quote:

Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.

Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.

Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc

en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.

SPOILER

_Bar_
_Ingrid_
_NIKKI_
amaranta
appelsap
Asyniur
AwayTL
Basboussa
Bass-Miss
Becky27
Beessie-Jen
Belana
bix
Bla_Bla_Bla
Brighteyes
Butterflower
cattie
chan
Chanty
Chell
Crumpette
Cwen
Cygne
danic
DaviniaHR
debuurvrouw
DevilsAndDust
Diaan73
Digger
DJMO
draculletje
droomvrouwtje
dutchie
Estrys
ET
evenstar
Faja-lobi
Ferrari_rood
Five_Horizons
Flower-Ti-Amo
flugeltje
freecell
Fruppel
Fuente
gewoonmezelf87
gr8w8
Grijs
Guuzewuus
Hilzillah
Huup
Icicle
Igraine
Incantrix
Innepin
Ireth
jeetjejom
Jelief
jessie
Jojogirl
Joshua.
JufMariska
just me
Juup©
k_i_m
Kersjes
kleurdoos (dakota)
knorretje
KP
Kwakz0r
L-E
LadyBlack
Leonieke
Lijnloos
Lily
Linda2205
Lishe
livelink
Loena-tik-
Lois
Loj
LovelyLady
Luchtbel
m@x
Macka
Madelieve
Maffemuts
MaJo
Malteser
Maneki.neko
Marie
Marlinde
McLaura
mefke79
Memmel
MeNicole
mijsje
Miss_Sly
Moonah
Moussy
Mrien
oeke
Orea
Owlet
Oxymoron
p_iglet
Pandora73
phluphy
pinquit
PM-girl
Poppejans
Pvoesss
Radyhyn
Raissa
Razztwizzle
Reinhilde
relain
Rewimo
Rockabella
Roomsnoes
Rottdog
-sabine-
Saffier
seilram
shmoopy
Sjak
Sjeen
Slaapmeisje
snoopy
soempie
sologratia
sonnetje85
Sorbootje
Sparkling
Spuuglokje
Ssserpente
Stormqueen
Stout
Sugar
Swets
Tan
Tazz
Tessie
Texelonia
The_Tankgirl
Ticootje
Troel
twentemeisje
Vicky
Vivi
Vlindur
XcUZ_Me
Ymme
Ynske
Yvonne
Zweefvliegje

SPOILER

De gelukkige jeugd
Op 5 januari 1983 werd ik geboren in het ziekenhuis in Leiden. Ik groeide op in een dorp ergens in het Groene Hart, en had kort gezegd een fijne jeugd.

Mijn vader had een eigen bedrijf (de steenhouwerij die mijn opa in de jaren 50 begonnen was, had hij overgenomen) en was weinig thuis. Mijn moeder ging ook weer werken toen ik een jaar of 7 was en mijn broertje 5, als invaljuf op basisscholen in de buurt. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat mijn ouders er voor mij waren, en als ik terugdenk aan mijn kinderjaren zijn dat vooral blije herinneringen.

Ons leven centreerde zich heel erg op 1 plek: in 1 en dezelfde straat woonden we, woonden ook mijn opa en oma (van vader's kant) en aan het einde van die straat was het bedrijf van mijn vader - hij was dus nooit ver weg ook al werkte hij veel. Toen ik voor het eerst op kamers ging besefte ik dat het best apart is: mijn vader woont nu nog steeds in de straat waar hij als tienjarige vanuit Friesland kwam wonen met zijn familie en heeft ook nooit ergens anders gewoond, hij is getrouwd vanuit het ouderlijk huis...

Mijn grootouders speelden daardoor ook een grote rol in mijn jeugd - ik was er erg vaak, om te spelen, en logeren. Mijn opa en oma van vader's kant woonden dus schuin tegenover ons, en die van moeder's kant woonden eerst in Beverwijk maar toen ze eenmaal in Zoetermeer kwamen wonen zag ik ze ook vaker. Ik logeerde daar wel minder vaak, vond dat ook minder leuk omdat oma eigenlijk net zo 'streng' was als mijn moeder - naar mate ik ouder werd zag ik goed hoe veel mijn moeder op haar moeder leek, en nu bij mezelf en mijn moeder merk ik het (tot even grote ergernis als mijn moeder destijds) ook. Bij opa en oma van vader's kant mocht echt ALLES. Soms misschien een beetje teveel. Mijn moeder heeft toen ik volwassen was ook weleens laten merken dat de bemoeienis van oma en tante met onze opvoeding niet prettig voor haar was.

Ik leerde makkelijk, ben in groep 1 getest op cognitief gebied omdat school wilde dat ik een klas zou overslaan. Mijn moeder was ertegen, en ik ben nog steeds blij dat ze het ook na die test heeft tegengehouden, want ik zou het sociaal-emotioneel niet gered hebben tussen de oudere kinderen, dat vond ik al moeilijk genoeg tussen de leeftijdsgenootjes. Er kwam uit dat ik qua cognitief niveau al op niveau eind groep 4 zat, maar ik bleef dus gewoon in groep 1. Extra werkjes enzo deden ze dan weer niet aan op school, dus ik heb de hele basisschool met twee vingers in mijn neus gedaan - en ik genoot er eigenlijk wel van.

Na groep acht ging ik naar een school 10 km verderop waar ik in de klas kwam met 2 klasgenootjes en mijn beste vriendinnetje van blokfluitles. 1 van die klasgenootjes van de basisschool was de extreem hoogbegaafde jongen die al sinds ik 4 was bij me in de klas zat en waardoor ik nooit het gevoel heb gehad dat ik me hoefde te bewijzen als "slim kind" ofzo, hij was toch altijd slimmer en sneller Ook op de middelbare school had ik het naar mijn zin en ging ik goed. Ik had leuke vriendinnen - met twee daarvan ben ik nog steeds close, en haalde met weinig moeite hoge cijfers. Ik vond het dan ook best moeilijk om te gaan studeren (ik ben niet goed met veranderingen), maar ook daar hetzelfde verhaal: leuke vrienden gevonden en gemaakt, mede dankzij het studenten zangkoor waar ik lid werd (ik zong sinds mijn veertiende in een kinderkoor en vond dat heerlijk, dus wilde als student er ook mee verder). Ook hier weer een aantal vrienden voor het leven gemaakt, en het zingen werd met de jaren steeds serieuzer. Ik ben heel blij dat ik dat nog steeds als uitlaatklep heb. Ook met een aantal vrienden van de studie Engels heb ik nog contact.

De schaduw op de achtergrond
Dat is het gelukkige verhaal van mijn jeugd. Dit is wat er op de achtergrond speelde:

Op mijn negentiende was ik ondertussen op kamers gegaan, aan het begin van mijn tweede studiejaar, en werd toen ingehaald door de schaduw die eigenlijk al langere tijd op de achtergrond was in mijn tot dan toe schijnbaar zorgeloze leventje. Ik werd nu echt eenzaam, ongelukkig en depressief, en kwam minstens 20-30 kilo aan (niet voor het laatst, en ik was al niet slank). Dit was de opmaat voor wat de volgende jaren van mijn leven zou gaan beheersen en waarvan ik nu nog de "littekens" draag: depressie en eetstoornissen.

Ik heb het tot nu toe namelijk niet gehad over mijn problemen met mijn gewicht en mijn zelfbeeld. Problemen die eigenlijk al begonnen toen ik 7 jaar was en we op school moesten meten en wegen voor een project "je lichaam en gezondheid". Toen wist ik zeker wat ik al sinds nóg eerder vermoedde: ik was dik. En dik was een probleem, want dik was dom en dik was lelijk. Ik heb werkelijk geen idee waar je als zo'n klein kind al zulke denkbeelden vandaan haalt, maar het is mijn hele jeugd op de achtergrond blijven spelen, en werd een groter en groter probleem naar mate ik ouder werd. Ik was ook zeker niet slank. Ik snoepte teveel, vooral bij oma, waar een bakje altijd twee keer gevuld mocht worden, en die bordjes rundvlees met jus voor me maakte en gehaktballetjes. Nadat mijn amandelen eruit waren en ik niet meer vaker ziek dan gezond was begon dat al snel aan te zetten.

Het is heel gek en dubbel, want in mijn herinneringen ben ik tot mijn negentiende altijd heel gelukkig en zorgeloos geweest, maar tegelijkertijd werd ik op de basisschool al niet gekozen bij gym, uitgemaakt voor worstenpakhuis toen ik mijn nieuwe roze trainingspak aanhad, weggehoond toen ik waagde dezelfde gympen te kopen als een populair meisje uit de klas die ook wat mollig was maar kleren van oilily droeg en een bak aan zelfvertrouwen met zich meedroeg overal waar ze kwam. Ik werd niet echt gepest en niet echt buitengesloten, had ook vriendinnetjes, maar ik moest eigenlijk altijd voldoen aan wat ze van mij wilden om er nog bij te mogen horen, het was in veel gevallen vriendschap onder voorwaarden. Ik moest hun respect verdienen, en als kind ging ik daar zonder me af te vragen of dat zo hoorde in mee. Het dieptepunt was toen ik in groep acht, eind van het jaar, per ongeluk te hard kneep in de hand van klasgenoot R bij "stroom doorgeven". Hij had namelijk een gebroken middenhandsbeentje maar deed toch mee (WHY!?! ) en ik vergat dat in het spel en kneep "gewoon". Ze hebben me als een hond op de grond laten rondkruipen met een tas over mijn hoofd, me op mijn kont slaand en schoppend, daarmee kon ik het goed maken. Ik heb dit verhaal nog nooit aan iemand verteld. Ik schaamde me er zo voor...

Op de middelbare school nam ik snel de positie van clown in, ter bescherming van mezelf, dat werkte goed en ik maakte gelukkig naast veel kennissen ook een paar goeie vriendinnen. Maar ook hier weer de schaduw van mijn overgewicht altijd aanwezig. Ik heb nooit een vriendje gehad tijdens de middelbare en was altijd bezig met afvallen (al dan niet succesvol). Ik ging vanaf mijn 16e veel uit met een vroegrijp vriendinnetje die elke week een andere jongen aan haar lippen had hangen, en die uiteindelijk mij aan de kant zette toen we na ons eindexamen samen op vakantie zouden maar zij inmiddels al een jaar een vaste vriend had. Het is tussen haar en mij overigens weer goed gekomen, we zijn nu nog steeds BFF's. Vergevingsgezind ben ik altijd geweest, en onze vriendschap heeft die fase misschien ook wel nodig gehad - zij weet dondersgoed wat ze me toen aandeed, en ik weet heel goed wat ik wel en niet pik van haar.

Ik jojo'de de middelbare school door, en in mijn studie begon het echte grote afvallen en aankomen, en dat is eigenlijk niet meer gestopt sindsdien. Ik heb sinds mijn 19e alles gewogen tussen 76 en 145 kilo. 76 was ook mijn laagste gewicht na de puberteit, met mijn eindexamen woog ik dat ook. Met dat gewicht ben ik officieel nog net obees trouwens, maar ik zie er dan echt niet slecht uit.

Ik heb bij psychologen gelopen en in groepstherapie gezeten voor mijn eetgedrag en voor mijn depressieve gevoelens, en inmiddels is het behoorlijk onder controle. Ik hoop, tegen beter weten in, toch ooit nog richting een bmi van 30 te gaan (momenteel zit ik aan de hoge kant van het spectrum) zeker met het oog op eventueel een tweede kindje. Ik ben in elk geval wel een stuk gelukkiger dan in de jaren tussen mijn 19e en 27e.

