TV Televisie
Kookprogramma's, Actualiteitenprogramma's, Spelprogramma's en Documentaires. Praat er gezellig over mee, live of achteraf!
De uitzending van vandaag was ronduit belachelijk. Waarom wordt er onterecht een beeld geschetst alsof elke Iraniėr de huidige waterproblemen door middel van fatalisme aan de kant schuift? Waarom geen woord over jarenlange mismanagement, kritiek vanuit de Iraanse samenleving over hoe er met water wordt omgegaan, etc. Waarom geen woord over de mensen die niet aan ashoera meedoen, die niet tijdens deze periode met blote voeten over straat lopen, etc. Waarom wordt er een podium geboden aan een idioot als Mr. Bigmouth, die niet representatief is voor een significant deel van de Iraanse samenleving, maar te vergelijken is met een lid van de Westboro Church die bij elk gelegenheid om aandacht schreeuwt.quote:Op zondag 1 februari 2015 21:24 schreef ajacied4lf het volgende:
Jammer dat het tegelijk is met BZV trouwens, het had meer kijkers kunnen trekken. Had het ook wel verdiend.
Die obsessieve en klassieke Westerse opvatting in de journalistiek m.b.t. een 'genuanceerd' beeld schetsen slaat veel te ver door. Leuk dat men poogt om de verschillende geluiden, zowel progressief als conservatief, een podium te bieden, maar er wordt de indruk gewekt dat een paria als Mr. Bigmouth enigszins representatief is. Belachelijk.
Waardeloze uitzending.
Bedankt hans.quote:Op zondag 1 februari 2015 21:32 schreef Intellectueel het volgende:
[..]
De uitzending van vandaag was ronduit belachelijk. Waarom wordt er onterecht een beeld geschetst alsof elke Iraniėr de huidige waterproblemen door middel van fatalisme aan de kant schuift? Waarom geen woord over jarenlange mismanagement, kritiek vanuit de Iraanse samenleving over hoe er met water wordt omgegaan, etc. Waarom geen woord over de mensen die niet aan ashoera meedoen, die niet tijdens deze periode met blote voeten over straat lopen, etc. Waarom wordt er een podium geboden aan een idioot als Mr. Bigmouth, die niet representatief is voor een significant deel van de Iraanse podium, maar te vergelijken is met een lid van de Westboro Church die bij elk gelegenheid om aandacht schreeuwt.
Die obsessieve en klassieke Westerse opvatting in de journalistiek m.b.t. een 'genuanceerd' beeld schetsen slaat veel te ver door. Leuk dat men poogt om de verschillende geluiden, zowel progressief als conservatief, een podium te bieden, maar er wordt de indruk gewekt dat een paria als Mr. Bigmouth enigszins representatief is. Belachelijk.
Waardeloze uitzending.
★★★
Op 
Ja, je hebt gelijkquote:Op zondag 1 februari 2015 21:26 schreef ajacied4lf het volgende:
[..]
Dat zeker, maar dan nog heeft het wel een invloed dat het samen met BZV is denk ik.
Erg jammer!
Thomas zal vast opgepakt worden als hij keihard openen en bloot, de waarheid neerzet. Hij zal het land uitgegooid worden en dat is de meest prettigste uitkomst. Je moet voorzichtig zijn als journalist in Iran, dat weet jij zelf ook wel. Asjoera en Mr. Bigmouth horen gewoon bij Iran, hoe moeilijk dat ook toe te geven is, als Iraniėr die in het westen leeft. Thomas laat duidelijk horen dat Mr. Bigmouth een eenzame man is in de woestijn, die al lang is ingehaald door de veranderingen in de samenleving.quote:
[..]
De uitzending van vandaag was ronduit belachelijk. Waarom wordt er onterecht een beeld geschetst alsof elke Iraniėr de huidige waterproblemen door middel van fatalisme aan de kant schuift? Waarom geen woord over jarenlange mismanagement, kritiek vanuit de Iraanse samenleving over hoe er met water wordt omgegaan, etc. Waarom geen woord over de mensen die niet aan ashoera meedoen, die niet tijdens deze periode met blote voeten over straat lopen, etc. Waarom wordt er een podium geboden aan een idioot als Mr. Bigmouth, die niet representatief is voor een significant deel van de Iraanse samenleving, maar te vergelijken is met een lid van de Westboro Church die bij elk gelegenheid om aandacht schreeuwt.
