Het peutertopic (2-4 jaar) deel 179

Oja tandarts.....
Daar moet ik echt eens een afspraak maken

Ow is net goedgekeurd bij het cb! Nouja, op z'n gewicht na dan. Nu 12,65 kg bij 98 cm, dus ernstig ondergewicht volgens de lijntjes. Hij was ook in een half jaar tijd slechts 0,3 kg aangekomen. Het is zo stom, ik maak me echt geen zorgen om z'n gewicht maar ik snap wel dat anderen dat wel doen.

Ogentest ging goed. Maar poeh, wat had ze een slechte aanpak zeg. "Nu zeggen wat het is, anders moet je naar het ziekenhuis..." Ow moest meteen huilen, maar toen ik zei dat ik een olifant zag, moest hij lachen en ging hij mij verbeteren... Je zou toch denken dat zo'n arts in de opleiding heeft geleerd om met kinderen om te gaan

Ze gaan z'n "overgevoeligheid" nog ff in het team bespreken. Gisteren heb ik op het kdv gevraagd hoe zij dat zien. Zij vinden Ow wel heel gevoelig, ook voor prikkels en veel gevoeliger dan de andere kinderen. Maar is communicatief erg vaardig en daarom zorgt het voor weinig problemen.... Zolang z'n vaste leidsters er zijn.

Ach, zal allemaal verder wel goedkomen.

Nee dat werkt: nu zeggen anders moet je naar het ziekenhuis. Wat is dat nou voor een stom dreigement En nu associeren ze het ziekenhuis ook maar meteen met wat naars En bedankt. De ogentest bij het CB is echt nog een beetje in de jaren 80 blijven hangen denk ik soms. Met alles De plaatjes, de bril. Ze kunnen dat toch ook een beetje leuk maken voor die kinderen?

Jezus Loj wat een idioot daar op jullie cb En kudo's voor jouw aanpak!!
Ook voor het vertrouwen in je kind trouwens, mooi vind ik dat

O fijn zo'n drillmonster
Wat zei jij? Hallo we leven in 2016, niet in 1950?

Oh, dat is echt heel slecht ja. . En het kan nog averechts werken ook. Mijn oudere zus vond het op een gegeven moment een heel interessant idee om ook eens naar het ziekenhuis te 'mogen' en heeft toen expres een ogentest verknald. .

Twee dagen up & running betekende blijkbaar niet dat E alweer beter was... vandaag weer een hangerig meisje dat het liefst de hele dag stijf tegen mij aan ligt.

Ze was begin deze week echt meer dood dan levend, supersneu En nu denk ik nog de backlash daarvan?

Sneu voor E, LB.

Wij hebben gelukkig geen ziek kind, maar het eten wordt wel steeds meer een strubbeling. Ze wil tegenwoordig alleen maar eten op mijn schoot. En ook het liefst van mijn bord. Als ze haar zin niet krijgt en wij volhouden dat ze in/op haar eigen stoel moet zitten en van haar eigen bordje eten, draait ze helemaal door. En dus geef ik uiteindelijk toch toe. Het eet ook niet echt relaxed als je kind huilend op de grond ligt. . Maar het is ook niet erg relaxed om bij iedere maaltijd met een kind op schoot te zitten, die eigenlijk vindt dat jij niets mag eten, omdat zij het eten op jouw bord wil.

Ik vind het maar lastig, ook omdat avondeten sowieso heel moeizaam gaat en er vaak maar heel weinig in gaat. Eigenlijk eet ze het meest als we haar een filmpje laten kijken en ik haar voer. . Het komt er vaak op neer dat we dat dus ook doen na het eten. Het eten dat ze dan aan tafel nog afkeurde als 'viessss' gaat er dan soms alsnog in.

Is dit gedoe herkenbaar? Ik bedenk me maar dat het een fase is, en dat het geen zin heeft om van eten een strijd te maken en zo. Maar het voelt toch als we een lange (neerwaartse) weg gegaan zijn van een vrolijk Rapleyende baby naar een peuter die ik op de bank aan het voeren ben. .

