Dagboek KOEN gelezen??? Geweldig!

je kunt beter hier kijken.

Ik snap niet waarom die gasten in de BUS zo zielig lopen te doen er kan er toch maar een de winnaar zijn...

Het leven is aan de durvers!

geschreven door Koen
Op 2 september vertrok de BUS en nu zijn we ondertussen al half november gepasseerd. Dat zijn meer dan tweeënhalve maand. Vandaag is het al de 81ste dag dat ik meerijd. Als ik nu even terugkijk naar dat begin, lijkt dat al zolang geleden. Vreemd allemaal...
Ik besef me nu ook dat we nog slechts met de helft van het aantal passagiers in de BUS zitten. En het einde komt naderbij, voor ieder van ons. Want we hebben allen 3 kansen op 7 om tot dan in de BUS te zitten. Maar dat wil ook zeggen dat er voor 31 december nog 4 passagiers moeten vertrekken. En wie gaan dat zijn? Er wordt al volop gespeculeerd wie het zal halen. Zoë gelooft er rotsvast in dat ze bij die laatste drie zal zijn, zij denkt zelfs al aan de overwinning. Ook Mariska haar gevoel daarin wordt steeds groter. Zij krijgt zelfs reacties in mailtjes van fans die naar waarzeggers geweest zijn en de eindstreep verzekeren. Kortom ieder van ons begint zich voor te bereiden op de finish. En daarom denk ik dat ontgoochelingen des te groter zullen zijn voor hen die het niet zullen halen...

Ik blijf alles zeer nuchter aanzien en weet dat alles mogelijk is. Zo denk ik nog niet te ver vooruit. Omdat dit voor mij een heel groot spel is, probeer ik veel in te vullen aan de hand van mijn eigen spelstrategie en -inzicht. Daarom meen ik dat geluk ook een factor is in dit hele gebeuren. Op het juiste tijdstip op de juiste plaats zijn. Of beter gezegd op het juiste tijdstip niet op die bepaalde plaats zijn ... En daar bedoel ik dan mee de gevarenzone of zeer gevreesde BANK. Bij ons willen de meesten daar zo lang mogelijk niet op terecht komen. Want dat betekent stress en onzekerheid tot in de volgende live-uitzending.

De ene passagier heeft al twee of drie keer moeten zitten terwijl de andere nog nooit dat gevoel heeft gehad. Ik weet ook wat het is om op de BANK te zitten. Vooral die keer langs Ruth was een hele belevenis. Zo geef ik gerust toe dat het mij sterker heeft gemaakt omdat ik telkens als het ware het gevoel heb gehad dat de meeste kijkers mij nog in de BUS wilden, door een andere passagier weg te stemmen. Van de andere kant heb ik tot nu toe ook mogen ervaren om door de kijker twee keer beloond te zijn als populairste passagier. In totaal heb ik al 4 keer op de populairste BANK mogen plaatsvinden. Ik ben dus een passagier die de uitersten heeft verkend.

Mijn houding ten opzichte van de andere passagiers is daar waarschijnlijk de oorzaak van. Maar heb ik menig kijker niet laten genieten van dit programma? "Sensatie en spektakel horen in een spel!" Dat is mijn uitgangspositie. Onvermijdelijk brengt dat ook risico's met zich mee. Steeds bewust heb ik mij daaraan blootgesteld. "Het leven is aan de durvers" is ook zo een uitspraak die in mijn hoofd aanwezig is. En doordat ik dat toepas in deze BUS, weet ik ook dat daar gevolgen uit kunnen voortvloeien. Want hoge bomen vangen veel wind. Wie weet moet ik er aanstaande maandag uit, en dan betekent dat voor mij het einde van het avontuur. Anderzijds heb ik 2 kansen op 3 om te blijven. We zullen wel zien...

Soms denk ik na over de aard van de andere passagiers en dan stel ik vast dat iedereen zo braaf is. Waar zitten de durvers? Ik heb dikwijls de indruk dat er veel passagiers gewoon afwachten zonder iets te ondernemen. Ik zit dan weer anders in elkaar, door steeds creatief te denken naar nieuwigheden en uiteraard actie. Dat hoeft niet altijd verband te hebben met de boel op stelten zetten, neen ...

