Rechtse Media dommig #9

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2016 22:09 schreef Klopkoek het volgende:
Tamelijk lachwekkend natuurlijk dat de VVD een lagere vermogensrendementsheffing in het verkiezingsprogramma heeft staan maar wel doodleuk de btw verhoogt.

quote:

Het weer willen invoeren van elektronische stemcomputers (en dat als speerpunt op te nemen) is ronduit schandalig.

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2016 22:23 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Wat is er mis met stemcomputers?

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 09:24 schreef Pietverdriet het volgende:
Heerlijk die spastische reacties hier
Partij A wil dingen duurder maken, jubel, jolijt, goed voor het milieu, mensen moeten consuminderen, dingen zijn te goedkoop
Partij B wil dingen duurder maken, schande, schuimbek, mensen hebben niets te besteden, jammer, weeklaag

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 13:46 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Goed antwoord

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 15:29 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Tuurlijk joh, je gebruikt computers voor betalingsverkeer, voor god weet wat allemaal maar stemmen via een computer is natuurlijk principieel eng.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 15:47 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Dus je argument tegen stemcomputers is dat ze eng zijn
Durf je nog wel naar de supermarkt waar de kassa een computer is?

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 16:25 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Zoals mensen die stemmen tellen?

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 16:33 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Jaja
En computers zijn maar eng. Hou jij je maar bij zaken waar jij verstand van hebt

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 18:05 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Technofobie

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 18:10 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Heb nog geen enkel argument gezien tegen stemcomputers

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 18:49 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Veel verder dan dit kom je niet. Ik heb het niet over verkiezingsprocessen zinnig vorm geven, dat is een andere discussie, mijn vraag is wat er tegen stemcomputers is.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 19:05 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Dat is dus het probleem, je hebt niet eens door dat je met een stemcomputer de kern van het stemproces helemaal anders vormgeeft. Dan wil ik best goed nadenken over hoe je het stemproces kunt verbeteren met stemcomputers en dat heb ik in tegenstelling tot voorstanders ook al wel eens gedaan, en ben tot de conclusie gekomen dat je de belangrijkste beveiliging tegen stembusfraude, safety in numbers, ermee overboord gooit. Dat kun je kunstgrepen gaan uithalen om dat weer deels te repareren, maar dat deels bevalt me niet en het is nog dramatisch inefficient ook.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 20:09 schreef Bram_van_Loon het volgende:

[..]

Tja, sommige mensen willen graag steeds opnieuw het wiel uitvinden. In plaats van dat de VVD-aanhangers even hun verstand gebruiken en zich afvragen waarom geen enkel Europees land meer een stemcomputer gebruikt terwijl een aantal landen er wel mee hebben geëxperimenteerd...
Verder is het mij niet duidelijk waarom er hier verder over wordt gediscussiëerd terwijl er een andere draad voor bestaat die speciaal is geopend om:
- de discussie hier ontopic te houden
- deze discussie maximaal tot haar recht te laten komen
Dat is niet specifiek aan jou gericht.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 20:11 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

De dommige rechtse media hebben hier natuurlijk wel een aandeel in, met hun 'dit is niet meer van deze tijd' en hun hoon voor de potloodactivisten. Piet is daar al vaker een erg makkelijk slachtoffer voor gebleken.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 20:09 schreef Bram_van_Loon het volgende:

[..]
waarom geen enkel Europees land meer een stemcomputer gebruikt terwijl een aantal landen er wel mee hebben geëxperimenteerd...

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 20:34 schreef Chewie het volgende:

[..]

Is het niet heel erg vermoeiend om achter elke boom een complot te zien? Het is ook best wel vreemd om proberen te wijzen op "dom rechts" als je met dit soort domme aannames aan komt zetten (al is het wel weer een voorbeeld dat dom niet voorbehouden is aan een bepaalde ideologie).

Ben ook geen voorstander van stempcomputers met als belangrijkste argumenten gebrek aan transparantie en dat de veiligheid niet te garanderen valt en daardoor de kans op manupilatie te groot is (al is dat natuurlijk ook mogelijk met papier).

Zouden deze bezwaren er niet zijn dan zou ik van mening kunnen veranderen.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 23:18 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Je bent zoals gewoonlijk beter in op de persoon spelen dan met argumenten komen.

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 09:45 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Mijn vraag was heel eenvoudig, wat is er mis met stemcomputers.

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 10:31 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Zoals ik zei, dat is een andere discussie.

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 11:23 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Nope

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 11:38 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Grappig dat jij die in de discussie draait en over wat anders wil beginnen dit verwijt maakt

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 12:08 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Ik stelde een vraag, zie daar nog steeds geen antwoord op.

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 09:52 schreef keste010 het volgende:

[..]

En mijn vraag is wat er mis is met het rode potlood, wat de voordelen zouden zijn en hoe de veiligheid van het systeem gegarandeerd wordt. Buiten dat we kennelijk van het stigma af zouden zijn dat we niet durven te veranderen en mee te gaan met de tijd heb ik nog nauwelijks voordelen gehoord.

twitter:

volkskrant twitterde op zondag 30-10-2016 om 13:27:46 Prins Bernhard randde vrouwen aan, blijkt uit biografie over Juliana. Daar werd terughoudend over bericht. Waarom?… https://t.co/SfsIC5Grrf reageer retweet

twitter:

KustawBessems twitterde op zaterdag 29-10-2016 om 13:30:50 Waarom kregen de aanrandingen door Bernhard aanvankelijk nauwelijks aandacht deze week? https://t.co/0pnJrelCAp #Vonk @volkskrant reageer retweet

twitter:

JasonCowleyNS twitterde op dinsdag 01-11-2016 om 21:39:42 Paul Krugman and the doctrine of false equivalence: the BBC especially culpable of this during dire #Euref campaign https://t.co/UKMDM8DeUz reageer retweet

quote:

Op zondag 30 oktober 2016 15:37 schreef Klopkoek het volgende:
Waarom kregen de aanrandingen door Bernhard aanvankelijk nauwelijks aandacht deze week?

quote:

Rechtse politiek correctheid bepaalt wat je mag zeggen

Racisme: Hard voor Trump, zacht voor Wilders

ARTIKELAmerikaanse politici, journalisten en commentatoren hebben er geen moeite mee Donald Trump een racist te noemen. In politiek correct Nederland hoor je deze kwalificatie zelden over Geert Wilders. Waarom niet?

Door: Dirk Jacob Nieuwboer 5 november 2016, 02:00

Best kan dat ik Geert Wilders een racist zou noemen. Als ik dit stuk zou schrijven voor een Amerikaans medium dan. In dat geval zou het een heel normale keuze zijn. Een die zoveel van mijn collega's maken als ze schrijven over een politicus die geen immigranten wil toelaten uit islamitische landen, immigranten stelselmatig associeert met geweld en criminaliteit, en voorstellen doet om leden van bepaalde bevolkingsgroepen het land uit te krijgen.

Donald Trump een 'leugenachtige racist' noemen? 'Volledig terecht', noemde Ben Smith, de hoofdredacteur van de site Buzzfeed, dat in een mail aan zijn collega's. 'Hij zegt dingen die niet kloppen en voert een openlijke campagne tegen moslims.'

Welk Nederlands medium zal straks in de campagne Wilders zo hard tegemoet treden? De vraag is niet zo gek, want Amerikaanse campagnes zijn altijd een inspiratie geweest voor die in Nederland. Partijen gaan er kijken hoe het staat met de nieuwste campagnetechnieken en -strategieën. En media kopiëren nieuwigheidjes.

Maar het antwoord is: waarschijnlijk zal geen enkel medium dat doen. En wie dat wel zou doen, kan rekenen op flinke kritiek, want het betekent niet minder dan breken met de heersende politieke correctheid die dwingt om Wilders niet al te hard aan te pakken.

Hola, wacht, politieke correctheid, dat was toch iets links? Die is toch tégen Wilders gericht? Wie dat denkt, heeft al jaren niet goed opgelet.

Het valt extra op als je naar Amerika kijkt. Een groot aantal columnisten noemt Trump racist en veel commentaren van kranten gebruiken de term, veelal in combinatie met een stevige waarschuwing. En dat gebeurt over een een breed politiek spectrum. De rechtse, Republikeinse blogger Erick Erickson vindt zelfs dat andere media soms te mild oordelen over Trump. Toen die suggereerde dat een rechter van Mexicaanse afkomst hem dwarszat omdat hij een muur aan de grens met Mexico wil, kozen veel media voor de term 'raciaal getinte aanval'. 'Dit was racisme', schreef Erickson, 'zo duidelijk als wat.'

Zeker, ook hier wordt Geert Wilders fel bekritiseerd. In commentaren, opiniestukken en in debatten door politici, maar het beladen etiket 'racist' wordt zelden of nooit door toonaangevende figuren of media op hem geplakt, zeker de laatste jaren niet.

Wilders is natuurlijk Trump niet, hij is in ieder geval minder ongeleid, maar je hoeft ook weer niet heel erg je best te doen om de gelijkenissen te zien. En die zitten zeker ook op die punten waarvan Amerikaanse media wél concluderen: dit is racisme.

Nu speelt bij verslaggevers ook altijd de objectiviteitskwestie. Ze schrikken ervoor terug om te oordelen. Maar journalisten in Amerika worstelen daar ook mee en toch valt daar veel vaker het oordeel 'racisme'. En ook Amerikaanse politici trekken veel hardere conclusies dan hun Nederlandse collega's.

Kijk maar naar de reacties op de 'minder, minder'-oproep van Wilders, waar de rechtbank zich nu over buigt. Die leidde tot veel verontwaardiging, toch zei geen enkele Nederlandse politicus dat het een racistische uitspraak was. Met het 'riekt naar haatzaaien en racisme', kwam SP-leider Emile Roemer nog het dichtst bij. 'Politiek gezien haatzaaien', oordeelde PvdA-leider Diederik Samsom, en Alexander Pechtold (D66) noemde het 'je reinste discriminatie'. Maar wat overheerste waren veel algemenere termen van afkeuring: misselijkmakend, walgelijk, smakeloos. Premier Mark Rutte kreeg er 'een vieze smaak in de mond' van. 'Het mag nooit om afkomst gaan', zei hij. Maar uit de mond met vieze smaak kwam wel ook nog deze boodschap aan Wilders' kiezers: 'Wij zullen nooit accepteren dat mensen die niet van goeie wil zijn en geen positieve bijdrage leveren daarmee wegkomen.'

Bij kritiek op Wilders hoor je het piepen van de rem die er altijd op zit. Voorzichtig aan. Natuurlijk, het kan niet wat hij doet en zegt, maar zorg vooral ook dat je niet zelf uit de bocht vliegt.

