Ik was gisteravond in een soort 'iktwijfelaanalles' bui, qua moederschap en of ik het wel goed doe
.
We gaan hier vaak uit eten, wat heel goed gaat, maar A heeft wel veel afleiding nodig bij het wachten aan tafel. Dus boekjes mee, liedjes zingen, samen de menukaart bekijken, nog een liedje, broodje peuzelen, slokje water, etc. Tussendoor roept ze vaak "UIT" en probeert dan uit de stoel te klimmen (wat hier vaak lukt want vaak gammele oude kinderstoelen), en dan zet ik of man haar weer terug en leg uit dat dat niet kan want het eten komt zo, en dan leiden we haar weer af, etc. Soms helpt het, soms wordt het gehuil. Als het te erg wordt tillen we haar soms toch op om even een stukje met haar te lopen tot het eten er is. Ik vond dat eigenlijk wel prima gaan.
Maar gisteravond zat er aan een tafel naast ons een heel rustig meisje van 1,5 dat helemaal niet uit de stoel wilde en gewoon alleen maar naar haar ouders zat te kijken en nu begonnen man en oma ineens dat het misschien beter is om A te negeren als ze 'UIT' roept omdat we haar anders leren dat ze altijd aandacht krijgt als ze dreigt te gaan jengelen. Wat misschien ook wel zo is. Maar ik probeer alleen te voorkomen dat het hele restaurant last heeft van mijn kind.
En doen deden mijn zwangerschapshormonen de ikdoehethelemaalverkeerd-chachacha en moest ik ineens overal om huilen
.
Maar goed. Hoe doen jullie dit?