op door kan gaan? Dat het cadeau bedoeld was om ervoor te zorgen dat hij door zou blijven slapen? En waarom dat nu niet meer lukt en de afgelopen nachten wel?

Franny
Ik ga over in het gesprek met B omdat ik hem wil helpen. Er is iets en dan denk ik: wat is er? Wat wil je? Maar zo'n bui moet er soms gewoon uit, blijkbaar.
Hij werd gisteren ook huilend wakker en dan klampt hij zich helemaal aan me vast, dat kan ik dus goed handelen. Dan huilt ie gewoon door maar kruipt helemaal in me. Dan loop ik gewoon met hem, kroel door zijn haren en over zijn rug.

Ik ben volgens mijn omgeving veel rustiger geworden. Ik was zelden thuis, altijd van alles aan het regelen en doen. Ik ben nu uiteraard veel vaker thuis maar laat dingen nu vaak gewoon gaan. Zo hebben we nog steeds geen idee of we uberhaupt in de meivakantie weggaan en zo ja waarheen. Dat was voor B echt onmogelijk dan had ik allang van alles gepland en geregeld. En het klopt ook, ik voel ook dat ik rustiger ben. Ik las voordat B er was eens een interview met een moeder. Zij gaf aan dat 'Het leven met een kind is juist veel makkelijker. Je focus is anders waardoor je leven simpeler wordt'. Ik snapte daar echt niets van, maar nu wel.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 11:05 schreef Franny_G het volgende:
Hij heeft de buit binnen en valt weer terug in zijn oude gewoonte dus? Dat is inderdaad teleurstellend. Maar ergens zit er dus wel echt een bewustzijn bij hem en weet hij dus ook heel goed wat hij doet. Is het dan niet iets waar je weer met hem op door kan gaan? Dat het cadeau bedoeld was om ervoor te zorgen dat hij door zou blijven slapen? En waarom dat nu niet meer lukt en de afgelopen nachten wel?

Yep. En het is lastig om er echt een gesprek over te hebben. Zijn antwoord is standaard 'ik weet het niet' of 'omdat ik dat gewoon wil'. Uiteindelijk is hij wel gaan slapen zonder dat wij bij hem zaten, dus op zich is dat wel een kleine verbetering. Het is misschien ook wel veel gevraagd om na 5 nachten direct een gewoonte blijvend te doorbreken en van hem te verwachten dat hij precies weet wat wel en niet legitieme redenen zijn om ons te roepen. Maar ja, het is in ieder geval iets dat het wel mógelijk is. We blijven het gewoon proberen.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 11:02 schreef Phaidra het volgende:
Nou. Gister had peuter 5 nachten 'lang geslaapt', zoals hij dat zelf zegt, en had hij recht op zijn brandweerwagen. Hij helemaal blij en trots. En jaaaa hij zou echt ook nu gaan slapen zonder papa en mama te roepen.



Niet dus. Ik was zo teleurgesteld. Ik dacht echt dat we iets bereikt hadden, dat hij zich ook realiseerde dat hij zelf weer kon gaan slapen en ergens blij was dat hij mama en papa niet per se nodig had. Maar what was I thinking?

He, wat naar en als je nog een tijdje doorgaat en dan bijvoorbeeld na 10 nachtjes een cadeau en dan opbouwen?

O da's zuur Phaidra ... Mja idd het idee wat CS opperde misschien een idee?

Mouse ik deed dat vroeger blijkbaar ook ... Zou echt niet weten wat je daarmee aan moet!

Phaidra, L lag ook al nachten en nachten tussen ons in. Dan heeft hij ook nog eens de rare gewoonte om altijd mijn wenkbrauwen te willen aaien dus slapen zat er voor mij dan ook maar half in.

Toen F nog bij ons op de kamer lag zei L op een gegeven moment "Ja ik hoor er ook bij"
En tja daar wisten we weinig tegen in te brengen, dus hebben we het maar een tijdje toegelaten.
Maar om hem er daarna weer van te overtuigen dat hij ook echt wel op zijn eigen kamer kon slapen, PFFF.