Zelfs de vrouw die over het kiezen van een slogan maanden doet, opereert niet zo voorzichtig. Hillary Clinton heeft van het benoemen van Trumps racisme juist een van de belangrijkste campagnepunten gemaakt. Eind augustus somde ze in een lange speech in Reno alle onderwerpen op die hem met racisme in verband brengen. En in het eerste presidentsdebat zei ze het recht in zijn gezicht: 'Hij heeft een lange staat van dienst als het gaat om racistisch gedrag.'

Polarisatie in VS
Dat is natuurlijk deels berekening van Clinton. De Amerikaanse politiek is veel gepolariseerder dan hier. Campagnes zijn er grotendeels op gericht de eigen achterban naar de stembus te krijgen. En de boodschap kan een kleine groep twijfelaars - Republikeinen die walgen van Trump - het laatste duwtje geven.

Hier bewegen de kiezers juist alle kanten op. Van Kok gingen ze naar Fortuyn, en daarna weer naar Bos, virtueel kozen ze even voor Verdonk en daarna Wilders. En zijn PVV scoort standaard hoog in de peilingen, maar hoe dichter de verkiezingen naderen, hoe meer kiezers toch maar voor de VVD gaan. Die wisselvallige kiezers kun je dus maar beter te vriend houden. Je grootste vijand voor racist uitmaken is dan een risico, want daarmee spreek je indirect ook een oordeel uit over zijn kiezers.

Daarbij is iets bijzonders aan de hand met (potentiële) kiezers van Wilders. Na de moord op Fortuyn hebben zij een bijna onaantastbare status gekregen. Hier waren mensen decennialang genegeerd door een politiek correcte elite zonder oog voor hun problemen. Een politicus die niet op serieuze toon zei dat hij hun zorgen heel serieus zou nemen, werd niet meer serieus genomen.

Dat heeft een positieve kant, want het dwingt politici en media contact te blijven zoeken met een grote groep burgers die ze niet vanzelf tegenkomen in hun vaak hoogopgeleide, elitaire omgeving. Dat verkleint het gevaar dat die groep wordt genegeerd of opgegeven, wat bij Hillary Clinton wel op de loer ligt. Die schreef de helft van Trumps aanhangers af als 'sneue types', een uitspraak die ze later maar gedeeltelijk introk.

Hier trekt zelfs Alexander Pechtold er op uit om met Wilders-stemmers in gesprek te gaan. 'Wat ik er van opgestoken heb?', schrijft hij over zijn boek Henk, Ingrid en Alexander. 'Dat er veel mensen zijn, meer dan ik dacht, die in de raderen van de samenleving zijn vastgelopen en soms alle reden hebben om boos en teleurgesteld te zijn.'

Maar diezelfde Pechtold legde vorig jaar ook de vinger op de zere plek. 'Tegenwoordig zie je op de rechtse vleugel een soort nieuwe politieke correctheid, waar je zo mee moet omgaan dat je niet van alles beschuldigd wordt', zei hij in het programma Meesterwerken van Paul Witteman. 'Ik heb de afgelopen jaren keer op keer als het om dit soort thema's gaat de confrontatie gezocht, maar ik heb ook gemerkt op welk moment je jezelf buitenspel zet en dat is niet verstandig.'

De buitenspelval gaat onherroepelijk open als je de Tweede Wereldoorlog erbij haalt. Dan is het alleen nog maar de vraag wanneer de afkeurende commentaren komen, hoeveel het er zijn en hoeveel van je partijgenoten afstand van je nemen. En van racismebeschuldigingen kun je ook maar beter wegblijven.

Ruimere definitie van racisme
Bij dat specifieke woord klinkt ook al snel de kritiek: 'De islam is geen ras, moslims/ Marokkanen/Polen zijn geen ras, Wilders hangt geen rassenleer aan.' Allemaal waar, en het is goed om precies te zijn, maar er zijn wel degelijk ruimere definities van racisme. Volgens het Internationale Verdrag tegen Rassendiscriminatie valt onderscheid maken op grond van afkomst en nationale of etnische oorsprong onder 'raciale discriminatie'. Wilders' voorstellen voor een assimilatiecontract voor allochtonen en een immigratiestop uit islamitische landen zijn onder die definitie racistisch. En regelen dat er minder, minder Marokkanen komen? Je moet erg veel waarde hechten aan Wilders' toelichting - ik wil criminelen uitzetten en die zijn nu eenmaal vaak Marokkaans - om niet bij de conclusie racisme uit te komen.

Dat de strenge interpretatie van racisme hier overheerst, is dus ook een teken dat de rechtse politieke correctheid dominant is. Die bepaalt wat je niet mag zeggen. En vooral ook wat je wel moet zeggen. Zo is het al zeker een decennium bijna verplicht om vooral heel duidelijk te zeggen dat je heus wel weet dat er problemen zijn. Daarmee laat je zien dat je wél deugt volgens de heersende politiek correcte mores.

'Je zaait haat en je discrimineert', schreef Pieter Klein, adjunct-hoofdredacteur van RTL Nieuws, na 'minder, minder' in een snoeiharde open brief aan Wilders. De vergelijkingen met Juden Raus, Hitler en Goebbels had de PVV-leider volgens hem aan zichzelf te wijten. Maar in dezelfde brief benadrukte Klein dat RTL Nieuws veel aandacht besteedt aan 'criminaliteit en herkomst'. Als preventief antwoord op Wilders. 'Voordat je je oude trucje toepast en ons op de berg politiek-correcte journalisten gooit die de PVV haten.' Een van de bewijzen die Klein aanvoerde: 'Bij RTL Nieuws zijn er ook collega's die zich gruwelijk ergeren aan jonge kut-Marokkaantjes die menen dat ze mogen sissen naar vrouwen, of jonge meiden uitschelden voor hoer.'

Dat Wilders steeds verder gaat in zijn uitspraken en standpunten, maakt daarbij niet uit. Pechtold noemde tussen 2007 en 2009 Wilders nog wel een paar keer een racist. 'Als je van een bevolkingsgroep zegt dat die een tsunami is, een natuurramp, hoe moet ik dat anders kwalificeren dan als racistisch?', zei hij in 2007 in NRC.

Wilders heeft die uitspraak nooit teruggenomen. Sterker, hij heeft er alleen maar scheppen bovenop gedaan en is bovendien een grens overgestoken. Waar hij eerder vooral de islam bekritiseerde, richt hij zijn pijlen nu direct op Marokkanen. Maar racistisch noemt de D66-leider hem niet meer.

'A racist comment too far', schreef The Independent over Wilders' 'minder, minder'. Zeker niet het enige buitenlandse medium dat Wilders in verband brengt met racisme. Na vijftien jaar rechtse politieke correctheid werkt het hier precies andersom: elk verwijt van racisme aan het adres van Wilders is er een te ver. Of het nou terecht is of niet.

quote:

Op zondag 6 november 2016 14:10 schreef Klopkoek het volgende:
'False equivalence' in Nederland:

[..]

http://s.vk.nl/seef7-a4409075/

Maarten van Rossem: "In Nederland was heel snel de toon: ‘God, die Trump! Zoiets kan alleen in Amerika.’ Het klassieke idee dat wij beschaafd zijn en zij niet."(link)

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2016 17:47 schreef Klopkoek het volgende:
Over de mainstream media en Bernie Sanders.

https://mobile.twitter.com/ewaldeng/status/786830433585471489

Bedenk hierbij: het medialandschap zag er 20 jaar geleden nog heel anders uit. Veel minder geconcentreerd.

quote:

The media’s extermination of Bernie Sanders, and real reform
By Thomas Frank


All politicians love to complain about the press. They complain for good reasons and bad. They cry over frivolous slights and legitimate inquiries alike. They moan about bias. They talk to friendlies only. They manipulate reporters and squirm their way out of questions. And this all makes perfect sense, because politicians and the press are, or used to be, natural enemies.
Conservative politicians have built their hostility toward the press into a full-blown theory of liberal media bias, a pseudosociology that is today the obsessive pursuit of certain nonprofit foundations, the subject matter of an annual crop of books, and the beating heart of a successful cable-news network. Donald Trump, the current leader of the right’s war against the media, hates this traditional foe so much that he banned a number of news outlets from attending his campaign events and has proposed measures to encourage more libel lawsuits. He does this even though he owes his prominence almost entirely to his career as a TV celebrity and to the news media’s morbid fascination with his glowering mug.

