[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #9

quote:

Op dinsdag 20 september 2016 21:23 schreef Sander_Van_Hoorn het volgende:

[..]

Juist. En ik kan met niemand praten wat het management zoekt gewoon contact met alle instellingen waar ik hulp zoek en vertelt een lulverhaal over simulatie. Ondertussen hebben ze nog steeds geen zaak. Zijn al een half jaar bezig, nog steeds geen zaak.

Maar ik ben niet van plan me weg te laten jagen door dat smerige gedoe. Als het moet, liever vechtend ten onder dan me te laten kennen. Het helpt alleen de situatie voor geen ene meter.
En ik word ontzettend moe van alle beschuldigingen.

Hoe weet het management waar jij hulp zoekt? Dat mogen/hoeven ze toch niet te weten (geheimhoudingsplicht van die instellingen)?

Maar zou een instelling echt luisteren naar zo iemand die opbelt, in plaats van naar de persoon zelf die komt voor hulp?

quote:

Op dinsdag 20 september 2016 21:23 schreef Sander_Van_Hoorn het volgende:

[..]

Juist. En ik kan met niemand praten wat het management zoekt gewoon contact met alle instellingen waar ik hulp zoek en vertelt een lulverhaal over simulatie. Ondertussen hebben ze nog steeds geen zaak. Zijn al een half jaar bezig, nog steeds geen zaak.

Maar ik ben niet van plan me weg te laten jagen door dat smerige gedoe. Als het moet, liever vechtend ten onder dan me te laten kennen. Het helpt alleen de situatie voor geen ene meter.
En ik word ontzettend moe van alle beschuldigingen.

Waar beschuldigen ze je dan van?

Ik krijg je verhaal niet helemaal helder. Eerder in het topic vertel je dat je ineens heel hard kunt uitvaren tegen mensen en je je dat zelf pas een paar dagen later realiseert. Ben je vanwege dat gedrag thuis komen te zitten? En proberen ze nu een dossier op te bouwen om je te ontslaan?

quote:

Op donderdag 22 september 2016 09:45 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zo, nou lekker dan. Denk je dat ze een poot hebben om op te staan?

I don't know. And it's driving me nuts. Ik hoop het niet zeg.

quote:

Op donderdag 22 september 2016 10:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Waar beschuldigen ze je dan van?

Ik krijg je verhaal niet helemaal helder. Eerder in het topic vertel je dat je ineens heel hard kunt uitvaren tegen mensen en je je dat zelf pas een paar dagen later realiseert. Ben je vanwege dat gedrag thuis komen te zitten? En proberen ze nu een dossier op te bouwen om je te ontslaan?

Dat dossier is er al lang. Ik heb mezelf ziek gemeld vanwege dat gedrag. Ik wilde ervan af. Management beschuldigt van simulatie, zoals ik al zei. Ik simuleer gvd helemaal niks.

quote:

Op donderdag 22 september 2016 13:48 schreef Sander_Van_Hoorn het volgende:

[..]

Dat dossier is er al lang. Ik heb mezelf ziek gemeld vanwege dat gedrag. Ik wilde ervan af. Management beschuldigt van simulatie, zoals ik al zei. Ik simuleer gvd helemaal niks.

Maar als je het niet simuleert is het nog steeds vrij onwenselijk gedrag op de werkvloer. Dus het is hoe dan ook een probleem.

[ Bericht 100% gewijzigd door Sander_Van_Hoorn op 22-09-2016 22:10:41 (laat maar) ]

quote:

Op vrijdag 28 oktober 2016 19:11 schreef LordofLeaves het volgende:
Leeft iedereen nog?

Ja
Ik heb gisteren mn deeltijdbehandeling afgerond
Best raar, na 7 maanden 3 keer in de week therapie afscheid nemen. Alhoewel het besef nog wel moet komen denk ik. Dit is voor het eerst dat ik een behandeling echt afgemaakt heb en ik echt een band voelde met mijn groepsgenoten en op de "normale" manier afscheid heb genomen.

Ik heb echt heel veel stappen gezet de afgelopen maanden. Wat ik in mijn voorgaande behandelingen allemaal "theoretisch" geleerd heb, ben ik nu ook voor het eerst gaan toepassen.
Ik kom beter voor mezelf op, geef mijn grenzen beter aan, uit mijn emoties en gevoelens meer, vraag meer om steun en pieker een stuk minder
Deze behandeling heeft echt zijn vruchten afgeworpen.

Ik ga nu door naar de reïntegratiegroep, van 1 dag in de week. Ik heb al voor 1-2 uur in de week vrijwilligerswerk gevonden, en ga nog op zoek naar meer. Ik weet helaas niet hoe lang de wachtlijst voor de reïntegratiegroep is. Tot die tijd heb ik elke week een gesprek met ofwel de sociotherapeute of de activiteitentherapeute van de deeltijdgroep. Dus dat is wel fijn

Hoe is het met jou?

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 18:42 schreef LordofLeaves het volgende:
Ben sinds twee weken klaar met deel twee van de Vers training. Jammerlijk genoeg had ik er helemaal niets aan. Heb het idee dat ik m'n hele tijd heb verneukt.

Waarom had je er niks aan dan?

Ik ben in november begonnen met de reïntegratiegroep (1 dag per week) en loopbaantrajectbegeleiding (1 gesprek per 2 weken). Een week later ging mn relatie van bijna 10 jaar uit
Dus nu hard op zoek naar wat anders qua woonruimte en als ik dat heb dan kan ik ook concrete stappen gaan zetten. Nu is het vooral ontdekken wat ik wil/kan, beroepskeuzetests etc doen.

Maar het lukt me gelukkig wel om me ondanks alles staande te houden en ik ben niet depressief geworden
Sta nu een stuk sterker in mn schoenen nu ik die deeltijd heb afgerond. Als die breuk een paar jaar eerder was geweest had ik geen toekomst gezien in mn eentje.
Maar nu heb ik er wel vertrouwen in

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 18:42 schreef LordofLeaves het volgende:
Ben sinds twee weken klaar met deel twee van de Vers training. Jammerlijk genoeg had ik er helemaal niets aan. Heb het idee dat ik m'n hele tijd heb verneukt.

Wat zijn de problemen waartegen je aanloopt?

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 18:57 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Voornamelijk momenteel met relaties en dat chronische lege gevoel van binnen. Er zijn mij in september gouden bergen beloofd en ik had mijn pijlen gezet op een spontane Lourdes genezing.

Ik vind het bij behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen zo op emotieregulatie gericht en daaromheen zit een heel strict protocol. Ben je het ergens niet mee eens: het eerste wat de behandelaar denkt is dat je als borderliner in de achterdochtige modus schiet. Daarna pas gaan ze je als persoon serieus nemen.

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 19:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik vind het bij behandeling voor persoonlijkheidsstoornissen zo op emotieregulatie gericht en daaromheen zit een heel strict protocol. Ben je het ergens niet mee eens: het eerste wat de behandelaar denkt is dat je als borderliner in de achterdochtige modus schiet. Daarna pas gaan ze je als persoon serieus nemen.

Ben ik het niet mee eens. Zo gaat mijn behandelaar in ieder geval niet met mij om.

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 21:01 schreef appelsap het volgende:

[..]

Ben ik het niet mee eens. Zo gaat mijn behandelaar in ieder geval niet met mij om.

Dan heb ik pech, want zo heb ik het bij meerdere behandelingen meegemaakt.

quote:

Op vrijdag 13 januari 2017 09:32 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Ik heb wel het idee dat ik serieus word genomen. De gehele behandeling heeft niet het gewenste effect.

Ik bedoel meer dat behandeling heel erg op het reguleren van emoties is gericht en dat ze ervan uitgaan dat de rest dan ook beter wordt.

Daar ben ik het ook wel mee eens trouwens.

Het punt is dat iedere borderliner verschillend is en zijn eigen achtergrond heeft waarom de problemen zijn ontstaan. Maar ze krijgen wel allemaal dezelfde behandeling.

In mijn geval heeft ADHD, angststoornissen en homoseksualiteit een enorme rol gespeeld in het ontstaan van persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb hierdoor van kleins af aan het idee gekregen dat ik op alle punten afwijk van anderen en minderwaardig ben. Ik werd enorm gepest door iedereen. Dus voor mijn idee zat er niks anders op dan mij voor 1000% aan te passen en mijn stinkende best doen om mijzelf te ontwikkelen zodat ik het beter ga krijgen in de toekomst.

Ik heb heel veel leren verbergen. Maar de pijn en leegte die ik van binnen voel was heel erg groot en ik heb daar nog steeds last van. Ik wil vrijheid. Maar ik weet nog steeds niet goed wie ik ben. En ik ben bang dat ik in de kern van mijn wezen inderdaad iemand ben die er niet bij hoort, door iedereen wordt uitgelachen en geminacht.

Ik wilde wel altijd vol in het leven staan en heb altijd hoop gekoesterd dat ieder mens en ook ik alles kan bereiken als je dat echt wilt. Maar dat ging ook gepaard met frustratie dat het elke keer niet lukt en daarbij ook veel gedachten dat ik er maar beter een eind aan kan maken omdat ik het toch niet waard ben.

