[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 18:48 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:

[..]

Niet 24/7 maar een groot gedeelte nu zit ik hier alleen deze post te schrijven. Als je me vraagt 'wat voel je nu?' Zou ik zeggen niks. Ik ga denk ik gewoon thee maken en dat rustig drinken en zelfs dat laat me vrij koud ironisch genoeg.

Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 19:05 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.

Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.

Maar goed koeltjes zijn kan ik inderdaad ook als de beste, als ik iemand van een flat gebouw zie springen die dood gaat, zou het mij vrij weinig doen eigenlijk. Ik vergeet mensen gauw, ik denk dat het tijd is voor me om me weer eens terug te trekken van de wereld ik ben teveel buiten geweest.

Hoe gaat het met jou verder dan Heer van de bladeren?

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 23:56 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:

[..]

Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.

Maar goed koeltjes zijn kan ik inderdaad ook als de beste, als ik iemand van een flat gebouw zie springen die dood gaat, zou het mij vrij weinig doen eigenlijk. Ik vergeet mensen gauw, ik denk dat het tijd is voor me om me weer eens terug te trekken van de wereld ik ben teveel buiten geweest.

Hoe gaat het met jou verder dan Heer van de bladeren?

Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 09:36 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.

Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.



Draak van een boek... Maar leesbaar, dus ik hoop dat je wat duidelijkheid kan vinden, dan kun je ook zulke draken van boeken lezen en het geeft wel steun. Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet puur gaat identificeren met dit of dat! Het lijkt me vrij moeilijk om in een achtbaan te zitten, maar daarentegen ben ik de gene die eeuwig in de rij staat.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 12:58 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:

[..]

Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.

[ afbeelding ]

Draak van een boek... Maar leesbaar, dus ik hoop dat je wat duidelijkheid kan vinden, dan kun je ook zulke draken van boeken lezen en het geeft wel steun. Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet puur gaat identificeren met dit of dat! Het lijkt me vrij moeilijk om in een achtbaan te zitten, maar daarentegen ben ik de gene die eeuwig in de rij staat.

Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.

In de wachtrij staan voor de achtbaan kan ook leuk zijn. Ik kan je alleen niet aan een VIP pas helpen.

Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.

Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.

Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 19:31 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.

In de wachtrij staan voor de achtbaan kan ook leuk zijn. Ik kan je alleen niet aan een VIP pas helpen.

Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...

Nee het is niet raar, je zult naar de 25ste weten wat er in je rugzak zit, wat heel belangrijk is.

Haha dat is zo, en ach met mij komt het wel goed met jou ook, we hebben elkaar hier dat is ook wat waard.

quote:

Op donderdag 12 november 2015 21:24 schreef Pulzzar het volgende:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.

Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.

Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.

Je zult je doelen wat moeten aanpassen, het zal niet zo makkelijk gaan als bij andere, het is wel te doen maar het zal wat meer moeite kosten. Maar een normaal leven, ik weet niet welke stoornis je hebt ik heb me erbij neergelegd dat ik het wellicht nooit zal hebben.

Je komt best al ver, en ik denk dat een fulltime baan wellicht ook wel een voordeel kan zijn je hebt wat te doen en bent bezig. En inderdaad Rome zal nooit gebouwd worden als niets gebeurt. Dat klopt... Maar om eerlijk te zijn wat wil je man? Heb je werk of zit je thuis? als je thuis zit, tja dan gaat het lastiger, werk je parttime dan doe je toch al wat nuttigs en leef je al een redelijk normaal leven. Wat zoek je precies? Patronen doorbreken is lastig, en gaat niet als je in hetzelfde patroon blijft zitten waarin je leeft.

Als je iedere dag hetzelfde ritme houdt, ga je het niet breken.

quote:

Op donderdag 12 november 2015 21:24 schreef Pulzzar het volgende:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.

Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.

Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.

Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?

quote:

Op vrijdag 13 november 2015 08:51 schreef zomie het volgende:

[..]

Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?

Ik heb een soort van maatschappelijke begeleiding, maar mijn idee is dat ik er niet genoeg aan heb.

Misschien werk ik mezelf onbewust heel erg tegen.

Ik heb pas geleden een thuisstudie fitnesstrainer aangevraagd. Ik dacht: waarom niet? Fitness interesseert me wel en normaal gesproken ga ik er zo'n 4x per week naartoe. Dan heb ik in ieder geval papieren en meer kans op een baan. Je kon als welkomstgeschenk kiezen tussen een smartwatch of tablet + gratis cursus time-management. Inzicht in time-management heb ik nou juist nodig, dus ik heb daarvoor gekozen.

