My Indie Dictates My Reality (Indie Central CCXVII)

quote:

Op donderdag 5 maart 2015 20:37 schreef Z het volgende:
Van Waterhouse was een mooie tentoonstelling in Groningen ooit.
http://www.groningermuseum.nl/tentoonstelling/jw-waterhouse

quote:

En vast al gepost maar wat een pareltje.

Depreston - Courtney Barnett

quote:

Op donderdag 5 maart 2015 23:26 schreef Heufd het volgende:
Father John Misty

quote:

Op donderdag 5 maart 2015 23:40 schreef Maxerazzi het volgende:

[..]

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 00:03 schreef The_Substitute het volgende:
If you've got a...
spare half a million...
you could knock it down...
and start rebuildin'

De eenvoud.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 00:03 schreef The_Substitute het volgende:
If you've got a...
spare half a million...
you could knock it down...
and start rebuildin'

De eenvoud.

quote:

Its got a lovely garden
A garage for two cars to park in
Or a lot of room for storage if you’ve just got one

quote:

Op donderdag 5 maart 2015 23:45 schreef Heufd het volgende:

[..]

Wat een show. Wat een man. Magistraal.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 00:31 schreef Norrage het volgende:

[..]

Magistrale tekst ja

[..]

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 13:04 schreef Tchock het volgende:

[..]

Zeg, door jou had ik een of ander meesterwerk verwacht, maar ik vind dat album van Butler helemaal niet zo heel goed. En zeker niet helemaal goed.

Will Butler - Witness

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 13:07 schreef Norrage het volgende:

[..]

Meesterwerk zeker niet, maar verdomd lekker wel

Zo'n liedje als dit man

Will Butler - Witness

Als is niks zo goed geworden als die 2 eerste singeltjes.

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 16:13 schreef Norrage het volgende:
Wat een plaat die Will Butler. Slecht 8 nummers en 27 minuten lang, maar constant goud.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 12:53 schreef Maxerazzi het volgende:

[..]

Het was weer genieten, ja. Briljante gozer.

Iemand in publiek: "You are really good, man!"
FJM: "And your timing is weird."

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 13:13 schreef Tchock het volgende:

[..]

Nou ja, hier ben ik het dus totaal mee oneens.

[..]

Finish What I Started is echt slaapverwekkend en heeft een heel slechte tekst. De intro's van Son of God en Something's Coming zijn gejat, ik kan alleen nog niet bedenken van wie of wat. Maar voor praktisch het hele album geldt eigenlijk dat het niet origineel is.

Take My Side, Anna en Witness zijn wat mij betreft de enige interessante nummers. Toch jammer voor een plaat met acht tracks.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 13:23 schreef Norrage het volgende:

[..]

Naja, dan zijn we het eigenlijk eens. Ik vind Finish What I started en Son of God ook maar weinig, maar ze passen er best goed tussen en duren maar 2 minuten. Het enige nummer dat je niet noemt en ook nog goed is is What I Want. Ik zeg zeker niet dat het een meesterwerk is, maar het is gewoon 27 minuten coole muziek zonder al teveel vage probeerseltjes.

quote:

Op zondag 22 februari 2015 23:31 schreef Norrage het volgende:
Will Butler plaat is werkelijk geweldig

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 16:13 schreef Norrage het volgende:
Wat een plaat die Will Butler. Slecht 8 nummers en 27 minuten lang, maar constant goud.

quote:

Op dinsdag 24 februari 2015 22:58 schreef Norrage het volgende:
Als we die nieuwe Roosbeef even opzij schuiven (daar ben ik te bevooroordeeld) is die plaat van Will Butler met afstand de beste plaat die ik dit jaar heb geluisterd

quote:

Op donderdag 26 februari 2015 15:03 schreef Norrage het volgende:
Interessant. Nog drie Will Butler nummesr, maar staan niet op het album

Weer goud. Uiteraard.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:03 schreef Z het volgende:
Tchock en Norrage zijn ongeveer halverwege:

Statler & Waldorf

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:10 schreef viagraap het volgende:
Jongens ik heb het nu een aantal keer geprobeerd. Maar ik vind Neutral Milk Hotel lelijke muziek.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:10 schreef viagraap het volgende:
Jongens ik heb het nu een aantal keer geprobeerd. Maar ik vind Neutral Milk Hotel lelijke muziek.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:10 schreef viagraap het volgende:
Jongens ik heb het nu een aantal keer geprobeerd. Maar ik vind Neutral Milk Hotel lelijke muziek.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:19 schreef Arn0 het volgende:

[..]

Eens. In the Aeroplane over the Sea is verschrikkelijk.

quote:

Op vrijdag 6 maart 2015 14:54 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ik snap de adoratie ook niet zo. Leuke liedjes hoor maar zo fantastisch is het allemaal niet.

Neutral Milk Hotel - The King Of Carrot Flowers, Pt. 1

quote:

Begin jaren 90 wordt in De Verenigde Staten een onbeduidend bandje opgericht door Jeff Mangum: Neutral Milk Hotel. Eigenlijk betrof het een project van Jeff Mangum en bestond de band uit wie er op dat moment aanwezig was. Onder deze ongedwongen omstandigheden werd in 1994 het nauwelijks opgemerkte en eigenlijk ook nauwelijks interessante Everything Is uitgebracht, waarop te horen is dat Jeff al prima liedjes kon schrijven, neem bijvoorbeeld het toch best mooie titelnummer, maar die als geheel toch heel wat gebreken heeft. De voorkeur voor de in die dagen met bands als Pavement en Guided By Voices florerende lo-fi muziek, distorted gitaarspel en experiment blijkt ook al duidelijk.

Twee jaar later wordt deze band al interessanter: met On Avery Island, het debuutalbum, krijgt het songwriter talent van Jeff Mangum veel meer vorm. Neem nu een schitterend ingetogen nummer als A Baby For Pree of het meeslepende Naomi, één van de beste Neutral Milk Hotel nummers ooit. Helaas wordt dergelijke pracht wat uit balans gebracht door het te lang durende experiment Pree-Sisters Swallowing a Donkey's Eye en wordt de échte potentie van de muziek negatief beïnvloed door de mix, waarin de schitterende stem van Jeff Mangum vaak te ver naar achteren staat. Zo komt het dat ik diep geroerd wordt door het in 2011 uitgekomen EP’tje Ferris Wheel On Fire (gaat dat horen!), met demo’s en onuitgebrachte versies van nummers uit die tijd waarop we doorgaans slechts Jeff Mangum op gitaar horen, en ik On Avery Island als geheel wat minder vind.

Tot zover een beknopte muzikale voorgeschiedenis van deze band met een inmiddels haast mythische status, voor ik aankom bij het album waar deze band die status aan te danken heeft: In the Aeroplane Over the Sea. Tegenwoordig wordt dit album in bepaalde kringen haast tot het achterlijke verafgood. Toch werd het in 1998, toen het uitkwam, nauwelijks opgemerkt door het grote publiek. Door mond tot mond reclame, een heruitgave in 2005 en niet te vergeten het internet is dit album geworden tot wat het was toen ik het eind 2010 ontdekte: een cultklassieker die wereldwijd meer dan 300.000 keer over de toonbank is gegaan.

Al vrij snel werd ik gevangen door de magie die hier tentoongespreid wordt door Jeff Mangum en consorten en werd het mijn favoriete album ooit. Sindsdien is het album alleen maar meer voor me gaan betekenen en is het alleen maar duidelijker geworden dat dit mijn favoriete album aller tijden is. Niet voor niets heb ik weleens gezegd dat als ik een top 10 favoriete nummers zou maken, ongeveer de helft van die nummers van dit album zou komen. En dat terwijl ik niet bepaald heel weinig muziek ken. Zo erg is het dus, en ik heb me in die dikke anderhalve jaar dat ik dit album haast deel van mezelf heb gemaakt suf gezocht naar het antwoord op de vraag waarom deze muziek me zo bizar meer aangrijpt dan de meeste andere muziek. Ik vrees dat ik dat antwoord nooit écht zal vinden. Het is het mysterie van muziek en wat het om de één of andere evolutionaire reden met ons mensen kan doen. Toch heb ik natuurlijk wel een idee wat dit album zo goed maakt.

