Depressie & Angst #131

Ik vertel bij deze mijn levensverhaal dat tot op heden tot een ongelukkig bestaan heeft geleid. Ik zou dit echter graag veranderen, ik weet echt niet hoe ik het aan kan pakken. Theoretisch gezien heb ik wel enkele ideeen, maar daar blijft het bij. Ik ben momenteel 23 jaar, student international bedrijfskunde.

Periode 0 tot en met 15 jaar
Leuke jeugd gehad. ''Populairste'' jongen op de basisschool. Het leren ging me goed af en ik vond het ook erg leuk allemaal. Vaak thuis informatie op zoeken, eigen quizjes maken, noem maar op. Ik was een nerd, maar wel met hobbies zoals voetbal en veel vrienden. Uiteindelijk ook 550 voor mijn citoscore gehaald als enige van mijn klas.

Het begin van de middelbare school was ook leuk. Echter nam de drang af om te leren. Ik had zeker een vriendengroep waar ik leuke dingen mee deed en ik kreeg ik aandacht van meisjes. De gebruikele doen, durven of de waarheid periode ook mee gemaakt.

Een minder aspect van deze periode was mijn onzekerheid. Ik ben erg dun en toen ook. Ik was erg onzeker bij bijvoorbeeld het zwemmen. Ik werd op mijn 7e eigenlijk al bewust van mijn gewicht en sindsdien, tot op heden, beloof om er wat mee te doen. Maar, nooit wat mee gedaan. Uiteindelijk heeft dit er zelfs toegeleid dat ik maar een dubbele laag kleding ging dragen om een iets normaler postuur te krijgen iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds doe.

Periode 15-18 jaar
Hier ging het wat mis. Ik stopte met het voetballen en ik werd steeds luier qua school en miste steeds meer lessen. Ik kreeg ook last van angstgevoelens, obsessieve dwangstoornis. Ik moest bijvoorbeeld 10x de voordeur sluiten voordat ik het huis uitging, of anders zou het huis in de brand staan als ik terug zou komen. Ik vond het opzicht wel de moeite waard om dan 10x de deur te sluiten, ook al was de kans klein ik dacht dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als het dan ooit mis zou gaan. Ik kon opzicht prima thuis leren, maar ik koos ook expres een makkelijk profiel. Ik koos uiteindelijk voor economie en maatschappij omdat ik dacht dat het een stuk makkelijker zou zijn. Mijn vrije tijd ging ik wel met vrienden om, maar ik ging bijvoorbeeld niet uit. Ook het contact met vrouwen en meisjes werd er niet beter op. Waar medescholieren zich op dat gebied ontwikkelde, bleef ik achter. Mijn vrije tijd besteedde ik vooral en het spelen van computer spelletjes. Het begon met schietspelletjes en daarna strategie spellen. Uiteindelijk mijn VWO weliswaar gehaald, met een 7 gemiddeld. Ik heb nooit normaal geleerd. Altijd en elke keer op de laatste nipper. Elke keer zei ik weer dat ik het de volgende keer anders zou aanpakken, maar dat is er nooit ervan gekomen zelfs nu nog niet.

Het gamen nam steeds meer tijd in beslag en ik werd er psychich ook een stuk ongelukkiger van. Het was erg competief en ik kon heel erg slecht tegen me verlies. Ik kreeg het gevoel dat iedereen tegen me was en dit gevoel sloeg ook over naar het echte leven waar ik dacht dat alles tegen me werkte.

