Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat #146

Wat een 'feest' der herkenning! Van mensen in de omgeving waar je je ei niet goed kwijt kan, tot partners die het allemaal zo veel makkelijker lijken (!) te kunnen dragen... voor iedereen. Ik heb zelf nog niet meegemaakt dat je je grenzen gaat verleggen, maar ik kan het me heel erg goed voorstellen.

Ik heb vooral ook moeite met mensen die maar blijven zeggen dat je "wel positief moet blijven, hoor! Tegenwoordig kan zo veel!" op het moment dat je weer eens spontaan aan het janken bent. Voor mijn gevoel zit ik nu in een soort rouwproces en moet ik afscheid nemen van "de droom" en het ideaalbeeld. Mogen daar niet een paar tranen bij vloeien?

(spoiler ivm herkenbaar)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Sowieso veranderen alle sociale contacten. Ik probeer heel hard om niet alles af te zetten tegen het feit dat we moeilijk kinderen krijgen (en ze misschien nooit zullen hebben), want ik word er cynisch van. Maar mensen gaan toch een beetje op tenen lopen. Terwijl ik eigenlijk alles zo veel mogelijk als normaal wil houden.

Sorry voor het hele verhaal, maar het is zo fijn om het eens kwijt te kunnen!

[ Bericht 1% gewijzigd door Stroopwafelmeisje op 26-06-2015 08:39:08 ]

Stroopwafelmeisje.
Blijft moeilijk he, denk niet dat je vriendin t kwaad bedoelt maar verkeerde persoon, verkeerde moment. Veel mensen zitten toch in hun eigen wereldje. En het verschilt ook per persoon. Ik appte een vriendin, ze woont inmiddels in de VS maar we kennen elkaar van de middelbare school dat ik in t ziekenhuis lag en waarom en haar reactie was: "Goh, vervelend meid. N is zijn baan kwijt en ik heb ook altijd pech.", Dat was ook echt het verkeerde moment. Terwijl Eresh van het moment dat we naar de vk reden voor een echo totdat ik naar de ok moest contact met me heeft gehouden. Dat vond ik zo fijn en lief van haar. Dan merk je wel dat zij ook weet als het niet gaat zoals je zou willen en er vanalles tegen zit.

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 20:03 schreef Mrs.Peel het volgende:
Wat ontzettend jammer eresh! Goed om nu even pauze te nemen, de opluchting is een bevestiging dat je de juiste beslissing hebt genomen.

En dan nu nieuws over ons. Het is heel moeilijk om te typen, ik heb het al tig keer gedelete. Wij hebben slecht nieuws gekregen: het zaad van mijn man is erg slecht, ze noemde het ICSI-zaad... Ik heb PCOS, maar wel redelijk regelmatig met vermoedelijk vrijwel elke keer een eisprong. Maar ja, als we een tweede kindje willen, kan dat dus alleen met ICSI. En ik zie daar zo tegenop De grootst mogelijke medische involvement, datgene wat ik vreesde. Waarvan we, voordat het onderzoekstraject begon, tegen elkaar hebben gezegd dat we dat eigenlijk niet willen. En nu weet ik het even niet meer.

Edit: Vooral ook om wat eresh schrijft: de aanslag op je lichaam, je relatie en het hebben van 0 garanties op een goede uitkomst...

[…]

Mijn man krijgt nog met spoed een echo van zijn liezen en scrotum om te kijken of er een (behandelbare) oorzaak is. Hij heeft namelijk verwondingen aan penis en plasbuis gehad na een ongeluk. Misschien dat dat nu een belemmering oplevert. Ook wordt o.a. zijn testosteron (en nog wat hormonen) onderzocht.

Ik ben er op het moment meer door aangeslagen dan mijn man. Maar dat komt denk ik ook omdat hij werkelijk (nog) geen idee heeft wat een ICSI-traject allemaal behelst.

We hebben op 9 juli een gesprek waarbij ook de laatste uitslagen besproken worden. Wel vertelde de gynaecoloog i.o. dat over 3 maanden nogmaals zaadonderzoek MOET plaatsvinden. Ik verwacht 0 verbetering na 3 maanden, de omstandigheden waren de eerste keer al optimaal. Maar dat is het protocol. Dus we hebben sowieso nog 3 maanden respijt voordat ze überhaupt iets willen doen voor ons.

Ow ja, de stats: 99% slecht of niet bewegelijke zaadcellen (0% goed, 1% matig)

[..]

Hij vindt het helemaal niet erg dat het probleem bij hem ligt (om het maar even zo cru te stellen). Hij neemt zichzelf niets kwalijk, en ik hem uiteraard ook niet. En gelukkig ontleent hij zijn zelfwaarde en mannelijkheid niet aan de kwaliteit van zijn zaad.