De tweede helft
Ik ben tijdens mijn studie achteraf gezien een aantal keren depressief geweest, maar ben daar pas na 2006 wat aan gaan doen. In 2006 studeerde ik af, begon ik aan mijn PhD en deed ik een bestuursjaar bij het studentenkoor en het leek alsof er een grauwe sluier van mijn leven afviel. Ineens was ik zomaar zonder voorwaarden populair en wilden mensen met mij praten zonder dat ik steeds dacht "zouden ze me wel leuk vinden"? Ik veranderde enorm, werd veel zelfverzekerder, kreeg er een bak vrienden en kennissen bij...Ik ging ineens elke week naar de kroeg, leefde eindelijk een studentenleven... wel was ik weer eens hartstochtelijk verliefd op iemand die dat niet beantwoordde... althans, hij wist het niet, en op een gegeven moment had hij een andere vriendin, that's how I roll...
Na die verandering was ik eindelijk klaar voor het aanpakken van mijn problemen, en daar heb ik dan ook de jaren 2007-2010 periodes voor gebruikt. In die jaren ben ik nog af en aan heel down geweest en ook veeeeeel afgevallen en veeeeeel aangekomen. Maar ik had ook eindelijk mijn eerste vriendje. Als ik dit nu zo lees snap ik wel dat ik mijn phD niet afkreeg in die jaren, ik zat wel op kantoor maar was meer bezig met af en aan dan wel feesten dan wel aan mezelf werken..

En toen ontmoette ik in 2010, bijna aan het einde van mijn contract als PhD en klaar om de wetenschap vaarwel te zeggen en docent te worden, J.ulian. De jongen waarvan ik niet kon geloven dat hij mij écht leuk vond. Die ik na een week flirten op onze zangvakantie eindelijk zoende in de nacht na het afsluitende tuinfeest, tussen de waxinelichtjes en lege wijnflessen, en die sindsdien niet meer bij me weggeweest is. Die mij mooi en lief vindt ondanks mijn soms explosieve karakter en mijn onzekerheden en huilbuien. Die mij onze mooie lieve zoon schonk en zonder wie ik me mijn leven niet meer kan voorstellen.

Qua gewicht gaat het nog steeds niet goed met me, maar ik ben veel heel veel gelukkiger nog dan ik me ooit had kunnen voorstellen

Met hem aan mijn zijde lukte het me om mijn draai op school te vinden, ik ben echt blij met mijn werk als juf, ook al vind ik het soms zwaar. Met hem naast me voltooide ik tóch nog mijn PhD en studeerde ik af als docent.

Ik merk dat ik een beetje de draad kwijtraak van mijn verhaal, maar dat is niet zo erg denk ik. Ik ben ook vast vanalles vergeten, maar dat geeft niet.

Voor mijn gevoel is mijn leven nu niet allen compleet maar ook héél. Ik had een gelukkige jeugd met een schaduw op de achtergrond, in mijn studie en PhD overheerste de schaduw met af en toe een zonnige periode of doorbraak tussendoor, en nu is het gewoon zoals het is: soms zijn dingen even kut, maar mijn leven is tof soms wil ik dingen anders of maak ik me veel te druk om iets, maar dat kan ik delen met J. en als ik het even niet zie zitten dan maak ik M. aan het lachen en vergeet ik dat allemaal weer...

Dus ik denk dat ik mijn verhaal hier wel kan afsluiten. Een beetje chaotisch, zoals ik stiekem ook wel ben.

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 14:16 schreef DevilsAndDust het volgende:
Kwak, ik vind je een lieverd!

En net als bij Razz bedenk ik me weer even hoe lang we elkaar allemaal eigenlijk al 'kennen'... Ik weet nog wel, dat het iets werd met J.! .

SPOILER

Helaas zijn het gepest worden en de gewichtsproblemen herkenbaar en kan me zo goed voorstellen dat je daar een flinke deuk van opgelopen hebt. Goed dat je daarvoor hulp hebt gezocht!

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 16:22 schreef Phaidra het volgende:


Ik vind je zo'n sprankelende uitstraling hebben en je bent een lieve mama. En ik ben heel jaloers op je creativiteit!

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 14:16 schreef DevilsAndDust het volgende:
Kwak, ik vind je een lieverd!

En net als bij Razz bedenk ik me weer even hoe lang we elkaar allemaal eigenlijk al 'kennen'... Ik weet nog wel, dat het iets werd met J.! .

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 18:00 schreef Amsel het volgende:

[..]

Ja leuk is dat hè, we all go way back En wat zijn we allemaal veranderd en ver gekomen sindsdien!

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 18:17 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Volgens mij 'ken' ik jou van nóg langer geleden uit t LUSH topic, kan dat kloppen?

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 18:29 schreef Amsel het volgende:

[..]

Yes, daar is destijds vrij veel van m'n stufi aan opgegaan XM zat daar ook, daar mocht ik na een Lush-meet blijven logeren toen de treinen niet meer reden

En wij hebben natuurlijk gezamenlijke kennissen aan wie ik nooit goed kan uitleggen waar ik jou nou eigenlijk van ken

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 18:46 schreef MaJo het volgende:
Posten jullie dan ook allemaal in OUD al zonder kinderen of kennen jullie elkaar uit andere topics zoals het LUSH topic?

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 18:59 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Uit Slank de zomer/herfst/etc in

Waar het vaker niet dan wel over eten ging

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 19:23 schreef Razztwizzle het volgende:
Kwak en DAD en Amsel en XM en Phaidra ken ik van Bikram yoga toch

Kwak je verhaal Je bent een topmens! Prachtig van binnen en van buiten.

Sorry dat mijn vraag nu pas komt. Vakantie- en zwangerhoofd . Ik vroeg me af: je bent een sterke, vooruitstrevende vrouw; feministisch waar ik vaak denk 'Ach, laat maar' . Wat wil je M. hier van meegeven?

quote:

Op zondag 26 juli 2015 12:58 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik hoop dat M van mij/ons mee krijgt dat er meer is dan het traditionele rolmodel man/vrouw. Dat meisjes ook dokter worden, of piloot, en jongens ook kraamverzorger of verpleegkundige. Ik probeer M speelgoed te geven dat hem interesseert, laatst was dat een pop. Maar hij vertoont ook enorme interesse in alles met wielen, dus auto's zullen binnenkort wel volgen.

Ik denk niet dat ik heel bewust allerlei dogma's aan hem mee ga geven, maar ik hoop dat in onze omgang met elkaar en hoe we praten over dingen thuis er vanzelf iets meekomt. J doet bijvoorbeeld best veel verzorgingstaken en huishoudelijke taken, en werkt net als ik vier dagen. We bespreken vaak hardop seksistische stereotiepen die we op tv of in de bladen zien...

Ik hoop dat ik hem kan meegeven dat ik vind dat vrouwen en mannen evenveel verantwoording hebben voor financiële onafhankelijkheid en zelf je zaakjes regelen.

Maarrrr t is ook mijn kleine lieverd, dus kan me best voorstellen dat ik langer dan nodig zijn wasjes voor hem draai als hij straks groter is

quote:

Op zondag 26 juli 2015 12:58 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik hoop dat M van mij/ons mee krijgt dat er meer is dan het traditionele rolmodel man/vrouw. Dat meisjes ook dokter worden, of piloot, en jongens ook kraamverzorger of verpleegkundige. Ik probeer M speelgoed te geven dat hem interesseert, laatst was dat een pop. Maar hij vertoont ook enorme interesse in alles met wielen, dus auto's zullen binnenkort wel volgen.

Ik denk niet dat ik heel bewust allerlei dogma's aan hem mee ga geven, maar ik hoop dat in onze omgang met elkaar en hoe we praten over dingen thuis er vanzelf iets meekomt. J doet bijvoorbeeld best veel verzorgingstaken en huishoudelijke taken, en werkt net als ik vier dagen. We bespreken vaak hardop seksistische stereotiepen die we op tv of in de bladen zien...

Ik hoop dat ik hem kan meegeven dat ik vind dat vrouwen en mannen evenveel verantwoording hebben voor financiële onafhankelijkheid en zelf je zaakjes regelen.

Maarrrr t is ook mijn kleine lieverd, dus kan me best voorstellen dat ik langer dan nodig zijn wasjes voor hem draai als hij straks groter is

quote:

Op zaterdag 25 juli 2015 23:15 schreef MaJo het volgende:

[..]

Ah Ik ken ook best wat namen uit het Gezond Slank/Dieet topic, waaronder ook jouw naam Wel grappig dat we uiteindelijk allemaal hier weer terecht komen

quote:

Op zondag 26 juli 2015 12:58 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik hoop dat M van mij/ons mee krijgt dat er meer is dan het traditionele rolmodel man/vrouw. Dat meisjes ook dokter worden, of piloot, en jongens ook kraamverzorger of verpleegkundige. Ik probeer M speelgoed te geven dat hem interesseert, laatst was dat een pop. Maar hij vertoont ook enorme interesse in alles met wielen, dus auto's zullen binnenkort wel volgen.

Ik denk niet dat ik heel bewust allerlei dogma's aan hem mee ga geven, maar ik hoop dat in onze omgang met elkaar en hoe we praten over dingen thuis er vanzelf iets meekomt. J doet bijvoorbeeld best veel verzorgingstaken en huishoudelijke taken, en werkt net als ik vier dagen. We bespreken vaak hardop seksistische stereotiepen die we op tv of in de bladen zien...

Ik hoop dat ik hem kan meegeven dat ik vind dat vrouwen en mannen evenveel verantwoording hebben voor financiële onafhankelijkheid en zelf je zaakjes regelen.

Maarrrr t is ook mijn kleine lieverd, dus kan me best voorstellen dat ik langer dan nodig zijn wasjes voor hem draai als hij straks groter is

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 05:31 schreef Loj het volgende:
Ik ben er mee bezig

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 07:54 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Neem je tijd hoor!

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 09:30 schreef Loj het volgende:

[..]



Ben op vakantie, dus op m'n mobiel aan het schrijven.
Gaat iets minder snel.

SPOILER

Op de grappigste dag van het jaar, _{nu 30 jaar geleden} werd ik na 42 weken zwangerschap geboren. Tweeëneenhalf jaar later werd ik grote zus en was ik gezegend met een gelukkig gezinnetje.

Wij waren al snel na mijn geboorte verhuisd naar Rotterdam. Mijn vader had/heeft nogal een bijzonder beroep. Hij is koster/beheerder van een kerk en zalencentrum. Wij woonden dan ook aan de kerk, in onze keuken zat een deur en dan stond je in de kerk.

Ik heb ook over de eerste vijftien jaar van mijn leven weinig te vertellen. Ik was gelukkig. Had veel vriendinnen, ondanks dat ik super verlegen was, een beste vriendin, mijn ouders waren erg relax en school ging mij erg gemakkelijk af. Ook op de middelbare school ging het goed. Hier was het natuurlijk even zoeken, maar ik kreeg ook hier weer, ondanks nog steeds erg verlegen, een leuke vriendengroep om mij heen.

Aan het begin van 3 gymnasium ging het mis. Mijn ouders gingen scheiden. Natuurlijk wist ik wel dat er probleempjes waren in het huwelijk, mijn vader werkte echt heel veel, maar ruzies waren er nooit. Helaas was dit ook het startsein van 5 vervelende, verdrietige, nou eigenlijk gewoon k*t jaren.

Ik heb lang zitten twijfelen wat ik over deze jaren wou schrijven. Ik kan natuurlijk alle ellende gaan opschrijven, maar wat schiet ik er mee op? Aan de andere kant heeft het mij wel gevormd en enorme littekens achter gelaten. De angst overheerste mijn leven, ondanks dat ik natuurlijk ook leuke momenten had.

Wat gebeurde er in die jaren?
- vader kreeg een nieuw gezin
- moeder hertrouwde met een man met psychische problemen --> negatieve karakterverandering bij mijn moeder
- langdurig (niet fysiek) seksueel misbruik
- in alleen mijn bijzijn een zelfmoordpoging van de man van mijn moeder
- geen steun meer op schoolgebied, terwijl ik die wel nodig had.
- een zeer dominant zusje

Het is misschien stom, maar ik heb er een opsomming van gemaakt. Heel kil en zonder echte uitleg opgeschreven. _{zodat ik het kan laten staan. Ik hou niet van drama, ik vertel liever over de positieve dingen. Maar je mag best doorvragen, ik heb geen geheimen.}


Na 5 jaar kreeg ik (toen studeerde aan de universiteit) een kamer aangeboden. Dat heeft mij gered.
Ik ontsnapte aan mijn "hel". Ik kreeg leuke nieuwe vrienden, genoot van het studentenleven, had een interessant liefdesleven en kreeg wat meer vertrouwen in mezelf.