Als er aantoonbaar iets is (moe, verkouden, koortsig, heel verdrietig) dan mag ze wel eens op schoot, maar verder eigenlijk niet. Ik vertel meestal dat wij gaan eten en dat zij ook wel in de kamer mag spelen als ze niet wil eten. Negen van de tien keer eindigt ze dan alsnog gewoon achter dr bordje en eet ze nog flink wat

Maargoed, dat is een an sich goeie eter die ook niet huilend op de grond eindigt, dus da's misschien makkelijk praten.

Ik zou het denk ik iig vrijblijvend houden. Dat ze niet hoeft te eten als ze dat niet wil, maar ook duidelijk maken dat jij niet wilt dat ze jouw eten opeet / op jouw schoot zit.

Oh en soms gooi ik er een open vraag in: wat wil jij dan eten?

Als daar geen antwoord op komt ligt het dus niet aan het eten op haar bord maar aan dr humeur En als ze wel iets zegt neem ik dan in overweging of ze dat dan mag.

quote:

Op donderdag 4 februari 2016 12:58 schreef Franny_G het volgende:
Sneu voor E, LB.

Wij hebben gelukkig geen ziek kind, maar het eten wordt wel steeds meer een strubbeling. Ze wil tegenwoordig alleen maar eten op mijn schoot. En ook het liefst van mijn bord. Als ze haar zin niet krijgt en wij volhouden dat ze in/op haar eigen stoel moet zitten en van haar eigen bordje eten, draait ze helemaal door. En dus geef ik uiteindelijk toch toe. Het eet ook niet echt relaxed als je kind huilend op de grond ligt. . Maar het is ook niet erg relaxed om bij iedere maaltijd met een kind op schoot te zitten, die eigenlijk vindt dat jij niets mag eten, omdat zij het eten op jouw bord wil.

Ik vind het maar lastig, ook omdat avondeten sowieso heel moeizaam gaat en er vaak maar heel weinig in gaat. Eigenlijk eet ze het meest als we haar een filmpje laten kijken en ik haar voer. . Het komt er vaak op neer dat we dat dus ook doen na het eten. Het eten dat ze dan aan tafel nog afkeurde als 'viessss' gaat er dan soms alsnog in.

Is dit gedoe herkenbaar? Ik bedenk me maar dat het een fase is, en dat het geen zin heeft om van eten een strijd te maken en zo. Maar het voelt toch als we een lange (neerwaartse) weg gegaan zijn van een vrolijk Rapleyende baby naar een peuter die ik op de bank aan het voeren ben. .

Heel herkenbaar hoor V eet alleen als hij een soort bankjr heeft gevormt van stoelen met papa of op iemand zijn/haar schoot zit èn dan moet er een heel spel gemaakt worden van het eten.. ' daar komt zwieber aan, die gaat jouw aardappel eten snel!!! ' etc etc..
Toen hij kleiner was konden we het nog af doen met:'en dit is bob de bouwer, die wil graag in jouw buikje, garage open alsjeblieft!'

Maar conclusie hij vindt eten dus saai, en als we er een spel van maken eet hij een stuk beter.

Hij heeft ook een tijd zelf geen bord gehad en toen had hij altijd een aan de kant gelegd deel waarbij wij dus grapten 'ik wil echt niet dat je dat aardappeltje opeet hoor! .' -hap,slik,weg-

Maar die fase duurt hier al bijna 2 jaar .

Ahw E nog steeds niet lekker

quote:

Op donderdag 4 februari 2016 12:58 schreef Franny_G het volgende:

Is dit gedoe herkenbaar?

Mijn allesetende rapleymini is tegenwoordig ook een kieskeurig monster. Dus absoluut herkenbaar. Meestal heb ik wel iets van een basic komkommersalade op tafel staan dus in het ergste geval eet ze alleen dat. Op schoot mag ze pas als ik helemaal klaar ben. Eten met een filmpje doen we één of twee keer in de maand als ik heel laat klaar ben op mijn werk. Dan maak ik wrapjes met roomkaas en rauwkost en picknicken we op het kleed.

Mijn peuter is aan het stofzuigen terwijl ik hier lekker zit. Handig spul, die peuters.

Eten is hier al 2 jaar af en aan een drama savonds. Lange fase, maar goed. Hij groeit en is gezond dus dat eten komt wel. .