Ik lees een dag niet mee en dan krijg je gelijk weer dit… Mrs. Peel, wat ongelofelijk k*t. Is je man doorgestuurd naar een androloog? Waarschijnlijk wel als ik de context van je verhaal bekijk, maar helemaal zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Dat je ineens aan de ICSI moet is natuurlijk heel vervelend als je daar niet vanuit gaat, aan de andere kant zit er niet zoveel verschil tussen IVF en ICSI voor jou (en jouw man). Of dat een geruststelling is? Waarschijnlijk niet.

Wat me trouwens wel opvalt is dat gynaecologen niet echt subtiel zijn richting problemen bij mannen. Ik lees dat uit jouw post, uit de post van Hobbesje en ook uit mijn eigen ervaring. Opmerkingen als “dat is niet zoveel om mee te werken”, “tellen niet waard” en “slechts ICSI zaad” zijn niet de dingen die je wilt horen (en dan bedoel ik niet dat je iedereen natuurlijk een vruchtbaar lichaam toewenst). In ons geval waren we onze lieve Heer enorm dankbaar dat we na een TESE (chirurgische ingreep waarbij zaadcellen worden gezocht in de testikels zelf) zaad hadden waarmee we richting ICSI konden (dat het tellen niet waard was en niet veel is om mee te werken) werd bij ons half weggehoond. Ik kon die m*ts wel over de tafel heen trekken… Gelukkig hebben we nu een wat meer inlevende arts.

De empathie richting mijn vrouw (mijn eigen ervaring) en de posts die ik hier lees is een stuk groter. Zal wel iets met vrouwen onderling zijn. Een Amerikaanse arts heeft hierover trouwens wel eens een boek geschreven (zie hier hier)

Afijn, om een lang verhaal niet nog langer te maken: veel sterkte met jullie beiden. Mocht je nog wat advies nodig hebben, shoot! (is wel weer eens grappig om dat omgekeerd te kunnen doen zo tussen alle dames hier, haha)

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 23:20 schreef VintageGirl het volgende:
Dankje, hier word ik tenminste begrepen, het niet begrepen worden is gewoon vreselijk.
En ik ben ook blij met dit topic ondanks ieders verdriet, wat we samen kunnen delen op dit forum.

En ik denk ook dat het idd bij mannen toch anders ligt en het eerder opkroppen of zich groot willen houden. En wij zitten natuurlijk barstens vol met hormoonmonsters, die ons nog emotioneler maken..

Overigens zegt mijn man ook wel eens, en die raakt wel zwanger, die vent heeft zeker superzaad.... oftewel stiekem vind hij het ook wel frustrerend allemaal.

Ey, ik zit ook stampensvol met Gonal en Pregnyl… Waarschijnlijk meer dan alle dames bij elkaar (hoewel…). Nee, zonder gekheid, in de meeste gevallen is de behandeling voor vrouwen belastender dan voor mannen. De impact op de emotionele gesteldheid zal – denk ik – niet geslachtsafhankelijk zijn, maar persoonsafhankelijk. Onvruchtbaarheid is niet iets waar je trots op bent en wel iets wat pijn doet (van binnen): het is een taboe. En dat taboe is bij (vruchtbaarheidsproblemen bij) mannen inderdaad groter dan bij vrouwen. Maar dat zegt dan weer helemaal niets over de beleving. Natuurlijk vindt jouw man dit frustrerend – ga daar maar vanuit. Hij zal het alleen wat minder snel zeggen, in ieder geval in het openbaar.

@Eresh: wat balen zeg… Dit is niet wat je wil. Zet hem op voor de volgende ronde!

@Frummeltje: wat ongelofelijk mooi nieuws!!!! We willen je nu inderdaad niet meer zien hier. Nou ja, misschien ook wel, maar dan vooral om anderen te feliciteren.

@Cygene: *knuffel* (en kick ass!!!)

@Arja: succes!

En wij? Wij wachten tot 10 juli op de eerste shots voor mijn vrouw… Zelf ben ik helemaal klaar met de gonal en de pregnyl. Die troep versterkt mijn emoties nogal en dan vooral naar het negatieve. Ik merk dat ik somberder ben en minder lekker in mijn vel zit. Ook heb ik een korter lontje. Vooral in de relatie met mijn vrouw is dat natuurlijk niet heel lekker. Afijn, die heeft het nu wat rustiger nadat de laatste tentamens voorbij zijn. Kunnen we weer wat meer tijd aan elkaar besteden.

GVman, ik wilde even zeggen dat ik je een aanwinst vind voor dit topic.
problemen bij mannen dat lijkt soms een soort taboe. gelukkig in dit topic niet.

Gv: sterkte met de hormonen en somberheid. Het is niet niks allemaal. Doe je iets van sport? Ik voel me daarna meestal vrolijker en energieker, maar kan het lang niet altijd opbrengen

Ik ervaar veel steun uit mijn omgeving en al mijn gevoelens mogen er zijn.

Wel heb ik afgeleerd om iedereen van elke stap op de hoogte te houden. Zo vertel ik niet meer aan mijn moeder wanneer we weer gestart zijn, wanneer er een tp is, wanneer ik mag testen. Mijn moeder kan er dan ook niet meer van slapen en op de dag dat ik ongesteld ben, belt ze om te vragen of er nieuws is. Terwijl ik het eerst zelf moet verwerken en even niemand wil zien.

