Even een schopje.
Zojuist luisterde ik naar deel 1 van een radio docu van het programma 'OVT': een geschiedenisprogramma op zondagochtend. Het ging over hoe men vroeger omging met te vroeg geboren en/of overleden kindjes bij geboorte.
Hier nog even wat extra info:
quote:
Het Spoor Terug: Ongewijde engeltjes (deel 1 van een tweeluik)
Ze kwamen volgens de katholieke leer in het zogeheten voorgeborgte, waar ook goede heidenen als Plato en Socrates hun eeuwigheid uitzaten. Ondertussen werden ze begraven achter de heg, in ongewijde grond, deze levenloos of te vroeg gestorven kinderen, die niet gedoopt waren. Ze werden Engeltjes genoemd. Dat was zo ongeveer het beste dat ze overkwam, want de hemel, zo leerden paus, pastoor en kerk, zouden ze nooit zien. Rene Oomen maakte de tweedelige documentaire ‘Er ligt een engeltje achter de heg’, waarvan zondag het eerste deel wordt uitgezonden.
Het is best aangrijpend, dus niet voor iedereen misschien een goed idee om te beluisteren. Maar wat mij vooral opviel in alle gesprekken was het volgende: het is soort verdriet dat je leven lang bij je blijft en waarvan het zo belangrijk dat het erkend wordt: dat je kindje erkend wordt maar ook je verdriet.
Dus vandaar ook even mijn berichtje hier, want terwijl ik het luisterde moest ik aan verhalen hier denken en aan iedereen die zo'n verdriet met zich mee draagt.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"