Moeilijk, Chanty. Het is dan zo jammer dat je nog niet echt een gesprekje met je kind kan hebben hierover. Het is ook wel mogelijk dat het niet echte pijn is, maar wel een extreme uiting van 'ongemak' of weerstand. I heeft dat een tijdje gehad ook en het duikt af en toe op (van de week ook een keer). Dan gaat ze met het verschonen helemaal liggen trillen van angst. De eerste keer dat dit gebeurde, was een dag nadat een nieuwe oppas was geweest bij haar; ik dacht toen bijna meteen dat zij mijn kind had mishandeld of zo.
. Ik begreep er niets van. Het ging weer over, maar een week erna kwam een kdv-leidster ook helemaal ongerust naar me toe; dat I zo panisch bang deed bij het verschonen en ook daar helemaal lag te trillen. Van de week deed ze het 's avonds ook weer, nu is ze weer wat ouder en het lukte nu wel om met haar te praten. Ze zei dat ze bang was en ze wilde ook dat ik wegging. Maar ik snap nog steeds niet waar dit af en toe vandaan komt. Het is ook niet dat ze op die momenten open of rode billen heeft die pijn doen. Het kan wel zijn dat de herinnering aan die keren, maken dat dan ineens de angst toeslaat of zoiets. Is het een idee om een andere houding te proberen bij het verschonen? Of eventueel staand proberen te verschonen?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"