Die obsessieve en klassieke Westerse opvatting in de journalistiek m.b.t. een 'genuanceerd' beeld schetsen slaat veel te ver door. Leuk dat men poogt om de verschillende geluiden, zowel progressief als conservatief, een podium te bieden, maar er wordt de indruk gewekt dat een paria als Mr. Bigmouth enigszins representatief is. Belachelijk.
Waardeloze uitzending.
Prima aflevering, maar Mr Bigmouth mag nu wel thuisblijven. Dat punt is wel gemaakt.
know'm sayin?
×
word? word.
×
word? word.
Het voordeel is wel dat er binnen het sjiisme een duidelijke leider is en dat er niet van al die sektes bestaan die je in veel andere islamitische, soennitische landen hebt. Dat is mijn indruk.quote:
Sorry, zei ik nu iets heel doms?
Eerste aflevering gezien van deze serie, ga binnenkort de rest kijken in ieder geval.
Heb bij Iran wel een goed gevoel eigenlijk. In grote steden zijn mensen toch best modern. Veel jongeren die stiekem toch best de regels aan hun laars lappen.
Het platteland is een ander verhaal natuurlijk.
En inderdaad, het platteland is duidelijk veel meer traditioneel en achtergesteld dan Teheran en wellicht ook andere steden.
En die Mr Bigmouth is een achterlijke conservatieve zak
Check my youtube channel with the best music and road movies: http://www.youtube.com/user/StarmanFR
Ik vond zijn oplossing voor het fileprobleem eigenlijk niet eens zo verkeerd.quote:
Prima aflevering, maar Mr Bigmouth mag nu wel thuisblijven. Dat punt is wel gemaakt.
Eerst zeggen dat mannen hersens hebben en vrouwen niet, om daarna te vermelden dat hij ze niet wil beledigen ofzo.quote:
[..]
Ik vond zijn oplossing voor het fileprobleem eigenlijk niet eens zo verkeerd.
wooblabalurg
quote:
[..]
Ik vond zijn oplossing voor het fileprobleem eigenlijk niet eens zo verkeerd.
.
quote:Op zondag 1 februari 2015 22:46 schreef Baconbus het volgende:
[..]
Eerst zeggen dat mannen hersens hebben en vrouwen niet, om daarna te vermelden dat hij ze niet wil beledigen ofzo.
Wie was die vrouw eigenlijk die in de keuken te zien was? Zijn vrouw? Sjongejonge als je zulke dingen hoort dan wil je toch een knuppel planten op zijn voorhoofd in de hoop dat zijn brein wat beter gaat functioneren. .
Ik denk dat dat zijn vrouw was idd. Die keek ook zo van, ja dat zegt ie altijd, de lul.quote:Op zondag 1 februari 2015 22:50 schreef Inspireme het volgende:
[..]
wooblabalurg
quote:
[..]
Ik denk dat dat zijn vrouw was idd. Die keek ook zo van, ja dat zegt ie altijd, de lul.
hahaha ach ja, afgezien van dat zal hij wel een leuke man zijn, of zo.
Hij helpt altijd mee in huis en is niet vies van een complimentje uitdelen, heb ik mij laten vertellen.quote:
[..]
wooblabalurg
Je bent ervaringsdeskundige in dat land en hebt er ook gewoond?quote:
Mr. Bigmouth is een karikatuur die perfect in de Iraanse versie van 'man bijt hond' zou passen. Verder niet.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Hij heeft als eerste Westerse journalist toestemming gekregen om vrij-uit te filmen. Was je dat bekend?quote:
Thomas zal vast opgepakt worden als hij keihard openen en bloot, de waarheid neerzet. Hij zal het land uitgegooid worden en dat is de meest prettigste uitkomst. Je moet voorzichtig zijn als journalist in Iran, dat weet jij zelf ook wel. ng.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Gelukkig zijn er vrij veel mensen die dat niet vinden.quote:
Fascinerend land en mooie blik van binnenuit.
Niet gedomineerd door betweters die zich intellectueel nomen.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Ja, maar theoretisch werkt het niet zo. Er is geen enge bureau die je beelden of tekst controleert voordat je het mag plaatsen. Na een publicatie kan het gedonder beginnen. Pas was er nog een krant Mardom-e-Emrooz, die George Clooney op de voorpagina plaatse met de tekst, ik ben Charlie Hebdo. Dat schoot in het verkeerde keelgat, krant verboden. Thomas is ook in de problemen gekomen door een artikel te schrijven over Iraanse schepen die allemaal aangemeerd waren en vol met olie lagen. Iran was dus bezig om olie op te slaan. Woedende Iraanse hardliners was tot het gevolgen. Thomas werd op het maatje geroepen. "Waarom heb jij een staatsgeheim ontrafeld aan de gehele wereld""?! schreeuwde het boze mannetje. Thomas vertelde gewoon rustig dat hij de waarheid vertelde. Gevolg de perspas van Thomas werd voor een aantal maanden ingetrokken.quote:
[..]
Hij heeft als eerste Westerse journalist toestemming gekregen om vrij-uit te filmen. Was je dat bekend?
Thomas heeft in interviews toe gegeven dat er op elke moment een machtig iemand in Iran boos kan worden en dat hij weer in de problemen kan komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Doler12 op 02-02-2015 01:17:05 ]
© NRC:
Wat kom je hier doen?
„Die vraag wordt me zo vaak gesteld. Op de luchthaven in Teheran, als je om 3 uur ’s nachts op Imam Khomeini Airport aankomt, maar ook als ik voor werkbezoek naar New York ga. Dan zeggen ze: ‘dus u bent Nederlander, journalist in Iran en u zegt dat u voor The New York Times werkt? Gelooft u het zelf?’ Verdacht dus.”
Wat gebeurt er dan?
„Dan moet je naar een aparte ruimte – met de neutrale naam ‘secondary’ waar alle andere verdachte elementen zitten: Jemenieten, Saudi’s, Irakezen. Na 3 uur wachten word je dan voorgeleid aan een agent van homeland security. Die vraagt dan wat ik in Iran doe. Of ik naar trainingskampen ben geweest? Dan gaan ze me googlen en vervolgens is alles goed.”
In Iran?
„In Iran ben ik de eeuwige buitenstaander, mensen bieden me na 12 jaar daar wonen nog steeds hun stoel aan, omdat ik ‘gast’ ben.”
En in Nederland?
„Daar laat de douane me altijd gewoon door. Maar als je dan door de stad loopt en een bekende tegenkomt, dan vragen ze: ‘wat kom je hier doen?’ Na een tijdje in het buitenland hoor je nergens echt meer bij. Vraag het maar eens aan een buitenlander die in Nederland woont, die hebben precies hetzelfde gevoel, je moet je overal verklaren.”
Ga je nu klagen? Je serie ‘Onze man in Teheran’ wordt omgeschreven als een ‘docu-soap over het rumoerige leven van Thomas Erdbrink in Iran.’ Dit wilde je toch zelf?
„Ik klaag niet, als tiener was ik altijd gefascineerd door mensen zonder ‘roots’. Dat leek me vreselijk eng om nergens echt bij te horen. Maar nu, grijs en bijna veertig, zie ik dat het ook wat verlossends heeft.”
Verlossends?
„Natuurlijk heb ik mijn roots nog, maar als je in verschillende culturen moet opereren, in mijn geval de Iraanse, Amerikaanse en Nederlandse, dan kan je niet de wereld vanuit een standpunt blijven zien. Dan word je gedwongen je in te leven in hoe anderen denken. Wanneer ik mensen zie die geheel overtuigd zijn van hun eigen gelijk, dan vind ik dat sneu. Niemand heeft helemaal gelijk, vind ik. Ik ook niet.”
Wat weet jij eigenlijk van televisie maken?
