De kunst van het loslaten van je ex #236 Don't get even, get better!

Ja, ik vond haar nog leuk en ik had in mijn hoofd zeker gedacht dat het helemaal goed zou komen.

Ik ben nu klaar met bespeeld te worden, ik heb genoeg voor haar gedaan en heb (teveel) geaccepteerd van haar, nu sluit ik het af en ze gaat maar lekker haar eigen gang. Hopelijk wordt zij dan ook zo behandeld als hoe ze met mij deed, dikke karma voor haar.

Zoiezo van 4 af, 1 is erg moeilijk maar wel een goede.
2/3 kan ik denk ik het beste doen aangezien ik geen problemen heb met haar familie/vrienden en daarmee toch een goede sfeer hou als ik ze toevallig tegen het lijf loop. Alleen die vrienden/familie van haar aandacht geven en niets tegen haar zeggen. Alleen een hoi of iets in die richting.

Ik ben bijna 25, heb al bijna 3 jaar een eigen koophuis(150k) en al 4 jaar een mooie auto voor mijn deur. Ik weet van mezelf dat ik een hele lieve jongen ben en iemand nooit in de kou laat staan en altijd voor iedereen klaar sta. Alleen mocht iemand mij keer op keer naar beneden halen zodat ik me onzeker ga voelen en me gekleineerd voel, en ik heb degene al meerdere kansen gegeven, dan is bij mij de koek op een keer op. Natuurlijk heb ik ook dingen fout gedaan, maar niet zo erg als haar. En ik heb er nooit excuses (of iets in die richting) voor gehad in een mondeling gesprek. Zij is mij niet waard, ik verdien beter!

I usually give people more chances than they deserve but once I'm done, I'm done.

Hoi, ben ik weer.

Ruim 9 maanden geleden dat het uit ging (relatie van 2,5 jaar). Ging laatste drie maanden supergoed! Dacht nauwelijks (bewust) nog aan haar, heb een druk leven, leuke vrienden en ga binnenkort eindelijk op mijzelf wonen.

En toen kwam het ineens weer. Geen idee waar het vandaan komt maar zit weer te janken hoor . Zal er wel bij horen...

Hier even een succesverhaaltje

Heb echt veel moeite gehad met het te boven komen van mijn ex. En niet alleen de relatie, maar vooral een naar incident wat betrekking had op intimiteit. Daar heb ik veel last van gehad, al had ik dat eigenlijk niet verwacht.

In juli is het écht helemaal uit gegaan, maar al veel eerder dat jaar was het al diverse malen fout gegaan, maar ik was ben koppig en wou niet geloven dat het zo liep, ook al stuurde ik steeds zelf op de break up aan, en heb het uiteindelijk zelf ook definitief verbroken. Tranen en een naar gevoel. Verlangen naar intimiteit, maar ook een angst voor intimiteit.

Nu, ruim vier maanden verder ben ik trots op mezelf. Want ik ben sterk, lief, loyaal, schattig en doe alsof ik heel stoer ben maar dat valt reuze mee. Werk hard voor alles wat ik doe, en ik heb een heel leuk leven. En ik date weer met iemand, die 5 jaar jonger is dan mijn ex ( en drie jaar ouder dan mij) en die zo slim is dat ik soms even niet meer weet wat het verband tussen leeftijd en intelligentie nou is.

En ook al durf ik het niet echt een serieuze relatie te noemen, het is gewoon zo relaxt. Geen verplichtingen, alles kunnen zeggen, en afspraken die gemaakt worden gebeuren ook echt. We weten van elkaar wat de grenzen zijn.

Ik ben weer enorm gelukkig. Dat realiseerde ik me even, en dat wilde ik delen.

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 17:35 schreef Gray het volgende:

[..]

Heel mooi om te horen. Je verdient alle geluk van de wereld!

Dankjewel

Waarom toch altijd maar die " we geven nog zo veel om elkaar " ... Na het uitgaan. Wat een ridicule onzin.

