F (mijn beste vriend, 18, man) en ik R (17, man) zijn al jaren beste vrienden. Het gold voor zowel F als mij dat we elkaar een euforisch gevoel konden geven in onze vriendschap. We waren echt twee handen op één buik (of vier handen...). We hebben, tenminste ik, nooit een verliefd gevoel naar elkaar gehad en ook F heeft dit uitgesproken, sinds ik dat wel wilde weten als het zo was. Dan kon daarover gesproken worden, zodat iets niet stukliep omdat een ander meer voelt. Toch hingen we wel erg aan elkaar, stelde ons soms afhankelijk van elkaar om iets te doen, maar dat kwam meer uit het feit dat we graag samen dingen ondernamen. Op een bepaald moment verzweeg F als hij met zijn andere vrienden ging afspreken, hij draaide er een beetje omheen, begreep nooit waarom, maar blijkbaar was hij bang dat ik dit erg zou vinden. Juist door het liegen begon ik het erg te vinden. Lijkt me best logisch, want ik vond dat nergens voor nodig. Na dat moment heb ik wat meer controle ingesteld in de vriendschap, want ik was toch wat wantrouwig en ik dacht dat ik hiermee wel weer vertrouwen zou krijgen. Juist dat controlerende ergerde mijn beste vriend, maar hij sprak het pas uit toen alles te veel was.
Op dit moment denkt hij dat mijn persoonlijkheid bestaat uit het in de tang houden van hem, dit gebeurd helemaal niet meer, maar die mindset heeft hij nog. Hierdoor loopt de vriendschap erg stroef en weet ik niet hoe ik hem door kan laten dringen dat hij zo niet hoeft te denken, zodat we gewoon op goede voet onze vriendschap kunnen doorzetten. Hebben jullie hier wellicht tips voor? Of is dit gewoon een verloren vriendschap? (Als het aan mij ligt niet, maar als ik niet kan doordringen... dan kan ik ook vrij weinig).