„Niks. Regisseur Roel van Broekhoven landde in Teheran en cameraman Jacko van ‘t Hoff zette zijn grote camera aan. Geluidsman Rik Meier liep met zo’n lange geluidshengel over straat. In Iran word ik altijd in de gaten gehouden, als buitenlander en journalist, maar nu was ik echt met een circus op stap. De eerste dagen wist ik niet hoe snel ik van die VPRO’ers af moest komen. Toen heeft Roel me op een avond gebeld en gezegd, Thomas, als je nu niet meewerkt wordt het niks. Mijn collega Jason Rezaian van The Washington Post was net gearresteerd en ik maakte me behoorlijk zorgen. Toen Roel dat zei voelde ik me alsof ik weer op de middelbare school zat. Ik heb docenten gehad me die ten einde raad waarschuwden mijn best te doen. Ik luisterde niet, ben twee keer blijven zitten en uiteindelijk van school gestuurd. Dus toen ik Roel dat hoorde zeggen heb ik me herpakt en ben hard mee gaan doen. Ik ben trots op de serie, in de 12 jaar dat ik in Iran zit is er nog nooit zoiets uit Iran gekomen.”
In 2003 schreef je een artikel over je huwelijk in NRC Handelsblad, compleet met grote foto. Nu deze serie die naar jezelf is vernoemd. Wil je zo graag in de aandacht staan?
„Nee hoor. Ik wil uitleggen hoe Iran is, als dat kan aan de hand van een verhaal over mijn huwelijksfeest of over mijn kat die kwijt is en de hele flat helpt zoeken, dan doe ik dat. Journalistiek is verhalen vertellen, niet dogma’s volgen. Tegenwoordig kan iedereen kiezen uit een gigantisch nieuwsmenu, als ik mensen een verhaal in kan trekken met een persoonlijke aanpak, dan zie ik niet in waarom dat niet zou kunnen.”
En kan dat dan zomaar in Iran?
„Zoals we ook in de serie zeggen: Iran is een land waar niets mag, maar alles kan. Andere mensen zeggen ook wel, je bent vrij in Iran tot je niet meer vrij bent. Het is een land waar de regels van boven worden opgelegd, maar waar in het dagelijks leven toch meer kan. Aflevering 2 gaat daarover. Hoe is het om in een land te leven waar je niet kan zeggen wat je wil?”
Dat lijkt me vreselijk.
„De realiteit is dat in de meeste landen ter wereld niet altijd kan zeggen wat je denkt, dat dwingt je ertoe om manieren te vinden om dingen toch te zeggen. In Iran gaat dat op internet, anoniem, of in de kunstwereld, een plek waar mensen zich verhullen in tekst of beeld en tussen de regels door laten weten wat ze van dingen vinden. Teheran heeft een veel dynamischer kunstscene dan Nederland, omdat er nog taboes bestaan.”
Het is spannend om je tegen iets te kunnen verzetten?
„Waarom komen er in Nederland nog steeds films en boeken over de Tweede Wereldoorlog uit? Ik denk omdat dat een tijd was waarin een individu een verschil kon maken, voor keuzes werd gesteld. Mensen vinden hun inspiratie in tegenslag, niet door in iedere ochtend in de trein naar een kantorenpark te stappen. Tenminste, ik niet. In Iran moet je dagelijks keuzes maken, omdat iedereen en ik dus ook zich moet aanpassen aan soms verstikkende leefregels.”
Hoe doe je dat dan, aanpassen?
„Je kijkt altijd wat wel en niet kan, op welk moment. Je eerste doel is overleven zonder problemen, daarna ga je kijken hoe je je eigen leven zo kunt inrichten als je het zelf wil, zonder problemen te krijgen. Je geeft een feestje – wat niet mag – dan moet je denken of de plek waar je het geeft veilig is. Je wil een film uitbrengen, ik ken veel regisseurs , dan maak je die film zo dat die wel tegen de grens duwt maar toch mag worden vertoond. Ik probeer dat proces te beschrijven en te laten zien.”
Krijg je vaak bezoek?