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 15:47 schreef Brannagh het volgende:
Hier even een succesverhaaltje

Heb echt veel moeite gehad met het te boven komen van mijn ex. En niet alleen de relatie, maar vooral een naar incident wat betrekking had op intimiteit. Daar heb ik veel last van gehad, al had ik dat eigenlijk niet verwacht.

In juli is het écht helemaal uit gegaan, maar al veel eerder dat jaar was het al diverse malen fout gegaan, maar ik was ben koppig en wou niet geloven dat het zo liep, ook al stuurde ik steeds zelf op de break up aan, en heb het uiteindelijk zelf ook definitief verbroken. Tranen en een naar gevoel. Verlangen naar intimiteit, maar ook een angst voor intimiteit.

Nu, ruim vier maanden verder ben ik trots op mezelf. Want ik ben sterk, lief, loyaal, schattig en doe alsof ik heel stoer ben maar dat valt reuze mee. Werk hard voor alles wat ik doe, en ik heb een heel leuk leven. En ik date weer met iemand, die 5 jaar jonger is dan mijn ex ( en drie jaar ouder dan mij) en die zo slim is dat ik soms even niet meer weet wat het verband tussen leeftijd en intelligentie nou is.

En ook al durf ik het niet echt een serieuze relatie te noemen, het is gewoon zo relaxt. Geen verplichtingen, alles kunnen zeggen, en afspraken die gemaakt worden gebeuren ook echt. We weten van elkaar wat de grenzen zijn.

Ik ben weer enorm gelukkig. Dat realiseerde ik me even, en dat wilde ik delen.

Nice, goed om te horen dat het zo lekker gaat!

Maandag naar de psycholoog, hopelijk gaat dat helpen!

Ik kom terug, en ik ga mezelf weer helemaal vinden! Dan ben ik nog leuker als dat ik eerst was! I truly want to love myself!

Na al die jaren dat het over is nog steeds de behoefte om haar te zien en gefrustreerd raken over het feit dat ze je niet wil zien. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om dat uit m'n hoofd te krijgen. Volgens mij is er iets mis met me of zo.

quote:

Op vrijdag 21 november 2014 23:52 schreef sinecure. het volgende:
Na al die jaren dat het over is nog steeds de behoefte om haar te zien en gefrustreerd raken over het feit dat ze je niet wil zien. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om dat uit m'n hoofd te krijgen. Volgens mij is er iets mis met me of zo.

Volgens mij is dat ook niet helemaal gezond nee..

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 18:51 schreef sitting_elfling het volgende:
Waarom toch altijd maar die " we geven nog zo veel om elkaar " ... Na het uitgaan. Wat een ridicule onzin.

Mijn borderline ex heeft zich eindelijk zwanger laten prikken. Nu heeft ze in ieder geval een excuus om zich ongegeneerd vol te vreten, zonder dat mensen commentaar durven te hebben.

quote:

Op zondag 23 november 2014 11:39 schreef Mint_Clansell het volgende:

[..]

Mijn borderline ex heeft zich eindelijk zwanger laten prikken. Nu heeft ze in ieder geval een excuus om zich ongegeneerd vol te vreten, zonder dat mensen commentaar durven te hebben.

Vertel, leedvermaak

quote:

Op zondag 23 november 2014 12:35 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Vertel, leedvermaak

Kan je mijn verhaal ook wel even vertellen.

De ex die er voor zorgde dat ik hier begon te posten, is in augustus getrouwd met de vent die ze gelijk na mij had. Het grappige is alleen, ze zitten al in relatietherapie via de kerk (ik ben niet van de kerk) omdat meneer aan de snuif blijkt te zitten en dat heeft ze al die tijd niet geweten (2,5 jaar) .

Hoe ik dit weet? Ze zag mij, had een nieuwe FB pagina gemaakt voor haar "bedrijfje" en mij een berichtje gestuurd met: "dat kon er ook nog wel bij, jou tegenkomen"

quote:

Op zondag 23 november 2014 13:25 schreef ManageTheAnger het volgende:

[..]

Kan je mijn verhaal ook wel even vertellen.