Alleen mijn beste vriendin weet alles en elke stap. De rest laat het initiatief bij mij om iets te vertellen, maar laten wel weten mee te leven

Wat is er veel geschreven, ook veel herkenbaar (man reageerde met termen als 'vervelend' en 'balen' ). Ik reageer later wat uitgebreider! Druk aan het werk enzo...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 15% gewijzigd door VintageGirl op 27-06-2015 00:29:22 ]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 24% gewijzigd door VintageGirl op 27-06-2015 00:31:07 ]

@gv man.

Ik ben toch blij dat er ook een man hier in dit forum zit, die vanuit het mannelijk oogpunt kan oordelen. Natuurlijk zullen jullie er ook ontzettend mee zitten, maar idd dit laten jullie gewoon minder merken dan wij dames. En dat het een taboe is, is ook ernstig eigenlijk, we leven in 2015, dan moet iedereen hier toch normaal over kunnen praten? Of zou het een schaamte zijn?

En sterkte met jullie behandeling gv man, vooral omdat jij ook allerlei nare hormonen moet innemen en een zware operatie hebt gehad.

Zo, thuis, kind op bed, keuken opgeruimd, helemaal bijgelezen en dan nu een monsterpost:

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 23:05 schreef droomvrouwtje het volgende:

[..]

Ondanks de heftigheid ben ik erg blij met dit topic. Dat je hier mensen treft met dezelfde ervaringen, tegen dezelfde dingen aan lopen.

Zoals de opmerkingen. knip...

Ik bedoelde het ook positief! Ik ben ook erg blij dat het er is!

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 23:08 schreef Cygne het volgende:
@mrs.Peel, idd. Het is gewoon heel wrang als een wens die zo diep zit niet (zo makkelijk) vervuld kan worden. Dat je keuzes moet maken waar je nooit van had verwacht te moeten maken.

Soms voel ik me net een klein kind als mensen die nog niet wisten of ze überhaupt kinderen wilden toen ik begom inmiddels alweer zwanger zijn van de tweede. Ik kan dan echt inwendig 'stampvoeten', want ik wil dat óók. En dat vind ik dan weer stom van mezelf want die mensen kunnen daar natuurlijk ook niks aan doen. Er zijn namelijk ook mensen die tegen mij hebben gezegd dat het niet tof van me was om zwanger te raken terwijl het bij mijn broer al zolang niet lukt. En dat vond ik ook niet tof om te horen. Broer zelf zei dat ie dat inderdaad moeilijk vond maar dat ik niet op hem mócht wachten. En tegen die persoon dat ze het niet nog eens in hun hoofd moesten halen zo'n opmerking tegen zn zusje te maken.

Herkenbare gevoelens, gelukkig (nog?) geen herkenbare opmerkingen. Mensen die niet in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten snappen er geen snars van Ik heb jouw geschiedenis ook een beetje gevolgd, en ik vind het zo ontzettend heftig en rot voor jullie! Ik snap echt wel dat je twijfelt over PGD-IVF. Neem maar genoeg tijd om voor jullie zelf de juiste beslissing te nemen

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 23:09 schreef Ereshkigal het volgende:
Het is ook allemaal niet niks en ik denk dat iedereen die de kinderwens in vervulling wilde brengen zoiets nooit gedacht had...

Momenteel vind ik vooral de aanslag op mn relatie het heftigste
Heb het idee dat we op 2 werelden leven en soms iets verplicht samen moeten doen van de dokter op die tijdstippen... Niet tof laatst een heel moeilijk gesprek met vriendlief gehad waarbij hij aangaf dat het steeds meer een broerzus relatie werd met afentoe een moetje.... Zit je dan met je lijf vol hormonen en probeer dan maar niet te ontploffen.
Gelukkig heb ik gewoon geluisterd en ook mijn kant verteld dat leverde wel wat op
Daarom denk ik dat onze tijdelijke stop goed is...Even zonder die horMONSTERs en weer naar elkaar toe groeien zodat we het allebei weer aan kunnen

Wat vreselijk klote Zo wijs om nu een pauze te nemen.

quote:

Op donderdag 25 juni 2015 23:20 schreef VintageGirl het volgende:
Dankje, hier word ik tenminste begrepen, het niet begrepen worden is gewoon vreselijk.
En ik ben ook blij met dit topic ondanks ieders verdriet, wat we samen kunnen delen op dit forum.

En ik denk ook dat het idd bij mannen toch anders ligt en het eerder opkroppen of zich groot willen houden. En wij zitten natuurlijk barstens vol met hormoonmonsters, die ons nog emotioneler maken..

Overigens zegt mijn man ook wel eens, en die raakt wel zwanger, die vent heeft zeker superzaad.... oftewel stiekem vind hij het ook wel frustrerend allemaal.

