Depressie & Angst #126 Waar we soms even minder opletten :P

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 00:59 schreef Monopoly het volgende:

[..]

Goed. Van crisis was geen sprake (meer), dus een gunstig geprek gehad. Krijg nu vanaf komende week dagbehandeling om de kern van de basis aan te pakken waar de problemen liggen. Dan is nog veel praten over hoe ik met de problemen om ga. Mag in ieder geval ook gewoon werken (werk maakt nuttig). Dus het is even plannen komende week. Sowieso 1-2 dagen werken en de rest dagbehandeling.

Ben je hier tevreden over? Het klinkt als een goede afspraak. Gelukkig is er geen sprake van crisis meer. Ik ben blij voor je

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 01:48 schreef Droopie het volgende:
Echt bizar om te merken hoe je denkt na 2,5 maanden thuis een flinke stap vooruit te hebben gemaakt 1 akkefietje je weer terug bij af zet..

Ik wou dat ik mijn hoofd gewoon in standbymode kon zetten en dat ie morgen om 0900 automatisch weer aan gaat

Uit een terugval kom je meestal gemakkelijker, al is het natuurlijk wel ontzettend rot *knuffel*
Heel veel sterkte

----------------------------

Ego: Het gaat hier ech heel erg rot. Ben totaal uit balans door de EMDR (en het stomme is dat dit een kleine detailherinnering is, niet eens de echt grote "trauma's". Echt iets waarvan ik boos ben dat het me raakt). Ik kan me amper concentreren en heb continu huilbuien. EMDR lijkt enkel maar meer herbelevingen en momenten van dissociatie op te roepen en de psych wil net zolang doorgaan met EMDR totdat dit over is. Ik weet niet hoe ik dit moet gaan trekken. Sowieso, vanaf september twee dagen in de week dagbehandeling en drie volle dagen stage. Ik vrees dat het wat erg veel is. Alleen nu geen EMDR is niet mogelijk, geen stage ook niet. Dus bikkeltijden. Anyways... ik weet waardoor ik het doe en ik ben dankbaar voor alle hulp die ik krijg

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 14:27 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ben je hier tevreden over? Het klinkt als een goede afspraak. Gelukkig is er geen sprake van crisis meer. Ik ben blij voor je

[..]

Uit een terugval kom je meestal gemakkelijker, al is het natuurlijk wel ontzettend rot *knuffel*
Heel veel sterkte

----------------------------

Ego: Het gaat hier ech heel erg rot. Ben totaal uit balans door de EMDR (en het stomme is dat dit een kleine detailherinnering is, niet eens de echt grote "trauma's". Echt iets waarvan ik boos ben dat het me raakt). Ik kan me amper concentreren en heb continu huilbuien. EMDR lijkt enkel maar meer herbelevingen en momenten van dissociatie op te roepen en de psych wil net zolang doorgaan met EMDR totdat dit over is. Ik weet niet hoe ik dit moet gaan trekken. Sowieso, vanaf september twee dagen in de week dagbehandeling en drie volle dagen stage. Ik vrees dat het wat erg veel is. Alleen nu geen EMDR is niet mogelijk, geen stage ook niet. Dus bikkeltijden. Anyways... ik weet waardoor ik het doe en ik ben dankbaar voor alle hulp die ik krijg

Misschien triggert dat ene kleine toch ook andere gevoelens of dingen. Laat het komen en zet door, je gaat echt met stappen vooruit nu. En ooit als t een stuk beter is dan zul je terugkijken en blij zijn dat je niet meer in dat dal zit.

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 15:16 schreef zomie het volgende:

[..]

Misschien triggert dat ene kleine toch ook andere gevoelens of dingen. Laat het komen en zet door, je gaat echt met stappen vooruit nu. En ooit als t een stuk beter is dan zul je terugkijken en blij zijn dat je niet meer in dat dal zit.

Dat denk ik ook Het was wel een herinnering die staat voor hoe er in het algemeen met me omgegaan werd en hoe er over mij gedacht werd.
En ik denk ook hier heel veel van te leren en aan te gaan hebben. Nooit eerder heb ik echt stil gestaan mij dit soort dingen. Ik had geen problemen en ik had geen trauma, ik was gewoon het slechtste en stomste mens op de wereld. Nu wordt er wat anders geleerd.
En het scheelt dat ik deze vrouw dusdanig vertrouw dat ik echt durf te vertellen en durf te voelen en open durf te zijn. Ze steunt me echt heel erg

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 17:27 schreef Monopoly het volgende:

[..]

Heel tevreden Ben wel benieuwd wat dagbehandeling in gaat houden. In ieder geval blij dat ik gewoon op de trein mag zitten verder. Komt allemaal wel weer goed. Sterker nog, ik kom hier nog beter uit! Dus heel klote dat zo'n terugval (de 1e) gelijk zo tyfuszwaar was, maar het oppakken gaat wel aardig.