Veel mensen met psychische issues lopen tegen problemen met structuur aan. Ik vind het daarom nogal raar dat er moeilijk hulp te vinden is die zich daarop richt. Cursussen time-management gaan vrijwel allemaal gepaard met het arbeidsleven en kosten bovendien erg veel.

Ik ben door mijn ervaringen er wantrouwend naar psychische en mastschappelijke hulpverlening. Ik vind al snel dat je wordt behandeld als een minderwaardige en niet serieus genomen wordt. Mijn laatste behandeling (tegen borderline) had zeker geholpen, maar ik twijfel aan de oprechtheid van de behandelaars. Als ze duidelijk waren zoals: "Wij richten ons alleen op jouw borderline-problemathiek, we kunnen meedenken over jouw andere problemen, maar we zijn daar niet op gespecialiseerd, dus verwacht er niet teveel van." Dan had ik er vrede mee gehad. Maar ik heb de indruk gehad dat ze erop getraind zijn door met een bepaalde houding je vertrouwen te winnen, waardoor jij als cliënt je emoties laat zien en gaat vertellen wat er in je omgaat. Je stelt je open en kwetsbaar op, omdat jij ervan uitgaat dat de psych jou gaat helpen. Maar is dat ook zo? Is het niet stiekem meer dat ze mij dan willen observeren en mijn psyche willen doorgronden? In hoeverre is die zogenaamde begrijpelijke houding echt gemeend en in hoeverre is die gespeeld?

Ik hoorde elke keer hetzelfde. "Goh, je moet niet zo streng zijn voor jezelf, want je bent in de behandeling wel vooruit gegaan en hebt behoorlijke stappen gezet." Op het moment dat ik dan zoiets hoor, 'ontdooi' ik zeg maar en neemt het gevoel van stress en zelfverwijt af. Maar achteraf denk ik: wat heeft ze nou eigenlijk gezegd? "Vooruit gaan" en "behoorlijke stappen zetten" zijn vage nietszeggende begrippen.

Ik heb meer behoefte aan duidelijkheid.

Vroeger werd me altijd gezegd dat ik sloom, traag, lui, ongemotiveerd, anders dan anderen, etc ben. Ik was vroeger een te zachtaardig in mezelf gekeerd jochie die dus 'anders dan anderen' was. Logisch dat ik daar een minderwaardigheidscomplex aan heb overgehouden, want ik kreeg als kind alleen maar te horen dat ik afweek van de norm en dingen niet goed doe. Het was vooral mijn moeder die dat in haar naïviteit mij had ingepeperd. Ze doet dat nog steeds en ze heeft zelf niet in de gaten wat ze daarmee aanricht.

Het zelfbeeld wat ik heb meegekregen is negatiever dan wat het in werkelijkheid is. Maar dat wordt niet 'gefixt' als ik vanaf nu alleen maar te horen krijg dat ik 'het' goed doe.

Ik wil gewoon beter kunnen presteren en weerbaarder worden in het leven. Volgens mij moet dat te realiseren zijn want ik ben niet debiel.

Ik vind het even moeilijk om op anderen te reageren, sorry.

Maar het stukje "Normale mensen doen dit naast een fulltimebaan"...dat raakt iets.
Ik voel dat net zo.
Schaamte en frustratie dat mij dat niet lukt.
Het is al heel wat om mn bed uit te komen en me aan te kleden en de dieren te verzorgen de laatste dagen.
En je daar dan weer rot door voelen en zo in een cirkeltje belanden.

Therapeuten zeggen dan inderdaad, maar let op de kleine dingetjes die je wel goed hebt gedaan......Tjah daar kom ik dus ook niet verder mee. Voel ik me alleen maar belachelijk door.
Dat hoort normaal te zijn die kleine dingetjes die wel lukken.

Ik wens je veel succes met je cursussen!
Slim om te kiezen voor timemanagement.

quote:

Op vrijdag 13 november 2015 11:30 schreef Pulzzar het volgende:
Ik wil gewoon beter kunnen presteren en weerbaarder worden in het leven. Volgens mij moet dat te realiseren zijn want ik ben niet debiel.

Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.
Is het een idee om het in kleine stapjes op te bouwen en je te richten op 'kleinere' doelen?

Nu lees ik dat je 4 a 5 dagen sport per week als het goed gaat, maar dat is dan meer op pure motivatie en een goed gevoel. Terwijl het makkelijker vol te houden zou zijn als het routinematig is.
Bij mij helpt het dan wel om kleine doelen te stellen zoals: Over een maand wil ik bereikt hebben dat ik standaard ga sporten op maandag.

