Een jaar of 7 geleden was mijn eerste plan om te gaan reizen door Afrika. Eigenlijk had ik al een mooie route bedacht om van Dar Es Salaam naar Johannesburg te reizen. Maar collega’s hadden me er van overtuigd dat dit redelijk gelijk stond aan zelfmoord.
De reden waarom ik besloot om georganiseerd door Afrika te reizen. eigenlijk had ik al mijn eerste reis door, dat het wel mee viel met de gevaren van Afrika. Maar de eerste reis was zo gezellig dat ik het toch nog twee keer herhaald had met een groep. En toch de twee andere reizen waren minder gezellig als de eerste, op het moment er in zo’n groep mensen zitten die zich er niet bewust van zijn dat niet iedereen de zelfde behoeften heeft als hun.
Daarom vond ik het dit jaar eens tijd worden toch weer eens alleen te reizen, opties afgewogen, maar al snel was de keuze gevallen om in Namibië een auto te huren, met een daktent. Alleen was me een daktent dan te lastig. Ik neem een popup tent mee.
Ik ben echt verliefd op dit land, aller eerst al de natuur, die ondanks de vaak droge en onherbergzame landschappen de prachtigste dieren herbergt. Maar ook de mensen, dit land heeft net als Zuid Afrika de apartheid gekend, maar ook een extremistisch regime gehad gelijkwaardig aan Zimbabwe. En toch heeft dit niet, als in Zuid Afrika littekens achter gelaten in de samenleving. De meest gangbare taal van zowel blank als de zwarte bevolking is Afrikaans, terwijl in Zuid Afrika, het Afrikaans toch echt voor velen dit een vervloekte taal is.
Dit land heeft het verleden achter zich gelaten, en leeft in het heden en vooral op zoek naar kansen voor de toekomst.
De eerste rit was even doorbijten, een Toyota HiLux met al meer dan 600 000 km op de teller rijdt toch net anders als de Passat die ik gewend ben, maar na 900 km en twee dagen verder was ik op mijn eerste bestemming. Lüderitz, op zoek naar het diamanten verleden van Namibië. Waar in Namibië de diamanten rush ontstond nadat de eerste diamantjes waren gevonden tijdens het zandvrij houden van de spoorlijn. Wat me voor al intrigeerde was dat er een complete infra structuur was aangelegd om de steden die zijn ontstaan te bevoorraadden van simpel water, voedsel tot een kegelbaan.
Op weg naar Solitaire kwam ik dan op het eerste stuk beroemd beruchte gravelweg, en de eerste kilometers bleken eerder zand als gravel, de navigatie gaf aan “na 400 km rechts” dus ik had echt iets van “joeppie !” Gelukkig, na een paar kilometer werd de gravel weg een stuk beter. Niet dat het ook maar in de buurt kwam van de A2 tussen Amsterdam en Utrecht, maar dit zijn de wegen waar mijn nieuwe vriendje de HiLux zich helemaal thuis voelde. De weg was super gevarieerd, soms reed ik door een landschap wat zo uit een Western kon komen. dan reed ik weer over een slingerende berg weg, langs wat springbokken, struisvogels of oryx, dan kom je weer een stadje tegen met vijf huizen. 400 KM verder, Solitaire, navi zei dan rechts, maar ik ging toch even links, de beroemde bakker van Mose McGregor, een lekker stukje appeltaart eten.
Eigenlijk een verplichte stop op deze route is Sossosvlei, maar ik had het al gezien, dus besloot ik deze over te slaan.
Solitaire Guest Farm lag dan net aan de overkant van de straat, althans straat oversteken, en dan nog 6 km door rijden en daar was dan weer een juweeltje van een campsite als ik niet anders gewend ben in Namibië ik met mijn grote jeep, die in eens heel klein was op de grote campsite.
Twee dagen chillen hier, wat gezellig kletsen met de buren, en de eigenaren, kijken dat de stokstaartjes niet mijn eten roofden, wat hangen aan het zwembad maar vooral lekker tot rust komen.
