Depressie & Angst #115

quote:

Op donderdag 27 november 2014 06:18 schreef artelligence het volgende:

[..]

Nee, geen 'onverklaarbare' lichamelijke klachten

Dat is fijn
Ik werd van elk stukje eraf grieperig. Ik hoop dat t zou makkelijk blijft gaan voor jou.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 06:18 schreef artelligence het volgende:

[..]

Nee, geen 'onverklaarbare' lichamelijke klachten

Fijn inderdaad. Ik hoop dat het zo blijft. Ik heb na afbouwen gemerkt dat mijn gevoelens een stuk sterker werden (omdat de afvlakking weg was en ik mij niet eens zo bewust was van die afvlakking) en slaapproblemen waar ik nogsteeds last van heb, maar het wordt iig beter.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 08:18 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat is fijn
Ik werd van elk stukje eraf grieperig. Ik hoop dat t zou makkelijk blijft gaan voor jou.

Ja maar dat grieperige gevoel had ik ook en dat werd me ook verteld. Dus daar hield ik al rekening mee

quote:

Op donderdag 27 november 2014 08:51 schreef Californium het volgende:

[..]

Fijn inderdaad. Ik hoop dat het zo blijft. Ik heb na afbouwen gemerkt dat mijn gevoelens een stuk sterker werden (omdat de afvlakking weg was en ik mij niet eens zo bewust was van die afvlakking) en slaapproblemen waar ik nogsteeds last van heb, maar het wordt iig beter.

Ik ben van mijn 20ste tot 24ste ervan af geweest, maar niet op de juiste manier. Op een gegeven moment vergat ik te nemen en besloot zelf om maar te stoppen, terwijl ik nog lang niet 'normaal' kon functioneren. Tot ik in een neerwaartse spiraal terecht kwam van slapeloosheid > angsten > slapeloosheid > angsten. Toen weer consult aangevraagd en besloten om weer te beginnen. Slaapproblemen heb ik altijd gehad, dus ik kan bij een periode van slapeloosheid/onrustige nachten niet zo makkelijk wijzen naar het afbouwproces. Ondanks het feit dat gevoelens en ups en downs heftiger worden wil ik juist minder afvlakking. Ik hoop bijvoorbeeld ook dat mijn libido weer toeneemt en wil af van het gevoel dat ik afhankelijk ben van SSRI's. Ik heb zoveel goede stappen gemaakt de laatste jaren, dat heeft me gesterkt in het proces. Voor de rest moet ik dingen blijven ondernemen en de goede flow doorzetten. En dus ook zonder AD Mocht het niet goed gaan, dan vraag ik weer een consult aan, maar nu voel ik me zoveel sterker en zelfverzekerder dan ik jarenlang ben geweest. Voetbalwedstrijden van Ajax bijwonen, vliegen naar NYC en in Manhattan rondwandelen, reizen met OV, überhaupt een bioscoop, kroeg of het centrum van Amsterdam bezoeken. Allemaal dingen die ik nooit voor mogelijk hield van mijn 16e tot 26e.

Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

quote:

Op donderdag 27 november 2014 10:31 schreef Californium het volgende:
Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

Die angst voor terugval die herken ik wel ja.

En ik ben bang dat ik toch een basis aan medicijnen nodig heb, zelfs met de medicijnen heb ik nog depressieve trekjes.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 10:31 schreef Californium het volgende:
Klinkt goed. Ik vond het heel opvallend dat ik ineens bij bepaalde dingen emoties had die ik lange tijd niet had, was weer even wennen. Maar het klinkt wel alsof je weer lekker in je vel zit! Fijn is dat. Ik heb het geluk gehad niet zo lang te hoeven slikken en dat mijn echt depressieve periode redelijk kort was. Ik had zeker al jaren geleden hulp moeten gaan zoeken en heb ook jaren een beetje op het randje geleefd toen het ineens kantelde maar toen ging het gelijk naar heel extreem! Ik ben nog elke dag bang dat ik weer ga kantelen maar ik werk hard aan volledig herstel !

Die angst voor terugval is erg naar he. Heb er zelf ook last van, al kom ik er stukje bij beetje steeds meer overheen. Accepteren dat het inderdaad KAN, is imo al een hele grote stap. Alleen kun je gerust er op vertrouwen dat je veel meer kennis en ervaring hebt en daardoor minder snel dezelfde situatie voor de kiezen zult krijgen.