Ik ben altijd meegewerkt bij psychische hulpverlening. Ik probeerde zo open mogelijk te zijn en de dingen die ik mijn strot niet uitkrijg toch te zetten. Toch heb ik weet ik hoeveel therapieën achter de rug waar ik geen reet mee verder kwam.

En dan gaan mensen in mijn omgeving zeggen dat ik mijn best waarschijnlijk niet doe. Of er vanuit gaan dat ik de psych mijn problemen wil laten oplossen terwijl ik er zelf geen moeite in wil steken.

En verder van die goedbedoelde doch niks betekenende adviezen. "Je moet jezelf zijn" en "je moet de lat voor jezelf lager leggen". Ik waardeer de betrokkenheid, maar ik heb er niks aan. Ik wil dat iemand mijn patroon begrijpt, begrijpt hoe ik mij voel en mij helpt of steunt.

Persoonlijkheidsstoornissen zijn voor iedereen heel complex. Daarom vind ik het goed als behandelaars ook gedreven zijn om hun client zo goed mogelijk te begrijpen. Maar met heel dogmatische behandelingen gaat dat niet.

Ik heb een behandeling gedaan en ik heb er ook wel wat aan gehad. Maar dat lege gevoel blijft. En dan voel ik mij ook nog s schuldig dat ik weer een negatief en hopeloos gevoel krijg over mezelf.

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 21:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Dan heb ik pech, want zo heb ik het bij meerdere behandelingen meegemaakt.

Je noemt in een volgende post ook dat 'we' zo verschillend zijn maar allemaal dezelfde behandeling krijgen. Ook dit is niet zo, en als ik het me goed herinner heb ik je hier al eerder eens op gewezen.
Je moet natuurlijk wel zelf aangeven wat je wil. Er zijn standaard behandelingen, maar als jij duidelijk aangeeft dat jij je bijvoorbeeld 1 op 1 op een bepaald punt wil richten, dan is dit echt niet standaard en kun je het invullen zoals jij het wil.

Wat me opvalt is dat jij heel vaak jouw labeltjes benoemt, gaat dat in jouw therapie ook zo? Bij mij vallen mijn labels zelden tot nooit en kijken ze gewoon naar mij als persoon. Ik neem ze zelf ook nooit in de mond. Behalve bij de behandelplanbesprekingen en soms bij evaluatiegesprekken omdat het dan zwart-op-wit staat.

Je voelt je op dit moment duidelijk nog niet comfortabel. Ik denk dat het goed is om af te vragen op welk punt je wil zijn, wat realistisch is en waar je tevreden mee kan zijn.
Met problemen als borderline en ADHD heb je waarschijnlijk levenslang, ondanks alle behandelingen. Het wordt hooguit dragelijk en acceptabel.

Momenteel gaat het met mij goed maar ook ik ervaar nog steeds de dingen die jij benoemt, zoals bijvoorbeeld leegte.
Accepteren is voor mij de sleutel.. tevreden zijn met wat er goed gaat, met wat goed voelt, met wat je voor elkaar krijgt, met de rust of stabiliteit die je op sommige momenten hebt, met hoe je bepaalde situaties oplost. Richten op kleine dingen.
Mijn wereld is dan ook vrij klein. Me, myself and I. Mijn zoon en vriend en m'n werk. Dat zijn de dingen waar ik mij hard voor maak. De rest als het kan, voor mij.

Probeer je vooral ook te focussen op positieve dingen want die geven een goed gevoel.

Frustrerend he, dat het allemaal zo lang duurt voor je echt resultaat ziet en opmerkt. Toch is aan jouw post wel veel verandering te zien ten opzichte van een aantal jaar geleden.
Ik heb zelf wel gemerkt dat een goede behandelaar die jou begrijpt heel belangrijk is.
Wat mij trouwens altijd wel een goed gevoel geeft is om 1x in de zoveel tijd met mijn behandelaar eens terug te kijken naar de progressie die ik heb doorgemaakt. Doe je dat ook wel eens?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2017 19:07 schreef appelsap het volgende:
verhaal

Ik weet niet goed wat ik hierop moet antwoorden. Ik vind het vervelend om te lezen dat je denkt dat ik het op een vervormde manier interpreteer, dat ik mijn behoeften niet goed heb aangegeven bij de behandelaars en dat ik daarom onvoldoende profijt heb van mijn vorige behandelaars.

Ik heb echt zo goed mogelijk proberen te verwoorden wat er in mij omgaat. Ik heb ook dingen gezegd die ik normaal gesproken nauwelijks mijn strot uitkrijg. Ik sta open voor feedback van anderen. Ik ben niet iemand die er niet tegen kan als ik het bij het verkeerde eind heb. Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ze er net een beetje naast zitten. Mijn problemen werden te makkelijk afgeschoven op mijn moeite met emotieregulatie.

Dit heb ik niet alleen bij mezelf meegemaakt, maar ook bij andere cliënten gezien. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de behandelaars, maar het is voor mij frustrerend dat ze vast blijven houden aan het idee dat de klachten enkel het gevolg zijn van problemen met emotieregulatie. Bij een deel is dat zo. Maar er is ook een deel waarbij meer speelt.

Behandelaars zijn niet alleswetend en dat neem ik hen ook niet kwalijk. Heel veel symptomen van andere stoornissen conformeren met die van persoonlijkheidsproblematiek. Wel vind ik dat behandelaars daar alert op moeten zijn. Probeer het patroon te begrijpen waardoor de client tegen de problemen aanloopt en trek die niet automatisch in het kader.

In mijn geval hadden ze zich meer moeten afvragen waarom ik zo laag ben opgeleid en waarom ik zoveel moeite heb met structuur. Ik had het daarover namelijk elke keer. Ik had het fijn gevonden als ze met mij meedachten hoe ik daar iets tegen kon doen ipv elke keer aanhoren "wat voel je daarbij?".

Ook al heb je 'alleen maar' borderline, dat wil niet zeggen dat je je erbij moet neerleggen dat je je chronisch leeg en verloren voelt.

Je zal wel moeten accepteren dat je je sneller dan anderen afgewezen kan voelen en dat jij daarvoor langer de tijd nodig hebt om te herstellen. Maar dat betekent niet dat je je moet neerleggen dat je je ongelukkig voelt met jezelf. Chronische leegte is een gevoel dat jij iets essentieels mist in je leven en dat je emotioneel uit balans bent. En daar kan je zeker bij geholpen worden!

PBR, het was niet dat ik dacht dat jij jouw behoeften niet goed had aangegeven. Ik vroeg me meer af hoe het er dan bij jou aan toe ging.
Hoe jij het nu omschrijft herken ik het wel van een aantal eerdere behandelaren. Je haalt er dan inderdaad niet zoveel rendement uit als dat je zou kunnen.
Maar, ze zijn een wel. Die behandelaren die jij graag zou willen! Ik heb er namelijk zo een.

Ik herken wel wat je zegt dat er soms teveel gekaderd wordt. Bij mij is ook sprake van verschillende problematiek.
Ik heb dan wel eens het idee dat zij dat kader voor zichzelf nodig hebben om het te begrijpen. Wanneer ik overigens aangeef dat iets in mijn ogen niet klopt of niet in zo'n kader past dan wordt daar wel naar geluisterd.

Heb jij nu nog behandelingen?

quote:

Op zondag 15 januari 2017 11:58 schreef appelsap het volgende:
PBR, het was niet dat ik dacht dat jij jouw behoeften niet goed had aangegeven. Ik vroeg me meer af hoe het er dan bij jou aan toe ging.
Hoe jij het nu omschrijft herken ik het wel van een aantal eerdere behandelaren. Je haalt er dan inderdaad niet zoveel rendement uit als dat je zou kunnen.
Maar, ze zijn een wel. Die behandelaren die jij graag zou willen! Ik heb er namelijk zo een.

Ik herken wel wat je zegt dat er soms teveel gekaderd wordt. Bij mij is ook sprake van verschillende problematiek.
Ik heb dan wel eens het idee dat zij dat kader voor zichzelf nodig hebben om het te begrijpen. Wanneer ik overigens aangeef dat iets in mijn ogen niet klopt of niet in zo'n kader past dan wordt daar wel naar geluisterd.

Heb jij nu nog behandelingen?

Ja. Die heb ik nu.

Ik ben nu in behandeling voor ADHD. Maar de psych is zich ervan bewust dat ik ook persoonlijkheidsstoornissen heb en dat die ook een grote rol spelen.

Ik heb met hem een hele goede communicatie. Ik kan alles zeggen wat er in mij omgaat zonder afgekapt te worden. Hij probeert mij als persoon te begrijpen en kadert dat niet in op enkel mijn stoornissen.

Voorheen was het: hij heeft borderline, dus hij heeft hechtingsproblemen en daar werd de oorzaak in gezocht.

quote:

Op zaterdag 28 januari 2017 10:03 schreef LordofLeaves het volgende:
Heb voor mezelf een belangrijke knoop doorgehakt en ga via de GGZ MBT (Mentaliseren Bevorderende Therapie) volgen. Deze vorm van therapie duurt bijna anderhalf tot twee jaar. Hopelijk gaat het mij helpen.