Het plan was eigenlijk om nu vooral niet naar Swakopmund te gaan, want ik haat de grote stad, maar er werd me verteld ik moest persé in Wakopmund een permit kopen voor Etosha, achter af onzin. Maar ik moest toch ook vooral eten inslaan. En de keuze in de kleine stadjes was relatief klein, of braadworst, of 2 kilo kipfilet of T-bone steaks van 600 tot 800 gram.
Dus vooral naar de supermarkt geweest.
Achter af even gebaald, in "Swakop" kun je een hele interessante woestijn safari doen, niet op zoek naar leeuwen en olifanten, maar net de kleine dieren. Van gekko’s, slangen, spinnen en schorpioenen. Maar dit was ik vergeten.
Wel wat wild in geslagen, bij de slager, dan vraag je wat ze hebben, en krijg je een doos voor je neus gezet met vacuüm verpakt zoek maar uit,.... alweer waren de ogen groter als de maag.
Nu op weg naar Etosha, het plan was om eerst Epupa falls aan te doen, maar ik hoorde dat er wegwerkzaamheden zijn op een belangrijke verbindingsweg, dat stuk was al lang zonder omleiding, maar drie uur extra leek me te zwaar. Dus ben ik direct naar Etosha gereden.
Wat voor mij tot nu toe een van de geweldigste natuur parken is. En ook de hoofdattractie voor mijn reis, 5 dagen beestjes kijken, niet de beestjes in een kooi bekijken, maar op de plek waar ze thuis horen.
Mijn eerste echte ontmoeting met de dieren, gaf me het gevoel dat ik met de neus in de boter viel, het eerste watergat, ik moest wachten voor een enorme kudde olifanten die op weg waren naar het watergat. Een auto die net iets eerder was als ik werd al snel om singelt door de kudde. Moet ik nu jaloers zijn of net niet ?
Gezien september het einde van het droge seizoen is, staat dit garant voor veel dieren bij de water gaten, en daar bij dus ook de kans op het zien van leeuwen. Veel gieren in de lucht betekende dan ook dat er iets moet zijn te zien van leeuwen. Toen ik de plek naderde waar de gieren zich verzamelden bij een karkas van een eland, maar de gieren bleven maar weg van het karkas. Ik hoefde ook niet lang te zoeken waarom, twee leeuwen zaten iets verder op onder een boom verstopt, en als een gier of jakhals in de buurt kwam van het karkas kwam ook een van de leeuwen hun duidelijk maken dat ze op hun beurt moesten wachten.
Een prachtig schouwspel om te zien.
De volgende dag, weer veel watergaten gezien met veel wild, en vooral veel jonge dieren. Soms heel vertederend om te zien een jonge zebra of wildebeest dat net iets te veel energie heeft. En vooral niet bang is voor de andere dieren bij de drinkpoel.
Mijn vierde en vijfde dag in Etosha waren toch eigenlijk wel de toppers als het op dieren spotten gaat, ik had me ‘s avonds als eens goed de kaart bestudeerd, en gezocht naar de water gaten waar ik in de vroege ochtend “lucky” kon zijn, want wie actieve katten wil spotten, doet dat in de schemring. En ja hoor drie Cheeta’s , helaas kwam er zo’n lompe overland truck , en weg waren ze. De volgende dag meer geluk gehad wel maar een cheetah, maar geen lompe trucks om ze weg te jagen. En een ander watergat deden hyena’s zich te goed aan een olifanten karkas, terwijl jakhalzen ook een graantje probeerden mee te pikken.
De laatste dag besloot ik langzaam aan te doen, halverwege windhoek vond ik in de Ohange Mountains een geweldige lodge, eigenlijk had ik de campsite gepland, maar ik had geen zin meer om mijn tentje, op te zetten.
Goede keuze, het was alweer een geweldige lodge. Goed geslapen En nog 400 KM en dan was mijn avontuur weer achter de rug, maar uiteraard afgesloten, zoals je een goeie vakantie afsluit in Namibië met een bezoek aan Joe’s Beerhouse .
Gezellig met een paar andere gasten die ik had getroffen , en de volgende morgen dan weer op naar de zware reis naar Schiphol.
Een ding weet ik zeker volgend jaar weer, alleen dan neem ik ook Botswana mee in het reis plan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Roger_ op 11-10-2015 20:50:29 ]