Depressie & Angst #133

Ik had even een dip vanavond. En al pratend met mn lief kom ik er dan achter dat er een aantal dingen toch dwars zitten en dat ik ook gewoon erg moe ben. Therapie verandering, onzekerheid over mn eigen kunnen, plannen die veranderen op t laatste moment. Dus voor t eerst sinds lange tijd weer eens een pilletje en vroeg naar bed vandaag.

Soms lijk ik wel een autist, kan er niet tegen als mn programma overhoop wordt gegooid...

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:50 schreef zomie het volgende:
Ik had even een dip vanavond. En al pratend met mn lief kom ik er dan achter dat er een aantal dingen toch dwars zitten en dat ik ook gewoon erg moe ben. Therapie verandering, onzekerheid over mn eigen kunnen, plannen die veranderen op t laatste moment. Dus voor t eerst sinds lange tijd weer eens een pilletje en vroeg naar bed vandaag.

Soms lijk ik wel een autist, kan er niet tegen als mn programma overhoop wordt gegooid...

Bijzonder.
Ik voel me vandaag ook een beetje somberder dan normaal (in het algemeen gaat het wel goed vergeleken met half jaar geleden).

Maar ik ben nu gewoon zo verveeld dat ik maar in bed ben gaan liggen en hopelijk kan slapen.

En even schaamteloze reclame voor de man die mij een flink stuk uit de put geholpen heeft dmv adviezen per mail/ prive tweetberichtjes

Hij heeft een boek geschreven en ondanks dat ik het er niet overal mee eens bent, is het denk ik een goed boek voor minimaal de helft van de users van dit boek.

Kopen dat boek !!!
Voor jezelf dan, hij is geen Wim Kieft met schulden.

"Vrij" van Marnix Pauwels

https://medium.com/@marni(...)72d78a398#.fp4twhfc4

Maar vandaag wel voor t eerst sinds jaren weer auto gereden. Het was geen enkel probleem, alleen even wennen aan de auto zelf

quote:

Op vrijdag 22 januari 2016 16:57 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Dat klinkt allemaal best positief. Je slaapt gewoon goed zonder medicatie dus? Lekker! Is je casemanager een beetje een aardig type?

Ego:
Met mij gaat het momenteel matig. Ik buffel wel door, alleen is het gedoe met mijn familie me wel onder de huid gaan zitten. Mijn moeder is erg afstandelijk geworden, en psychisch wordt ik steeds heen en weer getrokken tussen hulp en afstand nemen van ze.

Daarnaast is mijn relatie weer zo'n chaos de laatste tijd. Ik erger me dood aan dat m'n vriendin geen concrete afspraken kan maken. Ik prik altijd gewoon datums en kom dan opdagen, maar met haar (en anderen) is dat altijd zo'n opgave en daar erger ik me dood aan. Dat eeuwige 'ik moet even checken' of steeds afspraken vergeten, zowel met mij als met anderen. Ze voelt zich er vaak erg lullig over en is enorm aanhankelijk naar me toe, alleen is haar hoofd nu vaak zo'n chaos.

Ik moet steeds maar wachten tot zij me uitsluitsel geeft over wanneer ze wil afspreken en daardoor kan ik steeds geen andere afspraken maken. Ik heb het ook al een paar keer tegen haar gezegd, alleen wil ik er nu toch een keer een goed gesprek over hebben, want die onbetrouwbaarheid in de planning is gewoon iets wat ik echt kut vind. Geeft me ook een kutte verwachting van de toekomst. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om je fucking schema uit je hoofd te weten. Ik het het ook retedruk, maar weet wel gewoon wanneer ik kan en niet kan. Scheitirritant.

Kortom: Veel dingen irriteren me momenteel.

Nee, ik slaap niet goed. Casemanager is wel aardig ja.

Lastig, die situatie met je familie.

Je bent wel kritisch naar je vriendin zeg.

quote:

Op vrijdag 22 januari 2016 19:06 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat voor een kliniek? Ik heb het denk ik gemist of ben het vergeten.

Ik voel me echt waardeloos op het moment. Het is alsof ik dagelijks de laatste fases van m'n crisissignaleringsplan aan het afdraaien ben. In random order. Of doordraaien eerder.
Ik weet dat het vrij standaard (c)ptss is dat het zo gaat. Maar het is echt niet uit te houden :x

De kliniek waar ik woontraining ga doen.
Sterkte Hoe gaat het nu?