Wat wil je ermee bereiken?

quote:

Op zondag 29 januari 2017 10:16 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Een beter inzicht krijgen in mijn emoties en hoe er vervolgens mee om te kunnen gaan. In relaties ben ik net een olifant in een porseleinkast. En ik kan mij moeilijk inleven in de behoeftes van anderen.

Hmmm... het eerste wat hierbij in mij opkomt is autisme.

Ik zeg niet dat je dat hebt hoor! Maar hoe grondig ben jij getest op andere mogelijke stoornissen dan persoonlijkheidsstoornissen?

Ik heb zelf heel lang in dat wereldje gezeten. Bij mijzelf werd ADHD over het hoofd gezien. Ik ken ook heel veel groepsgenoten die na hun therapie ook vast bleven lopen en uiteindelijk kwam er ook uit dat ze naast hun persoonlijkheidsproblemen ook wat anders hebben.

Heb jij er zelf ook weleens wat research over gedaan? Of kan je het echt 100% plaatsen dat het persoonlijkheidsstoornissen zijn?

quote:

Op maandag 29 augustus 2016 16:00 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit is exact mijn ervaring.

Zelfs op fok zijn zat users die wel zien dat er meer bij mij speelt, maar mijn psycholoog heeft gewoon gezegd dat ze niet weet hoe ze me verder zou kunnen helpen, alsof ze geen flauw idee heeft, alsof ze niks ziet.

Ze vroeg me nota bene zelf met een plan van aanpak te komen, terwijl 1 van mijn klachten waarom ik bij haar terecht kwam, was omdat ik er zelf niet (meer) uit lijkt te kunnen komen.

Joh, iets van 4 gesprekken met haar gehad en nu weet ze al zeker dat ze niks voor me kan betekenen, maar het voelt bij mij meer als desinteresse, alsof het haar niks boeit omdat ik anders ben.

Mijn papieren dossier alleen al bestaat uit 3 mappen. Hoe de fuk kan zij geen enkele aanknopingspunten vinden?

Herken het van dan plan van aanpak. Niet dat je psycholoog zei dat ze je niet kon helpen... Dat is slecht. Maar misschien ook wel weer goed, dat je niet je tijd verspilt.

quote:

Op zondag 29 januari 2017 20:20 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Man, ik kreeg er deels twee persoonlijkheidsstoornissen bij! Ik ben wel getest op autisme, maar daar kwam uiteindelijk niets uit. Ben destijds ( in 2013 en weer in november 2015 ) onderzocht door een team van psychologen en daarna nog een psychiater die vaststelden dat ik naast borderline ook een narcistische en trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zie de link niet helemaal, maar het zou natuurlijk kunnen. Ook zou ik last hebben van een cyclothyme stoornis.

Toch herken ik mij volledig in dat hele borderline gebeuren, al ben ik het wel inmiddels helemaal zat.

hahaha ik snak inmiddels naar iemand die vindt dat ik iets 'echt' heb... Ik heb namelijk ook onder ander borderline... of beter gezegd: heb het NIET, ben een beetje een wannabe geval want de resultaten van een test en mijn symptomen telden niet omdat ik niets traumatisch had meegemaakt. Autisme heb ik ook niet officieel terwijl iedereen om me heen denkt dat ik het wel heb. Daar ben ik uiteraard blij mee maar ik zou dan graag óf een stoornis willen hebben óf te horen willen krijgen dat ik gezond ben en niet in therapie hoor te zijn of whatever.. nu is het allebei net niet. Toen ik begon over een cyclotherme stoornis werd ik nog net niet uitgelachen "zit niet zoveel op internet dat is geen echte diagnose dat is niet ernstig genoeg".Was zelf ook over narcisme begonnen waardoor ik inmiddels de reputatie heb er geobsedeerd mee te zijn, "het laat je niet los hé"... en dan wordt er meewarig gekeken. Maar ik snap wel dat je klaar bent met al dat gezeik. En ik heb uiteraard dan toch liever officieel niets dan dat ik echt iets heel ernstigs zou hebben.

Persoonlijkheidsstoornissen zijn onzin... Dit zegt mijn zorginstelling. Of ten minste: tot deze conclusie kwamen ze, nadat ik in het hokje van 5 stoornissen paste terwijl ik qua levenservaring niet met de rest van de cliënten te vergelijken was, en het dus onwaarschijnlijk was dat ik één stoornis had, laat staan meerdere. Ik heb officieel geen stoornis, alleen voor de verzekering omdat mijn behandeling anders niet vergoedt zou worden.
Als ik er kom, gaan ze 1 voor 1 de symptomen af van één of andere standaardlijst (de psychiaters).
De psychologen hebben standaard lesmateriaal, als ze dat al hebben, en werken dat zonder al te veel extra toelichting af met daarbij wat hippie achtige zinnen over lief zijn voor jezelf en elkaar.
Het is niet zo dat ze niet betrokken zijn bij hun cliënten of onzin vertellen maar het valt onder de categorie gezond verstand met wat spiritualiteit. Niet dat de therapie daarom niet goed en effectief kan zijn want ik heb er zeker iets aan gehad maar het is voor dit soort therapieën in mijn ogen niet nodig om theoretische kennis te bezitten. Het is allemaal heel erg gericht in het nu, op de patiënten, iedereen is anders en dat is ook wel goed dat ze dat inzien, maar ze kunnen dus ook niet algemene mensenkennis gebruiken om problemen van individuen op te lossen. Als ik vraag naar mijn diagnose wordt gezegd "oh dat is toch onzin" (ter illustratie van hun minachting ervoor is dat de beschrijving van mijn diagnose die ik meekreeg als informatie van wikipedia was gehaald.) "dat is alleen voor de verzekering" "psychologische onderzoeken zijn niet betrouwbaar".
Wat overblijft naast een training, is cognitieve gedragstherapie maar dit is niet gericht op een bepaalde stoornis. Dat men daar tegenwoordig een stoornis voor nodig heeft komt door de verzekering.
Ik kom af en toe wel tot diepzinnige inzichten doordat ik mijn verhaal kwijt kan bij de therapeut en ik daar feedback op krijg alleen ik moet zelf met mijn probleemvraag en oplossing komen. Goed natuurlijk want mensen moeten leren hun problemen zelf op te lossen... maar waarom wordt die opleiding tot psychiater/psycholoog dan niet afgeschaft????? Zonde want het kost mensen tijd, verspilling omdat ze ook iets anders hadden kunnen leren en het kost geld, terwijl ze het niet eens gebruiken in de praktijk...
Ik zeg dit men pijn in mijn hart want ik wil niet negatief zijn over de hulp die ik krijg of iemand beledigen... maar ik begrijp het gewoon echt niet.
Ik vraag mij dus af of er mensen zijn die wel baat hebben bij de opleiding die psychologen/psychiaters hebben gevolgd. Of dat iemand mij kan uitleggen wat je er in de praktijk aan hebt als client, aan het label persoonlijkheidsstoornis.

[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 12-02-2017 21:58:36 ]

quote:

Op zondag 12 februari 2017 21:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Persoonlijkheidsstoornissen zijn onzin... Dit zegt mijn zorginstelling. Of ten minste: tot deze conclusie kwamen ze, nadat ik in het hokje van 5 stoornissen paste terwijl ik qua levenservaring niet met de rest van de cliënten te vergelijken was

Wat een rare stelling zeg!

Persoonlijkheidsstoornissen bestaan wel degelijk. Al is de grens tussen persoonlijkheidsstoornis en geen persoonlijkheidsstoornis wel een erg grijs gebied ipv een haarscherpe lijn. De grens wordt bepaalt in hoeverre iemand zich erdoor beperkt voelt of in hoeverre het destructief is voor de persoon zelf en voor de omgeving.

Een persoonlijkheidsstoornis wil o.a. zeggen dat bepaalde denkpatronen zo hardnekkig zijn dat ze je benadelen op meerdere gebieden in je leven. Die patronen worden veroorzaakt door verschillende factoren, maar altijd spelen emoties waarmee je niet kan omgaan daarin een rol.

Hoe een persoonlijkheidsstoornis zich manifesteert is bij ieder persoon anders.

Het is erg moeilijk om een persoonlijkheidsstoornis te behandelen, vandaar dat therapie altijd langdurig en intensief is. Als je wel beschikt over voldoende motivatie en bereidheid om geconfronteerd te worden met jezelf, is de kans vaak wel groot dat je in ieder geval een betere kwaliteit van leven kan bereiken.