Periode 18-23 jaar

Na mijn middelbare school wist ik niet wat ik verder moest. Ik wilde graag een tussenjaar nemen om te reizen, zoals mijn oudere zus ook had gedaan. De eerste paar maanden zat ik echter alleen maar thuis. Ik sliep uit tot 2 uur smiddags, sliep om 4 uur snachts en spendeerde opnieuw mijn tijd aan het spelen van computerspellen. Mijn ouders vonden het absurd en zeiden dat of ik moest gaan reizen of maar een bijbaantje moest nemen. Ten eerste dat laatste gedaan en dat heb ik ongeveer 2 weken volgehouden. Ik raakte er zwaar depressief van. Niet zozeer van het werken, maar van het werken op die leeftijd en waar medescholieren aan een leuke studie begonnen waren. Uiteindelijk met mijn spaargeld een reis besloten te doen. Drie maanden heb ik in Vietnam mogen wonen. Het was een erg leuke tijd. Maar opnieuw niet volledig benut. De meeste tijd spendeerde ik aan uitgaan, alcohol drinken en zelfs opnieuw gamen (niet extreem veel, maar toch een klein beetje). Ik gaf al mijn spaargeld uit aan absurde dingen. Tijdens het uitgaan had ik nog geen eens heel veel plezier. Ik zat teveel in mijn hoofd en dacht constant aan mijn leven, dat ik als verspild zag gezien het feit dat ik altijd de makkelijke weg had gekozen en totaal mijn potentie niet benutte. Uiteindelijk op de ene of andere manier toch contact kunnen krijgen met een meisje tijdens de reis en daar 2 weken mee opgetrokken en voor de eerste keer seks (op 19e jarige leeftijd...).

Bij thuiskomst raakte ik opnieuw doodongelukkig en spendeerde ik de meeste tijd aan het op bed liggen. Ik wist nog steeds niet wat ik nou verder wilde. Ik zat er over te twijfelen om deeltijdscertificaten te behalen bij de universiteit om zo uiteindelijk natuur en sterrenkunde te doen. Ik vond achter dat ik na 1 tussenjaar toch echt iets moest kiezen. Ik koos uiteindelijk maar, wat ik dacht, een brede studie: international bedrijfskunde. Ik wilde namelijk veel geld verdienen (terwijl je met natuurkunde waarschijnlijk mee zou verdienen), eigen baas worden, exploiteren en vroeg met pensioen gaan ipv een passie te volgen.

Tijdens deze tijd kreeg ik ook te maken met gezondheidsklachten. Klachten die ik nu nog steeds heb.Ik dacht dat ik HIV had opgelopen tijdens mijn reis. Hier spendeerde ik eigenlijk al mijn tijd aan en de studie kwam echt op de laatste plaats. Ik heb een jaar lang op gefocussed en werd zowat een expert op het gebied van HIV. Gedurende deze tijd ook testen gehad die toch echt zeiden: 99% kan niet, 99.99% kans niet en uiteindelijk na een jaar 100% kans geen HIV. Toen vond ik weer iets anders. Ik dacht dat ik een neurologische aandoening had, wat ik tot op heden nog steeds logisch vind. Ik heb toen opnieuw een jaar lang alles opgezocht en vaak naar de huisarts geweest. Kwam helemaal niks uit. Toen opnieuw een halfjaar alles opgezocht en toen uiteindelijk besloten om een MRI scan te doen, waar niks uit kwam. Nu zijn we bijna bij het heden belandt.

Gedurende deze ''studententijd'' heb ik eigenlijk vrijwel niks met andere studenten te maken gehad. Ik zat er tegen me zin in en vond het allemaal maar stom. Verder had ik het gevoel dat ik liever een uitkering zou hebben dan mij full time in te zetten als een slaaf voor een baas, dat idee had ik toen en besef natuurlijk nu dat dat ABSURD is om zo te denken. Ik heb weliswaar enkele andere studenten mogen ontmoeten, maar eigenlijk als ik eerlijk ben klikt het daar toch ook echt niet mee. Verder heb ik geen activiteiten naast mijn studie gedaan, helemaal niks. Ik ben ook niet naar het buitenland geweest, helemaal niks. Ik zit inmiddels in mijn 4e jaar en moet nog 1 vak en een scriptie doen. Ik zat te kijken om naar het buitenland te gaan, maar dat is niet meer mogelijk. Mijn studie zal ik rond de 7 afronden en dat is onder 50% van het gemiddelde van de klas. Buiten dat dus 1 jaar vertraging en geen activiteiten naast mijn studie, nog geen eens een hobby of een bijbaantje.

Ik kreeg enkele maanden dus te horen over de MRI scan en na een uitvoerig gesprek met de specialist die ook wist hoe klote ik mij voelde leek het ons verstandig om met een andere specialist te praten, over klachten zonder oorzaak. Dit heeft er toegeleid dat ik geen angst meer heb voor mijn lichamelijke klachten en mogelijk oorzaak ervan. Echter heeft mij dit toen lieten beseffen dat ik echt mijn leven aan het verspillen was. Zowel op het gebied van persoonlijke ontwikkelijk stond ik al enigzins meer dan 5 jaar stil, en op profesioneel gebied had ik welliswaar een studie maar qua echte kennis ging ik daar ook niet op vooruit evenals mijn toekomst perspectief.

