[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

Daar heb je gelijk in appelsap. Ik vind 3.5 uur ook wel veel. Gelukkig mag ik van mijn werkgever wel zo vaak pauze nemen als ik nodig ben. Het is wel fijn dat er mensen zijn die het begrijpen, maar ook zijn er altijd mensen die het niet begrijpen. Bijvoorbeeld wat als iemand het ziet van het automutileren en dan vragen gaat stellen? Daar ben ik gewoon niet echt klaar voor. Aan de andere kant is het thuis zitten ook niet goed voor me. Die woensdag ga ik denk ik de hele dag uitrusten, als ik dan gs schoonmaken dan gaat het inderdaad niet goed

Met hoeveel uur in de week begon jij in de week?

Als secretaresse kan je toch prima een jasje (lange mouwen) dragen? En als ze er wat van vragen is er ook nog zoiets als privé.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 12:19 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.

Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.

Ah, die kick had ik nog niet gezien.
Wel een lastige vraag..
De vraag is of jij nu echt een dochter kan zijn en of je dat wil zijn. Ondanks de diagnose blijft jouw moeder nog steeds wie ze is. Ze gaat over jouw grenzen heen en doet jou pijn. Enige optie is dan dat jij afstand neemt want zij zal het niet doen / kunnen.
Ik denk niet dat het verkeerd is om er afstandelijk of professioneel naar de kijken omdat je nu duidelijkheid hebt en weet wat de mogelijkheden zijn.
Je kan er wel willen zijn voor haar en een goede band willen hebben maar je moet ook realistisch blijven of dat (nu) mogelijk is.
Wat wel een verschil maakt is dat je nu weet welke diagnose ze heeft en dat zij hier zelf ook van op de hoogte is. Je kan haar vragen verantwoordelijkheid te nemen door in therapie te gaan, ook al zijn er misschien weinig verbetermogelijkheden. Ze kan hiermee wel keren zichzelf beter te begrijpen en wellicht beter leren communiceren (wat vaak toch wel een probleem is met iemand met borderline). Op die manier zou je wel wat dichterbij haar kunnen staan, mogelijk in de toekomst.
Wat ook een optie is, wanneer jouw moeder hier voor open staat, is om systeemgesprekken aan te vragen. Deze worden dan gericht op jullie band en manier van omgang. Het kan voor inzicht en (wederzijds) begrip zorgen.
Hoop dat je hier wat aan hebt..

Ze heeft de diagnose niet gekregen van de psych, ze accepteert bezoeken van de bemoeizorg, maar ze denkt dat er geen ziekte is, alleen helderhorend- en helderziendheid en dat haar veel is aangedaan en dat ze daarom nu in de situatie is waarin ze zit.
Dat maakt systeemtherapie (op dit moment) niet mogelijk denk ik.

Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..

Lijkt me geen optie inderdaad. Moet ook moeilijk zijn voor jou mevrouwpuff.
Dan zou ik iemand zoeken om voor jezelf gesprekken te hebben. Het maakt niet uit of ze haar wel of niet kennen want het gaat vooral om jouw ervaring hierin.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 12:45 schreef Miljenik het volgende:
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..

Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.

[ Bericht 0% gewijzigd door LordofLeaves op 12-09-2015 18:27:39 (typefout ) ]

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 18:27 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.

Ja dat heb dus ook gehad en dat wil ik gewoon echt niet meer. Hoe ga jij daar mee om?

Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.

Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??

quote:

Op zondag 13 september 2015 01:21 schreef Miljenik het volgende:

[..]

Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??

Qua werk trof ik het altijd heel slecht. Ik ben heel gevoelig voor kritiek en bij het minste of geringste ging ik overal tegenin wat natuurlijk weer leidde tot ontslag. Momenteel ben ik tot medio 2017 nog afgekeurd, maar ik mis het werken wel. Je krijgt na een hele tijd het gevoel dat je nutteloos bent, wat niet bevorderlijk is voor mijn emotionele stabiliteit. En ja, ik ben heel bang voor de mening van anderen. Daarom vertel ik ook zelden dat ik borderline heb, en al helemaal met dates, uitgaan en dergelijke.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:08 schreef appelsap het volgende:

[..]

Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.

Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.

Klopt helemaal. Ik heb het uitgaan op een heel laag pitje gezet. Ik kan mij er ook aan ergeren als ik weer lees dat anderen wel een leuke en fijne tijd hebben samen. Dan ga ik altijd weer twijfelen aan mezelf, waardoor ik weer in die bekende loop terecht kom van een zeer laag zelfbeeld en zelfwaardering. Het blijft verschrikkelijk. Ik zou best wel weer een nieuwe vriendin willen ofzo, maar je blijft altijd weer twijfelen of je er weer goed aan zou doen. Want je zou haar maar weer kwijtraken enz enz enz.

Miljenik, hoe gaat het met werken?

Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. _{dan begint de stress van een baan vinden}
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.

Ik heb er momenteel weer heel veel moeite mee.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.

en hoe is het verder met iedereen hier?

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Ik ben ook een man met borderline. Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".

Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.

Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.

Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.

Het blijft heel ingewikkeld.

Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.

Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.

Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 17:20 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.

Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.

Ik merk aan je manier van schrijven al dat het beter met je gaat. Je komt veel minder negatief en moedeloos over. En ik vind het ook positief dat je aan het sporten bent enzo. Daar zag je eerst zo tegenop omdat je dan andere mensen tegen zou komen. En ook al duurde het niet zolang: je hebt wél een vriendin gehad. Het gaat de goede kant op.

Misschien werkte de psychische hulpverlening bij jou juist averechts, omdat je teveel werd opgedrongen wat je moet doen en wat je allemaal verkeerd deed. Elke keer dus de bevestiging dat je niet goed of minderwaardig bent. Ook al bedoelen ze het wellicht niet zo: ze zeggen wel dat je door je gedrag en manier van denken minder goed bent dan de meeste mensen die - volgens hen - geen psychische stoornis hebben.

Persoonlijkheidsstoornis of niet: jij bent degene die het best weet wat goed voor je is. Als jij het gelukkigst bent met een levensstijl die anderen vreemd vinden (en die psychologen dus afkeuren, want door je levensstijl plakken ze een etiketje op je dat je een psychische stoornis hebt) moet je die levensstijl volgen. Het is goed om je open te stellen voor feedback van anderen, maar niet dat je iets wordt opgedrongen. Dat werkt bij niemand trouwens.

quote:

Op woensdag 23 september 2015 21:21 schreef appelsap het volgende:
Miljenik, hoe gaat het met werken?

Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. _{dan begint de stress van een baan vinden}
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.

Niet zo heel erg geweldig eigenlijk.. !

Hier ook niet zo.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom het minder gaat.
Dat maakt het ook zo frustrerend.

Oooh ja die vraag, wat is dat? Als ze je arm zien.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!

Kennen jullie deze al?
Borderline forum, kleinschalig, zoekt nog leden om het mee op te bouwen
http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/index/

Momenteel gaat het hier ook niet zo heel goed. Ik had een paar weken terug een kleine opleving. Heel erg hyper geweest, maar dat ging snel weer weg. Ben in september gestopt met medicijnen voor epilepsie, aangezien ik daar al 10 jaar geen last meer van had. Sinds ik daarmee ben gestopt, gaat het ineens veel slechter. Grote, bizarre episodes van blijdschap en dagen depressief op bed liggen. Nergens meer zin in, voornamelijk niet meer in mezelf.

In november heb ik nieuwe psychisch onderzoek bij het GGZ op de poli voor mensen met een bipolaire stoornis. Hopelijk gaat hier iets uitkomen, ik zie het leven steeds zwarter worden voor m'n ogen. Altijd leuk om te lezen dat borderline en manische depressiviteit hand in hand gaan. Jeuj!