Ja maar wat nu als ze zeggen dat je zo'n stoornis hebt voor de verzekering maar het daar eigenlijk niet mee eens zijn en je dus geen therapie krijgt voor de stoornis zelf, maar algemene therapie?
Ik begrijp wat een persoonlijkheidsstoornis in moet houden en ik herken de 'symptomen' bij mezelf, maar ik wordt er niet voor behandeld, omdat het bij mij niet erg genoeg is. Dat is wat ik bedoel. Het is een probleem maar je moet zelf de behandeling ervoor verzinnen. Wat heb je dan aan het label. Dan had ik net zo goed een ander, of helemaal geen enkel probleem kunnen hebben. Daarom vraag ik mij ook af of er wel echt een gerichte behandeling voor bestaat en of de mensen waarbij het wel ernstig genoeg is, daar ook baat bij hebben. Ik weet in ieder geval van wat ik er online over heb gelezen dat de narcistische persoonlijkheidsstoornis psychologen geen ruk interesseert want ze hebben er geen behandeling voor. Waarschijnlijk ook omdat de meesten die dit echt hebben, niet in behandeling willen. Soms dan schrappen ze ineens stoornissen en gaan die over in andere, zoals een afhankelijke of een depressieve persoonlijkheidsstoornis. Blijkbaar was het hele idee dan totaal niet belangrijk genoeg, maar het geeft wel veel vertrouwen als je dat eerst als diagnose had gekregen. Ik weet ook dat er wel gerichte behandelingen schijnen te zijn voor borderline maar dan waarschijnlijk in het verlengde van de cursus die ik ook heb gehad op eigen aandringen alleen dan meer in de trant van het voorkomen van acute symptomen als snijden en zelfmoordneigingen, iets waar ik zelf godzijdank geen last meer van heb. Maar ik vraag me af of de onderliggende oorzaken dan ook aan wordt gepakt, of dat het allemaal in de trant is van, zorgen dat de maatschappij er zo min mogelijk last van heeft zodat de persoon van binnen nog wel met het probleem zit maar dan zie je het tenminste niet en lijkt het weg.

Ik ben nu weer lekker cynisch aan het doen en ik heb eigenlijk ook een hekel aan deze kant van mezelf dan denk ik kom op wees eens een keer positief. Je hoort jezelf wel graag praten houd eens een keer je mond. Maar dat heb ik zelf bedacht, niemand die mij dit ooit heeft gezegd in therapie. Wat natuurlijk fijn is en waardoor het ook verslavend werkt als iemand naar al je verhalen wil luisteren en positieve feedback geeft maar iets zegt mij dat dat niet de bedoeling is ervan. Natuurlijk werkt het niet als je mensen letterlijk de les gaat lezen maar het kan subtiel, zodat iemand wel inzicht krijgt dat die zelf niet 100% fantastisch is. Want je weet dat het voor geld is, voor geld krijg je sympathie en wordt je gehoord. Dan schaam ik mij vaak dood en dan denk ik: gratis zou niemand hiernaar geluisterd hebben. Misschien overdreven gebracht, maar toch.Ik reken het de psychologen ook zeker niet aan, maar vooral mezelf. En het hele systeem, het hele idee van psychiatrie, dat mag van mij eigenlijk wel verdwijnen, laat mensen in acute nood praten over hun problemen en geef ze als ze echt het raam uit willen springen medicijnen (of niet, maar ja, dat is dan weer een trauma voorfamilie en zonde als iemand impulsief was) maar doe niet net alsof je achter dingen staat wat eigenlijk niet zo is als psychiater of psycholoog. Ik vind het hypocriet maar als ze er niet aan meedoen worden ze niet betaald, ze kunnen niet anders

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 12-02-2017 23:46:59 ]

Ik heb ook nooit in mijn armen gekerfd of zelfmoordpogingen gedaan. Ik herken wel het gevoel wat je beschrijft, dat het allemaal niet erg genoeg is en dat je eigenlijk niet moet zeuren. Dat had ik aan het begin van de behandeling die ik 10 jaar geleden volgde.

Als ik daar nu op terugkijk, was de situatie wel degelijk ernstig. Ik was compleet vastgelopen, leefde in een sociaal isolement, durfde niet alleen gelaten worden uit angst dat ik mezelf wat aan zou doen, was schichtig en agressief, had behoorlijke stemmingswisselingen, werd overspoeld door angst als ik buiten kwam en het kostte mij heel veel energie om dat niet te laten leiden tot een paniekaanval, ik kon moeilijk contact maken en ik had de neiging om de clown uit te hangen en mezelf belachelijk te maken.

Als ik jouw verhaal zo lees, zit je ook behoorlijk met jezelf in de knoop en loop je helemaal vast. Zolang dat speelt, kom je niet verder.

Voor borderline bestaan er wel degelijk behandelingen die de kern kunnen aanpakken. Bijvoorbeeld schematherapie of mentalisation based treatment. Dialectische gedragstherapie is meer gericht op het afleren van destructieve gedragspatronen en het aanleren om op een betere manier met je gevoelens om te gaan, maar ook daarbij kan je dichter tot de kern van je problemen komen.

Ook dat "ik moet niet over mijn gevoelens praten, want dan ben ik alleen maar aan het klagen en ik moet juist leren mijn bek te houden" herken ik heel erg.

En wat cynisme en negatief zijn betreft: mensen vinden dat inderdaad vaak nogal vervelend en het kan zijn dat ze daarom geen toenadering tot je zoeken. Dat komt omdat veel mensen geen zin hebben in de sores van anderen. Mensen presenteren liever hun leuke kanten.

Maar laat ik je één ding vertellen. Iedereen heeft zijn onzekerheden. Ze kunnen wel roepen "ik ben een positief denkend mens en geniet van het leven" maar ook zij kennen gevoelens van frustratie, onmacht, er de pest in hebben en jaloezie. Er zijn helemaal niet zoveel mensen die zo positief in het leven staan als ze beweren. Vaak is het grootspraak of ze zijn gewoon onverschillig.

Als jij de neiging hebt om overal negatief en cynisch tegenaan te kijken, is dat niet je aard. Dat is een signaal dat je emotioneel ontregeld en uit balans bent. Ik ken het gevoel en ik weet hoe ontzettend kut het voelt.

Ik ben er zelf ook nog niet, maar ik ben serieus wel een heel stuk verder dankzij de therapieën die ik heb gevolgd. Het gaat allemaal stukje bij beetje en het ging mij ook niet snel genoeg. Maar ik realiseer me nu wel dat ik echt heel veel heb bereikt en ontzettend ben gegroeid in mijn persoonlijkheid.

Laat de hoop niet varen! En zijn genoeg instellingen die je kunnen helpen. Waar in NL woon je?

Bedankt voor je reactie. Het is goed dat je aan je problemen hebt kunnen werken en veel hebt bereikt ermee. Schematherapie en MBT zijn inderdaad de dingen waar ik van heb gehoord, maar die ze meestal alleen bij ernstigere gevallen toepassen. Het geeft mij wel een gerustgesteld gevoel dat het in de praktijk kan werken, voor mijn vertrouwen in de geestelijke hulpverlening.
Ik wil ook niet ergens anders heen gaan, dat voelt ook verkeerd. Ik ga dan ergens anders heen alleen maar omdat ik hier niet krijg wat ik wil en ik heb al meerdere psychologen gezien. Dat is ook mijn psychologische probleem dat ik hoop te doorbreken. Waar ik woon zeg ik liever niet, omdat ik zelfs zo al bang ben dat iedereen die dit leest mij direct zal herkennen.
Maar je hebt wel gelijk, vaak is het positief zijn van mensen ook maar schijn. Het is wel goed om in balans te zijn ja.

quote:

Op maandag 13 februari 2017 07:48 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Schematherapie en MBT zijn inderdaad de dingen waar ik van heb gehoord, maar die ze meestal alleen bij ernstigere gevallen toepassen.

Ik snap wel hoe jij dat ziet, maar afgaande op je tekst denk ik dat jouw geval wel ernstig genoeg is. Je komt in aanmerking voor zo'n behandeling als jouw problemen je in die mate belemmeren dat jij er met af en toe een gesprekje niet uit gaat komen.

Of iemand nou wel of niet automutileert of misbruik maakt van drugs is geen graadmeter om de ernst van de problematiek te bepalen. Het gedrag is echt bij iedereen anders.

De allerergste gevallen kunnen niet eens behandeld worden. Dat zijn niet zozeer de mensen die het meest last hebben van angst, suicidegedachten of impulsiviteit. Dat zijn de mensen die zo vastzitten in hun patronen en het niet willen of kunnen opbrengen om hulp te zoeken. Je moet namelijk ten eerste de realisatie hebben dat jij niet verder gaat komen met zoals het nu is en je moet bereid zijn van anderen aan te horen dat je dingen beter op een andere manier kan doen. Dat is voor iedereen met persoonlijkheidsstoornissen confronterend. Het feit of jij (op den duur) die confrontatie wilt aangaan of ervoor blijft kiezen te hangen in het vertrouwde gedrag waardoor jij vast blijft lopen, is heel bepalend in hoeverre behandeling gaat aanslaan.

Je kan het misschien niet voorstellen, maar er zijn zoveel mensen die de confrontatie niet willen aangaan met zichzelf. Het feit alleen al dat jij hier post met jouw hulpvraag en je kwetsbaarheden geeft al aan dat jij niet tot die groep behoort. Dus so far denk ik dat jij best wel wat kan hebben aan therapie.

Het proces gaat bij iedereen stukje bij beetje. Bij de één wat sneller dan de andere. Dat betekent overigens niet dat degene waarbij het langzamer gaat meer ziek is.

