Het peutertopic (2-4 jaar) deel 161

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 09:13 schreef elamanilo het volgende:
Sparkling, ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet makkelijk vind soms om mijn dochter te begeleiden om uit haar angst te komen in die situaties. Ik til haar op en koester haar en ze mag zich bij me verbergen, en na een poosje durft ze vaak meer uit haar schulp te kruipen. Maar ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen of doen om haar zekerder te maken behalve dan vertellen wie het is bijv. En dan heb ik ook wel eens het idee dat ik daar iets meer/actiever aan moet/kan doen. Ik ben ook al bij mezelf te rade of ik ergens een voorbeeld daarin geef, omdat ik zelf soms ook sociaal een beetje awkward ben Mocht je nog tips hebben, dan zijn ze welkom!

Ela, heel herkenbaar, ik doe dat bij mijn jochie precies zo en dat werkt goed. Vooral om wat LE zegt, hij heeft behoefte aan die veiligheid en ik wil hem dat geven, hem dingen in zijn eigen tempo laten doen en niet dwingen. Maar deels ook wel omdat ik mezelf graag een beetje achter hem verschuil, dat sociaal awkward-idee, en dat vind ik dan een minder goed voorbeeld . Ik kijk soms een beetje afgunstig naar kindjes die wel meteen 'los' durven gaan, maar dat komt vooral omdat ik zelf heel verlegen was als kind en hem wat meer zelfvertrouwen gun. Maar ik weet ook dat hij het zelf wel regelt en dat het wel goed komt
Beetje wat deepfreeze ook zegt, die afweging, soms moet je even doorzetten (kdv inderdaad, ging hier ook zo) en soms kan ook het anders. En dat doe ik dan ook.

Ik heb nu een Daan, die is wat betreft dat sociale echt het tegen overgestelde van Chris. Daan klets met iedereen, gaat op ontdekkingstocht waar hij kan, en bij een oppas achterlaten is nooit een probleem. Die ben je dus af en toe kwijt in de winkel, vind je terug bovenin een klimtoren en op verjaardagen is hij direct weg richting speelgoed/mensen/kinderen..
En toch had dat van Chris ook wel iets. Ik kon hem veel beter "begeleiden" met sociale dingen, hem dingen aanleren. Daan doet dingen die je weer mag gaan afleren. (zeg maar "Chris spring eens van dat mini krukje", vs "Daan je mag niet van de eettafel springen" )Chris deed het liever gewoon in 1 keer goed. Nou is Chris ook een kopietje van mij, dus ik kon hem ook goed begrijpen en sturen.
Het is allemaal een fase en ik denk dat het met allebei best wel goed komt

Ja precies! Ik vind dit eerlijk gezegd wel fijn zo, kan me goed voorstellen dat het best vermoeiend is als je het andere uiterste hebt. Dit past bij hem (en bij mij, inderdaad dat begrijpen en sturen!), ik had hem niet anders gewild

Riley kan heel open zijn ("Kijk meneer, ik heb een Ollie" of "Hallo, kijk mijn schoenen") maar soms ook heel afwachtend zijn. Even bij mij in de buurt alles verkennen en dan pas los gaan.

Omen, zo is J ook een beetje. De ene keer wil ie niet gaan spelen en hangt ie aan mijn been (op een verjaardag, of in de speeltuin), de volgende keer staat ie tegen een wildvreemde meneer aan te kletsen en te vertellen dat die mee van de glijbaan moet

KDV is opeens de laatste weken wel drama bij wegbrengen, terwijl hij daarvoor echt meteen ging spelen. Ik hoop dat t een fase is, de 'alleen mama is goed genoeg fase'. Jammergenoeg kan papa m niet wegbrengen, die begint om 7 uur met werken, want ik denk dat dan het probleem veel minder zou zijn...

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 10:48 schreef Mineola het volgende:

[..]

