The Killers #20 The Desired Effect

quote:

BRANDON FLOWERS LEVERT GEWENST EFFECT AF

2 JUN 2015

The Killers hebben een een pauze ingelast en dat geeft frontman Brandon Flowers de ruimte om zijn solocarrière weer op te pakken. Twee weken geleden verscheen het flink door de jaren tachtig beïnvloede The Desired Effect en Flowers doet daarom een kort rondje langs de Europese podia. Vanavond is het de eer aan een (in een splitseconde) uitverkochte Paradiso om kennis te maken met de langverwachte opvolger van ‘debuut’ Flamingo (2010).

De avond wordt geopend onder begeleiding van stijlvol, euforische getrompetter. ‘Dreams come true, yes they do’, zo luidt Flowers’ motto nadat hij met een brede glimlach het podium bespringt. Het enthousiasme is vanaf de eerste seconde aanstekelijk en dat zorgt er al voor dat hij de gunfactor aan zijn zijde heeft staan. Direct verschiet hij een hoop kruit met de knallende nieuwe single Can’t Deny My Love en – voor zover we hiervan mogen spreken – klassieker Crossfire, afkomstig van Flamingo. Na amper tien minuten zijn er al drie krachtpatsers uit z’n oeuvre op het dringende publiek afgevuurd en je vraagt je bijna af of dit concert al aan z’n eind komt voordat je een tweede rondje pils hebt kunnen halen.

Het tegendeel is waar, want de constant vrolijke, opzwepende zanger blijkt dit klusje zo goed als moeiteloos te klaren. Dat is deels te verklaren door zijn omvangrijke, uitstekende band (incl. een reïncarnatie van George Harrison op gitaar?), maar Flowers is ook uitstekend bij stem en haalt zijn hoge tonen vrijwel altijd, iets wat hij volgens de berichtgeving tijdens deze tour niet altijd deed. Flamingo wordt voortgezet. Hard Enough en Magdalena zorgen na de energieke inleiding voor een aangenaam rustpuntje, om vervolgens over te gaan in een hoorspelletje. Flowers zet een uitgeklede versie van The Killers’ Jenny Was A Friend Of Mine in en laat het publiek raden of de mannelijke hoofdrolspeler in het liedje schuldig of onschuldig verklaard moet worden. Het merendeel is vergevingsgezind en schreeuwt: ‘onschuldig.’ Flowers lijkt verbaast, maar schotelt vervolgens een subtiel bruggetje naar het dromerige Lonely Town voor. ‘Nou, dit is misschien wel de enige stad die de voorkeur geeft aan vergeving’.

Het gevarieerde publiek - van jongelui tot ouders en zelfs grootouders – mag zijn dansschoenen aantrekken als Diggin’ Up The Heart de revue passeert. Alsof Dire Straits en Culture Club samen een nummertje voor Flowers hebben geschreven. Het werkt verrassend goed en bouwt prima op naar het nummer dat écht iedereen kent: Human. Maar voordat die Killers-meezinger van start gaat krijgen de 1500 bezoekers de keuze van welke artiest Flowers een song moet coveren. INXS wint het hier van Robert Palmer en de traktatie komt in de vorm van Don’t Change, een nummer uit 1982 dat geheel in lijn ligt met het nostalgisch klinkende The Desired Effect. Het is duidelijk dat Flowers zijn huiswerk heeft gedaan.

Swallow It, Only The Young, een akoestische versie van The Way It’s Always Been en de Jacques Lu Cont-remix van The Killers’ Mr. Brightside (dat nét de overtuiging en uitbundigheid van het origineel mist) drukken de rem in en zorgen voor het minst memorabele onderdeel van de show. Tijdens de onvermijdelijke toegift wordt ook voorprogramma Joe Pug bij de hand genomen om een van zijn eigen nummers te spelen. Tot slot spreekt Brandon zijn eerder gespeelde cover van INXS nog tegen door het hoogtepunt van de avond te bezorgen. I Can Change, waarin een sample van Bronski Beats Smalltown Boy zeer dominant is, levert het gewenste effect. Het exotische Still Want You sluit de avond met een hoop kapot gezongen keeltjes af, maar het was het dubbel en dwars waard. Het kruit is na ruim anderhalf uur pas écht verschoten.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 17:28 schreef Reemi het volgende:

[..]

Ach, dat nummer met Joe Pug was eigenlijk een extraatje (de dag ervoor speelden ze een nummer minder). Verder wel mee eens, ik hoor ook liever een extra Brandonnummer dan een cover.

Maar hij houdt nou eenmaal van covers zei die

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 17:37 schreef ZwarteMagika het volgende:
Ik krijg nog de kriebels als ik aan z'n openingspose terugdenk (zijn daar foto's van?), ik ben op m'n 33e nog schaamteloos aan het fangirlen. Het viel me trouwens op dat er enthousiaster werd gereageerd op Diggin up the Heart dan bij I Can Change, die laatste viel een beetje dood terwijl ik tussen het springende gedeelte van het publiek stond. Ben toen maar in m'n eentje gaan springen.

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 17:37 schreef ZwarteMagika het volgende:
Ik krijg nog de kriebels als ik aan z'n openingspose terugdenk (zijn daar foto's van?), ik ben op m'n 33e nog schaamteloos aan het fangirlen. Het viel me trouwens op dat er enthousiaster werd gereageerd op Diggin up the Heart dan bij I Can Change, die laatste viel een beetje dood terwijl ik tussen het springende gedeelte van het publiek stond. Ben toen maar in m'n eentje gaan springen.

quote:

Op donderdag 2 juli 2015 11:08 schreef Iwanius het volgende:

[..]

En welke is dat? Onderstaande?

[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 4 juli 2015 01:51 schreef Reemi het volgende:

[..]

USA 2004