„Ja een van mijn trouwste bezoeksters is Lenie ’t Hart, die in Iran een zeehondencentrum is begonnen. Een geweldige vrouw. Maar Wessel van Diepen, Arie Haan, Marietje Schaake en Lex Harding zijn ook geweest, evenals tientallen anderen. Nederlanders durven overal heen, zelfs naar Iran, waar niks mag en alles kan. Meestal geef ik ze dan direct een glas wodka. Dan hebben we dat ook gehad.”
Wat kom je hier doen?
„Die vraag wordt me zo vaak gesteld. Op de luchthaven in Teheran, als je om 3 uur ’s nachts op Imam Khomeini Airport aankomt, maar ook als ik voor werkbezoek naar New York ga. Dan zeggen ze: ‘dus u bent Nederlander, journalist in Iran en u zegt dat u voor The New York Times werkt? Gelooft u het zelf?’ Verdacht dus.”
Wat gebeurt er dan?
„Dan moet je naar een aparte ruimte – met de neutrale naam ‘secondary’ waar alle andere verdachte elementen zitten: Jemenieten, Saudi’s, Irakezen. Na 3 uur wachten word je dan voorgeleid aan een agent van homeland security. Die vraagt dan wat ik in Iran doe. Of ik naar trainingskampen ben geweest? Dan gaan ze me googlen en vervolgens is alles goed.”
In Iran?
„In Iran ben ik de eeuwige buitenstaander, mensen bieden me na 12 jaar daar wonen nog steeds hun stoel aan, omdat ik ‘gast’ ben.”
En in Nederland?
„Daar laat de douane me altijd gewoon door. Maar als je dan door de stad loopt en een bekende tegenkomt, dan vragen ze: ‘wat kom je hier doen?’ Na een tijdje in het buitenland hoor je nergens echt meer bij. Vraag het maar eens aan een buitenlander die in Nederland woont, die hebben precies hetzelfde gevoel, je moet je overal verklaren.”
Ga je nu klagen? Je serie ‘Onze man in Teheran’ wordt omgeschreven als een ‘docu-soap over het rumoerige leven van Thomas Erdbrink in Iran.’ Dit wilde je toch zelf?
„Ik klaag niet, als tiener was ik altijd gefascineerd door mensen zonder ‘roots’. Dat leek me vreselijk eng om nergens echt bij te horen. Maar nu, grijs en bijna veertig, zie ik dat het ook wat verlossends heeft.”
Verlossends?
„Natuurlijk heb ik mijn roots nog, maar als je in verschillende culturen moet opereren, in mijn geval de Iraanse, Amerikaanse en Nederlandse, dan kan je niet de wereld vanuit een standpunt blijven zien. Dan word je gedwongen je in te leven in hoe anderen denken. Wanneer ik mensen zie die geheel overtuigd zijn van hun eigen gelijk, dan vind ik dat sneu. Niemand heeft helemaal gelijk, vind ik. Ik ook niet.”
Wat weet jij eigenlijk van televisie maken?
„Niks. Regisseur Roel van Broekhoven landde in Teheran en cameraman Jacko van ‘t Hoff zette zijn grote camera aan. Geluidsman Rik Meier liep met zo’n lange geluidshengel over straat. In Iran word ik altijd in de gaten gehouden, als buitenlander en journalist, maar nu was ik echt met een circus op stap. De eerste dagen wist ik niet hoe snel ik van die VPRO’ers af moest komen. Toen heeft Roel me op een avond gebeld en gezegd, Thomas, als je nu niet meewerkt wordt het niks. Mijn collega Jason Rezaian van The Washington Post was net gearresteerd en ik maakte me behoorlijk zorgen. Toen Roel dat zei voelde ik me alsof ik weer op de middelbare school zat. Ik heb docenten gehad me die ten einde raad waarschuwden mijn best te doen. Ik luisterde niet, ben twee keer blijven zitten en uiteindelijk van school gestuurd. Dus toen ik Roel dat hoorde zeggen heb ik me herpakt en ben hard mee gaan doen. Ik ben trots op de serie, in de 12 jaar dat ik in Iran zit is er nog nooit zoiets uit Iran gekomen.”