Dagbehandeling vind ik persoonlijk een fantastische uitvinding. Je kan er echt heel erg veel aan hebben. Je bent echt goed bezig en daar mag je heel trots op zijn!

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 19:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
@ Child: Echt wat in je spoiler staat
Echt niet te geloven

Ja, ik word er verdrietig van. Dat viel niet helemaal niet mee, lieve CotS.

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 20:15 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ja, ik word er verdrietig van. Dat viel niet helemaal niet mee, lieve CotS.

^^^ QFT.

Sorry... ik wil niet jullie nare gevoelens geven. Het spijt me, ik weet even niet hoe ik verder op jullie reacties moet reageren _{Het verward me een beetje}

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 20:40 schreef ChildoftheStars het volgende:


Sorry... ik wil niet jullie nare gevoelens geven. Het spijt me, ik weet even niet hoe ik verder op jullie reacties moet reageren _{Het verward me een beetje}

Stel nou dat een vriend of een vriendin met het verhaal in die spoiler naar jou toe zou komen, en zou zeggen "ach, wat er gebeurt is, het valt allemaal wel mee!". Zou je dat geloven?
Of zou je misschien toch tegen hem of haar willen zeggen dat het best wel een dingetje is, dat wat er gebeurde?

Ik denk dat het gros van de mensen namelijk best in shock zouden zijn als iemand tussen neus en lippen door een jeugd-anekdote als die van jou zou delen (en het wel degelijk een issue vinden).

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 23:55 schreef Detroit het volgende:

[..]

Stel nou dat een vriend of een vriendin met het verhaal in die spoiler naar jou toe zou komen, en zou zeggen "ach, wat er gebeurt is, het valt allemaal wel mee!". Zou je dat geloven?
Of zou je misschien toch tegen hem of haar willen zeggen dat het best wel een dingetje is, dat wat er gebeurde?

Ik denk dat het gros van de mensen namelijk best in shock zouden zijn als iemand tussen neus en lippen door een jeugd-anekdote als die van jou zou delen (en het wel degelijk een issue vinden).

Goed gezegd, en een knuff voor Child, ze doet t zo goed

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 23:57 schreef zomie het volgende:

[..]

Goed gezegd, en een knuff voor Child, ze doet t zo goed

Totaal mee eens! Ik vind CotS een vette eindbaas!

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 23:59 schreef Detroit het volgende:

[..]

Totaal mee eens! Ik vind CotS een vette eindbaas!

Als we dat vaak genoeg herhalen dan gaat ze het misschien zelf ook een beetje geloven

Ja, ga er ff in zitten wrijven dat ze vet is

Child, hang in there

quote:

[

Je bent flexibel, joe ken doe dis

Haha, dit kan mooi op een t-shirt voor de vereniging van mensen met dis

Wow... mensen Jullie zijn echt te lief voor me en maken me verlegen... Dank jullie wel

quote:

Op zaterdag 15 augustus 2015 23:55 schreef Detroit het volgende:

[..]

Stel nou dat een vriend of een vriendin met het verhaal in die spoiler naar jou toe zou komen, en zou zeggen "ach, wat er gebeurt is, het valt allemaal wel mee!". Zou je dat geloven?
Of zou je misschien toch tegen hem of haar willen zeggen dat het best wel een dingetje is, dat wat er gebeurde?

Ik denk dat het gros van de mensen namelijk best in shock zouden zijn als iemand tussen neus en lippen door een jeugd-anekdote als die van jou zou delen (en het wel degelijk een issue vinden).

Met de jaren begin ik steeds meer te leren dat dingen eventueel wel een issue waren. Toen ik net ging studeren en mijn huidige vriendenkring ontmoette, had ik daar echt nul beeld van. Als we toen jeugsnekdotes aan het uitwisselen waren, shockeerde ik ze regelmatig met dingen die ik toen als grappig en normaal beschouwde. Uit hun reactie maakte ik op dat ze immers uit een heel ander milieu kwamen, ik vond ze weredvreemd. Inmiddels heb ik geleerd dat wereldvreemd vanuit twee kanten kan komen: verwende mensen worden wereldvreemd. Al geloof ik inmiddels dat ik het zelf ook ben geworden, maar totaal vanuit een ander perspectief.

De ironie is dat mijn vrienden me overempathisch vinden (ook bij kennissen en studiegenoten sta ik daarom bekent). Dit krijg ik in therapie ook terug, soms ben ik te begripvol volgens hen. Dus als een ander me zoiets zo vertellen, zou me dat erg raken. Alleen ik meet met erg dubbele maten Daarnaast zet ik dit soort herinneringen tegenover andere levenservaringen, als ik die zou moeten ranken, komt dit toch echt ergens op de bodum van de traumaschaal (en is het eigenlijk wel weer grappig)