Dat weet ik wel zeker! en:

quote:

Laten we met zijn allen hopen op een groot wonder

Jaaaaaaaaaa!

quote:

Op vrijdag 26 juni 2015 08:21 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:
Wat een 'feest' der herkenning! Van mensen in de omgeving waar je je ei niet goed kwijt kan, tot partners die het allemaal zo veel makkelijker lijken (!) te kunnen dragen... voor iedereen. Ik heb zelf nog niet meegemaakt dat je je grenzen gaat verleggen, maar ik kan het me heel erg goed voorstellen.

Ik heb vooral ook moeite met mensen die maar blijven zeggen dat je "wel positief moet blijven, hoor! Tegenwoordig kan zo veel!" op het moment dat je weer eens spontaan aan het janken bent. Voor mijn gevoel zit ik nu in een soort rouwproces en moet ik afscheid nemen van "de droom" en het ideaalbeeld. Mogen daar niet een paar tranen bij vloeien?

.....

Sowieso veranderen alle sociale contacten. Ik probeer heel hard om niet alles af te zetten tegen het feit dat we moeilijk kinderen krijgen (en ze misschien nooit zullen hebben), want ik word er cynisch van. Maar mensen gaan toch een beetje op tenen lopen. Terwijl ik eigenlijk alles zo veel mogelijk als normaal wil houden.

Sorry voor het hele verhaal, maar het is zo fijn om het eens kwijt te kunnen!

Precies, het voelt echt als een groot verlies. Niet zelf, met z'n tweeën, zonder hulp, een kindje kunnen krijgen Rouw klinkt niet voor niets hetzelfde als rauw. Zo voelt het wel.

quote:

Op vrijdag 26 juni 2015 10:29 schreef GVman het volgende:

[..]

Ik lees een dag niet mee en dan krijg je gelijk weer dit… Mrs. Peel, wat ongelofelijk k*t. Is je man doorgestuurd naar een androloog? Waarschijnlijk wel als ik de context van je verhaal bekijk, maar helemaal zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Dat je ineens aan de ICSI moet is natuurlijk heel vervelend als je daar niet vanuit gaat, aan de andere kant zit er niet zoveel verschil tussen IVF en ICSI voor jou (en jouw man). Of dat een geruststelling is? Waarschijnlijk niet.

Wat me trouwens wel opvalt is dat gynaecologen niet echt subtiel zijn richting problemen bij mannen. Ik lees dat uit jouw post, uit de post van Hobbesje en ook uit mijn eigen ervaring. Opmerkingen als “dat is niet zoveel om mee te werken”, “tellen niet waard” en “slechts ICSI zaad” zijn niet de dingen die je wilt horen (en dan bedoel ik niet dat je iedereen natuurlijk een vruchtbaar lichaam toewenst). In ons geval waren we onze lieve Heer enorm dankbaar dat we na een TESE (chirurgische ingreep waarbij zaadcellen worden gezocht in de testikels zelf) zaad hadden waarmee we richting ICSI konden (dat het tellen niet waard was en niet veel is om mee te werken) werd bij ons half weggehoond. Ik kon die m*ts wel over de tafel heen trekken… Gelukkig hebben we nu een wat meer inlevende arts.

De empathie richting mijn vrouw (mijn eigen ervaring) en de posts die ik hier lees is een stuk groter. Zal wel iets met vrouwen onderling zijn. Een Amerikaanse arts heeft hierover trouwens wel eens een boek geschreven (zie hier hier)

Afijn, om een lang verhaal niet nog langer te maken: veel sterkte met jullie beiden. Mocht je nog wat advies nodig hebben, shoot! (is wel weer eens grappig om dat omgekeerd te kunnen doen zo tussen alle dames hier, haha)

Bedankt voor de uitgebreide reactie en je sterkte-wensen! Wat Elleska ook al zegt, zo fijn dat jij ook in dit topic zit! We hebben nog geen verwijzing naar een androloog, dat hangt denk ik ook af van de uitslagen van het bloedonderzoek en de echo. Als dat allemaal goed is, zou ik niet weten wat een androloog nog voor ons kan betekenen. De gynaecoloog was heel straight forward, maar haar toon was zeker niet vervelend!! Jouw link is interessant, ik zal me er later eens in verdiepen.

quote:

Ey, ik zit ook stampensvol met Gonal en Pregnyl… Waarschijnlijk meer dan alle dames bij elkaar (hoewel…). Nee, zonder gekheid, in de meeste gevallen is de behandeling voor vrouwen belastender dan voor mannen. De impact op de emotionele gesteldheid zal – denk ik – niet geslachtsafhankelijk zijn, maar persoonsafhankelijk. Onvruchtbaarheid is niet iets waar je trots op bent en wel iets wat pijn doet (van binnen): het is een taboe. En dat taboe is bij (vruchtbaarheidsproblemen bij) mannen inderdaad groter dan bij vrouwen. Maar dat zegt dan weer helemaal niets over de beleving. Natuurlijk vindt jouw man dit frustrerend – ga daar maar vanuit. Hij zal het alleen wat minder snel zeggen, in ieder geval in het openbaar.
...
En wij? Wij wachten tot 10 juli op de eerste shots voor mijn vrouw… Zelf ben ik helemaal klaar met de gonal en de pregnyl. Die troep versterkt mijn emoties nogal en dan vooral naar het negatieve. Ik merk dat ik somberder ben en minder lekker in mijn vel zit. Ook heb ik een korter lontje. Vooral in de relatie met mijn vrouw is dat natuurlijk niet heel lekker. Afijn, die heeft het nu wat rustiger nadat de laatste tentamens voorbij zijn. Kunnen we weer wat meer tijd aan elkaar besteden.