Ela, heel herkenbaar, ik doe dat bij mijn jochie precies zo en dat werkt goed. Vooral om wat LE zegt, hij heeft behoefte aan die veiligheid en ik wil hem dat geven, hem dingen in zijn eigen tempo laten doen en niet dwingen. Maar deels ook wel omdat ik mezelf graag een beetje achter hem verschuil, dat sociaal awkward-idee, en dat vind ik dan een minder goed voorbeeld . Ik kijk soms een beetje afgunstig naar kindjes die wel meteen 'los' durven gaan, maar dat komt vooral omdat ik zelf heel verlegen was als kind en hem wat meer zelfvertrouwen gun. Maar ik weet ook dat hij het zelf wel regelt en dat het wel goed komt
Beetje wat deepfreeze ook zegt, die afweging, soms moet je even doorzetten (kdv inderdaad, ging hier ook zo) en soms kan ook het anders. En dat doe ik dan ook.

Het helpt al heel erg dat het helemaal niet zo gek is Ik vermoedde dat al, maar ik word soms een beetje onzeker in de zin dat ik me afvraag of ik niet meer kan doen om haar op haar gemak te stellen, zodat ze het eerder leuk vindt om op ontdekking te gaan. Het is fijn om te lezen dat er hier van die oermoeders zijn die het ook herkennen en vooral ook mijn omgaan met en handelen herkennen

Het is dus ook echt een kwestie van mijn eigen zelfvertrouwen en vooral mijn vertrouwen in mijn dochter. Vertrouwen op wat zij aangeeft en haar daarin begeleiden. En als zij de bescherming nodig heeft, dan kan dat voor mij onbenullig lijken, maar voor haar is dat van (levens)belang en het zal haar juist helpen als ik er naar luister en haar vertrouw daarin. Dat zal haar dan dus juist helpen in haar eigen zelfvertrouwen

Kortom, het helpt om weer even om het voor mezelf helder te maken <3 Van die dingen die je al wist en wederom weer worden bevestigd!

Ik denk dat je ook veiligheid kan bieden vanuit een zekere kordaatheid; 'zo gaan we het doen'. Ik merk zelf dat mijn kind juist onzeker wordt als ik teveel met zijn stemmingen meewaai, alsof het een bevestiging is van zijn angst dat het onveilig is.

Nou is mijn kind sociaal vrij makkelijk en kletst hij makkelijk met onbekende mensen. Als hij eens een keer verlegen is dan zal ik hem daarin niet snel zijn grenzen op laten zoeken, maar eerder benoemen wat er gebeurt en hoe hij zich voelt en aangeven dat het heel normaal is om verlegen te zijn. Maar als hij eens iets fysieks niet durft, op een trampoline, dan ben ik juist erg geneigd om hem te begeleiden en het samen te proberen. Altijd schatert hij daarna van de pret en gaat nog 100 keer de trampoline op en af. Hij kan dat ook goed benoemen "eerst vond ik het spannend, maar toen ging ik toch en toen vond ik het leuk! Ik ga het aan opa vertellen!" Maar het is een dunne lijn, wanneer moedig je aan en wanneer niet?

Toch zou ik wel huiverig zijn om op een psz, waar het toch uiteindelijk de bedoeling is om alleen heen te gaan, er voortdurend bij te blijven. Ik zou bang zijn het signaal 'het is hier niet veilig, kijk maar, ik kan je niet alleen laten' ermee af te geven. M heeft ook wel eens periodes waarin hij moeilijk afscheid kan nemen op het kdv, zoals laatst met zijn angst voor brand. Maar steeds vaker praten we daarover en dat helpt enorm. Hij huppelt sinds mijn geruststelling dat de juffies mij of papa altijd kunnen bellen weer stralend naar binnen.