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 19:31 schreef Gary_Oak het volgende:
Mijn lichaam is echt verzwakt door al dat in bed liggen. Eergisteren de hele dag in de weer geweest in de stad (klusjes, boodschappen etc.), maar ik moet nog steeds bijkomen. Spierpijn en ruim een halve dag geslapen elke nacht daarna.

Ehm ja herkenbaar Maar ik heb dat gelukkig niet zo vaak omdat ik toch regelmatig wel iets te doen heb.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:29 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Dat is weer wel waar. Heel veel boodschappen (meerdere trips, omdat ik geen fiets meer heb), pakketjes ophalen, afspraken hier en daar (begin binnenkort met groepstherapie), langs de bank etc. Was 10 uur achter elkaar bezig.

Heb je de intake al gehad?

quote:

Op zondag 24 januari 2016 17:49 schreef kuolema het volgende:

[..]

De kliniek waar ik woontraining ga doen.
Sterkte Hoe gaat het nu?

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 15:27 schreef zomie het volgende:
Maar vandaag wel voor t eerst sinds jaren weer auto gereden. Het was geen enkel probleem, alleen even wennen aan de auto zelf

Wat dapper Zomie.
En fijn dat het goed ging!

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat dapper Zomie.
En fijn dat het goed ging!

Het viel me echt alles mee Ik ga nog wel een paar keer proefrijden, ff weer wennen aan het kijken en overzicht houden. Het geeft veel vrijheid als je zelf kan rijden.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

Klinkt wel heftig, en zeker dat je nu ook nog medicatie moet afbouwen. Wel erg veel tegelijk. Sterkte de komende tijd

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:18 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Het is gelukkig niet zo negatief als ik het nu deed schetsen (toch nogal in emotie geschreven, en emoties en werkelijkheid willen bij mij nogal verschillen soms). Ze maakt de tijd wel, en we zien elkaar ook vaak, alleen is het het chaotische en onbetrouwbare waar ik me aan stoor. Zoals ik zei, ik ben echt een organiseernicht, ik weet mijn hele weekplanning op zondagavond al op te dreunen als het moet. Die twee dingen botsen.

Het is ergens ook nog een stuk onzekerheid. Bang dat ze me ziet als een last, in plaats van iets waar ze van geniet. Dit terwijl ze zowel als ze bij me is als niet bij me is, laat zien hoe gek ze op me is. Genoeg positiefs ook. Ik raas nog eerst even uit, en dan ga ik even goed op een rijtje zetten wat echt de issue is, en dan kaart ik dat (wanneer nodig) aan. Ik ben mezelf al vaak genoeg in emotie voorbij gehold en dat wil ik toch graag beperken.

Dat jij een organiseernicht bent is jouw probleem. Dan hoef je niet direct te eisen dat iedereen alles kan onthouden.
Accepteer haar inclusief chaos, of kap ermee, zodat ze iemand kan vinden die haar wel accepteert.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:04 schreef zomie het volgende:

[..]

Het viel me echt alles mee Ik ga nog wel een paar keer proefrijden, ff weer wennen aan het kijken en overzicht houden. Het geeft veel vrijheid als je zelf kan rijden.

Ik had hetzelfde als jou.
Grappige gebeurtenis: mijn vader had een auto van een jaar of 3 auto, dus ik vroeg na paar maanden of hij zijn auto allrisk wilde houden (rijd toch fijner met dat in je achterhoofd)
6 maanden later reed hij hemzelf total loss en was hij toch wel blij met mijn 'onzekerheid'

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:06 schreef zomie het volgende:

[..]

Klinkt wel heftig, en zeker dat je nu ook nog medicatie moet afbouwen. Wel erg veel tegelijk. Sterkte de komende tijd

Dank je wel. De medicatie heeft overigens geen positief effect op mij en als toen wist wat ik nu wist wat ik nu weet dan had ik nooit geluisterd en was ik eerder gestopt. Mijn lichaam reageert helaas wel op het afbouwen vaak. Daar moet ik mee om kunnen gaan. Vind ik.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:18 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Dat jij een organiseernicht bent is jouw probleem. Dan hoef je niet direct te eisen dat iedereen alles kan onthouden.
Accepteer haar inclusief chaos, of kap ermee, zodat ze iemand kan vinden die haar wel accepteert.

Ze hoeft het van mij ook echt niet allemaal uit haar hoofd te weten, of meteen 'on the spot' te weten of ze ergens tijd voor heeft. Verwachten van iemand dat ze echter binnen 72 uur ofzo gechecked heeft of ze op een bepaald moment tijd heeft vind ik echter ook wel redelijk. Heeft weinig met een organiseernicht te maken zijn, dat is gewoon schappelijk naar een ander toe.

