Maar dan heb ik als ASS-moeder een vraag. Want vooral mijn oudste kan heel erg verdrietig worden als hij niet op de computer mag, hij wordt er ook echt wel volledig in opgezogen. Wat hij aan het doen is maakt dan eigenlijk niet uit, zelfs het leren voor een dictee (moet ook allemaal via de computer tegenwoordig) vindt hij prima, ALS HIJ MAAR ACHTER DE COMPUTER MAG. Ik vind dat zelf een beetje een vervelende situatie, ben zo bang dat je een verslaving gaat kweken (als hij niet mag vergaat ook echt de hele aarde natuurlijk). Hoe ga je daarmee om?quote:Op maandag 16 februari 2015 12:19 schreef silliegirl het volgende:
[..]
*Zorgprofessional (ofwel kinderpsycholoog) meldt even. Sorry, ik lurk regelmatig hier mee en ik wil toch echt even reageren op deze: Je doet het echt niet fout!
Kinderen (met ASS of ADHD, of trekken van of gewoon zonder trekken van wat dan ook), hebben de neiging om enorm te ontspannen achter een computer. Ze gaan op in het spel, vergeten even de spanningen en prikkels in de wereld om zich heen en dat geeft rust. Niet alleen aan je kind, maar ook aan jou als ouder.
Pin je niet vast op wat verantwoord geacht wordt; het is ook goed om kinderen steeds meer verantwoordelijkheden te geven als ze ouders worden (alleen naar de winkel, alleen naar school), maar een slechtziend kind laat je ook niet zomaar alleen naar school fietsen, bij wijze van.
Kortom: Het is mijn professionele ( ) mening dat het veel meer waarde heeft als ouders zich druk maken over wat hun kinderen op de computer doen (en dan bedoel ik vooral dat er zicht is op zorgelijke dingen als extreem gewelddadige spelletjes of websites, of contact met vreemden via chatsites) dan dat er strikt gehamerd wordt op de tijden.
Ik ken jou en je situatie natuurlijk niet, dus wellicht zeg ik dingen die je al doet of die niet werken, voel je alsjeblieft niet bekritiseerd als dat het geval is. Er zijn namelijk bij kinderen (met of zonder ASS) niet altijd pasklare antwoorden, soms is iets vinden dat werkt een zoektocht die ik samen met ouders en kind inga.quote:Op maandag 16 februari 2015 14:16 schreef Troel het volgende:
[..]
Maar dan heb ik als ASS-moeder een vraag. Want vooral mijn oudste kan heel erg verdrietig worden als hij niet op de computer mag, hij wordt er ook echt wel volledig in opgezogen. Wat hij aan het doen is maakt dan eigenlijk niet uit, zelfs het leren voor een dictee (moet ook allemaal via de computer tegenwoordig) vindt hij prima, ALS HIJ MAAR ACHTER DE COMPUTER MAG. Ik vind dat zelf een beetje een vervelende situatie, ben zo bang dat je een verslaving gaat kweken (als hij niet mag vergaat ook echt de hele aarde natuurlijk). Hoe ga je daarmee om?
Precies Nijna.quote:Op maandag 16 februari 2015 12:11 schreef Nijna het volgende:
Oh livelink, dat gevoel is herkenbaar denk ik... het is een beetje (denk ik) waar ik laatst over struikelde in het algemene topic met dat belonen enzo.
Je wilt het zo graag goed doen, maar elke keer denk je dat je een beetje op weg bent en dan lees je of hoor je zoiets en ga je weer twijfelen.
Je wilt het beste voor je kind, dat wil uiteindelijk iedereen. Maar omdat je extra uitdagingen tegenkomt onderweg is het soms misschien nog wel lastiger om te blijven geloven in jezelf. Jij doet wat jij denkt dat goed is en niemand kent jouw kind zo goed als jijzelf. Op basis daarvan maak je keuzes. En misschien lijken die keuzes voor anderen niet handig of minder goed, jij maakt ze omdat dat op dat moment juist wel verstandig is of lijkt.
(misschien moet ik mezelf af en toe teruglezen... ).
Dat heet passend onderwijs Trigt.quote:Op maandag 16 februari 2015 14:52 schreef trigt013 het volgende:
Dus mag ze hier nog een half jaar blijven zodat ze een indicatie kunnen vormen met dezelfde conclusie als de indicatie. Hoe bureaucratisch kan je het maken?
NOuja, ik weet van mezelf dat er heel veel ontspanning zit in de computer, ook al is het voor anderen onbegrijpelijk. Dus ik snap heel goed dat dat bij kinderen ook kan. Maar ik weet ook dat het op sommige punten heel erg moeilijk is om te stoppen (en bij mij heeft het echt jaren geduurd voordat ik dat onder de knie had). En ik vind het zelf echt heel moeilijk om voet bij stuk te houden als de tijd op is zeg maar. Genoeg is genoeg, maar die intense verdrietigheid als het niet meer mag snap ik OOK!quote:Op maandag 16 februari 2015 14:43 schreef Nijna het volgende:
Troel, het is wel herkenbaar... de angst voor "verslaving" maar nadat ik het stukje van Silliegirl lees kan ik me ook wel voorstellen dat het veilig voelt e.d.