De ex die er voor zorgde dat ik hier begon te posten, is in augustus getrouwd met de vent die ze gelijk na mij had. Het grappige is alleen, ze zitten al in relatietherapie via de kerk (ik ben niet van de kerk) omdat meneer aan de snuif blijkt te zitten en dat heeft ze al die tijd niet geweten (2,5 jaar) .

Hoe ik dit weet? Ze zag mij, had een nieuwe FB pagina gemaakt voor haar "bedrijfje" en mij een berichtje gestuurd met: "dat kon er ook nog wel bij, jou tegenkomen"

Ouch

Ach, ze ziet haar eigen fouten in, dat is wel goed.

Oh we gaan die toer op? Wel, ik heb vorige week gehoord dat mijn ex die vijf jaar geleden bedroog met een getrouwde cougar daarna niet meer van de straat is geraakt en nog steeds thuis woont.

quote:

Op zondag 23 november 2014 20:03 schreef Woestenijhumor het volgende:
Oh we gaan die toer op? Wel, ik heb vorige week gehoord dat mijn ex die vijf jaar geleden bedroog met een getrouwde cougar daarna niet meer van de straat is geraakt en nog steeds thuis woont.

Hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op maandag 24 november 2014 10:10 schreef Brannagh het volgende:

[..]



Hoe gaat het nu met jou?

Hmm, moeilijke vraag... Ja seriously. Alles schreeuwt het zowat uit dat ik in België niet gelukkig zal worden. Dat heeft niet enkel met mijn ex te maken. Als ik een aardig spaarcentje had, was ik allang opnieuw vertrokken, vermoedelijk naar een Scandinavisch land.
En als ik eraan terugdenk hoe lang het duurde voor ik een jaar geleden kon vertrekken en hoe het voeten in de aarde had, stemt het me nogal gefrustreerd. Kwaad op mijn ex, want ik voel me erin geluisd. Hij wist maar al te goed hoe het mijn droom was daar te blijven. Maar ook kwaad op mezelf, al zeiden de mensen in Zweden die ons samen kenden dat ik dat helemaal niet hoef te zijn, dat het heel normaal is om voor een relatie te kiezen waar potentieel in zit, zeker op mijn leeftijd.

Ik was enkele weken geleden in Zweden, onder andere om onze spullen op te halen. De afgelopen maanden had ik een hoop boeken gelezen over relaties met personen die een handicap hebben, over wat er misgaat in de opvoeding van zo'n kind, over hoe om te gaan met schoonouders, over hoe uit een afgesprongen relatie te leren, etc... etc... Ook bij mezelf gaan kijken wat ik anders had moeten doen, maar ik ben in Zweden door een aantal mensen flink door elkaar geschud. Ik kon dan verre van perfect zijn, maar volgens hen ging op een heel volwassen en liefdevolle manier met hem en de situatie van zijn handicap om.

Hij was toen jarig, en we hebben vanuit Zweden een kaart geschreven, maar er waren enkelingen die niet op de kaart wilden, omdat ze het niet apprecieerden dat hij niks meer van zich liet horen en 'n paar mensen ook van facebook enzo gooide. Dat gaat dan niet om mensen die zijn reet afveegden, maar gewoon collegae die hem koffie brachten, een pen opraapten of zijn lunch in de microgolfoven zetten. Die voelen zich al belazerd weet je wel.

Nu heb ik al enkele malen een brief/mail proberen schrijven met de simpele vraag om te meeten om elkaars spullen terug te geven, maar ik kom er niet toe op een of andere manier.

Het valt me zwaarder dan gedacht, maar eigenlijk is het niet zo onlogisch allemaal. Ik heb mijn specifiek karakter en mijn persoonlijkheid, en ik denk ik gewoonweg niet in Vlaanderen pas. Sinds ik terug ben, krijg ik met dezelfde zaken te maken, dezelfde patronen, waarvoor ik al jaren wou vertrekken zonder al te veel hoop, want misschien was het elders wel hetzelfde liedje. En als ik ooit zou moeten terugkeren, zou ik een hoop ervaring hebben, "gergroeid" zijn, meer werkgelegenheid hebben en zou het sowieso beter zijn dan voor het vertrek. Maar het is gewoon hetzelfde, of nog erger met de nieuwe regering, en dan de vakbonden die als reactie basse-classe zatte liedjes staan te zingen aan de stakersposten.

