(ouders van) jonge kinderen met autisme deel 35

quote:

Op zondag 23 november 2014 21:08 schreef mrspoeZ het volgende:
Ik zou, als het kon, geen kind met ASS gekozen hebben.

Een kind kies je niet, dat krijg je. Mijn dochter heeft adhd, mijn oudste zoontje heeft ADHD (nog niet officieel gediagnosticeerd want te jong, we krijgen nu intensieve thuisbegeleiding in de aanloop naar het heronderzoek met 7 jaar) en mogelijk ook Gilles de la Tourette (hiervoor gaan we binnenkort voor naar een specialist). Mijn jongste zoontje is ook niet de makkelijkste, kopieert ook veel van oudere broer. Het ADHD deel hebben ze van mij geërfd, ik ben zelf afgelopen jaar gediagnosticeerd met ADHD en borderline problematiek. Ook heb ik een licht autistische kant volgens mijn psychiater.

Toch zou ik ze geen van mijn drie kinderen willen missen, voor geen goud. Zoals Livelink al aangeeft: ze maken emoties in je los, die je anders nooit ervaren zou hebben, althans niet in die mate.

quote:

Op zondag 23 november 2014 21:37 schreef DJMO het volgende:

[..]

Een kind kies je niet, dat krijg je. Mijn dochter heeft adhd, mijn oudste zoontje heeft ADHD (nog niet officieel gediagnosticeerd want te jong, we krijgen nu intensieve thuisbegeleiding in de aanloop naar het heronderzoek met 7 jaar) en mogelijk ook Gilles de la Tourette (hiervoor gaan we binnenkort voor naar een specialist). Mijn jongste zoontje is ook niet de makkelijkste, kopieert ook veel van oudere broer. Het ADHD deel hebben ze van mij geërfd, ik ben zelf afgelopen jaar gediagnosticeerd met ADHD en borderline problematiek. Ook heb ik een licht autistische kant volgens mijn psychiater.

Toch zou ik ze geen van mijn drie kinderen willen missen, voor geen goud. Zoals Livelink al aangeeft: ze maken emoties in je los, die je anders nooit ervaren zou hebben, althans niet in die mate.

Zoals ik ook al zei: het gaat niet om jullie kinderen NU, uiteraard zijn die geweldig. Ik vraag me af, ben je er echt blij mee?

quote:

Op zondag 23 november 2014 21:39 schreef mrspoeZ het volgende:

[..]

Zoals ik ook al zei: het gaat niet om jullie kinderen NU, uiteraard zijn die geweldig. Ik vraag me af, ben je er echt blij mee?

ja, ik ben blij als ik ze zie genieten, als ik zie hoe trots ze zijn als ze iets nieuws kunnen, een nieuw liedje kennen, of een mooie tekening hebben gemaakt. Ik ben blij met de kusjes en knuffels die ik krijg van ze als ze in bed stappen en ze hoor fluisteren: i love you als ik de kamer uitloop. En al kan ik ze ook regelmatig achter het behang plakken en ben ik soms blij dat ik ze even bij papa kan brengen, ik ben nog veel blijer als ik ze weer op kan halen... en ik hun gelukkige snoetjes weer zie als ze vol vuur vertellen wat ze allemaal gedaan hebben het weekend.

ja, ik ben blij met ze.

quote:

Op zondag 23 november 2014 21:42 schreef DJMO het volgende:

[..]

ja, ik ben blij als ik ze zie genieten, als ik zie hoe trots ze zijn als ze iets nieuws kunnen, een nieuw liedje kennen, of een mooie tekening hebben gemaakt. Ik ben blij met de kusjes en knuffels die ik krijg van ze als ze in bed stappen en ze hoor fluisteren: i love you als ik de kamer uitloop. En al kan ik ze ook regelmatig achter het behang plakken en ben ik soms blij dat ik ze even bij papa kan brengen, ik ben nog veel blijer als ik ze weer op kan halen... en ik hun gelukkige snoetjes weer zie als ze vol vuur vertellen wat ze allemaal gedaan hebben het weekend.

ja, ik ben blij met ze.

Mooi!

Ik vind het een rare, misschien zelfs wel onbeschofte vraag. En totaal onnodig, want een keuze heb je niet. Ja, wellicht als je gaat voor adoptie, dan kies je misschien specifiek voor een bepaalde afwijking. Maar zelfs dan vind ik de vraag buitengewoon onbeschoft.