Zo ik had hier iemand een poos geleden een update beloofd maar nooit echt meer aan gedacht of aan toe gekomen. Dus bij deze kom ik maar eens een update brengen van mijzelf.

Tegenwoordig loop ik stage in Amsterdam. Loop daar nu 3 maanden geloof ik en loop op dit moment een complete afdeling in me eentje. Omdat binnenkort de inspectie langskomt en mijn collega belangrijkere dingen te doen heeft momenteel. En dat loopt buitengewoon goed. Het werk red ik best goed als ik een beetje doorwerk. Het is alleen wel erg energie vretend en aan het einde van de dag ben ik wel echt uitgeteld. Maar in ruil krijg ik straks wel een weekje vrij van stage dus dat is wel lekker. Verder mag ik als het werk af is gewoon naar huis ongeacht of ik me uren haal of niet.

Verder loopt het wel redelijk al zeg ik het zelf. Enkele leuke mensen leren kennen waar ik toch wel zeer regelmatig mee om ga. Ik kom meer onder de mensen hierdoor en dat voelt wel beter. Al is het alleen opstaan en alleen naar bed om het eventjes zo te zeggen wel zwaar voor me. Na een lange dag werken valt het mij steeds best zwaar dat als ik thuis kom ik niet rustig kan zitten maar zal moeten koken enzovoort. Uiteindelijk doet een ander dat niet voor me en dat mis ik wel. Maar zit praktisch iedere vrijdag avond bij vrienden nu en dat doet mij wel goed. Gewoon het feit dat er mensen zijn die er voor je zijn enzovoort. Al is het gevoel dat ik het allemaal zelf moet doen en er alleen voor sta niet helemaal weg. Het besef dat dat niet zo is komt wel langzaam binnen denk ik?

En zoals hierboven geschreven ook hier wel angst voor terugval. Me psycholochische traject zit er inmiddels ook alweer op. En kreeg van die man uiteindelijk mee dat ik zelf alles meer moet relativeren. Omdat hij merkte dat als het even positief is ik alles door een soort rare roze bril ga zien. En als het dan mis gaat ik snel heel erg terugval omdat ineens die bril afvalt en ik de werkelijkheid weer zie. Terwijl dat ook niet echt de werkelijkheid is maar een negatief beeld. Maargoed dit heb ik opgenomen met mijn begeleiders en daar werken we dan ook rustig aan nu.

Hoop hierbij een beetje een update gegeven te hebben. Als je nog vragen hebt kun je ze gewoon stellen natuurlijk haha.

Edit: Laatste tijd trouwens enkele grote feesten bijgewoond en via daar heb ik wel wat mensen leren kennen die hetzelfde denken als mij. En toch een paar leuke vriendschappen opgebouwd. Tenminste zoals ik dat nu zien kan dus tjah is mooi haha.

Goed om te horen Raggingbull

Hmmm, hier misschien ook maar eens meepraten. Ik ben altijd al een 'zenuwachtig' type geweest maar het lijkt wel alsof het erger wordt. Ik ben een beetje autistisch maar heb ook last van angsten. Ik ben eigenlijk nooit bang voor 'echt enge dingen', maar voor sociale situaties des te meer. Ik ben heel tough, rationeel en nuchter maar ik herken mezelf soms niet als ik alleen door een supermarkt loop en dan bij de kassa sta. Zoiets simpels. De stad vind ik ook al jaren doodeng. Als het ergens druk is of als ik niet weg kan. Soms kan ik niet eens oogcontact maken. In een grote groep verzuip ik, tenzij het met alleen maar mannen is . Eén op één heb ik nooit ergens last van en lachen mijn vrienden me uit als ik vertel dat ik een beetje autistisch ben en sociaal nogal awkward ben. Ik stoor me nogal aan mezelf in situaties waarin ik 'verzuip', juist omdat ik mezelf niet herken en me dan schaam. Dan ben ik ineens helemaal verlegen en benauwd en kom ik niet uit de verf. Ik haat dat echt. Dan is het alsof ik van boven op mezelf neerkijk. Ik ben nu bezig met oefenen, extra vaak naar de supermarkt en zo maar het voelt zo stom. Ik ben nogal een trots type en ik durf er dus met niemand over te praten dat ik bang ben voor zulke simpele dingen. Doe ik het wel is het met zelfspot. Soms ben ik heel bewust met mezelf aan het praten in mijn hoofd, stap voor stap sta ik dan stil bij wat er gebeurt in zo'n situatie maar dan kan ik er soms nog niets mee omdat ik dan bijna buiten adem ben van het benauwd zijn. Behalve de agorafobie durf ik ook maar moeilijk berichtjes te openen, e-mailtjes en zo. Het heeft allemaal met sociale angst te maken. En met het feit dat ik introvert ben denk ik, en me geen raad weet met extraverte mensen, althans niet in een groep. Ik voel me daar soms bijna door geïntimideerd. Ik merk - al observerend - ook op dat zelfs in een groep mensen die elkaar nooit meer gaan zien er altijd van die schreeuwers zijn en ik ben echt zo iemand die daar dan gewoon is om haar ding te doen (zoals een toets maken voor iets waar je thuis op hebt geoefend en waarvoor je dan één keer naar een gebouw moet) en daarna ook meteen wegloopt want wat moet ik daar verder? Terwijl ik dan ook mensen zie die bespreken hoe ze het ervaren hebben na afloop en zelfs e-mailadressen uitdelen en ik begrijp dat gewoon niet, ik reageer daar echt anders op blijkbaar. Ik ben wel goed in aangepast gedrag trouwens, dus ik kan wel doen alsof als ik het het waard vind zoals in een klas maar dat kost me wel èrg veel moeite en energie.

