Ik was op bezoek bij een zware autist. Zijn ouders, heel lieve mensen, gingen een avondje weg. Het leek erop dat ik op hem moest passen. Ineens stond hij schuin voor me met zijn hand uitgestrekt, zonder me aan te kijken. Ik weet niet meer precies wat hij zei maar hij kon niet zo goed praten en zinnen maken. Hij leek nogal mentaal geretardeerd. Hij heette Nilsson (zoals het aapje van Pippi Langkous). Hij stelde zich nog een tweede keer voor en zei dat hij Asperger had. Hij was heel lang.
Zijn ouders gingen weg en ik probeerde met hem te communiceren. In het begin lukte dat niet. Hij reageerde niet, hij leek compleet afgesloten. Op een gegeven moment kreeg ik door hoe ik vragen aan hem moest stellen (heel duidelijk) en dat ik soms even moest wachten op een reactie. Uiteindelijk bleek hij helemaal niet zo dom te zijn en werd het contact leuk. Ik vond hem interessant.
Zijn moeder appte mij en was heel positief. Ze zag het wel zitten dat het wat zou worden tussen ons. Ze bracht het heel lief en ik vond het ook niet gek. Het was blijkbaar uitzonderlijk dat Nilsson goed sociaal contact had.
We gingen ook nog weg. Hij woonde in een mooi flatgebouw, we moesten met de lift naar beneden, waar we ook nog een leuk gesprek hadden. Hij was slim. We hadden het ook over muziek. We gingen langs de bioscoop maar dat gedeelte is vaag want het ging het erom dat daar de film draaide waar hij niet heen was gegaan omdat hij dat niet kon. Maar eigenlijk kon hij dat wel. En ook met het openbaar vervoer weer terug, want dat deden we. Hij kon veel meer dan hij of zijn ouders dachten.
Op een gegeven moment kwamen er heel uitgebreide (en op een bijzondere manier geschreven) berichten van de moeder hoe het zou gaan als we seks zouden hebben (ze gebruikte het woord niet) en dat dat misschien wel heel moeilijk zou gaan maar dat we wel zouden zien hoe dat zou gaan. In eerste instantie vond ik het onschuldig en ik snapte wel dat ze er zo bovenop zat, hij was tenslotte niet normaal. De ouders waren gewoon heel blij en verrast dat het zo goed ging. Maar toen drong het tot me door dat dit wel echt heel raar was.
Ik stelde me voor hoe het zou zijn om met hem een relatie aan te gaan. Ik waardeerde hem, maar ik zou me altijd een soort begeleider voelen, ook al was hij intelligenter dan ik. Bovendien had hij heel veel acné in zijn gezicht, dat was niet bepaald aantrekkelijk
.
Van gisternacht kan ik me nog een droom herinneren over kleine zwarte beestjes in mijn bed. Er waren langwerpige en meer ronde (ik had die dag filmpjes gekeken van hexbugs (speelgoed) en de twee versies die ik het leukste vond hadden die vormen). De beestjes waren op zich onschuldig maar ik wilde ze allemaal uit mijn bed krijgen. Ik probeerde ze te pakken maar dat was moeilijk, steeds maar een tegelijk en als ze in mijn hand zaten gingen ze heel snel heen en weer bewegen/trillen/vliegen/zoemen waardoor ik mijn hand weer opendeed en ze ontsnapten. Of ik gooide ze uit het raam en dan kwamen ze weer naar binnen voordat ik mijn raam dicht had gedaan.