Ten eerste naderen de songwriting vaardigheden van Jeff Mangum hier haast de perfectie. Met een briljant oor voor melodie zet hij schijnbaar achteloos zanglijnen neer die even pakkend als schitterend zijn. Hierdoor lopen de nummers erg lekker, er zit een heerlijke ‘flow’ in. Dit heeft ook te maken met de manier waarop hij rijmt, iets dat hij op briljante manier doet. Jeff heeft de Engelse taal op uitzonderlijke manier onder controle, zo blijkt ook uit zijn teksten (waarover later meer). Hierdoor zijn de coupletten pakkender en meeslepender dan het beste refrein van menige andere artiest.

Al heeft dit natuurlijk ook te maken met Jeff Mangums stem. Want ik durf zonder het geringste beetje twijfel te stellen dat ik Jeff de beste zanger aller tijden vind. Dit blijkt ook uit de eerder genoemde EP Ferris Wheel On Fire: hij hoeft zijn gitaar maar op te pakken en zijn mond open te doen en hij heeft mij al in zijn greep zoals geen andere artiest dat kan. Waarom dat precies zo is, dat is natuurlijk moeilijk te beschrijven. Het is ‘iets’ in zijn stem dat mij betovert. Zijn ingetogen zangstem, zoals te horen is bij mijn favoriete nummer van dit album - en daarmee favoriete nummer aller tijden - Two-Headed Boy Pt. 2, is ietwat schor en klagerig maar vreselijk meeslepend. Zeker als hij zijn stem laat kraken levert dat ladingen kippenvel op: de emotie die hij dan over weet te brengen is ongekend. Maar ook als hij uit volle borst zingt, waar hij natuurlijk zo befaamd om is omdat dat vaak resulteert in een aantal nogal valse noten, weet hij mij te raken door de passie die erin doorklinkt. Overigens moet deze man een enorme longinhoud hebben: als jij al lang buiten adem bent gaat Jeff door alsof hij geen lucht nodig heeft om te zingen. Ik durf te zeggen dat de stem van Jeff Mangum de belangrijkste reden is dat dit album zo mooi is.

Dit lijkt de band op In the Aeroplane Over the Sea eindelijk door te hebben gehad, want waar zijn stem op hun debuutalbum vaak niet de juiste ruimte krijgt, gebeurt dat hier wel. Maar dat betekent natuurlijk niet dat zijn zang het enige is dat dit album tot het beste album ooit maakt. Het akoestische gitaarspel is eigenlijk behoorlijk simpel, maar daardoor des te effectiever. Het rustige spel vormt precies de juiste basis voor slepende klaagzangen als Oh Comely en Two-Headed Boy Pt. 2, terwijl het snelle spel de meer enthousiast klinkende nummers als In the Aeroplane Over the Sea en The King of Carrot Flowers Pt. 1 van de nodige energie voorziet. Met het gebruik van het ‘fuzz effect’ op de elektrische gitaren, zoals te horen in Holland, 1945, King of Carrot Flowers Pts. Two and Three en Ghost grijpen ze terug op het lo-fi geluid die ook op eerder werk te horen wordt. Het resultaat is een chaos waarin Jeff Mangum toch niet verdrinkt. Dit zegt iets over de zangcapaciteiten van laatstgenoemde, maar ook over de productie; een album lo-fi laten klinken en ondertussen toch de juiste balans vinden tussen de verschillende elementen van de muziek vergt vakmanschap.