Illustrations by John Ritter
His Democratic opponent hates the press, too. Hillary Clinton may not have a general theory of right-wing media bias to fall back on, but she knows that she has been the subject of lurid journalistic speculation for decades. Back in the Nineties, she watched her husband’s presidency drown in an endless series of petty scandals and petty fake scandals, many of them featuring her as a kind of diabolical villainess, and to this day, she stays well clear of press conferences. She does this even though it was the passionate enthusiasm of the punditry that made her husband a real contender in 1992—and even though she has stayed close to several commentators who did exemplary pro-Clinton journalism back in those days.
My project in the pages that follow is to review the media’s attitude toward yet a third politician, Senator Bernie Sanders of Vermont, who ran for the Democratic presidential nomination earlier this year. By examining this recent history, much of it already forgotten, I hope to rescue a number of worthwhile facts about the press’s attitude toward Sanders. Just as crucially, however, I intend to raise some larger questions about the politics of the media in this time of difficulty and transition (or, depending on your panic threshold, industry-wide apocalypse) for newspapers.
To refresh your memory, the Vermont senator is an independent who likes to call himself a “democratic socialist.” He ran for the nomination on a platform of New Deal–style economic interventions such as single-payer health insurance, a regulatory war on big banks, and free tuition at public universities. Sanders was well to the left of where modern Democratic presidential candidates ordinarily stand, and in most elections, he would have been dismissed as a marginal figure, more petrified wood than presidential timber. But 2016 was different. It was a volcanic year, with the middle class erupting over a recovery that didn’t include them and the obvious indifference of Washington, D.C., toward the economic suffering in vast reaches of the country.
For once, a politician like Sanders seemed to have a chance with the public. He won a stunning victory over Hillary Clinton in the New Hampshire primary, and despite his advanced age and avuncular finger-wagging, he was wildly popular among young voters. Eventually he was flattened by the Clinton juggernaut, of course, but Sanders managed to stay competitive almost all the way to the California primary in June.
His chances with the prestige press were considerably more limited. Before we go into details here, let me confess: I was a Sanders voter, and even interviewed him back in 2014, so perhaps I am naturally inclined to find fault in others’ reporting on his candidacy. Perhaps it was the very particular media diet I was on in early 2016, which consisted of daily megadoses of the New York Times and the Washington Post and almost nothing else. Even so, I have never before seen the press take sides like they did this year, openly and even gleefully bad-mouthing candidates who did not meet with their approval.
This shocked me when I first noticed it. It felt like the news stories went out of their way to mock Sanders or to twist his words, while the op-ed pages, which of course don’t pretend to be balanced, seemed to be of one voice in denouncing my candidate. A New York Times article greeted the Sanders campaign in December by announcing that the public had moved away from his signature issue of the crumbling middle class. “Americans are more anxious about terrorism than income inequality,” the paper declared—nice try, liberal, and thanks for playing. In March, the Times was caught making a number of post-publication tweaks to a news story about the senator, changing what had been a sunny tale of his legislative victories into a darker account of his outrageous proposals. When Sanders was finally defeated in June, the same paper waved him goodbye with a bedtime-for-Grandpa headline, hillary clinton made history, but bernie sanders stubbornly ignored it.
I propose that we look into this matter methodically, and that we do so by examining Sanders-related opinion columns in a single publication: the Washington Post, the conscience of the nation’s political class and one of America’s few remaining first-rate news organizations. I admire the Post’s investigative and beat reporting. What I will focus on here, however, are pieces published between January and May 2016 on the paper’s editorial and op-ed pages, as well as on its many blogs. Now, editorials and blog posts are obviously not the same thing as news stories: punditry is my subject here, and its practitioners have never aimed to be nonpartisan. They do not, therefore, show media bias in the traditional sense. But maybe the traditional definition needs to be updated. We live in an era of reflexive opinionating and quasi opinionating, and we derive much of our information about the world from websites that have themselves blurred the distinction between reporting and commentary, or obliterated it completely. For many of us, this ungainly hybrid is the news. What matters, in any case, is that all the pieces I review here, whether they appeared in pixels or in print, bear the imprimatur of the Washington Post, the publication that defines the limits of the permissible in the capital city.
Why should anyone care today that the pundits were unkind to Bernie Sanders? The primaries are long over. Even the senator’s most die-hard fans suspect that he is unlikely to run for the presidency again. His campaign is, as we like to say, history. Still, I think that what befell the Vermont senator at the hands of the Post should be of interest to all of us. For starters, what I describe here represents a challenge to the standard theory of liberal bias. Sanders was, obviously, well to the left of Hillary Clinton, and yet that did not protect him from the scorn of the Post—a paper that media-hating conservatives regard as a sort of liberal death squad. Nor was Sanders undone by some seedy journalistic obsession with scandal or pseudoscandal. On the contrary, his record seemed remarkably free of public falsehoods, security-compromising email screwups, suspiciously large paychecks for pedestrian speeches, escapades with a comely staffer, or any of that stuff.
An alternative hypothesis is required for what happened to Sanders, and I want to propose one that takes into account who the media are in these rapidly changing times. As we shall see, for the sort of people who write and edit the opinion pages of the Post, there was something deeply threatening about Sanders and his political views. He seems to have represented something horrifying, something that could not be spoken of directly but that clearly needed to be suppressed.
Who are those people? Let us think of them in the following way. The Washington Post, with its constant calls for civility, with its seemingly genetic predisposition for bipartisanship and consensus, is more than the paper of record for the capital—it is the house organ of a meritocratic elite, which views the federal city as the arena of its professional practice. Many of its leading personalities hail from a fairly exalted socioeconomic background (as is the case at most important American dailies). Its pundits are not workaday chroniclers of high-school football games or city-council meetings. They are professionals in the full sense of the word, well educated and well connected, often flaunting insider credentials of one sort or another. They are, of course, a comfortable bunch. And when they look around at the comfortable, well-educated folks who work in government, academia, Wall Street, medicine, and Silicon Valley, they see their peers.1
1 The professionalization of journalism is a well-known historical narrative. James Fallows, in Breaking the News (1996),
describes how journalism went from being “a high working-class
activity” to an occupation for “college boys” in the mid-1960s. The Washington Post’s
role in this story, as a compulsive employer of Ivy League graduates,
is also well known. Indeed, the concentration of obnoxious Ivy Leaguers
at the Post was once so great, Fallows writes, that editor
Leonard Downie (who went to Ohio State) was known among his colleagues
as “Land-Grant Len.” At present, five of the eight members of the Post’s editorial board are graduates of Ivy League universities.
Now, consider the recent history of the Democratic Party. Beginning in the 1970s, it has increasingly become an organ of this same class. Affluent white-collar professionals are today the voting bloc that Democrats represent most faithfully, and they are the people whom Democrats see as the rightful winners in our economic order. Hillary Clinton, with her fantastic résumé and her life of striving and her much-commented-on qualifications, represents the aspirations of this class almost perfectly. An accomplished lawyer, she is also in with the foreign-policy in crowd; she has the respect of leading economists; she is a familiar face to sophisticated financiers. She knows how things work in the capital. To Washington Democrats, and possibly to many Republicans, she is not just a candidate but a colleague, the living embodiment of their professional worldview.
In Bernie Sanders and his “political revolution,” on the other hand, I believe these same people saw something kind of horrifying: a throwback to the low-rent Democratic politics of many decades ago. Sanders may refer to himself as a progressive, but to the affluent white-collar class, what he represented was atavism, a regression to a time when demagogues in rumpled jackets pandered to vulgar public prejudices against banks and capitalists and foreign factory owners. Ugh.
Choosing Clinton over Sanders was, I think, a no-brainer for this group. They understand modern economics, they know not to fear Wall Street or free trade. And they addressed themselves to the Sanders campaign by doing what professionals always do: defining the boundaries of legitimacy, by which I mean, defining Sanders out.
After reading through some two hundred Post editorials and op-eds about Sanders, I found a very basic disparity. Of the Post stories that could be said to take an obvious stand, the negative outnumbered the positive roughly five to one.2 (Opinion pieces about Hillary Clinton, by comparison, came much closer to a fifty-fifty split.)
One of the factors making this result so lopsided was the termination, in December, of Harold Meyerson, a social democrat and the only regular Post op-ed personality who might have been expected to support Sanders consistently. Fred Hiatt, who oversees the paper’s editorial page, told Politico that Meyerson “failed to attract readers.” Meyerson offered the magazine an additional explanation for his firing. Hiatt, he said, had blamed his unpopularity on his habit of writing about “unions and Germany”—meaning, presumably, that nation’s status as a manufacturing paradise.
2 For research purposes, I used the Nexis electronic search service to find all Washington Post stories
mentioning Bernie Sanders and identified as “editorial copy.” Judgments
of what constituted “negative” and “positive” were made by me and a Harper’s Magazine intern
and were entirely subjective. In arriving at this ratio, I did not
count letters to the editor, articles that appeared in other sections of
the paper, or blog posts, even though a number of the latter are
reviewed in this essay. Throughout, I have used print rather than online
headlines (which sometimes differ for identical stories). And finally: I
am indebted to Adam Johnson of Fairness and Accuracy in Reporting for
his help with this essay.
But the factor that really mattered was that the Post’s pundit platoon just seemed to despise Bernie Sanders. The rolling barrage against him began during the weeks before the Iowa caucuses, when it first dawned on Washington that the Vermonter might have a chance of winning. And so a January 20 editorial headlined level with us, mr. sanders decried his “lack of political realism” and noted with a certain amount of fury that Sanders had no plans for “deficit reduction” or for dealing with Social Security spending—standard Post signifiers for seriousness. That same day, Catherine Rampell insisted that the repeal of Glass–Steagall “had nothing to do with the 2008 financial crisis,” and that those populists who pined for the old system of bank regulation were just revealing “the depths of their ignorance.”3
3 In point of fact, several authoritative works on
the crisis describe how the multi-step repeal of Glass–Steagall (and the
weak regulation that replaced it) set the stage for the meltdown.
Nevertheless, dismissing the significance of the Glass–Steagall repeal
was a frequent talking point for anti-Sanders pundits, possibly because
(a) that’s what Hillary Clinton was saying, and (b) it showed their
solidarity with the many experts and politicians who had participated in
the repeal of Glass–Steagall, and (c) Glass–Steagall was killed off by
the very sort of universal, bipartisan consensus that the Post frequently claims to be the model of correct policymaking.
The next morning, Charles Lane piled on with an essay ridiculing Sanders’s idea that there was a “billionaire class” that supported conservative causes. Many billionaires, Lane pointed out, are actually pretty liberal on social issues. “Reviewing this history,” he harrumphed, “you could almost get the impression billionaires have done more to advance progressive causes than Bernie Sanders has.”
On January 27, with the Iowa caucuses just days away, Dana Milbank nailed it with a headline: nominating sanders would be insane. After promising that he adored the Vermont senator, he cautioned his readers that “socialists don’t win national elections in the United States.” The next day, the paper’s editorial board chimed in with a campaign full of fiction, in which they branded Sanders as a kind of flimflam artist: “Mr. Sanders is not a brave truth-teller. He is a politician selling his own brand of fiction to a slice of the country that eagerly wants to buy it.”
Stung by the Post’s trolling, Bernie Sanders fired back—which in turn allowed no fewer than three of the paper’s writers to report on the conflict between the candidate and their employer as a bona fide news item. Sensing weakness, the editorial board came back the next morning with yet another kidney punch, this one headlined the real problem with mr. sanders. By now, you can guess what that problem was: his ideas weren’t practical, and besides, he still had “no plausible plan for plugging looming deficits as the population ages.”
Actually, that was only one of two editorials to appear on January 29 berating Sanders. The other sideswiped the senator in the course of settling a question of history, evidently one of the paper’s regular duties. After the previous week’s lesson about Glass–Steagall, the editorial board now instructed politicians to stop reviling tarp—i.e., the Wall Street bailouts with which the Bush and Obama Administrations tried to halt the financial crisis. The bailouts had been controversial, the paper acknowledged, but they were also bipartisan, and opposing or questioning them in the Sanders manner was hereby declared anathema. After all, the editorial board intoned:
Contrary to much rhetoric, Wall Street banks and bankers still took losses and suffered upheaval, despite the bailout—but TARP helped limit the collateral damage that Main Street suffered from all of that. If not for the ingenuity of the executive branch officials who designed and carried out the program, and the responsibility of the legislators who approved it, the United States would be in much worse shape economically.
As a brief history of the financial crisis and the bailout, this is absurd. It is true that bailing out Wall Street was probably better than doing absolutely nothing, but saying this ignores the many other options that were available to public officials had they shown any real ingenuity in holding institutions accountable. All the Wall Street banks that existed at the time of TARP are flourishing to this day, since the government moved heaven and earth to spare them the consequences of the toxic securities they had issued and the lousy mortgage bets they made. The big banks were “made whole,” as the saying goes. Main Street banks, meanwhile, died off by the hundreds in 2009 and 2010. And average home owners, of course, got no comparable bailout. Instead, Main Street America saw trillions in household wealth disappear; it entered into a prolonged recession, with towering unemployment, increasing inequality, and other effects that linger to this day. There has never been a TARP for the rest of us.
Charles Krauthammer went into action on January 29, too, cautioning the Democrats that they “would be risking a November electoral disaster of historic dimensions” should they nominate Sanders—cynical advice that seems even more poisonous today, as scandal after scandal engulfs the Democratic candidate that so many Post pundits favored. Ruth Marcus brought the hammer down two days later, marveling at the folly of voters who thought the Vermont senator could achieve any of the things he aimed for. Had they forgotten “Obama’s excruciating experience with congressional Republicans”? The Iowa caucuses came the next day, and Stephen Stromberg was at the keyboard to identify the “three delusions” that supposedly animated the campaigns of Sanders and the Republican Ted Cruz alike. Namely: they had abandoned the “center,” they believed that things were bad in the United States, and they perceived an epidemic of corruption—in Sanders’s case, corruption via billionaires and campaign contributions. Delusions all.
And then, mirabile dictu, the Post ran an op-ed bearing the headline the case for bernie sanders (in iowa). It was not an endorsement of Sanders, of course (“This is not an endorsement of Sanders,” its author wrote), but it did favor the idea of a sustained conversation among Democrats. The people of Iowa “must make sure” that the battle between Clinton and Sanders continued. It was the best the Post could do, I suppose, before reverting to its customary position.
On and on it went, for month after month, a steady drumbeat of denunciation. The paper hit every possible anti-Sanders note, from the driest kind of math-based policy reproach to the lowest sort of nerd-shaming—from his inexcusable failure to embrace taxes on soda pop to his awkward gesticulating during a debate with Hillary Clinton (“an unrelenting hand jive,” wrote Post dance critic Sarah L. Kaufman, “that was missing only an upright bass and a plunky piano”).
The paper’s piling-up of the senator’s faults grew increasingly long and complicated. Soon after Sanders won the New Hampshire primary, the editorial board denounced him and Trump both as “unacceptable leaders” who proposed “simple-sounding” solutions. Sanders used the plutocracy as a “convenient scapegoat.” He was hostile to nuclear power. He didn’t have a specific recipe for breaking up the big banks. He attacked trade deals with “bogus numbers that defy the overwhelming consensus among economists.” This last charge was a particular favorite of Post pundits: David Ignatius and Charles Lane both scolded the candidate for putting prosperity at risk by threatening our trade deals. Meanwhile, Charles Krauthammer grew so despondent over the meager 2016 options that he actually pined for the lost days of the Bill Clinton presidency, when America was tough on crime, when welfare was being reformed, and when free trade was accorded its proper respect.
Ah, but none of this was to imply that Bernie Sanders, flouter of economic consensus, was a friend to the working class. Here too he was written off as a failure. Instead of encouraging the lowly to work hard and get “prepared for the new economy,” moaned Michael Gerson, the senator was merely offering them goodies—free health care and college—in the manner of outmoded “20th century liberalism.” Others took offense at Sanders’s health-care plan because it envisioned something beyond Obamacare, which had been won at such great cost.
This brings us to the question of qualifications, a non-issue that nevertheless caused enormous alarm among the punditry for a good part of April. Columnist after columnist and blogger after blogger offered judgments on how ridiculous, how very unjustified it was for Sanders to suggest Clinton wasn’t qualified for the presidency, and whether or not Clinton hadn’t started the whole thing first by implying Sanders wasn’t qualified, and whether she was right when she did or didn’t make that accusation. Reporters got into the act, too, wringing their hands over the lamentable “tone” of the primary contest and wondering what it portended for November. Maybe you’ve forgotten about this pointless roundelay, but believe me, it happened; acres of trees fell so that every breathless minute of it could be documented.