Nou ja, ik moest dit even kwijt ondanks mijn schaamte dus dan maar hier. Ik moet er echt af dus ik ga even wat bijlezen hier. Ik ben nu dus aan het oefenen maar als dit nog lang duurt moet ik toch eens naar medicatie gaan kijken. Liever niet maar misschien moet ik het mezelf niet te moeilijk maken.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 01:28 schreef Grunge. het volgende:
Hmmm, hier misschien ook maar eens meepraten. Ik ben altijd al een 'zenuwachtig' type geweest maar het lijkt wel alsof het erger wordt. Ik ben een beetje autistisch maar heb ook last van angsten. Ik ben eigenlijk nooit bang voor 'echt enge dingen', maar voor sociale situaties des te meer. Ik ben heel tough, rationeel en nuchter maar ik herken mezelf soms niet als ik alleen door een supermarkt loop en dan bij de kassa sta. Zoiets simpels. De stad vind ik ook al jaren doodeng. Als het ergens druk is of als ik niet weg kan. Soms kan ik niet eens oogcontact maken. In een grote groep verzuip ik, tenzij het met alleen maar mannen is . Eén op één heb ik nooit ergens last van en lachen mijn vrienden me uit als ik vertel dat ik een beetje autistisch ben en sociaal nogal awkward ben. Ik stoor me nogal aan mezelf in situaties waarin ik 'verzuip', juist omdat ik mezelf niet herken en me dan schaam. Dan ben ik ineens helemaal verlegen en benauwd en kom ik niet uit de verf. Ik haat dat echt. Dan is het alsof ik van boven op mezelf neerkijk. Ik ben nu bezig met oefenen, extra vaak naar de supermarkt en zo maar het voelt zo stom. Ik ben nogal een trots type en ik durf er dus met niemand over te praten dat ik bang ben voor zulke simpele dingen. Doe ik het wel is het met zelfspot. Soms ben ik heel bewust met mezelf aan het praten in mijn hoofd, stap voor stap sta ik dan stil bij wat er gebeurt in zo'n situatie maar dan kan ik er soms nog niets mee omdat ik dan bijna buiten adem ben van het benauwd zijn. Behalve de agorafobie durf ik ook maar moeilijk berichtjes te openen, e-mailtjes en zo. Het heeft allemaal met sociale angst te maken. En met het feit dat ik introvert ben denk ik, en me geen raad weet met extraverte mensen, althans niet in een groep. Ik voel me daar soms bijna door geïntimideerd. Ik merk - al observerend - ook op dat zelfs in een groep mensen die elkaar nooit meer gaan zien er altijd van die schreeuwers zijn en ik ben echt zo iemand die daar dan gewoon is om haar ding te doen (zoals een toets maken voor iets waar je thuis op hebt geoefend en waarvoor je dan één keer naar een gebouw moet) en daarna ook meteen wegloopt want wat moet ik daar verder? Terwijl ik dan ook mensen zie die bespreken hoe ze het ervaren hebben na afloop en zelfs e-mailadressen uitdelen en ik begrijp dat gewoon niet, ik reageer daar echt anders op blijkbaar. Ik ben wel goed in aangepast gedrag trouwens, dus ik kan wel doen alsof als ik het het waard vind zoals in een klas maar dat kost me wel èrg veel moeite en energie.