Silliegirl, dank voor je bijdrage!
Graag gedaan hoor.quote:Op maandag 16 februari 2015 17:55 schreef Poesopstokje het volgende:
Silliegirl, mooie bijdrages, leuk om het ook eens van een andere kant te zien/horen
Welnee, ik vind het altijd vervelend als je als ouder het gevoel krijgt dat je het volgens je hulpverlener niet goed doet. Er wordt te vaak een scala aan theorieën over straffen en belonen ingezet, maar als je een kind met ASS (of een ander soort "gebruiksaanwijzing") moet opvoeden zijn alle regels anders. Eigenlijk zijn er dan geen regels. Je moet gewoon dat vinden wat werkt bij jouw kind, maar zelfs heb je 't gevonden, dan is er nog geen garantie dat het morgen nog werkt.quote:Op maandag 16 februari 2015 19:18 schreef livelink het volgende:
Silliegirl, bedankt voor je reactie! Ik wist wel dat ik het allemaal te zwart/wit zie bij tijd en wijle.
Die regel die ik vet heb gemaakt, dat is er ook een voor op een briefje op het prikbord .quote:Op maandag 16 februari 2015 19:58 schreef silliegirl het volgende:
*knip*
Je moet gewoon dat vinden wat werkt bij jouw kind, maar zelfs heb je 't gevonden, dan is er nog geen garantie dat het morgen nog werkt.
Kortom: twijfel niet aan jezelf, je weer als ouder beter dan wie dan ook wat goed is voor jouw kind.
Maandag bij de tandarts ging het wel redelijk. Hij liet vrij makkelijk zijn tanden poetsen. Zelf ben ik sinds maandag ook weer langzaam tot rust gekomen. Maar begin maart hebben we weer een afspraak staan en dan in april weer twee afspraken. Die tandarts wordt nog mijn ondergangquote:Op donderdag 19 februari 2015 16:03 schreef Poesopstokje het volgende:
Livelink, hoe ging het maandag bij de tandarts?
En hoe gaat het met jou?
Fijn dat het beter ging deze keer Daarna lekker de stad ingeweest?quote:Op zaterdag 21 februari 2015 17:45 schreef livelink het volgende:
[..]
Maandag bij de tandarts ging het wel redelijk. Hij liet vrij makkelijk zijn tanden poetsen. Zelf ben ik sinds maandag ook weer langzaam tot rust gekomen. Maar begin maart hebben we weer een afspraak staan en dan in april weer twee afspraken. Die tandarts wordt nog mijn ondergang
Trouwens ook apart. Hij heeft 1 tand die heel erg los zit, dus hij vroeg de tandarts om die tand niet te poetsen omdat dat een heel naar gevoel was. De tandarts zei dat die tand zo los zat dat hij hem er zelf zo uit zou kunnen trekken, maar dat doet hij dus niet. Die tand zit er nu nog steeds in. Elk ander kind gaat lopen klooien met een losse tand, maar hij blijft er dus volledig van af, waardoor hij eindeloos lang zo'n losse tand in zijn mond heeft zitten.
We gaan samen met J. naar de tandarts. Dus ik en mijn man nemen allebei vrij. Of dit nodig blijft in de toekomst moeten we nog zien, maar voor de eerste afspraken was dat echt wel nodig.quote:Op zaterdag 21 februari 2015 18:00 schreef Poesopstokje het volgende:
[..]
Fijn dat het beter ging deze keer Daarna lekker de stad ingeweest?
Is er ook iemand anders die met J naar de afspraken kan? Om jou te onlasten en ook ivm werk en vrijnemen?
Aah dat heb ik dan verkeerd begrepen, ik dacht dat je alleen met J ging.quote:Op zaterdag 21 februari 2015 18:20 schreef livelink het volgende:
[..]
We gaan samen met J. naar de tandarts. Dus ik en mijn man nemen allebei vrij. Of dit nodig blijft in de toekomst moeten we nog zien, maar voor de eerste afspraken was dat echt wel nodig.
*Smelt*quote:Op donderdag 26 februari 2015 17:19 schreef Nijna het volgende:
Wij zijn op een zorgboerderij gaan kijken. Ze hebben er ook paarden, de meiden mochten helpen met borstelen en later hebben ze er ook nog even opgezeten. De jongste vond het leuk, maar ook wel spannend, maar ze deed het maar mooi!
De oudste zat met een smile van oor tot oor te genieten.
Terug in de auto kwam er geen woord meer uit, het moest echt even landen. Maar er werd thuis wel gelijk een tekening gemaakt van het paard met een groot hart. En na een boterham plofte ze op de bank.
Het voelde goed, aardige mensen ook. Zeker een goede optie, zelfs mijn man ging weg met een goed gevoel weg (en dat zegt heel wat).
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |