Het peutertopic (2-4 jaar) deel 179

Hier escaleerde het vandaag in de auto. J sliep en D wilde ook slapen maar zij wilde alleen slapen dus J mocht niet slapen. Heerlijk

Maar ze zij meestal zo leuk samen! Alleen vandaag was het eerst "mama ik ga D kapot snijden" en 's avonds "mama, D mag niet mijn keel knijpen"

Kyara, J. is niet zo lief voor haar zus geloof ik hoe komt ze daar dan op, heb je een idee?
Ik moest wel even lachen om die slaaplogica

Twinkle hopelijk is het maar een korte fase en zit er haar iets kortdurends dwars. Het is behoorlijk zwaar zulke dagen.

Hier zitten we momenteel juist weer even in rustig vaarwater. Waar ik afgelopen maanden soms twijfelde om haar op Marktplaats te zetten omdat ze gewoon alleen nog maar kon communiceren door te huilen of door driftbuien te krijgen, zo leuk is ze nu Uiteraard heeft ze de alom bekende peuterdriftbuien maar daar kan ze ook behoorlijk makkelijk weer uitkomen en het is zo gezellig dat we met haar kunnen kletsen en ze wil altijd alles weten en heeft overal altijd een mening over. Vanochtend heeft ze samen met B. een gesprek gehad waarom je een pot Nutella niet op een speen kan zetten Dat zijn de vragen die er toe doen voor een twee jarige blijkbaar

quote:

Op zaterdag 30 januari 2016 22:10 schreef Twinkle20 het volgende:
Het begon gistermorgen al bij het opstaan. Schoppen slaan gillen krijsen tot ze helemaal schor was. Alleen maar omdat ik haar wilde aankleden? ... de rest van de dag een kort lontje.

Vanmorgen was mijn man er ook bij (die moet altijd vroeg werken doordeweeks). Dacht ik dat het gistermorgen erg was ... vanochtend ging het X 1000. Rest van de dag wederom een kort lontje. En vanavond met naar bed gaan wederom krijsen schoppen slaan etc.

Onze zelfbeheersing wordt aardig op de proef gesteld

Misschien wil ze zelf de controle hebben over wat er met haar lijf gebeurt?

Ze mag voortaan zelf haar kleren uitkiezen als in keuze uit een paar truien en lange broeken met dit weer. Anders kiest ze zo een tshirt uit met sandalen . Dat vind ik dan weer niet goed. Rn we staan een kwartier eerder op zodat ze zichzelf aan kan kleden. Maar soms zit ze dan toch zo te lanteflanten en dan moet ik me er wel mee bemoeien omdat we anders te laat komen. Dus ze krijgt denk ik wel de ruimte. Ik laat haar tot op zekere hoogte ook meebeslissen. Maar soms is het gewoon even klaar en dat vindt ze niet leuk natuurlijk.

En nu is dit een voorbeeld met kleding. Maar het is ook met spelen/eten etc. Dus echte peuterdriftbuien lijkt me waarbij we haar wel ruimte geven maar waar toch ook grenzen zijn. Helaas voor haar.

Met I ben ik eigenlijk niet anders gewend dan dat ze zeer duidelijk maakt wat ze niet wil. Aankleden is een van die dingen, vanaf dat ze anderhalf is zo ongeveer.

Bij I is het vaak zo dat ze hongerig is als ze net wakker wordt, en daardoor weinig kan hebben. Ik neem haar dan vaak in pyjama mee naar beneden, dan ontbijten we eerst en dan kleed ik haar daarna aan. Dan neem ik haar kleren en een schone luier mee naar de keuken. Mijn vriend past zich wat minder op die manier aan, maar die is dan weer zo ongelooflijk geduldig dat hij het meestal toch voor elkaar krijgt om haar aan te kleden, zonder kleerscheuren en halve vechtpartijen. .