Zo durfde ik mijn stiekeme droom achterna te gaan en ging ik naar de pabo. Daar had ik drie fantastische jaren, maar tijdens een buitenlandse stage kreeg ik te maken met pestgedrag. Mijn "vriendinnen" kraakte alles af wat ik deed, lachte me uit, sloten mij buiten en op een gegeven moment ben ik in elkaar geslagen door ze. Waarom? Ik weet het nog steeds niet. Ik was iets ouder, had een vaste relatie en ik wilde goed doen ipv uitgaan. Maar toch.. Pestgedrag door juffen, je snapt het toch niet.
Gelukkig had ik de liefde van mijn leven achter mij staan, en ben ik na 1 maand gepest worden alleen verder gegaan. En dit heeft mijzelf alleen sterker gemaakt. Ik denk dat ik serieus als een ander, beter persoon ben teruggekomen. _{Het meest stomme was nog wel dat ik terug kwam na mijn reis en dat hetzelfde gebeurde. Mijn nieuwe huisgenootjes wilden mij het huis uit, ze hadden iemand anders op het oog. Ik ben daar weggegaan en ben in een mini appartementje gaan wonen.}

Dit is ook een goed moment om over de liefde van mijn leven te beginnen.
Mijn liefdesleven was best interessant. Jongens vonden mij best leuk, maar ik was alleen niet echt relatiemateriaal. Hier was ik op een gegeven moment wel een beetje klaar mee. Nu had ik een lief vriendinnetje _{jullie kennen haar wel, Cwen} die wel iemand voor mij wist, D.
Tijdens een pokeravondje (georganiseerd met die reden door Cwen) was het meteen raak. Het klinkt misschien heel cliché, maar ik wilde hem. Na een paar pokeravondjes waren we officieel een stel. En ja, ik geloof in ware liefde, want D. is mijn ware liefde zonder twijfel. Onze relatie was al snel zo sterk dat ik ook gewoon naar het buitenland ging voor een paar maanden. Zijn steun was voor mij ook alles wat ik nodig had.
En zo hebben wij nu al 8 jaar lang een , voor ons, perfecte relatie. We zijn samen op meerdere mooie verre reizen gegaan, we gingen samenwonen en op zoek naar betere woningen, we hielpen elkaar de scriptie door, vonden beide een vaste baan en hebben gewoon heel veel lol.

Een duidelijke wens deelde we: kinderen. Nu ongeveer 3 jaar geleden gingen we ervoor. Meteen in ronde 1 mochten we ons gelukkig prijzen. Na een zeer relaxe zwangerschap kwam Ow met slechts 35 weken, ipv van de door ons verwachte 42 weken, onverwacht met een spoedkeizersnede ter wereld.
Na 12 maanden mag je weer zwanger raken en dat deden we dan ook

Nu gaat het met de kids prima, maar momenteel gewoon toch ook ff minder. Mijn directeur wilt mij eruit werken. Het idee, dat er een kans is dat ik over een jaar werkloos thuis zit, beangstigt mij. Ik word als ik veel thuis zit altijd erg somber.
Verder gaat mijn moeder weer scheiden, of toch niet, of toch wel... De onzekerheid en angst dat hij mijn moeder iets aandoet kan ik niet uit m'n hoofd krijgen. Maar ik kan er verder weinig mee, ze heeft al lang geleden voor hem gekozen.
Maar komt allemaal wel weer goed, gewoon doorgaan

De vraag van Kwak
Ow kwam onverwacht met een lastige start. Hij was er nog niet klaar voor, maar wij ook niet.
Wij kwamen na twee weken thuis zonder ervaring, zonder kennis, zonder kraamhulp en zonder vertrouwen. Maar wij deden alles voor ons mannetje en hadden ook de leukste en liefste baby ter wereld. Wel had hij heel veel last van slaapproblemen en verlatingsangst. Anderen, onze familie en zelfs het kdv, vonden hem best een moeilijke baby. Zo hebben wij dat toen nooit ervaren. Wij gingen er in mee en deden vooral wat wij goed vonden voelen. Huilen, was oppakken etc.
Wij hadden met 1 ding moeilijk. Het slapen.... We hebben wekenlang op 3 uur slaap per nacht geleefd, soms durfde we de auto niet te pakken omdat we zo moe waren. Maar we gingen door, want we moesten wel. En toen kwam ook inderdaad ook bij ons de vraag, willen we nog wel een tweede. Maar toch, dat toekomstplaatje, _{2 jongens met weinig leeftijdsverschil en dan nog een meisje na 4 jaar} zag er zo mooi uit.
Dus dan heb je een keus (zo zagen wij het). Ga je wachten totdat de problemen zijn opgelost en dan door met de tweede, of ga je gelijk door want slaap heb je toch al niet.
Wij hebben voor het tweede gekozen en die keuze heeft perfect uitgepakt.
Dus die derde..... Die wil ik nog zeker wel..... Ooit

quote:

Op woensdag 29 juli 2015 23:24 schreef Loj het volgende:
Stokjes doorgeven vind ik eigenlijk niet zo leuk, maar ik heb er een idee over.
Jullie horen me snel

SPOILER

bij mij waren het toekomstige paramedici. Ik begrijp daar niks van.

SPOILER

In groep 8 had ik een behoorlijk populaire meester die trots vertelde dat hij toen hij zelf op de middelbare school zat een jongen zo erg had gepest dat ie zelfmoord had gepleegd. Ik geloofde mijn oren niet.

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 14:52 schreef Phaidra het volgende:
Cygne . De woorden 'trots' en 'zelfmoord' in 1 zin, dat kán toch niet?! En dan ook nog van een leerkracht. Ik word er naar van.

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 14:49 schreef Phaidra het volgende:
(en ik vind het oprecht een naar idee dat mijn kleine gevoelige jongetje volgend jaar ook op school zit )

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 13:41 schreef Shandaly het volgende:
Ik vind het eigenlijk best wel een heel eng idee... dat er op een lerarenopleiding zelfs gepest wordt. Als de toekomstige juffen en meesters dat al niet goed voorleven, hoe moet dat dan straks in hun klassen goed gaan?

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 14:57 schreef kwakz0r het volgende:
Allereerst dankjewel voor je verhaal Loj ik vind het mooi dat je een manier vond om toch dingen te delen zonder teveel erop in te gaan. Wat rot dat je zo'n nare scheiding hebt moeten meemaken en dat je zulke rotmensen trof tijdens je studie.

Op wat anderen zeggen over pestende juffen: tsja, ook docenten en juffen zijn nét mensen. In elke groepsdynamiek komt dit soort gedrag voor. Ik denk niet dat mensen met een sociaal beroep daarin erg anders zijn dan anderen. Heck, een vriendin van mij is weggepest van de opleiding tot rechter en officier van justitie. Door haar begeleiders. Dat zijn dus rechters. Ik vrees dat wreedheid en buitensluiten overal voorkomt

quote:

Op donderdag 30 juli 2015 21:51 schreef Stormqueen het volgende:
Loj, mijn Valentijn lief mens ben je!

SPOILER

Ik ben geboren eind december 1984, met 31 weken en nog iets. Veel te vroeg natuurlijk. Gelukig heb ik er niets aantoonbaars aan overgehouden. Helemaal normaal ben ik ook niet, maar goed, wie is dat wel?

Mijn jeugd was heel fijn, eigenlijk. Gek is dat, want er is genoeg gebeurd - ik hing heel erg aan mijn ouders, was verlegen en teruggetrokken, had grote darmproblemen. Maar ik was heel gelukkig in mijn eigen wereld, was dol op buitenspelen en mijn knuffels, en zodra ik kon lezen, deed ik dat. Ik LAS. Altijd. Overal. Er gingen letterlijk werelden voor me open.
Toen ik zeven was, kreeg mijn moeder voor de eerste keer borstkanker. Het moet indruk gemaakt hebben, maar ik denk dat mijn ouders er vrij kalm mee om zijn gegaan. Ik weet nog dat ze in het ziekenhuis lag en dat ze een tijdje haar arm niet goed kon gebruiken, maar angst kan ik me niet herinneren van die periode. Gelukkig herstelde mijn moeder goed en hoewel ze me nooit meer heeft leren breien, kabbelde het leven heerlijk door.
Ik speelde in groep 3 in een musical, huilde om zielige liedjes en nam de hoofdrol op me. Genieten was dat! Maar ik had het lef niet op toneelles te gaan, en dat vind ik tot de dag van vandaag wel eens jammer.
Ik was een rustig, teruggetrokken kind. Heel slim, maar dat sprong er niet echt uit. Ik weet nog dat ik in groep 4 ineens het principe van de tafels doorhad ("als ik er dus steeds hetzelfde bij optel, kan ik ze allemaal maken!" - we waren pas bij de tafel van 6), en dat ik heel enthousiast opsprong om dat aan de juf te vertellen. Er werd niet echt geluisterd en ik heb het toen maar gelaten.
Achteraf gezien heb ik géén idee of het echt zo slim van me was of niet, maar ik kan me veel meer van dat soort Eureka!-momentjes herinneren. Ik genoot er enorm van om mijn eigen geest en mogelijkheden te verkennen. Ik haalde ook altijd goede cijfers en was op mijn eigen manier een streber.
Natuurlijk had school ook een keerzijde: ook ik werd gepest. Ik snapte de grappen of opmerkingen van mijn leeftijdsgenootjes niet altijd en was, op die manier die kinderen feilloos aanvoelen, 'anders'. Maar het bleef bij woorden, en dankzij mijn heerlijke thuissituatie (mijn moeder werkte alleen 's ochtends) heb ik nooit tegen school opgezien.

Pas in groep 8 werd ik me een beetje bewust van mijn slimheid. Ik kreeg zonder twijfel gymnasiumadvies, en koos voor een andere middelbare dan mijn drie vriendinnen. Ik wilde een school die fijn voelde, niet één die iedereen koos.
Mijn brugklas was niet zo'n beste. Ik zat in een gecombineerde mavo-havo-vwo brugklas en dat was gewoon niet de beste combinatie. Het pesten bleef, vooral naroepen. Tot de dag van vandaag heb ik een enorme hekel aan naroepen en napraten. Maar aan het einde van de eerste had ik een vriendin gemaakt, helemaal zelf - man, man, wat was ik daar trots op. In de tweede kwamen daar nog vriendinnen bij en eigenlijk heb ik vanaf toen een heel normale middelbare schooltijd gehad. 's Middags kletste ik met vriendinnen of las ik thuis een boek, 's avonds maakte ik huiswerk. Ik vond het fantastisch.

Rond die tijd kwam er een nieuwe jongen bij ons op school, W. Hij sloot zich aan bij onze vriendengroep, maar ik was niet geïnteresseerd. Ik had vanaf de tweede al een echte crush op een jongen bij mij in de klas, af en aan zoals dat gaat. Dat bleef ook, tot ik in de vijfde toch echt definitief door hem werd afgewezen. Maar het duurde nog tot de zesde voor ik geïnteresseerd raakte in W.
Inmiddels was hij echt opgenomen in de groep vrienden, net als de jongen op wie zo lang verliefd was geweest, en waar Loj ook deel van uitmaakt. Het was niet altijd echt een makkelijke situatie - maar we zijn allemaal nog steeds 'bij elkaar' en dat vind ik toch zo prachtig. Ik ken deze vrienden al meer dan m'n halve leven, bizar toch?
Maar goed, W. dus. Aan het einde van zesde, tijdens ons eindexamen Engels, knipoogde hij naar me. Dat was het startsein voor verschillende voorzichtige toenaderingspogingen en jawel: mijn eerste vriendje. Hij ging naar Eindhoven, ik ging in Amsterdam studeren. We leken ten dode opgeschreven vermoed ik, maar niets is minder waar: in de lente van 2011 zijn we getrouwd.