Maar het is sowieso een langdurig proces. Geef jezelf de tijd ervoor en probeer niet teveel te kijken naar de dingen die nog niet zo willen lukken, maar kijk ook naar de successen die je behaalt. Overigens makkelijk gezegd maar moeilijk gedaan; begrijp ik als geen ander!

De reden waarom ik jou vroeg waar je woont, is omdat in bijv regio Groningen minder behandelcentra zijn dan in bijv Amsterdam of Zuid-Holland. Kies trouwens iets uit die goede zorg biedt en niet iets wat het dichtst bij is. Huur desnoods een kamer als het reizen problematisch wordt.

Nogmaals bedankt voor de reactie en het inlevingsvermogen.
Ik vind het goed dat je het op kon brengen om in therapie als je je ook zo voelde als ik. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ik al 7 jaar (verspreid over 12 jaar) zwak ben en mij aanstel door naar een psycholoog te gaan, verschillende. Dus vandaar dat het idee mij echt vreselijk tegenstaat om dan NOG een andere te zoeken zelf terwijl echt niemand begrijpt wat je daar eigenlijk sowieso doet. ik vind ik de tijd belachelijk lang en begrijp ik niet dat het zo lang heeft moeten duren totdat ik het licht zag. toen ik mijn eerste post hier schreef wilde ik eigenlijk niets meer met psychiatrie te maken hebben.
Ik denk er zeker nog over na misschien ooit in de toekomst nog als het vergoed wordt want dat wordt ook steeds lastiger maar nu zeker niet ik wil nu een keer proberen om op eigen kracht succesvoller te worden in het leven. Want ik denk dat mijn problemen toch niet ernstig genoeg zijn als ik ernstig dus puur definieer als de trauma's die ik niet heb en niet in hoeverre ik er zelf door gehinderd wordt. Je moet trauma s aanvinken op een lijst en heb je die niet dan geen behandeling voor borderline. So be it. Ik hoef zo'n behandeling dan ook helemaal niet want dan zal het idd wel verspild aan mij zijn, waar ik mij op dit moment nog boos om maak, is dat ik niet kan worden behandeld voor mijn 'andere' persoonlijkheidsstoornissen, omdat er gewoonweg geen therapie voor is. Omdat het schijndiagnosen zijn waar niemand zich werkelijk voor interesseert. Je denkt: wauw, ik herken mij hierin, iemand deed de moeite om mijn probleem precies te beschrijven, ik verbeeld het mij dus niet. En dan volgt weer de teleurstelling dat niemand die beschrijving serieus neemt, dus hoe serieus nam degene die het heeft bedacht het dan wel? Ik kan daar echt woest om worden. Als psychologen persoonlijkheidsstoornissen en sommige andere stoornissen (zoals cyclothymisch, identiteitsstoornissen, adhd) echt onzin vinden, laat ze dat dan ook publiekelijk duidelijk maken. Bijv. door middel van spotjes op de tv "wat u leest op internet is niet waar. andere persoonlijkheidsstoornissen dan borderline bestaan niet, één of andere psycholoog vond dit ooit gewoon leuk om op te schrijven voor de lol, wij doen verder niets met die onzin en hebben er geen behandeling voor" Maar misschien ligt dat gewoon aan die organisatie en aan de bezuinigingen, en niet aan de psychologie in het algemeen. Want anders dan vind ik gewoon niet dat deze ""discipline"" bestaansrecht heeft, als deze hoger opgeleiden zo makkelijk en neerbuigend doen over hun eigen vakkennis (zij zien de persoonlijkheid als veranderlijk en dus is iedereen in theorie hetzelfde maar tegelijkertijd maken ze wel onderscheid tussen hun cliënten).
Dit leidt bij mij gewoon maar tot 1 conclusie en dat is dat ze de schijn alleen maar ophouden voor het geld en het behouden van hun baan. Psychologen en psychiaters zijn allemaal gehersenspoeld door de farmaceutische industrie en de verzekeraars en de weinigen die dat niet zijn zijn pariahs en hebben geen werk.

[ Bericht 10% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-02-2017 20:00:50 ]

Theoretisch (blijkend uit testen) wel, maar in de praktijk omdat de uitkomst van de vragenlijsten als niet geldig verklaard is niet nee.Ze vinden het niet gelden omdat het een momentopname is of zo. Ik weet het niet. De psycholoog ziet cliënten voor langere tijd dus die observaties daarvan wordt erbij gedaan en dat wordt dan de eigenlijke niet officiële uitslag die therapie bepaald

[ Bericht 14% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-02-2017 20:13:19 ]

Nou ja het is niet zo dat ik daardoor echt niets aan de therapie heb gehad. Maar ik wordt er gewoon moe van, heb meerdere diagnostische testen gehad wat vreselijk veel tijd met zich meebracht en kosten voor de verzekering en voor mij van eigen risico. jaren mee kwijt geweest . r6d8fxxxxxxxxxgiy7uaxp(uppppppppppppppch
misschien had ik inderdaad ook wel geen persoonlijkheidsstoornis en klaag ik hier ook voor niets. ik weet niet eens waarom ik dit bericht heb geschreven, of de berichten hiervoor. Het was gewoon alleen maar egoistisch geklaag. mijn tijd verspillen en nog erger ook nog die van anderen. Excuses daarvoor.

[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 13-02-2017 20:58:57 ]

Ik begrijp de frustratie hoor.

Ik heb ook zoveel verschillende diagnosen gehad. Het begon met autisme. Veel mensen dachten dat ik dat had, omdat ik zo introvert was en perfectionistisch en nog wat andere trekken. Het frustreerde mij in mijn jeugd vooral omdat iedereen mij op de buitenkant beoordeelde, maar zich niet leken af te vragen "misschien is hij zo introvert omdat hij verschrikkelijk ongelukkig is met zichzelf".

Ik heb vanaf kind af aan al te maken gehad met psychische hulpverlening. Toen ik 17 was, besloot ik zelf hulp te zoeken. Ik zat namelijk zo verstrikt met mezelf, maar ik hield mij vast aan de hoop dat het met een psycholoog vast wel goedkomt. Nou, was dat ff een tegenvaller! Hij wilde het gesprek vastleggen, maar hij had geen voice-recorder, dus ik moest elke zin 3x herhalen zodat hij het op papier kon zetten. Verder was hij een koele kikker en ik kon geen enkele betrokkenheid naar mij in hem bespeuren.

De hele reeks psychologen en behandelaarss die ik erna had opgezocht hielpen mij ook niet verder. Praten kon ik wel en ik kon ook wel bedenken wat ik zou kunnen doen om mijn leven te kunnen veranderen. Het probleem was dat ik het niet kon opbrengen mijn plannen tot uitvoer te brengen. Ik had mezelf opgelegd om intensief te trainen op de sportschool en een vechtsport te doen, zodat ik daar zelfverzekerder van zou worden. Maar ik deed het niet. Want ik zat heel erg met mijn seksualiteit in de knoop. Ik was er al over uit dat ik homo ben. (Al ben ik er inmiddels achter dat ik ook op vrouwen val.) Maar ik voelde mij zo verwijfd dat ik bang was ook stiekem travestiet te zijn en dat voor mezelf ontkende. Dat staat heel erg in contrast met bodybuilden en vechtsport. Ik wilde namelijk zelfvertrouwen opbouwen door aan mijn mannelijkheid te werken, maar continu had ik dwanggedachten dat ik helemaal geen mannelijkheid heb en mezelf met dat bodybuilden en vechtsport voor de gek hou. Alles wat ik wil zijn, ben ik niet. En alles wat ik van mezelf haat, ben ik wel.

Dit had als gevolg tot continu paniekaanvallen en uiteindelijk 6 jaar lang straatvrees. Ik was ontzettend agressief en toen ik de douche-cabine van mijn moeder in elkaar had getrapt, wilde de huisarts dat ik opgenomen zou worden. Dat wilde ik zelf ook, want ik had mijzelf niet meer in de hand. Maar bij de GGZ zei men dat ik me gewoon aanstelde.

En dan krijg je ook zoveel kutopmerkingen van de omgeving. "Een psycholoog gaat het niet voor je oplossen hoor! Je moet het toch zelf doen!" Joooooohhhhh, echt waar?!!!!! Dus mensen gingen er dus vanuit dat ik dus geen enkele moeite stak in mezelf en hoopte dat de psych alles voor mij ging oplossen? En ook opmerkingen als "je moet positief denken" en "je moet jezelf accepteren" maakten mij razend. Problemen gaan echt niet verdwijnen alleen maar door het glas halfvol te zien ipv halfleeg. Daarbij ervaarde ik het als intens zwaar en ik kon mij bij god geen voorstelling maken hoe ik hier ooit uit kan komen. Ik wilde de dingen realistisch zien. Niet zwaarder dan ze zijn, maar aan bagatelliseren heb je ook geen ene reet als je naar een oplossing zoekt.

En hoe kan je jezelf accepteren als je het gevoel hebt minderwaardig te zijn en door iedereen gehaat en geminacht? Het enige wat mij hoop gaf, was door te bedenken dat ieder mens kan veranderen. Ik wilde niet van persoon veranderen, maar ik hoopte mij te kunnen ontwikkelen tot een sterk persoon in plaats van een onzeker zielig mannetje. Dan werkt een opmerking als "je moet jezelf accepteren" zo demotiverend.

