GTST: ERIK DE VOGEL18 September 2015Na een lange zomerstop is Goede Tijden Slechte Tijdens inmiddels al weer drie weken dagelijks te zien. Dit seizoen belooft extra feestelijk te worden, want op 1 oktober bestaat de serie 25 jaar! En dat is heel bijzonder, want nog nooit liep een serie zo lang op de Nederlandse televisie.
Erik de Vogel is bijna niet meer los te zien van GTST. Al sinds 1996 speelt hij de rol van Ludo Sanders. Toch doet hij ontzettend veel naast het opnemen voor ’s lands populairste soapserie.
Tussen het draaien door nam Erik de tijd om het met ons te hebben over zijn rol en de serie en vertelt hij ons wat hij nog meer doet.
Het is een bijna ongekend fenomeen dat je zo lang aan één bepaalde productie verbonden bent. Hoe is dat voor u?Time flies when you’re having fun.. Ik kwam 20 jaar geleden bij de serie. In eerste instantie omdat ik ervaring wilde opdoen in acteren voor de camera. Mijn toneelschoolopleiding was leerzaam maar acteren voor de camera had geen enkele aandacht. Toch wel een belangrijke skill voor een acteur. Bij GTST kon ik meteen mijn lol op. In een productie waar elke week in een razend tempo vijf afleveringen gedraaid moesten worden kon ik direct een hoop ‘vlieguren’ maken. Werken met drie camera’s tegelijk, een super hoog tempo, veel dynamiek.Maar vooral de kans om in deze serie een nieuw karakter van de grond af op te bouwen en een eigen invulling te kunnen geven aan mijn rol maakten dat ik al snel verslaafd raakte aan het spelen bij GTST.
Wat mij daarbij ook aantrok - en dat is nog steeds zo – is dat het best geruisloos werk is. Ik ga via de achterdeur de studio binnen, speel mijn scènes en ga via de achterdeur weer weg. Geen publiek, geen applaus. De impact van meer dan 1,5 miljoen kijkers elke avond speelt geen enkele rol. Er wordt heel geconcentreerd en in betrekkelijke stilte gewerkt. Dat bevalt mij zeer.
Toen ik kwam bestond de serie vijf jaar en niemand kon toen bevroeden dat het success na 25 jaar nog steeds onverminderd groot zou zijn. En dat gaat ook niet vanzelf. Daar moet elke dag hard voor geknokt worden, vooruit gedacht, bijgestuurd. Nooit gemakzuchtig zijn. Joop van den Ende heeft ooit gezegd: ‘GTST is als een supertanker. Als zo’n zwaar schip eenmaal uit koers is geraakt dan duurt het heel lang voor het daar weer op terug is . Je moet op tijd bijsturen.’ Dat levert een bijzondere dynamiek op. Iedereen is op zijn eigen manier verantwoordelijk. Het is leuk om daar nog steeds deel van uit te maken.
Is Ludo een alter ego van u geworden?Nee, dat is strikt gescheiden. Wat wel gebeurt als er zoveel mensen zolang kijken naar een serie, is dat men karaktereigenschappen van de rol die je speelt, gaat toedichten aan je persoon. Dat is voor Erik soms best lastig geweest. Ik word ook vaak bij mijn rolfiguur-naam genoemd en niet bij mijn eigen naam. In die zin wordt dat alter-ego je eigenlijk een beetje opgedrongen. Maar mijn karakter staat haaks op dat van Ludo. Dus nee, ik doe mijn pak aan, speel de rol van Ludo en als dat pak uitgaat dan is Ludo ook helemaal weg.
Waar zit voor u na al die jaren nog de uitdaging?Dat heeft alles te maken met de rol; ik ben nog lang niet uitgekeken op Ludo. En daar kan ik ook goed over sparren met de bedenkers. Maar het heeft ook te maken met het tempo waarin we werken. Ik krijg elke week een nieuw script, dat houdt het fris. Ik weet nooit ver van te voren wat er gaat gebeuren en wat mijn personage gaat doen. Soms lees ik in het script weer dingen waarvan ik denk: ‘Hoe ga ik dat nu weer vormgeven?’. Dat is dan de uitdaging voor mij als acteur. Ik moet er maar voor zorgen dat het gespeeld wordt.
Hoe onmogelijker de situatie, hoe spannender het voor mij is.
Hoe ziet een week bij GTST eruit?We hebben vaste repetitiedagen op maandag en woensdagochtend. De rest van de week zijn we bezig met draaien. Daarbij nemen we op per set. Dat houdt in dat bijvoorbeeld op één dag alle scènes die zich die week in Ludo’s woonkamer afspelen, worden opgenomen.
Voor de scenes die ik heb op andere sets ben ik present op de overige opnamedagen. Het kan wel eens voorkomen dat spelers maar drie dagen in een week verlangd worden op de set maar vaak ook vijf. Dat hangt samen met hoe groot het aandeel van je personage in het verhaal is op dat moment. Voor mij is die flexibiliteit erg fijn, omdat ik op die manier ook de kans krijg om dingen naast GTST te doen.
