OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Oorspronkelijke OP:
OUD / Depressief door de hormonen, deel 10
Voor problemen en emoties rondom een anders verlopen bevalling:
OUD / Als de bevalling onverhoopt anders loopt.
Om je verhaal te doen over de dingen waar je in het moederschap tegenaan loopt:
OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #18
[ Bericht 8% gewijzigd door Kyara op 15-03-2016 21:02:44 ]
Voor pre- en postnatale depressies kun je hier terecht:quote:Op woensdag 12 maart 2014 20:10 schreef Stormqueen het volgende:
Vanuit Z&G heb ik toch besloten om een topic over dit onderwerp aan te maken, omdat ik het gevoel had dat er meer behoefte aan was dan alleen vanuit mijzelf en mensen het soms moeilijk vinden om dit soort dingen bespreekbaar te maken in een algemeen topic .
Ik ben nu 9 en een halve week zwanger. Het is mijn derde zwangerschap en het wordt, als alles goed gaat, ons eerste kindje. Mijn eerste zwangerschap bleek met 9,5 week een missed abortion, de tweede was een spontane vroege miskraam met 6 weken. In de eerste zwangerschap was ik opgewekt, blij en voelde ik mezelf haast vibreren van positieve spanning. Ik was zwanger, ik kreeg een kindje, dat was geweldig! Natuurlijk was er een kans dat het mis zou gaan maar och, die kans was zo klein, daar dacht ik nauwelijks aan. Hoe hard de moker aan kwam toen het toch heus wel mis bleek te zijn is moeilijk te beschrijven.
Sindsdien merk ik dat alles wat met zwanger en kleine kinderen te maken heeft, ontzettend nare gevoelens bij me oproept. Er is me iets ontnomen, een bepaalde zorgeloosheid, mijn blijheid, en ik krijg het niet meer gevonden. De tweede miskraam kwam eigenlijk niet eens als een verrassing. En bij de derde zwangerschap zit ik alleen nog maar te wachten op het moment dat het fout gaat. Want dat het fout gaat, is voor mij nu net zo logisch als dat ik de eerste keer er van overtuigd was dat het goed zou gaan. Ook al heb ik al een echo gehad met 7,5 week met een embryo die precies op schema lag en een sterke hartslag had. De volgende keer dat ik een echo krijg, is het dood. Dat kan niet anders.
Dit soort gedachten gaan de hele godganse dag door. Ik had gehoopt dat het na een goede echo minder zou worden, maar dat duurde maar een dag of drie. Daarna kwamen de gevoelens in alle hevigheid terug. Ik durf niet vooruit te kijken. Ik kan alleen achteruit kijken, naar de ervaringen die ik heb, en krijg dat niet meer los. Kinderen krijgen is iets voor andere mensen, wie ben ik om zo arrogant te denken dat ik dat ook zal krijgen? Hoe meer ik er aan denk, hoe verder ik er in wegzak. Ik zal nooit schopjes voelen, of een kamertje inrichten, of een naam bedenken, of noem het maar op.
Daarbij ben ik ook nog steeds erg gevoelig voor mensen met zwangere buiken of kinderwagens met kleine babies. Ook al ben ik zelf zwanger, ik zie ze bijna als een andere diersoort. Iets wat ik niet kan of zal zijn.
Graag zou ik het onderwerp hier bespreekbaar maken, zonder daar andere topics mee te overschaduwen. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Of last van hebben gehad. Hoe ga je er mee om? Waar put je kracht uit?
OUD / Depressief door de hormonen, deel 10
Voor problemen en emoties rondom een anders verlopen bevalling:
OUD / Als de bevalling onverhoopt anders loopt.
Om je verhaal te doen over de dingen waar je in het moederschap tegenaan loopt:
OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #18
[ Bericht 8% gewijzigd door Kyara op 15-03-2016 21:02:44 ]
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Dit kun je waarschijnlijk niet alleen. En het is 50-50. Je weet nooit hoe het zal verlopen. Ze zeggen ook weleens: 3 keer is scheepsrecht en dus heb je straks een prachtig kindje in je armen liggen, want het is je 3e zwangerschap.
Hi ladies, ik heb dit topic de laatste tijd een beetje gemonitord en ik denk dat de huidige onderwerpen het oorspronkelijke doel van het topic ruimschoots voorbij gaan. Het lijkt nu te verzanden in een algemeen depressietopic terwijl het in eerste instantie juist niet voor depressie bedoeld was, maar ging over vervelende gedachten en angsten die je zwangerschap kunnen overschaduwen. Ik zou dus graag zien dat het topic weer ontopic gaat.
Voor depressie in het algemeen is er een heel subforum R&P waar dat onderwerp bespreekbaar is en voor pré- en postnatale depressie is er een topic "Depressief door hormonen" waar dat goed in terecht kan. Ik ben bang dat de huidige tendens mensen misschien wat afschrikt om hier over het oorspronkelijke onderwerp te posten.
Graag dus weer ontopic hier
Voor depressie in het algemeen is er een heel subforum R&P waar dat onderwerp bespreekbaar is en voor pré- en postnatale depressie is er een topic "Depressief door hormonen" waar dat goed in terecht kan. Ik ben bang dat de huidige tendens mensen misschien wat afschrikt om hier over het oorspronkelijke onderwerp te posten.
Graag dus weer ontopic hier
disclaimer
Zeker!quote:Op dinsdag 15 maart 2016 15:41 schreef Burdie het volgende:
Misschien kan je dat andere topic een schopje geven, SQ?
OUD / Depressief door de hormonen, deel 10
disclaimer
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:Burdje, je hebt m'n gegevens dus je mag altijd spuien want ik weet hoe het voelt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
disclaimer
Ah ja, ik was te snel en zag idd dat de op niet bij mij hoorde, sorry! 
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Ik was deze nog vergeten:
OUD / Als de bevalling onverhoopt anders loopt.
Voor nare gevoelens rondom de bevalling.
OUD / Als de bevalling onverhoopt anders loopt.
Voor nare gevoelens rondom de bevalling.
disclaimer
Klopt, die hadden we inderdaad ook nog:quote:
Er was toch ook ooit een hoe gaat het met (verse) moeders topic?
OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #18
disclaimer
Ik heb dit topic al zovaak aangeklikt en weer weg geklikt. Zwangerschap nummer 5 inmiddels. Na twee vroege miskramen, een gemiste miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het vertrouwen op en zijn we een icsi-pgd traject gestart. Alles verliep zonder hobbels en de eerste keer was raak.
Maar nu, hoewel we al twee echo's hebben gehad, precies op schema met een goede hartslag zit ik nog steeds in de ontkenningsfase. Elke echo verwacht ik dat het toch niet goed is, dat het hartje gestopt is en dat de arts zegt: 'ik heb heel, heel verdrietig nieuws voor jullie.'. En ik weet dat het nu geen ongebalanceerde translocatie heeft en het voelt ook wel goed, anders dan voorheen. Maar toch is er dat stemmetje dat zegt: 'bereid je maar voor op het ergste, dan doet het straks niet zoveel verdriet.'.
Maar nu, hoewel we al twee echo's hebben gehad, precies op schema met een goede hartslag zit ik nog steeds in de ontkenningsfase. Elke echo verwacht ik dat het toch niet goed is, dat het hartje gestopt is en dat de arts zegt: 'ik heb heel, heel verdrietig nieuws voor jullie.'. En ik weet dat het nu geen ongebalanceerde translocatie heeft en het voelt ook wel goed, anders dan voorheen. Maar toch is er dat stemmetje dat zegt: 'bereid je maar voor op het ergste, dan doet het straks niet zoveel verdriet.'.
Cygne met jouw voorgeschiedenis vind ik dat ook helemaal niet gek
Ik, en waarschijnlijk heel veel met mij hier op Fok!, laten onze duimen overuren draaien dat je na een maand of 9 een gezond kindje in je armen mag sluiten
Ik, en waarschijnlijk heel veel met mij hier op Fok!, laten onze duimen overuren draaien dat je na een maand of 9 een gezond kindje in je armen mag sluiten
Lieve schat, dat lijkt me met jouw voorgeschiedenis niet vreemd, je durft niet meer te hopen of blij te zijn " want het zal toch wel weer afgepakt worden"quote:
Ik heb dit topic al zovaak aangeklikt en weer weg geklikt. Zwangerschap nummer 5 inmiddels. Na twee vroege miskramen, een gemiste miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het vertrouwen op en zijn we een icsi-pgd traject gestart. Alles verliep zonder hobbels en de eerste keer was raak.
Maar nu, hoewel we al twee echo's hebben gehad, precies op schema met een goede hartslag zit ik nog steeds in de ontkenningsfase. Elke echo verwacht ik dat het toch niet goed is, dat het hartje gestopt is en dat de arts zegt: 'ik heb heel, heel verdrietig nieuws voor jullie.'. En ik weet dat het nu geen ongebalanceerde translocatie heeft en het voelt ook wel goed, anders dan voorheen. Maar toch is er dat stemmetje dat zegt: 'bereid je maar voor op het ergste, dan doet het straks niet zoveel verdriet.'.
Ik hoop oprecht dat met elke week en elke goede controle het vertrouwen ook mag groeien en dat er in Maart een heel gezond translocatieloos kindje bij jullie komt.
Je weet me te vinden.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Cygne! Wat een achtergrond heb je natuurlijk ook, ik hoop zo dat deze baby pas als minimaal zevenponder uit je buik komt. 
Ik heb weinig te zeggen behalve dat ik heel hard meeduim. Mijn twee miskramen zijn heel niet-complex verlopen, en ik was steeds al heel snel weer zwanger. Wel kan ik je vertellen dat zelfs met die ervaring van miskramen met 9 en 5 weken ik echt werkelijk de minuten weg kon kijken, ik vond het eerste trimester echt verschrikkelijk. Ik had mijn eerste echo met 8 weken, en die was goed, vooraf hoopte ik dat dat mijn angst zou wegnemen. Dat was echter niet zo. Wel werd het heeeeel geleidelijk minder na goede echo's met 10 en 12 weken. Pas na een goede controle met +- 15 weken durfde ik het te vertellen, en pas toen ik baby voelde was ik echt ontspannen. Die weken daarvoor waren gewoon kut en onzeker en bizartraag. Maar, en daar heb je nu niets aan, het vervolg van mijn zwangerschap heb ik wel positief ervaren, en echt, je hebt nu zo'n goede kans dat deze zwangerschap echt tot een mooi babietje gaat leiden. Die statistieken heb je geen kont aan, maar het kán, het kan heel goed. Dat is zo gaaf.
Ik heb weinig te zeggen behalve dat ik heel hard meeduim. Mijn twee miskramen zijn heel niet-complex verlopen, en ik was steeds al heel snel weer zwanger. Wel kan ik je vertellen dat zelfs met die ervaring van miskramen met 9 en 5 weken ik echt werkelijk de minuten weg kon kijken, ik vond het eerste trimester echt verschrikkelijk. Ik had mijn eerste echo met 8 weken, en die was goed, vooraf hoopte ik dat dat mijn angst zou wegnemen. Dat was echter niet zo. Wel werd het heeeeel geleidelijk minder na goede echo's met 10 en 12 weken. Pas na een goede controle met +- 15 weken durfde ik het te vertellen, en pas toen ik baby voelde was ik echt ontspannen. Die weken daarvoor waren gewoon kut en onzeker en bizartraag. Maar, en daar heb je nu niets aan, het vervolg van mijn zwangerschap heb ik wel positief ervaren, en echt, je hebt nu zo'n goede kans dat deze zwangerschap echt tot een mooi babietje gaat leiden. Die statistieken heb je geen kont aan, maar het kán, het kan heel goed. Dat is zo gaaf.
Lieve Cygne, hoe ontzettend klote en kut het nu ook is voor je, hoe je je voelt is denk ik echt heel normaal voor iemand in jouw situatie. Ik heb er ook erg last van gehad en dat was al bij "maar" twee miskramen.
Die angst kan echt verlammend zijn en er is helaas weinig wat je er tegen kan doen. Statistieken zeggen je niks meer, want je kent maar 1 uitkomst. En dat is jouw "normaal".
Niemand kan dat wegnemen behalve de tijd. En hou er rekening mee dat het ook kan zijn dat je je de héle zwangerschap bang en somber voelt. Hoe het ook gaat, neem het jezelf niet kwalijk.
Ik weet dat niet iedereen een voorstander is, maar ik gebruik nu al een ruime week mijn angelsounds en ik vind het hartje echt nog niet altijd binnen twee minuten maar ik vind het wel altijd. Dat heeft echt bijna al mijn angst weggenomen. Ik luister dagelijks even en stop zodra ik het hartje hoor. Die bevestiging is voor mij nu genoeg om gewoon normaal met deze zwangerschap om te gaan. Misschien is het voor jou ook iets om over een paar weken te overwegen.