Nou ja, ik moest dit even kwijt ondanks mijn schaamte dus dan maar hier. Ik moet er echt af dus ik ga even wat bijlezen hier. Ik ben nu dus aan het oefenen maar als dit nog lang duurt moet ik toch eens naar medicatie gaan kijken. Liever niet maar misschien moet ik het mezelf niet te moeilijk maken.

Het lijkt een grote stap, maar ik zou toch hulp zoeken. Als ik het zo lees dan is er zeker wat aan te doen. Je bent nml niet de enige met dit soort problemen. (ja, t klinkt nu makkelijk gezegd, ik heb er ook heel lang over gedaan om de stap te zetten, maar ben er wel heel blij mee)

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 02:27 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het lijkt een grote stap, maar ik zou toch hulp zoeken. Als ik het zo lees dan is er zeker wat aan te doen. Je bent nml niet de enige met dit soort problemen. (ja, t klinkt nu makkelijk gezegd, ik heb er ook heel lang over gedaan om de stap te zetten, maar ben er wel heel blij mee)

Dank je voor je reactie. Ik heb in het verleden - als moeilijke puber - vaak bij therapeuten gelopen en ben later nogal een trots, arrogant (maar wel altijd vriendelijk) type geworden. Ik ben erg ambitieus geworden en streng voor mezelf. Het voelt als een stap terug om toe te geven aan mijn angsten. Zoals gezegd weet niemand het, tenzij ik het een beetje gekscherend heb verteld. Ik heb jaren geen mobiele telefoon gehad, ik moest er niet aan denken. Niemand geloofde dat natuurlijk en dan zei ik: "Het is echt waar, ik ben een beetje autistisch." Lekker luchtig. Maar ik ben doodsbang voor onverwachte gebeurtenissen - de deurbel, telefoons - en het was heerlijk om geen mobiele telefoon te hebben. Gelukkig ben ik wel assertief geworden en heb ik bepaalde kanten van mezelf geaccepteerd inmiddels. Mijn vrienden weten dat ik niet open doe als ze onverwacht langskomen. Daar ben ik gewoon eerlijk over, net als over het opnemen van mijn telefoon of het reageren van een berichtje. Die 'autistische' kant heb ik geaccepteerd. Maar dat ik niet een dagje naar Amsterdam durf en met heel veel moeite mijn eigen (veel kleinere stad) bezoek weet niemand. Daar schaam ik me kapot voor. Een paar jaar geleden ging ik in dat stuk van de trein zitten waar de deuren staan, want ik durfde die gangen met mensen niet in. En dat gezeik in supermarkten steeds. Of als ik overdag op de fiets zit. Ik word helemaal verlegen. Ik haat dat totaal. Ik ben nogal streng voor mezelf, ik huil bijna nooit, ik vind mezelf verantwoordelijk voor alles. Gevoelens relativeer ik altijd. Ik mag niet eens piekeren en doe dat dus nooit. Ik dwing mezelf vaak om iets te doen. Maar dat het waarschijnlijk - dat drong pas een paar jaar geleden tot me door - allemaal komt omdat ik als lief, verlegen en totaal niet assertief meisje werd gepest van mijn basisschooltijd tot mijn zestiende - lang! - maakt dat ik er niet aan toe kan geven. Da autistische, dat was er altijd al. Prima, heeft ook echt wel z'n charmes. Maar die angsten. Die komen duidelijk daardoor. En dat gun ik 'ze' niet. En ik vind het ook zo moeilijk om te begrijpen, want ik ben echt blij met mezelf. Maar alles verandert op sommige momenten, tot bijna hyperventileren aan toe. Paniek. Altijd dat gevoel om er nooit helemaal bij te kunnen horen, net als vroeger. Sommige dingen komen er fysiek uit, dan kan ik zo rationeel zijn als ik wil maar dan ben ik nog buiten adem. Ik haat dat. Ik heb allerlei lichamelijke klachten gehad door het onderdrukken van mijn emoties. Want ik praat ook gewoon nooit, ik probeer altijd pragmatisch te denken. Soms moet ik drinken om genoeg lef te hebben om mijn mailbox te openen. How sad.