Heden: Ik vind het fijn dat ik mij opnieuw besef dat ik toch echt moet veranderen, ik woon nog steeds thuis voor wat het waard is. Echter lukt dit niet en ik raak er steeds gestressder door omdat ik steeds ouder wordt en bepaalde mogelijkheden toch niet meer mogelijk raken. Ik vind het erg lastig om om te e gaan met de spijtgevoelens die ik heb en het gevoel van de bepaalde dingen toch niet meer mogelijk zijn. Ik heb ook erg veel last van gevoelens van jaloezie, waar ik eerst een hekel had aan mensen ben ik nu jaloers op, en ook respect voor deze mensen heb gekregen en minder respect voor mijzelf. Ik vind het erg lastig om hier verandering in te brengen. Bijvoorbeeld gezonder eten en sporten is iets wat ik nog steeds niet doe, ook al weet ik dat een gezond lichaam mij een stuk gelukkiger zou maken.

Ik heb enkele kleine dingen ondernomen die mij een beter beeld geven over de toekomst. Ik heb mij bijvoorbeeld ingeschreven bij in-house dagen van bedrijven, meeloopdagen van andere studies en masters. Verder heb ik een afspraak gemaakt met de studieadviseur en loop ik bij de psycholoog.
Echter heb ik heel erg last van heftige moodswings. Echt heel heftig. Het ene momement voel ik grote motivatie om aan verandering te werken en heb ik ook hoop dat dat gewoon lukt. Het andere moment, en dat vindt vaak meerdere keren plaats op een dag, slaat dit gevoel erg om. Dan krijg ik weer last van pessisme, angstgevoelens, spijt en zelfhaat. Ik zie het dan niet meer zitten, en krijg dan het gevoel van wat is het nut nou allemaal, wat is het leven nou waard, wat is het nut van het bestaan uberhaubt we gaan toch dood, waarom zou ik mij inzetten voor een baan in de zakenwereld wat voegt dat nou echt toe. Dan opnieuw later krijg een ander gevoel en gevoel van opper optimisme. Tijdens dit gevoel krijg ik alle motivatie van de wereld; beloof mij zelf dan alles te doen! 12 uur naar bed gaan, 6 uur op staan, te beginnen aan scripitie en vak, sporten, een taal leren, inschrijven voor een extra studie, mijn focussen op solicitatie gesprekken met verschillende bedrijven, uitgaan, inschrijven bij een vereniging, nieuwe mensen ontmoeten, op vakantie gaan. Een voorbeeld van gisteren: ik was naar een opendag gegaan van een bedrijf en het trok me erg aan, althans niet extreem, maar wel het idee om daar aan de slag te kunnen gaa. Het gaf me hoop voor in de toekomst, toen ik echter weer thuis kwam, sloeg het roer zich compleet om en raakte ik zwaar depressief en besloot om 7 uur savonds al naar bed te gaan. Toen ik echter om 2 uur snachts wakker werd had ik oppeens weer alle motivatie. Ik spendeerde uren naar het opzoeken van informatie en maakte een heel stappenplan in excel over wat ik zou doen om bepaalde dingen te bereiken. Toen ik wakker werd vannochtend was al dit gevoel compleet weg en nu zit ik dus hier dit bericht te typen met tranen in mijn ogen.

De moodswings vind ik echt heel erg. Omdat als ik motivatie heb ik daadwerkelijk wel doelen heb waar ik zelf persoonlijk trots op ben. Als ik een slechte moodswing heb, word ik iemand die ik niet kan respecteren. Ik vind dit heel confronterend. Wie ben ik nou daadwerkelijk als persoon? Ben ik iemand die passie heeft, iemand die ergens voor wilt gaan? Of ben ik iemand die stagnatie prima vind, of althans geen motivatie heeft voor verandering? Ik weet het niet en ik vind het heel confronterend. Stel ik was altijd de persoon geweest in een positieve moodswing, dan had mij zelf volledig kunnen benutten, echter heb ik het idee dat ik voornamelijk depressief ben geweest. Verder beschuldig ik mijzelf ervan. Als ik jonger was begonnen met gezond eten en aan mijn gewicht te werken, dan denk ik dat ik mij niet in de eerder genoemde mate van onzekerheid zou begeven.