Zou voor jou trouwens ergotherapie (binnen de psychiatrie) niet wat zijn? Deze begeleiding kun je 1 op 1 krijgen. Dat is gericht op draagkracht en draaglast, waar zitten de valkuilen, dagplanning.
Ik heb tijdens mijn therapieën ergotherapie gehad en je gaat echt op zoek naar jouw grenzen. Wat kan je aan op een dag en wanneer wordt het teveel. Waar komt dit door? Hoe kun je ervoor zorgen dat je een stabiele structuur in je leven kan aanbrengen.

quote:

Op vrijdag 13 november 2015 21:12 schreef appelsap het volgende:

[..]

Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.
Is het een idee om het in kleine stapjes op te bouwen en je te richten op 'kleinere' doelen?

Nu lees ik dat je 4 a 5 dagen sport per week als het goed gaat, maar dat is dan meer op pure motivatie en een goed gevoel. Terwijl het makkelijker vol te houden zou zijn als het routinematig is.
Bij mij helpt het dan wel om kleine doelen te stellen zoals: Over een maand wil ik bereikt hebben dat ik standaard ga sporten op maandag.

Zou voor jou trouwens ergotherapie (binnen de psychiatrie) niet wat zijn? Deze begeleiding kun je 1 op 1 krijgen. Dat is gericht op draagkracht en draaglast, waar zitten de valkuilen, dagplanning.
Ik heb tijdens mijn therapieën ergotherapie gehad en je gaat echt op zoek naar jouw grenzen. Wat kan je aan op een dag en wanneer wordt het teveel. Waar komt dit door? Hoe kun je ervoor zorgen dat je een stabiele structuur in je leven kan aanbrengen.

Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!

quote:

Op zaterdag 14 november 2015 13:12 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!

Even specifiek psychiatrie erbij zetten als je gaat zoeken.
Je hebt ook ergotherapie wat gericht is op het lichamelijke aspect en daar heb jij waarschijnlijk weinig tot niks aan.

quote:

Op donderdag 12 november 2015 22:45 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:

[..]

Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...

Nee het is niet raar, je zult naar de 25ste weten wat er in je rugzak zit, wat heel belangrijk is.

Haha dat is zo, en ach met mij komt het wel goed met jou ook, we hebben elkaar hier dat is ook wat waard.

Mwoah, ik ben er niet zo zeker van of het ooit wel weer goed komt. Maar hier met elkaar praten scheelt al wel weer een klein beetje. Dat moet ik je toegeven.

quote:

Op vrijdag 13 november 2015 20:07 schreef Czarina het volgende:
Ik vind het even moeilijk om op anderen te reageren, sorry.

Maar het stukje "Normale mensen doen dit naast een fulltimebaan"...dat raakt iets.
Ik voel dat net zo.
Schaamte en frustratie dat mij dat niet lukt.
Het is al heel wat om mn bed uit te komen en me aan te kleden en de dieren te verzorgen de laatste dagen.
En je daar dan weer rot door voelen en zo in een cirkeltje belanden.

Therapeuten zeggen dan inderdaad, maar let op de kleine dingetjes die je wel goed hebt gedaan......Tjah daar kom ik dus ook niet verder mee. Voel ik me alleen maar belachelijk door.
Dat hoort normaal te zijn die kleine dingetjes die wel lukken.

Ik wens je veel succes met je cursussen!
Slim om te kiezen voor timemanagement.

Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.

Het is allemaal hartstikke goed bedoeld, maar in feite wordt er daarmee een serieus probleem ontkend en wordt je zelfbewustzijn niet serieus genomen.

Met jezelf extra druk en gevoel van mislukking opleggen bereik je inderdaad het tegendeel. Het geeft rust wanneer je de situatie zoals die nu is aanvaard. Maar tegelijkertijd is het ook goed om je af te vragen hoe je op den duur uit de situatie raakt en weer 'mee kan doen met de gewone mens'. Als je daarvoor hulp en duidelijkheid wilt, maar je krijgt alleen maar te horen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, raak je op den duur alleen maar gefrustreerd en voel je je machteloos.

quote:

Op maandag 16 november 2015 07:09 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.

Het is allemaal hartstikke goed bedoeld, maar in feite wordt er daarmee een serieus probleem ontkend en wordt je zelfbewustzijn niet serieus genomen.

Met jezelf extra druk en gevoel van mislukking opleggen bereik je inderdaad het tegendeel. Het geeft rust wanneer je de situatie zoals die nu is aanvaard. Maar tegelijkertijd is het ook goed om je af te vragen hoe je op den duur uit de situatie raakt en weer 'mee kan doen met de gewone mens'. Als je daarvoor hulp en duidelijkheid wilt, maar je krijgt alleen maar te horen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, raak je op den duur alleen maar gefrustreerd en voel je je machteloos.

