Vroeger werd er gebruik gemaakt van ''stiekeme reclame''
Onzichtbare reclameStiekeme boodschappen werken, mits op juiste moment
Jawel, we zijn, zonder dat we het doorhebben, te beïnvloeden. Weg vrije wil. Met stiekeme reclameboodschappen kunnen fabrikanten ons ertoe zetten voor hun producten te kiezen. Mits ze ons daarmee precies op het goede moment lastigvallen. Dat wel.
Hoe handig zou het zijn om mensen te kunnen sturen, ze te laten doen wat jij wilt? Best handig, zullen reclamemakers en fabrikanten zeggen. Maar ja, hoe krijg je dat voor elkaar? Wat is de ultieme manier van reclame maken? Een manier om mensen te vertellen wat ze moeten doen of kopen, is ze dat op een dusdanige manier te melden, dat ze het niet merken. Althans, niet bewust merken. Zogenaamde subliminale, of onderbewuste boodschappen worden al veel gebruikt in de reclamewereld. Of deze stiekeme reclames werken, in de zin dat mensen daadwerkelijk in hun keuzes worden beïnvloed, was echter niet duidelijk. Tot nu.
Sociaal psycholoog Johan Karremans van de Nijmeegse Radboud Universiteit en collega’s van de Universiteit van Utrecht startten een onderzoek rond de kwestie. Dat bestond uit twee experimenten. In het eerste experiment lieten ze zestig mensen naar een beeldscherm kijken, waarop letterreeksen verschenen. Ze kregen bijvoorbeeldje telkens een rijtje met b’s te zien. Het waren meestal alleen hoofdletter b’s (B’s dus), maar af en toe zat er een kleine b tussen. Als ze die voorbij zagen komen, moesten de proefpersonen dat meteen zeggen. Wat ze niet wisten, was dat voorafgaande aan zo’n kleine b een andere boodschap voorbij flitste. Zo snel, dat ze het niet zagen. Althans, niet bewust zagen. “Een deel deel van de groep werd regelmatig 23 milliseconden geconfronteerd met de term ‘Lipton ice’. Het andere deel met een anagram daarvan”, vertelt Karremans. “Na de test vroegen we de deelnemers of ze misschien wat wilden drinken en lieten ze kiezen tussen een blikje Lipton ice en een Spa rood. Ook vroegen we ze of ze dorst hadden.” En wat bleek? Degenen die aangaven wel een drankje te lusten, bleken vaker te kiezen voor een blikje Lipton, dan voor Spa. Bij de mensen die zeiden geen dorst te hebben, ontdekten de onderzoekers geen voorkeur. Sommigen namen een spaatje, anderen een ijsthee. Het maakte ze eigenlijk niet uit. In een tweede experiment maakten de onderzoekers een aantal proefpersonen van tevoren expres dorstig. Door ze een extra zout dropje te voeren. Ook deze groep kreeg de grote en nu en dan kleine letters te zien en werd stiekem geïndoctrineerd met de Lipton-boodschappen. Het resultaat was wederom opmerkelijk, vindt Karremans. “De mensen die drop hadden gegeten kozen opvallend vaak voor ijsthee. De anderen kozen verschillend.” Volgens de psycholoog betekent dit echter niet dat reclamemakers mensen nu alles kunnen laten kopen wat ze willen. “Heel belangrijk is dat het product dat je probeert te slijten, aansluit bij een behoefte”, benadrukt Karremans. Iemand overspoelen met Lipton ice terwijl hij of zij niet dorstig is, heeft dus geen zin. “Daarbij moet iemand het drankje, in dit geval ijsthee, als dorstlessend ervaren. Je kunt mensen met een droge keel wel ongemerkt confronteren met Coca cola, maar als ze dat vooral als zoet en niet als dorstlessend zien, zal dat ook geen effect hebben.” De vraag is nu nog hoe lang geïndoctrineerden in de ban van de ijsthee blijven. Karremans: “Niet lang, vermoed ik. Waarschijnlijk is het effect weg zodra het blikje leeg en de dorst gelest is. Maar dat gaan we nog onderzoeken.” Iets anders waarnaar de Nijmegenaren willen kijken, is hoe de subliminale boodschappen in de echte wereld werken. In het lab waren de condities voor de reclamevorm natuurlijk optimaal, maar thuis voor de buis zijn er veel meer prikkels die een persoon een bepaalde kant op kunnen sturen. Desalniettemin is de boodschap tot zover duidelijk: fabrikanten van van alles en nog wat en reclamemakers kunnen ons maar het beste bestoken met dingen waarop we ook echt zitten te wachten. Al die andere ‘boodschappen’ mogen ze achterwege laten. Remy van den Brand Johan C. Karremans, Wolfgang Stroebe and Jasper Claus, ‘Beyond Vicary’s fantasies: The impact of subliminal priming and brand choice’, Journal of Experimental Social Psychology, in press
http://www.npowetenschap.(...)chtbare-reclame.htmlIs nu verboden...
Diep verborgen in het DNA van adverteerders, marketeers en salesmensen zit de behoefte de consument te verleiden zonder dat deze het zelf in de gaten heeft. Men denkt dat dat meer oplevert. Stiekem verleiden ofwel subliminal advertising. We kennen het van pakweg een halve eeuw geleden, toen tijdens een experiment in een bioscoop de woorden ‘eat popcorn’ en ‘drink Coca-Cola’ in één filmframe op het witte doek verschenen. Kort genoeg om niet opgemerkt te worden, lang genoeg om door het onbewuste te worden opgepikt. In de pauze stegen de popcornverkopen met 57,8 procent en de Cola-verkopen met 18,1 procent. Waarom de een meer steeg dan de ander vermeldt het verhaal niet. Misschien werd er ook Pepsi verkocht?
Deze wijze van adverteren werd terstond verboden. Begrijpelijk. Net zoals er in de loop der tijd reclamecodes kwamen, gedragscodes voor branches, colportagewetten, financiële waarschuwingsbijsluiters, nee-neestickers, erecodes voor bankiers en het tv-programma Kassa.
http://www.marketingtribu(...)amarketing/index.xml