Beterschap met je meisje LB!

quote:

Op donderdag 4 februari 2016 13:02 schreef LadyBlack het volgende:
Maargoed, dat is een an sich goeie eter die ook niet huilend op de grond eindigt, dus da's misschien makkelijk praten.

Ik zou het denk ik iig vrijblijvend houden. Dat ze niet hoeft te eten als ze dat niet wil, maar ook duidelijk maken dat jij niet wilt dat ze jouw eten opeet / op jouw schoot zit.

Dat deed ik gisteren. Ik hield vol dat ze echt niet bij mij op schoot kon zitten. En dat ze, als ze niet wilde eten, ook niet hoefde te eten. Maar dat leidde er toe dat ze eerst letterlijk aan mijn arm ging hangen en huilend riep dat ze op schoot wilde. Toen ik haar van me losmaakte, ging ze op de grond liggen huilen. Ze wilde pertinent niet door haar vader opgepakt worden of op zijn schoot zitten. Ze was na een minuutje zo over de rooie dat ik maar naast haar op de grond ben gaan zitten en tegen haar ging praten en over andere dingen vragen ging stellen. Toen werd ze langzaam wel rustiger. Maar ze wilde nog steeds per se bij mij zitten. Punt is ook dat zoiets dan volgt op een 'papa-dag' als ik haar de hele dag niet gezien heb omdat ik aan het werk was. Haar behoefte om bij mij te zijn, snap ik heel goed. Maar ik merk ook dat als ik op zo'n moment toegeef aan haar behoefte en haar op schoot laat zitten, ze dat vervolgens ook wil op mijn vrije dag, bij het ontbijt, de lunch en het avondeten. .

Het lastige vind ik die"emotionele terreur". Ze kan dan zo gaan huilen, en boos en verdrietig zijn dat ik niet goed weet wat ik met haar aan moet, en ik vind het dan ook zielig, hoe ze zichzelf zo van streek maakt. Maar ik vrees ook een beetje dat ik daardoor misschien teveel toegeef?

Het is heel herkenbaar hoor! Dus ik ontbijt nu ook al een paar dagen met labiele peuter op schoot... Maar het gaat ook altijd vanzelf weer over

Een beetje regels om er van af te kunnen wijken en ook weer naar terug te keren dus.

quote:

Op donderdag 4 februari 2016 15:24 schreef Franny_G het volgende:
Het lastige vind ik die"emotionele terreur". Ze kan dan zo gaan huilen, en boos en verdrietig zijn dat ik niet goed weet wat ik met haar aan moet, en ik vind het dan ook zielig, hoe ze zichzelf zo van streek maakt. Maar ik vrees ook een beetje dat ik daardoor misschien teveel toegeef?

Herkenbaar Franny. En ik kan er Heel Erg Niet Tegen ook... Geen idee hoe ik er mee om moet gaan, helemaal niet als ik zelf ook nog eens moe ben. . Mijn man is dan heel geduldig en legt alles nog een keertje uit, en/of sluit af met een knuffel. Ik moest eens bij hem op les gaan ofzo .

Heel herkenbaar. Hier ook een fase gehad rond 2 jaar dat ze alleen op schoot wilde eten. Ik vond het nooit zo erg dus nooit een punt van gemaakt. Na een paar weken was het ook ineens weer over.

Nu een half jaar later zit ze soms op schoot bij 1 van ons, maar meestal gewoon op een eigen stoel.

Mijn ervaring is dat het, zoals bijna alles, een fase is

Bij Nora zie ik heel sterk de periodes waarin ze meer fysiek contact nodig heeft afwisselen met meer onafhankelijke periodes.
Ik ga er dus gewoon in mee en vertrouw erop dat het vanzelf weer verandert.


Wat sneu dat E weer zo ziek is, LB. beterschap!

Hoi allemaal ik val even binnen met een vraag.

L is bijna 3 en hij is momenteel erg angstig. Soms is hij aan het spelen en dan rent hij opeens naar de bank met grote ogen en roept dat hij bang is. Of bijvoorbeeld als we naar de gang lopen en het licht is nog niet aan, dan zegt hij dat hij boeven of spoken of iets anders ziet.

