[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.

Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:49 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.

Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen. Verder werd mij verteld dat er niet zoveel mis met mij was, behalve dat ik mezelf aanstelde en volwassen moest worden. Behalve deze rare psychiater had ik ook gesprekken met een psycholoog in opleiding die wél aardig was. Hem vertrouwde ik meer, maar hij mocht mij alleen oefeningen in cognitieve gedragstherapie geven en ik diende andere onderwerpen niet met hem te bespreken: dat moest ik doen bij de psychiater die mij voor aansteller uitmaakte. Op den duur was ik het zat en liep ik boos weg. Ik nam geen contact meer op met die GGZ en zij ook niet met mij. Een jaar later kreeg ik een onpersoonlijke brief dat de behandeling werd beëindigd omdat ik geen nieuwe afspraken meer had gemaakt.

Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.

Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:17 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.

Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).

Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.

Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:45 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.

Dat is misschien wel een goede stap. Vaak gaat het toch sneller via connecties (ook al zijn het hulpverleners).

quote:

Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.

Die kan je om advies vragen, maar ik weet niet of je van hun te horen krijgt wat je wilt horen.
Ten éérste zijn het (zo las ik het) niet meer je huidige behandelaars, dus doorverwijzen kunnen ze je dan geloof ik niet
Ten tweede: als ze jou wel hadden kunnen doorverwijzen, maar dat toen niet gedaan hebben, dan kan dat zijn omdat je op dat moment beter ging (dus was een aanmelding bij een FACT-team volgens hun niet nodig) of omdat ze jouw situatie verkeerd inschatten (en in dat geval zullen ze jou misschien niet eens echt proberen te helpen).

Maar proberen kan geen kwaad.

Moet wel zeggen dat als er geen FACT-team is in gouda, dat het dan wel moeilijker gaat worden om een verwijzing daarnaartoe te krijgen

Wat voor hulpverlening krijg je nu behalve een maatschappelijk werker?

Ik heb ook gedoe in Gouda gehad, maar heb nu een hele fijne spv. Geen psycholoog meer en ik mis t ook totaal niet

Maar je kan altijd nog naar een vrijgevestigde psycholoog gaan als je het bij de ggz echt niet meer ziet zitten.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

quote:

3.8

Er zijn 2 waarderingen

2 is niet bepaald representatief btw

Bij mijn locaties is dat cijfer hoger, maar gemiddeld ook lager dan ikzelf gegeven zou hebben.
Maar het is ook van zoveel dingen afhankelijk. Deels ook van jezelf. Als je zelf niks doet dan heb je grotere kans dat jouw dossier makkelijker onderaan de stapel zal verdwijnen. Buiten wat je zelf kunt doen, heb je ook een beetje geluk nodig met wie je als behandelaar krijgt en of je klikt met die persoon.
Ik heb er in de loop der jaren een soort van routine van gemaakt/voor bedacht, want ten slotte kom ik er niet voor de lol.

En sowieso zullen bij zo weinig cijfers de stemmen van "de klagers" zwaarder gaan meewegen.

quote:

Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.

Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen. Verder werd mij verteld dat er niet zoveel mis met mij was, behalve dat ik mezelf aanstelde en volwassen moest worden. Behalve deze rare psychiater had ik ook gesprekken met een psycholoog in opleiding die wél aardig was. Hem vertrouwde ik meer, maar hij mocht mij alleen oefeningen in cognitieve gedragstherapie geven en ik diende andere onderwerpen niet met hem te bespreken: dat moest ik doen bij de psychiater die mij voor aansteller uitmaakte. Op den duur was ik het zat en liep ik boos weg. Ik nam geen contact meer op met die GGZ en zij ook niet met mij. Een jaar later kreeg ik een onpersoonlijke brief dat de behandeling werd beëindigd omdat ik geen nieuwe afspraken meer had gemaakt.

Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.

Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.

Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.

quote:

Op maandag 23 november 2015 09:22 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.

Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.

Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.

Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is ).

Vergeet niet, je zit er voor jezelf

Als je een gerichte behandeling wilt voor je stoornis, moet je dat naar mijn idee niet overlaten aan een algemene GGZ-instelling maar zelf een therapie zoeken.

Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.

Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.

quote:

Op zondag 22 november 2015 20:25 schreef Pulzzar het volgende:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.

De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat . Dat had ik wel verwacht namelijk.

quote:

Op maandag 23 november 2015 17:29 schreef kuolema het volgende:

[..]

De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat . Dat had ik wel verwacht namelijk.