Jeetje, dit en het vorige verhaal heb ik nooit verteld. Maar ik ben het met je eens, als dit niet minder wordt moet ik hulp zoeken. Ik heb het aan mijn huisarts verteld en een psycholoog toegewezen gekregen maar dat is al een half jaar geleden en ik heb nog geen contact met de psycholoog opgenomen. Want: zelf doen zelf doen zelf doen. Trots en arrogant en weten dat het zo irrationeel is. Ik ga nog even door met oefenen, morgen weer simpele kleine dingen doen als naar de supermarkt. Maar ik houd het voorlopig nog even hier, in dit topic.

[ Bericht 1% gewijzigd door Grunge. op 28-11-2014 04:37:00 ]

Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 04:29 schreef Grunge. het volgende:

[..]

Dank je voor je reactie. Ik heb in het verleden - als moeilijke puber - vaak bij therapeuten gelopen en ben later nogal een trots, arrogant (maar wel altijd vriendelijk) type geworden. Ik ben erg ambitieus geworden en streng voor mezelf. Het voelt als een stap terug om toe te geven aan mijn angsten. Zoals gezegd weet niemand het, tenzij ik het een beetje gekscherend heb verteld. Ik heb jaren geen mobiele telefoon gehad, ik moest er niet aan denken. Niemand geloofde dat natuurlijk en dan zei ik: "Het is echt waar, ik ben een beetje autistisch." Lekker luchtig. Maar ik ben doodsbang voor onverwachte gebeurtenissen - de deurbel, telefoons - en het was heerlijk om geen mobiele telefoon te hebben. Gelukkig ben ik wel assertief geworden en heb ik bepaalde kanten van mezelf geaccepteerd inmiddels. Mijn vrienden weten dat ik niet open doe als ze onverwacht langskomen. Daar ben ik gewoon eerlijk over, net als over het opnemen van mijn telefoon of het reageren van een berichtje. Die 'autistische' kant heb ik geaccepteerd. Maar dat ik niet een dagje naar Amsterdam durf en met heel veel moeite mijn eigen (veel kleinere stad) bezoek weet niemand. Daar schaam ik me kapot voor. Een paar jaar geleden ging ik in dat stuk van de trein zitten waar de deuren staan, want ik durfde die gangen met mensen niet in. En dat gezeik in supermarkten steeds. Of als ik overdag op de fiets zit. Ik word helemaal verlegen. Ik haat dat totaal. Ik ben nogal streng voor mezelf, ik huil bijna nooit, ik vind mezelf verantwoordelijk voor alles. Gevoelens relativeer ik altijd. Ik mag niet eens piekeren en doe dat dus nooit. Ik dwing mezelf vaak om iets te doen. Maar dat het waarschijnlijk - dat drong pas een paar jaar geleden tot me door - allemaal komt omdat ik als lief, verlegen en totaal niet assertief meisje werd gepest van mijn basisschooltijd tot mijn zestiende - lang! - maakt dat ik er niet aan toe kan geven. Da autistische, dat was er altijd al. Prima, heeft ook echt wel z'n charmes. Maar die angsten. Die komen duidelijk daardoor. En dat gun ik 'ze' niet. En ik vind het ook zo moeilijk om te begrijpen, want ik ben echt blij met mezelf. Maar alles verandert op sommige momenten, tot bijna hyperventileren aan toe. Paniek. Altijd dat gevoel om er nooit helemaal bij te kunnen horen, net als vroeger. Sommige dingen komen er fysiek uit, dan kan ik zo rationeel zijn als ik wil maar dan ben ik nog buiten adem. Ik haat dat. Ik heb allerlei lichamelijke klachten gehad door het onderdrukken van mijn emoties. Want ik praat ook gewoon nooit, ik probeer altijd pragmatisch te denken. Soms moet ik drinken om genoeg lef te hebben om mijn mailbox te openen. How sad.

Jeetje, dit en het vorige verhaal heb ik nooit verteld. Maar ik ben het met je eens, als dit niet minder wordt moet ik hulp zoeken. Ik heb het aan mijn huisarts verteld en een psycholoog toegewezen gekregen maar dat is al een half jaar geleden en ik heb nog geen contact met de psycholoog opgenomen. Want: zelf doen zelf doen zelf doen. Trots en arrogant en weten dat het zo irrationeel is. Ik ga nog even door met oefenen, morgen weer simpele kleine dingen doen als naar de supermarkt. Maar ik houd het voorlopig nog even hier, in dit topic.