Geef me alsjeblieft niet die monoloog over 'verander een ander niet'. Zoiets heet elkaar tegemoet komen met kleine, praktische dingen, een compromis sluiten. Het is niet dat ik haar complete persoonlijkheid heb veranderd, of zij mijn in haar persoonlijke projectje heeft veranderd.

Morgen m'n moeder uitgenodigd om te eten. Ze wilde liever alleen even een kopje koffie drinken. Ik hoop dat het niet al te slecht met haar gaat. De laatste tijd krijg ik amper wat uit haar, of is er amper contact. Ik maak me best zorgen soms, maarja, ik zie het wel. Misschien kan ik haar nog ergens mee helpen.

Zomie, knap dat je zo weer in de auto bent gestapt. En Luchtbel veel succes met het afbouwen, je eigen keuzes en gevoel zijn daarbij uiteraard bepalend. Het lijkt me inderdaad wel veel nu alles tegelijk. Ik zou er zelf momenteel echt niet aan moeten denken om zonder die pil te moeten.

Afgelopen week met mijn behandelaar eens niet op inhoud bezig geweest, maar eens gekeken of hulp die ik nu heb ook de juiste is. Ik heb gevoelsmatig absoluut baat bij cognitieve therapie bij haar omdat ik van mezelf inmiddels wel weet dat ik een nogal kloterig eenzijdig negatief gedachtenpatroon heb. Maar daarnaast heb ik ook enkele thema's, vooral familie waar ik een omgang mee moet vinden en dat wordt niet opgelost met gedachtenformulieren alleen..Toen ik daar m'n verhaal over had gedaan zei ze dat ze toch wel aan extra traumaverwerking dacht.

Dat voelt wel zo fucked up he, soms lijkt het wel alsof je probeert tien ballen in de lucht te houden. Het is ook zo krom, enerzijds ben ik blij dat ik gewoon mijn werkweek draai (dan kan ik daar in afleiding zoeken), anderzijds is mijn werk ook een bron van twijfels en irritatie en ben je ook daar bezig om maar werk te leveren uit faalangst of angst om stil te staan en vervolgens door de golven overspoeld te worden. Hoe hebben jullie het gesprek met je studie of werkgever over depressie gevoerd? Want ik denk dat ik misschien ook op mijn werk er iets mee moet, want of ik hou dit niet vol of er barst een keer een bom omdat ik me irriteer of me niet meer op mijn plek voel in de huidige setting vrees ik.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 15:57 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ze hoeft het van mij ook echt niet allemaal uit haar hoofd te weten, of meteen 'on the spot' te weten of ze ergens tijd voor heeft. Verwachten van iemand dat ze echter binnen 72 uur ofzo gechecked heeft of ze op een bepaald moment tijd heeft vind ik echter ook wel redelijk. Heeft weinig met een organiseernicht te maken zijn, dat is gewoon schappelijk naar een ander toe.

Geef me alsjeblieft niet die monoloog over 'verander een ander niet'. Zoiets heet elkaar tegemoet komen met kleine, praktische dingen, een compromis sluiten. Het is niet dat ik haar complete persoonlijkheid heb veranderd, of zij mijn in haar persoonlijke projectje heeft veranderd.

Ja, dag of 3 vind ik heel schappelijk. Maar, dat ben ik. En jij dus. Misschien zijn jullie gewoon zo verschillend dat jullie elkaar niet echt veel goeds doen.
Sommige persoonlijkheden gaan gewoon niet samen. En als ik zo af en toe lees hoe je over haar schrijft, zou het kunnen (ik schrijf bewust zou kunnen en niet is) dat dit ook voor jullie geldt.

En tegemoet komen: ja! Maar teveel van dat soort kleine dingen kosten gewoon teveel energie, dan is het fijne er een beetje af.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 20:45 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Zomie, knap dat je zo weer in de auto bent gestapt. En Luchtbel veel succes met het afbouwen, je eigen keuzes en gevoel zijn daarbij uiteraard bepalend. Het lijkt me inderdaad wel veel nu alles tegelijk. Ik zou er zelf momenteel echt niet aan moeten denken om zonder die pil te moeten.

Afgelopen week met mijn behandelaar eens niet op inhoud bezig geweest, maar eens gekeken of hulp die ik nu heb ook de juiste is. Ik heb gevoelsmatig absoluut baat bij cognitieve therapie bij haar omdat ik van mezelf inmiddels wel weet dat ik een nogal kloterig eenzijdig negatief gedachtenpatroon heb. Maar daarnaast heb ik ook enkele thema's, vooral familie waar ik een omgang mee moet vinden en dat wordt niet opgelost met gedachtenformulieren alleen..Toen ik daar m'n verhaal over had gedaan zei ze dat ze toch wel aan extra traumaverwerking dacht.