Hoe gaat het nu dan met je?

quote:

Op dinsdag 17 november 2015 20:30 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu dan met je?

Nu gaat het niet goed.

Ik voel me wat meer down en zodoende kosten the usual things to do me al veel meer moeite. Mijn huis is een puinzooi. Normaal ruim ik het elke dag op en dat is al vrij moeilijk voor me. Ondanks dat ik een klein huis heb, ben ik toch uren bezig om alles aan kant te krijgen: elke dag weer. Nu is dat me gewoon teveel en wil ik rust, met als gevolg dat de rotzooi zich opstapelt.

En dan voel ik me dáár weer klote onder: als ik dat al niet eens kan, hoe kan ik dan ooit op een normale manier leven?

Ik zou willen dat er specifiek daarvoor hulp bestond. Maar naar mijn idee bestaat er geen andere hulp dan psychologisch gezever over hoe ik me voel en waar het allemaal vandaan komt. Ik heb dat genoeg gehad.

Ik heb wel meer inzicht over waar mijn problemen vandaan komen. Ik kreeg vanaf kinds af aan te horen dat ik anders ben dan anderen en op alle fronten afwijk en het allemaal niet goed doe. Logisch dat ik nu een minderwaardigheidscomplex heb.

Maar het feit is dat het nu ook zo is. Ik ben nu de zielige en 'kwetsbare' borderliner. WAT DOE IK ERTEGEN?! Hebben psychologen daar weleens over nagedacht, hoe iemand vanaf mijn positie sterk en weerbaar in het leven gaat staan en succes zal krijgen? Of moet ik het maar doen met dat zogenaamde geweldige inzicht dat ik getraumatiseerd ben en mezelf moet blijven wijsmaken dat ik het allemaal zo goed doe? Het is NIET goed! Ik heb geen structuur en ik heb nauwelijks sociale contacten, waardoor ik me leeg en eenzaam voel.

Ik heb vaak zelfs het idee dat ik zo gehersenspoeld en gemalipuleerd ben door psychologen dat ik te ver van mezelf ben afgeraakt en niet meer kan analyseren waar de oorzaak van mijn problemen ligt en hoe ik het kan oplossen.

Ik ga er zeker niet vanuit dat ze mij bewust en expres kapot hebben gemaakt en ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen. Maar ik denk wel vaak dat hun theorieën en ideeën niet kloppen, maar zij blijven overtuigd van wel en omdat zij 'deskundigen' zijn gaat iedereen er klakkeloos en zonder kritiek in mee.

Dat ergotherapie leek me eerst wel aan te spreken.

quote:

Ergotherapie


Stemmingsstoornissen gaan vaak gepaard met verminderde activiteiten. Bezigheden starten en afmaken is veelal moeilijk. Ergotherapie streeft ernaar dat patiënten ondanks hun depressie toch tot handelen blijven komen. De ergotherapie is een plek om, naast het in actie komen, het handelen in een veilige omgeving te oefenen. Vaardigheden die hier geoefend worden, zijn ook in andere situaties toe te passen.



Er zijn vijftien aandachtsgebieden:

een activiteit bedenken

een activiteit op het juiste niveau kiezen

de haalbaarheid van de activiteit afwegen

een plan maken

denken en werken in stappen

contact maken met anderen & samenwerken

tijdig hulp vragen

concentreren rust & werk afwisselen

een werkstuk afmaken

tevreden zijn met het eigen werk

met plezier een activiteit doen

initiatief nemen

betrokken voelen bij de activiteit

tempo



Programmaonderdelen die in verschillende behandelprogramma’s kunnen plaatsvinden:

Individueel werken in een groep: Het draait hierbij primair om de vijftien genoemde aandachtsgebieden van de ergotherapie

Activeringsgroep: Het gaat hier om een activiteit (samenwerking, zelfinzicht, techniek) die door de therapeuten wordt gekozen. Bij deze activiteiten gaat het niet om het resultaat, maar om het feit dat de patiënten zowel fysiek als cognitief in actie komen

Werk, Studie, Dagbesteding Oriëntatie (WSDO): Bij de WSDO worden drie thema’s behandeld: Grenzen, Macht & Onmacht en Hoge eisen & Verantwoordelijkheid (perfectionisme). Dit gebeurt aan de hand van verschillende opdrachten, een nabespreking en zo nodig een rollenspel

Module vrije tijd: Zoeken en vinden van passende dagbesteding in zes weken

Individueel gesprek: Naast het gewone ergotherapieprogramma is het mogelijk individuele aandacht te besteden op het gebied van arbeid en/of vrije tijd

Arbeidsanamnese: In het kader van arbeid kan gekozen worden voor het afnemen van een arbeidsanamnese. Dit is een chronologische inventarisatie van het school- en werkverleden van de patiënt. Handelingspatronen, aandachtspunten en kwaliteiten van de patiënt komen duidelijk naar voren tijdens het afnemen van een arbeidsanamnese

Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.

