R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.quote:Op donderdag 27 augustus 2015 16:11 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.
Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.
Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Ik voer zelf een eeuwige strijd tegen sociaal isolement en eenzaamheid. Ik ging met klachten van depressie en anhedonie de gesprekken met de behandelaar in.quote:
[..]
Dit wil ik ook.
Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.
Heb ik dezelfde stoornis als jij?
In het eerste traject ben ik gediagnosticeerd met schizoïde persoonlijkheidsstoornis met paranoide kenmerken. De depressie zou voortkomen uit mijn persoonlijkheid.
In het tweede traject ben ik gediagnosticeerd met dysthyme stoornis (chronische depressie).
Ik ga een derde traject krijgen waarin ik gediagnosticeerd zal worden met bipolaire stoornis.
Ik kan je niet diagnosticeren, omdat ik geen psycholoog / psychiater ben. Dat gezegd hebbende, problemen bij sociale omgang met anderen hoort bij meerdere stoornissen. Het kunnen persoonlijkheidsstoornissen zijn, autisme, schizofrenie, etc.
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.quote:
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Ja precies! De 3-daagse deeltijdgroep die ik heb gedaan was wel met schematherapie. Die 4-daagse groep volgens mij niet, daar werken ze juist weer wat losser volgens mij. Wat volgens mn therapeute ook wel goed voor mij is want nu hou ik me er soms iets te halstarrig aan vast. Dus een iets minder strakke therapie kan ik ook veel van leren wat dat betreftquote:
[..]
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Wat zijn je hobby's trouwens?
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.quote:
[..]
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".
Wat zijn je hobby's trouwens?
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.quote:
[..]
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Klopt. Het afgelopen schooljaar heb ik een minor gedaan waarbij ik veel moest samenwerken met verschillende klasgenoten. Klas bestond uit 120 studenten en ik kon op een paar na met niemand aarden.quote:
[..]
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.
Ik had op mijn 19e mijn motorrijbewijs gehaald en ik heb samen met wat mensen uit mijn omgeving een aantal motorritjes gemaakt naar het buitenland. Nu waren zij wel 15-20 jaar ouder dan mij maar toch was ik vrij stilletjes.
Zodra ik klaar ben met school wil ik beginnen met duiken, (kite)surfen, mountainbiken maar ook dan zal ik hoogstwaarschijnlijk geen nieuwe contacten opdoen.
Ik wil het wel maar ik heb nooit wat te zeggen en dan raak ik weer teleurgesteld in mezelf en trek ik mezelf steeds meer terug. Ik voel me eenzaam als ik onder de mensen ben op een of andere manier.
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(
Wat voor werk doe je en waarom zie je het niet zitten?quote:
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(
[ Bericht 100% gewijzigd door Mathemaat op 11-09-2015 21:54:23 ]
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Als je weet waar iets vandaan komt, kan dat je een beter idee geven van waar je de oplossing moet zoeken.quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Overigens kun je in de sportschool ook best contacten leggen. Misschien is het juist makkelijker om het daar te proberen omdat je in ieder geval gedeelde interesses hebt? Dan voelt een gesprek wellicht wat minder geforceerd.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?quote:
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Ja mijn psycholoog zegt het zelfde, dat het goed zou zijn om het met x aantal uur te beginnen maar dat zie ik echt mometeel niet zitten. Het is nu ook echt geen fijne periode. De vader van mijn man ligt in het ziekenhuis en we hebben pas geleden te horen gekregen van een melding van amk.quote:Op zaterdag 12 september 2015 07:18 schreef appelsap het volgende:
[..]
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Het ging best wel goed tot voor een half jaar en nu moest ik dan toch maar weer aan het werk. Het is bij mij vooral angst. Sinds een half jaar kom ik weinig buiten en kom ik alleen op de zelfde plekken zoals in de supermarkt. Ik ben gewoon bang voor al die mensen ineens denk ik. En bang dat alles ineens mis gaat terwijl ik op werken ben.
Ik heb hulp van een psycholoog en thuis huishoudelijke hulp, maar de laatste weken doen we het samen
Enerzijds begrijp ik het heel goed, anderzijds denk ik ook dat je jezelf een flinke schop onder je kont moet geven. Toch proberen en overleggen met de bedrijfsarts. Je kan het altijd aangeven als iets nog teveel is.
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.
Je hebt wel gelijk met een schop onder me kont geven, maar iedereen op het werk die van alles gaat vragen over me en ook het automutileren gaat niet van zelf over.. ik weet niet werken juiste oplossing is. Elke keer half uur heen en half uur terug rijden is enorm druk voor me.. maar je hebt ook wel gelijk, maar alles bij mekaar. Het amk, me schoonvader..
Tja, je zegt dat je nu al een jaar thuis zit. En je zegt dat je het laatste half jaar problemen hebt met naar buiten gaan. Thuis blijven lijkt mij dan juist de oplossing niet... Nu isoleer je jezelf steeds meer lijkt het.
Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.
Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.
Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.
Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.
Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.
Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.
Je hebt ook wel gelijk en misschien zijn me angsten wel excuzen maar dat half uur is voor jou misschien kort, voor mij is het lang. Ik heb up dagen en down dagen en dat gaat nog steeds niet over. Mijn behandelaar kan wel zus en zo zeggen, maar uiteindelijk moet ik het doen met mijn gevoel. In die periode dat ik thuis zat, heb ik al eens een week geprobeerd weer te werken en dit ging helemaal niet goed.
Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(
Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(
Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(
Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(
Goede post appelsap!
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Ik snap het wel hoor, miljenik. Totaal een uur per dag kost natuurlijk energie en het is ook heel spannend. Confrontatie met collega's en na een lange tijd is de drempel om te beginnen hoog. Probeer jezelf noet teveel druk op te leggen! Moet je meteen weer vol aan de bak of eerst een aantal uren, therapeutische basis?
De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Ik denk dat het voor jou wel fijn is dat je met een maatschappelijkwerker of therapeut er over in gesprek kan. Mijn man heeft dit in het begin ook veel gedaan omdat die dingen niet begreep en moeite had met.quote:
Goede post appelsap!
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Appelsap moest jij dan wel meteen hele dagen werken? Ik moet op therapeutische basis. Wel elke dag, maar gelukkig de eerste 2 weken elke dag 3 en een half uur. En op woensdagen ben ik gelukkig vrij.
Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.
Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.
Klinkt toch wel pittig 4x 3,5 uur om te beginnen. Wanneer het niet lukt, dan tijdig aangeven hè! Je kan altijd opperen om het desnoods langzamer op te bouwen. En op woensdag echt je rust houden en ontspanning zoeken, dus niet op die dag het hele huis schoonmaken.
Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.
Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.quote:
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