Verder komt er hier een breed scala aan blaasinstrumenten voorbij. Onder meer de trompet, trombone, saxofoon, flügelhorn en tenortuba maken hun opwachting. Zij zijn na Jeff Mangum de meest kippenvelopwekkende factor. Een goed voorbeeld is de trompetsolo op Communist Daughter, die een ware weeklacht op zich lijkt te zijn. De blazers komen vaker op deze manier over, terwijl ze in nummers als Holland, 1945 en In the Aeroplane Over the Sea juist een soort enthousiasme uitstralen en enorm veel energie aan het nummer geven. Het hoogtepunt op dit punt is natuurlijk het mooiste instrumentale nummer ooit: het slepende The Fool. Naast blazers zijn verder ook allerlei andere, vaak niet al te alledaagse, instrumenten te horen. Zo komen er onder meer verschillende soorten orgels, een banjo, een accordeon en zelfs een doedelzak (al is dit officieel ook een blaasinstrument) langs. En allemaal leveren ze een niet te missen bijdrage aan het kolkende geheel dat dit album is.

Het verhaal gaat dat Jeff Mangums belangrijkste inspiratie voor dit geweldige album een reeks dromen over een Joods gezin tijdens de Tweede Wereldoorlog was. Dit vindt zijn weerslag in Holland, 1945, een nummer met een tekstueel niet te ontcijferen begin dat later overgaat in een vertelling over het lot van Anne Frank en haar gezin. Het heeft ook direct één van de mooiste teksten van dit album. Mijn favoriete passage (al is het moeilijk kiezen) is toch wel:

“And here's where your mother sleeps,
And here is the room where your brothers were born,
Indentions in the sheets,
Where their bodies once moved but don't move any more.
And it's so sad to see, the world agree, that they'd rather see their faces fill with flies,
All when I'd want to keep white roses in their eyes.”

En als je een album zo door en door kent ga je ook filosoferen over de rest. Een gangbare theorie is dat dit hele album over Anne Frank zou gaan. Dit is nooit bevestigd door de groep, al heeft Jeff Mangum weleens gezegd dat haar dagboek hem geïnspireerd heeft. Of het nu klopt of niet, er lijkt enige samenhang in de teksten te zitten: vaak gaan ze over een meisje, meestal één die gestorven is. Opener The King of Carrot Flowers Pt. 1 verhaalt al over hoe hij en een meisje, kennelijk uit een probleemgezin, verliefd op elkaar zijn en elkaars lichamen ontdekken. Interessanter wordt het bij het titelnummer, het nummer met de allermooiste tekst die ik ken. Het begint met het beschrijven van een haast euforisch geluk dat hij beleeft samen met zijn geliefde: “And one day we will die, and our ashes will fly from the aeroplane over the sea, but for now we are young, let us lay in the sun and count every beautiful thing we can see. Love to be, in the arms of all I'm keeping here with me”. Vervolgens slaat het nummer echter om en wordt er in de verleden tijd gezongen: “Now how I remember you, how I would push my fingers through your mouth to make those muscles move that made your voice so smooth and sweet” om in de laatste alinea vooruit te blikken: “And when we meet on a cloud, I'll be laughing out loud, I'll be laughing with everyone I see”. Zijn geliefde blijkt al overleden.

En zo zijn er herhaaldelijke verwijzingen naar een verloren liefde die wellicht Anne Frank is. Zo zingt hij in Communist Daughter: “And wanting something warm and moving, ends towards herself the soothing proves that she must still exist, she moves herself about her fist”. Het meeslepende Oh Comely bevat ook verwijzingen naar een overleden vrouw of meisje, en daarnaast naar de holocaust: “And I know they buried her body with others, her sister and mother and five hundred families. And will she remember me fifty years later? I wished I could save her in some sort of time machine.” Nóg duidelijker wordt het in Ghost: “And she was born in a bottle rocket, 1929”. Voor de duidelijkheid: 1929 is het geboortejaar van Anne Frank. Verder gaat dit erg verwarrende nummer dus over een vrouwelijke geest. Wederom een verwijzing naar de uiteraard al lang en breed gestorven Anne Frank? In hoeverre al deze nummers met elkaar te maken hebben, is lastig te zeggen. Maar het vergt niet veel fantasie enige samenhang te ontdekken.