Die angst kan echt verlammend zijn en er is helaas weinig wat je er tegen kan doen. Statistieken zeggen je niks meer, want je kent maar 1 uitkomst. En dat is jouw "normaal".
Niemand kan dat wegnemen behalve de tijd. En hou er rekening mee dat het ook kan zijn dat je je de héle zwangerschap bang en somber voelt. Hoe het ook gaat, neem het jezelf niet kwalijk.
Ik weet dat niet iedereen een voorstander is, maar ik gebruik nu al een ruime week mijn angelsounds en ik vind het hartje echt nog niet altijd binnen twee minuten maar ik vind het wel altijd. Dat heeft echt bijna al mijn angst weggenomen. Ik luister dagelijks even en stop zodra ik het hartje hoor. Die bevestiging is voor mij nu genoeg om gewoon normaal met deze zwangerschap om te gaan. Misschien is het voor jou ook iets om over een paar weken te overwegen.
disclaimer
Oh, Cygne, wat goed dat je het opschrijft. Ook na 1 miskraam had ik een soortgelijk gevoel. En het is een vervelend gevoel maar ook een goed overlevingsmechanisme hè! Als het na de 12 weken nog lang blijft is het wel goed om te kijken of je er nog wat mee kunt doen. Die onzekerheid is ook iets wat bij moederschap hoort, en het is wel fijn als je wat manieren hebt om er mee om te gaan. Maar voorlopig klinkt het herkenbaar en normaal, maar het is heel jammer om het zo te beleven als je er al zo lang naar toe leeft.
Het vervelende is ook dat ik bijna elke vorm van miskraam wel zo'n beetje meegemaakt heb. En een goede zwangerschap dus niet. Dat voelt ook nog steeds als een utopie. Zélfs nu de oorzaak van de miskramen weg is. Het neemt wel een beetje stress weg maar niet alles en er zit natuurlijk nog een hoop verdriet.
Oh lieve Cygne, natuurlijk zit er angst en verdriet. En niemand kan die angst wegnemen of het verdriet afpoetsen. Ik gun je zo het vertrouwen en de liefde te voelen groeien met elke stap Heel veel liefs
Heel veel liefs
Gewoon even een Cygne! Zeker de eerste tijd is zo spannend en dan heb ik niet eens problemen gehad, kan me niet voorstellen hoe spannend het voor jou moet zijn.
Hier blijven m'n duimen ook draaien dat alles goed blijft gaan en je een toffe, mooie maartbaby krijgt!
Cygne! Zeker de eerste tijd is zo spannend en dan heb ik niet eens problemen gehad, kan me niet voorstellen hoe spannend het voor jou moet zijn. Hier blijven m'n duimen ook draaien dat alles goed blijft gaan en je een toffe, mooie maartbaby krijgt!
Was het maar zo he.. En dankjewel.quote:
Oh lieve Cygne, natuurlijk zit er angst en verdriet. En niemand kan die angst wegnemen of het verdriet afpoetsen. Ik gun je zo het vertrouwen en de liefde te voelen groeien met elke stap
Inmiddels zijn we in het tweede trimester aanbeland en over het algemeen gaat het ok. Tot er weer een echo of controle bij de verloskundige nadert. Dan ben ik er van overtuigd dat het toch ineens niet meer goed is. 
Ik heb geen voorgeschiedenis ermee maar de laatste weken overvalt me ook regelmatig het gevoel "dat het nog wel mis zal gaan" Er zit al zoveel tegen deze zwangerschap dat ik blij zal zijn als we finishen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Morgen is het oktober, de maand waarin wij zo goed als zeker gaan finishen.
Verder even een dikke knuffel voor jullie beide.S. 2014
J. 2016
Ik weet niet zeker of jij dat was in z&g maar ik vond het veelzeggend dat er stond dat de vk de plek is waar je altijd hoort dat je kindje dood is. Dat je die plek daarmee associeert. Ik weet niet hoe dat is, het lijkt me vreselijk. Ik hoop dat het in de loop van de zwangerschap wel minder wordt, zeker als je straks je kindje goed gaat voelen. Dat is zo mooi.quote:
Inmiddels zijn we in het tweede trimester aanbeland en over het algemeen gaat het ok. Tot er weer een echo of controle bij de verloskundige nadert. Dan ben ik er van overtuigd dat het toch ineens niet meer goed is.
. Ik had de vorige zwangerschap heel veel vertrouwen, alleen de 20 weken echo vond ik even spannend. Het is heerlijk als je dat vertrouwen hebt, dat gun ik iedereen. Een soort onbevangenheid, maar jammergenoeg is dat niet altijd mogelijk, zeker niet bij deze voorgeschiedenis. Bij deze zwangerschap voel ik me veel zorgelijker tot nu toe. Dat kan ook komen door mijn slechte fysieke gesteldheid, maar het is wel iets waar ik samen met mijn vriend een beetje op ga letten. Ik mis nog de echte blijdschap over mijn zwangerschap, ik ben er momenteel vrij vlak onder en denk eerder aan alle vervelende dingen en aan wat er mis kan gaan, of moeilijk kan worden, dan aan de mooie dingen.
GM, jij ook sterkte. Zwanger zijn, is voor jou ook echt geen feestje jammergenoeg..
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Burdie.
Het is ook dat ik na de eug eigenlijk had opgegeven dat het nog gebeuren. We zijn dat pgd-traject ook ingestapt met 'we zien wel' en 'als het niet lukt kunnen we het afsluiten'. We hadden ook helemaal niet verwacht dat het zou lukken en zelfs de eerste keer al, met zulke slechte kansen (maar 3 eicellen).
Ik ben al verder dan alle andere keren, de echo's zijn volgens het boekje en mijn buik groeit. Maar tóch kan dat nog steeds niet in mijn hoofd. Een gezond kind. Zelfs nu de oorzaak van de eerdere miskramen is weggenomen.
Franny Dat was ik ja, ik ging altijd wel eerder bloeden maar toch, die bevestiging kreeg ik bij de vk.
Het is ook dat ik na de eug eigenlijk had opgegeven dat het nog gebeuren. We zijn dat pgd-traject ook ingestapt met 'we zien wel' en 'als het niet lukt kunnen we het afsluiten'. We hadden ook helemaal niet verwacht dat het zou lukken en zelfs de eerste keer al, met zulke slechte kansen (maar 3 eicellen).
Ik ben al verder dan alle andere keren, de echo's zijn volgens het boekje en mijn buik groeit. Maar tóch kan dat nog steeds niet in mijn hoofd. Een gezond kind. Zelfs nu de oorzaak van de eerdere miskramen is weggenomen.
Franny
Dat was ik ja, ik ging altijd wel eerder bloeden maar toch, die bevestiging kreeg ik bij de vk. SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Merk ook dat al het verdriet van de afgelopen 2.5 jaar er nu ook pas uitkomt. Nu voel ik pas hoeveel pijn het heeft gedaan en hoe we eigenlijk alleen maar bezig zijn geweest met vechten om overeind te blijven staan.
GM
[ Bericht 45% gewijzigd door Cygne op 30-09-2016 18:08:12 ]
Heb je verder nog hulp bij het verwerken van alles, Cygne?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja, ik heb een therapeut. En inmiddels ook een fijne vk-praktijk die hier ook vanaf weet.quote:Op vrijdag 30 september 2016 18:01 schreef Franny_G het volgende:
Heb je verder nog hulp bij het verwerken van alles, Cygne?
Die waarnemer zal waarschijnlijk ook gewoon haar best hebben gedaan en zo, maar ik kan daar wel vreselijk boos om worden. 
.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ook. Het was ook een hele christelijke praktijk. (ik woonde in de biblebelt) En dat mag, prima. Maar als ik aangeef bij de intake hoef ik daar verder niet zoveel mee. Zeker niet op zo'n moment.quote:
Die waarnemer zal waarschijnlijk ook gewoon haar best hebben gedaan en zo, maar ik kan daar wel vreselijk boos om worden.
Cygne, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk en conflicterend om zoveel tegelijk te ervaren. Ik vind het heel bijzonder (en bijzonder knap) dat je je verwerkingsproces voelt en toelaat Dat verdien je namelijk, en je kindje ook
Dat verdien je namelijk, en je kindje ook
Deze week de ultieme test gehad. Niersteen met zoveel pijn dat ik aan het infuus moest. Ik kon het handelen omdat baby continu actief was. Lekker liep te trollen met de echo en het hartje luisteren. Zoals normaal.
Ik ben geen seconde bang geweest dat het mis zou gaan met de baby. Het vertrouwen daarin was zo groot en ondanks de pijn was dat zo'n fijn gevoel.
Ik ben geen seconde bang geweest dat het mis zou gaan met de baby. Het vertrouwen daarin was zo groot en ondanks de pijn was dat zo'n fijn gevoel.
Hoor die nou eens dan!quote:
Deze week de ultieme test gehad. Niersteen met zoveel pijn dat ik aan het infuus moest. Ik kon het handelen omdat baby continu actief was. Lekker liep te trollen met de echo en het hartje luisteren. Zoals normaal.
Ik ben geen seconde bang geweest dat het mis zou gaan met de baby. Het vertrouwen daarin was zo groot en ondanks de pijn was dat zo'n fijn gevoel.
Niersteen?!
Sterkte
Tja, up dan toch maar omdat ik ondanks super lieve reacties niet heel Z&G wil vol klagen.
Zwanger dus. Wat uiteraard fantastisch is want zwanger worden blijkt duidelijk geen probleem. Maar zwanger blijven wel. En dat doet wat met een mens.
Twix is het prachtige resultaat van mijn derde zwangerschap. En ook nu staat de teller weer op drie (na Twix dus). Zwangerschap 6 dus.
En de spanning is hels. Want wanneer gaat het nu mis? En met welke symptomen deze keer? Of misschien toch weer drie keer scheepsrecht?
Zwanger dus. Wat uiteraard fantastisch is want zwanger worden blijkt duidelijk geen probleem. Maar zwanger blijven wel. En dat doet wat met een mens.
Twix is het prachtige resultaat van mijn derde zwangerschap. En ook nu staat de teller weer op drie (na Twix dus). Zwangerschap 6 dus.
En de spanning is hels. Want wanneer gaat het nu mis? En met welke symptomen deze keer? Of misschien toch weer drie keer scheepsrecht?
Lieve malteser wat een onzekere tijden. Het is gewoon bijna onmogelijk om vertrouwen te hebben in een goede afloop als het al zo vaak mis is gegaan. Ik vind dat je je er nog kranig doorheen slaat.
wat een onzekere tijden. Het is gewoon bijna onmogelijk om vertrouwen te hebben in een goede afloop als het al zo vaak mis is gegaan. Ik vind dat je je er nog kranig doorheen slaat.
disclaimer
Lieve Malteser, wat doe je het goed. Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt. Ik denk veel aan je, en hoop op een herhaling van 2015, met weer een paar weken verschil tussen jouw Snickers en mijn XX.quote:
Tja, up dan toch maar omdat ik ondanks super lieve reacties niet heel Z&G wil vol klagen.
Zwanger dus. Wat uiteraard fantastisch is want zwanger worden blijkt duidelijk geen probleem. Maar zwanger blijven wel. En dat doet wat met een mens.
Twix is het prachtige resultaat van mijn derde zwangerschap. En ook nu staat de teller weer op drie (na Twix dus). Zwangerschap 6 dus.
En de spanning is hels. Want wanneer gaat het nu mis? En met welke symptomen deze keer? Of misschien toch weer drie keer scheepsrecht?
Hang in there!
Heb al een paar keer met de telefoon in mijn handen gestaan om de vk te bellen maar steeds niet gedaan want zij kunnen nu ook nog niks en sowieso geen garanties geven.
Wat ik nodig heb, kan niemand me nu bieden. Want de zekerheid heb je nooit dus die kan niemand me bieden.
Ondertussen probeer ik veel afleiding te zoeken maar daarin ben ik inmiddels wat beperkt door een buik die buitensporig groeit. Dus de dagen, zeker die alleen thuis met Twix, kruipen voorbij.
Wat ik nodig heb, kan niemand me nu bieden. Want de zekerheid heb je nooit dus die kan niemand me bieden.
Ondertussen probeer ik veel afleiding te zoeken maar daarin ben ik inmiddels wat beperkt door een buik die buitensporig groeit. Dus de dagen, zeker die alleen thuis met Twix, kruipen voorbij.
Malteser Ik had even gemist dat je opnieuw zwanger bent. Gefeliciteerd!
Wat een loodzware tijd voor jou. Hoever ben je nu?
Ik had even gemist dat je opnieuw zwanger bent. Gefeliciteerd! Wat een loodzware tijd voor jou. Hoever ben je nu?
Wat een hoop verdriet zal je beleefd hebben en hoe zwaar moet het nu voor je zijn. Misschien dat je het al gedeeld had ergens, maar is er een oorzaak gevonden voor de miskramen die je hebt gehad, of is het puur heel veel pech gehad hebben?
Cygne, thanks
.
Ik vermoed nu ergens tussen de 6 en de 7 weken zwanger te zijn. Exact weet ik het niet vanwege onregelmatige cyclus na de miskramen.
Wat lief, een berichtje van jouquote:
Malteser
Wat een loodzware tijd voor jou. Hoever ben je nu?
.Ik vermoed nu ergens tussen de 6 en de 7 weken zwanger te zijn. Exact weet ik het niet vanwege onregelmatige cyclus na de miskramen.
Het is niet onderzocht. In 'ons' ziekenhuis onderzoeken ze het na drie opeenvolgende miskramen tenzij je er zelf expliciet om vraagt. Dat hebben wij nooit gedaan vanwege het vertrouwen van mijn man dat het 'vanzelf' weer een keer goed zou gaan, net als bij Twix. Bij Twix bleek drie keer scheepsrecht, daar gaat man nu weer vanuit.quote:
Wat een hoop verdriet zal je beleefd hebben en hoe zwaar moet het nu voor je zijn. Misschien dat je het al gedeeld had ergens, maar is er een oorzaak gevonden voor de miskramen die je hebt gehad, of is het puur heel veel pech gehad hebben?
Ah, helder. En hoe voelt het voor jou dat je man het vertrouwen durft te hebben in deze zwangerschap? Is dat iets waar jullie het goed over kunnen hebben?
Ik vind het trouwens lastig om goed over te komen, zo digitaal. Alles wat ik schrijf is goed bedoeld en mijn interesse is oprecht. Als je sommige vragen vervelend vindt, negeer je ze maar gewoon hoor!
Ik vind het trouwens lastig om goed over te komen, zo digitaal. Alles wat ik schrijf is goed bedoeld en mijn interesse is oprecht. Als je sommige vragen vervelend vindt, negeer je ze maar gewoon hoor!
En wat vind je zelf? Ik kan me heel goed voorstellen dat jij (of een vrouw) een miskraam en een zwangerschap toch anders beleeft dan een/je man. Zou jij het wel willen laten onderzoeken? Heb je bijvoorbeeld iets aan de wetenschap dat er een verklaring is voor de miskramen (stel dat hoor)?quote:
[..]
Het is niet onderzocht. In 'ons' ziekenhuis onderzoeken ze het na drie opeenvolgende miskramen tenzij je er zelf expliciet om vraagt. Dat hebben wij nooit gedaan vanwege het vertrouwen van mijn man dat het 'vanzelf' weer een keer goed zou gaan, net als bij Twix. Bij Twix bleek drie keer scheepsrecht, daar gaat man nu weer vanuit.
Niet dat ik denk dat jullie hier niet samen een beslissing in nemen, integendeel! Maar laat jouw onzekerheden/stress en niet overheersen door zijn vertrouwen en je wens om blij te kunnen zijn met je zwangerschap. Optimisme is goed, maar cijfer jezelf niet weg he
Oh en bel gewoon wél je verloskundige. Hier zijn ze ook voor. Ze kennen jou, je geschiedenis, en gewoon een simpel gesprek om je zorgen te delen kan jou net een dag door helpen misschien.
Maar je mag al je verloskundige bellen voor een gesprek. Ook voor het prille en rete onzekere. Daar kunnen ze ook steun aan geven.
Wat een ontzettende onzekere tijd.
Ik hoop zo ontzettend dat deze baby blijdt plakken. Maar je buik groeit dus al mooi groot?
Wat een ontzettende onzekere tijd.
Ik hoop zo ontzettend dat deze baby blijdt plakken. Maar je buik groeit dus al mooi groot?
Schudden voor gebruik
Het is dubbel. Hij heeft oprecht veel vertrouwen in deze zwangerschap. En dat spreekt hij ook uit. Ik heb dat vertrouwen niet. Hij gebruikt het dus ook om me op te beuren. We hebben het er samen wel over maar hij spreekt daarbij ook uit dat hij het anders voelt en dat het wellicht ook zo anders voelt omdat het in mijn lijf gebeurt.quote:
Ah, helder. En hoe voelt het voor jou dat je man het vertrouwen durft te hebben in deze zwangerschap? Is dat iets waar jullie het goed over kunnen hebben?
Ik vind het trouwens lastig om goed over te komen, zo digitaal. Alles wat ik schrijf is goed bedoeld en mijn interesse is oprecht. Als je sommige vragen vervelend vindt, negeer je ze maar gewoon hoor!
Dat ligt gevoelig. Ergens zou ik het wel willen weten, maar de vrees dat daar iets uitkomt is misschien groter.quote:
[..]
En wat vind je zelf? Ik kan me heel goed voorstellen dat jij (of een vrouw) een miskraam en een zwangerschap toch anders beleeft dan een/je man. Zou jij het wel willen laten onderzoeken? Heb je bijvoorbeeld iets aan de wetenschap dat er een verklaring is voor de miskramen (stel dat hoor)?
Niet dat ik denk dat jullie hier niet samen een beslissing in nemen, integendeel! Maar laat jouw onzekerheden/stress en niet overheersen door zijn vertrouwen en je wens om blij te kunnen zijn met je zwangerschap. Optimisme is goed, maar cijfer jezelf niet weg he
Oh en bel gewoon wél je verloskundige. Hier zijn ze ook voor. Ze kennen jou, je geschiedenis, en gewoon een simpel gesprek om je zorgen te delen kan jou net een dag door helpen misschien.
En de VK bellen, die drempel is hoog. Want ze zijn lief maar ook altijd druk en ze kunnen mij geen zekerheid geven.
Ja nogal, mijn buik gaat er voor zorgen dat we eerder zullen moeten gaan delen met onze omgeving omdat camoufleren haast niet meer mogelijk is. Ik ben echt niet de slankste maar mijn buik is altijd super plat. En nu echt niet meer.quote:
Maar je mag al je verloskundige bellen voor een gesprek. Ook voor het prille en rete onzekere. Daar kunnen ze ook steun aan geven.
Wat een ontzettende onzekere tijd.
Ik hoop zo ontzettend dat deze baby blijdt plakken. Maar je buik groeit dus al mooi groot?
Hè bah dat snel moeten "out-en", terwijl je nog niet zeker bent van hoe je je 'moet" voelen.
Winter en bagger weer gewenst! Dikke truien en twaalf lagen vesten weer!
Winter en bagger weer gewenst! Dikke truien en twaalf lagen vesten weer!
Schudden voor gebruik
Niemand kan je zekerheid geven Malteser, dat is waar. Maar als je het liefst je vk wel zou bellen, doe dat dan ajb en vertel ze vooral hoe enorm veel zorgen je je maakt. Echt, daar zijn we voor.
:)
Wat Mignonne zegt, Malteser. Mijn vk heeft mijn zwangerschap zoveel lichter gemaakt. Door er over te praten bij de afspraken. Maar ook door de boodschap dat ik altijd mocht bellen als ik me zorgen maakte, al was het midden in de nacht.
Ze kunnen je angst waarschijnlijk niet wegnemen maar ze kunnen het wel een beetje lichter voor je maken.
Ze kunnen je angst waarschijnlijk niet wegnemen maar ze kunnen het wel een beetje lichter voor je maken.
Besloten het even te laten voor wat het is. Heb de VK dus ook niet gebeld, want ook zij kan me niet geven waar ik zo naar verlang. Dat kan namelijk niemand.
Ik wil het wel bespreekbaar maken als we de echo hebben. Dat deze weken haast onmogelijk zijn. Wellicht toch wat intensiever contact de komende weken.
Mignonne, waar ik dus zo bang voor ben is dat ik dan hoor: "je moet er doorheen, enz." Want dat weet ik. Wat kan ze verder met mijn klaagzang?
Ik wil het wel bespreekbaar maken als we de echo hebben. Dat deze weken haast onmogelijk zijn. Wellicht toch wat intensiever contact de komende weken.
Mignonne, waar ik dus zo bang voor ben is dat ik dan hoor: "je moet er doorheen, enz." Want dat weet ik. Wat kan ze verder met mijn klaagzang?
Dat niemand je kan geven waar je naar verlangt, wil niet zeggen dat je er dan ook maar niets mee moet. Mijn diepgewortelde angst dat 'mijn lijf dit zwanger zijn niet kan/kon', was niet gebaseerd op enige ervaring met miskramen of wat ook. Enkel op diepe teleurstelling mijn leven door en dan met name recentelijk door het falen van 3 ivf-pgd pogingen. Dat alle tekenen er waren dat dit wel goed zat, maakte geen verschil.
In het dagelijks leven was ik veelal bezig die angst van me af te zetten door gewoon zo min mogelijk stil te staan bij de zwangerschap en dit kindje. Want niemand kan er iets mee. Het zit slechts in je hoofd. Maar door het wel bij de verloskundige aan te geven, gaf ik wel erkenning aan dat gevoel. Dat het niet logisch was en dat er niets was wat zij konden doen, deed er niets aan af. Ik voelde me wel even gehoord en soms zelfs kon ik me even beseffen door de tranen heen dat er blijdschap aan de basis van dit gevoel zat. Het hielp om te weten dat ik altijd kon bellen als ik de angst niet zelf meer weg kon zetten. En later het aanbod dat ik altijd even hartje kon komen luisteren, maakte dat ik een manier had om er beter mee om te gaan.
Nee, er is niets wat echt helpt. En met een beetje pech gaat je gevoel niet weg als je de eerste echo, of het eerste trimester door bent, of zelfs niet als je het al voelt bewegen. Maar doe jezelf alsjeblieft niet tekort door er dan maar alleen door te gaan. Het is al moeilijk genoeg om zo de (eerste weken) zwangerschap door te moeten. Er is in mijn ogen niemand die kan zeggen 'kop op, je moet er doorheen'. Dat is enkel wat jij tegen jezelf zegt om je staande te houden.
Als jij je er zélf beter bij voelt door nog geen vk te bellen om je hart te luchten, prima. Maar als je het enkel niet doet omdat ze toch niets kunnen doen, zou ik het toch heroverwegen. Je gehoord voelen en aandacht schenken aan je gevoel is zo belangrijk.
In het dagelijks leven was ik veelal bezig die angst van me af te zetten door gewoon zo min mogelijk stil te staan bij de zwangerschap en dit kindje. Want niemand kan er iets mee. Het zit slechts in je hoofd. Maar door het wel bij de verloskundige aan te geven, gaf ik wel erkenning aan dat gevoel. Dat het niet logisch was en dat er niets was wat zij konden doen, deed er niets aan af. Ik voelde me wel even gehoord en soms zelfs kon ik me even beseffen door de tranen heen dat er blijdschap aan de basis van dit gevoel zat. Het hielp om te weten dat ik altijd kon bellen als ik de angst niet zelf meer weg kon zetten. En later het aanbod dat ik altijd even hartje kon komen luisteren, maakte dat ik een manier had om er beter mee om te gaan.
Nee, er is niets wat echt helpt. En met een beetje pech gaat je gevoel niet weg als je de eerste echo, of het eerste trimester door bent, of zelfs niet als je het al voelt bewegen. Maar doe jezelf alsjeblieft niet tekort door er dan maar alleen door te gaan. Het is al moeilijk genoeg om zo de (eerste weken) zwangerschap door te moeten. Er is in mijn ogen niemand die kan zeggen 'kop op, je moet er doorheen'. Dat is enkel wat jij tegen jezelf zegt om je staande te houden.
Als jij je er zélf beter bij voelt door nog geen vk te bellen om je hart te luchten, prima. Maar als je het enkel niet doet omdat ze toch niets kunnen doen, zou ik het toch heroverwegen. Je gehoord voelen en aandacht schenken aan je gevoel is zo belangrijk.
Morgen ben ik vast weer mezelf.
quote:
Dat niemand je kan geven waar je naar verlangt, wil niet zeggen dat je er dan ook maar niets mee moet. Mijn diepgewortelde angst dat 'mijn lijf dit zwanger zijn niet kan/kon', was niet gebaseerd op enige ervaring met miskramen of wat ook. Enkel op diepe teleurstelling mijn leven door en dan met name recentelijk door het falen van 3 ivf-pgd pogingen. Dat alle tekenen er waren dat dit wel goed zat, maakte geen verschil.