Wat hier goed heeft geholpen is ten eerste duidelijk uitleggen waarom wij willen dat hij in zijn eigen bed slaapt. En waarom dat ook fijn is voor ons. En ten tweede wat echt heel goed hielp was duidelijk aangegeven dat F, zijn KLEINE broertje wel de hele nacht alleen kon slapen, maar dat L dat nog niet kon. En dat dat wel een beetje gek was hoor, voor zo'n grote jongen al
Maar het werkte wel. Hij is nu elke ochtend helemaal trots als hij in zijn eigen bed heeft geslapen.
Het gaat nog wel eens fout 's nachts, maar dan blijven we een tijdje naast hem zitten en gaan dan weer weg. Eerste paar keer moesten we ook wel 5x terug, maar nu is het vaak nog maar 1x. En ik had dit vast niet moeten zeggen, maar deze week hebben we nog geen 1x naar zijn kamer gemoeten 's nachts.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 14:40 schreef Skoap het volgende:
Phaidra, L lag ook al nachten en nachten tussen ons in. Dan heeft hij ook nog eens de rare gewoonte om altijd mijn wenkbrauwen te willen aaien dus slapen zat er voor mij dan ook maar half in.

Toen F nog bij ons op de kamer lag zei L op een gegeven moment "Ja ik hoor er ook bij"
En tja daar wisten we weinig tegen in te brengen, dus hebben we het maar een tijdje toegelaten.
Maar om hem er daarna weer van te overtuigen dat hij ook echt wel op zijn eigen kamer kon slapen, PFFF.

Wat hier goed heeft geholpen is ten eerste duidelijk uitleggen waarom wij willen dat hij in zijn eigen bed slaapt. En waarom dat ook fijn is voor ons. En ten tweede wat echt heel goed hielp was duidelijk aangegeven dat F, zijn KLEINE broertje wel de hele nacht alleen kon slapen, maar dat L dat nog niet kon. En dat dat wel een beetje gek was hoor, voor zo'n grote jongen al
Maar het werkte wel. Hij is nu elke ochtend helemaal trots als hij in zijn eigen bed heeft geslapen.
Het gaat nog wel eens fout 's nachts, maar dan blijven we een tijdje naast hem zitten en gaan dan weer weg. Eerste paar keer moesten we ook wel 5x terug, maar nu is het vaak nog maar 1x. En ik had dit vast niet moeten zeggen, maar deze week hebben we nog geen 1x naar zijn kamer gemoeten 's nachts.

Ja, zijn broertje slaapt nog steeds bij ons op de kamer. Niet helemaal gepland, maar verbouwing loopt een paar maanden uit (uitgesteld door weersomstandigheden en beschadiging van materiaal bij vervoer ) waardoor er voor hem nog geen eigen kamertje is. Ik weet dat dat niet echt helpt idd. En omdat de twee jongens elkaar wakker houden, is het echt geen doen om ze allebei bij ons te laten slapen.

Vanavond weer geprobeerd om uit te leggen waarom we graag willen slapen. Hij begrijpt op zich wel dat hij wel mag roepen als er echt iets is (redenen benoemd: moeten plassen, nare droom, bang, iets in z'n kamer dat er niet hoort (euhm, ok )). Hij zei toen zelf dat hij soms gewoon alleen een kus en een knuffel wil. Gezegd dat ik dat best snap, dat knuffelen heel fijn is, maar dat de nacht bedoeld is om te slapen en dat hij in de ochtend weer kan knuffelen met ons. En nog maar weer benoemd dat hij zelf ook heel trots mag zijn als het hem zelf lukt om te slapen. En ook weer een klein cadeautje beloofd over een iets langere tijd. Dacht zelf om het te combineren met onze vakantie over 3 weken. Morgen maar weer een aftel/stickervel fabriceren .

Dat je dus een beetje van jezelf baalt als mama en de reactie op peuterbuien. Dat je dus altijd als je B op gaat halen bij het KDV een teleurgesteld mannetje treft die roept 'Neeee mama E.v.a!'' Dat je dan onverwachts B uit het KDV op moet halen omdat vrouwlief over moet werken. Dat je een beetje met lood in de schoenen de groep in loopt. Dat er dan een mannetje meteen gaat staan in zijn stoel en roept 'Joepie mama is er!' Dat je dan een dikke vette knuffel en kus krijgt.

Nou DAT dus.

Phaidra, en vragen of hij, als hij een kus en een knuffel wil in de nacht, die komt halen en dan weer terug gaat naar zijn eigen kamer?

V heeft van april 2015 tot vorige week ook bij ons geslapen, telkens wakker en zeuren dat hij niet in de cosleeper, maar bij ons in bed wilde. Dat was geen optie, want hij friemelt dus gewoon de hele tijd . Wij zijn gaan opbouwen. Wel in zijn eigen bed in slaap vallen, maar als hij wakker werd, mocht hij zelf naar onze slaapkamer lopen en in het 'witte bedje (cosleeper)' verder slapen. Dit begon met het roepen. Dus opgehaald, in het witte bedje gelegd en verder slapen (niks zeggen). Volgende ochtend uitleggen dat het bijna goed is gegaan en dat hij dus de volgende keer naar ons toe moet lopen. Hij heeft een week geroepen totdat wij hem op kwamen halen. Na die week kwam hij uit zichzelf naar ons gelopen (rond een uur of twee). In de week die daarop volgde hebben wij hem gevraagd om in ieder geval te wachten met komen totdat de 4 voor de puntjes stond (digitale klok). Nu komt hij uit zichzelf eigenlijk niet eerder dan 5 uur. Daarvan heb ik bedacht, 5 uur is prima, als hij daarna nog bij ons komt slapen heb ik er vrede mee.

Wij hebben hem in het proces in die weken telkens aangemoedigd als het weer iets beter ging. V is daar wel gevoelig voor. Dat ik het echt heel knap vond dat hij al kon zien dat het 4 uur was en dat hij dan mocht komen. 'Zooo jij bent echt een heeele echte grote broer al he' etc etc.

Het duurde alleen dus wel echt een week of 3/4 voordat het gelukt was.

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:05 schreef exode het volgende:
Dat je dus een beetje van jezelf baalt als mama en de reactie op peuterbuien. Dat je dus altijd als je B op gaat halen bij het KDV een teleurgesteld mannetje treft die roept 'Neeee mama E.v.a!'' Dat je dan onverwachts B uit het KDV op moet halen omdat vrouwlief over moet werken. Dat je een beetje met lood in de schoenen de groep in loopt. Dat er dan een mannetje meteen gaat staan in zijn stoel en roept 'Joepie mama is er!' Dat je dan een dikke vette knuffel en kus krijgt.

Nou DAT dus.

Phaidra

quote:

Op donderdag 31 maart 2016 22:05 schreef exode het volgende:
Dat je dus een beetje van jezelf baalt als mama en de reactie op peuterbuien. Dat je dus altijd als je B op gaat halen bij het KDV een teleurgesteld mannetje treft die roept 'Neeee mama E.v.a!'' Dat je dan onverwachts B uit het KDV op moet halen omdat vrouwlief over moet werken. Dat je een beetje met lood in de schoenen de groep in loopt. Dat er dan een mannetje meteen gaat staan in zijn stoel en roept 'Joepie mama is er!' Dat je dan een dikke vette knuffel en kus krijgt.

Nou DAT dus.

Nah. . . .

Mijn grote peutermeisje is vandaag op het kdv alleen naar de peutergym geweest terwijl haar zus zich niet zo lekker voelde en liever met een dekentje op de bank bleef liggen. Ik vind het zo fijn en stoer van haar dat ze toch alleen is gegaan. En dat ze zich op het kdv blijkbaar ook veilig genoeg voelt om dat ook te doen

Exode. Wat lief

Kyara. Wat knap zeg

Exode
Kyara knap d'r

Ik ging sac gisteren ophalen bij het kdv. Ze ziet mij rent naar mij toe en zegt:'' mama ik poep''

Had je dat niet 5 min eerder kunnen doen?

En die verkoudheid met griepverschijnselen ben ik ook wel zat. Ik hoor niks en mijn holtes en oren doen zeer

Welke peutertjes hebben hier al een heuse fiets met zijwieltjes?
Welk merk is goed zonder dat ik ¤100 of meer moet betalen?
Ik zie bijzonder weinig leuke tweedehandsjes staan, wil ook geen oud barrel geven.

Sticker heeft sinds kort een Alpina, maar die was wel duurder dan wat je uit wil geven. Ik zag trouwens een maand geleden (toen ik keek) best veel leuks op MP staan