Wat ik me afvroeg... Ik merk best vaak aan I dat ze sommige dingen lastig of moeilijk vindt en dan wil ze dat ik het voor haar doe. Ik probeer haar te stimuleren om het dan toch zelf te doen. Het gaat hier niet om ingewikkelde dingen, soms gewoon over iets lulligs als een duplo blokje op een ander duplo blokje zetten. Dat lukt soms niet meteen, en dan is ze direct boos en wil ze dat ik het doe. In bepaalde dingen heeft ze veel zelfvertrouwen, maar soms lijkt ze dan bijna faalangstig. Ze wordt ook heel boos en/of verdrietig als ik haar dan niet help, maar bijvoorbeeld tegen haar zeg dat ze dat ook heel goed zelf kan. Verder is ze niet erg een durfal wat betreft haar grove motoriek. In een speeltuin wil ze bijvoorbeeld nog altijd dat ik haar handje vasthoud bij het van de glijbaan afgaan. Terwijl ze dat zeker weten prima zonder mij kan, en dat soms ook al wel doet.

Ik vind het natuurlijk helemaal niet erg om haar bij iets te helpen, maar ik wil haar ook zelfvertrouwen geven en haar laten zien dat ze die dingen heel goed zelf kan. Maar ik vraag me af wat daarin wijsheid is. Heeft zoiets echt zin op deze leeftijd? Of kan ik me beter aanpassen aan haar behoefte?

Ik zou er nu vooral nog maar lekker in meegaan Franny. E is ook zo'n kindje, maar ze weekt vanzelf los. Op het kdv ben ik er immers ook niet, en daar heeft ze dus prima geleerd zelf van de glijbaan te gaan bijvoorbeeld. Dus ach, dan hou ik toch lekker haar handje vast als we samen eens in de speeltuin zijn?

Vwb de duplo; daarin heeft ze soms dan wel gewoon pech omdat ik iets anders aan het doen ben.

Oh en aankleed-troubles; check. Hier ook eerst ontbijt erin, en tegenwoordig vaak Kindertijd op televisie aan zodat ze afgeleid is Mijn lontje is momenteel echt te kort om peuterdiscussies over luiers en kleren aan te gaan. Ze heeft nog steeds een erg sterke mening over alles, maar zo zijn we tenminste allebei zen

quote:

Op zondag 31 januari 2016 13:44 schreef Franny_G het volgende:
Wat ik me afvroeg... Ik merk best vaak aan I dat ze sommige dingen lastig of moeilijk vindt en dan wil ze dat ik het voor haar doe. Ik probeer haar te stimuleren om het dan toch zelf te doen. Het gaat hier niet om ingewikkelde dingen, soms gewoon over iets lulligs als een duplo blokje op een ander duplo blokje zetten. Dat lukt soms niet meteen, en dan is ze direct boos en wil ze dat ik het doe. In bepaalde dingen heeft ze veel zelfvertrouwen, maar soms lijkt ze dan bijna faalangstig. Ze wordt ook heel boos en/of verdrietig als ik haar dan niet help, maar bijvoorbeeld tegen haar zeg dat ze dat ook heel goed zelf kan. Verder is ze niet erg een durfal wat betreft haar grove motoriek. In een speeltuin wil ze bijvoorbeeld nog altijd dat ik haar handje vasthoud bij het van de glijbaan afgaan. Terwijl ze dat zeker weten prima zonder mij kan, en dat soms ook al wel doet.

Ik vind het natuurlijk helemaal niet erg om haar bij iets te helpen, maar ik wil haar ook zelfvertrouwen geven en haar laten zien dat ze die dingen heel goed zelf kan. Maar ik vraag me af wat daarin wijsheid is. Heeft zoiets echt zin op deze leeftijd? Of kan ik me beter aanpassen aan haar behoefte?

Ellie is net zo, zeker qua grove motoriek. Zelf de trap af durft ze niet, ze is doodsbang voor springkussens en gaat met handje vast alleen van niet al te hoge glijbanen. Maar weet je, ik vind het wel prima. Ik vraag wat ze eng vindt eraan, leg uit dat als ze het spannend vindt we het ook samen kunnen doen, en dan doen we dat. Die durf komt heus ooit wel.
Met bouwen enzo leg ik uit dat ze het kan, maar ik help wel. Ik houd mezelf altijd voor dat ze al zoveel nieuws opneemt op een dag, het niet gek is als het koppie soms even vol is.