Ik herken heel veel in je verhaal. En wilde het ook altijd zelf doen, voelde als falen om hulp te zoeken. Maar ik ben wel blij dat ik het uiteindelijk heb gedaan. Het heeft me mn leven weer teruggegeven.

Je kunt blijven oefenen, maar als je ondertussen jezelf weer overal de schuld van geeft en veel stress ervaart dan vraag ik me af of het beter wordt. Allereerst moet je leren voor jezelf te zorgen, wat heb je echt nodig? En dat is niet 'het allemaal zelf doen', dat doe je onbewust omdat je de goedkeuring nodig hebt van de buitenwereld denk ik.

Bovenstaande is maar 1 van de dingen waar een psycholoog je mee zou kunnen helpen. Je de handleiding helpen vinden hoe t voor jou wel gaat werken.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 09:37 schreef Californium het volgende:
Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

Ik ben ook in die diepe depressie beland, en dat had ik ook graag willen voorkomen. Ook ik wist niet wat ik aan moest en hulp zoeken had ik nooit geleerd. Zelf doen was normaal, niet zeuren en doorgaan. Dat hield op gegeven moment gewoon op, het ging helemaal niet meer. Niks ging meer. Dan moet je wel.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 10:04 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik ben ook in die diepe depressie beland, en dat had ik ook graag willen voorkomen. Ook ik wist niet wat ik aan moest en hulp zoeken had ik nooit geleerd. Zelf doen was normaal, niet zeuren en doorgaan. Dat hield op gegeven moment gewoon op, het ging helemaal niet meer. Niks ging meer. Dan moet je wel.

Dit dus

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 12:32 schreef Elvi het volgende:
Speaking of 'zelf doen': ik voel me een beetje in de steek gelaten door mijn omgeving. Ik laat weten dat het niet lekker loopt en er komt gewoon geen respons. Ik word er een beetje moedeloos van.

Dat is niet fijn, net als je even wat aanspraak nodig hebt.

Hallo Ik kom hier eens meelezen. Kamp ook al jaren met depressies en angsten. Zit nu middenin intakes en onderzoeken bij de GGZ.
Sommige verhalen van jullie zijn erg herkenbaar, qua gevoelens, angsten, acties etc. Altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 15:12 schreef JeuneFemme het volgende:
Hallo Ik kom hier eens meelezen. Kamp ook al jaren met depressies en angsten. Zit nu middenin intakes en onderzoeken bij de GGZ.
Sommige verhalen van jullie zijn erg herkenbaar, qua gevoelens, angsten, acties etc. Altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Het scheelt enorm als je weet dat je niet de enige bent (niet dat die wetenschap jouw persoonlijke situatie meteen helemaal geneest ofzo, maar toch ).

Wees welkom en schroom niet met vragen te komen

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 12:32 schreef Elvi het volgende:
Speaking of 'zelf doen': ik voel me een beetje in de steek gelaten door mijn omgeving. Ik laat weten dat het niet lekker loopt en er komt gewoon geen respons. Ik word er een beetje moedeloos van.

Is het echt helemaal 'geen respons', of niet wat je had gewild?
Het gaat ook over de mail van je psych zeker? Wat nog meer?

quote:

Op donderdag 27 november 2014 18:38 schreef Raggingbull het volgende:
Zo ik had hier iemand een poos geleden een update beloofd maar nooit echt meer aan gedacht of aan toe gekomen. Dus bij deze kom ik maar eens een update brengen van mijzelf.

Tegenwoordig loop ik stage in Amsterdam. Loop daar nu 3 maanden geloof ik en loop op dit moment een complete afdeling in me eentje. Omdat binnenkort de inspectie langskomt en mijn collega belangrijkere dingen te doen heeft momenteel. En dat loopt buitengewoon goed. Het werk red ik best goed als ik een beetje doorwerk. Het is alleen wel erg energie vretend en aan het einde van de dag ben ik wel echt uitgeteld. Maar in ruil krijg ik straks wel een weekje vrij van stage dus dat is wel lekker. Verder mag ik als het werk af is gewoon naar huis ongeacht of ik me uren haal of niet.

