Op donderdag 7 augustus 2014 14:03 schreef PeterKelder het volgende:[..]
Ik maak gewoon het hele lijstje:
1.
Seizoen 3. Naar mijn mening het beste GTST seizoen ever. In ieder geval van de eerste zes jaar
Alles liep lekker, continue spanning en sensatie, goed acteerwerk, briljante verhaallijnen en de steeds beter wordende muziek van Ronald Schilperoort. En de Celu-verhaallijn is wel een van de meest briljante verhaallijn uit de gehele serie.
2.
Seizoen 6. Een goeie tweede. De afwikkeling van de Helen/Peter-lijn, Bert de Jong met de losse handjes, de intrede van Rik én de slechte Arnie maken dit seizoen. En de moord op Frits is gewoon te episch voor woorden.
3.
Seizoen 5. Na het ietwat teleurstellende seizoen 4 kwam de serie goed terug met dit seizoen. En alhoewel de überbitch van de serie vertrekt valt er nog genoeg te beleven. Enkele hoogtepunten: "
Kruuuuiiiip, mijn zogenaamde zoon, kruuuiiiip!", de verliefdheid van Sonja voor Stan (Stonja?
) en de legendarische cliffhanger.
4.
Seizoen 2. Het seizoen waar het eerste huwelijk van de serie plaatsvond (en nee, dat is niet die van Simon en Annette!
), Arnie nog daadwerkelijk de zoon van Robert was, er nog dreig
brieven werden geschreven (de PTT draaide overuren) en waar de algehele spanning een voorbode was voor het epische derde seizoen. Niettemin toch wat minpuntjes: Emma Driessen, Myriam van der Pol enne... Oh ja, Linda Dekker
5.
Seizoen 1. "
De tijd van onbezorgdheid is voorbij..." Ja, dat kon je wel stellen na het zien van de eerste afleveringen.
"Wat een ARREMOE, kijk toch eens wat een verschrikkelijke decors!" zou Carlo Boszhard zeggen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Djuna Hachee... Maar ondanks de matige
tijden kwaliteit had het toch ook wel iets, dat eerste seizoen. Al was het maar om de acteerprestaties van Reinout Oerlemans.
"Zit me niet te jennen man!"6.
Seizoen 4. Er werd reikhalzend uitgekeken naar dit seizoen, wat volgens vele trouwe fans toch wel het hoogtepunt van de eerste 10 jaar moest zijn. En het werd een hoogtepunt... In langdradigheid. Mijn god, alsof de familie Bell (die van The Bold) een uitwisselingsprogramma met Doctor Proctor was aangegaan en dit seizoen verantwoordelijk was voor de verhalen. Hoogtepunt? De fiets door de ruit van Flash. Dieptepunt? Zeg... heb je een uurtje of twee...?
En ach ja, gooien we er als extraatje seizoen 7 ook maar bij
7.
Seizoen 7. Voor de helft gezien en dat was meer dan genoeg. Wat een ongelofelijke treurigheid was dat zeg. Belachelijke verhaallijnen (Alice als Lisette, of andersom, hoe je het maar hebben wil), langdradige verhaallijnen (het sterven van Sylvia, alsof het al niet genoeg lijden was), gerecyclede verhaallijnen (Daniël en dooie vrouw #4282916446174596)... Na dvd 11 was ik er al klaar mee. Is er dan écht geen hoogtepuntje te noemen? Nou oké, het leverde wel een
legendarisch karakter op voor Pittige Tijden