Concluderend:
Ik weet niet hoe ik verder mee kom. Ik heb voor het eerst een gesprek gehad sinds een lange tijd met mijn ouders, mijn ouders zagen ook in dat ik niet gelukkig was en dat het niet goed met mij ging. Echter stond ik eerder hier niet voor open. Het ene moment kan ik goed met mijn ouders hierover praten, maar op een ander moment (net zoals die moodswings) zit ik met kwade gevoelens te praten en laat ik niks naar binnen. Ik sta voor andere mensen open momenteel, ik respecteer andere meningen, ik probeer het op te nemen, iets wat ik voor heen niet had.

Mijn ouders hebben mij, en daar heb ik heel veel geluk mij, belooft om mij te ondersteunen in hetgeen wat ik besluit te doen. In principe zou ik alles kunnen kiezen, tot op zekere hoogte natuurlijk. Een voorbeeld: een studie ja, niks doen nee.

Al met al ben ik diep teleurgesteld in de persoon die ik momenteel geworden ben. Ik denk dat ik depressief ben. Ik ben arrogant, als ik in een slechte moodswing ben. Ik heb geen zelfrespect. Ik ben onzeker. Ik heb ben erg onzeker over de toekomst, en ik zie het niet positief in. Ik heb het gevoel dat alles tegen mij werkt in de wereld, echter besef ik momenteel heel goed dat de enige die mij in het leven heeft tegengewerkt ik zelf ben. Ik had een fijne vroege jeugd, een jeugd dat mij alle mogelijkheden geboden heeft. Echter heb ik, tot op zekere hoogte, niet veel met deze mogelijkheden gedaan. Natuurlijk heb ik het geluk gehad om VWO af te ronden en een universitaire opleiding. Echter heb ik daar zelf niet heel veel voor moeten doen. En heb ik ook geen studententijd kunnen ervaren, nieuwe mensen ontmoeten, uitgaan, relaties beginnen, mij zelf ontdekken, volwassen worden. Ik begon met bijvoorbeeld (een voorbeeld van verwachte waarde, ik heb geen miljoen natuurlijk, om een idee te schetsen) 1 miljoen euro, in de lijn der verwachtingen als je daar normaal mee om zou gaan en aan zou werken, zou je bijvoorbeeld later veel meer geld moeten hebben. Echter ik heb zo het gevoel dat ik slechts een klein beetje heb overgehouden aan alles. Waar ik lange tijd dacht dat het de schuld van de ''wereld'' was, besef ik mij dondersgoed dat alleen ik schuldig ben.

Ik vind het extreem lastig om mijn situatie te veranderen. Mede door het verleden, als in ''waarom zou het nu wel lukken, als het in het verleden toch niet gebeurt is''. Maar ook de toekomst speelt een rol. Ik heb gevoel van dat ik nooit meer mijn eigen top zou kunnen bereiken en dit leid er dan toe dat ik geen motivatie heb om te veranderen. Het gevoel van voor de ''2e plek'' gaan motiveert mij niet.

In theorie ben ik mij dondersgoed ervan bewust dat mijn hele gedachtegang absurd is. Als ik dit als buitenstaander, die zich ''normaal'' voelt, zou lezen zou de OP voor zijn kop willen slaan. Ik weet dat ik dit ''gigantische'' probleem stap voor stap moet oplossen, door kleine dingen aan te pakken en vanuit daaruit te groeien. Echter zijn het zoveel dingen dat ik erg angstig bij over de tijd. Als ik alles stap voor stap aanpak dan werkt de tijd niet mee. Om die tijd maak ik mij grote zorgen. Bijvoorbeeld stel ik zou mij inzetten denk ik dan voor een master en daar een 9 zou halen. Dan ben ik alsnog onzeker, waarom zou iemand iemand aannemen met een tussenjaar en een jaar vertraging? Ik verdien het nog geen eens om door iemand aangenomen te worden, waarom zou iemand mij aannemen? Er zijn zoveel betere kandidaten voor elk mogelijke baan dan ik.