Anyway, na jaren straatvrees kwam ik er zelf achter dat dit weleens persoonlijkheidsstoornissen kunnen zijn. Zelf op internet gevonden, voorheen had niemand mij hierover verteld. Dat maakt mij overigens ook kwaad, dat ik het zelf allemaal heb moeten uitzoeken. En ook daar kreeg ik een sneer van door mijn omgeving, dat ik niet zo moet zelfdiagnosticeren.

Ik had mij aangemeld bij een kliniek. De hoofdbehandelaar vermoedde ook autisme, maar het zou evengoed persoonlijkheidsproblematiek kunnen zijn. Dus hij wilde dat grondig uitgezocht hebben. Uit het onderzoek kwamen wat signalen naar voren dat ik AD(H)D zou kunnen hebben, maar het was verder geen ADHD-test, dus kon daarvoor ook geen diagnose gesteld worden. Wel bleek dat ik géén autisme heb en dat het dus idd persoonlijkheidsproblematiek is.

Ik heb dus ruim een jaar in een kliniek gezeten en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment gedaan. Ik kan nu nog steeds niet mijn leven vormgeven zoals ik wil, maar ik ben er wel vooral sociaal heel erg door veranderd. Ik kan veel gelijkwaardiger contact aangaan met mensen en het gaan allemaal veel spontaner en vloeiender. Ik voel mij ook veel relaxter dan voorheen.

ADHD werd echter nooit serieus genomen. Ahem... dat moet ik ff corrigeren. Bij mentalisation based treatment heeft de psychiater destijds wel een ADHD-onderzoek afgelegd, maar kwam tot de conclusie dat ik aan niet voldoende criteria voldoe en mijn problemen te wijten zijn aan een v/p-kloof.

Maar omdat het niet kunnen vormgeven van mijn leven vooral te maken heeft met problemen met plannen en organiseren, besloot ik mij nog een keer te laten testen, maar dan bij een gespecialiseerd ADHD-centrum van PsyQ. Ik ging er vanuit dat ik het niet had, want het lijkt bij andere ADHDers allemaal veel erger dan bij mij. Maar ik heb het wel degelijk. Ik heb het getroffen met mijn coach die mij goed heeft uitgelegd waarom hij specifiek in mij ADHD ontdekt. En vooral daarom kan ik heel anders naar mijzelf kijken. Ik ben dus geen in zichzelf gekeerd autistisch verwijfd flikkertje. Ik ben juist een extraverte spontane kerel met veel inlevingsvermogen. Tenminste, zo ga ik mezelf steeds meer zien.

Mijn psychiater ziet het helaas weer anders. Ik heb afgelopen vrijdag te horen gekregen dat zij toch bij mij aan autisme denkt. Dat baseert ze op de moeite met schakelen van aandacht, het feit dat ik zo blijf twijfelen aan of het wel klopt dat ik ADHD heb en ook omdat zij vindt dat de behandelingen persoonlijkheidsproblematiek te weinig effect hebben gehad. Ik heb erg moeten wennen aan de werking van de medicatie. Mijn gedachten gingen zo sloom en ik werd zo traag van begrip. Weet je wat mijn psychiater tegen mij zei? Dat het allemaal wel meevalt, maar door mijn vermeende autisme ben ik heel erg bang voor nieuwe dingen en beleef ik het allemaal veel erger dan het is. Het maakt mij volgens haar niet traag van begrip: ik beeld het mij allemaal in.

Dit slaat dus helemaal nergens op. Ik ben inderdaad iemand die zich snel zorgen maakt, maar ik ben niet achterlijk. Als je aan het werk bent en opeens merk je dat je wel héééél traag van begrip bent, is dat echt geen inbeelding hoor.

Mijn psychiater wil dus dat ik alsnog getest ga worden op autisme en de wachttijd is uiteraard weer een half jaar of nog veel langer.

Weet je hoe ik er nu tegenaan kijk? Ik sta erboven. Als zij vindt dat ik een autist ben, is dat lekker haar ding. Ik ben er grondig op getest. Ik heb het niet. Ik herken mij er zelf niet in en genoeg andere mensen inclusief autisten zelf en mensen die er veel vanaf weten, vinden het duidelijk genoeg dat ik toch anders in elkaar zit dan wat mijn psychiater nu vermoedt.

Ik zou een paar jaar terug heel helemaal door van slag geraakt zijn. Nu ook doet het mij heel veel. Maar ik blijf er nu de regie over behouden. Ik voel mij nu sterk genoeg om mijn eigen keuze te maken. De psychiater kan er wel van alles over vinden. Maar ik denk los van mijn emoties dat ik er niks mee opschiet om het nog weer een keer uit te zoeken. Het is tenslotte mijn leven en ik kan nu beter zien welke keuzes is wil maken. Als ik de verkeerde keuze maak, so be it, dan kom ik er vanzelf in een later stadium van mijn leven achter.

En wat betreft het "de behandelingen hebben niet genoeg effect gehad". Dan begrijpt ze onvoldoende wat een persoonlijkheidsstoornis is. Daar kan je geen tijd aan koppelen hoelang het duurt voordat je ervan herstelt. Bij iedereen is dat anders. Je kan bij een persoonlijkheidsstoornis niet van tevoren voorspellen hoe het precies gaat verlopen.

[ Bericht 1% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 13-02-2017 23:37:58 ]

quote:

Op maandag 13 februari 2017 23:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik begrijp de frustratie hoor.

Ik heb ook zoveel verschillende diagnosen gehad. Het begon met autisme. Veel mensen dachten dat ik dat had, omdat ik zo introvert was en perfectionistisch en nog wat andere trekken. Het frustreerde mij in mijn jeugd vooral omdat iedereen mij op de buitenkant beoordeelde, maar zich niet leken af te vragen "misschien is hij zo introvert omdat hij verschrikkelijk ongelukkig is met zichzelf".

Dit vind ik mooi gezegd en ik herken me er ook heel erg in. Omdat autisme een populaire 'aandoening' is, denken mensen al snel niet verder dan dat, want tja, als je autisme hebt dan ben je zo geboren. Dat is ook wat mij er een beetje aan tegenstaat. Mocht je autistisch zijn dan is er geen behandeling voor behalve misschien wat aanpassings dingen. Ik heb het gevoel dat hulpverleners het ook als 'excuus' zien.

quote:

Ik heb vanaf kind af aan al te maken gehad met psychische hulpverlening. Toen ik 17 was, besloot ik zelf hulp te zoeken. Ik zat namelijk zo verstrikt met mezelf, maar ik hield mij vast aan de hoop dat het met een psycholoog vast wel goedkomt. Nou, was dat ff een tegenvaller! Hij wilde het gesprek vastleggen, maar hij had geen voice-recorder, dus ik moest elke zin 3x herhalen zodat hij het op papier kon zetten. Verder was hij een koele kikker en ik kon geen enkele betrokkenheid naar mij in hem bespeuren.

De hele reeks psychologen en behandelaarss die ik erna had opgezocht hielpen mij ook niet verder. Praten kon ik wel en ik kon ook wel bedenken wat ik zou kunnen doen om mijn leven te kunnen veranderen. Het probleem was dat ik het niet kon opbrengen mijn plannen tot uitvoer te brengen. Ik had mezelf opgelegd om intensief te trainen op de sportschool en een vechtsport te doen, zodat ik daar zelfverzekerder van zou worden. Maar ik deed het niet. Want ik zat heel erg met mijn seksualiteit in de knoop. Ik was er al over uit dat ik homo ben. (Al ben ik er inmiddels achter dat ik ook op vrouwen val.) Maar ik voelde mij zo verwijfd dat ik bang was ook stiekem travestiet te zijn en dat voor mezelf ontkende. Dat staat heel erg in contrast met bodybuilden en vechtsport. Ik wilde namelijk zelfvertrouwen opbouwen door aan mijn mannelijkheid te werken, maar continu had ik dwanggedachten dat ik helemaal geen mannelijkheid heb en mezelf met dat bodybuilden en vechtsport voor de gek hou. Alles wat ik wil zijn, ben ik niet. En alles wat ik van mezelf haat, ben ik wel.