Wel herkenbaar Pulzar... Al functioneer ik nu wel op een 'hoger niveau' maar ik heb er ook bijgezeten zoals jou. Nu studeer ik voltijd, werk en schrijf m'n scriptie, maar niet elke dag lukt alles. Ik heb dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg en er niks uit mijn handen komt. Ja, dat is kut en dan voel ik me ook waardeloos. Ik probeer wel tegenwoordig elke dag weer opnieuw te beginnen en ik dwing mezelf om er iets van te maken. Steeds weer herpakken, keer op keer, en streng zijn voor mezelf. Dit is met kleine stapjes gegaan en qua opleiding zit ik ook onder m'n niveau waardoor het mij minder moeite kost. Toch probeer ik tevreden te zijn.
Er zit wel een kern van waarheid in dat je tevreden moet zijn met wat je wel doet. Als je vast blijft houden aan wat er niet lukt dan blijf je daar in hangen en verandert er niks. Maar...dat weet je waarschijnlijk zelf ook wel.

Waarom zou je trouwens als een debiel gezien worden, die ervaring heb ik dan weer niet?
Trouwens, ik heb ook PIT-zorg gehad. Dat is psychiatrische intensieve thuiszorg die kunnen ondersteunen bij bijvoorbeeld het aanbrengen van structuur en leren omgaan met onvermogen.
Ben je nog in behandeling momenteel? Anders zou ik zeker eens opties bespreken voor praktische hulp, waarbij je daadwerkelijk handelt en niet alleen praten.

quote:

Op donderdag 19 november 2015 13:43 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Nu gaat het niet goed.

Ik voel me wat meer down en zodoende kosten the usual things to do me al veel meer moeite. Mijn huis is een puinzooi. Normaal ruim ik het elke dag op en dat is al vrij moeilijk voor me. Ondanks dat ik een klein huis heb, ben ik toch uren bezig om alles aan kant te krijgen: elke dag weer. Nu is dat me gewoon teveel en wil ik rust, met als gevolg dat de rotzooi zich opstapelt.

En dan voel ik me dáár weer klote onder: als ik dat al niet eens kan, hoe kan ik dan ooit op een normale manier leven?

Ik zou willen dat er specifiek daarvoor hulp bestond. Maar naar mijn idee bestaat er geen andere hulp dan psychologisch gezever over hoe ik me voel en waar het allemaal vandaan komt. Ik heb dat genoeg gehad.

Ik heb wel meer inzicht over waar mijn problemen vandaan komen. Ik kreeg vanaf kinds af aan te horen dat ik anders ben dan anderen en op alle fronten afwijk en het allemaal niet goed doe. Logisch dat ik nu een minderwaardigheidscomplex heb.

Maar het feit is dat het nu ook zo is. Ik ben nu de zielige en 'kwetsbare' borderliner. WAT DOE IK ERTEGEN?! Hebben psychologen daar weleens over nagedacht, hoe iemand vanaf mijn positie sterk en weerbaar in het leven gaat staan en succes zal krijgen? Of moet ik het maar doen met dat zogenaamde geweldige inzicht dat ik getraumatiseerd ben en mezelf moet blijven wijsmaken dat ik het allemaal zo goed doe? Het is NIET goed! Ik heb geen structuur en ik heb nauwelijks sociale contacten, waardoor ik me leeg en eenzaam voel.

Ik heb vaak zelfs het idee dat ik zo gehersenspoeld en gemalipuleerd ben door psychologen dat ik te ver van mezelf ben afgeraakt en niet meer kan analyseren waar de oorzaak van mijn problemen ligt en hoe ik het kan oplossen.

Ik ga er zeker niet vanuit dat ze mij bewust en expres kapot hebben gemaakt en ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen. Maar ik denk wel vaak dat hun theorieën en ideeën niet kloppen, maar zij blijven overtuigd van wel en omdat zij 'deskundigen' zijn gaat iedereen er klakkeloos en zonder kritiek in mee.

Dat ergotherapie leek me eerst wel aan te spreken.

[..]

Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.

Ik vind het allemaal erg herkenbaar wat je schrijft in je laatste posts.

Ik ben (tijdelijk) gestopt met mijn studie en zit vooral in mijn kamer achter de laptop de hele dag. Ik heb wel twee oppasadresjes wat ik wel echt leuk vind maar ik merk dat twee dagen achter elkaar al te veel is (ook al is het maar een paar uurtjes).
Ik woon nog bij mijn ouders. Iets minimaals als mijn kamer opruimen of de was bijhouden lukt vaak al niet. Terwijl al mijn vrienden druk bezig zijn met studie, bijbaan en sociale activiteiten.
Ik doe regelmatig dingen waar ik me slechter door ga voelen maar ik vind dat ik ze toch moet doen, omdat anderen het ook doen.

Aan de ene kant zijn er de hulpverleners die zeggen dat ik moet accepteren dat ik minder kan hebben dan anderen en dat het goed is om mijn grenzen aan te geven. Daar heb ik nogal moeite mee. Die zeggen dan 'ja maar je bent toch heel goed bezig met aan jezelf werken' en zo, dat voelt zo ... denigrerend. Alsof je debiel bent inderdaad. Ik voel me daar nog stommer door.
Ik heb ook mijn twijfels bij hulpverlening. Blijf op mijn hoede en wil me niet laten manipuleren.

Aan de andere kant de mensen die vinden dat ik 'normaal' moet doen en denken dat ik het wel lekker makkelijk heb zo de hele dag thuis zittend. Ik werkte eerst met mijn moeder in een schoolkantine, twee dagen achter elkaar. Dat was echt niets voor mij en ik ging er kapot van. Maar ik bleef toch gaan. En het wende niet. Toen ik een keer met moeite zei dat een derde dag echt te veel voor me was (terwijl eigenlijk één dag al te veel was), denkende dat het een goede oefening voor me was om te leren mijn grenzen aan te geven, reageerde mijn moeder verontwaardigd dat zij zes dagen per week werkte en ik dit minimale toch wel moest kunnen en 'hoe moet dat later dan?' Er is dus geen later! Het is kansloos! Ik zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat denk ik dan. Het is zo pijnlijk en het maakt me in de war. Wie moet ik nou geloven?

Wat hulp betreft: ik denk dat je moet aangeven dat je meer praktische hulp wilt. Die is er wel namelijk. Ik heb nu een spv en met haar heb ik het vooral over dagbesteding. Verder krijg ik nu tijdelijk mensen van PCT hier thuis om te helpen met structuur na mijn opname. Die hebben bijvoorbeeld geholpen met het (plannen van het) opruimen van mijn kamer.
Ik ga waarschijnlijk aangemeld worden voor het FACT-team, dat is voor langere tijd, dan komen er ook mensen bij je thuis.

quote:

Op donderdag 19 november 2015 16:00 schreef kuolema het volgende:
Aan de ene kant zijn er de hulpverleners die zeggen dat ik moet accepteren dat ik minder kan hebben dan anderen en dat het goed is om mijn grenzen aan te geven. Daar heb ik nogal moeite mee. Die zeggen dan 'ja maar je bent toch heel goed bezig met aan jezelf werken' en zo, dat voelt zo ... denigrerend. Alsof je debiel bent inderdaad. Ik voel me daar nog stommer door.
Ik heb ook mijn twijfels bij hulpverlening. Blijf op mijn hoede en wil me niet laten manipuleren.

Aan de andere kant de mensen die vinden dat ik 'normaal' moet doen en denken dat ik het wel lekker makkelijk heb zo de hele dag thuis zittend. Ik werkte eerst met mijn moeder in een schoolkantine, twee dagen achter elkaar. Dat was echt niets voor mij en ik ging er kapot van. Maar ik bleef toch gaan. En het wende niet. Toen ik een keer met moeite zei dat een derde dag echt te veel voor me was (terwijl eigenlijk één dag al te veel was), denkende dat het een goede oefening voor me was om te leren mijn grenzen aan te geven, reageerde mijn moeder verontwaardigd dat zij zes dagen per week werkte en ik dit minimale toch wel moest kunnen en 'hoe moet dat later dan?' Er is dus geen later! Het is kansloos! Ik zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat denk ik dan. Het is zo pijnlijk en het maakt me in de war. Wie moet ik nou geloven

In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.

Bij mij ontbreekt dat perspectief en bij jou waarschijnlijk ook. Dus komt hetgeen wat de hulpverleners tegen je zeggen negatief op je over.