Ik ben pas op mijn negentiende op kamers gegaan. Ik wilde eerst een jaar het studentenleven 'proeven.' Me er zomaar instorten was geen optie en ik ben tot op de dag van vandaag blij dat ik het zo heb gedaan. Studeren was fantastisch! Ik heb twee bachelors in drie jaar gedaan, maar slechts voor één een scriptie geschreven - ik hield niet van schrijven .
Mijn hoofdstudie was een beetje vreemd, maar wel lekker en ik trof er wat meer gelijkgestemden. Ik maakte twee goede vrienden (waaronder D. van Loj) en deed allemaal commissies, redactiewerk en andere comités erbij. Ook werkte ik in de boekhandel.
Daarna heb ik me naar een prestigieuze Letteren-master geknokt, en ik ben erin gekomen. Daar zat ik helaas totaal niet op mijn plek. Het was een groepje van 10 mensen en ik paste er gewoon niet tussen. Ook mijn stageplek paste niet bij mij. Die twee jaar waren dus echt bikkelen, en ik vermoed dat ik daár de eerste deuken in mijn zelfvertrouwen heb opgelopen. Ik paste er niet, het lukte me niet aan hun wensen te voldoen. Maar waarom niet?

Hoewel ik al vanaf zeer jonge leeftijd op mezelf reflecteerde, dook ik daar pas in mijn tienerjaren en vooral mijn studententijd echt in. Waarom deed ik dit, of reageerde ik zo? Waarom deden anderen dan iets anders?
Het is pas in die tijd geweest dat ik heb ontdekt dat ik hoogbegaafd ben, en misschien nog iets anders. Me laten testen heb ik geen zin in - ik functioneer uitstekend, alleen een beetje anders dan anderen. Wat voegt het stickertje dan toe? Achteraf herkenden mijn ouders veel van toen ik kind was, maar ja, daar is nu toch niets meer aan te veranderen.
Ik ben een klassieke onderpresteerder qua hoogbegaafdheid. Ik ben streberig maar lui en loop geen stap harder dan ik van mezelf moet. Godzijdank houd ik van leren, anders waren de poppen echt aan het dansen geweest.
Maar als iets mijn interesse heeft, dan stort ik me erin, op het obsessieve af. Vaak is dat heel handig: wil je iets weten, vraag het me! Ik weet er vaak wel genoeg van af om een gefundeerde uiteenzetting te geven. Soms is het onhandig: als ik moe of uit mijn evenwicht ben, dan kan ik me nergens anders op concentreren. Dan zijn het echte 'fieps' en ben ik een paar dagen ontregeld. Ik heb een enorme hekel aan die fieps, maar ik heb ze niet altijd onder controle. Tegenwoordig probeer ik dus triggers te vermijden, want Ellie heeft - heel begrijpelijk - geen geduld voor mama's fieps .

Gezien het bovenstaande zal het vast ook niemand verbazen dat ik niet zo lekker functioneer in een normale werkomgeving. Studeren was geweldig voor mij, want ik kon mijn eigen tempo, invulling en ritme bepalen, in een omgeving waar ik me vertrouwd voelde. Dat heb ik in mijn werkende leven nooit meer teruggevonden.
Ik heb in verschillende musea gewerkt. Ben ook daar gepest, omdat ik 'anders' was. Ik paste er niet. Mijn zelfvertrouwen brokkelde steeds verder af, ik was moe, kreeg meer darmproblemen. Achteraf gezien denk ik dat de vroege beginselen van een burn-out al in 2012 meemaakte. Ik was dol op mijn werk, maar niet op mijn bazen of collega's. Het was te druk, teveel prikkels en vreemde onderstromingen. Een kantoor is voor mij een soort snelweg: er raast van alles langs me heen qua mensen, opmerkingen en gevoelens, maar het gaat me te snel om het te begrijpen. Het was heel, heel erg vermoeiend om mijn hoofd boven water te houden, terwijl het werk (HBO niveau) veel te simpel voor me was.

Na ons trouwen in 2011 nam ik twee katten. Ik ben dól op katten en deze twee zijn ook echt mijn maatjes. Het zijn Brits Kortharen en zachter, liever en pluiziger heb ik ze nog nooit gezien .
Daarna kochten W. en ik een huis, in een klein dorp vlakbij onze geboortestad. Het klinkt gek, maar ons huis is dol op kinderen. We voelden het allebei zodra we binnenkwamen: hier wonen = kinderen.

Natuurlijk hadden we het er al eens eerder over gehad, maar ik wilde nooit kinderen. Ik vond mezelf geen moedertype. Ik denk dat ik pas nadacht over de mogelijkheden toen mijn moeder in 2010 opnieuw borstkanker kreeg. Ze is wederom hersteld, maar die keer maakte ik natuurlijk wel heel bewust mee. Het was zwaar. Niet omdat ze dood zou kunnen gaan, want dat gaan we toch. Maar ik wilde haar niet zien lijden, niet hoeven wachten hoe lang het zou duren. Dáár heb ik moeite mee. Nog steeds.

Ik ging me ook toen pas realiseren wat een band wij hebben en hoe mooi het is. Ik besefte toen pas dat ik haar in de buurt wilde hebben bij ons trouwen en ook bij een eventueel kind. Langzaam, heel langzaam verschoof de balans.
Toen we eenmaal in ons nieuwe huis woonden, ging het sneller. Eind 2012 was ik zwanger. Het was geen soepel zwangerschap: vanaf week 5 bloedverlies en met week 18 zat ik thuis met bekkeninstabiliteit.
Achteraf gezien was het heel goed dat ik zo vroeg al thuis kwam te zitten, want in combinatie met de zwangerschap was het op mijn werk helemaal niet meer te harden. Ik kon alle indrukken op een dag niet verwerken. Maar de pijn en beperkingen van de bekkenklachten waren heel frustrerend.
En toen werd W. ontslagen. Zomaar. Een enorme dreun, want het was crisis en zo makkelijk was er niet aan werk te komen.
Toch was ik blij dat hij er was, en dat hij me steunde. Toen na 42 weken en een dag onze Ellie eindelijk geboren werd, waren mijn klachten niet ineens voorbij. Wekenlang heeft hij met Ellie gelopen, terwijl zij krijste van de krampjes. Samen hebben we ons erdoorheen geslagen, maar het was niet gemakkelijk.
Toen W. weer werk vond, tuimelde ik een postpartumdepressie in. Het ging niet meer. Ik had jarenlang geknokte en gevochten, geprobeerd mezelf staande te houden in een wereld waar ik niet paste, had een ingewikkelde zwangerschap en een bevalling waarbij alle grenzen werden overschreden achter de rug - de koek was op.
Ik had huilbuien, raakte bij de minste druk in paniek en kon me fysiek ook niet uiten omdat ik nog steeds klachten had. Ik heb uiteindelijk hulp gehad van de psycholoog, maar daar ben ik na twee maanden mee gestopt - ik wist wat ze wilde horen, wat ik waarop zou kunnen zeggen om welk effect te bewerkstelligen. Kortom, ik had het gevoel dat ze niet echt tot me door kon dringen, omdat ze niet kon begrijpen hoe ik echt in elkaar stak. Wat ik ook probeerde, wat ik ook uitlegde.
Ik heb het zelf opgelost. Tijd was de sleutel. Ik kan niet zeggen dat ik weer helemaal de oude ben. Heel soms schiet de paniek weer even omhoog, maar dat zijn nog maar momenten. Wat ik wel van de psychologe heb geleerd, is dat dit het moment is om voor mezelf te kiezen. Voor wat IK wil.

Daarom heb ik mijn WW in iets fantastisch omgezet: ik ben ZZP'er geworden. Ik schrijf, vertaal en redigeer, iets wat ik al mijn hele leven erbij doe. Vorig jaar won ik een schrijfwedstrijd en toen heb ik de koe bij de horens gevat. Een uitgeverij heeft me eens kans gegeven en ik heb 'm met beide handen aangepakt.
En weet je? Ik geniet me suf. Ik vind het fantastisch om thuis te zijn en voor Ellie te zorgen, maar tegelijkertijd te kunnen werken met boeken en teksten. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, maar het lukt. Het gáát. En als je me dat vijf jaar geleden had verteld, had ik je voor gek verklaard.

Misschien, misschien komt er ooit nog een tweede kindje. Omdat ik zelf altijd enig kind ben geweest. Ik heb nooit iets gemist, dat komt nu pas. Want als mijn ouders oud en ziek worden, moet ik er voor ze zijn. Daar ben ik niet zo goed in, dat weet ik nu al. En dat weten zij ook. Natuurlijk zorg ik straks voor ze, maar dat zou ik graag delen, evenals de herinneringen.
Maar ik heb tijd voor mezelf nodig, en ik ben bang dat ik daar dan niet genoeg meer van heb. Dat ik er helemaal aan onderdoor ga. Dus we wachten het nog even af.

Wat is er verder nog te vertellen?
Ik ben dol op lezen en koken. Ik eet het liefst sushi, pasta of chocola. Ik drink líters thee op een dag en kan niet tegen koffie. We gaan graag naar fantasyfestivals en als we op vakantie gaan, maken we rondreizen.
Ook heb ik emetofobie (panische angst voor overgeven) en dat zit me soms wel in de weg. Maar ik laat er niets voor. Ik gedij het best bij kennis - als ik het weet dan kan ik ermee omgaan, en dat geldt voor alles. Verder is mijn glas meestal halfleeg in plats van halfvol, maar dat noem ik realistisch . En ik ben eigen wijs .

Nog even de vragen. Eerst die van Loj, over mijn toekomstplaatje. Ja, dat plaatje is 180 graden gedraaid. Nou ja, ik wilde altijd al graag voor mezelf beginnen, dat wel. Ik weet alleen niet of ik dat zonder Ellie gedurfd had. Waarschijnlijk had ik doorgemodderd tot ik uiteindelijk alsnog in een burn-out terecht was gekomen.
Ik heb altijd geweten waar ik heen ging en wat ik wilde. Zonder twijfel ging ik ervoor. En toen kwam die PPD, die heeft alles op losse schroeven gezet. Veel meer dan de keuze voor een kind. Ineens wist ik niets meer zeker en durfde ik niets meer te beslissen. Alles leek 'fout'. Maar uit de uiteengespatte beelden van dat toekomstplaatje dat ik eerst had, hebben we een nieuwe gemaakt. En ik denk dat die beter bij me past dan de eerste.

Voor Ela: ik sta vooral realistisch in het leven - maar ik leef ook erg graag in mijn eigen wereld. Daarin schiet ik een beetje heen weer. Ik bekijk dingen graag van alle kanten, ga het liefst overal heel diep op in. Ik ben gevoelig voor prikkels en stemmingen, maar ben daar door mijn ouders altijd heel erg goed in begeleid. Ik mocht er altijd zijn, hoe 'anders' ik ook ben. Er was altijd geduld en begrip voor me, ook als ik voor de vijfde keer met mijn moeder mijn gevoelens omtrent een of ander incident wilde doornemen.
Dat wil ik Ellie ook meegeven: ze mag er zijn. Haar gevoelens, haar gedachten, ze doen ertoe. Ontdek jezelf, leer jezelf kennen en gebruik die kennis om jezelf en anderen een stapje verder te helpen.
W. komt uit een familie waar dat allemaal veel gevoeliger ligt, hij heeft nooit dat gevoel gehad. Hij vindt het nu ook heel lastig omdat voor Ellie mogelijk te maken, maar het gaat ons lukken. Daar ben ik van overtuigd.
Van Ellie leer ik vooral om bij de dag te leven. Ik kan me enorm in mezelf terugtrekken en echt in mijn eigen wereld gaan zitten. Dat kan niet altijd, dus neem ik dingen zoals ze komen, veel meer dan vroeger. Ook helpt ze me om over mijn angsten heen te komen: voor ziekenhuizen, voor de tandarts, voor overgeven - voor haar doe ik het allemaal.
Dus ja, ik heb zeker het gevoel dat ik hard met haar meegroei. Ik lijk voor mijn gevoel niet meer op de persoon die ik drie jaar geleden was. Ik ben bedachtzamer, ernstiger en verantwoordelijker geworden. Maar ook vrolijker, energieker en wat meer in het hier en nu.