In 2003 schreef je een artikel over je huwelijk in NRC Handelsblad, compleet met grote foto. Nu deze serie die naar jezelf is vernoemd. Wil je zo graag in de aandacht staan?
„Nee hoor. Ik wil uitleggen hoe Iran is, als dat kan aan de hand van een verhaal over mijn huwelijksfeest of over mijn kat die kwijt is en de hele flat helpt zoeken, dan doe ik dat. Journalistiek is verhalen vertellen, niet dogma’s volgen. Tegenwoordig kan iedereen kiezen uit een gigantisch nieuwsmenu, als ik mensen een verhaal in kan trekken met een persoonlijke aanpak, dan zie ik niet in waarom dat niet zou kunnen.”
En kan dat dan zomaar in Iran?
„Zoals we ook in de serie zeggen: Iran is een land waar niets mag, maar alles kan. Andere mensen zeggen ook wel, je bent vrij in Iran tot je niet meer vrij bent. Het is een land waar de regels van boven worden opgelegd, maar waar in het dagelijks leven toch meer kan. Aflevering 2 gaat daarover. Hoe is het om in een land te leven waar je niet kan zeggen wat je wil?”
Dat lijkt me vreselijk.
„De realiteit is dat in de meeste landen ter wereld niet altijd kan zeggen wat je denkt, dat dwingt je ertoe om manieren te vinden om dingen toch te zeggen. In Iran gaat dat op internet, anoniem, of in de kunstwereld, een plek waar mensen zich verhullen in tekst of beeld en tussen de regels door laten weten wat ze van dingen vinden. Teheran heeft een veel dynamischer kunstscene dan Nederland, omdat er nog taboes bestaan.”
Het is spannend om je tegen iets te kunnen verzetten?
„Waarom komen er in Nederland nog steeds films en boeken over de Tweede Wereldoorlog uit? Ik denk omdat dat een tijd was waarin een individu een verschil kon maken, voor keuzes werd gesteld. Mensen vinden hun inspiratie in tegenslag, niet door in iedere ochtend in de trein naar een kantorenpark te stappen. Tenminste, ik niet. In Iran moet je dagelijks keuzes maken, omdat iedereen en ik dus ook zich moet aanpassen aan soms verstikkende leefregels.”
Hoe doe je dat dan, aanpassen?
„Je kijkt altijd wat wel en niet kan, op welk moment. Je eerste doel is overleven zonder problemen, daarna ga je kijken hoe je je eigen leven zo kunt inrichten als je het zelf wil, zonder problemen te krijgen. Je geeft een feestje – wat niet mag – dan moet je denken of de plek waar je het geeft veilig is. Je wil een film uitbrengen, ik ken veel regisseurs , dan maak je die film zo dat die wel tegen de grens duwt maar toch mag worden vertoond. Ik probeer dat proces te beschrijven en te laten zien.”
Krijg je vaak bezoek?
„Ja een van mijn trouwste bezoeksters is Lenie ’t Hart, die in Iran een zeehondencentrum is begonnen. Een geweldige vrouw. Maar Wessel van Diepen, Arie Haan, Marietje Schaake en Lex Harding zijn ook geweest, evenals tientallen anderen. Nederlanders durven overal heen, zelfs naar Iran, waar niks mag en alles kan. Meestal geef ik ze dan direct een glas wodka. Dan hebben we dat ook gehad.”
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Dat is juist ook wat Thomas wil laten zien, dat het verder een vrij normaal land is, ondanks figuren als Bigmouth. Het is verre van sensatiejournalistiek. Je doet je username geen eer aan als je dat niet ziet/begrijpt.quote:
[..]
Mr. Bigmouth is een karikatuur die perfect in de Iraanse versie van 'man bijt hond' zou passen. Verder niet.
Interessante serie inderdaad. Iran is veel minder eng dan veel mensen op basis van de reguliere berichtgeving denken.
Is de vrouw van onze man in Teheran nou een etnische Armeense of Georgische?
Dit op basis van haar achternaam.
Dit op basis van haar achternaam.
|
|