Verder weet ik niet welke richting ik nou precies op wil, door de moodswings wil ik het ene moment dit en dan weer dat en daar weer allebei en dan weer iets anders. Ik lijk geen doel te hebben.

Ik zou graag mijn situatie resetten. Een nieuwe studie bijvoorbeeld beginnen en dan vanaf daar het aan te pakken. Echter ben ik dan weer vrij oud als ik dan die studie afrond. Een voorbeeld, stel ik zou piloot willen worden. Ben dan klaar op mijn 26e. Waarom zou iemand mij de aannemen, in plaats van iemand die na zijn middelbare school dat al gedaan heeft? Ik wil niet piloot worden, maar noem het als voorbeeld. Waarom zou een goede universiteit mij aannemen?

Nu ik klaar ben met dit verhaal twijfel ik of ik het wel moet posten. Ik weet niet wat ik zoek. Ik weet niet wat jullie kunnen zeggen wat hier verandering in brengt. Ik begon dit verhaal vol met motivatie, dat het wat zou kunnen opleveren, echter nu heb ik toch mijn twijfels over.

Toch post ik het maar en bied ik mijn excuses aan als dit iemand van zijn waardevolle tijd heeft berooft.

Bedankt.

Je hebt nog genoeg tijd om wat van je leven te maken, je bent echt nog steeds best jong. Je passie vinden, dat is denk ik een belangrijk punt. En hulp zoeken voor alles wat tussen de oren niet goed gaat

Maar ga eerst maar eens een psycholoog raadplegen, met zulke verschijnselen.

Jeetje. Complexe problematiek! Ik hoop dat je snel hulp vindt!

@wastedtimes, allereerst: ik denk dat je veel te streng bent voor jezelf.
Er is blijkbaar ergens in je puberteit iets mentaal niet lekker gelopen en daar heb je nu nog last van. Dat is niet jouw schuld, dat is gewoon een rotsituatie.

Probeer met de psych uit te zoeken waar het nu precies mis gaat met je gevoel en wat daar in de weg zit

Doordat je zo slim bent is het namelijk heel makkelijk om alles te beredeneren, maar daar zit de oplossing niet.

In ieder geval heel veel sterkte en je hebt mijn tijd niet verpest hoor met je verhaal

Ik heb een relatie. Ineens. En het is heel vreemd, want hij is heel erg voorzichtig met me. Het is heel ingewikkeld om met een man om te gaan die niet gewelddadig is. Het is nog vreemder dan iemand die zo lief en zacht is, voor mij valt. Ik heb hem gewaarschuwd en gezegd dat hij een beter vriendinnetje moet uitzoeken en verdiende, maar dat wil hij niet (volgens hem bestaat er geen betere )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het is heel erg vreemd om me zo veilig te voelen bij iemand. Het is echt een schat en ik wist niet dat ik in staat zou zijn verliefd op iemand te zijn en van iemand te houden.

Dus wauw en wtf.

quote:

Op zondag 15 november 2015 10:58 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik heb een relatie. Ineens. En het is heel vreemd, want hij is heel erg voorzichtig met me. Het is heel ingewikkeld om met een man om te gaan die niet gewelddadig is. Het is nog vreemder dan iemand die zo lief en zacht is, voor mij valt. Ik heb hem gewaarschuwd en gezegd dat hij een beter vriendinnetje moet uitzoeken en verdiende, maar dat wil hij niet (volgens hem bestaat er geen betere )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het is heel erg vreemd om me zo veilig te voelen bij iemand. Het is echt een schat en ik wist niet dat ik in staat zou zijn verliefd op iemand te zijn en van iemand te houden.

Dus wauw en wtf.

Heel fijn is dat, en het is je gegund. Geniet ervan, er zijn echt ook lieve mannen

-NOGAS-

[ Bericht 51% gewijzigd door ChillModeOn op 16-11-2015 18:52:35 ]

quote:

Op zondag 15 november 2015 10:58 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik heb een relatie. Ineens. En het is heel vreemd, want hij is heel erg voorzichtig met me. Het is heel ingewikkeld om met een man om te gaan die niet gewelddadig is. Het is nog vreemder dan iemand die zo lief en zacht is, voor mij valt. Ik heb hem gewaarschuwd en gezegd dat hij een beter vriendinnetje moet uitzoeken en verdiende, maar dat wil hij niet (volgens hem bestaat er geen betere )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het is heel erg vreemd om me zo veilig te voelen bij iemand. Het is echt een schat en ik wist niet dat ik in staat zou zijn verliefd op iemand te zijn en van iemand te houden.