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 08:39 schreef Hilzillah het volgende:
Hoi! Ik heb het stokje van Cwen gekregen Ik zal mijn verhaalpen eens uit het vet trekken...

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 08:39 schreef Hilzillah het volgende:
Hoi! Ik heb het stokje van Cwen gekregen Ik zal mijn verhaalpen eens uit het vet trekken...

quote:

Op woensdag 5 augustus 2015 09:35 schreef Shandaly het volgende:
Cwen mijn Valentijn Wat schrijf je toch weer mooi, wat moet het toch heerlijk zijn jezelf zo goed in woorden uit te kunnen drukken. En zo stoer dat je voor jezelf begonnen bent!

En nu Hilz Ben benieuwd!
(Krijgen we van jou een fotoverhaal? )

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 10:41 schreef Cwen het volgende:

Ben benieuwd!

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 10:55 schreef Hilzillah het volgende:

[..]

Waauw... Het begint een beetje op een dagboek te lijken Ben nog een beetje in conclaaf of ik het wel moet posten zo

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 14:46 schreef NotTheSame het volgende:
Hilz, nooit overwogen om iets te doen met jouw schrijftalent? Hoe tragisch het verhaal ook is, jij schrijft zo luchtig, bondig en toch met een dosis humor .

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:17 schreef Barreltje het volgende:
[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:18 schreef Shandaly het volgende:
Het gaat toch om jou, jezelf, als persoon, als OUD-poster... niet of je wel of niet al kinderen hebt

Ben benieuwd naar jouw verhaal!

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:24 schreef MaJo het volgende:

[..]

Wat probeer je hier nou mee te zeggen

[..]

Lief

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:24 schreef Barreltje het volgende:

[..]

handen vol popcorn met een grote cola

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:14 schreef MaJo het volgende:
Hilz Ik ga er dit weekend eens goed voor zitten! Hoop dat niemand het gek vindt omdat ik natuurlijk (nog) kindloos ben Maar post wel vrij actief mee natuurlijk

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:54 schreef Barreltje het volgende:
laten we als kinderlozen OUD overnemen!!

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 15:59 schreef Cwen het volgende:
Hilz, ik houd van je . Heerlijke schrijfstijl, ook al zitten er betonnen muten tussen.

Maar wat ze gedaan hebben... Brrr. Wat is pesten toch een wijdverspreid probleem .

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:54 schreef Barreltje het volgende:
laten we als kinderlozen OUD overnemen!!

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:54 schreef Barreltje het volgende:
laten we als kinderlozen OUD overnemen!!

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2015 16:59 schreef Phaidra het volgende:

[..]

En sinds ik zelf kinderen heb, begrijp ik echt nul noppes nada van mensen als je vader. HOE in hemelsnaam is het mogelijk dat je zo ongeïnteresseerd bent in je eigen kind? Ik walg ervan.

SPOILER

Tijdens een warme zomernacht in het jaar 1982 zag ik om tien over twaalf ‘s nachts het levenslicht. Ik werd geboren in een warm gezin met een broer van vijf jaar ouder en een zus van zeven jaar ouder. Als ik terugkijk op mijn jeugd is dit heel liefdevol en positief, al was mijn vader er in mijn jeugd niet echt. Hij heeft altijd hard gewerkt en dit stond voor hem dan ook op de eerste plaats. Als hij ‘s avonds laat thuis kwam pakte hij een stoel en ging in de keuken zitten om aan mijn moeder te vertellen hoe het op het werk was. We mochten daar niet doorheen praten. Tijdens het eten was het enige moment dat ik mijn vader echt zag. Gelukkig maakte mijn moeder dit meer dan goed door altijd uit school met me te zitten en mijn dag door te nemen. Ook heb ik samen met mijn moeder de gaafste reizen gemaakt, onder andere naar Australië en Curacao. Ik heb altijd een goede band gehad met mijn broer en zus die gek waren op hun kleine zusje.

Ik ben een echte kreeft. Ik ben een familiemens en ben altijd heel erg verzorgend geweest. Mijn negatiefste kreeftentrekje is dat ik supergevoelig ben. Dit is wel eens lastig op een forum als Fok waar de mensen doorgaans heel erg direct zijn en heb hier echt mee leren omgaan. Al kan ik nog steeds soms erg ontdaan zijn van de hardheid van anderen

Ons gezin was altijd erg ondernemend. We hadden de gaafste vakanties waarbij we werkelijk heel Europa doorgereden zijn. Van voormalig Joegoslavië tot Turkije en van Marokko tot Scandinavië. Een van deze vakanties sloeg echter het noodlot toe, in 1988. We waren in Griekenland toen mijn oma van moeders kant overleed. In die tijd had je natuurlijk nog geen internet en sms dus mijn moeder kwam er bij toeval achter toen ze naar huis belde of alles goed ging met haar ouders. Mijn oom nam op en vertelde dat oma overleden was. We vlogen halsoverkop terug naar Nederland waar ons de tweede tegenslag te wachten stond: opa was van verdriet ook overleden. In een keer was ik mijn opa en oma kwijt en mijn moeder beide ouders.

Op dat moment besefte ik nog niet hoe bepalend die gebeurtenis voor de rest van mijn leven zou zijn. Ik was zes jaar oud en hoewel ik er wel heel verdrietig om was kan ik me ook herinneren dat ik tijdens de begrafenis op de grond zat te spelen. Vrij snel daarna werd echter duidelijk dat het veel meer impact op me had. Ik werd erg afhankelijk van mijn moeder en kreeg erge heimwee. Eigenlijk kwam het er op neer dat mijn moeder nooit lang weg van me kon zijn. Als ze ‘s avonds weg was lag ik in mijn bed te huilen omdat ik bang was dat ze doodging. Deze verlatingsangst heb ik de rest van mijn leven gehouden. Als mijn ouders een dagje weggingen ging ik altijd mee, ook als ik geen zin had. Want stel dat ze iets zou overkomen. Tot op de dag van vandaag heb ik er last van. Als vriendlief een avond gaat stappen dan loop ik mee tot aan de deur om hem een kus te geven en ik wil hem altijd goed in de ogen kijken als hij weggaat, want het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn. Gelukkig kan ik het daarna wel loslaten maar het moment van afscheid is voor mij altijd moeilijk.

Op school ging het goed. Ik kon makkelijk leren en ik had veel vriendjes en vriendinnetjes. Ik heb altijd geweten dat ik “anders” was maar wist niet waarom. Mensen vonden me altijd raar maar dan op een leuke manier. Ik vond dat maar stom want ik was toch gewoon mezelf en ik had geen idee wat er zo raar aan mij was. Ook op de middelbare school ging het goed, al merkte ik wel dat ik steeds meer moeite kreeg met vakken die ik minder interessant vond. Voor vakken die mijn interesse hadden haalde ik negens en voor vakken die ik minder boeiend vond haalde ik vijven, terwijl ik voor beiden even goed leerde.

Aan het einde van de middelbare school leerde ik mijn eerste vriendje kennen. Ik was stapelverliefd. Door hem werd de afhankelijkheid naar mijn moeder een stuk minder maar ik was wel super afhankelijk van hem. De eerste twee jaar waren we onafscheidelijk. Daarna begonnen de heftige ruzies. Hij wilde wat losser van mij komen maar ik had voor hem veel vriendschappen ernstig verwaterd dus ik vond dat hij het aan mij verplicht was om voor mij te gaan. Onze relatie was zeer explosief, we konden niet met en niet zonder elkaar. Op een gegeven moment vertelde hij me de echte reden waarom hij meer vrijheid wilde: hij was er achter gekomen ook op mannen te vallen en wilde de ruimte hebben om dit uit te zoeken. Achteraf gezien hadden we toen uit elkaar moeten gaan maar we besloten juist om op mijn negentiende samen te gaan wonen. Dit ging even goed, heel erg goed zelfs, zo lang we maar niet praatten over zijn gevoelens voor mannen. De bom stond echter op barsten dus dit issue kwam steeds maar naar boven. Ik hield zoveel van hem en gaf hem een vrijbrief om het dan maar te proberen zolang hij maar bij mij bleef. Ik kon me geen leven voorstellen zonder hem. Op een gegeven moment was de situatie echt onhoudbaar en maakte hij het uit.

Dit was het begin van mijn eerste zware depressie. Ik zag het leven niet meer zitten en kwam terecht bij een psychiater. Ik had nul zelfvertrouwen meer, die was langzaamaan afgebrokkeld omdat ik steeds een stukje van mijn eigen grenzen overschreed. In die tijd studeerde ik journalistiek en kreeg ik de kans van mijn leven: ik kon twee semesters in Londen studeren. Deze kans pakte ik met beide handen aan en ik bloeide weer enorm op. In Londen werd ik weer verliefd en kreeg ik een leuke groep vriendinnen. Ik deed dingen waar ik de jaren ervoor niet aan toe was gekomen: ik ging stappen en had lol met anderen. Het leven was zo slecht nog niet! Ik kijk nog steeds met veel plezier terug naar deze periode in mijn leven. Door mijn vrienden in Londen leerde ik indiemuziek kennen en werd een stuk alternatiever in mijn muzieksmaak.

Eenmaal terug in Nederland ging ik op kamers wonen in Amsterdam. Dit was een gemixte tijd omdat ik enerzijds de tijd van mijn leven had met veel uitgaan maar aan de andere kant was dit de eerste keer dat mijn vader ziek werd. Hij bleek darmkanker te hebben. Dit was voor hem een wake-up call dat hij altijd veel te veel gewerkt had en te weinig tijd aan zijn gezin had besteed. We hebben dit uitgepraat en sindsdien is mijn vader 180 graden gedraaid. Ik spreek hem dagelijks en hij is ontzettend betrokken in mijn leven. Ik heb die periode dat hij er niet was ook echt afgesloten, hij heeft dit in de laatste 10 jaar helemaal goed gemaakt. Hij kreeg chemotherapie en reageerde hier gelukkig goed op. Op dat moment leek mijn leven weer een goeie wending te krijgen. Helaas waren de jaren daarna weer zwaarder. Ik had inmiddels een jongen leren kennen waar ik supergek op was maar die zich niet kon binden. Bindingsangst en verlatingsangst zijn geen goeie combinatie zeg maar :’) Daarnaast bleek hij alcoholist te zijn waardoor het een heftige rollercoaster was waarbij ik weer over mijn grenzen liet gaan en mijn zelfvertrouwen weer afbrokkelde. De tweede zware depressie volgde. Ditmaal kwam ik bij een psychiater terecht die naast het uitschrijven van antidepressiva ook ging kijken of er nog onderliggende oorzaken waren die de depressies konden triggeren. Eindelijk kreeg ik de diagnose die verklaarde waarom ik me altijd anders heb gevoeld dan anderen: ik heb ADD. Hoewel de meesten niet zo’n fan zijn van labels viel er echt een last van mijn schouders. Er was eindelijk een verklaring waarom ik zo was als ik was. Waarom ik hoge cijfers haalde voor vakken die ik fantastisch vond (hyperfocus) en niet voor de vakken die ik minder interessant vond. Dat ik niet lui was maar gewoon overprikkeld. Dat ik moeite had met overzicht en structuur. Het was alsof het laatste puzzelstukje op z’n plek viel. Ik kreeg ritalin voorgeschreven en er ging een wereld voor me open, het was opeens stil in mijn hoofd!!