Dat voelt wel zo fucked up he, soms lijkt het wel alsof je probeert tien ballen in de lucht te houden. Het is ook zo krom, enerzijds ben ik blij dat ik gewoon mijn werkweek draai (dan kan ik daar in afleiding zoeken), anderzijds is mijn werk ook een bron van twijfels en irritatie en ben je ook daar bezig om maar werk te leveren uit faalangst of angst om stil te staan en vervolgens door de golven overspoeld te worden. Hoe hebben jullie het gesprek met je studie of werkgever over depressie gevoerd? Want ik denk dat ik misschien ook op mijn werk er iets mee moet, want of ik hou dit niet vol of er barst een keer een bom omdat ik me irriteer of me niet meer op mijn plek voel in de huidige setting vrees ik.

Thanks, ja, ben er ook blij mee.

Wat werk betreft, ik ben zo gecrasht toen dat ik maanden afwezig ben geweest en nooit meer helemaal hersteld ben. Werk nu 4 dagen van 5 uur.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

Het is inderdaad positief want ik ga er vast wat aan hebben maar ik zie er toch tegen op.

Welke medicatie ga je afbouwen? Hoe kom je aan NAH?

Ik ben nu 10 dagen zonder venlafaxine en heb geen onttrekkingsverschijnselen meer. Het ging sneller over dan bij citalopram.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2016 17:39 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het is inderdaad positief want ik ga er vast wat aan hebben maar ik zie er toch tegen op.

Welke medicatie ga je afbouwen? Hoe kom je aan NAH?

Ik ben nu 10 dagen zonder venlafaxine en heb geen onttrekkingsverschijnselen meer. Het ging sneller over dan bij citalopram.

Fijn dat je daar geen klachten meer van hebt. Hoe werkt die kamertraining? Wat voor een woonvorm is het? Ik kan me wel voorstellen dat je er tegenop ziet maar het zou ook zomaar een goede verandering kunnen zijn toch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoi! Ik ga ook even meelezen en wellicht binnenkort ook actief posten. Ik heb eigenlijk sinds mijn kindertijd al psychische klachten en sindsdien is het nooit echt weggegaan. De afgelopen jaren is het zodanig verergerd dat ik nog wel 'functioneer', maar niet op een goede manier. Daarom heb ik mij aangemeld bij een tweedelijns instelling. Over een maand hoor ik wat de diagnose is, maar ik kreeg de indruk dat ze mij vooral gaan behandelen voor mijn angstklachten. Vandaar dat ik bij dit topic aanklop. Ik ben vooral benieuwd hoe andere mensen met algemene en sociale angstklachten hier mee omgaan, of jullie ook medicijnen slikken, welke therapie bij jullie werkt enz.

quote:

Op donderdag 28 januari 2016 09:02 schreef Vlaggenroof het volgende:
Hallo iedereen, allereerst iedereen sterkte in deze tijd, dat jullie allen maar snel de oude worden.

Ik zit met een probleem en een paar vragen. Misschien dat jullie mij verder kunnen helpen. Ik heb een aangal dates gehad met een meisje, de laatste was 2 weken geleden en toen hebben we ook gezoend. Hierna vertelde ze dat ze een depressie heeft en ook bij een psycholoog zit en het vanwege die rede ook rustig aan wilt doen. Dat vond ik prima.

Echter sinds dat moment praat ze amper via whatsapp ( dit deed ze al weinig, maar nu helemaal niks ). Als ik vraag of ze iets wilt doen ook voor afleiding, want ik weet dat ze thuis niet echt fijn heeft wijst ze het af met ' ik heb andere plannen'. Dat kan natuurlijk, maar zojuist vroeg ik of ze mee wilde gaan naar de film, de film leek haar ook leuk, maar haar antwoord was ' weet nog niet, en dat heeft ook niks met jou te maken '

Nu begin ik er een beetje beu van te raken, maar tegelijk weet ik dat ze dit niet wilt en ik haar de ruimte moet geven, maar ik wil haar zó graag helpen, dat ze even iets te doen heeft in plaats op bed te hangen en shit.

Ik vraag haar regelmatig of ze erover wilt praten maar dan zegt ze dat ze geen behoefte eraan heeft terwijl ze wel dankbaar is dat ze dit bij mij kan als je wilt.

Wat zijn jullie tips om dit handig en goed aan te pakken? Bvd, vlag.