Then there was Sanders’s supposed tin ear for racial issues. Jonathan Capehart (a blogger, op-ed writer, and member of the paper’s editorial board) described the senator as a candidate with limited appeal among black voters, who had trouble talking “about issues of race outside of the confines of class and poverty” and was certainly no heir to Barack Obama. Sanders was conducting a “magic-wand campaign,” Capehart insisted on another occasion, since his voting-reform proposals would never be carried out. Even the inspiring story of the senator’s salad days in the civil-rights movement turned out to be tainted once Capehart started sleuthing. In February, the columnist examined a famous photograph from a 1962 protest and declared that the person in the picture wasn’t Sanders at all. Even when the photographer who took the image told Capehart that it was indeed Sanders, the Post grandee refused to apologize, fudging the issue with bromides: “This is a story where memory and historical certitude clash.” Clearly Sanders is someone to whom the ordinary courtesies of journalism do not apply.
Extra credit is due to Dana Milbank, one of the paper’s cleverest columnists, who kept varying his angle of attack. In February, he name-checked the Bernie Bros—socialist cyberbullies who were turning comment sections into pens of collectivist terror. In March, Milbank assured readers that Democrats were too “satisfied” to sign up with a rebel like Sanders. In April, he lamented Sanders’s stand on trade on the grounds that it was similar to Trump’s and that it would be hard on poor countries. In May, Milbank said he thought it was just awful the way frustrated Sanders supporters cursed and “threw chairs” at the Nevada Democratic convention—and something close to treachery when Sanders failed to rebuke those supporters afterward.4 “It is no longer accurate to say Sanders is campaigning against Clinton, who has essentially locked up the nomination,” the columnist warned on the occasion of the supposed chair-throwing. “The Vermont socialist is now running against the Democratic Party. And that’s excellent news for one Donald J. Trump.”
4 The incident of the tossed chairs was cause for much clucking in Post-land.
It was mentioned in an editorial on May 19 and referred to in at least
three other stories. The myth of the thrown chairs turned out to be
hugely exaggerated, while the D.N.C.’s non-neutrality was later
established as fact.
The danger of Trump became an overwhelming fear as primary season drew to a close, and it redoubled the resentment toward Sanders. By complaining about mistreatment from the Democratic apparatus, the senator was supposedly weakening the party before its coming showdown with the billionaire blowhard. This matter, like so many others, found columnists and bloggers and op-ed panjandrums in solemn agreement. Even Eugene Robinson, who had stayed fairly neutral through most of the primary season, piled on in a May 20 piece, blaming Sanders and his noisy horde for “deliberately stoking anger and a sense of grievance—less against Clinton than the party itself,” actions that “could put Trump in the White House.” By then, the paper had buttressed its usual cast of pundits with heavy hitters from outside its own peculiar ecosystem. In something of a journalistic coup, the Post opened its blog pages in April to Jeffrey R. Immelt, the CEO of General Electric, so that he, too, could join in the chorus of denunciation aimed at the senator from Vermont. Comfort the comfortable, I suppose—and while you’re at it, be sure to afflict the afflicted.
It should be noted that there were some important exceptions to what I have described. The paper’s blogs, for instance, published regular pieces by Sanders sympathizers like Katrina vanden Heuvel and the cartoonist Tom Toles. (The blogs also featured the efforts of a few really persistent Clinton haters.) The Sunday Outlook section once featured a pro-Sanders essay by none other than Ralph Nader, a kind of demon figure and clay pigeon for many of the paper’s commentators. But readers of the editorial pages had to wait until May 26 to see a really full-throated essay supporting Sanders’s legislative proposals. Penned by Jeffrey Sachs, the eminent economist and professor at Columbia University, it insisted that virtually all the previous debate on the subject had been irrelevant, because standard economic models did not take into account the sort of large-scale reforms that Sanders was advocating:
It’s been decades since the United States had a progressive economic strategy, and mainstream economists have forgotten what one can deliver. In fact, Sanders’s recipes are supported by overwhelming evidence—notably from countries that already follow the policies he advocates. On health care, growth and income inequality, Sanders wins the policy debate hands down.
It was a striking departure from what nearly every opinionator had been saying for the preceding six months. Too bad it came just eleven days before the Post, following the lead of the Associated Press, declared Hillary Clinton to be the preemptive winner of the Democratic nomination.
What can we learn from reviewing one newspaper’s lopsided editorial treatment of a left-wing presidential candidate?
For one thing, we learn that the Washington Post, that gallant defender of a free press, that bold bringer-down of presidents, has a real problem with some types of political advocacy. Certain ideas, when voiced by certain people, are not merely debatable or incorrect or misguided, in the paper’s view: they are inadmissible. The ideas themselves might seem healthy, they might have a long and distinguished history, they might be commonplace in other lands. Nevertheless, when voiced by the people in question, they become damaging.
We hear a lot these days about the dangers to speech posed by political correctness, about those insane left-wing college students who demand to be shielded from uncomfortable ideas. What I am describing here is something similar, but far more consequential. It is the machinery by which the boundaries of the Washington consensus are enforced.
You will recall how, after the Nevada unpleasantness, Eugene Robinson, who claimed to share Sanders’s philosophy, nonetheless condemned the candidate’s criticism of the Democratic Party’s nominating process as “reckless in the extreme.” Impugning the party, Robinson argued, might empower Donald Trump. Looking back from the vantage point of several months, however, it seems to me that the real recklessness is the idea that certain political questions are off-limits to our candidates—that they must not disparage the party machinery, that they must not “revile” the Wall Street bailouts, and so on. Consider the circumstances in which Post pundits demanded that Sanders refrain from disparaging the Democratic National Committee. Democratic elected officials across the country were virtually unanimous in their support of Hillary Clinton, President Obama was doing nearly everything in his power to secure her nomination, and the D.N.C. itself was more or less openly taking her side. All these players were determined (as we later learned) to make this deeply unpopular woman the nominee, regardless of the consequences. Maybe Sanders didn’t have the story exactly right—nobody did, back then. But still: if ever a situation cried out for critique, for millions of newspaper readers gnashing their teeth, this was it.
Perhaps it is reckless of me to say so. Journalists these days are apparently expected to become soldiers in the political war, and so maybe we must weigh what we write against the possibility that it might in some way help the Republican candidate. As I have already noted: I am a liberal, I vote for Democrats, I don’t want Donald Trump to become president, I am almost certainly going to vote for Hillary Clinton. Maybe I should just turn off my laptop right now.
This is a political way of looking at things, I suppose, but it would be more accurate to say that it is anti-political, that it is actively hostile to political ideas. Consider once again the Post’s baseline philosophy, as the editorial board explained it in two February editorials. In one of them, headlined mr. sanders’ attack on reality, the editors denounced the candidate’s “simplistic” views, and argued that by advocating for better policies in certain areas, he was implicitly criticizing President Obama. What’s the harm in that? you might wonder. The Post unfolded its reasoning:
The system—and by this we mean the constitutional structure of checks and balances—requires policymakers to settle for incremental changes. Mr. Obama has scored several ambitious but incomplete reforms that have made people’s lives better while ideologues on both sides took potshots.
What the Post is saying here is that the American system, by its nature, doesn’t permit a president to achieve anything more than “incremental change.” Obama did the best anyone could under this system—indeed, as the paper pointed out, he had “no other option” than to proceed as he did. Therefore he should be exempt from criticism at the hands of other Democrats.
The board explained its philosophy slightly differently in the other editorial, battle of the extremes. Sanders, like Ted Cruz, was said to harbor the toxic belief that “the road to progress is purity, not compromise.” Again, his great failing was his refusal to acknowledge the indisputable rules of the game. Heed the wisdom of our savviest political journalists:
Progress will be made by politicians who are principled but eager to shape compromises, to acknowledge that they do not have a monopoly on wisdom and to accept incremental change. That is a harder message to sell in primary campaigns, but it is a message far likelier to produce a nominee who can win in November—and govern successfully for the next four years.
To say that this gets reality wrong—that there are many examples of sweeping political achievement in U.S. history, that it was indeed possible for Barack Obama to do more than he did in 2009, that even the most ideological politicians sometimes compromise, or that Bernie Sanders (unlike Ted Cruz) actually works well with his Senate colleagues—is only to begin unpacking the errors here. What matters more, though, is the paper’s curious, unrelenting logic. Since sweeping change is structurally impossible, the Post assures us, no such change should be advocated by political candidates. “No we can’t” turns out be the iron law of American politics, and should therefore become the slogan of every aspiring presidential candidate.
Perhaps you have noticed that the paper’s two great ideas, combined in this way, do not really make sense. Let’s say that it’s true, as the Post asserts, that the American system won’t allow a president to achieve high-flown goals—that such accomplishments are simply off-limits, even to a golden-tongued orator or an LBJ-style political animal. Okay. But what’s wrong with a candidate who talks about those goals? By the paper’s own definition, there’s no chance of them ever becoming law. The only person to be penalized for making such grand, hollow promises will be the politician herself, whose followers will be disappointed with her after she foolishly demands a hundred percent of everything (“purity, not compromise”) and is inevitably defeated by the system. Too bad for her, we will say. That was a really dumb way to play it. But why should we care what happens to her?
Indeed, this logic, applied across the board, would require us to condemn even the most pragmatic leaders. What are we to make, for example, of a politician who says we ought to enact some sort of gun control? Everyone knows that there is virtually no way such a measure will get through Congress, and even if it did, there’s the Supreme Court and the Second Amendment to contend with. How about a politician who goes to China and bravely proclaims that “women’s rights are human rights,” when all the wised-up observers know the Chinese system is organized to ensure that such an ideal will not be realized there anytime soon? And shouldn’t the Post be frothing with vituperation at the lèse-majesté of a candidate who once confronted a respected U.S. senator with the suggestion that politics ought to be the “art of making what appears to be impossible possible”?
The reason the Post pundits embrace these tidy sophistries is simple enough. Knee-jerk incrementalism is, after all, a nifty substitute for actually thinking difficult issues through. Bernie Sanders ran for the presidency by proposing reforms that these prestigious commentators, for whatever reason, found distasteful. Rather than grapple with his ideas, however, they simply blew the whistle and ruled them out of bounds. Plans that were impractical, proposals that would never pass Congress—these things are off the table, and they are staying off.
Clinging to this so-called pragmatism is also professionally self-serving. If “realism” is recognized as the ultimate trump card in American politics, it automatically prioritizes the thoughts and observations of the realism experts—also known as the Washington Post and its brother institutions of insider knowledge and professional policy practicality. Realism is what these organizations deal in; if you want it, you must come to them. Legitimacy is quite literally their property. They dole it out as they see fit.
Think of all the grand ideas that flicker in the background of the Sanders-denouncing stories I have just recounted. There is the admiration for consensus, the worship of pragmatism and bipartisanship, the contempt for populist outcry, the repeated equating of dissent with partisan disloyalty. And think of the specific policy pratfalls: the cheers for TARP, the jeers aimed at bank regulation, the dismissal of single-payer health care as a preposterous dream.
This stuff is not mysterious. We can easily identify the political orientation behind it from one of the very first pages of the Roger Tory Peterson Field Guide to the Ideologies. This is common Seaboard Centrism, its markings of complacency and smugness as distinctive as ever, its habitat the familiar Beltway precincts of comfort and exclusivity. Whether you encounter it during a recession or a bull market, its call is the same: it reassures us that the experts who head up our system of government have everything well under control.
It is, of course, an ideology of the professional class, of sound-minded East Coast strivers, fresh out of Princeton or Harvard, eagerly quoting as “authorities” their peers in the other professions, whether economists at MIT or analysts at Credit Suisse or political scientists at Brookings. Above all, this is an insider’s ideology; a way of thinking that comes from a place of economic security and takes a view of the common people that is distinctly patrician.
Now, here’s the mystery. As a group, journalists aren’t economically secure. The boom years of journalistic professionalization are long over. Newspapers are museum pieces every bit as much as Bernie Sanders’s New Deal policies. The newsroom layoffs never end: in 2014 alone, 3,800 full-time editorial personnel got the axe, and the bloodletting continues, with Gannett announcing in September a plan to cut more than 200 staffers from its New Jersey papers. Book-review editors are so rare a specimen that they may disappear completely, unless somebody starts breeding them in captivity. The same thing goes for the journalists who once covered police departments and city government. At some papers, opinion columnists are expected to have day jobs elsewhere, and copy editors have largely gone the way of the great auk.
In other words, no group knows the story of the dying middle class more intimately than journalists. So why do the people at the very top of this profession identify themselves with the smug, the satisfied, the powerful? Why would a person working in a moribund industry compose a paean to the Wall Street bailouts? Why would someone like Post opinion writer Stephen Stromberg drop megatons of angry repudiation on a certain Vermont senator for his “outrageous negativity about the state of the country”? For the country’s journalists—Stromberg’s colleagues, technically speaking—that state is pretty goddamned negative.
Maybe it’s something about journalism itself. This is a field, after all, that has embraced the forces that are killing it to an almost pathological degree. No institution has a greater appetite for trendy internet thinkers than journalism schools. We are all desperately convincing ourselves that we need to become entrepreneurs, or to get ourselves attuned to the digital future—the future, that is, as it is described for us hardheaded journalists by a cast of transparent bullshit artists. When the TV comedian John Oliver recently did a riff on the tragic decline of newspaper journalism, just about the only group in America that didn’t like it was—that’s right, the Newspaper Association of America, which didn’t think we should be nostalgic about the days when its members were successful. Truly, we are like buffalo nuzzling the rifles of our hunters.
Or maybe the answer is that people at the top of the journalism hierarchy don’t really identify with their plummeting peers. Maybe the pundit corps thinks it will never suffer the same fate as, say, the Tampa Tribune. And maybe they’re right. As I wrote this story, I kept thinking back to Sound and Fury, a book that Eric Alterman published in 1992, when the power of pundits was something new and slightly alarming. Alterman suggested that the rise of the commentariat was dangerous, since it supplanted the judgment of millions with the clubby perspective of a handful of bogus experts. When he wrote that, of course, newspapers were doing great. Today they are dying, and as they gutter out, one might expect the power of this phony aristocracy to diminish as well. Instead, the opposite has happened: as serious journalism dies, Beltway punditry goes from strength to strength.
It was during that era, too, that the old-school Post columnist David Broder gave a speech deploring the rise of journalistic insiders, who were too chummy with the politicians they were supposed to be covering. This was, he suggested, not only professionally questionable. It also bespoke a fundamental misunderstanding of the journalist’s role as gadfly and societal superego:
I can’t for the life of me fathom why any journalists would want to become insiders, when it’s so damn much fun to be outsiders—irreverent, inquisitive, impudent, incorrigibly independent outsiders—thumbing our nose at authority and going our own way.
Yes, it’s fun to be an outsider, but it’s not particularly remunerative. As the rising waters inundate the Fourth Estate, it is increasingly obvious that becoming an insider is the only way to hoist yourself above the deluge. Maybe that is one reason why the Washington Post attracted the fancy of megabillionaire Jeff Bezos, and why the Post seems to be thriving, with a fancy new office building on K Street and a swelling cohort of young bloggers ravening to be the next George Will, the next Sid Blumenthal. It remains, however precariously, the cradle of the punditocracy.
Meanwhile, between journalism’s insiders and outsiders—between the ones who are rising and the ones who are sinking—there is no solidarity at all. Here in the capital city, every pundit and every would-be pundit identifies upward, always upward. We cling to our credentials and our professional-class fantasies, hobnobbing with senators and governors, trading witticisms with friendly Cabinet officials, helping ourselves to the champagne and lobster. Everyone wants to know our opinion, we like to believe, or to celebrate our birthday, or to find out where we went for cocktails after work last night.
Until the day, that is, when you wake up and learn that the tycoon behind your media concern has changed his mind and everyone is laid off and that it was never really about you in the first place. Gone, the private office or award-winning column or cable-news show. The checks start bouncing. The booker at MSNBC stops calling. And suddenly you find that you are a middle-aged maker of paragraphs—of useless things—dumped out into a billionaire’s world that has no need for you, and doesn’t really give a damn about your degree in comparative literature from Brown. You start to think a little differently about universal health care and tuition-free college and Wall Street bailouts. But of course it is too late now. Too late for all of us.