De afsluiter, het allermooiste nummer ooit geschreven, klinkt als Jeff Mangum die na de emotionele trip vol flarden van gedachten, bizarre metaforen, aanroepingen tot Jezus en verhalen over dood en leven, pijn en vreugde en natuurlijk de liefde tot bezinning is gekomen. In deze ultieme klaagzang heeft hij alles voor zichzelf op een rijtje gezet. Hij lijkt te verlangen naar een geliefde en een gezin en hij weet dat zijn vader dit ook graag zou zien (“Daddy please, hear this song that I sing. In your heart there's a spark that just screams for a lover to bring a child to your chest that could lay as you sleep, and love all you have left like your boy used to be, long ago wrapped in sheets warm and wet”). Even later spreekt hij deze al overleden geliefde, aan, misschien heeft hij haar zelfs nooit gekend, wat resulteert in het allermooiste en voor mij nog altijd meest emotionele stukje tekst dat ooit geschreven is: “And in my dreams you're alive and you're crying,as your mouth moves in mine, soft and sweet. Rings of flowers ‘round your eyes and I love you, for the rest of your life when you're ready”. Maar ook lijkt hij zijn broer of een goede vriend aan te spreken, met wie hij ruzie heeft: “Brother see, we are one and the same. And you left with your head filled with flames and you watched as your brains fell out through your teeth, push the pieces in place. Make your smile sweet to see, don't you take this away. I'm still wanting my face on your cheek.”

Wellicht lijken zijn schrijfsels aan het begin erg moeilijk en poëtisch, en voor een gedeelte zijn ze ook volledig onbegrijpelijk, maar bedenk je eens: is het meeste wat hij bezingt niet extreem menselijk? Dat is nu precies waarom deze teksten mij zo gigantisch aanspreken. Ik herken mezelf erin en voel me erdoor gesteund. Ik ken niemand die dat op deze manier heeft gedaan. En die vreemde teksten zo af en toe: passen die er eigenlijk niet perfect tussen? Want wie begrijpt er nu eigenlijk echt iets van deze plek waar we met zijn allen zijn? Een plek waar de meest afgrijselijke dingen om je heen gebeuren terwijl jij worstelt met jezelf en nergens écht iets van begrijpt. Ik ben hier zomaar neergezet, weet dat elke beweging die ik maak en alle informatie die ik opsla in de verzameling neuronen die mijn hersenen vormen eigenlijk totaal zinloos is omdat ik uiteindelijk doodga. En dat terwijl we ons niet eens kunnen voorstellen hoe alles om ons heen is ontstaan. Zowel het begrip eeuwigheid als eindigheid kunnen wij ons niet echt voorstellen, zoals we ons eigenlijk nauwelijks iets kunnen voorstellen. “Can’t believe, how strange it is to be anything at all”.

En met die zin, zo simpel maar zo herkenbaar, wil ik deze belachelijk lange bespreking waarin ik een vage poging onderneem uit te leggen wat deze plaat zo goed maakt eindigen. Wie tot hier is gekomen: respect, en mijn welgemeende dank dat je dit stuk hebt willen lezen. Nu ik het zo teruglees zie ik dat ik er nog nauwelijks in geslaagd ben de magie van dit album onder woorden te brengen. Ik troost mezelf met de gedachte dat er waarschijnlijk niemand is die dit écht goed kan. Het moge duidelijk zijn dat dit album veel bij mij losmaakt. Een raar album? Ergens wel. Maar aan de andere kant is dit misschien juist de meest menselijke en herkenbare muziek die ik ken. En dat hebben we allemaal te danken aan dat onbeduidende bandje dat begin jaren 90 werd opgericht.