Ik zou haar de ruimte geven. Ik snap dat het heel frustrerend voor je is, maar als ze aangeeft dat ze er echt dankbaar voor is en het niet aan jou ligt, zou ik dat proberen te respecteren. Hoewel over je problemen en zorgen praten heel erg op kan luchten, kan je soms ook zo in de put zitten dat erover praten gewoon te veel energie kost. Soms is juist het uit je bed komen en afleiding zoeken, ook al is het nog zo'n goed idee, gewoon een te grote hobbel.

Probeer haar nog wat tijd en ruimte te geven, wie weet komt er een moment dat ze wel aangeeft te willen praten of wel mee gaat naar de film. Daarmee wil ik niet zeggen dat je helemaal niets meer van je laat horen, maar pas op dat je jezelf niet op gaat dringen, hoe goed je het ook bedoelt. Laatste advies: laat je niet meteen afschrikken door haar depressie, maar hou wel in de gaten hoe het met jezelf gaat.

quote:

Op donderdag 28 januari 2016 09:02 schreef Vlaggenroof het volgende:
Hallo iedereen, allereerst iedereen sterkte in deze tijd, dat jullie allen maar snel de oude worden.

Ik zit met een probleem en een paar vragen. Misschien dat jullie mij verder kunnen helpen. Ik heb een aangal dates gehad met een meisje, de laatste was 2 weken geleden en toen hebben we ook gezoend. Hierna vertelde ze dat ze een depressie heeft en ook bij een psycholoog zit en het vanwege die rede ook rustig aan wilt doen. Dat vond ik prima.

Echter sinds dat moment praat ze amper via whatsapp ( dit deed ze al weinig, maar nu helemaal niks ). Als ik vraag of ze iets wilt doen ook voor afleiding, want ik weet dat ze thuis niet echt fijn heeft wijst ze het af met ' ik heb andere plannen'. Dat kan natuurlijk, maar zojuist vroeg ik of ze mee wilde gaan naar de film, de film leek haar ook leuk, maar haar antwoord was ' weet nog niet, en dat heeft ook niks met jou te maken '

Nu begin ik er een beetje beu van te raken, maar tegelijk weet ik dat ze dit niet wilt en ik haar de ruimte moet geven, maar ik wil haar zó graag helpen, dat ze even iets te doen heeft in plaats op bed te hangen en shit.

Ik vraag haar regelmatig of ze erover wilt praten maar dan zegt ze dat ze geen behoefte eraan heeft terwijl ze wel dankbaar is dat ze dit bij mij kan als je wilt.

Wat zijn jullie tips om dit handig en goed aan te pakken? Bvd, vlag.

Misschien is naar de film gelijk een grote stap? Je kan ook vragen voor een bakkie doen ergens of een rondje wandelen Of vragen wat ze wil fijn zou vinden om te doen.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2016 13:58 schreef Muisraket het volgende:
Over een maand hoor ik wat de diagnose is, maar ik kreeg de indruk dat ze mij vooral gaan behandelen voor mijn angstklachten. Vandaar dat ik bij dit topic aanklop. Ik ben vooral benieuwd hoe andere mensen met algemene en sociale angstklachten hier mee omgaan, of jullie ook medicijnen slikken, welke therapie bij jullie werkt enz.

Welkom hier! Sterkte!

Zelf heb ik last van depressie + angst. Althans, de laatste tijd gaat het best goed. Ik gebruik seroxat.
Voor mijn angsten heb ik nooit echt hulp gehad die bij mij aansloeg, dus ik heb vooral d.m.v. zelfhulpboeken en heel veel lezen het angst-monster wat meer in bedwang gekregen. Daarnaast helpt de Wim Hof Methode mij heel erg goed om angsten en oude conditioneringen uit mijn systeem te krijgen.

quote:

Op zondag 31 januari 2016 09:37 schreef Vlaggenroof het volgende:

[..]

Ja we hebben dus een paar keer afgesproken op het station, denk dat ik haar komende week weer zie.

Kreeg gister wel sinds een week een berichtje uit haarzelf, dus dat is altijd goed natuurlijk!

Volgens mij had jij iets van autisme toch hè? In jouw geval zou ik sowieso proberen vooral jezelf te helpen in plaats van iemand anders omdat je dat zelf misschien al voldoende nodig hebt.

Dat gezegd hebbende: door interesse in haar te hebben en goed te luisteren kun je al veel voor d'r betekenen. Maar laat je vooral niet naar beneden trekken aangezien een serieuze depressie een wissel trekt op de mensen om zo'n persoon heen.