In deze tijd had mijn vader zijn eerste TIA. Dit was erg beangstigend omdat ik hem samen met mijn moeder vond maar gelukkig herstelde hij hier goed van. De maanden erna viel hij echter heel erg af en de dokters konden niks vinden. Toen hij zoveel afgevallen was en zo benauwd dat hij nauwelijks meer kon lopen stuurde de huisarts hem door naar de viroloog. Die constateerde dat hij een bacterie had op zijn hartkleppen en dat een hartklep helemaal weggevreten was. Hij had bij wijze van spreken geen week later moeten komen en werd met spoed geopereerd. Wij dachten dat we hem de volgende dag weer te zien zouden krijgen maar dat bleek toch anders te gaan dan verwacht. De operatie was intensiever dan verwacht, zo bleken twee van zijn hartkleppen aangevreten te zijn. Mijn vader belandde in coma en het zag er even heel slecht uit. De artsen vertelde ons dat het tijd werd om afscheid te nemen want het zou een wonder zijn als hij hier nog uit zou komen. Gelukkig heeft mijn vader veel wilskracht dus na 3 weken coma werd hij wakker. Erg verzwakt natuurlijk en hij had nog een lange weg te gaan maar herstelde na een paar maanden revalidatie bijna compleet.

Inmiddels was ik na een leuke stage bij een dagelijks politiek tv programma afgestudeerd en ben ik politicologie gaan studeren in Amsterdam. Dit ging me stukken beter af nu ik medicijnen slikte. Helaas had ik wel af en toe last van paniekaanvallen waardoor ik langer over de studie deed dan de planning was. Mijn depressie had ik gelukkig wel onder controle en ik woonde inmiddels samen met een stel leuke vrienden in een huis in Utrecht. Het was weer een goeie tijd waarin ik veel uitging en leuke dingen deed met mijn vrienden. Het goede studentenleven zeg maar. Na weer een vervelende ervaring met een jongen waarvan ik dacht dat het wat kon worden besloot ik om even niks meer met mannen te doen. En op dat moment ontmoette ik mijn grote liefde G Ik kon meteen helemaal mezelf zijn bij hem. Ik vergat mijn ritalin in te nemen en kwam erachter dat ik dat helemaal niet nodig had bij hem, ik kwam helemaal tot rust! G is echt mijn baken In het begin moest ik er wel aan wennen dat alles zo voorspoedig ging tussen ons, want dat was ik niet gewend. We zouden toch nog wel ruzie krijgen? En vond hij me echt wel zo leuk? Hij verzekerde me dat dingen ook gewoon goed kunnen gaan zonder allemaal drama’s en dat heb ik toen maar van hem aangenomen. Na een jaar zijn we gaan samenwonen en weer een jaar later kreeg ik voor mijn verjaardag Noa (poes), dus het voelde echt als een gezinnetje. In 2014 hingen we de nuvaring aan de wilgen en besloten om voor een kindje te gaan. We maakten nog 1 grote reis naar de VS als afsluiting van de tijd waarin we enkel met z’n tweetjes zouden zijn. Hier vroeg hij me ten huwelijk Inmiddels zijn we een jaar verder en nog steeds niet zwanger. Ik had hele vreemde cycli waarbij de langste 100 dagen duurde dus dit was een reden om naar het ziekenhuis te gaan. Daar werd PCOS vastgesteld en ik krijg nu medicatie om een eisprong op te wekken. De eerste ronde was dit het geval en ook deze ronde ziet het er naar uit dat ik een eisprong te pakken heb Ik heb er alle vertrouwen in dat dat kindje er wel komt, al duurt het misschien wat langer dan ik vooraf had gehoopt Momenteel zijn we vooral druk met ons eigen huisje (we hebben deze week ons huurhuis gekocht) waar we de komende maanden gaan verbouwen dus genoeg afleiding de komende tijd

Na alle pech van mijn vader zou je denken dat dat ook wel een keer klaar zou zijn maar helaas. Na nog een TIA en een zware depressie kreeg mijn vader eindelijk de diagnose die we als gezin altijd al aan zagen komen maar die onbespreekbaar was met hem: hij is bipolair. Dit verklaard zijn obsessies met werk en ook de zware depressies die daarmee gepaard gaan. Helaas ben ik erfelijk belast met het depressieve deel en heeft mijn zus onlangs ook de diagnose manische depressie gekregen (iets wat wij ook al lang zagen en ze zelf niet onder ogen wilde zien). In mijn geval houdt mijn chronische depressie in dat ik helaas nooit zonder antidepressiva zal kunnen functioneren. Ik heb het een paar keer geprobeerd af te bouwen maar helaas kwam het dan twee keer zo hard terug. Inmiddels heb ik dit geaccepteerd al vind ik het wel jammer dat ik dus een eventuele zwangerschap niet medicijnvrij zal kunnen doorstaan.

Helaas ben ik niet in de journalistiek terecht gekomen (wel geprobeerd maar zowat onmogelijk inmiddels) en ook met politicologie doe ik niets meer. Ik werk inmiddels in het bedrijf van mijn ouders wat ik samen met G over ga nemen over een paar jaar.

Dan de vraag van Hilz: “Als het zomestrakjes zover is en we zitten samen al lang en breed in Z&G, waar verheug je je het meeste op om te gaan doen met je kind”. Ik hoop dat ik net als mijn ouders veel met mijn kind(eren) zal gaan reizen. Ik heb dit altijd als supergaaf ervaren en heb ook veel van de wereld geleerd. Zo spreek ik in bijna elke Europese taal wel een paar woordjes Ook hoop ik dat mijn kind mijn goeie muzieksmaak erft ( ) en mee kan gaan naar festivals. Want dat is helemaal niet aan bod gekomen in mijn verhaal, mijn grote liefde voor muziek en festivals! En verder lijkt het me heerlijk om gewoon lekker te keuvelen met een kleintje: knutselen, naar de speeltuin, lekker knorren op de bank. Ja laat maar komen die kids

quote:

Op zaterdag 8 augustus 2015 17:02 schreef KnappeMooieLieveMajo het volgende:
Speciaal hiervoor weer ff mn kloon opgezocht

Majo, je bent tof

En ik hoop dat je heel snel dat tweede streepje hebt!

quote:

Op zaterdag 8 augustus 2015 22:49 schreef Susie het volgende:
Hilzillah, op de een of andere manier heb ik je niet meer op facebook, erg jammer, want zoals je hier je verhaal hebt gedaan (hoe triest ook op sommige punten), mis ik die humor wel en uiteraard de Senn updates.

quote:

Op zaterdag 8 augustus 2015 21:38 schreef MaJo het volgende:
Mijn opvolgster heeft inmiddels ook ja gezegd: Radyhyn

Mijn vraag: welke dingen uit je opvoeding wil je meegeven aan V. en welke dingen uit je eigen opvoeding zou je anders doen?

SPOILER

[quote]Ik heb er alle vertrouwen in dat dat kindje er wel komt, al duurt het misschien wat langer dan ik vooraf had gehoopt [/quote]
Zo is het!

quote:

Op zondag 9 augustus 2015 18:09 schreef Cygne het volgende:
MaJo, mooi mens ben je.
En strakjes gaan we met zn allen over naar z&g.

quote:

Op zondag 9 augustus 2015 19:10 schreef MevrouwCactus het volgende:

[..]

Dit vooral, ik denk dat echt heel veel mensen zo uitkijken naar dit moment... jullie in z&g zien!

Majo, wat is jouw vader een overlever zeg!

quote:

Op zondag 9 augustus 2015 23:46 schreef Kyara het volgende:
Majo, mooi beschreven. Ik kan ook door jouw verhaal sommige dingen wat beter plaatsen. Hoop dat jullie wens snel vervuld wordt

Dat is sowieso fijn van dit topic. Heel veel dingen vallen vaak op hun plek als je de achtergrond en struggles die vooraf gingen kent.

quote:

Op maandag 10 augustus 2015 12:06 schreef MaJo het volgende:
Ik ben nu wel benieuwd wat je beter kan plaatsen?

quote:

Op maandag 10 augustus 2015 12:31 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ik denk toch een beetje het overgevoelige. Niet echt een specifiek iets maar meer hoe je soms reageert om minder aardige reacties zeg maar. Begrijp je wat ik bedoel? Want ook dit is niet vervelend bedoelt

SPOILER: Rondje Rady :)

Wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat ik zoal doe.. dat wordt gevraagd in de OP...

Tja.. hoe kan je dat nou in een beperkt stukje tekst kwijt? Met veel knippen, skippen en simplificeren moet het vast lukken!

Ik ben Rianne.
(zo dat is al 1 van de antwoorden ).
Ik kom van net ‘boven de rivieren’ en woon nu net ‘onder de rivieren’ (hoppa.. dat is nr 2).
En ik doe van-alles! Op het moment is dat vooral bezig zijn met mijn kleine jongetje Victor
Klaaaaar!

Is dat te kort? Weet je het zeker?
Nou.. komtie dan hé!

Zoals ik mij ‘mijn vroeger' herinner is zoals ik het destijds heb ervaren. Wij hebben het met mijn ouders namelijk niet zo veel meer over 'vroeger'. En dit komt voornamelijk omdat mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 jaar was en ze elkaar nog steeds niet willen zien of spreken en we het eigenlijk nooit echt over die periode hebben. Ik ben eind november 1981 geboren en bijna 2 jaar later volgde mijn zusje.

Van de eerste 10 jaar van mijn leven heb ik veel fijne herinneringen aan ons gezin. Ook al was mijn vader niet veel thuis.. áls hij thuis was speelde hij graag (het liefst heel wild) met ons en ook de familie-vakanties naar Frankrijk en Spanje of gewoon in NL waren tof en gezellig! Mijn moeder maakte het altijd gezellig en af en toe gingen we op visite bij de opa's en oma's. De 'buurt' speelde een grote rol. Iedereen liep bij elkaar de tuin in en ik noemde de buurvrouwen ook 'tante'. Mijn zusje was een pittige.. best wat zuster-ruzies gehad.. maar eigenlijk was/is ze gewoon mijn lieve zusje waarmee ik ook lief kon spelen

Op de basisschool ging het op zich goed. Ik vond het wel leuk om naar school te gaan.. had genoeg vriendinnetjes, we speelden 'heksje' ( ) en hadden eventjes een 'dierenclub' (ik weet nog dat ik vond dat de naam van de dierenclub 'één eend' moest zijn.. vond het zo geniaal verzonnen van mezelf.. maar de rest van de 'leden' deelden het enthousiasme over de door mij verzonnen naam niet ). Ik was fan van my-little-ponies en vond de barbies van mijn zusje niks. Toen mijn ouders verhuisden naar de andere kant van het dorp, ging ik tussen de middag altijd bij mijn beste vriendinnetje thuis eten. Haar gezin was van de bijbel en ik heb daar (en vanuit mijn christelijke school) veel informatie over het geloof mee gekregen. Van huis uit ben ik 'niks' wat betreft geloof en ben daar blij om. Ik heb van mijn moeder altijd meegekregen om open te staan voor alle geloven/overtuigingen van anderen en dat het 'goede' overal in kan zitten, de natuur, de liefde, de wereld en dat daar geen label 'god' aan gehangen hoeft te worden (maar als anderen dat label wel gebruiken dat dat ook prima was.. want eigenlijk bedoelt iedereen gewoon hetzelfde).

Wel ben ik best wel lang onzeker over mezelf geweest.. van basisschool tot aan de HBO.. Ik kan er niet precies mijn vinger op leggen maar ik voelde me vaak lelijk en dik, ik voelde me alsof ik er niet echt bij hoorde en voelde me vaak aangesproken/aangevallen (waar ik dan geen weerwoord voor had). En ik voelde me op die momenten dus 'gepest'.
Achteraf.. als ik hier op terug kijk (nu ik in sterkere schoenen sta).. viel het allemaal eigenlijk reuze mee… en was het niet eens écht pesten. In mijn onzekere hoofd trok ik mij gewoon alles veel te veel aan en kon mij destijds ook geen houding geven in de, soms best complexe, sociale omgevingen (zoals school of de hockeyclub waar ik ook nog een paar jaar op heb gezeten). Tuurlijk waren er moeilijkere periodes (zoals o.a. brugklas en hockey-kamp) maar heb eigenlijk altijd wel wat vriendinnen gehad al waren het er maar 1 of 2
_{En ik vind het dus nu stom om te schrijven dat ik me gepest voelde.. helemaal omdat het in het niets valt bij veel ervaringen die ik hier heb gelezen.. maar dat gevoel van onzekerheid voerde destijds wel de (onder?)toon… ookal kan ik me nu bijna niet voorstellen waarom ik me er eigenlijk zo druk over maakte toen}

Mijn vader sprak eens met mij over mijn onzekerheid in groepen en dit is mij altijd bij gebleven. 'Stel je eens voor.. iemand komt voor de eerste keer bij de hockey en die gaat voor de eerste keer kennis maken met haar team. Of diegene zegt stilletjes 'hoi' en schuift onopvallend aan bij het team.. of diegene stapt naar het team toe, zegt luid en duidelijk zijn naam en meld dat zij hun nieuwe team-lid is en schud iedereen krachtig de hand'. 'Wie denk je dat er een betere indruk maakt en beter in de groep zal staan'?