Dus wauw en wtf.

Wauw en wtf. Ik wens je alle goeds.
Hoe heb je hem leren kennen?

Afgelopen december een burn-out kreeg met rand psychotische verschijnselen. Half jaar thuis gezeten tot ik toch een beetje door begon te draaien. Heb toen 5 weken in een kliniek gezeten maar omdat dit absoluut geen goeie plek was voor mij uiteindelijk daar er uit gezet door een stomme fout van mezelf. Sindsdien 15 weken op straat geleefd en nu weer sinds een week onderdak op een begeleid wonen traject binnen de psychiatrie bij GGZ centraal. En nu binnenkort behandeling voor PTSS. Dit om naja heel grofweg heel globaal toch wat in grove lijnen te schetsen hoe mijn leven afgelopen tijd is geweest

Mvg,

Raggingbull

Child, wow!!! Enjoy

quote:

Op maandag 16 november 2015 19:11 schreef Raggingbull het volgende:
Afgelopen december een burn-out kreeg met rand psychotische verschijnselen. Half jaar thuis gezeten tot ik toch een beetje door begon te draaien. Heb toen 5 weken in een kliniek gezeten maar omdat dit absoluut geen goeie plek was voor mij uiteindelijk daar er uit gezet door een stomme fout van mezelf. Sindsdien 15 weken op straat geleefd en nu weer sinds een week onderdak op een begeleid wonen traject binnen de psychiatrie bij GGZ centraal. En nu binnenkort behandeling voor PTSS. Dit om naja heel grofweg heel globaal toch wat in grove lijnen te schetsen hoe mijn leven afgelopen tijd is geweest

Mvg,

Raggingbull

wat een toestanden. Maar wel opgaande lijn nu dus? Of nou ja, qua wonen en hulp dan. Zal in je hoofd nog niet heel fijn voelen gok ik.

quote:

Op maandag 16 november 2015 20:27 schreef Murmeli het volgende:

[..]

wat een toestanden. Maar wel opgaande lijn nu dus? Of nou ja, qua wonen en hulp dan. Zal in je hoofd nog niet heel fijn voelen gok ik.

Ach kweet niet. Voel me wel goed wel positief enzo. Maar dat gaat momenteel niet verder dan de hele dag gamen en blij zijn dat ik weer een eigen plekje heb en gewoon kan eten. Zonder daar gekke dingen voor te moeten doen. Verder totaal niet mijn mijn hoofd en gevoel bezig dat heb ik volledig geparkeerd kan ik zelf niet meer veel te groot en veel te veel.

Fijn dat je een dak boven je hoofd hebt. Doe je voorzichtig met dat gamen, met het oog op psychotische verschijnselen? Succes met alles.

quote:

Op maandag 16 november 2015 21:36 schreef Luchtbel het volgende:
Fijn dat je een dak boven je hoofd hebt. Doe je voorzichtig met dat gamen, met het oog op psychotische verschijnselen? Succes met alles.

Ja daar heb ik geen last van gelukkig kan zoveel gamen als ik wil zonder rare dingen te zien ofzo haha. Maar thx voor de tip anyway.

quote:

Op maandag 16 november 2015 20:42 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Ach kweet niet. Voel me wel goed wel positief enzo. Maar dat gaat momenteel niet verder dan de hele dag gamen en blij zijn dat ik weer een eigen plekje heb en gewoon kan eten. Zonder daar gekke dingen voor te moeten doen. Verder totaal niet mijn mijn hoofd en gevoel bezig dat heb ik volledig geparkeerd kan ik zelf niet meer veel te groot en veel te veel.

Fijn om te lezen dat t zo wel beter gaat. Op straat leven is niet echt bevorderlijk voor wat er in je hoofd gebeurd lijkt me.