Ik merk alleen de laatste tijd, deze zomer (?), dat die grappige anekdotes niet meer grappig zijn ^{(de overemotionele psych heeft op een groot schoolbord geklad wat volgens het behandelteam waarschijnlijk de oorzaken van de problemen waren, zonder enige subtiliteit toe te passen. Dat was auw}). Daarnaast komen de signalen van anderen steeds meer binnen (vrienden durven langzaam en zeker meer vanuit hun gevoel op dingen te reageren of komen terug op dingen en wat het met ze deed, trauma-psych die de afspraken verzet zodat ze pauze kan hebben erna, andere behandelaar is misschien niet alleen maar overemotioneel, jullie)... Het is een heel raar proces om in te zitten. Zeker omdat ik helemaal niet met mijn hoofd in het verleden wil zitten, ik wil in het hier en nu zitten. Werken aan de toekomst, alles ontgroeien en succesvol worden. Helaas lukt alleen met zelfbeschadiging en de eetstoornis, waardoor ik nu wel hiermee bezig moet. Mijn hoofd in het verleden en (zoals de overemotionele behandelaar zegt) al het gevoel inhalen.

Dank jullie wel en sorry voor deze blurp o.O Jullie zijn echt te goed voor me
Ik ga nu weer in standje sociaal !

Child, ik denk niet dat je behandelaar overemotioneel is, ook niet een beetje. Maar jouw verhaal is gewoon heftig.

En tering zeg, die broer van jou, die spoort echt niet. En als de rest van jouw familie hem niet heeft laten opsluiten sporen ze zelf ook niet. Wat een achterlijke idioten. Mijn handen jeuken om ze zelf ook even een dergelijke behandeling te geven. Denk alleen dat ik daarvoor de bak in draai.
Het is zeker allemaal al te lang geleden om hen te laten vervolgen?

Sterkte moppie ik vind jouw behandelaren tof, dat ze het langzaamaan voor elkaar krijgen dat je gaat inzien dat het allemaal niet aan jou ligt!

Edit: waarom zou je in standje sociaal moeten? Jij mag ook egoposten.

Maar Child, dat hoort toch ook bij overleven. Dingen normaal gaan vinden, rationaliseren. Als je op een andere levensstand gaat dan moeten die dingen ook veranderen.

Ik herken het wel hoor. Een oude therapeute zei een keer;
´Als ik hoor hoe jij praat over die situaties, hoe normaal jij dat vind. Des te serieuzer en ingrijpender ik dezelfde situaties vind. Dingen waar jij elke keer weer van zegt ´het is oké´ grijpen mij elke keer weer naar de keel.´

Ik ben daarna niet meer naar haar toe gegaan. Ze deed zo eng Maar in behandeling verder heb ik er nog heel vaak aan gedacht.

Nou, maak je in ieder geval maar niet druk over het gevoel dat je anderen zou kunnen geven met je verhalen. Al hoor je waarschijnlijk ook liever dat ik blij word van je vooruitgang. Je werkt er hard voor. Je mag trots zijn!

quote:

Op zondag 16 augustus 2015 09:18 schreef Luchtbel het volgende:
Maar Child, dat hoort toch ook bij overleven. Dingen normaal gaan vinden, rationaliseren. Als je op een andere levensstand gaat dan moeten die dingen ook veranderen.

Ik herken het wel hoor. Een oude therapeute zei een keer;
´Als ik hoor hoe jij praat over die situaties, hoe normaal jij dat vind. Des te serieuzer en ingrijpender ik dezelfde situaties vind. Dingen waar jij elke keer weer van zegt ´het is oké´ grijpen mij elke keer weer naar de keel.´

Ik ben daarna niet meer naar haar toe gegaan. Ze deed zo eng Maar in behandeling verder heb ik er nog heel vaak aan gedacht.

Dat herken ik ook wel. Dingen ok vinden en mezelf de schuld geven. Ze zijn bij mij ook best effe bezig geweest om me te laten inzien dat ik dingen van vroeger erg mag vinden. Al relativeer ik nog steeds veel. Misschien deels ook wel terecht

En ook angst gehad over wat je een ander aan zou doen door het te vertellen. Ik heb ook nooit wat aan verplegend personeel willen vertellen omdat ik het zielig vond. En op een dag zei de trauma-therapeute:
'Ik ga je doorverwijzen . Ik kan jouw trauma niet aan.'
Het volde vreselijk, terwijl ze eigenlijk alleen zei. Dit is te complex, hier is andere hulp voor nodig. Maar het voelde wel als ik d'r echt iets had aangedaan. Maar ja als je last hebt van schuldgevoelens dan is dat natuurlijk al snel zo.

quote:

Op zondag 16 augustus 2015 09:24 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik denk dat vrouwen dit over het algemeen vrij snel doen, omdat zij alles op zichzelf betrekken (ook al is het rationeel gezien nog zo duidelijk dat het niet hun schuld is, ik kom dit echt erg vaak tegen, maakt niet uit wat voor vrouw)

Hmm, zou het?
Zouden mannen die vroeger niet zo leuk behandeld zijn dat niet hebben?

Ik kom er nog op terug. Heb beetje haast