Ik las laatst hoeveel hormonen je moest spuiten, ik vind het knap dat je daar nog enigszins mee kunt functioneren, hulde De tip van Arja is echt heel goed, van bewegen wordt de stemming beter, probeer dat te doen! Het zal het effect van de hormonen niet 100% teniet doen, maar alle beetjes helpen!

[quote] Op vrijdag 26 juni 2015 18:17 schreef VintageGirl het volgende:
Dubbel

[ Bericht 26% gewijzigd door VintageGirl op 27-06-2015 00:32:05 ]

Edit dubbel

Gisteren een hele tijd met mijn broer zitten kletsen. Zij hebben zelf vijf jaar in het IVF-traject gezeten, maar omdat ze er eigenlijk zelden over spraken, verwachtte ik dat ze dat nu ook niet wilden. Maar dat wilden ze wel! Wat was dat heerlijk zeg! Heeft me goed gedaan !
Maar... Nu vertelde mij broer dat, toen hij zaadonderzoek liet doen en het binnen het uur in het ziekenhuis moest hebben, er specifiek werd gezegd dat hij het in een binnenzak moest vervoeren, omdat het anders te snel af zou koelen. Bij ons hadden ze dat niet gezegd, dus niet gedaan. Kan dat echt zo veel verschil maken?

_{ik vind het eigenlijk wat lastig om dit te posten, zonder eerst op anderen te reageren. Maar dat voelt soms zo mosterd-na-de-maaltijd, of het gaat mobiel niet zo makkelijk. Sorry dus als iemand zich gepasseerd voelt. Ik lees wel alles en leef met iedereen enorm mee. Klotesituatie zitten we met z'n allen in...}

quote:

Op vrijdag 26 juni 2015 12:14 schreef Arja het volgende:
Gv: sterkte met de hormonen en somberheid. Het is niet niks allemaal. Doe je iets van sport? Ik voel me daarna meestal vrolijker en energieker, maar kan het lang niet altijd opbrengen

Ik ervaar veel steun uit mijn omgeving en al mijn gevoelens mogen er zijn.

Wel heb ik afgeleerd om iedereen van elke stap op de hoogte te houden. Zo vertel ik niet meer aan mijn moeder wanneer we weer gestart zijn, wanneer er een tp is, wanneer ik mag testen. Mijn moeder kan er dan ook niet meer van slapen en op de dag dat ik ongesteld ben, belt ze om te vragen of er nieuws is. Terwijl ik het eerst zelf moet verwerken en even niemand wil zien.

Alleen mijn beste vriendin weet alles en elke stap. De rest laat het initiatief bij mij om iets te vertellen, maar laten wel weten mee te leven

Ik doe inderdaad wel het nodige aan lichaamsbeweging, al vind ik zelf dat ik nog wat meer moet doen. Ik doe aan hockeyen (hoewel ik vaak sta te keepen), in een recreatieteam. Calorietechnisch is dat waarschijnlijk niet heel voordelig dus… Wel creëert het de nodige afleiding. Verder ga ik zo veel mogelijk op de fiets naar mijn werk (is zo’n 2x5 km per dag daardoor) en tussen oktober en maart doe ik aan schaatsen. De techniek met schaatsen is best wel okay, maar de conditie en kracht is dat niet. Ik schaats nu al een seizoen of vier en het ging vorig jaar qua uithouding alleen maar minder… Conditioneel zou het wel beter kunnen (en moeten), dus mijn vrouw en ik hebben afgesproken weer te gaan hardlopen. Ik heb dit eerder ook gedaan en dat leverde niet heel veel extra energie op. Het is wel goed en lekker om te doen, maar ja… van de bank af komen heh. Qua gemoedstoestanden maakt het allemaal niet uit.

Wij houden naaste familie wel op de hoogte. Op mijn werk weten sommigen het ook wel (omdat het mijn functioneren dus beïnvloedt). Verder werkt het inderdaad zo dat mensen die in een soortgelijk traject zitten/zaten ineens heel open zijn als ze weten dat jijzelf ook in die situatie zit. Dat heeft mij in ieder geval al een nieuwe vriendschap opgeleverd in het ziekenhuis.

quote:

Op vrijdag 26 juni 2015 18:27 schreef VintageGirl het volgende:
@gv man.
Ik ben toch blij dat er ook een man hier in dit forum zit, die vanuit het mannelijk oogpunt kan oordelen. Natuurlijk zullen jullie er ook ontzettend mee zitten, maar idd dit laten jullie gewoon minder merken dan wij dames. En dat het een taboe is, is ook ernstig eigenlijk, we leven in 2015, dan moet iedereen hier toch normaal over kunnen praten? Of zou het een schaamte zijn?