Ego post: het rommelt weer, ik voel me t ene moment goed en t andere moment niet. Weet niet wat eraan te doen.

quote:

Op maandag 16 november 2015 19:11 schreef Raggingbull het volgende:
Afgelopen december een burn-out kreeg met rand psychotische verschijnselen. Half jaar thuis gezeten tot ik toch een beetje door begon te draaien. Heb toen 5 weken in een kliniek gezeten maar omdat dit absoluut geen goeie plek was voor mij uiteindelijk daar er uit gezet door een stomme fout van mezelf. Sindsdien 15 weken op straat geleefd en nu weer sinds een week onderdak op een begeleid wonen traject binnen de psychiatrie bij GGZ centraal. En nu binnenkort behandeling voor PTSS. Dit om naja heel grofweg heel globaal toch wat in grove lijnen te schetsen hoe mijn leven afgelopen tijd is geweest

Mvg,

Raggingbull

quote:

Op maandag 16 november 2015 20:42 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Ach kweet niet. Voel me wel goed wel positief enzo. Maar dat gaat momenteel niet verder dan de hele dag gamen en blij zijn dat ik weer een eigen plekje heb en gewoon kan eten. Zonder daar gekke dingen voor te moeten doen. Verder totaal niet mijn mijn hoofd en gevoel bezig dat heb ik volledig geparkeerd kan ik zelf niet meer veel te groot en veel te veel.

Zorg goed voor jezelf en hen waar je om geeft. Neem rust, zelfs al denk je nog uren te kunnen gaan. Waak voor verslavingen, bijvoorbeeld gamen.

Fijn dat je weer een plekje hebt en brood op tafel; dat scheelt enorm in de zorgen.

Stay cool!

quote:

Op zondag 15 november 2015 10:58 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik heb een relatie. Ineens. En het is heel vreemd, want hij is heel erg voorzichtig met me. Het is heel ingewikkeld om met een man om te gaan die niet gewelddadig is. Het is nog vreemder dan iemand die zo lief en zacht is, voor mij valt. Ik heb hem gewaarschuwd en gezegd dat hij een beter vriendinnetje moet uitzoeken en verdiende, maar dat wil hij niet (volgens hem bestaat er geen betere )

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het is heel erg vreemd om me zo veilig te voelen bij iemand. Het is echt een schat en ik wist niet dat ik in staat zou zijn verliefd op iemand te zijn en van iemand te houden.

Dus wauw en wtf.

Whoa, leuk joh! Geniet ervan!

quote:

Op dinsdag 17 november 2015 17:02 schreef zomie het volgende:

[..]

Fijn om te lezen dat t zo wel beter gaat. Op straat leven is niet echt bevorderlijk voor wat er in je hoofd gebeurd lijkt me.

Ego post: het rommelt weer, ik voel me t ene moment goed en t andere moment niet. Weet niet wat eraan te doen.

Soms moet je hier helemaal niks aan doen en je gevoel je gevoel laten. Zelf veel ook wel gemerkt dat als je als het ff goed gaat je gaat afvragen waarom gaat het nu zo goed je negatieve gedachte patronen gaat creeren waardoor een poosje later het minder kan gaan. Dan ga je je afvragen waarom gaat het nu ineens zo slecht. Waardoor je heel erg op de kleine positieve dingetjes gaat letten en ga je je weer beter voelen. En naja ga je het cirkeltje rond maken. Soms voel je gewoon wat je voelt zonder dat er direct een reden voor is omdat die reden in het onderbewuste zit. Dus gewoon laten gaan zou ik zegge.

quote:

Op dinsdag 17 november 2015 20:36 schreef magnetronkoffie het volgende:
Ik wou deze link toch even hier delen, omdat het een vorm van manipulatie betreft waar een aantal mensen hier wellicht mee bekend zullen zijn

R&P / Gaslighting

Herkenbaar voor de mensen hier?

Zekers zekers alleen de fout die daarmee gemaakt word is dat jij niet in ander mans belevingswereld kan stappen en bepalen hoe dat voor die persoon voelt. Dus als bij jou bijvoorbeeld je buurman overlijd kan dat een grote inpact hebben. Terwijl als dat bijv. bij mij gebeurd dan haal ik me schouders op en leef verder. Iedereen moet voor zichzelf bepalen hoe ernstig het gebeurde voor hem of haar is een ander kan dat niet doen. Het voorbeeld wat ik gaf is volledig fictief trouwens. Maar is om de boel wat uit te leggen.