Jullie Nederlanders zeggen dan al lacherig dat Belgen dom zijn, en ach ja la connerie est universelle, maar er is toch iets van hoor.

Misschien had ik dit nodig om te beseffen dat... nou een soort van dubbele check; nee, je geluk zal zich niet in de liefde bevinden. Ja, je geluk ligt in het werkveld en dat in een situatie waar een mentaliteit heerst waar niet zo veel naar uiterlijk, geslacht en diploma's wordt gekeken, dus nee, niet in België.

quote:

Op maandag 24 november 2014 20:36 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]

Hmm, moeilijke vraag... Ja seriously. Alles schreeuwt het zowat uit dat ik in België niet gelukkig zal worden. Dat heeft niet enkel met mijn ex te maken. Als ik een aardig spaarcentje had, was ik allang opnieuw vertrokken, vermoedelijk naar een Scandinavisch land.
En als ik eraan terugdenk hoe lang het duurde voor ik een jaar geleden kon vertrekken en hoe het voeten in de aarde had, stemt het me nogal gefrustreerd. Kwaad op mijn ex, want ik voel me erin geluisd. Hij wist maar al te goed hoe het mijn droom was daar te blijven. Maar ook kwaad op mezelf, al zeiden de mensen in Zweden die ons samen kenden dat ik dat helemaal niet hoef te zijn, dat het heel normaal is om voor een relatie te kiezen waar potentieel in zit, zeker op mijn leeftijd.

Ik was enkele weken geleden in Zweden, onder andere om onze spullen op te halen. De afgelopen maanden had ik een hoop boeken gelezen over relaties met personen die een handicap hebben, over wat er misgaat in de opvoeding van zo'n kind, over hoe om te gaan met schoonouders, over hoe uit een afgesprongen relatie te leren, etc... etc... Ook bij mezelf gaan kijken wat ik anders had moeten doen, maar ik ben in Zweden door een aantal mensen flink door elkaar geschud. Ik kon dan verre van perfect zijn, maar volgens hen ging op een heel volwassen en liefdevolle manier met hem en de situatie van zijn handicap om.

Hij was toen jarig, en we hebben vanuit Zweden een kaart geschreven, maar er waren enkelingen die niet op de kaart wilden, omdat ze het niet apprecieerden dat hij niks meer van zich liet horen en 'n paar mensen ook van facebook enzo gooide. Dat gaat dan niet om mensen die zijn reet afveegden, maar gewoon collegae die hem koffie brachten, een pen opraapten of zijn lunch in de microgolfoven zetten. Die voelen zich al belazerd weet je wel.

Nu heb ik al enkele malen een brief/mail proberen schrijven met de simpele vraag om te meeten om elkaars spullen terug te geven, maar ik kom er niet toe op een of andere manier.

Het valt me zwaarder dan gedacht, maar eigenlijk is het niet zo onlogisch allemaal. Ik heb mijn specifiek karakter en mijn persoonlijkheid, en ik denk ik gewoonweg niet in Vlaanderen pas. Sinds ik terug ben, krijg ik met dezelfde zaken te maken, dezelfde patronen, waarvoor ik al jaren wou vertrekken zonder al te veel hoop, want misschien was het elders wel hetzelfde liedje. En als ik ooit zou moeten terugkeren, zou ik een hoop ervaring hebben, "gergroeid" zijn, meer werkgelegenheid hebben en zou het sowieso beter zijn dan voor het vertrek. Maar het is gewoon hetzelfde, of nog erger met de nieuwe regering, en dan de vakbonden die als reactie basse-classe zatte liedjes staan te zingen aan de stakersposten.

Jullie Nederlanders zeggen dan al lacherig dat Belgen dom zijn, en ach ja la connerie est universelle, maar er is toch iets van hoor.

Misschien had ik dit nodig om te beseffen dat... nou een soort van dubbele check; nee, je geluk zal zich niet in de liefde bevinden. Ja, je geluk ligt in het werkveld en dat in een situatie waar een mentaliteit heerst waar niet zo veel naar uiterlijk, geslacht en diploma's wordt gekeken, dus nee, niet in België.

Dit klinkt heel raar, maar ik vind dit wel mooi. Je praat/ typt anders dan je eerst deed, en je legt je erbij neer.

Je plekje vinden komt wel, daar moet je je geen zorgen over maken. Je bent in ieder geval goed op weg

* Flylib meldt zich

Vorige maand na een relatie van bijna 3 jaar besloten uit elkaar te gaan. We woonden sinds vorig jaar samen. Het samenwonen was echter niet het succes waar we op hadden gehoopt en ondanks verwoede pogingen van beide kanten om er nog iets van te maken hadden geen effect. Verder gewoon een samenloop van omstandigheden die ons hebben doen besluiten om uit elkaar te gaan. Wie weet kom ik daar later nog wel op terug

Om praktische redenen zijn we na ons besluit nog wel even samen blijven wonen. Er was verder geen haat, nijd of slaande ruzie tijdens het nemen van ons besluit, dus we sluiten alles in goede vrede af en kunnen op dit moment ook nog prima door 1 deur.

Mijn ex blijft voorlopig in onze gezamenlijke woning. Omdat ik door tijd -en geldgebrek er niet in ben geslaagd een andere woning te vinden ga ik vanaf zondag een paar maanden bij mijn ouders wonen en in de tussentijd zoeken naar een andere woning. Een groot deel van mijn inboedel blijft in ons gezamenlijke huis. Dus we zullen elkaar nog wel blijven zien op z'n tijd.

Omdat we al langer rondliepen met frustraties en onzekerheden denk ik niet dat het loslaten moeilijk zal zijn. Waar ik de laatste tijd wel moeite mee heb is het feit dat ik in 6 jaar tijd 2 (ogenschijnlijk) serieuze relaties heb zien stranden, tot nu toe ook de enige relaties die ik heb gehad (inmiddels 33 jaar jong). Natuurlijk hebben beide verhalen 2 kanten, maar ik begin me toch serieus af te vragen hoe ik vanaf hier verder moet in de liefde. Ergens moet er iets in mij zijn dat er voor zorgt dat ik een goede relatie niet lang volhou. Pas als ik echt weet wat dat is, wat ik wil en echt goed weet wat mijn bezwaren en gebreken zijn kan ik me weer voor iets nieuws openstellen. Maar voorlopig wil ik me uitsluitend op mezelf focussen.

Het verhaal in een hele grote notendop

quote:

Op donderdag 27 november 2014 02:14 schreef Flylib het volgende:
* Flylib meldt zich

Omdat we al langer rondliepen met frustraties en onzekerheden denk ik niet dat het loslaten moeilijk zal zijn. Waar ik de laatste tijd wel moeite mee heb is het feit dat ik in 6 jaar tijd 2 (ogenschijnlijk) serieuze relaties heb zien stranden, tot nu toe ook de enige relaties die ik heb gehad (inmiddels 33 jaar jong). Natuurlijk hebben beide verhalen 2 kanten, maar ik begin me toch serieus af te vragen hoe ik vanaf hier verder moet in de liefde. Ergens moet er iets in mij zijn dat er voor zorgt dat ik een goede relatie niet lang volhou. Pas als ik echt weet wat dat is, wat ik wil en echt goed weet wat mijn bezwaren en gebreken zijn kan ik me weer voor iets nieuws openstellen. Maar voorlopig wil ik me uitsluitend op mezelf focussen.

Ja dat heb ik ook... Ik had wel meerdere relaties. Ik was drie jaar alleen voor mijn vorige relatie die deze zomer strandde (hij maakte het plots uit). Dat zou ook een soort van bezinning en reflexieperiode moeten zijn geweest over wat er "mis" met me was. Ik heb bij de meeste mensen die me verlieten geen uitleg gekregen, dus het is dan gecompliceerder om te leren uit je fouten zeg maar.