De peuterleeftijd vind ik ook een mooi moment om wat meer te oefenen met afstand nemen. Soms gescheiden van elkaar zijn wetende dat je elkaar snel weer terug ziet, dingen zonder elkaar beleven, wat betekent het om iemand te missen, weten dat je altijd veilig bent omdat er altijd mensen zijn die voor je zorgen. Dat zijn thema's die we nu veel bespreken. M zei vanochtend: "dag mama, ga maar lekker werken, ik ga je missen' toen ik wegging, maar op een hele vrolijke toon. Hij neemt zo'n afscheid zoals het komt en hangt daar verder geen negatieve gevoelens aan vast. En als ik hem straks ophaal, dan weet ik zeker dat hij 'mama, fijn om jou weer te zien!' roept Maar goed, ik realiseer me dat ik wat anders tegen tijd zonder je kind doorbrengen aankijk; ik heb een forse baan en M brengt een deel van zijn tijd met zijn vader door.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 11:16 schreef Deepfreeze het volgende:
Ik heb nu een Daan, die is wat betreft dat sociale echt het tegen overgestelde van Chris. Daan klets met iedereen, gaat op ontdekkingstocht waar hij kan, en bij een oppas achterlaten is nooit een probleem. Die ben je dus af en toe kwijt in de winkel, vind je terug bovenin een klimtoren en op verjaardagen is hij direct weg richting speelgoed/mensen/kinderen..
En toch had dat van Chris ook wel iets. Ik kon hem veel beter "begeleiden" met sociale dingen, hem dingen aanleren. Daan doet dingen die je weer mag gaan afleren. (zeg maar "Chris spring eens van dat mini krukje", vs "Daan je mag niet van de eettafel springen" )Chris deed het liever gewoon in 1 keer goed. Nou is Chris ook een kopietje van mij, dus ik kon hem ook goed begrijpen en sturen.
Het is allemaal een fase en ik denk dat het met allebei best wel goed komt

Ook heel mooi om te zien hoe het echt zulke eigen mensjes zijn, met eigen ideeën, gevoelens, persoonlijkheden, karakters <3 En ook voor jezelf blijft het telkens leerzaam, die kleintjes

Clubsoda, dat begeleiden herken ik ook wel, als ze iets niet zo goed durft, dan benoemen we het en gaan we het samen proberen. Ze merkt dan inderdaad vlug genoeg dat ze dat zelf kan, maar eigenlijk is ze daar juist heel vrij in en durft ze heel erg veel uit zichzelf. Ze is best een ontdekkingsreiziger en onderzoeker, zolang er maar geen volwassenen zijn die zich op haar storten, te dichtbij komen, hun aandacht op haar vestigen

En dat is ook precies wat ze niet leuk vond bij de peuterspeelzaal, dat de leidster(s) hun aandacht op haar vestigen terwijl zij nog de kat uit de boom aan het kijken is. En dan vind ik haar persoonlijk echt nog te jong om 'uit het nest te duwen', ze is pas net 2 jaar, nog maar zo kort hier op de aarde. Ik denk dat het loslaten ook met stappen kan gaan die voor ons allebei prettiger zijn.
_{Nu ik erover nadenk waren er nog meer van die wringende dingetjes, die ook een rol speelde, maar het helpt ook hier weer om het even voor mezelf op een rijtje te zetten}

Ik herken trouwens ook het bezig zijn met weggaan en terug komen en het besef dat iemand anders op een andere plek is. Ze heeft het er bijvoorbeeld vaak over als we van huis zijn, wie of wat er allemaal thuis is. Of als ze ergens is, zonder mij, dan kan ze heel goed aangeven wanneer ze terug wil naar het huis en naar mij, of juist benoemen dat ik nog thuis ben.

Dat benoemen doet Riley ook. Ik zie mijn ouders en zus bijna elke dag en zij zijn voor Riley heel vertrouwd. Dus bijna elke morgen worden zij benoemd. Dan zegt ze bijvoorbeeld 'opa'. En dan vraag ik waar hij is? Eerst vraagt ze dan "op de pamping?" "Nee". "Thuis aan het slapen". En zo gaat ze iedereen (inclusief het hondje af). En daarna is het prima allemaal. Ik vind het elke ochtend weer een ontroerend momentje.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:23 schreef Omentielvo het volgende:
Dat benoemen doet Riley ook. Ik zie mijn ouders en zus bijna elke dag en zij zijn voor Riley heel vertrouwd. Dus bijna elke morgen worden zij benoemd. Dan zegt ze bijvoorbeeld 'opa'. En dan vraag ik waar hij is? Eerst vraagt ze dan "op de pamping?" "Nee". "Thuis aan het slapen". En zo gaat ze iedereen (inclusief het hondje af). En daarna is het prima allemaal. Ik vind het elke ochtend weer een ontroerend momentje.