In het dagelijks leven was ik veelal bezig die angst van me af te zetten door gewoon zo min mogelijk stil te staan bij de zwangerschap en dit kindje. Want niemand kan er iets mee. Het zit slechts in je hoofd. Maar door het wel bij de verloskundige aan te geven, gaf ik wel erkenning aan dat gevoel. Dat het niet logisch was en dat er niets was wat zij konden doen, deed er niets aan af. Ik voelde me wel even gehoord en soms zelfs kon ik me even beseffen door de tranen heen dat er blijdschap aan de basis van dit gevoel zat. Het hielp om te weten dat ik altijd kon bellen als ik de angst niet zelf meer weg kon zetten. En later het aanbod dat ik altijd even hartje kon komen luisteren, maakte dat ik een manier had om er beter mee om te gaan.
Nee, er is niets wat echt helpt. En met een beetje pech gaat je gevoel niet weg als je de eerste echo, of het eerste trimester door bent, of zelfs niet als je het al voelt bewegen. Maar doe jezelf alsjeblieft niet tekort door er dan maar alleen door te gaan. Het is al moeilijk genoeg om zo de (eerste weken) zwangerschap door te moeten. Er is in mijn ogen niemand die kan zeggen 'kop op, je moet er doorheen'. Dat is enkel wat jij tegen jezelf zegt om je staande te houden.
Als jij je er zélf beter bij voelt door nog geen vk te bellen om je hart te luchten, prima. Maar als je het enkel niet doet omdat ze toch niets kunnen doen, zou ik het toch heroverwegen. Je gehoord voelen en aandacht schenken aan je gevoel is zo belangrijk.
Wat ontzettend lief dat je zo uitgebreid reageert. En ik geloof dat ik helemaal snap wat je bedoelt te zeggen. Dankjewel.
Je laatste zin is raak.
Wat Nanuke zegt Ze kunnen misschien niets veranderen aan hoe het voelt of aan hoe het loopt, maar ze kunnen wel naast je komen staan en je hand vastpakken. Lieve Malteser, je verdient het om gehoord en gezien te worden, ook (of juist) als het even minder gaat
Ze kunnen misschien niets veranderen aan hoe het voelt of aan hoe het loopt, maar ze kunnen wel naast je komen staan en je hand vastpakken. Lieve Malteser, je verdient het om gehoord en gezien te worden, ook (of juist) als het even minder gaat
Make your own kind of music.
Heel graag gedaan.quote:
[..]
Wat ontzettend lief dat je zo uitgebreid reageert. En ik geloof dat ik helemaal snap wat je bedoelt te zeggen. Dankjewel.
Je laatste zin is raak.
Je mag ook altijd een berichtje sturen als je iets kwijt wilt. Ik duim voor woensdag, en als het nodig blijkt ook voor alle dagen daarna.
Morgen ben ik vast weer mezelf.
Ik wil graag even spuien hier, omdat het niet helemaal lekker gaat met mijn zwangerschap. Ik ben nu acht weken en sinds een week of wat helemaal niet meer blij ermee. Eigenlijk voel ik helemaal niets voor de baby (ook geen aversie trouwens) en zou zomaar kunnen vergeten dat ik zwanger ben. Ik kan geen zwangerschapsinfo meer zien en over alles hangt een waas waardoor ik nergens vreugde voor voel.
Ik ben door een vruchtbaarheidsbehandeling zwanger geworden. En volgens mij nog geen eens doordat we lichamelijke problemen hadden, maar meer door mijn angsten om moeder te worden. Die angst komt vanuit mijn jeugd. Als kind had ik een enorme behoefte aan emotionele aandacht en dat konden mijn ouders mij niet geven. Ik werd gepest, voelde me eenzaam en er gebeurden ook nog andere dingen waardoor ik depressief werd. Op het hoogtepunt (oftewel: dieptepunt) vroeg ik hulp aan mijn moeder. Ze zei dat ze het niet aankon en afstand van mij zou nemen. Dat heeft mij enorm gekwetst en ik ben jaren woedend op haar geweest. En vanaf dat moment heb ik mezelf beloofd dan ook NOOIT maar ook NOOIT moeder te worden. Wilde niet dat mijn kind hetzelfde door zou moeten maken als ik. Nu zie ik het trouwens wel wat genuanceerder, want zij kon gewoon niet anders.
Op mijn 23e kreeg ik een relatie met mijn huidige partner. Hij had een diepe kinderwens, wat enorm lastig was voor hem. Maar mijn angsten zwakten uiteindelijk wel af omdat ik mezelf steeds beter en gelukkiger voelde. En ook stabieler. En kreeg ook de wens om moeder te worden Na een paar keer terugkrabbelen van mijn kant gingen we er anderhalf jaar geleden helemaal voor (ik drie kwart 
). Er gebeurde helemaal niets en vanwege mijn leeftijd (ik naderde de 39) en mijn vriends zorgen over zijn zaad toch maar naar de gynaecoloog gegaan. En uiteindelijk relatief snel door IUI zwanger geworden.
Na de euforie voel ik nu dus helemaal niets. Behalve enorme schaamte maak ik me ook zorgen. Mijn moeder was namelijk depressief en erg onzeker tijdens haar zwangerschap van mij en( ik weet ook zeker dat als het aan haar lag er helemaal geen kinderen waren gekomen) ik weet wat voor invloed de gevoelens van de moeder hebben op een kind. En straks herhaalt zich dit bij mij
Daarnaast heb ik ook schuldgevoelens ten op zichte van mijn vriend. Al die jaren heeft hij mij ervan proberen overtuigen dat ik een hele goede en lieve moeder ben en mijn omtrekkende bewegingen getolereerd; ik kon van een 'ja we gaan ervoor' zomaar omslaan naar een 'nee, absoluut niet'. Hij was altijd enorm bang dat hij nooit vader zou worden. En nu krijgen we dit...
Ik weet dat er geen oplossingen zijn voor dit, maar het lucht mij al enorm op om het op te schrijven
Ik ben door een vruchtbaarheidsbehandeling zwanger geworden. En volgens mij nog geen eens doordat we lichamelijke problemen hadden, maar meer door mijn angsten om moeder te worden. Die angst komt vanuit mijn jeugd. Als kind had ik een enorme behoefte aan emotionele aandacht en dat konden mijn ouders mij niet geven. Ik werd gepest, voelde me eenzaam en er gebeurden ook nog andere dingen waardoor ik depressief werd. Op het hoogtepunt (oftewel: dieptepunt) vroeg ik hulp aan mijn moeder. Ze zei dat ze het niet aankon en afstand van mij zou nemen. Dat heeft mij enorm gekwetst en ik ben jaren woedend op haar geweest. En vanaf dat moment heb ik mezelf beloofd dan ook NOOIT maar ook NOOIT moeder te worden. Wilde niet dat mijn kind hetzelfde door zou moeten maken als ik. Nu zie ik het trouwens wel wat genuanceerder, want zij kon gewoon niet anders.
Op mijn 23e kreeg ik een relatie met mijn huidige partner. Hij had een diepe kinderwens, wat enorm lastig was voor hem. Maar mijn angsten zwakten uiteindelijk wel af omdat ik mezelf steeds beter en gelukkiger voelde. En ook stabieler. En kreeg ook de wens om moeder te worden
Na een paar keer terugkrabbelen van mijn kant gingen we er anderhalf jaar geleden helemaal voor (ik drie kwart ). Er gebeurde helemaal niets en vanwege mijn leeftijd (ik naderde de 39) en mijn vriends zorgen over zijn zaad toch maar naar de gynaecoloog gegaan. En uiteindelijk relatief snel door IUI zwanger geworden.Na de euforie voel ik nu dus helemaal niets. Behalve enorme schaamte maak ik me ook zorgen. Mijn moeder was namelijk depressief en erg onzeker tijdens haar zwangerschap van mij en( ik weet ook zeker dat als het aan haar lag er helemaal geen kinderen waren gekomen) ik weet wat voor invloed de gevoelens van de moeder hebben op een kind. En straks herhaalt zich dit bij mij
Daarnaast heb ik ook schuldgevoelens ten op zichte van mijn vriend. Al die jaren heeft hij mij ervan proberen overtuigen dat ik een hele goede en lieve moeder ben en mijn omtrekkende bewegingen getolereerd; ik kon van een 'ja we gaan ervoor' zomaar omslaan naar een 'nee, absoluut niet'. Hij was altijd enorm bang dat hij nooit vader zou worden. En nu krijgen we dit...
Ik weet dat er geen oplossingen zijn voor dit, maar het lucht mij al enorm op om het op te schrijven
Ach Dorothy, wat verdrietig... Zowel het verhaal van je jeugd als het feit hoe je je nu voelt.
Heb jij indertijd wel de hulp gekregen die je nodig had?
Ik zou je willen aanraden nu zeker hulp te zoeken. Jij kunt de cirkel doorbreken, jij hoeft niet zoals je moeder te worden. Kaart het aan bij je VK of bij de huisarts. Maak het niet kleiner dan het is, wees eerlijk over je verleden en je angsten. Veel sterkte en succes.
Heb jij indertijd wel de hulp gekregen die je nodig had?
Ik zou je willen aanraden nu zeker hulp te zoeken. Jij kunt de cirkel doorbreken, jij hoeft niet zoals je moeder te worden. Kaart het aan bij je VK of bij de huisarts. Maak het niet kleiner dan het is, wees eerlijk over je verleden en je angsten. Veel sterkte en succes.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Jeetje Dorothy. Dat is toch echt wel herkenbaarder voor mij dan ik fijn vind om toe te geven. 
Ik kom helaas ook niet uit een warm nest en kreeg uiteindelijk van psychologen te horen dat ik pedagogisch verwaarloosd was. Ik vond al best jong dat ze me geleerd hadden om te praten, eten en tanden poetsen en het toen klaar was. Dat maakt me dus ook weleens onzeker of ik dit niet gewoon ga herhalen.
Wat voor mij dan helpt is om te kijken naar de verschillen tussen mijn moeder (en vader) en mij. Mijn moeder was/is ook heel onzeker. Wanneer iets voor haar idee raar is dan wil ze er niets van weten. Ik herinner me situaties waarin het achteraf gewoon ging om wat sociaal contact en zij heel paniekerig reageerde. Dit maakte mij ook heel onzeker.
Met mijn moeder heb ik nog nooit een diep gesprek gehad. Als ik problemen had dan zag ze het niet of kon ze er niets mee. Fysiek contact was nadat ik uit de schattige fase was voorgoed voorbij (of misschien was het er nooit).
Dit zijn allemaal problemen waar ik hard aan gewerkt heb om te veranderen. En het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik ben dus wel zo opgegroeid maar het betekent niet dat ik ons kindje dezelfde toekomst ga geven, daarvoor verschil ik teveel met hen.
Dat is dus heel veel over mij, maar hopelijk kun je het gebruiken om je eigen gedachten te relativeren. Je bent niet gedoemd om de fouten van je moeder te herhalen.
Voor mij was het ook fijn om toch eens op te schrijven. En stiekem ben ik heel blij dat we een jongetje krijgen, die nemen toch meer hun vader als voorbeeld.
Ik kom helaas ook niet uit een warm nest en kreeg uiteindelijk van psychologen te horen dat ik pedagogisch verwaarloosd was. Ik vond al best jong dat ze me geleerd hadden om te praten, eten en tanden poetsen en het toen klaar was. Dat maakt me dus ook weleens onzeker of ik dit niet gewoon ga herhalen.
Wat voor mij dan helpt is om te kijken naar de verschillen tussen mijn moeder (en vader) en mij. Mijn moeder was/is ook heel onzeker. Wanneer iets voor haar idee raar is dan wil ze er niets van weten. Ik herinner me situaties waarin het achteraf gewoon ging om wat sociaal contact en zij heel paniekerig reageerde. Dit maakte mij ook heel onzeker.
Met mijn moeder heb ik nog nooit een diep gesprek gehad. Als ik problemen had dan zag ze het niet of kon ze er niets mee. Fysiek contact was nadat ik uit de schattige fase was voorgoed voorbij (of misschien was het er nooit).
Dit zijn allemaal problemen waar ik hard aan gewerkt heb om te veranderen. En het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik ben dus wel zo opgegroeid maar het betekent niet dat ik ons kindje dezelfde toekomst ga geven, daarvoor verschil ik teveel met hen.