quote:

Op maandag 7 november 2016 18:27 schreef pfaf het volgende:
Dat zal waarschijnlijk de minst gelezen post op FOK! ooit worden.

quote:

Moet de kletsende klasse niet worden vervangen?

De Kwestie Peter de Waard

COLUMN Het waren de drie p's: populisme, polarisatie en proteststemmen. De kletsende klasse die afgelopen tijd in de media had gecommuniceerd dat Trump niet kon winnen, kroop woensdag in de keuvelprogramma's bijeen om te verklaren waarom Trump wel had gewonnen.

Door: Peter de Waard 11 november 2016, 02:00

Als Hilversum al ooit drie keer de Volkskrant was, is het nu drie keer De Telegraaf. Het waren opvallend veel rechtse wijsneuzen uit het ons-kent-ons establishment: heer van stand Adriaan van Dis, rijkeluismaatje Jort Kelder, RTL-beursbabbelaar Mathijs Bouman, collega-kletshosts Charles Groenhuijzen en Rick Nieman, wat Telegraaf-spul en NRC-columnist Bas Heijne. Kortom allemaal mensen die zelden met gewone mensen in Nederland in contact komen, maar wel in de lobby van een sterrenhotel in New York de sfeer hebben opgesnoven en denken te weten wat de gewone Amerikaan denkt.