Nouja sorry Troel. Scherp en bot gesteld, vraag ik het me gewoon af, gebaseerd op de strubbelingen die ik hier lees. Mag jij onbeschoft vinden, ik vind het relevant en ik denk dat het op een forum (want anoniem) makkelijker is om een dergelijke vraag te beantwoorden dan IRL.

quote:

Op zondag 23 november 2014 22:30 schreef mrspoeZ het volgende:
Nouja sorry Troel. Scherp en bot gesteld, vraag ik het me gewoon af, gebaseerd op de strubbelingen die ik hier lees. Mag jij onbeschoft vinden, ik vind het relevant en ik denk dat het op een forum (want anoniem) makkelijker is om een dergelijke vraag te beantwoorden dan IRL.

Relevant? Waarmee dan? Want niemand heeft die keuze. ASS is nog niet tijdens de zwangerschap vast te stellen middels een bloedtest of wat dan ook. Dus hoe kan je spreken over relevantie?

Relevant omdat het bepaalt hoe mensen met hun kinderen omgaan.

quote:

Op zondag 23 november 2014 22:37 schreef mrspoeZ het volgende:
Relevant omdat het bepaalt hoe mensen met hun kinderen omgaan.

Ah, dus een keuze die je niet hebt is bepalend voor hoe je met je kinderen omgaat.

Alsof er ooit een moeder op zal staan die zegt "nou nee ik vind er niks aan maar ik doe het voor de kinderbijslag"

Grappig wel dit. Ik stel een vraag die absoluut niet veroordelend bedoeld is en wordt vervolgens gezien als onbeschoft, raar en schijnbaar snap ik het ook nog eens niet. Ik zou het prima snappen als een moeder van een kind met ASS dat zodanig verknipt is dat je er als gezin aan onderdoor gaat zegt dat ze het eigenlijk helemaal niet leuk vindt. Eigenlijk.

quote:

Op zondag 23 november 2014 22:49 schreef mrspoeZ het volgende:
Grappig wel dit. Ik stel een vraag die absoluut niet veroordelend bedoeld is en wordt vervolgens gezien als onbeschoft, raar en schijnbaar snap ik het ook nog eens niet. Ik zou het prima snappen als een moeder van een kind met ASS dat zodanig verknipt is dat je er als gezin aan onderdoor gaat zegt dat ze het eigenlijk helemaal niet leuk vindt. Eigenlijk.

En je bent nog steeds van mening dat je vraag keurig netjes is?

Jup. Waarom niet dan? Leg eens uit wat er onbeschoft aan is?

Natuurlijk is er heel veel niet leuk en vooral erg moeilijk. Bovenal wil je voor je kind een makkelijker leven dan een kind met ASS heeft. Maar al is er nog zoveel rot en moeilijk, je houdt toch zielsveel van dat kindje, in mij geval een heel bijzonder mooi grietje wat me dingen heeft geleerd die ik anders niet ontdekt had.
Zij maakte me moeder, en al is het tegenwoordig voornamelijk allemaal moeilijk en rot, het is ook dat kleine meisje dat me knuffelde, het meisje wat aan mijn hand leerde lopen, het grietje met de heerlijke schaterlach.

quote:

Op zondag 23 november 2014 22:57 schreef Lois het volgende:
Natuurlijk is er heel veel niet leuk en vooral erg moeilijk. Bovenal wil je voor je kind een makkelijker leven dan een kind met ASS heeft. Maar al is er nog zoveel rot en moeilijk, je houdt toch zielsveel van dat kindje, in mij geval een heel bijzonder mooi grietje wat me dingen heeft geleerd die ik anders niet ontdekt had.
Zij maakte me moeder, en al is het tegenwoordig voornamelijk allemaal moeilijk en rot, het is ook dat kleine meisje dat me knuffelde, het meisje wat aan mijn hand leerde lopen, het grietje met de heerlijke schaterlach.

Geweldige reactie Lois, dankjewel.

En het is voor denk ik heel veel moeders ook al het moois dat je dan weer al het negatieve doet vergeten. Maar de manier waarop je de vraag stelde kon ook anders imho

Mijn oudste is een aspie en ik heb echt wel maanden gehad dat ik hem liever niet dan wel had. Is dat ook onbeschoft? Welnee, ik ging gewoon door want hij was er en er waren tevoren ook leuke tijden, ik ging door met de hoop op weer leukere tijden later. Dwars door de crisisopname, de inelkaargeschopte slaapkamer, langs het broertje met blauwe plekken en de slapeloze nachten. Maar god, wat heb ik het niet leuk gevonden! Ik ben niet blij met de stoornis van mijn kind. Wel met mijn kind.

quote:

Op zondag 23 november 2014 23:01 schreef mrspoeZ het volgende: Ik ben niet blij met de stoornis van mijn kind. Wel met mijn kind.