Dat is dus heel veel over mij, maar hopelijk kun je het gebruiken om je eigen gedachten te relativeren. Je bent niet gedoemd om de fouten van je moeder te herhalen.
Voor mij was het ook fijn om toch eens op te schrijven. En stiekem ben ik heel blij dat we een jongetje krijgen, die nemen toch meer hun vader als voorbeeld.
Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
quote:Op zaterdag 30 september 2017 12:09 schreef Pannenkoekenmix het volgende:
[quote]
Dit zijn allemaal problemen waar ik hard aan gewerkt heb om te veranderen. En het zijn stuk voor stuk dingen waarvan ik weet dat ik het wel kan. Ik ben dus wel zo opgegroeid maar het betekent niet dat ik ons kindje dezelfde toekomst ga geven, daarvoor verschil ik teveel met hen.
Dat is dus heel veel over mij, maar hopelijk kun je het gebruiken om je eigen gedachten te relativeren. Je bent niet gedoemd om de fouten van je moeder te herhalen.
Good for you!Hihi, dat dacht ik indertijd ook. Ik kan uiteraard niet vergelijken hoe het was geweest als we een meisje hadden gekregen, want dat hebben we niet, maar eigenlijk maakt het niets uit. Blijf alert op je valkuilen, projecteer je eigen verdriet/gemis/angsten niet op je kind. Je kind is een nieuw individu, jij bent een nieuwe moeder. En nare patronen zijn er om doorbroken te worden!quote:En stiekem ben ik heel blij dat we een jongetje krijgen, die nemen toch meer hun vader als voorbeeld.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
DG, sowieso een hele dikke het is ook veel wat er zo snel achter elkaar gebeurt dan.
het is ook veel wat er zo snel achter elkaar gebeurt dan.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
quote:
DG, sowieso een hele dikkeDit is wel fijn om te lezen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
Dank voor jullie reacties
@Pannekoekenmix: wat een enorm verdrietig verhaal Maar wat goed dat je dit heb (h)erkend en er zelf hard aan gewerkt hebt om herhaling te voorkomen. En ik weet verstandelijk wel dat ik heel anders ben dan mijn ouders. Bij mij is bijvoorbeeld álles bespreekbaar.
Ik weet zeker dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. Dit tonen ze dan op de praktische manier, thuis was vroeger altijd alles op orde en liep het op rolletjes. We aten goed en gezond, gingen een paar keer per jaar op vakantie, ik deed aan sport enz. En nu ook, als ik praktisch gezien ergens mee zit, dan staan mijn ouders direct voor mij klaar.
Naast het emotionele ontbrak ook lichamelijk contact, mijn moeder heeft mij volgens mij nooit geknuffeld. Ik doe dat altijd wel bij haar en dat gaat altijd heel onhandig
Ik heb er zelf ook last door gehad doordat ik het heel erg vervelend vindt als iemand mij onverwachts aanraakt, zelfs bij mijn vriend.
Nou ja ik kan er nog uren verder over schrijven, maar het is echt tijd dat ik dit achter me laat.
@Moonah: ja ik heb af en aan hulp gehad. Maar wel voor andere problematiek en niet direct angsten. De laatste jaren gaat het heel erg goed en geniet ik van de mooie dingen in het leven Toch was ik nog niet helemaal 'klaar' en vorig jaar ben ik in therapie gegaan voor mijn angsten. Dit heeft goed geholpen, maar blijkbaar nog niet genoeg.
Vandaag werd ik met een vrolijk gevoel wakker en dacht dat het nare gevoel weg was. Daarna kwam ik er op het toilet achter dat ik bruin bloed verloor. Mijn eerste gedachte was dat ik het kindje afgestoten had door mijn gedachten
Maar heb gebeld en de vk maakt zich geen zorgen en ik ook niet meer. Maar voel me nu niet meer zo goed als vanochtend.
Ik denk dat ik dus maar weer hulp ga inschakelen. Hier baal ik enorm van want ik had helemaal niet verwacht dat dit zou gebeuren en dacht dat ik er nu eindelijk klaar mee was
@Pannekoekenmix: wat een enorm verdrietig verhaal
Maar wat goed dat je dit heb (h)erkend en er zelf hard aan gewerkt hebt om herhaling te voorkomen. En ik weet verstandelijk wel dat ik heel anders ben dan mijn ouders. Bij mij is bijvoorbeeld álles bespreekbaar. Ik weet zeker dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. Dit tonen ze dan op de praktische manier, thuis was vroeger altijd alles op orde en liep het op rolletjes. We aten goed en gezond, gingen een paar keer per jaar op vakantie, ik deed aan sport enz. En nu ook, als ik praktisch gezien ergens mee zit, dan staan mijn ouders direct voor mij klaar.
Naast het emotionele ontbrak ook lichamelijk contact, mijn moeder heeft mij volgens mij nooit geknuffeld. Ik doe dat altijd wel bij haar en dat gaat altijd heel onhandig
Ik heb er zelf ook last door gehad doordat ik het heel erg vervelend vindt als iemand mij onverwachts aanraakt, zelfs bij mijn vriend. Nou ja ik kan er nog uren verder over schrijven, maar het is echt tijd dat ik dit achter me laat.
@Moonah: ja ik heb af en aan hulp gehad. Maar wel voor andere problematiek en niet direct angsten. De laatste jaren gaat het heel erg goed en geniet ik van de mooie dingen in het leven
Toch was ik nog niet helemaal 'klaar' en vorig jaar ben ik in therapie gegaan voor mijn angsten. Dit heeft goed geholpen, maar blijkbaar nog niet genoeg.Vandaag werd ik met een vrolijk gevoel wakker en dacht dat het nare gevoel weg was. Daarna kwam ik er op het toilet achter dat ik bruin bloed verloor. Mijn eerste gedachte was dat ik het kindje afgestoten had door mijn gedachten
Maar heb gebeld en de vk maakt zich geen zorgen en ik ook niet meer. Maar voel me nu niet meer zo goed als vanochtend.Ik denk dat ik dus maar weer hulp ga inschakelen. Hier baal ik enorm van want ik had helemaal niet verwacht dat dit zou gebeuren en dacht dat ik er nu eindelijk klaar mee was
DG, ik ken je niet en heb er niet zoveel verstand van, maar het komt op mij over alsof je al een gigantische 'voorsprong' hebt door je (zelf)inzicht in de situatie. Dat valt me echt op, ik vind het ontzettend knap hoe je in staat bent alles onder woorden te brengen
Wat ik je verder nog mee wil geven: een zwangerschap (en later ook een baby) brengt -denk ik- bij iedereen een hoop naar boven. Ik heb altijd een vrij 'stabiel' leven gehad (bij gebrek aan een betere omschrijving) en ben behoorlijk zelfverzekerd, maar sta er nog bijna dagelijks van te kijken wat zoiets ingrijpends als een kind krijgen met je kan doen.
Dat is absoluut niet bedoeld om je bang te maken (juist niet! ), ik wil maar aangeven dat heftige gevoelens helemaal niet gek zijn en dat je daar zeker niet alleen in bent. Ik denk wel dat e.e.a. gezien jouw situatie nog eens extra uitvergroot wordt en het lijkt me dan ook een goed plan om hier hulp voor in te schakelen.
Maar die ups en downs horen er dus wel (deels) bij. Dat maakt het niet makkelijker, maar hopelijk voel je je daardoor wel iets minder alleen. En deel je gevoelens vooral met anderen (bijv. hier en in Z&G), want ik denk echt dat veel mensen zich zullen herkennen in (delen van) je verhaal
Hoop dat m'n warrige post enigszins ergens op slaat
Wat ik je verder nog mee wil geven: een zwangerschap (en later ook een baby) brengt -denk ik- bij iedereen een hoop naar boven. Ik heb altijd een vrij 'stabiel' leven gehad (bij gebrek aan een betere omschrijving) en ben behoorlijk zelfverzekerd, maar sta er nog bijna dagelijks van te kijken wat zoiets ingrijpends als een kind krijgen met je kan doen.
Dat is absoluut niet bedoeld om je bang te maken (juist niet!
), ik wil maar aangeven dat heftige gevoelens helemaal niet gek zijn en dat je daar zeker niet alleen in bent. Ik denk wel dat e.e.a. gezien jouw situatie nog eens extra uitvergroot wordt en het lijkt me dan ook een goed plan om hier hulp voor in te schakelen. Maar die ups en downs horen er dus wel (deels) bij. Dat maakt het niet makkelijker, maar hopelijk voel je je daardoor wel iets minder alleen. En deel je gevoelens vooral met anderen (bijv. hier en in Z&G), want ik denk echt dat veel mensen zich zullen herkennen in (delen van) je verhaal
Hoop dat m'n warrige post enigszins ergens op slaat
♥ Minion ♥ mei 2015
♥ Pitbull ♥ dec 2017
♥ Pitbull ♥ dec 2017
Dorothy, zoals Twist al zegt, als je zwanger bent, ben je sowieso al meer kwetsbaar. En met een lastige achtergrond is dat nog eens extra. Ik heb me daar zelf indertijd ook ontzettend op verkeken. Ik had immers jaaaaren therapie gehad en was ook al lang stabiel. En tóch.... na mijn bevalling een heftige depressie.
Goed dat je hulp zoekt. Hopelijk heb je er snel baat bij.
En niet zo streng zijn voor je zelf, dat het jouw schuld zou zijn als het mis zou zijn gegaan...
Goed dat je hulp zoekt. Hopelijk heb je er snel baat bij.
En niet zo streng zijn voor je zelf, dat het jouw schuld zou zijn als het mis zou zijn gegaan...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Lief jullie reacties weer, heb ik echt wat aan .
@Twist: Dank voor je compliment ik begrijp heel goed wat je bedoelt dat mijn gevoelens nog eens extra uitvergroot worden door mijn geschiedenis. En dat de ups & downs erbij horen. Dat zie ik ook om mij heen van vriendinnen met kinderen. Dat ze het soms superzwaar hebben. En reden des te meer voor mij om hulp in te schakelen, want ik wil dus wel die stabiele moeder zijn die het grotendeels aankan.
@Moonah: Jeetje wat heftig zeg, dat je ondanks de jarenlange therapie toch een depressie kreeg na je bevalling. Ben je daar goed uit gekomen? En denk je dat je nu therapieloos bent de rest van je leven?
Dat zit mij eigenlijk nog het meest dwars, dat ik ondanks alles toch weer hulp nodig heb. Ik wil graag dat het eens klaar is. En stel dat ik weer in therapie ga, dan voelt het toch als een soort falen ten opzichte van mijn werkgever. Mijn leidinggevende heeft mij het afgelopen jaar alle vrijheid gegeven om in therapie te gaan en een vruchtbaarheidsbehandeling te volgen. En wie weet moet ik daar toch weer mee beginnen.
Vandaag was trouwens wel een goede dag, er zat eindelijk weer wat leven in. Bedacht ineens dat volgende week de 10 weken echo is en kijk daar echt naar uit. En sta daarnaast ook weer open voor zwangergerelateerde dingetjes. En morgen heb ik mijn functioneringsgesprek en zal dan tegen mijn leidinggevende vertellen dat ik zwanger ben Ik hoop dat morgen ook een goede dag is zodat ik het op een vrolijke manier kan vertellen
Nu sta ik wel even in dubio wat ik moet doen met het contact opnemen van de verloskundige. De 19e oktober is de volgende afspraak en ik bespreek dit het liefst ‘live’ met mijn vriend. En ik wil ook een goed beeld hebben hoe ik ervoor sta. Op dit moment was ik de afgelopen periode 60% negatief over mijn zwangerschap en 40% positief. Maar als ik weer zo’n moment heb dat ik totaal geen verbondenheid voel met de baby neem ik meteen contact op.
. @Twist: Dank voor je compliment ik begrijp heel goed wat je bedoelt dat mijn gevoelens nog eens extra uitvergroot worden door mijn geschiedenis. En dat de ups & downs erbij horen. Dat zie ik ook om mij heen van vriendinnen met kinderen. Dat ze het soms superzwaar hebben. En reden des te meer voor mij om hulp in te schakelen, want ik wil dus wel die stabiele moeder zijn die het grotendeels aankan.
@Moonah: Jeetje wat heftig zeg, dat je ondanks de jarenlange therapie toch een depressie kreeg na je bevalling. Ben je daar goed uit gekomen? En denk je dat je nu therapieloos bent de rest van je leven?
Dat zit mij eigenlijk nog het meest dwars, dat ik ondanks alles toch weer hulp nodig heb. Ik wil graag dat het eens klaar is. En stel dat ik weer in therapie ga, dan voelt het toch als een soort falen ten opzichte van mijn werkgever. Mijn leidinggevende heeft mij het afgelopen jaar alle vrijheid gegeven om in therapie te gaan en een vruchtbaarheidsbehandeling te volgen. En wie weet moet ik daar toch weer mee beginnen.