Hij had gelijk.. natuurlijk.. maar op dat moment was ik er nog niet aan toe om mij zo te dragen.. dat kwam pas veeeel later. Al ben ik die opmerking van mijn vader nooit vergeten.

Na de scheiding van mijn ouders brak er een rare periode aan.. alles veranderde.. in de weekenden bij mijn vader en door de weeks bij mijn moeder (die keihard fulltime aan het werk was gegaan)...naar de middelbare school (havo).. Ook kreeg ik interesse in muziek en werd ik fan van Bon Jovi (owwww yeahh.. al ben ik dat nu al lang ‘ontgroeid’). Ik ontdekte oude rockmuziek en draaide veel Queen, Rolling Stones, Doors en andere muziek die ik in het CD-rek van mijn vader ontdekte. Ik ging zwarte kleding en make-up dragen en werd een beetje ‘alto’ (in mijn eentje.. want geen van mijn vrienden vonden dat boeiend en ze vonden mij maar vaag) en had ook een periode zwart-wit gestreept of zwart-blauw gestreept haar.Tekenen en schilderen vond ik leuk. Ook kon ik uren achter elkaar lezen en verslond een groot aantal Stephen King boeken en later ook Anne Rice (Vampire Chronicles.. Lestat ). Ook was ik geintrigeerd door de boeken en voornamelijk het reisprogramma van Boudewijn Büch (die tijdens een theatershow ook nog een boek voor mij signeerde ).

Ik kreeg halverwege de middelbare school een bijbaantje bij een schoenen/kleding/meuk winkel (zoiets als scapino.. maar dan een andere keten die nu niet meer bestaat). Dat was erg leuk en werkte daar samen met een paar vriendinnen en ontmoette daar veel leuke nieuwe collega’s. We hadden daar veel lol waarbij de schoenen soms rond je oren vlogen en we de baas zover kregen om midden in de zomer het kerst-casette-bandje op te zetten in de winkel Ook leerde ik daar een jongen kennen die mij introduceerde tot de Metal-muziek en aan een internet-tekst-based-MUD-game waar ik snel verslaafd aan raakte (midden in de nacht gamen op een in-bel-verbinding.. ik krijg nog steeds positieve kriebels als ik het gekraak en geratel van een oude in-bel-modem hoor ). Bij dit spelletje is het ook de eerste keer dat ik de naam Radyhyn gebruikte. _{Ik moest een nickname verzinnen voor het spel en had een boek gelezen waarin de Ranyhyn een magisch paarden-ras was met een bles in de vorm van een ster op hun voorhoofd.. alleen wist ik de exacte naam niet precies meer. En sindsdien ben ik Radyhyn.}

Het was ondertussen tijd geworden om een HBO opleiding te kiezen! Maar wat te doen! Destijds waren mijn hobbies ook ‘vogels kijken’ en fotograferen (en het liefst vogels fotograferen.. wat met die oude spiegelreflex neer kwam op heul veel wazige foto’s en foto’s van lege takjes waar de seconde ervoor nog een vogel op had gezeten ). Na veel twijfel heb ik vlak voor het einde van het laatste schooljaar nog geprobeerd om op de kunstacademie te komen voor fotografie.. maar eigenlijk waren alle plekken al vergeven en werden alleen de super-goeie nog toegelaten.. dus ik niet
Uiteindelijk leraren-opleiding biologie gedaan in Rotterdam (want ik vond bio zo’n leuk vak ). Maar al snel bleek het leraren gedeelte niets voor mij te zijn en ben ik er na 1 jaar mee gestopt. Toen ben ik begonnen met de opleiding Milieukunde..

Rond die tijd is ook de grote ommekeer in mijn leven gekomen. Terwijl dat het niet lekker liep in mijn eerste jaar van de leraren-opleiding kwam ik in het online-tekst-spelletje een jongen tegen. We chatte veel met elkaar (A Bonusbot walks into the room! /kill bonusbot) en het klikte echt heel goed (/smile) tot hij op een avond, na uren chatten, mij vertelde dat hij verliefd op me was. En natuurlijk was ik ook verliefd op hem.. (ik kreeg al warm elke keer als hij inlogde )
Direct afgesproken om elkaar te ontmoeten 2 dagen later… op 9 maart 2001.. dat is de datum die nu ook in mijn ring staat... samen met de datum dat wij trouwden op 21 juni 2012 _{De vriendschapsringen die we eind 2001 aan elkaar gaven en in 2012 lieten aanvullen met een extra datum en een diamantje in mijn ring}

Ik was 19 en had nog nooit iets met een jongen gehad en was zo groen als maar kon. Ik was ook zijn eerste vriendinnetje en sinds onze ontmoeting zijn we onafscheidelijk. De ene dag bij hem thuis.. de andere dag bij mij thuis. Jn leerde me zelfvertrouwen te hebben en om het gevoel van buiten-beentje zijn van me af te schudden. Zijn humor en luchtigheid hebben mij geholpen om mijzelf te kunnen zijjn.

De HBO opleiding Milieukunde heb ik in Breda gedaan. Heel strategisch gekozen.. want in hetzelfde gebouw deed Jn zijn IT opleiding en hij woonde daar in de buurt. Zijn vrienden werden mijn vrienden en ik deed vrolijk mee met LAN-parties (pewpew), stap-avondjes (alaaaaff), metal-concerten (hammerfall/sonata arctica), foute film-avondjes (Quest for the egg-salad), World of Warcraft spelen (Nightelf Hunter) en vage praat (geeks ). Jn stak mij ook aan met zijn interesse in Japan.

Die vriendengroep is nog steeds erg hecht. In de loop der tijd kreeg iedereen ook een vaste vriendin en die werden weer mijn vriendinnen en we zien elkaar als groep nog steeds minimaal 1x in de week (waarbij we omstebeurt koken en kaart/bordspelletjes spelen ). Hierbij trouwens ook nog een speciale vermelding voor mijn zusje, zij is mijn beste vriendin We zijn ook vaak met z’n vieren op vakantie geweest, zij, haar vriend (nu man), Jn en ik (Griekenland ).

Na 4 jaar had ik mijn opleiding afgerond. Heb ik nog 1 jaar bij een natuurorganisatie gewerkt en daarna terecht gekomen bij mijn huidige baan (bodem onderzoek/advies) waar ik al bijna 9 jaar met plezier werk. Mijn hobbies zijn nog steeds fotograferen, het maken van (digitale) fotoboeken van onze reizen, lezen, gamen, tekenen en lekker eten

Jn en ik zeiden altijd tegen elkaar ‘we willen graag kindjes.. maar NU nog niet’. In 2006 zijn we gaan samenwonen (Jn, ik en twee bengaalse poezels). In 2009 begon er toch wat te kriebelen en gingen we ervoor. Proberenproberenproberen.. ziekenhuis.. zal vast door je gewicht komen.. afvallen.. afwachten.. proberenproberenproberen.. afwachten.. niets medisch gevonden.. afwachten.. proberen. Ondertussen was het al bijna 3 jaar later en tijd voor een pauze. Even geen rekening houden met ‘wat als ik volgende ronde zwanger blijk te zijn’. We zijn getrouwd en hebben de meest fantastische huwelijksreis ooit gemaakt. Een rondreis door Japan met z’n tweeen. We hebben een maand lang met het OV door dit geweldige land gereisd en deze ervaring vergeet ik nooit meer.. een droom die uitkwam
Toen we terug kwamen ‘mochten’ we ‘eindelijk’ door in het medische traject.. 8x IUI, 1x IVF, 1x Cryo en toen was het ondertussen 2014 Ik merkte dat ik mezelf niet was.. had een kort lontje en was mijn ‘happy’ kwijt..

Ondertussen bleven ze bij het ziekenhuis steeds mijn gewicht aanhalen en ‘mocht’ niet verder zonder afvallen (terwijl er niks mis was met mij of mijn cyclus ). Toen hebben we direct na de laatste behandeling (een escape IUI) onze medische gegevens opgehaald bij het zh en mochten we de maand erop meteen beginnen met nieuwe IVF pogingen bij een onafhankelijke kliniek. Eigenlijk was ik er klaar mee.. het zou toch wel weer niet werken.. had er niet zo veel vertrouwen meer in en als het hier niet zou lukken dan was het klaar… Alle meds lagen al klaar en het was wachten op mijn cyclus. .. Maar die kwam maar niet.. sjemig! Zal je net zien dat er nou opeens wat mis is met mij. Net nu we naar die nieuwe kliniek gaan… ik doe wel weer ff een test en dan bel ik maandag naar de arts dat mijn cyclus kapot is.
WTFOMGBBQ!!!111 ZWANGER!!!
Het meest onwerkelijke moment dat ik dacht dat er een vlekje op de test zat.. en ik het 2e streepje met mijn vinger probeerde weg te vegen Ongeloof, verbazing en voornamelijk blijdschap!!! Ook de 2e en 3e test van die dag waren positief. In de wachtmaand tussendoor ben ik dus zonder behandeling zwanger geworden!

Ik heb genoten van mijn zwangerschap. Van de echo’s, het groeien van mijn buik en de bewegingen die ik voelde. Ik heb genoten ondanks de vreselijke pijn-aanvallen door galstenen in de laatste maanden (godzijdank geen zwangerschapsvergiftiging wat ze eerst dachten). Ik had mijn ‘happy’ terug en voelde me completer en meer mezelf dan ooit.

Met een KS is, 3 dagen na mijn verjaardag, op 29 november 2014 Victor geboren. Ons lieve ventje, ons manneke, ons aapje Ik ben dol op hem en hij maakt alles goed. Vic is een makkelijk en super vrolijk ventje en ik geniet van elk moment. Hij hoort bij ons en wij bij hem

quote:

Op zaterdag 8 augustus 2015 21:38 schreef MaJo het volgende:
Mijn opvolgster heeft inmiddels ook ja gezegd: Radyhyn

Mijn vraag: welke dingen uit je opvoeding wil je meegeven aan V. en welke dingen uit je eigen opvoeding zou je anders doen?

SPOILER

Wat ik aan Vic mee wil geven zijn de fijne ‘levenslessen’ die ik van mijn ouders heb gehad en al een beetje in het verhaal heb verwerkt. Tolerantie ten opzichte van anderen (respect voor andere ideeën, geloofsovertuigingen en waarden). Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Ik hoop dat hij vol zelfvertrouwen de grote wereld tegemoet zal gaan en lekker ongecompliceert zichzelf kan zijn.

Ook vind ik het belangrijk om hem respect voor dieren en de natuur mee te geven. Hem uitleg te geven over hoe de natuur werkt. Geen pissebedden doodtrappen voor de lol, takken van bomen afscheuren tijdens het spelen of afval op de grond gooien. Juist heerlijk met hem gaan wandelen en planten en dieren aanwijzen en hier allerlei feitjes over vertellen

Ik heb niet echt dingen uit mijn opvoeding die ik bij Vic heel specifiek anders zou willen doen. Het belangrijkste is dat ik heel graag een hecht gezin wil zijn/blijven (al valt dit niet echt onder ‘opvoeding’ ). Jn’s ouders zijn nog gewoon bij elkaar en het is bij hun thuis zó anders dan bij mijn ouders. Dat wil ik ook.. ik wil over 40 jaar samen met mijn gezin aan tafel zitten en samen met Jn en mijn kinderen lachend verhalen oprakelen van vroeger... ‘Weet je nog toen.....’.

SPOILER

Nightelf hunter.

