Voetbal International #1033 Geen VI op Oudjaarsavond

'Als ik niet gestopt zou zijn, dan was ik doodgegaan'

Wim Kieft was één van de meest besproken Nederlanders in 2014. In een boek over zijn leven vertelde de oud-topvoetballer over zijn jarenlange drank- en drugs-gebruik, zijn faalangst en onzekerheid. Bij het begin van het nieuwe jaar kijkt hij nog eenmaal terug en blikt hij vooruit naar zijn toekomst. ,,Je voelt een verplichting om iets met dit verhaal te doen.''

Willekeurige moeders, zonen, ooms of goede kennissen. Tot op de dag van vandaag schieten ze Wim Kieft aan om hún verhaal te vertellen. Meestal in beknopte vorm, maar vaak ook met een opzienbarende openhartigheid. ,,Ze herkennen zich in het boek. Het lijkt wel alsof de halve wereld verslaafd is'', zegt Kieft (52).

Het is één van de logische consequenties van het uitbrengen van zijn levensverhaal over zijn drank- en drugsverslaving, opgetekend door auteur Michel van Egmond. De twee ontmoetten elkaar achter de schermen van Voetbal International, het televisieprogramma waar Van Egmond als eindredacteur werkte en Kieft geregeld te gast was. Van Egmond was ook de auteur van 'Gijp', de bestseller over René van der Gijp. ,,Dat zal nog lastig worden als je een volgend boekie gaat schrijven'', zei Kieft gekscherend, niet wetende dat hijzelf de volgende zou zijn.

Twijfels
Na maandenlange interviewsessies in het Amsterdamse College Hotel verscheen 'Kieft' in mei. Ruim zeven maanden later is het nog altijd één van de bestverkochte boeken van Nederland. ,,Dat heeft ook te maken met de prijs'', zegt Kieft relativerend. Emotioneel nam hij in november, samen met Van Egmond, de NS Publieksprijs in ontvangst.

De aanloop naar het boek was lang en vol twijfels. Kieft: ,,Tuurlijk. Komt er weer zo'n voetballer die zijn verhaal doet om uit de schulden te komen. Je gaat iets aan, dat is nogal wat. Ik heb nooit geheimzinnig gedaan over het financiële aspect dat erbij komt kijken. Maar beangstigend was het wel. Je kunt niet overzien wat de consequenties zijn van je openheid. Nemen mensen me nog serieus in mijn werk als analyticus? Is het schadelijk voor het programma, of de krant waarvoor ik columns schrijf? Er zat ook een risico in dat mensen zouden zeggen: Wat is dat voor een flapdrol, rot op met die gozer. Bij Michel had ik wel meteen een goed gevoel. Hij heeft een andere benadering, minder sensationeel. Gaandeweg kreeg ik het idee dat het mooi kon worden. Maar toch vraag je je voortdurend af hoe de reacties zullen zijn.''

Dat waren er veel. De meeste overwegend positief, maar ook veroordelingen. Geen ruggengraat. Exploitant van zijn eigen misère. ,,Je maakt dan wel eens de fout door op Twitter reacties te lezen. Ik ben op straat in elk geval nooit nageroepen met 'Hey junk!', al ben ik daar altijd op voorbereid. In mijn boek verwijt ik niemand iets, alleen mezelf. Het overkomt meer mensen in hun leven dat ze een verkeerd pad kiezen. Of van het pad af zijn.''

Spijt om naar buiten te treden met zijn verslavingen heeft hij geen moment. ,,Ik ben de ballast kwijt. Dat heeft me opgelucht. Je hoeft nergens meer geheimzinnig over te doen. Het maakt het leven gemakkelijker nu iedereen je verhaal kent. Ik voel me vrijer. Het is één van de grootste veranderingen.''