Vandaag was trouwens wel een goede dag, er zat eindelijk weer wat leven in. Bedacht ineens dat volgende week de 10 weken echo is en kijk daar echt naar uit. En sta daarnaast ook weer open voor zwangergerelateerde dingetjes. En morgen heb ik mijn functioneringsgesprek en zal dan tegen mijn leidinggevende vertellen dat ik zwanger ben
Ik hoop dat morgen ook een goede dag is zodat ik het op een vrolijke manier kan vertellen Nu sta ik wel even in dubio wat ik moet doen met het contact opnemen van de verloskundige. De 19e oktober is de volgende afspraak en ik bespreek dit het liefst ‘live’ met mijn vriend. En ik wil ook een goed beeld hebben hoe ik ervoor sta. Op dit moment was ik de afgelopen periode 60% negatief over mijn zwangerschap en 40% positief. Maar als ik weer zo’n moment heb dat ik totaal geen verbondenheid voel met de baby neem ik meteen contact op.
De verbondenheid met de baby zit wel goed Ik heb gister enorme bloedingen gehad. Toen ik op een gegeven moment rood bloed zag bij het afvegen, kwam er een oergevoel bij mij naar boven. Ik kon wel gillen en schreeuwen. Voelde zoveel pijn bij het idee om het kleintje te verliezen. Kon alleen maar jammeren: 'ik wil je zo graag'.
Uiteindelijk blijkt het om een innestelingsbloeding te gaan. En wie weet was het daarom wel gebeurd, om mij te laten voelen wat ik allemaal al heb met het kleintje.
Ik heb gister enorme bloedingen gehad. Toen ik op een gegeven moment rood bloed zag bij het afvegen, kwam er een oergevoel bij mij naar boven. Ik kon wel gillen en schreeuwen. Voelde zoveel pijn bij het idee om het kleintje te verliezen. Kon alleen maar jammeren: 'ik wil je zo graag'.Uiteindelijk blijkt het om een innestelingsbloeding te gaan. En wie weet was het daarom wel gebeurd, om mij te laten voelen wat ik allemaal al heb met het kleintje.
Wat een geruststelling Dorothy.
Zowel dat de bloeding niets ernstigs was maar ook dat je nu weet dat je het kindje toch echt wilt.
Zowel dat de bloeding niets ernstigs was maar ook dat je nu weet dat je het kindje toch echt wilt.
Wat gewoon is voor de spin, is chaos voor de vlieg.
Dorothy, even niets te melden, maar wel je berichten gelezen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Pfff ik maak mezelf helemaal gek.
Mijn angst voor een miskraam is heel groot en heel intens. De hele dag ben ik aan het broekloeren en de afnemende misselijkheid is nou ook niet bepaald een opluchting. Begon ik de zwangerschap met overgeven dwars door de emesafene heen, heb ik nu 1.5 week later bijna geen emesafene meer nodig.
Ik ben zo bang dat het mis gaat. Sowieso gaat het statistisch gezien vaker mis bij IVF/ICSI, maar boh...dat mag echt niet!
Ik huil momenteel heel vaak doordat de angst zo groot is. Het afgelopen jaar was zo stressvol en negatief dat ik nu nog geen seconde heb kunnen genieten van het feit dat ik zwanger ben.
Het helpt ook niet dat ik vrijdag plots bloedverlies had. Complete paniek. Gelukkig mochten we komen voor een echo en alles zag er voor het termijn er keurig uit. Voor even gerust gesteld, maar nu twee dagen later heb ik het al niet meer.
Gelukkig vrijdag weer een echo. Hopelijk dan met kloppend hartje. Maar oh, wat ben ik bang.
Mijn angst voor een miskraam is heel groot en heel intens. De hele dag ben ik aan het broekloeren en de afnemende misselijkheid is nou ook niet bepaald een opluchting. Begon ik de zwangerschap met overgeven dwars door de emesafene heen, heb ik nu 1.5 week later bijna geen emesafene meer nodig.
Ik ben zo bang dat het mis gaat. Sowieso gaat het statistisch gezien vaker mis bij IVF/ICSI, maar boh...dat mag echt niet!
Ik huil momenteel heel vaak doordat de angst zo groot is. Het afgelopen jaar was zo stressvol en negatief dat ik nu nog geen seconde heb kunnen genieten van het feit dat ik zwanger ben.
Het helpt ook niet dat ik vrijdag plots bloedverlies had. Complete paniek. Gelukkig mochten we komen voor een echo en alles zag er voor het termijn er keurig uit. Voor even gerust gesteld, maar nu twee dagen later heb ik het al niet meer.
Gelukkig vrijdag weer een echo. Hopelijk dan met kloppend hartje. Maar oh, wat ben ik bang.
Och cocci wat een rottige periode zo. Eerste trimesters zijn killing he. Had je dit ook in je eerste zwangerschap?
wat een rottige periode zo. Eerste trimesters zijn killing he. Had je dit ook in je eerste zwangerschap?
disclaimer
Bloedverlies vanaf 9 weken. Zo ontzettend stressvol. Maar destijds geen angst gehad met het termijn waarin ik nu zit, dat kwam pas met het bloedverlies. En nu al vanaf de positieve test. Alles wat met zwangerschap te maken heeft stop ik het liefst zo ver mogelijk weg. Laat het maar juli zijn, met een gezonde baby in mijn armen.quote:
Och cocci
Oh Cocci wat naar. Die angst is zo beklemmend maar je kunt er zelf zo weinig aan doen. Of eigenlijk niets. Wel heel herkenbaar.
Kun je er goed met je man over praten? Of is er iemand anders die je (al) in vertrouwen kunt (en wilt) nemen?
Kun je er goed met je man over praten? Of is er iemand anders die je (al) in vertrouwen kunt (en wilt) nemen?
Wat vervelend dat je je zo voelt, Cocci. Die eerste periode kan zo zenuwslopend zijn. Ook heel herkenbaar dat een echo je tijdelijk wat rust geeft, maar dat de zorgen al snel weer terug komen.
Verder zelfde vraag als Malteser: kun je je hart bij iemand luchten? Ik hoop dat het snel vrijdag is en dat jullie een prachtig kloppend hartje te zien krijgen.
Verder zelfde vraag als Malteser: kun je je hart bij iemand luchten? Ik hoop dat het snel vrijdag is en dat jullie een prachtig kloppend hartje te zien krijgen.
Ik heb gelukkig een hele goede vriendin waarbij ik altijd terecht kan . Mijn man is er weer veel te nuchter in.
Morgen weer een echo. Ik zit nu al helemaal trillend op de bank van angst en zenuwen. Zo bang om (nog) geen hartje te zien kloppen.
. Mijn man is er weer veel te nuchter in. Morgen weer een echo. Ik zit nu al helemaal trillend op de bank van angst en zenuwen. Zo bang om (nog) geen hartje te zien kloppen.
Oh cocci dat is ook superspannend morgen. Ik hoop dat je morgen een prachtig knippertje hebt en jouw vertrouwen met de dag zal groeien.
Heb je in het verleden een miskraam gehad?
Heb je in het verleden een miskraam gehad?
Hoe laat mag je morgen? Ik zal voor je duimenquote:
Ik heb gelukkig een hele goede vriendin waarbij ik altijd terecht kan
Morgen weer een echo. Ik zit nu al helemaal trillend op de bank van angst en zenuwen. Zo bang om (nog) geen hartje te zien kloppen.
.
Oh Cocci, wat moet dat lastig zijn. Veel succes morgen Mijn duimen draaien.
Mijn duimen draaien.
Make your own kind of music.
savonds laat, na flink wat drinken, 2 dagen voor nod. En toch is een klein druppeltje roze afscheiding genoeg om helemaal in de stress te zitten. Het slaat nergens op maar na 4 miskramen kan ik er nog niet van genieten dus zwam ik maar even in dit topic
savonds laat, na flink wat drinken, 2 dagen voor nod. En toch is een klein druppeltje roze afscheiding genoeg om helemaal in de stress te zitten. Het slaat nergens op maar na 4 miskramen kan ik er nog niet van genieten dus zwam ik maar even in dit topic
Och lieve Cassandra, zo begrijpelijk. Het is echt een knalstreep, en dat voor 2 dagen voor NOD. Prachtige strepen.
Maar dat helpt je niet door de onzekerheid heen. Ik hoop zo voor je dat bloed en roze afscheiding voorlopig heel erg ver weg blijft en duim voor een plakker.
Maar dat helpt je niet door de onzekerheid heen. Ik hoop zo voor je dat bloed en roze afscheiding voorlopig heel erg ver weg blijft en duim voor een plakker.
Cassandra het is toch geen irrationele angst als je al 4 keer een miskraam gehad hebt, heel logisch juist dat het vertrouwen in de goede afloop er nog niet is.
Lieve Cassandra, volgens mij slaat het juist wel ergens op dat je er (nog) niet van kan genieten. Die eerste tijd is zo superonzeker, en al helemaal als je al een of meerdere nare ervaringen achter de rug hebt. Ik duim mee met de rest voor een plakker
Bah waarom heb ik nog geeneen seconde mogen en kunnen genieten van de zwangerschap. Van het feit dat er nieuw leven in mij groeit?!
Iedere keer als ik denk dat het goed gaat krijg ik een bloeding. Meestal wat veegjes/drupjes. Maar vanavond een bloedbad. Ik wist het zeker; we raken ons kindje kwijt
Maar de echo liet een spartelend kindje zien. Voor even was ik opgelucht, maar nu lig ik weer huilend in bed. De angst dat het misgaat is nog zo aanwezig! Nogsteeds worstel ik dagelijks met deze gevoelens. En als ik het gevoel eindelijk kan loslaten, bloed ik weer .
De doppler is mijn beste maatje momenteel. Iedere dag luister ik wel even. Maar na 5 minuten denk ik alweer 'zal het kindje nog wel leven?'.
Wanneer komt en blijft de roze wolk?
Iedere keer als ik denk dat het goed gaat krijg ik een bloeding. Meestal wat veegjes/drupjes. Maar vanavond een bloedbad. Ik wist het zeker; we raken ons kindje kwijt
Maar de echo liet een spartelend kindje zien. Voor even was ik opgelucht, maar nu lig ik weer huilend in bed. De angst dat het misgaat is nog zo aanwezig! Nogsteeds worstel ik dagelijks met deze gevoelens. En als ik het gevoel eindelijk kan loslaten, bloed ik weer
. De doppler is mijn beste maatje momenteel. Iedere dag luister ik wel even. Maar na 5 minuten denk ik alweer 'zal het kindje nog wel leven?'.
Wanneer komt en blijft de roze wolk?
Cocci weten ze waar de bloedingen vandaan komen? Hier geen tips, zelfde situatie, en hier nog te vroeg voor de doptone.
Dikke knuffel
[ Bericht 0% gewijzigd door Cassandra87 op 18-01-2018 06:19:50 ]
weten ze waar de bloedingen vandaan komen? Hier geen tips, zelfde situatie, en hier nog te vroeg voor de doptone.Dikke knuffel
[ Bericht 0% gewijzigd door Cassandra87 op 18-01-2018 06:19:50 ]
Vermoedelijk bloedvat geknapt tijdens het overgeven. Er was gelukkig geen bloed te zien in de buurt van de baby.
Nu verlies ik gelukkig geen vers bloed meer. Enkel alleen veel oud bloed.
Hoe kan ik ooit vertrouwen krijgen in een goede afloop
Nu verlies ik gelukkig geen vers bloed meer. Enkel alleen veel oud bloed.
Hoe kan ik ooit vertrouwen krijgen in een goede afloop
Niet.. Tot je m voelt. En dan is de twijfel, beweegt hij wel genoeg?
Ik heb vanochtend toch maar de stoute schoenen aangetrokken en het zkh gebeld. Dinsdag voor het laatst echt flink bloedverlies gehad, daarna elke dag paar druppels. Hoeft niets te betekenen maar het blijft door mijn hoofd spoken. Dus ik mag voor mijn eigen geruststelling langs komen morgenochtend. En ik ben als de dood 1 of 2 kindjes te verliezen wel tof dat dat dan ook begrepen wordt en dat ik niet hoef te wachten tot de volgende echo.