Wat ikzelf niet kan en ook niet ga doen is me erbij neerleggen dat een beter leven voor mij niet is weggelegd. Ik heb altijd kracht kunnen halen uit hoop dat het ooit goed met me komt. Waarom zou het niet goed met me kunnen komen?

Ik krijg ook die tegenstrijdige uitspraken van mensen. Mensen buiten de hulpverlening om zien me als 'normaal' en vragen dan ook verantwoordelijkheden van me die de meeste mensen kunnen dragen. Mensen binnen de hulpverlening kijken denk ik onbewust teveel naar je beperkingen.

Dat baantje in die schoolkantine lijkt me trouwens ook helemaal niet leuk. Misschien dat je een andere baan die je leuker vindt ook beter aankan. Ik begrijp uit jouw situatie dat je sowieso veel met je moeder zit opgescheept. Ik word zelf ook passiever wanneer ik teveel bij mijn moeder ben. Misschien is het een idee om op den duur vrijwilligerswerk te zoeken buiten je moeder om?

quote:

Op donderdag 19 november 2015 14:18 schreef appelsap het volgende:
Wel herkenbaar Pulzar... Al functioneer ik nu wel op een 'hoger niveau' maar ik heb er ook bijgezeten zoals jou. Nu studeer ik voltijd, werk en schrijf m'n scriptie, maar niet elke dag lukt alles. Ik heb dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg en er niks uit mijn handen komt. Ja, dat is kut en dan voel ik me ook waardeloos. Ik probeer wel tegenwoordig elke dag weer opnieuw te beginnen en ik dwing mezelf om er iets van te maken. Steeds weer herpakken, keer op keer, en streng zijn voor mezelf. Dit is met kleine stapjes gegaan en qua opleiding zit ik ook onder m'n niveau waardoor het mij minder moeite kost. Toch probeer ik tevreden te zijn.
Er zit wel een kern van waarheid in dat je tevreden moet zijn met wat je wel doet. Als je vast blijft houden aan wat er niet lukt dan blijf je daar in hangen en verandert er niks. Maar...dat weet je waarschijnlijk zelf ook wel.

Waarom zou je trouwens als een debiel gezien worden, die ervaring heb ik dan weer niet?
Trouwens, ik heb ook PIT-zorg gehad. Dat is psychiatrische intensieve thuiszorg die kunnen ondersteunen bij bijvoorbeeld het aanbrengen van structuur en leren omgaan met onvermogen.
Ben je nog in behandeling momenteel? Anders zou ik zeker eens opties bespreken voor praktische hulp, waarbij je daadwerkelijk handelt en niet alleen praten.

Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.

Thanks allemaal voor de feedback. Doet me goed dat mensen mijn gevoelens begrijpen.

quote:

Op donderdag 19 november 2015 23:12 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.

Bij mij ontbreekt dat perspectief en bij jou waarschijnlijk ook. Dus komt hetgeen wat de hulpverleners tegen je zeggen negatief op je over.

Wat ikzelf niet kan en ook niet ga doen is me erbij neerleggen dat een beter leven voor mij niet is weggelegd. Ik heb altijd kracht kunnen halen uit hoop dat het ooit goed met me komt. Waarom zou het niet goed met me kunnen komen?

Ik krijg ook die tegenstrijdige uitspraken van mensen. Mensen buiten de hulpverlening om zien me als 'normaal' en vragen dan ook verantwoordelijkheden van me die de meeste mensen kunnen dragen. Mensen binnen de hulpverlening kijken denk ik onbewust teveel naar je beperkingen.

Dat baantje in die schoolkantine lijkt me trouwens ook helemaal niet leuk. Misschien dat je een andere baan die je leuker vindt ook beter aankan. Ik begrijp uit jouw situatie dat je sowieso veel met je moeder zit opgescheept. Ik word zelf ook passiever wanneer ik teveel bij mijn moeder ben. Misschien is het een idee om op den duur vrijwilligerswerk te zoeken buiten je moeder om?

Ik geloof inderdaad niet echt dat het beter gaat worden. Ik heb nog wel een beetje hoop, daarom ben ik niet gestopt bij de GGZ (hoewel ik dat vaak heb overwogen).
Goed dat je je er niet bij neerlegt.

Mijn moeder werkt 6 dagen per week dus die zie ik de hele dag gelukkig niet
Mocht ik besluiten te stoppen met mijn studie dan ga ik wel op zoek naar een baantje dat beter bij me past. Daar kan ik hulp bij krijgen van het UWV.

quote:

Op donderdag 19 november 2015 23:16 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.

Thanks allemaal voor de feedback. Doet me goed dat mensen mijn gevoelens begrijpen.