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 02:12 schreef Amsel het volgende:
Wat klink je gelukkig Radyhyn

En echt enorm herkenbaar hoe je je onzekerheid en je gevoel in groepen omschrijft, dat had ik letterlijk zelf zo kunnen schrijven

SPOILER

Maar NE hunter... blegh.. alliance
For the horde!!

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 08:20 schreef Kyara het volgende:
Rady en inderdaad, wat klinkt je ontzettend gelukkig! Heerlijk om te lezen.

Ben wel benieuwd waar je woont en hebt gewoond. Dat net onder en net boven de rivieren klinkt in de buurt

SPOILER

Ik woonde eerst in 'HaaiAmbacht' en 'Zwijndorp' en nu in 'Ette-Leuter' bij Breda (waar mijn man vandaag komt ).. sorry voor de slechte plaats-aliassen

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 08:59 schreef MaJo het volgende:
Rady wat ben je leuk goeie keus geweest om het stokje aan jou over te dragen

Die onzekerheid in groepen herkennen ik wel, ook dat gevoel dat mensen het over je hebben. Goed advies van je vader!

Begrijp ik dat je ondanks de scheiding nog steeds goed contact hebt met beide ouders? Wel jammer dat ze onderling geen contact meer willen hebben

SPOILER

Mijn moeder zie ik nu elke week omdat ze 1x in de week op Vic past (dus 's ochtend vroeg een rondje A16 op en neer.. maar goed te doen). Ze hebben beide al lang weer een vaste relatie en doen elk lekker hun eigen ding.
Dat mijn ouders elkaar liever mijden kan soms wel vervelend zijn. Bij verjaardagen.. 'Wanneer komt je vader/moeder? Want dan kom ik eerder/later'.. en met de kerst.. passen en meten wie-wat-wanneer (2 dagen verdelen over 3 families.. teh joy ).. dat terwijl ze al ruim 20 jaar uit elkaar zijn.
Tijdens mijn trouwen had ik ook een super wtf-is-dit-nou-weer momentje toen we bij het restaurant gingen eten en links naast mij mijn moeder ging zitten en rechts naast mij mijn vader..

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 10:47 schreef Shandaly het volgende:
Tof geschreven Rady, veel overeenkomsten...

SPOILER

Maar NE hunter... blegh.. alliance
For the horde!!

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 11:19 schreef Butterflower het volgende:
Rady
Ik stuur je binnenkort weer eens een glitterbom, omdat je daar zo van houdt

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 10:01 schreef krijgerrtje het volgende:
Rady wat ben je leuk

quote:

Op dinsdag 11 augustus 2015 15:27 schreef kwakz0r het volgende:
Neh, Rady is niet type grote bek. Toch?

Type groot hart en grote glimlach Ik vind je een tof mens Rady, fijn om je verhaal te mogen lezen.

quote:

Op woensdag 12 augustus 2015 08:19 schreef Butterflower het volgende:
Ben benieuwd naar de vraag!

Ik denk dat ik vanavond wel tijd heb om wat te schrijven.

quote:

Op donderdag 13 augustus 2015 21:54 schreef Butterflower het volgende:
Here we go!
Verwacht niks spectaculairs hoor

Mijn verhaal

Ik ga even nadenken over een opvolger. Zijn er nog mensen die graag willen?

quote:

Op zondag 16 augustus 2015 09:39 schreef Chanty het volgende:
*Kick* Ben benieuwd wie de volgende is

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 13:59 schreef Butterflower het volgende:
Mooi, dan heb ik nog zeker 2 dagen om een vraag te bedenken

quote:

Op zondag 16 augustus 2015 21:49 schreef Twinkle20 het volgende:

[..]

+1!

Misschien dat we een lijstje kunnen maken wie al geweest is?

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 15:56 schreef MaJo het volgende:

[..]

dat lijstje was er al maar omdat veel meiden niet in de OP wilden is die lijst laatst door SQ weggehaald.

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 15:59 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

een lijstje zonder linkjes kan wel. Als geheugensteuntje

SPOILER

_Bar_
_Ingrid_
_NIKKI_
_NIKKI_
amaranta
appelsap
Asyniur
AwayTL
AwayTL
Basboussa
Bass-Miss
Becky27
Beessie-Jen
Belana
bix
Bla_Bla_Bla
Brighteyes
Butterflower
cattie
chan
Chanty
Chell
Crumpette
Cwen
Cygne
danic
danic
DaviniaHR
debuurvrouw
DevilsAndDust
Diaan73
Digger
DJMO
draculletje
droomvrouwtje
dutchie
Estrys
ET
evenstar
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Ferrari_rood
Five_Horizons
Flower-Ti-Amo
flugeltje
freecell
Fruppel
Fuente
gewoonmezelf87
gr8w8
Grijs
Guuzewuus
Hilzillah
Huup
Icicle
Igraine
Incantrix
Innepin
Ireth
jeetjejom
Jelief
jessie
Jojogirl
Joshua.
JufMariska
just me
Juup©
k_i_m
Kersjes
kleurdoos (dakota)
knorretje
KP
Kwakz0r
LadyBlack
Leonieke
Lijnloos
Lily
Linda2205
Lishe
livelink
Loena-tik-
Lois
Loj
LovelyLady
Luchtbel
m@x
Macka
Madelieve
Maffemuts
MaJo
Malteser
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Marie
Marlinde
McLaura
mefke79
Memmel
MeNicole
mijsje
Miss_Sly
Moonah
Moussy
Mrien
oeke
Orea
Owlet
Oxymoron
p_iglet
Pandora73
phluphy
pinquit
PM-girl
Poppejans
Pvoesss
Radyhyn
Raissa
Razztwizzle
Reinhilde
relain
Rewimo
Rockabella
Rottdog
-sabine-
Saffier
seilram
shmoopy
Sjak
Sjeen
Slaapmeisje
snoopy
soempie
sologratia
sonnetje85
Sorbootje
Sparkling
Spuuglokje
Ssserpente
Stormqueen
Stout
Sugar
Swets
Tan
Tazz
Tessie
Texelonia
The_Tankgirl
Ticootje
Troel
twentemeisje
Vicky
Vivi
Vlindur
Ymme
Ynske
Yvonne
Zweefvliegje

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 19:22 schreef Twinkle20 het volgende:
Ik heb onder de spoiler alle users staan. Als het niet mag hoor ik het wel, dan haal ik het weer weg (of de moderators natuurlijk).

SPOILER

_Bar_
_Ingrid_
_NIKKI_
_NIKKI_
amaranta
appelsap
Asyniur
AwayTL
AwayTL
Basboussa
Bass-Miss
Becky27
Beessie-Jen
Belana
bix
Bla_Bla_Bla
Brighteyes
Butterflower
cattie
chan
Chanty
Chell
Crumpette
Cwen
Cygne
danic
danic
DaviniaHR
debuurvrouw
DevilsAndDust
Diaan73
Digger
DJMO
draculletje
droomvrouwtje
dutchie
Estrys
ET
evenstar
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Ferrari_rood
Five_Horizons
Flower-Ti-Amo
flugeltje
freecell
Fruppel
Fuente
gewoonmezelf87
gr8w8
Grijs
Guuzewuus
Hilzillah
Huup
Icicle
Igraine
Incantrix
Innepin
Ireth
jeetjejom
Jelief
jessie
Jojogirl
Joshua.
JufMariska
just me
Juup©
k_i_m
Kersjes
kleurdoos (dakota)
knorretje
KP
Kwakz0r
LadyBlack
Leonieke
Lijnloos
Lily
Linda2205
Lishe
livelink
Loena-tik-
Lois
Loj
LovelyLady
Luchtbel
m@x
Macka
Madelieve
Maffemuts
MaJo
Malteser
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Marie
Marlinde
McLaura
mefke79
Memmel
MeNicole
mijsje
Miss_Sly
Moonah
Moussy
Mrien
oeke
Orea
Owlet
Oxymoron
p_iglet
Pandora73
phluphy
pinquit
PM-girl
Poppejans
Pvoesss
Radyhyn
Raissa
Razztwizzle
Reinhilde
relain
Rewimo
Rockabella
Rottdog
-sabine-
Saffier
seilram
shmoopy
Sjak
Sjeen
Slaapmeisje
snoopy
soempie
sologratia
sonnetje85
Sorbootje
Sparkling
Spuuglokje
Ssserpente
Stormqueen
Stout
Sugar
Swets
Tan
Tazz
Tessie
Texelonia
The_Tankgirl
Ticootje
Troel
twentemeisje
Vicky
Vivi
Vlindur
Ymme
Ynske
Yvonne
Zweefvliegje

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 20:49 schreef L-E het volgende:
Wat voor lijst is dat, van de users die nog niet geweest zijn?

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 20:51 schreef MaJo het volgende:

[..]

Die wel zijn geweest. Maar jij staat er niet tussen zie ik dus het is niet helemaal compleet.

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 21:04 schreef MaJo het volgende:
Ik snap niet zo goed waarom jullie niet in de OP willen, jullie verhalen zijn toch gewoon terug te vinden in het topic

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 21:07 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik vind het ook niet erg dat mijn verhaal wordt gelezen (anders had ik het niet gepost) Maar liever niet door de zolderkamerautist die normaal alleen in KLB komt en tijdens een nachtelijke relpartij terecht komt bij een lijst links waar het maar al te makkelijk op klikken is, zeg maar. Dat voelt dan weer heel onveilig.

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 21:04 schreef klaprooss het volgende:
Ooh wat een verhalen weer
Blijf het een interessant topic vinden!

Ben benieuwd naar chanty!

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 20:57 schreef Roomsnoes het volgende:
Zet mij ook maar in die lijst hoor! Naam vind ik niet erg, ik wilde alleen geen linkje in de op

SPOILER

Chanty's verhaal

quote:

Op maandag 17 augustus 2015 20:58 schreef L-E het volgende:
Ik mag er ook in hoor! Alleen geen linkje idd

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2015 12:30 schreef JufMariska het volgende:
Oh Chanty, tranen met tuiten... Wat een verhaal, en wat een paralellen met mijn leven... Wat fantastisch dat je nu zo op je plek bent je lieve mooie mannen en je werk! Dikke knuffel!

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2015 14:58 schreef Butterflower het volgende:
Chanty, wat een verhaal!
Ik heb je een paar keer ontmoet en ik vind je echt een tof wijf! En ontzettend lief voor Lucas!
Je zangtalent gaan we het niet over hebben _{grapje hoor, je kan hartstikke leuk zingen}
Ik ben blij voor je dat je het geluk hebt gevonden bij DH en Lucas

Mijn vraag:
Stel dat Lucas later een pester wordt, wat zou je dan doen om hem daar mee te laten stoppen?
Hoe zou je dat aanpakken en zou je je eigen ervaring daarin mee laten spelen?

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2015 13:19 schreef Roomsnoes het volgende:
Chanty, wat een verhaal. Wat ben je dapper, om mensen van hun daad te kunnen scheiden. Weet niet of ik dat zou kunnen.

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2015 16:19 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind het ook schokkend om te lezen hoeveel leraren dit niet goed oppakken en kinderen daarmee in de steek laten. Ik hoop zo dat ik als docent wel dingen zie. Als ik iets zie, dan doe ik er wel meteen iets mee, maar ik ben bang dat ik het niet goed zie of opmerk. Vooral op een middelbare school: ik zie de meeste kinderen maar twee lesuren per week en verder natuurlijk ook wel in en om de school. Maar wat er tegenwoordig met die whats app groepen gebeurt...

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2015 16:19 schreef Franny_G het volgende:
Ik vind het ook schokkend om te lezen hoeveel leraren dit niet goed oppakken en kinderen daarmee in de steek laten. Ik hoop zo dat ik als docent wel dingen zie. Als ik iets zie, dan doe ik er wel meteen iets mee, maar ik ben bang dat ik het niet goed zie of opmerk. Vooral op een middelbare school: ik zie de meeste kinderen maar twee lesuren per week en verder natuurlijk ook wel in en om de school. Maar wat er tegenwoordig met die whats app groepen gebeurt...