Als er met het bouwen iets niet lukt ga ik er bij zitten en vraag ik haar hoe zij denkt dat wij het beste de blokjes op elkaar kunnen doen. Meestal lukt het haar alsnog zelf en als het niet lukt dan help ik haar door kleine aanwijzingen te geven ('en als je het blokje een beetje draait?').
Ik probeer teksten als 'je kan het heus wel' te vermijden, want blijkbaar kan ze het op dat moment even niet en daar dan de nadruk opleggen werkt voor het zelfvertrouwen averechts.

De durf komt bij V nu ook pas. Bij 3 durfde hij ineens veel meer. Ging ook zelf van de glijbaan af in het zwembad.

Komt vanzelf wel denk ik. Ze zijn ook nog zo klein. Daar vergis ik mij nog wel eens in. Hij is qua spraak zo sterk dat ik af en toe mezelf heel duidelijk moet zeggen dat hij pas 3 is en nog heeeel veel jaren heeft om te bedenken dat hij eigenlijk dingen niet durft, maar zijn vriendjes het wel doen, dus hij ook maar gaat..

O daar heeft Djenna ook wel een handje van. Roepen dat iets niet lukt nog voordat ze het zelf geprobeerd heeft soms. Als ik tijd heb dan help ik haar uiteraard. En dan meestal:'zie je wel dat je het kan!' Ik ga er gewoon in mee. Komt vanzelf wel goed.

Ik ben zelf heel perfectionisch en wil het graag voor anderen goed doen. Vind het echt verschrikkelijk om dusdanig fouten te maken dat anderen daar last van hebben. Kijk daarom ook niet echt uit naar mijn stageperiode omdat ik vind dat ik dingen gelijk in 1 keer goed moet doen. Maar die stage is natuurlijk om fouten te maken en daarvan te leren. Ik probeer daar relaxter in te worden want ik wil zo niet dat zij die eigenschap van mij overneemt en dat ze op dat gebied gewoon wat relaxter in het leven staat en zichzelf toestaat om fouten te maken en te leren. Motherissues

Ik denk dat het bij de leeftijd hoort. Soms vinden ze zichzelf enorm groot, maar tegelijkertijd is dat ook beangstigend en dan is het heel veilig om weer even een "kleine baby" te zijn. En misschien is het ook een stukje aandacht vragen door jou bij het spel te betrekken en samen te spelen. Hier is Isa al 2 weken overdag zindelijk. En nu wil ze ineens perse weer een luier om. So be it. Ze wordt al zo snel groot. Als ze dan soms weer behoefte heeft aan de veiligheid van een luier ofzo dan vind ik dat prima.

Wat Spirit zegt

Nora vraagt ook veel hulp en dat geef ik eigenlijk altijd. Wel vaak samen of met een kleine aanwijzing, of ik doe het voor en meestal wil ze het dan gelijk zelf nog eens proberen _{waarna het voorwerp door de kamer vliegt en ze ter aarde stort als het dan wederom niet lukt, maar dat terzijde}
Ze zit nu zo erg in de 'zelf doen'-fase dat ik blij ben als ik nog ergens mee mag helpen

quote:

Op zondag 31 januari 2016 15:24 schreef Limone het volgende:
Ik probeer teksten als 'je kan het heus wel' te vermijden, want blijkbaar kan ze het op dat moment even niet en daar dan de nadruk opleggen werkt voor het zelfvertrouwen averechts.

Goed punt! Dank je.

En erg leuk om alle ervaringen te lezen.
Ze was vandaag zo veel aan het kletsen. We zaten samen op de schommel in de speeltuin en dan probeert ze al echt verhaaltjes aan me te vertellen, over papa die hardlopen is, en dat ze samen met mama naar de speeltuin is gegaan op de fiets, dat ze een mooie sjaal om heeft en dat mama de sjaal van papa om heeft gedaan. .etc. etc. Ik vind dat zo gezellig. .