Misschien projecteer ik mezelf nu op jouw situatie, maar je hebt het over bij je ouders wonen door geldgebrek. Ik denk dat mensen niet op zoek zijn naar een schatrijke partner, maar iemand zonder een spaarcentje is niet aantrekkelijk, want daar kan je niks mee "opbouwen".
Mijn relaties zijn veeleer gestrand door zaken waar ik geen of weinig vat op heb, dan niet zo toffe karaktereigenschappen, want die heeft overigens iedereen. Ik heb zelf ook eens iemand verlaten omdat hij eigenlijk niet zo slim was en daar kon hij ook niet veel aan doen he. Maar ja, wat zeg dan als reden?

Het is uiteraard niet slecht om eens bij jezelf stil te staan en hoe je in relaties functioneert, maar blijf de twee kanten waarover je het zelf hebt wel onthouden.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 14:00 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]
Misschien projecteer ik mezelf nu op jouw situatie, maar je hebt het over bij je ouders wonen door geldgebrek. Ik denk dat mensen niet op zoek zijn naar een schatrijke partner, maar iemand zonder een spaarcentje is niet aantrekkelijk, want daar kan je niks mee "opbouwen".

Het is uiteraard niet slecht om eens bij jezelf stil te staan en hoe je in relaties functioneert, maar blijf de twee kanten waarover je het zelf hebt wel onthouden.

Financiën valt onder de (lange) lijst van ergernissen/frustraties die ons einde hebben ingeluid. En inderdaad, eventjes bij mijn ouders wonen is niet bepaald een aantrekkelijke situatie. Maar het is wel een bewuste keus. Toen we elkaar leerden kennen had ik mijn financiële situatie prima op orde, maar alles wat ik had opgebouwd is verdampt in de eerste paar maanden van ons samenwonen, en ik ben er niet meer in geslaagd die buffer terug te krijgen. Ik verwacht dan ook dat ik max een halfjaar nodig heb om dat weer terug te krijgen door even bij mijn ouders te bivakkeren, en dan kan ik weer alleen verder

Ik heb me dan ook voorgenomen me niet eerder voor iets nieuws open te stellen totdat ik mijn buffer weer terug heb, en in de tussentijd (en ook als ik straks weer een huis heb) kan ik ruim de tijd nemen om mezelf onder de loep te nemen. Op dit moment hebben we vooral het gevoel dat o.a. onze interesses, karakters en toekomstperspectieven niet meer op 1 lijn stonden. Maar tijdens een (hopelijk lange) periode van zelfreflectie zal ik vast wel meer redenen vinden waardoor ik beter kan inschatten wat er precies 'mis' is met mij.

In jouw geval bij je ouders wonen heeft een heel andere grond. En ik herken het wel; zelfs als je je meubeltjes bij Ikea of tweedehandszaken haalt, vliegt het geld nog de deur uit. Elk verhuizen kost geld, en zeker samenwonen.
Bij je ouders wonen als in "hotel mama" is heel wat anders natuurlijk. En er zijn mensen die een groot gat in het hand hebben en alles nieuw willen en op krediet kopen en zich zo in nesten werken... En dat is een beetje het beeld dat anderen dan hebben van iedereen die nog bij zijn ouders woont of het niet breed heeft.

Ik ben naar mijn ex dan weer te begrijpend geweest misschien. Ik vond het nogal wiedes dat als rolstoelgebruiker thuis bleef wonen. Dat huis was aangepast (dat heeft jàren en een fortuin gekost) en zijn ouders konden door hun flexibele werk verzorgen en alles regelen voor zijn noden en uitkeringen. De wachtlijst voor een aangepaste woning is eindeloos, om maar te zwijgen over de papiermolen assistenten en verpleegkundigen aan te nemen... Waarom het moeilijk maken?
Goeie vraag... maar op eigen benen staan (hoe cynisch ) is voor niémand een pad dat over rozen gaat. Alles heeft zijn prijs, en zeker de prijs van de vrijheid en zelfstandigheid kan hoog oplopen.
Ik weet niet of het mijn trots is of wat anders, maar ik heb het nooit te duur betaald gevonden, ookal was het meermaals loodzwaar.