Verder loopt het wel redelijk al zeg ik het zelf. Enkele leuke mensen leren kennen waar ik toch wel zeer regelmatig mee om ga. Ik kom meer onder de mensen hierdoor en dat voelt wel beter. Al is het alleen opstaan en alleen naar bed om het eventjes zo te zeggen wel zwaar voor me. Na een lange dag werken valt het mij steeds best zwaar dat als ik thuis kom ik niet rustig kan zitten maar zal moeten koken enzovoort. Uiteindelijk doet een ander dat niet voor me en dat mis ik wel. Maar zit praktisch iedere vrijdag avond bij vrienden nu en dat doet mij wel goed. Gewoon het feit dat er mensen zijn die er voor je zijn enzovoort. Al is het gevoel dat ik het allemaal zelf moet doen en er alleen voor sta niet helemaal weg. Het besef dat dat niet zo is komt wel langzaam binnen denk ik?

En zoals hierboven geschreven ook hier wel angst voor terugval. Me psycholochische traject zit er inmiddels ook alweer op. En kreeg van die man uiteindelijk mee dat ik zelf alles meer moet relativeren. Omdat hij merkte dat als het even positief is ik alles door een soort rare roze bril ga zien. En als het dan mis gaat ik snel heel erg terugval omdat ineens die bril afvalt en ik de werkelijkheid weer zie. Terwijl dat ook niet echt de werkelijkheid is maar een negatief beeld. Maargoed dit heb ik opgenomen met mijn begeleiders en daar werken we dan ook rustig aan nu.

Hoop hierbij een beetje een update gegeven te hebben. Als je nog vragen hebt kun je ze gewoon stellen natuurlijk haha.

Edit: Laatste tijd trouwens enkele grote feesten bijgewoond en via daar heb ik wel wat mensen leren kennen die hetzelfde denken als mij. En toch een paar leuke vriendschappen opgebouwd. Tenminste zoals ik dat nu zien kan dus tjah is mooi haha.

Fijn dat je een update geeft Ben heel blij voor je dat je nieuwe mensen hebt leren kennen. En wat ik dikgedrukt heb lijkt me een goed inzicht waar je wat mee kunt.

quote:

Op vrijdag 28 november 2014 09:37 schreef Californium het volgende:
Wauw! Hoe herkenbaar Grunge! Ik heb inmiddels mezelf 'getraind' om de baas te zijn van heel veel van deze angsten (supermarkt, trein, de stad in enz). En bij heel veel dingen doe ik inderdaad nog steeds 'alsof' ik geen angst heb en acteer ik mezelf er een beetje uit. Maar zelfs de gepest tot mijn 16e en het niet willen toegeven om het hen niet te "gunnen" en het zelf willen doen is heel herkenbaar, over persoonlijke gevoelens praten deed ik ook niet, soms zeg ik helemaal niets.

Ik weet dat hulp zoeken moeilijk is, maar goed, ik ben uiteindelijk in een hele diepe depressie terecht gekomen en dat had ik achteraf graag willen voorkomen.

Het kost extra veel energie, zoals Grunge al zei, maar zorgt er wel voor dat je dingen niet of minder vermijdt en dus dat de angst/vermijding of whatever, in elk geval niet nog erger wordt. Dus het heeft ook iets positiefs. Sommige dingen moet je gewoon om jezelf nog enigszins staande te kunnen houden.

Ik doe het zelf ook en denk regelmatig dat ik dat niet meer ga volhouden en dan wil ik het ook niet meer. Maar ik blijf het doen. Als ik het niet doe, krijg ik grotere problemen.

Klopt! Ik vind het alleen zo jammer want ik vind mezelf dan zo nep en dan gaat mijn onzekere zelf het overnemen en dan ga ik weer nadenken over dat ik mezelf nep vind, dat ik mezelf daarom niets waard vind en wat als andere mensen erachter komen dat….

Issues!

Omdat een stelletje lullo's op jullie liepen te haten terwijl ze zelf aan het uitzoeken waren wie ze waren en jullie makkelijke doelwitten waren wil nog niet zeggen dat jullie niets zijn. Fuck hun, wie zijn zij uiteindelijke? Voor wie leef je nou? Laat dat kut trauma van tig jaren geleden; toen iedereen nog een klote blaag was die geen fuck van de wereld wist, achter je. Je bent nu een heel persoon, niet die onzekere ziel van toen.

Geef nul shits om wat anderen denken, jij bent je eigen persoon net als iedereen, niet meer, niet minder. Ben er fucking trots op.

/rant

Klootzak!