Schrijf jij er toch één?

quote:

Op maandag 23 november 2015 11:13 schreef Pulzzar het volgende:
Als je een gerichte behandeling wilt voor je stoornis, moet je dat naar mijn idee niet overlaten aan een algemene GGZ-instelling maar zelf een therapie zoeken.

Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.

Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.

Zo, dat wist ik allemaal nog niet. Zal er even een notitie van maken. Bedankt voor de info!

quote:

Op maandag 23 november 2015 09:33 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.

Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.

Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is ).

Vergeet niet, je zit er voor jezelf

Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.

quote:

Op maandag 23 november 2015 18:52 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.

Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaal )

Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.

Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.

quote:

Op maandag 23 november 2015 18:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaal )

Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.

Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.

Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.

quote:

Op maandag 23 november 2015 20:34 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.

Heb je lotgenotencontact gehad?

Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).

Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).

En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.

En DM met korte tip

Ja. Er is een forum speciaal voor borderliners op Stichting Borderline: http://forum.stichtingborderline.nl

Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag. Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.

Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.

Er is een FACT-team in Gouda, maar mijn persoonlijk begeleider denkt dat het niet geschikt voor mij is. Ik ben tot een bepaalde mate toch zelfredzaam en volgens hem is een FACT-team meer voor mensen die zo'n ernstige psychische beperking hebben dat ze nauwelijks of niet voor zichzelf kunnen zorgen.

quote:

Op maandag 23 november 2015 22:58 schreef Pulzzar het volgende:
Ja. Er is een forum speciaal voor borderliners op Stichting Borderline: http://forum.stichtingborderline.nl

Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag.

Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregen
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat

Whatever.

quote:

Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.

Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars over

Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).

quote:

Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.

Klopt.

Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.

Zelfs ik weet niet wat het is. Enige dat ik wel weet, is dat er wat deze vragen betreft, nog een hoop te leren valt. Alleen is de vraag wie er van die nieuwe hypothetische kennis überhaubt zou willen leren? Want velen vinden de status quo wel best (en daar plukken wij niet altijd de vruchten van, vooral de vooroordelen over deze "aandoeningen" maken een positieve diagnose ondragelijk, niet eens zozeer de daadwerkelijke gevolgen).

edit:

quote:

Op maandag 23 november 2015 23:01 schreef Pulzzar het volgende:
Er is een FACT-team in Gouda, maar mijn persoonlijk begeleider denkt dat het niet geschikt voor mij is. Ik ben tot een bepaalde mate toch zelfredzaam en volgens hem is een FACT-team meer voor mensen die zo'n ernstige psychische beperking hebben dat ze nauwelijks of niet voor zichzelf kunnen zorgen.

Je valt dus tussen wal en schip?

Klopt ook wel hoor. Ik had begrepen dat in mijn regio ongeveer 80% van de cliënten van de FACT-teams hier in de buurt voornamelijk psychotische klachten hadden en de overige 20% andere (meestal meervoudige/gecompliceerde) issues (had dacht ik ook te maken met een (sterk) vergroot risico op decompensatie).
Ik val in die overige 20% btw

quote:

Op maandag 23 november 2015 23:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregen
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat

Whatever.

[..]

Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars over

Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).

[..]

Klopt.

Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.

Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.

Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.

Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.

Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda ) De uitslag bleek negatief, want mijn empathisch vermogen is intact. Ik scoorde 10 punten en je moet minimaal 25 punten scoren wanneer er sprake zou kunnen zijn van een stoornis binnen het autismespectrum.

Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.


Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.

Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.

Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.

Effe in stukjes hakken

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 06:42 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.

Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.

Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.

Wel apart idd. Volgens wiki doen vrijwel alleen maar autisten dit (heet "stimming" in het Engels).
Volgens mij deed ik dat handenflapperen niet. Enige wat ik me kan herinneren wat ik deed (en tegenwoordig nog steeds doe) is mezelf wiegen en als er muziek opstaat, dan vrijwel altijd op de maat van de muziek. Ik doe dit meestal zonder me ervan bewust van te zijn, krijg er verder nooit echt ongewenste reacties op. Als het mensen opvalt, dan vind ik dat niet erg. Dat is gewoon deel van wie en wat ik ben.

quote:

Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda ) De uitslag bleek negatief, want mijn empathisch vermogen is intact. Ik scoorde 10 punten en je moet minimaal 25 punten scoren wanneer er sprake zou kunnen zijn van een stoornis binnen het autismespectrum.
Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.