Lief! Dat doet Eva ook iedere dag, vind ik ook heel schattig. Daarbij wordt nu ook iedereen langs gegaan of ze een 'jomme' of 'meisje' zijn, ook iedere dag weer opnieuw. En zoals ze jongen zegt, nohhhh

Ha grappig dat je dat zegt Sparkling, hier is ze echt helemaal nog niet bezig met jongen of meisje dingen! Ik vroeg me juist af wanneer dat eigenlijk gaat komen

Ze zei laatst wel toen ze d'r shirt omhoog deed: Kijk mijn pienol! Waarbij ze enthousiast haar navel aanwees <3

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:18 schreef elamanilo het volgende:
En dan vind ik haar persoonlijk echt nog te jong om 'uit het nest te duwen', ze is pas net 2 jaar, nog maar zo kort hier op de aarde. Ik denk dat het loslaten ook met stappen kan gaan die voor ons allebei prettiger zijn.
Nu ik erover nadenk waren er nog meer van die wringende dingetjes, die ook een rol speelde, maar het helpt ook hier weer om het even voor mezelf op een rijtje te zetten

Dat snap ik Dat is ook waarom ik de laatste zin toevoegde. Mijn kind werd al op jonge leeftijd 'uit het nest geduwd' (hoewel je snapt dat ik dat niet de meest prettige omschrijving vind ) maar omdat dat 99% van de tijd zo ontzettend goed gaat, heb ik daar vrede mee.

En práát me niet over piemels Gesprek van de dag hier

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:29 schreef elamanilo het volgende:
Ha grappig dat je dat zegt Sparkling, hier is ze echt helemaal nog niet bezig met jongen of meisje dingen! Ik vroeg me juist af wanneer dat eigenlijk gaat komen

Ze zei laatst wel toen ze d'r shirt omhoog deed: Kijk mijn pienol! Waarbij ze enthousiast haar navel aanwees <3

Hahah Dat is echt lief! Die interesse heeft Eva nog helemaal niet, die vraagt zich alleen af of iemand een jongen of meisje is. Inclusief dieren die we tegenkomen

Ik heb laatst aardbeien teva's gekocht voor op vakantie over een paar weken maar ze vindt ze zo leuk dat ze ze steeds aan wil. Vorige week had ze dus een hele leuke blauwe jurk met maillot aan en daaronder een paar aardbeien teva's. Het zag er belachelijk uit maar ze was helemaal in haar sas

Oh. Dat benoemen van jongen en meisje doet Riley ook nu.
Ik merk ook in de speeltuin dat ze meer lijkt te kijken hoe oudere meisjes spelen dan oudere jongetjes. Weet niet hoe dat uit te leggen. Maar bij spelende meisjes gaat ze echt op een afstandje even kijken wat ze doen. Om vervolgens ook naar het klimrek te lopen erin te gaan hangen.
Bij spelende jongetjes trekt ze haar eigen plan

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:31 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Dat snap ik Dat is ook waarom ik de laatste zin toevoegde. Mijn kind werd al op jonge leeftijd 'uit het nest geduwd' (hoewel je snapt dat ik dat niet de meest prettige omschrijving vind ) maar omdat dat 99% van de tijd zo ontzettend goed gaat, heb ik daar vrede mee.

Haha, ik doelde daar vooral mee op mijn eigen gevoel Ik begrijp ook dat jouw intenties hier gewoon vanuit liefde zijn <3 En dat het ook per kindje heel verschillend is, dat je zelf goed kunt aanvoelen hoe dat voor jouw kindje is!

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:32 schreef .Sparkling. het volgende:

[..]