Ze kakelden elkaar na dat Trump had gewonnen dankzij de vergeten laagopgeleide witte onderklasse - de dommeriken - in de naargeestige streken van de rustbelt. Maar Trump kreeg ook 54 procent van de stemmen van de hoger opgeleide witte mannen tegen Clinton 39 procent. De commentaren waren daardoor net zo tenenkrommend en vermakelijk als die van de experts bij Harry Mens' Business Class. Overigens zat Heijne daar onlangs ook, want het is allemaal een pot nat. Het is gek dat de elite in Nederland op publieke en commerciële netten mag blijven uitleggen wat de elite zelf niet ziet. Geen van de programma's - van Tijd voor Max in de middag tot Pauw voor middernacht - had overwogen andere gasten te vragen: iemand uit de vijfploegendienst van Hoogovens, een werkloze winkelbediende, een kaderlid van de FNV, een mantelzorger of een huisarts in Oude Pekela.

Het zijn dezelfde koppen die ook voor de verkiezingen mochten opdraven en hetzelfde zeiden als voor de uitslag, zij het dat nu een omgekeerde conclusie werd getrokken. Na de Brexit lag het nog aan de Brusselse bureaucratie die te ver voor de muziek uit was gelopen, de verkiezing van Trump ligt aan de doorgeschoten globalisering.

Na de Brexit en de Amerikaanse presidentsverkiezingen komen er verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Helaas zullen op het publieke net en de commerciëlen weer dezelfde gezichten te zien zijn. Het media-establishment op televisie zal blijven doen of het de wijsheid in pacht heeft en de natie vertellen wat de politieke elite niet ziet wat het zelf ook niet ziet.

En zo blijft het infotainementcircuit zichzelf in stand houden. Als Duitsland eind volgend jaar heeft gekozen, begint de aanloop naar de volgende Amerikaanse verkiezingen weer. Politiek is een continue wedstrijd geworden van de poppetjes waar de inhoud er niet toe doet.

En zo wordt er door de kletsende klasse automatisch voor gezorgd dat steeds meer mensen hun proteststemmen aan polariserende populisten geven.

twitter:

BobHGL twitterde op zaterdag 12-11-2016 om 12:41:18 Sinterklaas komt langs de NVU-demonstratie in Maassluis. https://t.co/U5TVB3DiR4 reageer retweet

twitter:

JuL1ta twitterde op zaterdag 12-11-2016 om 12:02:47 Agent tegen medestander "blijf maar bij ons dan overkomt je niks".. Politie loopt mee naar intocht in Rotterdam.... https://t.co/Uxa4hXXDBb reageer retweet

quote:

Op woensdag 9 november 2016 18:33 schreef Klopkoek het volgende:
Wat blijft WNL toch een giftige omroep. Verschrikkelijk.

Bij avrotros een rechts onderonsje tussen een Telegraaf columnist en Koen Petersen.

quote:

Op zondag 13 november 2016 06:56 schreef Braindead2000 het volgende:

[..]

1 dag na de presidentsverkiezingen dit topic omhoogschoppen terwijl vriend en vijand het erover eens is dat de hele linkse pers (in de hele wereld) behoorlijk onnozel was. Wel dapper.

quote:

Op zondag 13 november 2016 06:56 schreef Braindead2000 het volgende:

[..]

1 dag na de presidentsverkiezingen dit topic omhoogschoppen terwijl vriend en vijand het erover eens is dat de hele linkse pers (in de hele wereld) behoorlijk onnozel was. Wel dapper.

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 13:32 schreef Klopkoek het volgende:
De politie en NPO laten wel vrijelijk Constant Kusters en haar NVU demonstreren, maar voor de rest gold een demonstratieverbod.

ANP fotograaf:

twitter:

BobHGL twitterde op zaterdag 12-11-2016 om 12:41:18 Sinterklaas komt langs de NVU-demonstratie in Maassluis. https://t.co/U5TVB3DiR4 reageer retweet

[ afbeelding ]

twitter:

JuL1ta twitterde op zaterdag 12-11-2016 om 12:02:47 Agent tegen medestander "blijf maar bij ons dan overkomt je niks".. Politie loopt mee naar intocht in Rotterdam.... https://t.co/Uxa4hXXDBb reageer retweet

http://nos.nl/artikel/214(...)n-tegengehouden.html

quote:

Op maandag 14 november 2016 21:02 schreef Bram_van_Loon het volgende:

[..]

Jij herkent links nog niet wanneer het voor jouw neus staat.
Die establishmentpers is juist helemaal niet links, eerder rechts (neoliberaal = rechts).

quote:

Op maandag 14 november 2016 21:05 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Gaan jullie dadelijk ook nog The Washington Post een linkse krant noemen en de VVD/D66 een linkse politie partij noemen?

quote:

Op zondag 20 november 2016 16:59 schreef bluemoon23 het volgende:

[..]

Met rechts heeft in ieder geval weinig te maken.......

quote:

Breitbart Could Become America’s RT
The U.S. media landscape is about to get a lot weirder

by MATTHEW GAULT
The Hollywood Reporter published a profile of Stephen K. Bannon on Nov. 18 that set off a minor Internet shit storm. “Darkness is good,” Bannon, the chief strategist for president-elect Donald Trump told the world.
“Dick Cheney. Darth Vader. Satan. That’s power. It only helps us when they get it wrong. When they’re blind to who we are and what we’re doing.”
The quote from the ex-Breitbart chief caught everyone’s attention and, as of this writing, is still making the rounds in various blogs and news agencies.
For many on the left, Bannon is evil, but the quotes reveals that’s what he wants you to think. He knows that the press and the public can’t resist an avowed villain, so he gladly gives it to them. As he said, it gives him power.
For his detractors, this transforms a shrewd political operative into a boogeyman — a caricature to be feared and vanquished rather than as a person to be understood and fought as one. To those on the fence and Bannon’s supporters, the villainous narrative reinforces the idea that the media no longer has a handle on the truth.
Bannon is not Darth Vader, but he is a master of a new kind of media manipulation — one pioneered in Vladimir Putin’s Russia and in Italy under Silvio Berlusconi, now Americanized by Trump, Bannon and Breitbart.
A more telling quote from Bannon comes at the very end of The Hollywood Reporter article — “I am Thomas Cromwell in the court of the Tudors.”
The media outlets who picked up on this pointed out that Cromwell died a convicted traitor, his head spiked on London Bridge. That’s true, but it ignores the decades Cromwell wielded vast power and changed Britain forever.

In Russia, the media looks like the media of the West but operates differently. RT, formerly Russia Today, is the most visible example of this as the Kremlin’s network for foreign audiences. The famed news source is state funded, state directed and incredibly bizarre.
The Kremlin has a point of view and spreads it across the globe via RT. Here’s the thing though — the network doesn’t hide that it’s state controlled and funded. It is also ideologically flexible and a purveyor of conspiracy theories, which often contradict each other. “Every single day we’re lying and finder sexier ways to do it,” said Sara Firth, a former RT correspondent who resigned in 2014.
This is part of an elaborate system where the Kremlin has kept its opponents off balance by undermining truth. Vladislav Surkov, a personal adviser to Vladimir Putin, is the architect of this system. In various positions in Putin’s government over the past two decades, Surkov would fund human rights organizations then give money to skinheads and ask them to protest those same groups.
Surkov helped found the Nashi — an “anti-fascist” Russian youth movement that plagiarized Nazi propagandist Joseph Goebbels. He’d write lyrics for anti-authoritarian rock bands. He’d give performance artists a place to perform then tip off ultra-orthodox militants about the horrors of the art he’d just endorsed, urging them to protest.
What makes this so pernicious, and turns it from trolling on a grand scale to something far more sinister, is that Surkov told everyone what he was doing.
Dissidents and loyalists, young and old, liberal and conservative all danced in Surkov’s elaborate web. Worse, they knew the Kremlin paid for all of it, and an atmosphere of tension and unease moved across Russia’s cities. When the people in power have a hand in everything — and cynically endorse all sides of every argument — the truth becomes impossible to know.
Stephen Bannon is Trump’s Vladislav Surkov.

“Just got a call from my friend Bill Ford, Chairman of Ford, who advised me that he will be keeping the Lincoln plant in Kentucky — no Mexico,” Trump tweeted on Nov. 17.
Several news outlets, conservative and otherwise, spread the news that Trump had saved American jobs by keeping a Ford Motor plant in the United States. The truth was more nuanced. Ford never planned to close the plant, but it did plan to move production of a Lincoln sport utility vehicle, the MKC.
Sometime on Nov. 17, Bill Ford and Trump had a conversation where Ford disclosed it wouldn’t move MKC production to Mexico. We don’t know if Ford changed its plans at Trump’s urging or if it simply came up in conversation.
But in any case, moving MKC production would not have changed the number of jobs at the factory, as it would have allowed Ford Motor to boost production of the better-selling Ford Escape. But the truth doesn’t matter.
“I worked hard with Bill Ford to keep the Lincoln plant in Kentucky. I owed it to the great State of Kentucky for their confidence in me!” Trump added in a follow up tweet, taking credit for the decision.
The media jumped on the story, fact checked Trump and claimed he had lied, or at the very least, spun the truth. People who dislike Trump agreed and spread the stories to their friends. People who like Trump said reporters were taking his statements out of context or lying themselves.
It’s a win for Trump — and Bannon — either way.

Because — what happened? Everyone is talking about Trump. His enemies have made him a villain and imbued him with power beyond his scope, or he’s a champion of the working man bringing CEOs to heel and dodging media libel. As Trump’s former mentor Roy Cohn taught him, negative publicity is still publicity.
Throughout all this, Breitbart News — Bannon’s former news outlet — will spout unabashed pro-Trump rhetoric. As it grows, it will become the American answer to RT but without the explicit state control.
According to existing White House ethics rules, Bannon can no longer interact with Breitbart News. To do so would be a conflict of interest — as it would mean Trump has control of a news agency through a surrogate.
Pundits on all sides fear that these ethics rules won’t stop Bannon from steering the news site from afar and turning it into a kind of Pravda for Trump. But this misses the point.
Bannon is smart, and he doesn’t need to run the site from the White House or the top floors of Trump Tower. His personality and philosophy shaped the site, and Breitbart no longer needs Bannon’s direct influence to be in the bag for the administration and its former boss.
“I am a gay Jew and Steve Bannon made me a star,” crowed one recent Breitbart headline. “Bannon vows economic nationalist movement from White House,” screamed another.
His spirit animates the site, and his will is writ large across its headlines.