Ik weet het niet hoor, wat empathie betreft. Maar ik herken (wat autisme betreft) mezelf veel meer in de trekken die vrouwen met autisme hebben dan de trekken die mannen met autisme hebben.
Ik kan dingen juist heel goed aanvoelen en gebruik dat in mijn voordeel en juist omdat ik een man ben, houden mensen daar gewoonlijk geen rekening mee. Het aanvoelen is dan ook het probleem niet, het probleem is meer dat ik toch niet begrijp wat ik voel ook omdat ik ze meestal niet begrijp. Ik begrijp hun niet, maar omgekeerd is dat net zo. Dat zij vervolgens dat wijten aan mijn autisme, zegt meer over hun dan over mij.
Ik ben gewoon anders. Naja, dat is nou eenmaal zo.

quote:

Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.

Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.

Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.

Is vetgedrukte hetzelfde als gewoon het hele spectrum aan gevoelens ervaren?
Als ik me goed voel, dan voel ik me gewoon goed en omgekeerd. Afhankelijk van wat er getriggerd wordt kan dit wel snel omslaan, maar meestal/gewoonlijk is daar ook een reden voor.

Die balans ken ik dus wel weer, maar de weegschaal is gewoon heel gevoelig afgesteld.

Ik probeer wel rekening te houden met anderen, maar tegenwoordig probeer ik niet meer iedereen tevreden te stellen omdat dat toch nooit (lang) goed gaat (en mensen maken daar vervolgens massaal misbruik van door over me heen te blijven lopen).

Ik vraag vaak om duidelijkheid, maar krijg die meestal niet. Als anderen mij niet begrijpen kan ik wel proberen het uit te leggen, maar of het ook (positief) opgepikt wordt is erg afhankelijk van wie je tegenover je hebt.

Vroeger was ik alles aan het inhouden. Alles aan het opproppen. En dat ging niet zo best.
Ik kreeg geen duidelijkheid over wat ik wel mocht doen, dus deed ik vaak uiteindelijk maar niks (dan kreeg ik de minste negatieve feedback ook). Dat was ook niet goed (niet altijd in elk geval), maar ik wist op dat moment geen betere oplossing.
Ik merk wel dat hoe minder ik me probeer te spiegelen aan mensen die niet autistisch zijn of anderzijds fundamenteel anders zijn, hoe beter ik me voel. Zij zitten vaak echt op een heel ander level en dat werkt gewoon niet. Ik merk wel dat ik dan wel weer beter op één level zit met mensen die veel levenservaring hebben (meestal oudere mensen, mensen die veel hebben meegemaakt (zoals die vrouw met borderline waar ik het over had (ik bedoel overigens niet formerjellybean...waar is zij trouwens gebleven? Mis haar aanwezigheid hier (op fok) wel een beetje)).

Ik probeer nu mezelf beter te begrijpen en ook te accepteren. Feedback is prima, maar het moet wel eerlijk zijn (als ik fouten maak, dan hoor ik dat graag. Op een bepaalde manier is ruzie niet altijd negatief ).

Dat onzeker weet ik niet. Heb wel recentelijk ervaren dat ik echt door heb dat ik weinig eigenwaarde heb, dat dit wellicht voor een groot deel mijn huidige "ik" bepaalt, maar tegelijk ben ik jarenlang (voornamelijk onbewust) bezig geweest hier coping-strategieën voor aan te leren.

Ik heb hier nu twee keer met behandelaars over gesproken en de tweede keer ging dat al een stuk makkelijker.
Ik ben in de loop der tijd een soort trauma-oplossings-machine geworden of zo
Het doet echt wat met me, veel ook, maar ik weet als het ware instinctief en geroutineerd hoe ik dit het beste aan kan pakken. De exacte stappen weet ik nog niet, maar ik weet wel instinctief welke stap ik na de vorige moet nemen en verder zie ik wel en observeer ik.
Ergens lijk ik wel een soort leermachine

quote:

Op maandag 23 november 2015 20:42 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je lotgenotencontact gehad?

Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).

Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).

En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.

En DM met korte tip

Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.

Bedankt voor de tip btw!

quote:

Op dinsdag 24 november 2015 13:50 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.

Bedankt voor de tip btw!

Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.

Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden

edit: Wat borderliners betreft, ik ben er vroeger ook ingetrapt hoor. Maar ik heb drie borderliners redelijk goed gekend en slechts één daarvan voldeed meer aan het "verwachte" beeld van "de borderliner". De andere twee waren veel toffer!

Eén daarvan heb ik zelfs via fok leren kennen (haar kende ik trouwens het minst goed), vind het nog steeds jammer dat ze vrijwel niet meer post hier. De andere twee heb ik IRL leren kennen en vooral één daarvan had duidelijk veel meegemaakt (veel opnames, armen waren één lange band van strepen (je weet wel wat ik bedoel)) maar ze is zo ontzettend stoer!
Heel eerlijk, open en ook gewoon aardig en meelevend. En wijs!