Vervelende situatie zeg en ook vervelend dat je eerste psycholoog niet betrokken was. Dat geeft al gelijk geen goed beeld ervan. Ik vind het zelf altijd moeilijk om te beoordelen of iemand betrokken is, want je kunt geen gedachten lezen en natuurlijk zegt die arts dat diegene dat wel is. Maar het is ook een gevoel dat je erbij hebt denk ik. Wat voor dingen haat je allemaal aan jezelf? Ik herken je gevoelens wel in de zin van dat mensen vaak tegen mij zeggen dat ik op een vechtsport moet gaan idd om assertiever te worden omdat ik dat nu totaal niet ben. Alleen dat durf ik gewoon niet, en heb daarom van mezelf geaccepteerd dat ik nooit echt heel assertief zal worden, want ik heb kort een soort zelfverdedigingscursus voor vrouwen gedaan en daar herinner ik mij dan altijd maar aan als ik me er slecht over voel. Maarja ik ben een vrouw dus voor mij ligt het anders. Hoewel door de ver voortgeschreden emancipatie zelfs vrouwen zich tegenwoordig onzeker kunnen voelen dat ze te vrouwelijk zijn. Maar de omgeving rekent mij meer af op dat ik makeup moet dragen enz. Daarom probeer ik mij altijd zo vrouwelijk mogelijk te gedragen zodat men mij niet uitlacht (dat gevoel heb ik dan) maar dat is wel vermoeiend. Het is wel een veelvoorkomende soort van obsessief compulsieve stoornis waar ik vaak mannen op sites over heb gehoord dat zij bang zijn om homo of travestiet te zijn terwijl ze het eigenlijk niet zijn. Ook het gevoel hun 'mannelijkheid' te moeten bewijzen hoor ik vaak van mannen en is wel jammer, omdat mensen gewoon zichzelf moeten kunnen zijn zonder dat ze altijd de drang hoeven te voelen om zich te bewijzen. Maar ja, het ligt ook aan het soort omgeving waar je in zit. Als je traint omdat je gespierder wilt zijn en op een vechtsport zit om sterker te worden dan is dat wel goed als je daar gelukkig van wordt en dat heeft dat op zich nog niets met mannelijkheid te maken, want tegenwoordig zijn er ook gespierde vrouwen die op vechtsporten zitten hoewel het natuurlijk traditioneel meer met mannen wordt geassocieerd. Tegenwoordig leven we in een soort samenleving waar de termen mannelijkheid en vrouwelijkheid steeds minder met geslacht te maken hebben heb ik het gevoel. Als je een man bent hoef je niet ook het traditionele idee van mannelijk te zijn, tenzij dat ook is wat je wilt. Heb je zelf het gevoel dat je transgender bent een eigenlijk een vrouw wil zijn of bent? Want als je dat gevoel niet hebt ben je denk ik ook geen travestiet (tenzij het je alsnog een goed gevoel geeft om vrouwenkleding te dragen en daar is ook niks mis mee. Het kan heel mooi staan) en kan het gevoel veroorzaakt worden door een obsessief compulsieve stoornis. Maar anders dan is daar ook niets mis mee. Toch begrijp ik wel dat je daardoor met jezelf in de knoop kunt zitten. Ook als je homo bent, want ook door de vervelende berichten in het nieuws over dat het niet overal geaccepteerd is kun je misschien wel depressief raken, ook al zijn dat misschien gewoon uitzonderingen. Waarom vind je het moeilijk om om te gaan met je geaardheid of heb je het inmiddels kunnen accepteren?

quote:

Dit had als gevolg tot continu paniekaanvallen en uiteindelijk 6 jaar lang straatvrees. Ik was ontzettend agressief en toen ik de douche-cabine van mijn moeder in elkaar had getrapt, wilde de huisarts dat ik opgenomen zou worden. Dat wilde ik zelf ook, want ik had mijzelf niet meer in de hand. Maar bij de GGZ zei men dat ik me gewoon aanstelde.

Op wat voor manier zeiden ze dat bij de GGZ?? (want ik neem aan dat ze niet letterlijk zeiden dat je je aanstelde). Echt erg, ik heb ook gehoord dat mensen in een crisis situatie 2 uur moesten wachten voordat ze hulp kregen. Mensen die bijv. zelfmoord wilden plegen. Omdat er onderbezetting was of zo.

quote:

En dan krijg je ook zoveel kutopmerkingen van de omgeving. "Een psycholoog gaat het niet voor je oplossen hoor! Je moet het toch zelf doen!" Joooooohhhhh, echt waar?!!!!! Dus mensen gingen er dus vanuit dat ik dus geen enkele moeite stak in mezelf en hoopte dat de psych alles voor mij ging oplossen? En ook opmerkingen als "je moet positief denken" en "je moet jezelf accepteren" maakten mij razend. Problemen gaan echt niet verdwijnen alleen maar door het glas halfvol te zien ipv halfleeg. Daarbij ervaarde ik het als intens zwaar en ik kon mij bij god geen voorstelling maken hoe ik hier ooit uit kan komen. Ik wilde de dingen realistisch zien. Niet zwaarder dan ze zijn, maar aan bagatelliseren heb je ook geen ene reet als je naar een oplossing zoekt.

Bij een psycholoog leer je juist om aan jezelf te werken. Ik weet niet wat voor beeld die mensen bij een psychooog hebben. Het is wel zo dat de psycholoog waar ik heenga, wel vaak de dingen ook in een gunstig licht voor mij probeert te zien. En daar ben ik ook heel blij mee. Maar ik heb nooit het gevoel gekregen dat de dingen mij makkelijker afgingen sinds ik naar een psycholoog ga en dat de psycholoog problemen oplost. Je moet het zelf oplossen idd. En de psycholoog heeft mij wel bekritiseert dat ik een makkelijke snelle oplossing wilde wat niet de bedoeling was. Ik vind het vervelend voor je als mensen bij voorbaat al zo'n slecht beeld van je hebben.
Die mensen hebben ook wel gelijk erin dat je niet moet verwachten dat anderen je problemen oplossen en dat je de situatie als het mogelijk is positief moet zien. Maar ik begrijp niet waarom ze er al bij voorbaat van uitgaan dat jij dat niet al doet. Maar ja, je moet er tegenwoordig maar van uitgaan dat niemand er begrip voor heeft als je psychische problemen hebt, behalve als ze het zelf hebben en dus weten hoe het voelt. Tenminste, daar ga ik van uit. Het is helaas erg moeilijk om begrip te krijgen voor psychische problemen maar soms ook van mensen die het wel begrijpen. Daarom dacht ik wel echt wauw, herkenbare problemen in dit forum en was het echt een verademing dat ik een keer ergens geen negatieve reacties kreeg.

quote:

En hoe kan je jezelf accepteren als je het gevoel hebt minderwaardig te zijn en door iedereen gehaat en geminacht? Het enige wat mij hoop gaf, was door te bedenken dat ieder mens kan veranderen. Ik wilde niet van persoon veranderen, maar ik hoopte mij te kunnen ontwikkelen tot een sterk persoon in plaats van een onzeker zielig mannetje. Dan werkt een opmerking als "je moet jezelf accepteren" zo demotiverend.

Anyway, na jaren straatvrees kwam ik er zelf achter dat dit weleens persoonlijkheidsstoornissen kunnen zijn. Zelf op internet gevonden, voorheen had niemand mij hierover verteld. Dat maakt mij overigens ook kwaad, dat ik het zelf allemaal heb moeten uitzoeken. En ook daar kreeg ik een sneer van door mijn omgeving, dat ik niet zo moet zelfdiagnosticeren.

Oh ja dit is voor mij ook 100% herkenbaar. De boosheid inderdaad dat je 'jezelf moet accepteren' als je niet tevreden bent met jezelf, dat je alles zelf maar uit moet zoeken, en dan alsnog daardoor minachting krijgt terwijl je er zelf wel iets aan hebt. Het heeft bij mij wel lang geduurd voordat ik iets wilde weten van 'acceptatie'. Mijn psycholoog zei dat altijd en ik haatte het. Tegenwoordig kan ik zeggen dat ik mijzelf altijd accepteer, hoe ik ook ben, want ik zou een ander immers ook niet afwijzen als diegene niet 100% perfect is. Nou ja misschien niet altijd maar mijn medeleven gaat wel ver. Zelfs bij de dingen die ik het meeste haat van mezelf kan ik nu zeggen: het was blijkbaar de bedoeling dat ik zo ben. Alleen nu heb ik weer het tegenovergestelde probleem, dat het mij nu moeite kost om te veranderen. Alles heeft voor- en nadelen en ik heb het idee dat mensen dat soms wel eens vergeten als ze dingen de hemel in prijzen, zoals acceptatie. Al moet ik zeggen dat ik er wel gelukkiger door ben geworden over het algemeen. Het probleem alleen van 'acceptatie' is dat je er zelf toe moet komen. Alleen doordat een ander dat tegen je zegt ga je je niet direct zo voelen. Hoewel het wel kan helpen als veel verschillende mensen het zeggen en ook uitleggen waarom

quote:

Ik had mij aangemeld bij een kliniek. De hoofdbehandelaar vermoedde ook autisme, maar het zou evengoed persoonlijkheidsproblematiek kunnen zijn. Dus hij wilde dat grondig uitgezocht hebben. Uit het onderzoek kwamen wat signalen naar voren dat ik AD(H)D zou kunnen hebben, maar het was verder geen ADHD-test, dus kon daarvoor ook geen diagnose gesteld worden. Wel bleek dat ik géén autisme heb en dat het dus idd persoonlijkheidsproblematiek is.

Ik heb dus ruim een jaar in een kliniek gezeten en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment gedaan. Ik kan nu nog steeds niet mijn leven vormgeven zoals ik wil, maar ik ben er wel vooral sociaal heel erg door veranderd. Ik kan veel gelijkwaardiger contact aangaan met mensen en het gaan allemaal veel spontaner en vloeiender. Ik voel mij ook veel relaxter dan voorheen.