Welke scène vergeet u nooit meer?Het dansen van de Tango bij de Dode Zee in Israël. Maar er zijn naast alle emotionele en romantische scènes ook een flink aantal spannende momenten geweest. Zo herinner ik me nog goed de explosie in Ludo’s huis. Die werd op de set in de studio gefilmd en dat had een enorme impact. De special effects worden altijd gedaan door onze Bas en hij had het die dag ook weer goed voor elkaar. Dat was echt even schrikken. En ik ben ik ook wel eens met een enorm paard de set opgekomen – cadeautje van Ludo voor z’n dochter Nina - wat overigens niet geheel ongevaarlijk was.
Als ik terugdenk aan mooie scènes, kom ik toch snel op de vele buitenopnames en dan vooral de opnames in het buitenland; Israël, Maleisië, Curaçao. Even niet in de studio, filmen in de buitenlucht en vaak op prachtige locaties. Op Curaçao eindigden de draaidagen met een diner aan een lange tafel op het strand met de hele crew. Dat zijn mooie momenten. Als ik dan toevallig ook nog scènes heb samen met mijn vrouw Caroline voelt dat natuurlijk helemaal als een cadeau. Hard werken, maar je bent ook samen op zo’n prachtige plek bent met je geliefde.
Vindt u het soms ook lastig om met uw echtgenote Caroline te spelen?
Nee, dat is het leukste wat er is. Maar in het allereerste begin vond ik het wel lastig om liefdesscenes met Caroline te spelen. Wij waren in werkelijkheid ook verliefd op elkaar maar dat was nog niet ‘in the open’. Ik vond het als acteur een handicap. Het kwam te dichtbij. Al die technici en cameramensen stonden er bovenop, waardoor ik het gevoel kreeg dat het op mijn voorhoofd te lezen stond.
U heeft onlangs gezegd: Als ik stop, stop ik samen met Caroline. Waarom wilt u dat?Dat heeft te maken met het feit dat we alles wat we doen ook echt met ons tweeën doen. We zijn een team. Een belangrijk aspect van het feit dat ik dit nog steeds doe, is omat ik het samen met Caroline kan doen. GTST is een beetje bij ons leven gaan horen. We hebben er nog steeds veel plezier erin.
Onlangs is alweer het derde seizoen van het reisprogramma Romancing The Globe uitgezonden. Hoe speciaal is dit programma voor u?Heel speciaal, omdat helemaal van ons is. We produceren het zelf. Het staat daardoor heel dicht bij ons. We hadden allebei altijd al de wens gehad om veel te reizen en veel verschillende plekken van de wereld te zien. Dat is nu uitgemond in een eigen programma, waarvan we zelf de regisseur zijn. Dat geeft ons een enorme vrijheid. Productie, regie, montage en muziekkeuze, alles is in eigen hand. Het is heel fijn om iets te maken dat helemaal van je zelf is.
Daarnaast is het een heel ander vakgebied dan acteren. Het maken van iets moois op een ander vlak neemt met zich mee dat je andere skills onder de knie moet krijgen. Dat is een hele andere manier van creatief bezig zijn en daar genieten wij allebei erg van.
Jullie zijn samen ook al een lange tijd als ambassadeurs verbonden aan de stichting KidsRights…Ja, sinds de oprichting in 2003. Deze stichting dragen we een heel warm hart toe. KidsRights komt op voor de rechten van kwetsbare kinderen waar ook ter wereld en is initiatiefnemer van de Internationale Kindervredesprijs. Dat is de prijs voor een kind dat zelf vaak uit een schrijnende situatie komt en zich op bijzondere wijze heeft ingezet voor de rechten van het kind en zich sterk heeft getoond om de situatie van kwetsbare kinderen te verbeteren. In plaats van het eigen hachje te redden springen deze kinderen voor anderen in de bres en ontplooien initiatieven die het lot van andere kwetsbare kinderen een andere wending kan geven. Het zijn ‘changemakers.’ Dat is zo bijzonder.
De prijs wordt elk jaar officiëel uitgereikt in de Ridderzaal door een Nobel Vredesprijswinnaar. Vorig jaar werd dat in het bijzijn van Koning Willem Alexander gedaan door Nobel Vredesprijswinnaar Desmond Tutu. Malala, de Pakistaanse kinderrechtenactiviste die vecht voor het recht op onderwijs voor meisjes wereldwijd won de Kindervredesprijs in 2013 en kreeg vorig jaar de Nobel Vredesprijs toegekend samen met Kailash Satyarthi. KidsRights is ook nauw betrokken bij de projecten van Satyarthi in India waar hij met zijn organisatie kinderen bevrijdt uit situaties van grove uitbuiting, kinderarbeid en slavernij.
Caroline en ik zijn al een aantal keren voor KidsRights bij hem in India op bezoek geweest. Dat was heel indrukwekkend. Het zou mooi zijn als de Internationale Kinder Vredesprijs op den duur een zelfde status verwerft als de Nobelprijs voor de Vrede. Maar ook nu al biedt de Kindervredesprijs de winnaars een internationaal podium. Bovendien zijn ze verenigd in ‘The Youngsters’, waarmee zij met elkaar wereldleiders en politici ertoe bewegen om beter naar kinderen te luisteren. En dat is ook gelijk waar ik op hoop. Dat die kinderen de politiek in gaan en op een dag de wereld echt een stukje beter kunnen maken.
Het nieuwe seizoen van GTST is dagelijks te zien om 20.00 uur op RTL4.