Hahah Dat is echt lief! Die interesse heeft Eva nog helemaal niet, die vraagt zich alleen af of iemand een jongen of meisje is. Inclusief dieren die we tegenkomen

Ik heb laatst aardbeien teva's gekocht voor op vakantie over een paar weken maar ze vindt ze zo leuk dat ze ze steeds aan wil. Vorige week had ze dus een hele leuke blauwe jurk met maillot aan en daaronder een paar aardbeien teva's. Het zag er belachelijk uit maar ze was helemaal in haar sas

Haha Mooi combi! En ik herken ook dat ze zich steeds meer bewust wordt van haar kleding en vooral ook schoenen die ze wel of niet aan wil

Hier is ze ook niet echt met piemels bezig verder, ze bedoelde ook gewoon navel maar was het woord vergeten en herinnerde zich iets dat aan je lichaam zit ergens onder je kleding wat dan een piemel wordt genoemd

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:33 schreef Omentielvo het volgende:
Oh. Dat benoemen van jongen en meisje doet Riley ook nu.
Ik merk ook in de speeltuin dat ze meer lijkt te kijken hoe oudere meisjes spelen dan oudere jongetjes. Weet niet hoe dat uit te leggen. Maar bij spelende meisjes gaat ze echt op een afstandje even kijken wat ze doen. Om vervolgens ook naar het klimrek te lopen erin te gaan hangen.
Bij spelende jongetjes trekt ze haar eigen plan

Wow, ze gaat er dus echt verschil in zien/ontdekken! Ben heel benieuwd naar dat proces hier, over een poosje/binnenkort?!

Hier ook, ik ben geen vriendje van papa Chris en Daan, want ik heb geen piemel. Of ik dan kapot was. En of apen eigenlijk ook piemels hebben.

Voor dat loslaten moet je ook proberen te zorgen dat de omgeving ook veilig is. Op het kdv van Chris wisten ze hem goed op te vangen. Bij mijn koffiedrink groep niet. Chris volgde ook heel erg mijn gevoel. Vanaf heel mini al spiegelde hij mij. Zat ik net lekker in mijn vel, ging het afscheid ook moeilijker.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:44 schreef elamanilo het volgende:
Haha, ik doelde daar vooral mee op mijn eigen gevoel Ik begrijp ook dat jouw intenties hier gewoon vanuit liefde zijn <3 En dat het ook per kindje heel verschillend is, dat je zelf goed kunt aanvoelen hoe dat voor jouw kindje is!

Lief

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:58 schreef Deepfreeze het volgende:
Hier ook, ik ben geen vriendje van papa Chris en Daan, want ik heb geen piemel. Of ik dan kapot was. En of apen eigenlijk ook piemels hebben.

Voor dat loslaten moet je ook proberen te zorgen dat de omgeving ook veilig is. Op het kdv van Chris wisten ze hem goed op te vangen. Bij mijn koffiedrink groep niet. Chris volgde ook heel erg mijn gevoel. Vanaf heel mini al spiegelde hij mij. Zat ik net lekker in mijn vel, ging het afscheid ook moeilijker.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh ja, dat ben ik helemaal met je eens. Laatst moest M even tijdelijk naar een andere groep omdat zijn eigen juf er nog niet was. Ik kreeg een beetje de kriebels van de juf (een invaller) en hij reageerde ook heel afwerend op haar. Bij zijn eigen juffies huppelt hij zo naar binnen, bijzonder hoe dat werkt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik vind het leuk om te lezen hoe ontzettend anders jouw kinderen zijn DF! Knap hoe je daarmee omgaat, ze allebei in hun waarde latend.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 12:31 schreef Clubsoda het volgende:
En práát me niet over piemels Gesprek van de dag hier

Ik hoor elke dag precies wie er allemaal wel en wie erg geen piemel hebben.

Wij worden inderdaad ook een beetje als tweederangsburgers beschouwd omdat we piemelloos zijn

Vanmorgen na het douchen kruipt hij op J in bed: kijk papa, ik heb een grote piemel!

Zucht....

Hier leeft dat ook een beetje ja . Toen mijn man laatst uit de douche kwam kreeg hij ook de vraag:' Papa, heb jij een nieuwe plasser gekregen?'

Verder weet ze feilloos wie een jongetje of een meisje is .

_{Hoi, ik haak ook weer eens aan! Grote dame is bijna 3}