Dat is niet zo vaak. Welke dingen bespreek je dan?

Hier hebben ze binnen de GGZ ook een FACT team.
Die komen dan bij je thuis en helpen met praktische dingen.

Aan de ene kant lijkt me dat goed, aan de andere kant .....
Iemand in mijn veilige huisje (ook al is het een teringbende) vind ik toch ook wel eng.
Maar ja, verandering is per definitie eng, dat is iets waar je dan doorheen moet.

Hier ook een worsteling met het oordeel van buitenstaanders (ook binnen de familie)
Je zit alleen maar thuis, je doet niets dus je zal wel niet willen en gewoon lui zijn....
Soms lijken de reacties zelfs jaloers.
Nou er is niets om jaloers op te zijn, ruilen? Ik denk dat ze na een dag in mijn hoofd het al wel voor gezien houden.
En toch trek ik het me persoonlijk aan als er weer eens een opmerking "schijnbaar in het lgemeen" gemaakt wordt op een verjaardag of zo.....over uitkeringstrekkers.

Ik kom niet zo vaak in deze reeks (heb dan ook officieel geen PS meer), maar zag dat het toevallig over FACT-teams ging

quote:

Op zaterdag 21 november 2015 00:00 schreef Czarina het volgende:
Hier hebben ze binnen de GGZ ook een FACT team.
Die komen dan bij je thuis en helpen met praktische dingen.

Aan de ene kant lijkt me dat goed, aan de andere kant .....
Iemand in mijn veilige huisje (ook al is het een teringbende) vind ik toch ook wel eng.
Maar ja, verandering is per definitie eng, dat is iets waar je dan doorheen moet.

Ik zit nu een jaar of zes of zeven bij een FACT-team?
In het begin was ik "nogal" ...wantrouwig..ik geloofde niet zo dat dit (na de verschillende "mislukkingen" die ik daarvoor heb gehad binnen de hulpverlening) wel zou helpen, maar het is tot nu toe het beste wat me qua hulpverlening overkomen is.

Wat dat bij je thuis langskomen betreft, bij mij hebben we dat zo geregeld dat ik vooral daarheen kom. Zij komen alleen nog maar om de zoveel maanden bij mij thuis en als ik mag kiezen, geef ik altijd de voorkeur om zelf naar de locatie van het FACT-team te komen (dan ben ik er ook gelijk even uit).

Wat ikzelf prettig vond en vind is dat als jouw specialist met een probleem van jou geconfronteerd wordt waarvoor jouw specialist niet gespecialiseerd is, dan gaat er vervolgens een mailtje naar een andere specialist en na een hele rompslomp krijg je vaak niet het gewenste resultaat (veel dingen die mis gaan en als je wel een redelijk bruikbare reactie krijgt, dan kan het vrij lang duren voordat je dat antwoord krijgt en al die tijd gaat het me je kut Schoot niet op zo .

Bij een FACT-team werken ze (hoe verrassend ) met een heel team, een stuk of zes verschillende specialisten in één gebouw en er zijn minimaal wekelijks vergaderingen waarbij in principe alle specialisten aanwezig zijn.

Dit betekent dat iedereen daar ook op de hoogte is (of in elk geval een beetje ) en dat wanneer je een tijdje later weer een andere specialist nodig hebt, dat je gewoonlijk weer dezelfde krijgt.
Dus geen gedoe met elke keer een nieuwe specialist die jouw verleden niet kent.
Nu is het voor mij zo dat als mijn SPV een vraag voor de psychiater heeft, dat ze dan niet een mailtje hoeft te sturen, ze kan gewoon drie deuren verder lopen en gelijk aankloppen.

Het gaat allemaal veel gestroomlijnder!

quote:

Hier ook een worsteling met het oordeel van buitenstaanders (ook binnen de familie)
Je zit alleen maar thuis, je doet niets dus je zal wel niet willen en gewoon lui zijn....
Soms lijken de reacties zelfs jaloers.
Nou er is niets om jaloers op te zijn, ruilen? Ik denk dat ze na een dag in mijn hoofd het al wel voor gezien houden.
En toch trek ik het me persoonlijk aan als er weer eens een opmerking "schijnbaar in het lgemeen" gemaakt wordt op een verjaardag of zo.....over uitkeringstrekkers.

Ik probeer die oordelen van die buitenstaanders zo min mogelijk impact op me te laten maken.
Vrijwel altijd begrijpen ze me toch niet en echt luisteren doen ze toch niet (tenzij ik -iets- zeg wat hun "objectievere mening" ondersteunt).

Ik moet effe wat dingen doen nu