[F1] Max Verstappen #4 - Super Licentie in de pocket!

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 20:22 schreef Fiorano het volgende:
Is niet officieel heh, dat is volgens een peiling van Rtl nieuws.

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 20:17 schreef JohnB52 het volgende:
http://www.rtlnieuws.nl/s(...)-voor-robben-en-wust

Gelukt! Max heeft gewonnen.

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 20:25 schreef JohnB52 het volgende:

[..]

Een peiling waarbij je zelf had mogen stemmen.

Dat kan bij de verkiezing die op de NPO is niet.

Quote:


Een vakjury bepaalt voor de ene 50 procent wie de sporters van het jaar worden, de sporters zelf bepalen dat voor de andere 50 procent.

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 20:31 schreef WEST het volgende:

[..]

met al die fans van Max is dat ook niet zo verwonderend

Ik verwacht niet dat hij op het sportgala de prijs van beste talent krijgt. Autosport en voetbal horen er niet zo bij.

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 22:00 schreef sasquatsch het volgende:

[..]

Hij heeft wel gewonnen.

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 22:04 schreef JohnB52 het volgende:
Wie was die man eigenlijk die al stotterend namens de familie Verstappen bedankte?

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 22:04 schreef JohnB52 het volgende:
Wie was die man eigenlijk die al stotterend namens de familie Verstappen bedankte?

quote:

Op dinsdag 16 december 2014 22:40 schreef Coelho het volgende:
Waarom was max er niet? Gisteren was hij nog aan het karten in Genk.

quote:

Max Verstappen - een tiener nog - veroverde in recordtempo een plekje in het exclusieve wereldje van de Formule 1. Een stormloop aan de hand van vader Jos. Op de achtergrond, maar daarom niet minder belangrijk, was en is er echter ook moeder Sophie.

Over mooie en moeilijke momenten in het loslaten van een prominent kind.

Onder de kerstboom liggen cadeautjes opgestapeld. „Voor straks, als we met ons drietjes lekker gegeten hebben.” Het is bijna kerstavond. Het mistroostige, druilerige regenweer maakt bij het betreden van de woning van Sophie Kumpen (40), even buiten Maaseik, meteen plaats voor een behaaglijke warmte.
Hier huist iemand die van knusse gezelligheid houdt, iemand die haar kinderen wil onderdompelen in aandacht en genegenheid.

Onderuitgezakt op de bank zit Max, druk in de weer met zijn smartphone. Voor even, heel even, is er rust in zijn leven.

Even geen vliegtuig, geen luchthaven, geen prijsuitreiking, geen wedstrijd, geen testrit, geen hotel, geen handtekeningen, geen simulator, geen bespreking, geen sponsorverplichting, geen overleg met ingenieurs.
Alleen de conditie moet op peil worden gehouden, dus wacht er - ondanks de regen - een duurloop. „Mam, waar ligt mijn sportbroek”, klinkt het even later van boven aan de trap.

Huiselijke taferelen die het moederhart van Sophie doen smelten, zoals ze ook geniet als een poos later Max samen met zijn twee jaar jongere zus Victoria achter de spelcomputer kruipt. „Iedereen heeft het natuurlijk over Max”, schildert Sophie de thuissituatie, „maar hij is heel begaan met Victoria.
Zij moet naar school, terwijl Max veel op reis is en racet. Dat is niet altijd leuk voor haar. Maar Max betrekt haar bij alles; steekt haar soms zelfs wat prijzengeld toe en fluistert dan: ‘Hier, koop maar wat leuks.'”

Victoria is even later aandachtig toehoorder als moeder Sophie haar verhaal doet. Ze heeft de ogen van vader Jos: doordringend. „En Victoria heeft ook wel een beetje het karakter van Jos. Ze kan soms heel fel zijn.”
Victoria is sinds kort ook nadrukkelijk in de weer op de kartbaan. Sophie zucht eens. „Dat hou je toch niet tegen. Ze heeft het al vaker aangegeven, maar laatst zei ze tegen Jos: ‘Maar papa, ik wil dat echt.'” En zo is en blijft de kartbaan een tweede thuis, ook voor Sophie en Max. „Die vindt het geweldig; stond extra vroeg op om met Victoria mee te gaan karten in Genk.”

Jos en Sophie zijn in 2008 gescheiden.
Sindsdien woont Max bij zijn vader en Victoria bij haar moeder. Af en toe bekruipt haar het gevoel dat ze Max te weinig heeft gezien. „Door het karten is hij bijna voortdurend onderweg geweest met Jos. Als Max tien keer in een jaar hier was, is het veel.

Dus vraag ik me soms wel eens af: is Max ook wel even graag bij mij als bij Jos? Het is anders. Onze rollen zijn verschillend. Maar daarom geniet ik ook extra van deze dagen en om eerlijk te zijn: de waardering van Max voor mij, die proef ik zeker wel.”

Sophie is nauwelijks minder behept met het racevirus dan Jos, al is dat in de woning niet terug te vinden. In de woonkamer hangen foto's van Max en Victoria met hun moeder. Prachtige portretten uit de kinderjaren. „Ja, op de wc, daar hangt een racefoto van Max. Maar voor de rest, nee. Dat is een bewuste keuze, omdat het altijd al over racen gaat. Ik vind het veel leuker om die familiefoto's hier te hebben. Dit is geen circuit.”

In de jaren negentig was Sophie zelf een begenadigd karttalent. Ze leek zelfs voorbestemd om de hogere raceklassen te bestormen, legde latere Formule 1-coureurs als Jarno Trulli en Giancarlo Fisichella het vuur na aan de schenen. Op haar palmares (in 1995) staat onder meer de Margutti Trophy, een van de meest prestigieuze kartraces, waar jaarlijks alle wereldsterren aan de start verschijnen.