En sterkte met jullie behandeling gv man, vooral omdat jij ook allerlei nare hormonen moet innemen en een zware operatie hebt gehad.

Tja, die hormonen heh… Bij mij is natuurlijk het probleem dat ik er zelf niets tot veel te weinig van maak (de LH en FSH), dus dat ik dat zelf moet toedienen. Het is bij mij volgens mij meer het gebrek aan testosteron in combinatie met een LH-piek elke drie dagen. Dat is inderdaad wel irritant (understatement). Ik heb het vermoeden dat ik er even aan moet blijven tot de eerste ICSI poging (waarbij dus zaad wordt ontdooid). Mocht dat ontdooien niet lukken dan weet ik dat ik waarschijnlijk weer onder het mes moet… Waarschijnlijk weten we begin augustus dus meer hierover.

En wat betreft het taboe: ja, dat is er. Bij mannen meer dan bij vrouwen. Ik denk zelf dat dat drie oorzaken heeft. Ten eerste is er het mannelijkheidsgebeuren. Vruchtbaarheid en potentie worden door elkaar gebruikt, terwijl het twee verschillende dingen zijn. Daar komt dan bij dat het maatschappelijk uitgangspunt is dat een man altijd in staat moet zijn een vrouw te bezwangeren. Als je daar aan niet kan voldoen dan wijk je dus af. De tweede oorzaak is volgens mij dat bij mannen een onvruchtbaarheid wat vaker een deel is van een andere aandoening. Bij communities over de aandoening an sich zijn er best wel veel gesprekken over vruchtbaarheid. Je vindt in die communities sneller aansluiting en herkenning. Ten derde is onvruchtbaarheid een nogal gefeminiseerd onderwerp. Op fora en websites zijn uitingen vaak op vrouwen gericht (en die spreken mannen wat minder aan) en gesprekken gaan ook vaak over de problemen bij vrouwen. Dat is op zich niet zo erg, maar ja, als vent je mengen in een topic over menstruatie… Juist.

Dank dames voor de reacties. Dat wordt gewaardeerd. En natuurlijk sterkte voor een ieder!!!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

GVman ik ben blij dat je meepost. Al ligt de oorzaak niet bij de man, ik vind dat de impact voor de man nogal onderschat word. Mijn man hield zich ook groot, vooral voor mij. Maar ondertussen vrat het heftig aan hem. Het is nu ook een van de redenen dat hij een burn-out heeft. We hebben laatst een heel gesprek gehad over hoe hij het ervaren heeft en daar schrok ik ook best van. Ook bij de gyn is de partner vaak een ondergesneeuwd item. Best jammer, want ze hebben het echt niet makkelijk, ook al is het aandeel vaak maar klein.

Stroopwafelmeisje, hier moest het zaad ook binnen een uur op het lab zijn en idd vervoeren in donkere zak. Of het ook warm gehouden moest worden wist hij niet meer

VG jeetje, je schoonvader heeft het toch ook niet begrepen he. Jammer dat er zo gereageerd word.
Ik weet dat tegen mijn man ooit een keer gezegd werd, moet ik het even voor doen op je vrouw Een domme opmerking om heel veel redenen aangezien de oorzaak geheel niet bij hem ligt. En er duizend mannen (bij wijze van spreken) over mij heen kunnen gaan, ik toch echt niet zwanger raak hoor

Stroopwafel: mijn man werd ook verteld het zaad warm te houden. Hij bewaarde het potje het in de buidel van zijn capuchontrui. Of het veel verschil maakt weet ik niet.

Vandaag echo gehad en ik had een dominant follikel van 15 mm. Voor de zekerheid dinsdag nog echo en dan waarschijnlijk ovitrelle en dan de maandag daarop de tp

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een opmerkingen, VG en droomvrouwtje Je zou het alleen daarom al niet met anderen willen delen.. Wat een horken lopen er op de wereld, zeg.

Ik heb zelf het idee dat er ook meer bekend is over verminderde vruchtbaarheid bij vrouwen, maar dat kan ook zijn omdat ik me er zelf niet in verdiept heb.. Wel erg fijn om hier een man te hebben, hoor GV! En als we het hebben over menstruatie, moet je daar maar overheen lezen. Als je in augustus mag stoppen met de hormonen, hoe lang heb je er dan aan gezeten? En misschien een beetje een stomme vraag: als jouw lichaam de hormonen niet goed aan maakt, moet je dan niet de 'mannelijke' hormonen spuiten (?)? Vraag klinkt zo niet helemaal lekker, maar ik bedoel meer, brengen ze de hormonen niet naar het "normale" niveau?

Spannend, Arja ! Volgende week maandag, dat is al supersnel!