ADHD werd echter nooit serieus genomen. Ahem... dat moet ik ff corrigeren. Bij mentalisation based treatment heeft de psychiater destijds wel een ADHD-onderzoek afgelegd, maar kwam tot de conclusie dat ik aan niet voldoende criteria voldoe en mijn problemen te wijten zijn aan een v/p-kloof.

Maar omdat het niet kunnen vormgeven van mijn leven vooral te maken heeft met problemen met plannen en organiseren, besloot ik mij nog een keer te laten testen, maar dan bij een gespecialiseerd ADHD-centrum van PsyQ. Ik ging er vanuit dat ik het niet had, want het lijkt bij andere ADHDers allemaal veel erger dan bij mij. Maar ik heb het wel degelijk. Ik heb het getroffen met mijn coach die mij goed heeft uitgelegd waarom hij specifiek in mij ADHD ontdekt. En vooral daarom kan ik heel anders naar mijzelf kijken. Ik ben dus geen in zichzelf gekeerd autistisch verwijfd flikkertje. Ik ben juist een extraverte spontane kerel met veel inlevingsvermogen. Tenminste, zo ga ik mezelf steeds meer zien.

Wat fijn dat je iets hebt gehad aan de behandeling bij PsyQ. Ik heb het idee dat ADHD vaak niet serieus wordt genomen in de zin van dat het de ene keer zogenaamd 'bewijsbaar' is in de hersenen en de andere keer weer niet, en dan concludeert iedereen dat het niet bestaat en dat iedereen druk is enz. Maar ik denk ook dat het misschien beter is als er gewoon een soort schaal komt van problemen met concentratie enz. zonder dat daar gelijk een label bijhoort. Anders gaan mensen er gelijk zoveel vooroordelen over hebben. Maargoed dat bestaat niet en zullen mensen het denk ik ook wel blijven bagatelliseren. Gelukkig dat er nog wel coaches zijn die wel serieus met dit soort klachten aan de slag gaan. Wat is een v p kloof?

quote:

Mijn psychiater ziet het helaas weer anders. Ik heb afgelopen vrijdag te horen gekregen dat zij toch bij mij aan autisme denkt. Dat baseert ze op de moeite met schakelen van aandacht, het feit dat ik zo blijf twijfelen aan of het wel klopt dat ik ADHD heb en ook omdat zij vindt dat de behandelingen persoonlijkheidsproblematiek te weinig effect hebben gehad. Ik heb erg moeten wennen aan de werking van de medicatie. Mijn gedachten gingen zo sloom en ik werd zo traag van begrip. Weet je wat mijn psychiater tegen mij zei? Dat het allemaal wel meevalt, maar door mijn vermeende autisme ben ik heel erg bang voor nieuwe dingen en beleef ik het allemaal veel erger dan het is. Het maakt mij volgens haar niet traag van begrip: ik beeld het mij allemaal in.

Zij vindt... wat een aannames weer... Dat is hetgeen wat mij zo boos maakt bij psychologen, niet omdat ze het niet goed bedoelen of zo, maar dat ze aannames maken en die als HET FEIT presenteren. Alsof het niet meer gecontroleerd hoeft te worden. Want ik las weer ergens dat 60% van de psychologische onderzoeken niet betrouwbaar is, omdat ze er niet van houden om hun eigen ideeën nog te heroverwegen. Alles moet bij hun vermoeden passen en bewijs daartegen leggen ze naast zich neer lijkt wel. Het is wel lastig maar ik vind dat ze beter niet te snel conclusies kunnen trekken willen ze hun klanten behouden. Noem het maar klanten want tegenwoordig moet toch alles winst maken zelfs de zorg. En ik vind dat ze dan ook wel wat meer klantgericht kunnen worden.

quote:

Dit slaat dus helemaal nergens op. Ik ben inderdaad iemand die zich snel zorgen maakt, maar ik ben niet achterlijk. Als je aan het werk bent en opeens merk je dat je wel héééél traag van begrip bent, is dat echt geen inbeelding hoor.

Mijn psychiater wil dus dat ik alsnog getest ga worden op autisme en de wachttijd is uiteraard weer een half jaar of nog veel langer.

Haha, uiteraard ja. Dat is echt bizar die wachttijden. Nergens anders wacht je zo lang op alles. Sorry als ik dit grappig vind, maar ik vind het gewoon zo slecht, al zullen er vast redenen voor zijn

quote:

Weet je hoe ik er nu tegenaan kijk? Ik sta erboven. Als zij vindt dat ik een autist ben, is dat lekker haar ding. Ik ben er grondig op getest. Ik heb het niet. Ik herken mij er zelf niet in en genoeg andere mensen inclusief autisten zelf en mensen die er veel vanaf weten, vinden het duidelijk genoeg dat ik toch anders in elkaar zit dan wat mijn psychiater nu vermoedt.

Ik zou een paar jaar terug heel helemaal door van slag geraakt zijn. Nu ook doet het mij heel veel. Maar ik blijf er nu de regie over behouden. Ik voel mij nu sterk genoeg om mijn eigen keuze te maken. De psychiater kan er wel van alles over vinden. Maar ik denk los van mijn emoties dat ik er niks mee opschiet om het nog weer een keer uit te zoeken. Het is tenslotte mijn leven en ik kan nu beter zien welke keuzes is wil maken. Als ik de verkeerde keuze maak, so be it, dan kom ik er vanzelf in een later stadium van mijn leven achter.

Maar wil je je echt niet nog een keer laten testen op autisme? Want dan weet je het iig voor 100% zeker en heb je ook iets om de psychiater mee te 'bewijzen' dat je het niet hebt. En anders is het misschien vervelend maar ook iets waar je waarschijnlijk wel weer overheen komt ook omdat je dan tenminste de 'waarheid' over jezelf weet.
Aan de andere kant, wat is autisme? Heel veel klachten van autisme komen ook bij andre stoornissen voor. Dus dan denk ik zelf: autisme onderscheidt zich omdat het blijkbaar aangeboren is. Maar dat geeft psychiaters en psychologen dan ook wel weer het excuus om te zeggen hier hoeven we niks meer mee. Toch zou het kunnen dat er misschien een behandeling voor komt of al is en dan zou je er wel mee geholpen zijn om het uit te sluiten.

En wat betreft het "de behandelingen hebben niet genoeg effect gehad". Dan begrijpt ze onvoldoende wat een persoonlijkheidsstoornis is. Daar kan je geen tijd aan koppelen hoelang het duurt voordat je ervan herstelt. Bij iedereen is dat anders. Je kan bij een persoonlijkheidsstoornis niet van tevoren voorspellen hoe het precies gaat verlopen.
[/quote]

Raar hoor. Dat is inderdaad wel een erg snelle conclusie. Wat heeft zij dan als argument dat het niet genoeg effect had gehad? Als jij vond dat het effect had waarom zou het dan geen effect gehad hebben?
Bedankt voor je lange bericht, ben 'blij' dat ik niet de enige ben met zo'n soort probleem.

quote:

Op dinsdag 14 februari 2017 09:48 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Moet je betalen voor je behandelingen? Dat is nieuw voor mij. Ik aanvaard je excuses niet, je hebt alle reden om te klagen.

Dank je. Het wordt gelukkig vergoedt hoor, alleen het eigen risico hoef ik te betalen, maar ja dat maak ik ook wel op. Dat bedoelde ik met de kosten. Want in verhouding, als je ziet wat een bedragen het zijn is het echt maar een schijntje. Daarom ben ik ook heel blij dat het wel vergoedt wordt. En tja een map van 25 euro moest ik zelf betalen. Maar dat is dan ook maar een schijntje.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 16-02-2017 12:20:28 ]

quote:

Op woensdag 15 februari 2017 23:55 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Bedankt voor je lange bericht, ben 'blij' dat ik niet de enige ben met zo'n soort probleem.

Daarom heb ik het ook gepost, want ik weet hoe belangrijk het is om bij dit soort problemen te weten dat je niet de enige bent die deze gevoelens hebt.

En ik wil je laten weten dat ik toch heel erg ben gegroeid ondanks alle tegenslagen in het leven wat betreft onbegrip van mensen.

quote:

Op donderdag 16 februari 2017 16:26 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Daarom heb ik het ook gepost, want ik weet hoe belangrijk het is om bij dit soort problemen te weten dat je niet de enige bent die deze gevoelens hebt.

En ik wil je laten weten dat ik toch heel erg ben gegroeid ondanks alle tegenslagen in het leven wat betreft onbegrip van mensen.

Het heeft mij wel veel geholpen. Dat is goed om te horen daar ben ik blij om.

quote:

Op donderdag 16 februari 2017 18:57 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Ik heb nog nooit hoeven te betalen voor spullen van de GGZ. Niet voor onderzoeken, intakes en/of mappen. Ook geen eigen risico hoeven te betalen. Apart ook weer.

Dat is wel vreemd ja. Misschien sturen ze de rekening gewoon heel laat of zo? ligt er misschien ook aan hoe lang je in behandeling bent/was.

[ Bericht 31% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-02-2017 18:15:04 ]

Hi iedereen, cluster C hier! Ben benieuwd naar de reacties in dit topic, morgen even lezen