Ik denk dat dit een hele rake is, ik voel dit precies zo.

Ik kan niet als moeder van een kind met autisme reageren, want dat ben ik niet. Maar ik werk wel met oa autisten met ernstige gedragsproblemen en ik zie hun families. Ik zie moeders die bang zijn voor hun eigen kind, maar dit nooit zullen zeggen. Maar ondertussen houden zij ook veel van dat kind en proberen zij keer op keer weer om alles goed te laten verlopen. Dat geldt ook voor broers en zussen, want meestal zijn het oudere volwassenen waar ik mee werk, waarvan de ouders al zijn overleden. Ook al hebben zij een moeilijke jeugd gehad door de problematiek van hun broer of zus, er is toch een onvoorwaardelijke band, net zoals die van ouders met hun kind.

Die band proef ik ook uit de posts hier. En gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

quote:

Op zondag 23 november 2014 23:01 schreef mrspoeZ het volgende:
Ik ben niet blij met de stoornis van mijn kind. Wel met mijn kind.

Idem! Laatste tijd is Kim vooral ´s morgens heeel aanwezig. Grote mond, heel veel lawaai maken, niet willen aankleden. Dat is sinds sint maarten bijna begon. Feestdagen en verjaardag (6 dec en tyler 8 dec) stress denk ik. Ik heb een aftelkalender gemaakt die loopt t/m Tylers verjaardag. Daarop kunnen ze zien wanneer lampion lopen was, wanneer schoentje zetten, sinterklaas bij papa op het werk, pakjesavond bij papa en bij mij, de verjaardagen. Is ook veel! maar dat helpt gelukkig wel om het overzichtelijker te houden. Gisteren kwam de buurvrouw die naast ons woont, ook in de bovenwoning. Wij wonen dus ook in een bovenwoning. Of het ´s morgens zachter kon, want ze hadden er last van. Kim en Tyler stonden erbij toen ze het vroeg. Vanmorgen ging het ineens een heel stuk beter. Blijkt dat Kim er van heeft gemaakt dat de buurvrouw anders de politie belt voor Kim. Dat was uiteraard niet de bedoeling! Nogmaals geprobeerd uit te leggen waarom het niet mag. De onderbuurvrouw heeft sinds ca 2 weken een baby, ze zegt uit zichzelf nu wel zachtjes proberen te doen, anders schrikt de baby. Blijft lastig allemaal! En dan is het advies van de hulpverlening dat ik alles maar moet negeren. Maar ik vind als Kim mij uitscheld, of op alles telkens NEE gilt en vervolgens stampt of met de deuren slaat dat dat niet te negeren is. Dan denkt ze dat alles maar mag. Wat vinden jullie daarvan?

Ik zou dat juist niet negeren. Als je ze niet op het gedrag wijst wat hinderlijk is, zullen ze zich niet aanpassen.
Bewustmaking vind ik stap 1

quote:

Op zondag 23 november 2014 20:41 schreef mrspoeZ het volgende:
Mag ik iets vragen? Zijn jullie wel blij met je kinderen? Zou je het weer doen, als je wist dat het zo zou worden als het geworden is?

Zo denk ik niet.

Waar ik wel veel verdriet van heb, is dat ik vergelijk met hoe mijn vroege jeugd was. Ik was een vrolijke kleuter met veel vriendjes en vriendinnetjes, had een onbezorgde en gelukkige tijd.
En mijn zoon is niet gelukkig. Ik vind het gewoon vreselijk dat hij zich zó jong al zo ellendig voelt vaak.
Hoe moet dat zijn verdere leven gaan?

Ik ben wel voor het negeren van slecht gedrag, want negatieve aandacht is ook aandacht.
Maar het is zeker lastig, zeker als je moe bent en zelf niet veel kan hebben....

quote:

Op maandag 24 november 2014 11:35 schreef livelink het volgende:
Ik negeer eigenlijk niks. Als Job scheldt of veel lawaai maakt, zeg ik daar altijd wat van en meestal zorg ik voor afleiding zodat het stopt. Wat ik niet doe, is overal voor straffen, in die zin negeer ik het dus wel. Ik herhaal meestal de afspraken die we erover gemaakt hebben en ik vraag of hij er mee wil stoppen.

Ik negeer het dus ook niet. Meestal heeft de hulpverlening wel goede tips, maar in deze kan ik me niet vinden.
Overal voor straffen doe ik ook niet, dan blijf je bezig en maakt het ook geen indruk meer lijkt me.
Afleiden is wel een goede! Als Job dan nog niet stopt, hoe reageer je dan?