Hebben jullie wel goede uitleg gehad over spermaonderzoek? Idd het liefst zo snel mogelijk inleveren en warm houden. In de broekzak of binnenzak. En er waren nog wat meer richtlijnen. Hier altijd productie in het ziekenhuis gedaan ivm de reistijd.

*heb ruzie met mijn mobiel reageer later wel op de rest nog*

Wij kregen een papiertje mee met instructies, half uur na de lozing inleveren, warm houden, minstens 2 dagen en maximaal 7 dagen geen lozing gehad. Ook de vraag over koorts en ziektes in de afgelopen 3 maanden.

Dat was alles eigenlijk, toevallig zijn goedje vorige week ingeleverd... was nog knap lastig met zo een potje eronder

quote:

Op zondag 28 juni 2015 11:50 schreef droomvrouwtje het volgende:
GVman ik ben blij dat je meepost. Al ligt de oorzaak niet bij de man, ik vind dat de impact voor de man nogal onderschat word. Mijn man hield zich ook groot, vooral voor mij. Maar ondertussen vrat het heftig aan hem. Het is nu ook een van de redenen dat hij een burn-out heeft. We hebben laatst een heel gesprek gehad over hoe hij het ervaren heeft en daar schrok ik ook best van. Ook bij de gyn is de partner vaak een ondergesneeuwd item. Best jammer, want ze hebben het echt niet makkelijk, ook al is het aandeel vaak maar klein.

Stroopwafelmeisje, hier moest het zaad ook binnen een uur op het lab zijn en idd vervoeren in donkere zak. Of het ook warm gehouden moest worden wist hij niet meer

VG jeetje, je schoonvader heeft het toch ook niet begrepen he. Jammer dat er zo gereageerd word.
Ik weet dat tegen mijn man ooit een keer gezegd werd, moet ik het even voor doen op je vrouw Een domme opmerking om heel veel redenen aangezien de oorzaak geheel niet bij hem ligt. En er duizend mannen (bij wijze van spreken) over mij heen kunnen gaan, ik toch echt niet zwanger raak hoor

Zaad vervoeren in een donkere zak: dat deed ik ook steeds, maar dan vooral om in het ziekenhuis zelf wat “te produceren” :p. Ik moest namelijk toch ook bloedprikken, dus dan moet ik toch naar het ziekenhuis. Dan kan het produceren daar ook wel. Ook is de reistijd bij ons net even wat te lang. Er moest "drie tot vijf dagen" onthouding zijn. Ook was er inderdaad een vraag over koorts.

De emotionele en psychische belasting is groot: het hakt er goed in bij ons (vooral bij mij), hoewel mijn vrouw het nu ook wel begint te voelen. Zij moet immers binnenkort aan de bak… En door die enorme hoeveelheden pregnyl en gonal wordt e.e.a. ook nog eens versterkt.

quote:

Op zondag 28 juni 2015 16:43 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:
Wat een opmerkingen, VG en droomvrouwtje Je zou het alleen daarom al niet met anderen willen delen.. Wat een horken lopen er op de wereld, zeg.

Ik heb zelf het idee dat er ook meer bekend is over verminderde vruchtbaarheid bij vrouwen, maar dat kan ook zijn omdat ik me er zelf niet in verdiept heb.. Wel erg fijn om hier een man te hebben, hoor GV! En als we het hebben over menstruatie, moet je daar maar overheen lezen. Als je in augustus mag stoppen met de hormonen, hoe lang heb je er dan aan gezeten? En misschien een beetje een stomme vraag: als jouw lichaam de hormonen niet goed aan maakt, moet je dan niet de 'mannelijke' hormonen spuiten (?)? Vraag klinkt zo niet helemaal lekker, maar ik bedoel meer, brengen ze de hormonen niet naar het "normale" niveau?

Joh, die menstruatie dingen lees ik inderdaad overheen. Er zijn grenzen idd, hahaha…

De kennis over onvruchtbaarheid bij mannen is best wel op niveau hoor. De werking van de betrokken organen (testikels, hypofyse) is aanwezig. Bij mannen kunnen in de basis twee oorzaken zijn: verstoring in de aanmaak van zaadcellen of een verstoring in het vervoer ervan. Er kunnen net even wat minder dingen misgaan (namelijk alles wat in de vrouw gebeurt: ook daar is iets met aanmaak en vervoer van eicellen, maar ook bevruchting, innesteling en groei van het embryo). Een verstoring in het vervoer is goed te behandelen of te omzeilen. Een verstoring in de aanmaak is vervelender. De oorzaak is dan belangrijk: aangeboren, hormonaal, letsel, medicatie e.d. Door de uitvinding van de TESE (haal zaadcellen rechtstreeks uit de testikel) is de kans op succes wel weer wat groter geworden, maar er is nog geen garantie: er volgt immers nog wel een ICSI daarna. Wel lijken er wat vage aanwijzingen te zijn (lijkt, want de marges zijn klein en de onderzoekspopulaties ook) dat TESE/ICSI best goede scores heeft, wanneer bij de vrouw geen problemen zijn gevonden.