We are at the beginning of something new — a kind of ruling system that exploits the technologies which utopians thought would free us. It’s a post-truth world, and victory belongs to those who understand that reality belongs to the person with the best stagecraft.
Bannon is playing a different game, one the old media doesn’t understand even as it plays into his hands. It cries in outrage about a truth people no longer believe in. He is Cromwell in the court of the Tudors and his reforms have just begun.

quote:

De radicale website Breitbart wil na het Witte Huis ook Europa veroveren

Breitbart News Van nieuwssite voor rechts-populistische propaganda naar het Witte Huis. Breitbart biedt een paranoïde wereldbeeld achter een betrouwbare façade. De site wil groeien in Europa.

Voor een anti-establishmentpublicatie zit website Breitbart News nogal dicht op de macht. Steve Bannon, het brein achter het rechts-populistische nieuwsplatform, werd vorige week benoemd tot de voornaamste strategisch adviseur van Donald Trump. Het geeft de website, zeggen experts, ongekende toegang tot Het Witte Huis. Zij vrezen dat Breitbart-journalisten een speciale behandeling krijgen dankzij de invloedrijke positie van hun voormalige baas en dat Bannon, bijgenaamd „de Leni Riefenstahl van de Tea Party-beweging”, de site zal inzetten als Trumps persoonlijke propagandakanaal.

De benoeming van Bannon bevestigt hoe invloedrijk – hoe ‘mainstream’ eigenlijk – nieuwssite Breitbart is geworden. De site wordt gezien als de voornaamste vertolker van de volkswoede die deze verkiezingen aan de oppervlakte kwam en heeft als Trumps trouwste supporter een belangrijke rol gespeeld bij zijn zege.

Nu wil Breitbart ook een rol gaan spelen op het internationale toneel. Meer nog dan een gepolitiseerde Amerikaanse nieuwssite, ziet Breitbart News zichzelf als spil in een mondiale rechts-populistische revolutie. De site, waar zo’n honderd journalisten werken, schrijft bijvoorbeeld uitvoerig over Geert Wilders, Nigel Farage en Marine le Pen. Vrijdag werd bekend dat de site Franse en Duitse journalisten werft voor lokale Breitbart-edities.

Lak aan journalistieke mores

De site werd in 2007 opgericht door Andrew Breitbart, een activistische journalist die de Republikeinse partij nieuw leven wilde inblazen en sterke banden had met de Tea Party-beweging. Hij had lak aan de journalistieke mores, haalde citaten uit hun context en ontwaarde overal linkse complotten. De site deelde in 2011 zijn eerste grote mokerslag uit aan het establishment, toen het de selfies in onderbroek van het Democratische Congreslid Anthony Weiner publiceerde. Weiner zag geen andere mogelijkheid dan af te treden.

Een jaar later overleed Breitbart op 43-jarige leeftijd aan een hartaanval, waarna Bannon, een gedesillusioneerde ex-bankier van Goldman Sachs, het stokje overnam. Onder Bannon veranderde de site, schreef Ben Shapiro, een Breitbart-journalist die opstapte uit onvrede over de nieuwe koers. Breitbart werd „Trumps persoonlijke Pravda” en kreeg steeds meer racistische trekjes, iets waar Andrew Breitbart zich altijd fel tegen had gekeerd. Dat Bannon een belangrijke adviseur van Trump is geworden, ziet Shapiro als het ultieme verraad aan het gedachtegoed van de oprichter: „Dit is precies het soort corrupte mediarelatie dat Breitbart verachtte”.

Maar Bannon professionaliseerde het Breitbart-activisme ook, blijkt uit een vorig jaar verschenen profiel van Bloomberg. Daarin wordt beschreven hoe Bannon en de zijnen de gevestigde media ‘hacken’ om hun wereldbeeld te verspreiden.

Zo gaf Bannon een scoop over verdachte transacties bij de Clinton Foundation aan The New York Times, omdat hij wist dat een publicatie in Amerika’s elitekrant meer invloed zou hebben dan wanneer hij het nieuws zou melden op zijn eigen Breitbart.

Hoe Breitbart-journalisitek eruit ziet? Het valt misschien nog het best te beschrijven als een zo toegankelijk mogelijk gemaakte vorm van uiterst rechts activisme. Voor een site die is beschuldigd van antisemitisme, wit superioriteitsdenken en vrouwenhaat, is de toon van de artikelen opvallend ingetogen. Breitbart brengt meestal nieuws van betrouwbare bronnen zoals persbureaus en gevestigde media en vermijdt de complottheorieën die op andere rechtse websites de ronde doen.

„Feiten worden gedeeld, opinies zijn vluchtig”, luidt een van Bannons mantra’s. Het uiterst rechtse populisme wordt opgediend met een zweem van betrouwbaarheid.

Paranoïde wereldbeeld

Alleen wie langer op de site doorbrengt merkt wat voor paranoïde wereldbeeld achter Breitbarts toegankelijke façade schuilgaat. Een oneindige stroom berichten over immigratie, IS, politieke corruptie en de teloorgang van traditionele christelijke waarden, bezorgen de lezer een constant gevoel van dreiging. Moslims staan op het punt de wereld over te nemen, politici en hun handlangers bij de mainstream media zijn niet te vertrouwen en andersdenkenden vernietigen in rap tempo de superieure witte Amerikaanse cultuur.

Neem het misdaadnieuws van donderdag. Dat bestond uit twee berichten. ‘Transgender en ex-onderwijzer uit Sacramento verdacht van drievoudige moord’ en ‘Illegaal beschuldigd van verbranden voeten van een kind’. Feitelijk klopt het, maar het is totaal onduidelijk wat de seksuele geaardheid of juridische status van de verdachten te maken heeft met de gepleegde feiten.

Zo gebruikt Breitbart willekeurig misdaadnieuws om illegalen en transgenders af te schilderen als gedegenereerde misdadigers. Witte Amerikanen worden in de alternatieve werkelijkheid van de site vanzelfsprekend nooit verdacht van moord of kindermishandeling.

Nog een voorbeeld. Een Duitse vertaler die met vluchtelingen werkt onthulde vorige week dat moslimmigranten stiekem christenen haten en Duitsland willen „islamiseren”. Het bericht verwijst naar een Duitse katholieke website die inderdaad verslag doet van de gesprekken die een vertaler heeft opgevangen onder een aantal Eritrese vluchtelingen. Breitbart neemt de bron kritiekloos over en maakt er van dat, pars pro toto, alle moslimimmigranten in het geheim deze ideeën koesteren.

Het zijn extreme denkbeelden, verpakt in ogenschijnlijk neutrale berichtgeving. Doel is, daar maakt Bannon geen geheim van, een rechts-populistische wereldrevolte. Het establishment sluit zijn ogen voor de gevaren die de joods-christelijke cultuur bedreigen, en moet daarom kapot gemaakt worden. „Ik ben een leninist”, zei Bannon in 2014 tegen website The Daily Beast. „Lenin wilde de staat vernietigen en dat is ook mijn streven. Ik wil alles in elkaar laten storten en het volledige establishment vernietigen.”

Nationaal-populistische discours

Breitbart claimt nadrukkelijk een rol in het Europese nationaal-populistische discours, waarin de Westerse cultuur beschermd dient te worden tegen liberale waanbeelden, corrupte elites en Islamitische terreur. „Het is altijd onze visie geweest om een internationale, centrum-rechtse, populistische, anti-establishment nieuwssite te maken”, zei Steve Bannon vorig jaar tegen Bloomberg.

De site heeft nauwe banden met Geert Wilders, over wie het veel stukken plaatst. Ook publiceerde de PVV-leider dit jaar een tiental opiniestukken op de site, terwijl hij in de Nederlandse media er vaak het zwijgen toe doet of hooguit 140 tekens twittert. Deze zomer was Wilders eregast op een Amerikaans feestje voor Trump, georganiseerd door Breitbart-redacteur en Republikein Milo Yiannopoulos. Wilders werd volgens aanwezige verslaggevers onthaald als ‘de volgende premier van Nederland’ terwijl het publiek „Gurt, Gurt, Gurt” scandeerde. In zijn toespraak riep hij „Weg met de politieke correctheid! Weg met de bullshit!”. De echo’s van Trumps retoriek waren duidelijk hoorbaar.

Voor zover bekend heeft de site geen plannen voor een Nederlandse editie. Breitbart reageert niet op vragen daarover van deze krant.

Europese expansie

Wel breidt de site, die al Britse en Israëlische edities heeft, uit naar Duitsland en Frankrijk. Breitbart-hoofdredacteur Alexander Marlow zei vrijdag tegen de The Los Angeles Times: „In beide landen zijn grote verkiezingen in aantocht die veel raakvlakken hebben met het Brexit-referendum en de opkomst van Trump in de VS. Het zijn verkiezingen waar een populistische, nationalistische beweging een belangrijke rol speelt.”

De site wil inspelen op het succes van het Front National in Frankrijk en Alternative für Deutschland in Duitsland. Doel is om in beide landen rechts-populistische politici aan de macht te brengen.

Met de komst van Breitbart krijgt het Europese rechts-populisme een geoliede Amerikaanse propagandamachine cadeau, die zich niet alleen in de VS maar ook in Groot-Brittannië heeft bewezen. Breitbart London werd begin 2014 opgericht om de Brexit-campagne te ondersteunen. De hoofdredacteur, Raheem Kassam, gooide daarmee zulke hoge ogen dat hij werd gevraagd om naast zijn werk voor Breitbart Nigel Farage, de leider van de Brexit-beweging, te gaan adviseren. In oktober deed hij zelfs een gooi naar het leiderschap van de UK Independence Party, met de Trumpiaanse slogan ‘Make UKIP Great Again’ – weer een Breitbartjournalist op zoek naar politieke invloed.

Zo komt de visie van een door Breitbart News gesteunde populistische wereldrevolte steeds dichterbij.

19,2

In oktober trok Breitbart News 19,2 miljoen unieke bezoekers. Dat is bijna 50 procent meer dan in dezelfde periode vorig jaar.

93

Ter vergelijking: CNN trekt circa 93 miljoen unieke bezoekers per maand, BuzzFeed 80 miljoen en The Huffington Post 75 miljoen. The New York Times en The Washington Post zitten op 65 tot 67 miljoen, aldus bureau Comscore.

10,2

Breitbart is wel de best bezochte conservatieve nieuwssite; concurrenten The Daily Caller haalde in oktober 10,2 miljoen bezoekers en The Blaze 5,8 miljoen.

8

Op sociale media scoort Breitbart opvallend goed. De site was in het voorjaar jaar de meest gedeelde Amerikaanse nieuwssite op Facebook en Twitter. Breitbart-artikelen genereerden tussen 13 mei en 13 juni ruim 8 miljoen Facebookinteracties (delen, liken of commentaar achterlaten) en werden 985.000 keer gedeeld op Twitter. Ter vergelijking: The Washington Post, op plek zes, haalde 2,7 miljoen interacties op Facebook.