Oh Isa doet dat ook! Zo leuk, die fantasie ook! Zij is dan de prinses en papa is de prins en dan gaan ze trouwen

quote:

Op zondag 31 januari 2016 20:49 schreef Spirit82 het volgende:
Oh Isa doet dat ook! Zo leuk, die fantasie ook! Zij is dan de prinses en papa is de prins en dan gaan ze trouwen

Die is ook herkenbaar ja!

Franny ik heb je nog helemaal niet gefeliciteerd met je mooie grote meisje! Welkom bij de peuters!

Hier een zieke peuter trouwens; 5 minuutjes zitten om wat stukjes appel te knagen en dan is de energie weer op en slaapt ze 1,5 op mijn schoot... ( )

Hoi! Ik waai even binnen _{Ik lees meteen herkenbare dingen}

Ik ben hier niet zo vaak (of nooit) maar ik hoopte hier de gouden tip te krijgen: wie weet een fijne peuterkapper in Utrecht?

En beterschap voor E

quote:

Op zondag 31 januari 2016 20:49 schreef Spirit82 het volgende:
Oh Isa doet dat ook! Zo leuk, die fantasie ook! Zij is dan de prinses en papa is de prins en dan gaan ze trouwen

Die ken ik

Féline? Uhm Mama wil je me roepen met prinses? Want ik ben Féline niet.
Haar zus is de draak Haar Papa de boze wolf. En ik ben Mama Koningin

quote:

Op zaterdag 30 januari 2016 18:59 schreef Twinkle20 het volgende:
Okay ik denk dat ik er nu ook een keer achter kom wat peuterpubertijd betekent
Sinds gisteren woedeaanvallen joh ... Ik herken mijn eigen kind niet! En waarom ... Geen idee. Vind het vooral heel sneu voor haar want ze lijkt totaal buiten zinnen.

Mijn man zei net al tegen me toen we haar helemaal over de rooie in bed liggen .. hopelijk is het een fase .. Echt niet grappig.

Vreselijk he. Hier heeft Aiden dat ook een periode heel overdreven gehad. Alles moest exact zoals hij in gedachte had maar ja, dat gaat niet altijd.
Woede om dit, woede om dat. Grrr!
Dacht dat ik gek werd.

En ineens was dat over. Alsof hij toch weer zo'n sprongetje heeft gemaakt. Dit was tot zo'n 2,5 maand geleden.
Sindsdien is hij eigenlijk best lief.

Dus hopelijk bij jullie ook. Doorbijten en voel je vooral niet de enige of kwalijk als je zelf een keer uit je slof schiet. Je bent ook maar een mens.

Ik ben blij dat voor de buien hier een naam bestaat: het tweeling escalatie syndroom. Op de een of andere manier maakt dat het al een stuk minder erg.

Inmiddels ook 2 zieke meisjes hier. Zo sneu

Tweeling escalatie syndroom Fijn dat het een naam heeft Kyara. En beterschap met de meiden.

Nou Twinkle het is héél herkenbaar. Om de kleinste dingen is het hier ineens een driftbui. Dat kan zijn omdat ze zelf aan wil kleden, of omdat ze niet zelf aan wil kleden, om het doorsnijden van haar boterham of om het niet doorsnijden van haar boterham. Omdat ik geen auto winkelwagen wil pakken bij de Albert Heijn... Het maakt niet uit wat ik ook doe. Als ik A zeg dan wil zij B, als ik B zeg wil ze A. Die fase duurt nu al sinds de zomer en is erger geworden met de komst van een klein broertje, wat ik volkomen begrijp maar soms weet ik echt niet hoe ermee om te gaan.

Nog even over zindelijkheid gesproken: I heeft dit weekend twee keer in bad gepoept. En ze was er helemaal overstuur van. Heel sneu. Ik heb wel met haar gesprekjes gehad over wat ze kan doen als ze voelt dat ze moet poepen. Maar ja, volgens mij is ze gewoon nog niet zo ver.

Ahw sneu Franny. Maar volgens mij heb je het verder wel goed aangepakt zo.

Billie mag binnenkort een rugtas uit gaan zoeken voor groep 1. Ik vroeg wat ie wil (en liet zon hele leuke tas van Skip Hop zien) maar hij heeft z'n zinnen gezet op een Star Wars-tas . Zon lelijk Darth Vader ding .