Herkenbaar? En hoe gaan jullie hiermee om?

Ik heb Otje geleerd om "Ga weg!" tegen monsters en andere enge dingen te roepen, daar luisteren ze over het algemeen wel naar. Daarnaast kan ze tegenwoordig bij de meeste lichtknopjes.

Is hij echt bang? Het is in die zin wel herkenbaar dat W dat ook doet, maar die speelt het echt. Die verzint een wolf en doet dan of ze bang is. Soms leeft ze zich teveel in en is ze ineens écht bang, maar meestal zie je wel dat ze nog wel weet dat het spel is. Maar misschien leeft L zich ook iets té goed in..
Ik ga er meestal in mee en speel dat ik de wolf wegjaag. Tenzij ik iets aan t doen ben, dan meld ik dat de wolf even braaf moet blijven wachten tot ik tijd heb om hem weg te jagen. Meestal pikt ze dat of ze miept dat de wolf nu de trap op klimt en dreumesbroertje wakker gaat maken ofzo..

hier is ze trouwens alweer iets gevorderd in toneelspel. We moesten laatst van haar de gruffalo naspelen. Zegt ze tegen mij dat ik de vos ben en zij de muis. Dus ik zeg mmm een muisje dat is een lekker hapje, kom je eten bij mij thuis? Dreunt ze tot mijn verbazing de hele tekst van t muisje op. Ze kan dus blijkbaar het hele boek uit haar hoofd opzeggen

quote:

Op donderdag 4 februari 2016 16:31 schreef _Ophelia_ het volgende:
Ik heb Otje geleerd om "Ga weg!" tegen monsters en andere enge dingen te roepen, daar luisteren ze over het algemeen wel naar. Daarnaast kan ze tegenwoordig bij de meeste lichtknopjes.

Ik heb voor M wel een keer een monsterjaagdansje gedaan. Dat werkte wel want het was maar 2x nodig of zo.

Nog steeds ziek meisje. Hardnekkig virus want als sinds zondag dat e hele dagen op de bank slaapt. Vandaag leek ze zonder koorts maar tegen de avond stortte ze weer in. Hoop echt zo dat ze morgen weer een stuk verder opgeknapt is.We hebben voor dit weekend een nachtje weg gepland staan met z'n tweetjes en ik zou het wel heel zuur vinden als we dat zouden moeten annuleren.

Bedankt voor de reacties. Ik zeg meestal ook dat hij ze weg moet sturen en dat werkt tot nu toe goed.

Maar aan de andere kant bevestig ik dan dat er echt iets is om bang voor te zijn. Maar dat gelooft hij waarschijnlijk toch wel ook als ik het ontken.

(plus dat ik er ook niet vrolijk van word als we op zolder zijn en hij zegt dat hij spoken ziet )

Kyara beterschap voor je meisje, ik hoop dat jullie weekend door kan gaan.

Herkenbaarheid alom

Franny, als je denkt dat ze behoefte aan jou heeft, zou het dan misschien helpen om voor het eten even samen tijd te hebben? Bijvoorbeeld samen op de bank knuffelen en Sesamstraat kijken ofzo en dan aan tafel? Wat bij ons enorm helpt bij slecht eten, is als ze zelf meehelpt met koken. Dan eet ze meestal prima want ze is er heel trots op dat ze gekookt heeft. Als ze echt niet wil eten want vies, dan moet ze altijd proeven, anders weet je niet of het vies is. En als ze het echt vies vindt, mag ze het van mij ook uitspugen en alleen eten wat ze wel lust. Dit lukt goed omdat ze over het algemeen veel lust en maar weinig dingen echt vies vindt.

Wat betreft monsters, ja, ook hier worden die gezien. Ze heeft een hele poos "spook en walvis" gezien voor het slapen gaan. Die pakten we dan op en namen mee naar beneden en dan was het goed. Op een gegeven moment zei mijn man dat ze op vakantie waren en sindsdien geen problemen meer gehad. Ze roept nu nog steeds af en toe "een spook mama!!" maar dat is echt spel en dan is ze ook niet echt bang.