Maar Sophie werd verliefd op Jos, trouwde en kreeg kinderen. Heel soms denkt ze nog wel eens: wat als? „Ach ja, ik heb niet veel van het gezin kunnen genieten, omdat alles in het teken stond van eerst Jos, daarna Max. Ik runde thuis. Het was mooi ingericht, het eten stond klaar, daar hoefde zich niemand druk om te maken. Maar we hebben nooit buitensporig geleefd; gingen vaak genoeg gewoon met de caravan op vakantie.

Zat ik ook buiten in een teiltje de afwas te doen. Ik dacht: och, onze tijd komt nog wel. Maar toen was het afgelopen…” De pijn is verwerkt. Sophie heeft haar eigen leven - single, zonder partner - waar Jos een nieuw gezin heeft gesticht. Ze werkt in Maaseik part-time bij het Openbaar Centrum voor MaatschappelijkWelzijn (OCMW), een overheidsinstelling die mensen met financiële problemen helpt.

Het lot van de kinderen delen Sophie en Jos. De band is weer goed en alles verloopt in overleg. En de gezamenlijke passie voor racen, die blijft er waarschijnlijk eeuwig. „Mensen denken dat wij er dat bij de kinderen ingestampt hebben, maar dat is niet zo. Max deed als klein jongetje niet aan karten. Hij voetbalde en 's zaterdags ging ik met hem naar de wedstrijd. Je zag wel: die heeft een goede balcontrole, goed evenwicht. Alles ging als vanzelf bij Max: voetballen, fietsen. Nooit was het stuntelig.”

Eenmaal voor een eerste keer in de kart, was er echter geen houden meer aan: Max had zijn passie gevonden. Het circuit, de paddock, het werd zijn tweede thuis. „De kinderen weten niet beter. Het is normaal voor ze. Mensen vinden het vaak gek dat Max niet zo enthousiast reageert nu hij in de Formule 1 zit; in de zin van: ooohhhh, de Formule 1. Maar het is voor hem allemaal normaal. De paddock was en is zijn thuis. Als kleuter liep hij er al rond als Jos moest racen.”

Zelf zal ze komend jaar niet vaak van de partij zijn bij de races, maar de gedachte dat Jos erbij is stelt haar gerust. „Zeker wil ik het een paar keer meemaken. Zien hoe hij wegrijdt uit de pits. Dat gevoel ervaren.
Maar op een circuit loop ik te zeer te stressen. Voor Max is het wel fijn als een van de ouders erbij is. Stel hij heeft een vraag; dan kan hij toch even terecht bij papa of mama. Als ik een probleem heb, bel ik ook nog altijd mijn moeder.”

Sophie Kumpen. Eerst de vrouw van, nu de moeder van. En dus met heel andere zorgen. In een sport vol met gevaren. In 1996 zag ze thuis voor tv Jos crashen op Francorchamps. „Die auto, helemaal kapot. En Jos, liggend op de grond. Met de voeten naar buiten gekeerd. Toen wist ik: dit is niet goed.”

Het kwam uiteindelijk wel goed. Maar dan is er die zware crash van Jules Bianchi, drie maanden geleden precies in het weekend dat Max zijn debuut maakte in de vrije training tussen de grote jongens. Schrikken; ze noemt het geen angst. „Ik denk er eigenlijk niet over na. Mijn hele leven heeft in het teken van racen gestaan. Angst? Die zet ik aan de kant, anders heb je geen leven meer. Je weet als je deze sport doet, dat als je de helm opzet er iets kan gebeuren.”

Max stormt de trap af. Even dollen met Victoria. Sophie geniet van het huislijk tafereel, zeker omdat het er zelden is. „Max kan nu lekker een week de stress van zich afwerpen. Dan laat ik hem ook. Geniet ik van mijn moederrol, als hij me bijvoorbeeld vraagt iets bepaalds te koken. Even broer en zus samen bij mij. Spelletjes doen. Cadeautjes. Dat soort zaken.” Even een puber die zichzelf kan zijn; die zich niet constant bespied voelt. „Max moet zoveel aan de kant zetten om dit te bereiken.

Constant op zijn tenen lopen. Hij is jong. Ze vergeten wel eens dat hij nog een tiener is; die wil ook wel eens dingen doen die leeftijdgenoten van hem doen.”
Sophie kenmerkt het karakter van Max in één woord: lief. „Mooi aan Max vind ik dat leuk tikkeltje humor dat hij heeft. Ontwapenend is dat. Ik hoop alleen dat hem de ontwikkeling van jongeman naar man geen parten gaat spelen, want hij mist veel. Gelukkig kan ik hem nog een beetje vormen. Bij Max heb ik van kleins af aan erop gehamerd: blijf sociaal, toon respect, denk aan je fans. Ik denk dat hij wat sympathieker overkomt dan Jos, die toch wat stugger was. Als coureur hebben ze één ding gemeen: als die helm op gaat, willen ze winnen, is er vechtlust en spektakel. Er gebeurt altijd iets. Ik zeg dit niet omdat ik zijn moeder ben, maar voor Max ga je toch op het puntje van je stoel zitten. Omdat je weet dat er actie is. Jos ziet dat ook.

Die ziet en hoopt ook stiekem dat Max de verbeterde versie van hem is. Dat die droom die hij najoeg misschien toch nog uitkomt.”

quote:

Op vrijdag 2 januari 2015 15:28 schreef Geralt het volgende:
Stukje uit de Limburger van een paar dagen terug wat ik zojuist tegen kwam:

[..]

Nog 69 dagen en 8 en een half uur

quote:

Op vrijdag 2 januari 2015 15:36 schreef TargaFlorio het volgende:

[..]

Leuk interview