Breitbart raakt vaak in opspraak door de publicatie van aanstootgevende artikelen, zoals een opiniestuk over de vlag van de Confederatie (een symbool voor racisme): ‘Hijs hem hoog en trots’, een stuk over de Europese vluchtelingencrisis met de kop ‘Politieke correctheid beschermt verkrachtingscultuur van moslims’ of een artikel over cyberpesten: ‘De oplossing voor online intimidatie is simpel: vrouwen moeten uitloggen’.

Breitbart maakt niet bekend hoe de publicatie wordt gefinancierd. De voornaamste inkomstenbron lijken advertenties op de site. Ook zou de Californische miljardair Robert Mercer, die bekend staat om zijn gulle donaties aan conservatieve politici, volgens geruchten in de website hebben geïnvesteerd.

Daarnaast haalt Breitbart inkomsten uit een online winkel waar merchandise wordt verkocht. Er zijn koffiemokken, T-shirts (bijvoorbeeld met het logo ‘Border Wall Construction Co.’, alsof je meebouwt aan Trumps muur met Mexico) en petten (bijvoorbeeld met de tekst ‘Hate America? We help you relocate’).

quote:

Op donderdag 24 november 2016 10:34 schreef Maxerazzi het volgende:
Interessant dit. NPR heeft met een beheerder van fake-newswebsites gesproken. Disinfomedia heet z'n bedrijf; een van de grootste in die hele business - hij runt om en nabij de 25 domeinen. Heeft het ook over dat nepnieuws bij liberalen niet aanslaat, ze zich vrijwel uitsluitend richten op de rechterkant van het politieke spectrum.

When did you notice that fake news does best with Trump supporters?

"Well, this isn't just a Trump-supporter problem. This is a right-wing issue. Sarah Palin's famous blasting of the lamestream media is kind of record and testament to the rise of these kinds of people. The post-fact era is what I would refer to it as. This isn't something that started with Trump. This is something that's been in the works for a while. His whole campaign was this thing of discrediting mainstream media sources, which is one of those dog whistles to his supporters. When we were coming up with headlines it's always kind of about the red meat. Trump really got into the red meat. He knew who his base was. He knew how to feed them a constant diet of this red meat.

We've tried to do similar things to liberals. It just has never worked, it never takes off. You'll get debunked within the first two comments and then the whole thing just kind of fizzles out."

quote:

Op donderdag 24 november 2016 14:59 schreef Chewie het volgende:

[..]

Net zoals dat alles waar alt-right het niet mee eens is links is zo geld dat ook voor de wat extremere linksen die alles waar ze het niet mee eens zijn rechts is.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 16:21 schreef Chewie het volgende:

[..]

Ik pakte eigenlijk de verkeerde reactie van Bram maar het is natuurlijk wel zo bij de extremen dat iedereen die het niet met hun eens is ze onmiddellijk links of rechts genoemd worden, ik ben inmiddels de tel kwijt geraakt hoe vaak ik links ben genoemd in de afgelopen paar maand door voornamelijk de alt-righters hier.

Er zit natuurlijk wel een groot verschil in het rechtse van de VVD en die van de Republikeinen of de Engelse conservatieven en ik denk dat jij het alleen op economische kenmerken bekijkt.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 14:59 schreef Chewie het volgende:

[..]

Net zoals dat alles waar alt-right het niet mee eens is links is zo geld dat ook voor de wat extremere linksen die alles waar ze het niet mee eens zijn rechts is.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 16:13 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

VVD en D66 als rechts bestempelen is helemaal niets extreems of geks aan. Zeker naar internationale maatstaven.

https://manifesto-project.wzb.eu/

VVD is bijvoorbeeld zelfs rechtser dan de Engelse Conservatieven, en slechts fractioneel minder rechts dan de Republikeinen (niet: verwaarloosbaar, maar zeker wel een klein verschil). Ik vertrouw liever onafhankelijke wetenschappers zonder denktank agenda dan het wegzetten van anderen als extremisten.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 16:21 schreef Chewie het volgende:
Er zit natuurlijk wel een groot verschil in het rechtse van de VVD en die van de Republikeinen of de Engelse conservatieven en ik denk dat jij het alleen op economische kenmerken bekijkt.

quote:

Op donderdag 24 november 2016 14:59 schreef Chewie het volgende:

[..]

Net zoals dat alles waar alt-right het niet mee eens is links is zo geld dat ook voor de wat extremere linksen die alles waar ze het niet mee eens zijn rechts is.

quote:

Maandag schreef Shula Rijxman, baas van de publieke omroep [en VVD lid...], in de Volkskrant dat de onverwachte uitslag in de VS gevolgen moet hebben. „Ook in Nederland speelt de vraag of de zogenoemde mainstream media wel weten wat er speelt op straat”, stond er.

Zelfkritiek: altijd sympathiek. Toch vrees ik dat hier een paar dingen grondig misgaan.

Gallup concludeerde afgelopen weekeinde dat ook driekwart van de Amerikanen deze uitslag niet zag aankomen, inclusief ruim zestig procent van de Trump-stemmers. Dus het zou kunnen, ik zeg het maar even, dat Nederlandse media met twijfels over hun kennis van de VS, iets te veel van zichzelf vragen.

Ook is even de vraag wie in de VS voortaan de mainstream media zijn. Het rechts-nationalistische Breitbart News steunde Trump door dik en dun, dus dat lijkt me dan de nieuwe mainstream. Maar op die website zag ik niet één schuldbewust stuk omdat ze nooit voorzagen dat Clinton de meeste stemmen zou krijgen. Wel geeft Breitbart News al jaren af op The New York Times, ook al onthulde die krant het grootste schandaal in Trumps voordeel: Clintons clandestiene mailserver. Dus welk medium faalde hier eigenlijk volgens de publieke omroep?

twitter:

youpvanthek twitterde op zaterdag 26-11-2016 om 08:16:05 Stakkertelevisiezaterdag https://t.co/BJjusLPIU2 reageer retweet

quote:

Op zaterdag 26 november 2016 12:33 schreef Klopkoek het volgende:

twitter:

youpvanthek twitterde op zaterdag 26-11-2016 om 08:16:05 Stakkertelevisiezaterdag https://t.co/BJjusLPIU2 reageer retweet

Belachelijk dat je een zelf ondertekend contract niet eens mee naar huis mag nemen.

De rechtse krachten hebben de afgelopen 20 jaar goed gas gegeven.

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 19:25 schreef Klopkoek het volgende:
„Ook in Nederland speelt de vraag of de zogenoemde mainstream media wel weten wat er speelt op straat”, stond er.

quote:

Rechts moet niet over 'linkse dominantie' jammeren

Opinieartikel Thomas von der Dunk

OPINIE In nieuwsprogramma's van zogenaamde linkse omroepen worden in het uitnodigingsbeleid de gunsten allang tamelijk evenredig verdeeld, schrijft Thomas von der Dunk.

quote:

Tegenover een 'natuurlijke' oververtegenwoordiging van linkse mensen in de publieke sector staat zo een volledige rechtse dominantie in het bedrijfsleven.
Wie over het eerste zeurt, moet eerst maar eens een paar SP'ers aan het hoofd van Shell en ABN-Amro benoemen

quote:

Op zondag 27 november 2016 22:08 schreef bluemoon23 het volgende:
Uit die link:

[..]

Het is in het bedrijfsleven wel de bedoeling dat er winst gemaakt wordt natuurlijk, dat is voor SPers een vies woord.

quote:

Op zondag 27 november 2016 22:08 schreef bluemoon23 het volgende:
Uit die link:

[..]

Het is in het bedrijfsleven wel de bedoeling dat er winst gemaakt wordt natuurlijk, dat is voor SPers een vies woord.

quote:

Op zondag 27 november 2016 22:08 schreef bluemoon23 het volgende:
Uit die link:

[..]

Het is in het bedrijfsleven wel de bedoeling dat er winst gemaakt wordt natuurlijk, dat is voor SPers een vies woord.

quote:

Op maandag 28 november 2016 00:08 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Jij rukt zijn woorden nogal uit de context. Het punt is dat linkse mensen door de bank genomen minder bezig zijn met geld naar binnen te harken, die vinden een maatschappelijke carrière die door de bank genomen minder goed betaalt - zoals bij de media - ook prima, zolang ze maar een fatsoenlijk salaris krijgen en ze kunnen doen wat ze leuk vinden. Ze hebben meer maatschappelijke betrokkenheid en voelen zich eerder aangetrokken tot een vak zoals de journalistiek.

quote:

Op maandag 28 november 2016 00:16 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]

SP-ers of linkse mensen in het algemeen zijn niet tegen winst maken of kapitalisme in het algemeen natuurlijk. Ze zijn alleen niet voor het winst maken / maximaliseren ten koste van alles.

Dat is wel een belangrijke nuance, zeker in een tijd waarin winstmaximalisatie steeds vaker het enige uitgangspunt lijkt te zijn.

quote:

Op zaterdag 26 november 2016 14:49 schreef Bram_van_Loon het volgende:

[..]

Walgelijk, om meerdere redenen; omdat we in Nederland zo de hulpverlening en de zorg hebben afgebroken, omdat dit soort televisie bestaat en omdat de overheid het toestaat.
Het meest tragische, voordat een linkse lente kan aanbreken zal wellicht eerst nog een guurdere winter volgen aangezien de PVV eerder lijkt te gaan regeren dan de SP. Al zit ook de SP gelukkig wel in de lift (de trend is duidelijk omhoogwaarts, en dit ondanks een veel zwakkere leider dan dat Jan Marijnissen was), gelukkig hebben we in Nederland een links alternatief.

quote:

Op maandag 28 november 2016 22:48 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

http://s.vk.nl/s3992-a4421697/

Dit is ook een uitstekend en bondig stuk. Inclusief quotes van Galjaard (baas Rtl) zelf.

quote:

Op maandag 28 november 2016 22:48 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

http://s.vk.nl/s3992-a4421697/

Dit is ook een uitstekend en bondig stuk. Inclusief quotes van Galjaard (baas Rtl) zelf.

quote:

Op zondag 12 februari 2017 14:21 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Wat is het probleem?

quote:

Op zondag 12 februari 2017 11:15 schreef Klopkoek het volgende:
Roderick Veelo ontmaskerd.

https://mobile.twitter.com/dewaremerijn/status/830021975774990338

quote:

Op donderdag 16 februari 2017 09:07 schreef corehype het volgende:
Links is sociaal.
Rechts is asociaal.