Een spel spelen of op een andere manier sfeer in de groep brengen vind ik ook heel plezierig. Een aantal weken terug dacht ik dat Hans zou meesporen op de rails van de hobbeltrein toen dat hij tegen me zei: "Koen, daar moet meer actie in die BUS". Ik kreeg ideeën en begon zelfs plannen te smeden om samen met hem in deze BUS voor spektakel te zorgen. Zelfs vorige week woensdag, na onze show (die door de dames werd verstoord), hoopte ik dat hij samen met mij wraak zou nemen op de dames, maar jammer... Ik besloot dan maar om weer (zoals altijd...) heel alleen te keer te gaan. Wat zou het prachtig geweest zijn om de dames onder druk te zetten met ons drieën? Mijn hoofd zat op dat moment vol inspiratie. Wij zouden met ons drieën in staat geweest zijn om de dames te laten kruipen voor ons, hen onderdanig te maken aan ons, maar het heeft niet mogen zijn. Dat wil niet zeggen dat ik teleurgesteld ben, nee, integendeel. Met Hans kan ik veel plezier maken, ook zonder keet te schoppen.

En maar goed dat ieder van ons anders is, de één zorgt voor emoties, de ander voor humor, en zo brengt elke passagier wel iets van zichzelf in de BUS. In ons BUS-lied staat dat er slechts één als winnaar uit de BUS zal komen.

Toch vind ik elke passagier een overwinnaar, omdat ieder van ons het gedurfd heeft mee te rijden in deze BUS met haar vele gezichten!





door Koen

Beste Karlien Crom,

Ik heb jouw berichtje met heel veel aandacht gelezen. Daaruit merk ik op dat jij je afvraagt of ik niet bang ben dat ik mijn imago als leerkracht voor het basisonderwijs kapot maak door me zo te gedragen in de BUS. Ik kan het me goed voorstellen dat heel veel kijkers met vragen zitten omtrent mijn personage/ persoonlijkheid in de BUS.
En dan denk ik ook zeker aan al die ouders van die kinderen aan wie ik de afgelopen drie jaar heb lesgegeven. Wat zullen zij zich niet afvragen? Toch weet ik heel zeker dat vele ouders, die tevreden over mij waren, mij niet in vraag stellen. Ik heb altijd met veel plezier en motivatie lesgegeven, ook al verliep niet alles steeds van een leien dakje.

Ik probeerde in het klasgebeuren niet alleen de eindtermen te bereiken maar ook dingen mee te geven aan mijn leerlingen die belangrijk zijn voor het latere leven. Een goede sfeer in de klas verwezenlijken was mijn grootste doel. Daarnaast probeerde ik elk kind maximaal te ontplooien volgens zijn/haar eigen mogelijkheden. Tevens dacht ik ook aan de groei naar volwassenheid en zelfredzaamheid, zaken die zeker niet onbelangrijk zijn in onze maatschappij...

En dan kwamen de selecties voor de BUS. Ik werd uitgekozen omdat ik geschikt bleek. En ik stortte me in het avontuur, met een doel: die BUS af en toe over kop laten gaan.

Waarschijnlijk zal het voor diegenen die mijn spel begrijpen duidelijk zijn. Ik bekijk deze BUS vanuit mijn eigen perspectief. Voor alle anderen passagiers is het dikwijls bittere ernst. Terwijl ik juist die situatie aanzie als show maken, en plezier beleven. Iedereen herinnert zich scenario's van mij. Elk feit weet ik vanuit mijn spelinvulling te verantwoorden. Ook mijn naam in suikerschrift had een bedoeling, alhoewel nu nog niet duidelijk. Maar binnenkort zullen de genieters van mijn dikwijls psychologisch onderbouwde spelletjes verbanden openvouwen tot conclusies en waarheden.
Daarom beste Karlien op jouw vraag kan ik geen duidelijk antwoord geven. Na de BUS zullen we wel zien.
Groetjes van Koen uit de BUS.





door Koen