Bovenstaand plaatje laat zien wat er aan de hand is:
Het systeem van de geslachtshormonen begint in de hypothalamus: die geeft LHRH (ook wel GnRH genoemd) af. Dat leidt ertoe dat de hypofyse LH en FSH gaat produceren. Dat is bij mannen niet anders dan bij vrouwen. De LH en FSH zorgt ervoor dat de geslachtsdelen gaan doen wat ze moeten doen: geslachtshormonen afgeven (testosteron bij mannen, oestrogeen bij vrouwen) en geslachtscellen aanmaken (dus zaadcellen aanmaken en follikels laten groeien). Bij de aandoening die ik heb gaat het dus mis met de aanmaak van de GnRH: de rest komt dan ook niet op gang.

Iemand maakte de vergelijking met een huis met daarin een centrale verwarming: alles is aangelegd, maar de thermostaat is niet geïnstalleerd. Dan werkt de verwarming dus niet. Wat je dan kunt doen om de verwarming wel te laten werken is handmatig de verwarming aanzetten (bij mannen testosteronsuppletie en bij vrouwen oestrogeen toediening) of een thermometer ophangen en de verwarming steeds een beetje hoger of lager zetten (de toediening van LH en FSH). De derde optie is een thermostaat ophangen, maar die is complex en duur. Arja heeft daar volgens mij wel ervaring bij (de LHRH-pomp). Het systeem ‘boven de navel’ is bij mannen en vrouwen precies hetzelfde. Alleen de uitwerking daaronder verschilt natuurlijk.

Het belangrijkste issue bij mij is dat (naar analogie) die verwarming dus zo’n 17 jaar niet heeft gewerkt en daarna zo’n 15 jaar handmatig is open gezet. Alle regelmechanismen zijn dus totaal inactief geweest. Het is alsof je de CV-pomp op gang brengt die dik 30 jaar heeft stilgestaan. Dat werkt dus niet zomaar, omdat het regelmechanisme erachter het al die tijd dus ook niet heeft gedaan. Na heel veel inregelen en op knopjes drukken (de LH/FSH toediening) een beetje actief geworden: het is een beetje warm in huis, maar de temperatuur is niet constant. Maar goed, constant genoeg voor het doel waar we mee bezig zijn (er zijn immers wel wat zaadcellen gevonden). Met name de pregnyl (die voor aanmaak testosteron zorgt) heeft onvoldoende gewerkt, omdat de Leydig-cellen in de testikels hier dus niet echt goed op reageren. De rest van mijn lijf daarentengen :| . De consequentie is dat ik een soort “mother of all hormonal evils” te pakken heb. Ik heb de combinatie van een menstruerende vrouw , vrouw in overgang , vrouw met beginnende zwangerschap (hoge pregnyl) en een jongen die in puberteit komt. Tja, als ik dit zo lees is het eigenlijk best knap dat ik nog enigszins funtioneer, haha… En dat dus al dik twee jaar.

Ik vind het wel prettig om af en toe even wat gedachten te kunnen uiten. Dat helpt. En als ik jullie daarbij ook nog kan helpen af en toe dan is het natuurlijk helemaal mooi .

[ Bericht 0% gewijzigd door GVman op 29-06-2015 11:07:54 ]

Wauw gvman, dat vind ik ook wel heel erg knap, hoor!! Pff ik heb al moeite met de stress van zwanger willen worden, en dat is dus nog zonder al die extra hormonen! Dikke respect dat je nog functioneert in de maatschappij, haha!

We hebben wel wat instructies gekregen, maar dat was dus alleen de onthouding, 3tot7 dagen, en dat het binnen het uur in het lab moest zijn. Wel moesten we aangeven of hij koorts heeft gehad (nee) en of hij goed gemikt had
Vreemd, hoor. Het biedt wel enige hoop voor de toekomst! Ik vind het stiekem een beetje eng dat we anders meteen met icsi zouden moeten beginnen. Als dat niet werkt, is er geen vangnet meer, zegmaar..

Jeetje Mrs. wat een rotnieuws het is niet wat je hoopt dus dan komt het helemaal hard aan! Gaan jullie wel voor de icsi of twijfelen jullie?

GVman wat rot al die hormonen. Ik ging van de progesteron en clomid al helemaal flippen dus laat staan wat voor effect het op jou heeft!

Wat een kutopmerkingen maken mensen toch wij zitten nog maar zo kort in dit traject, gelukkig nog niet zulke dingen gehoord. Maar ik zou er denk ik wel iets over zeggen! Doen jullie dat niet?

Ik merk dat ik nu het steeds lastiger begin te vinden dat anderen wel zwanger raken. In mijn omgeving zijn we als eerste begonnen en een vriendin is nu na twee maanden zwanger. Een andere vriendin was er ook sprake van dat ze over tijd was maar uiteindelijk toch ongesteld geworden. Ik voelde me toen toch wel even verdrietig als het bij anderen dan wel meteen lukt maar aan de andere kant mag ik eigenlijk niet klagen want we zijn nog geen jaar bezig