Ik heb vanochtend toch maar de stoute schoenen aangetrokken en het zkh gebeld. Dinsdag voor het laatst echt flink bloedverlies gehad, daarna elke dag paar druppels. Hoeft niets te betekenen maar het blijft door mijn hoofd spoken. Dus ik mag voor mijn eigen geruststelling langs komen morgenochtend. En ik ben als de dood 1 of 2 kindjes te verliezen
wel tof dat dat dan ook begrepen wordt en dat ik niet hoef te wachten tot de volgende echo.
Goed dat je gebeld hebt Cassandra, ik duim voor een mooie echo morgen.
Cocci wat naar dat het bloedverlies steeds je vertrouwen onderuit haalt.
Cocci wat naar dat het bloedverlies steeds je vertrouwen onderuit haalt.
Bloedverlies is gewoon onwijs kut dames Je staat zo machteloos en alle geruststelling tijdens een echo kan ook zo weer weg zijn. Ik hoop dat het snel ophoudt bij jullie want het kan echt slopend zijn
Ik heb vanaf de 9e tot en met de 19e week continue gebloed. Tot drie keer toe een fikse hoeveelheid rood bloed verloren, alle keren dacht ik dat het voorbij was. En tussendoor continu bruin. Bij mij kwam het door hematomen in mijn baarmoeder. Ook ik heb gelukkig veel tussentijdse echo's gehad en dat was heel fijn. Bij de 20 weken echo was ik pas gerustgesteld om dat al het bloedverlies en de hematomen geen enkele invloed hebben gehad op de baby. En sinds een week of twee kan ik ook genieten van de zwangerschap, ook al vind ik het soms spannend om 's ochtends naar de wc te gaan.
Je staat zo machteloos en alle geruststelling tijdens een echo kan ook zo weer weg zijn. Ik hoop dat het snel ophoudt bij jullie want het kan echt slopend zijn Ik heb vanaf de 9e tot en met de 19e week continue gebloed. Tot drie keer toe een fikse hoeveelheid rood bloed verloren, alle keren dacht ik dat het voorbij was. En tussendoor continu bruin. Bij mij kwam het door hematomen in mijn baarmoeder. Ook ik heb gelukkig veel tussentijdse echo's gehad en dat was heel fijn. Bij de 20 weken echo was ik pas gerustgesteld om dat al het bloedverlies en de hematomen geen enkele invloed hebben gehad op de baby. En sinds een week of twee kan ik ook genieten van de zwangerschap, ook al vind ik het soms spannend om 's ochtends naar de wc te gaan.
Hier twee prachtige kindjes gezien die zelfs voorlopen op wat ik zelf uitgerekend heb.
Ik ben er ook achter gekomen waar ik zo bang voor ben. Ik ben echt als de dood 1 te verliezen en dat ik dan vervolgens niet voldoende van het overgebleven kindje kan houden omdat het mij verdriet zal doen om aan de overleden tweeling te denken. Hormonen much?
En verder denk ik, zoveel geluk, dubbel geluk, kan ik toch niet hebben? Waar zit het addertje onder het gras?
Ik ben er ook achter gekomen waar ik zo bang voor ben. Ik ben echt als de dood 1 te verliezen en dat ik dan vervolgens niet voldoende van het overgebleven kindje kan houden omdat het mij verdriet zal doen om aan de overleden tweeling te denken. Hormonen much?
En verder denk ik, zoveel geluk, dubbel geluk, kan ik toch niet hebben? Waar zit het addertje onder het gras?
Lieve Cassandra, ik lees hier nu pas bij. Wat fijn dat alles goed gaat met allebei de kindjes!quote:
Hier twee prachtige kindjes gezien die zelfs voorlopen op wat ik zelf uitgerekend heb.
Ik ben er ook achter gekomen waar ik zo bang voor ben. Ik ben echt als de dood 1 te verliezen en dat ik dan vervolgens niet voldoende van het overgebleven kindje kan houden omdat het mij verdriet zal doen om aan de overleden tweeling te denken. Hormonen much?
En verder denk ik, zoveel geluk, dubbel geluk, kan ik toch niet hebben? Waar zit het addertje onder het gras?
En zoveel geluk, dubbel geluk, kan je wel hebben.
De natuur heeft dit zo voor jullie bepaald. De hele weg van de wens voor een kindje, zwanger worden en zwanger blijven is zoiets ongrijpbaars. Daar heb je geen zeggenschap over. Niemand. En dat is soms heel wrang (daarbij denk ik aan iedereen waarbij de wens (nog) niet is uitgekomen, of aan hen die een kindje verliezen) maar soms ook iets machtig moois. En dan zorgt de natuur zo maar voor twee kindjes tegelijk. Soms gebeurt dat.
voor coccinelle en Cassandra. Zwanger met veel bloedingen lijkt mij helemaal de hel. Ik heb hier alleen de ervaring dat bloed foute boel is, maar gelukkig zijn er genoeg gevallen waar dat niet zo is. Zenuwslopend lijkt het mij Even spuien:
Vandaag 8 weken zwanger en afgelopen dinsdag een kloppend hartje op de echo gezien. Sinddien echt wel momenten blij geweest, maar vandaag overvalt mij zo het gevoel dat het mis is. Dat we volgende keer geen kloppend hartje zien en we weer door die verschrikkelijke pijn heen moeten. En weer de vraag of ik ooit moeder mag worden.
Ik ben nu verder als 2 van mijn 3 miskramen, voel mij af en toe beroerd, ben moe en heb blijkbaar last van mijn hormonen, want huil bij series waar ik nooit bij huil
, maar toch kan ik geen vertrouwen hebben dat er misschien echt wel een kindje gaat komen dit keer.[ Bericht 4% gewijzigd door Fuchsia_roze op 27-01-2018 16:48:40 ]
Fuchsie helemaal niet gek dat het vertrouwen er niet is. Zou het jou helpen om wat vaker de bevestiging te krijgen dat het hartje nog klopt, dat je weer een paar dagen vooruit kan?
helemaal niet gek dat het vertrouwen er niet is. Zou het jou helpen om wat vaker de bevestiging te krijgen dat het hartje nog klopt, dat je weer een paar dagen vooruit kan?
quote:
Fuchsie
Misschien moet ik maar de stoute schoenen aantrekken en dat vragen. Volgende echo staat pas over 1.5 week weer. Aan de andere kant beangstigen de echo's mij ook weer heel erg. Ga eerst eens kijken hoe ik er morgen in sta. Het wisselt ook nog wel per dag uur minuut
Fuchs begrijpelijk. En herkenbaar. Ze vinden het niet erg om extra echo's te maken. En het biedt geen garantie maar wel een tijdelijk moment van rust. Althans zo ervaar ik het. Het blijft gewoon spannend, zeker als het al vaker mis is gegaan.
Hier gaat het overigens goed. Al bijna twee weken geen bloedverlies meer. Vandaag nog een echo gehad. Ze groeien goed, precies wat ik zelf berekend had. 1 baby loopt structureel twee dagen achter maar zo is die al 4x gemeten dus groeit wel stabiel. Ze zijn beweeglijk en prachtig de angst voor een missed abortion of vanishing twin begint weg te zakken. Nu nog hopen dat ze allebei gezond zijn, dat is de volgende drempel.
begrijpelijk. En herkenbaar. Ze vinden het niet erg om extra echo's te maken. En het biedt geen garantie maar wel een tijdelijk moment van rust. Althans zo ervaar ik het. Het blijft gewoon spannend, zeker als het al vaker mis is gegaan. Hier gaat het overigens goed. Al bijna twee weken geen bloedverlies meer. Vandaag nog een echo gehad. Ze groeien goed, precies wat ik zelf berekend had. 1 baby loopt structureel twee dagen achter maar zo is die al 4x gemeten dus groeit wel stabiel. Ze zijn beweeglijk en prachtig
de angst voor een missed abortion of vanishing twin begint weg te zakken. Nu nog hopen dat ze allebei gezond zijn, dat is de volgende drempel.
Fuchs, ik had hetzelfde. Gewacht tot 7,3 wk met de eerste echo (ik dacht iets verder te zijn). Maar daarna was het iedere 2 dagen ontzettend mis in mijn hoofd.quote:
[..]
Ik heb het bespreekbaar gemaakt bij de VK en zij kwam ermee dat ik moest bellen als dat gevoel me weer overviel. "Een snelle echo maken is voor ons zo'n kleine moeite, bel ons!"
Uiteindelijk voelde ik me zo'n zeurpiet en durfde ik niet te bellen. Toen was de oplossing van de VK heel simpel: "Je komt op maandag, woensdag en vrijdag even voor een echo tot na je termijnecho."
En zo geschiedde. En nog stierf ik duizend doden zodra mijn buik bloot ging bij de VK want ik was ervan overtuigd dat het toch wel weer mis zou gaan. Dat bleek niet zo deze keer. Na de termijnecho groeide heel langzaam het gevoel dat het misschien goed zou komen. Toen was één keer per week kijken voldoende.
Moraal van het verhaal: maak het bespreekbaar, echt. Die angst is zo niet aflatend en allesoverheersend terwijl er misschien ook voor jou zoiets mogelijk is.
Wat naar Fuchsia wat naar dat je je zo voelt, maar oh zo begrijpelijk. Er zijn al goede adviezen gegeven en heb daar niets op aan te vullen. Alleen een
Je kunt altijd vragen om extra begeleiding om de eerste periode te overbruggen. Ik mocht in het begin ook wekelijks om een echo.
Niet dat het hier veel heeft geholpen. Ik ben nogsteeds heel angstig en zeker na de bloeding van vorige week. Maar we hebben wel een mogelijke oorzaak gevonden welke geen gevolgen heeft voor de baby. Maar ik wil ook op de roze wolk zitten i.p.v. op de grote donderwolk. Het helpt ook zeker niet mee dat ik weer vaker moet overgeven door de HG en ik de baby nog niet voel bewegen. (Placenta voor. Bij zoon ook, maar ik voelde hem wél ploppen met 14 weken)
Om het iets werkelijker te maken dat er waarschijnlijk écht een baby komt, heb ik deze week wel 3 pakjes gekocht en opgehangen in de woonkamer .
Niet dat het hier veel heeft geholpen. Ik ben nogsteeds heel angstig
en zeker na de bloeding van vorige week. Maar we hebben wel een mogelijke oorzaak gevonden welke geen gevolgen heeft voor de baby. Maar ik wil ook op de roze wolk zitten i.p.v. op de grote donderwolk. Het helpt ook zeker niet mee dat ik weer vaker moet overgeven door de HG en ik de baby nog niet voel bewegen. (Placenta voor. Bij zoon ook, maar ik voelde hem wél ploppen met 14 weken) Om het iets werkelijker te maken dat er waarschijnlijk écht een baby komt, heb ik deze week wel 3 pakjes gekocht en opgehangen in de woonkamer
.
Dank voor jullie lieve reacties. Wat fijn dat het goed gaat Cassandra en nu ook geen bloed meer
Ik ben medisch en loop bij het ziekenhuis. Dat is enkele rit 45 minuten (inclusief parkeren en naar binnen). Plus de drempel is gewoon iets hoger om te bellen. Vond ze de afgelopen keer niet zo meelevend (beetje statisch). In ieder geval niet zoals bij de verloskundige. Die zou ik misschien ook wel eerder bellem, want dat zijn allemaal lieve meiden.
Als ik nu bedenk dat ik dinsdagmiddag een echo zou hebben, ben ik in mijn hoofd al aan het bedenken hoe het dan met werk moet die dagen er na, want het is dan toch een slechte echo
Dan weet ik het misschien gewoon toch liever niet met af en toe een minder moment. Vandaag voel ik mij wel okay. Spuien hier heeft geholpen en daarna een gezellige avond met vrienden gehad. Ook even met man kunnen praten, dat helpt ook altijd wel even. Die is zo positief O cocci wat naar van je donderwolk! Wel fijn dat er oorzaak lijkt te zijn voor de bloedingen. Met 14 weken je kindje voelen is wel heel vroeg toch?
Hier zijn we weer. Zwangerschap nummer 9, met hetzelfde trauma, dezelfde angst en veel meer onzekerheid. Want hoewel dit kindje prima groeit, zelfs iets voor loopt denk ik bij elke echo 'maar morgen kan het dood zijn'. We zijn nu twee weken over de termijn van de verste miskraam, ik heb alle vervelende kwalen die je kunt hebben in het eerste trimester maar toch denk ik 'je bent niet zwanger. Niet écht.' En dat ik dan straks ontmaskerd word bij de vlokkentest.quote:Op donderdag 4 augustus 2016 18:35 schreef Cygne het volgende:
Ik heb dit topic al zovaak aangeklikt en weer weg geklikt. Zwangerschap nummer 5 inmiddels. Na twee vroege miskramen, een gemiste miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het vertrouwen op en zijn we een icsi-pgd traject gestart. Alles verliep zonder hobbels en de eerste keer was raak.
