Help, mijn vrouw is... een ondankbaar kreng
Ik loop doorgaans al niet over van sympathie voor mijn seksegenoten die hun echtgenoot opgeven voor Help, mijn man is klusser. Al dat geklaag en gezeur over die luie mannen, terwijl ik steevast denk: mens, je had de afgelopen jaren toch ook best zelf een kwast/ hamer/schuurmachine kunnen oppakken om je huis in orde te maken?
Kom op, verbouwen is anno 2015 echt niet meer het domein van De Man. Kijk maar naar al die leuke klusdames die rondlopen bij Eigen Huis en Tuin. En geloof mij: wij vrouwen kunnen meer dan we soms denken. Toen wij in 2003 onze bouwval uit 1914 kochten, had ik nog nooit een kwast aangeraakt. Inmiddels ben ik best handig, al zeg ik het zelf.
Van alle hulpeloze types die de afgelopen jaren de hulp van John Williams inschakelden, spande Karin van afgelopen donderdag de kroon. Och, wat was ze zielig. Vier kinderen gekregen in 5 jaar tijd en sindsdien zat ze de hele dag gevangen in een huis met her en der losse elektriciteitsdraden, kale muren en openliggende plafonds. Man Rien vluchtte natuurlijk in zijn werk om zo min mogelijk thuis te zijn.
Eerlijk is eerlijk, het was daar verre van ideaal. Bouwgruis tussen de Duplo wens ik niemand toe. Maar die slachtofferrol waarin Karin zich wentelde ging er bij mij niet in. Ze hoefde toch niet de hele dag thuis te zitten? Een gezonde meid van 28 kan best werken, kinderen of niet. Goede crèches en peuterspeelzalen te over. Daarbij levert het ook nog eens geld op om die verbouwing te láten afmaken. Een win-winsituatie, zou ik zeggen. Maar nee, in plaats daarvan kreeg haar man voor de camera de volle laag. Het was allemaal, echt allemaal, zijn schuld.
Toen moest de verbijsterende ontknoping nog komen. Want wat was Karins reactie bij de aanblik van de keuken waar haar man en drie professionele klussers een week hard aan hadden gewerkt, terwijl zij in een hotel zat bij te komen en lekker naar de kapper ging?
Samengevat: er was te weinig werkruimte, de vriezer was te klein en er ontbrak een stopcontact in de hoek. Vooral om dat laatste ging ze bijna huilen. Om de boel te redden loodste Williams haar naar de woonkamer, die er inmiddels ook fris uitzag. Maar daar viel ze natuurlijk ook meteen over een contactdoos.
Als ik Rien was, had ik haar eens flink door elkaar gerammeld. Maar in plaats daarvan stond de man die de hele week letterlijk en figuurlijk door het stof was gegaan als een klein jochie te hengelen naar een compliment van zijn vrouw. 'Mooi? Mooi geworden? Ik vind het wel mooi geworden.' Het wordt hoog tijd voor een nieuw programma. De titel mag John Williams zo van me hebben: Help, mijn vrouw is een ondankbaar kreng.
Reageren? angela@ad.nl
http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)dankbaar-kreng.dhtml