Maar nu, hoewel we al twee echo's hebben gehad, precies op schema met een goede hartslag zit ik nog steeds in de ontkenningsfase. Elke echo verwacht ik dat het toch niet goed is, dat het hartje gestopt is en dat de arts zegt: 'ik heb heel, heel verdrietig nieuws voor jullie.'. En ik weet dat het nu geen ongebalanceerde translocatie heeft en het voelt ook wel goed, anders dan voorheen. Maar toch is er dat stemmetje dat zegt: 'bereid je maar voor op het ergste, dan doet het straks niet zoveel verdriet.'.
Dikke 
voor jou Cygne! Heel logisch dat je je zo voelt, na al dat verdriet, pijn en teleurstellingen.
Ik wou dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter zou voelen, maar dat kan ik niet.
voor jou Cygne! Heel logisch dat je je zo voelt, na al dat verdriet, pijn en teleurstellingen. Ik wou dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter zou voelen, maar dat kan ik niet.
quote:Op zondag 10 januari 2021 21:50 schreef Fuchsia_roze het volgende:
Dikke
Ik wou dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter zou voelen, maar dat kan ik niet.
Ik weet ook niet zo goed wat ik met mezelf moet. Mensen vinden het inmiddels ook wel een saai verhaal worden, geloof ik. Liefst zou ik de komende 4 weken gewoon slapen.
Ik vind het geen saai verhaal hoor. Het is superfijn dat je al zo ver bent gekomen, maar het voelt misschien als des te meer te verliezen?
Hoe lang nog wachten op de vlokkentest? Ik hoop dat een goede uitslag daarvan je wat rust zal geven .
Hoe lang nog wachten op de vlokkentest? Ik hoop dat een goede uitslag daarvan je wat rust zal geven
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.quote:
Ik vind het geen saai verhaal hoor. Het is superfijn dat je al zo ver bent gekomen, maar het voelt misschien als des te meer te verliezen?
Hoe lang nog wachten op de vlokkentest? Ik hoop dat een goede uitslag daarvan je wat rust zal geven
Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.
Ja, dat zit in je eigen hoofd, dat geeft niet, ik ben blij dat je desondanks gewoon post. We schrijven hier allemaal over onze niet perse unieke zwangerschappen he, omdat het voor onszelf wel bijzonder is. Of je nou een verhaal hebt zoals jij of niet. En voor wat het waard is: ik ben zeker niet de enige die superblij is dat je deze zoveelste zwangerschap nu mag meemaken. Hopelijk nog een paar maanden na nu ook.quote:
[..]
Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.
Dus volgende week weer een check of 'ie het nog doet, dat scheelt. Drie weken wachten op de uitslag is wel lang zeg...quote:Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Ik mag een kleine week bij de verloskundige nog een echo laten maken.
Ik wilde eigenlijk in de struisvogelmodus, maar dat gaat niet zo lekker met hg. Ik voel me lichamelijk wel zwanger, maar mentaal niet. Zelfbescherming denk ik.
Jullie zwangerschappen vind ik dus wel allemaal tof en bijzonder. Maar ik merk het ook aan mezelf, bij elke zwangerschap en vooral elke die misgaat wil ik minder mijn omgeving ermee belasten. Ik wil die ruimte niet innemen en ik weet dat ik het daarmee mezelf erg lastig maak. Soms lees ik een artikel over een vrouw die vijf miskramen heeft gehad en dan denk ik "arme vrouw, je zult dat verdriet maar mee moeten maken." Die realisatie dat ik in hetzelfde schuitje zit komt steeds pas als ze zeggen: 'negende zwangerschap, tweede kindje'. Zo'n stomp van diep, zwart verdriet is dat dan.
Ik wilde eigenlijk in de struisvogelmodus, maar dat gaat niet zo lekker met hg.
Ik voel me lichamelijk wel zwanger, maar mentaal niet. Zelfbescherming denk ik.Jullie zwangerschappen vind ik dus wel allemaal tof en bijzonder. Maar ik merk het ook aan mezelf, bij elke zwangerschap en vooral elke die misgaat wil ik minder mijn omgeving ermee belasten. Ik wil die ruimte niet innemen en ik weet dat ik het daarmee mezelf erg lastig maak. Soms lees ik een artikel over een vrouw die vijf miskramen heeft gehad en dan denk ik "arme vrouw, je zult dat verdriet maar mee moeten maken." Die realisatie dat ik in hetzelfde schuitje zit komt steeds pas als ze zeggen: 'negende zwangerschap, tweede kindje'. Zo'n stomp van diep, zwart verdriet is dat dan.
Ik denk niet dat er veel mensen zijn die dat denken, Cygne. Sterker nog, ik denk dat veel mensen deze angst met je meevoelen en je zo je gewenste kindje gunnen.quote:
[..]
Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.
Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.
Niemand kan deze gevoelens nu van je overnemen, maar ze delen kan in ieder geval wél en daar zal niemand slecht over denken
‘Jouw ouders hadden zeker liever een jongetje gehad?’
Ik denk ook dat dat zelfbescherming is ja. Zolang je hoofd niet gelooft dat je zwanger bent, is het misschien minder pijnlijk als het mis gaat. Dat probeer je jezelf in ieder geval wijs te maken.quote:
Ik mag een kleine week bij de verloskundige nog een echo laten maken.
Ik wilde eigenlijk in de struisvogelmodus, maar dat gaat niet zo lekker met hg.
Jullie zwangerschappen vind ik dus wel allemaal tof en bijzonder. Maar ik merk het ook aan mezelf, bij elke zwangerschap en vooral elke die misgaat wil ik minder mijn omgeving ermee belasten. Ik wil die ruimte niet innemen en ik weet dat ik het daarmee mezelf erg lastig maak. Soms lees ik een artikel over een vrouw die vijf miskramen heeft gehad en dan denk ik "arme vrouw, je zult dat verdriet maar mee moeten maken." Die realisatie dat ik in hetzelfde schuitje zit komt steeds pas als ze zeggen: 'negende zwangerschap, tweede kindje'. Zo'n stomp van diep, zwart verdriet is dat dan.
En bovenstaande is zo herkenbaar. Die realisatie is zo pijnlijk. Ook al kan ik er nu, na een gezond kind, eindelijk over praten met anderen. Maar dat is altijd alsof het niet over mijzelf gaat, zonder enkel gevoel.
Heb je voor jezelf wel het idee dat als de vlokkentest goed terug komt, je jezelf dan wel mentaal zwanger gaat voelen? Of is dat scenario nog erg ver weg voor je?
Dit is het heel erg, vanaf een afstandje kijk ik dan naar mezelf. En dat lijkt heel laconiek, maar ik weet niet (wil niet weten) wat het met me doet als ik die pijn toelaat.quote:
[..]
Ik denk ook dat dat zelfbescherming is ja. Zolang je hoofd niet gelooft dat je zwanger bent, is het misschien minder pijnlijk als het mis gaat. Dat probeer je jezelf in ieder geval wijs te maken.
En bovenstaande is zo herkenbaar. Die realisatie is zo pijnlijk. Ook al kan ik er nu, na een gezond kind, eindelijk over praten met anderen. Maar dat is altijd alsof het niet over mijzelf gaat, zonder enkel gevoel.
Heb je voor jezelf wel het idee dat als de vlokkentest goed terug komt, je jezelf dan wel mentaal zwanger gaat voelen? Of is dat scenario nog erg ver weg voor je?
Ik weet niet of ik me mentaal zwanger zal voelen. Ik had daar wel op gehoopt, want bij Wolf was dat nooit écht zo. Ik wist rationeel wel dat het goed zou komen. Maar toch heb ik afgeteld tot de geboorte. Want als hij geboren was, uit mijn lijf dat alle baby's stuk maakt. Dán was hij veilig. Maar na de geboorte heb ik hem regelmatig in de nacht uit bed gehaald omdat als hij die nacht dood zou gaan, dan had ik 'm nog geknuffeld.
Het maakt me ook verdrietig dat dat stukje nooit meer onbevangen kan zijn voor ons.
Dat is ook heel verdrietig!
En ik heb ook echt nooit iets gedacht wat ook maar in de buurt kwam van 'heb je haar weer', maar kan me tegelijkertijd goed indenken dat je voor je eigen gevoel die ruimte niet altijd wil/kan/durft nemen.
Wellicht helpt het om het zo te zien: als jij die ruimte wel voor jezelf kan nemen, help je anderen misschien ook om die ruimte óók te nemen wanneer dat voor hen nodig is. Ik merk dat het bij mij (over compleet ander onderwerp) wel zo werkt: als mijn gesprekspartner heel open is over dingen die gevoelig liggen en wat dat met diegene doet, helpt dat mij om datzelfde ook te doen.
Misschien helpt het je helemaal niks, maar dan heb ik in elk geval gezegd dat ik graag lees over hoe jij je voelt, ook als dat ronduit kut is. Omdat het jou misschien een minibeetje verlichting geeft om het kwijt te kunnen, en het fijn is om het idee te hebben dat je iets voor een ander kan doen als die het zo moeilijk heeft, ook als dat alleen lezen en een hart onder de riem steken op een forum is.
En ik heb ook echt nooit iets gedacht wat ook maar in de buurt kwam van 'heb je haar weer', maar kan me tegelijkertijd goed indenken dat je voor je eigen gevoel die ruimte niet altijd wil/kan/durft nemen.
Wellicht helpt het om het zo te zien: als jij die ruimte wel voor jezelf kan nemen, help je anderen misschien ook om die ruimte óók te nemen wanneer dat voor hen nodig is. Ik merk dat het bij mij (over compleet ander onderwerp) wel zo werkt: als mijn gesprekspartner heel open is over dingen die gevoelig liggen en wat dat met diegene doet, helpt dat mij om datzelfde ook te doen.
Misschien helpt het je helemaal niks, maar dan heb ik in elk geval gezegd dat ik graag lees over hoe jij je voelt, ook als dat ronduit kut is. Omdat het jou misschien een minibeetje verlichting geeft om het kwijt te kunnen, en het fijn is om het idee te hebben dat je iets voor een ander kan doen als die het zo moeilijk heeft, ook als dat alleen lezen en een hart onder de riem steken op een forum is.
@Cygne: ik weet niet of ik de juiste woorden kan vinden maar wilde toch even reageren. Weet dat jouw verhaal er ook mag zijn. En als je iets wilt delen waar je in reallife geen ruimte voor voelt dan hoop ik dat je dat hier blijft doen. Je hoeft niet alles alleen te dragen. Ik geloof dat er hier altijd mensen zijn die openstaan voor jouw verhaal.
Dat neemt wellicht de pijn en angst niet weg. Maar je voelt je misschien wel gesteund en erkend in die pijn en angst.
Virtuele knuffel voor jou
Dat neemt wellicht de pijn en angst niet weg. Maar je voelt je misschien wel gesteund en erkend in die pijn en angst.
Virtuele knuffel voor jou
Cygne, wat een verdriet, maar wat is het begrijpelijk dat je je zo voelt. Weet dat ik nog nooit gedacht heb 'heb je haar weer', maar dat ik hier thuis een dansje deed toen de echo na het bloedverlies goed was en mijn man zelfs af en toe moet updaten over 'die mevrouw van Wolk'. Ik (en hij dus) leef met je mee en met mij nog veel meer mensen. Dat is hier op fok iig zo en in het echte leven vast ook. Je bent geen zeur, je neemt niemands ruimte in en jouw verhaal is net zo welkom als welk verhaal van wie dan ook.
Dikke knuffel!
Dikke knuffel!
K&W / Tink's droomhuis deel 3: Vur goan beginne! Ofzoiets....
maandag 30 september 2013 07:58 schreef Brighteyes het volgende:
En over de chocola... Tink is van een andere planeet. ;) Die heeft dat niet nodig. ;)
maandag 30 september 2013 07:58 schreef Brighteyes het volgende:
En over de chocola... Tink is van een andere planeet. ;) Die heeft dat niet nodig. ;)
@Cygne bij sommige zwangerschappen hier in OUD houd ik mijn adem in (niet letterlijk 
) tot het kind gezond en wel geboren is. Zo ook bij die van jou. Ik denk nooit "heb je haar weer", ik hoop altijd op een positief bericht, of in ieder geval dat er geen slecht nieuws is. Want ik gun het je zo. 
) tot het kind gezond en wel geboren is. Zo ook bij die van jou. Ik denk nooit "heb je haar weer", ik hoop altijd op een positief bericht, of in ieder geval dat er geen slecht nieuws is. Want ik gun het je zo.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |